Ο χρήστης taurus έγραψε:

Λίγο καιρό αργότερα έρχεται και η δεύτερη τούμπα. Δεν ξέρω πώς τη δικαιολόγησε αυτή. Εν τω μεταξύ, εμφανίζεται στα Λιμανάκια και με το μητρικό μαύρο Vitara 1.6. Οι επισκέψεις του στη γνωστή πίστα του Λούνα Παρκ στη Βάρκιζα και τα σηκώματα στις δύο ρόδες ξεσηκώνουν τους θεατές, ευτυχώς χωρίς άλλη τούμπα αυτή τη φορά...

Αν μιλάς για το '97-'98 πρίπου, ξέρω για ποιον λες... Μέγας χεράς και απίστευτα παλαβος ο τυπος... Respect!

Χεράς; Ναι, έχει καταστρέψει ΜΟΝΟ 5 αυτοκίνητα...

Kαι ο ΜακΡέι έχει καταστρέψει 105... αυτό δηλαδή του αναιρεί την ικανότητα της οδήγησης?

Από την άλλη ο πατέρας μου δεν έχει κάνει ποτέ γρατζουνιά. Αυτό τον κάνει χερά?

Τον ξέρεις λες; Είναι φοβερός ο Δημητράκης και πολύ καλό παιδί . Πάντως, ο ολοκληρωμένος οδηγός ξέρει πού, πότε και πόσο να πιέσει ώστε να μην τουμπάρει κάθε τρεις και λίγο . Όχι και 5 αυτοκίνητα βρε Viper, 2 πήγαν για πέταμα και το Vitara το έφτιαξαν . Τώρα πάντως έχει ηρεμήσει κάπως αλλά το θέμα είναι ότι πάνω στη μηχανή είναι πιο ευάλωτος σε οδηγικά λάθη.

Όχι και 5 αυτοκίνητα βρε Viper, 2 πήγαν για πέταμα και το Vitara το έφτιαξαν

A! Μόνο...

Το έθεσες ολόσωστα παρακάτω:

Ο χρήστης dimsabas έγραψε:
Πάντως, ο ολοκληρωμένος οδηγός ξέρει πού, πότε και πόσο να πιέσει ώστε να μην τουμπάρει κάθε τρεις και λίγο

Τεσπα, ευτυχώς προσωπικά δεν είχα ποτέ τέτοιο πρόβλημα (τούμπας, εξόδου, κλπ κλπ κλπ). Τις ταρζανιές τις αφήνω για την πίστα...

ΥΓ Ποιος είπε οτι ο McRae είναι χεράς;!;!;

Συγχαρητήρια στους PaiMei και dimsabas! Κορυφαίο θρεντ!

Ο χρήστης Krusenstern έγραψε:
Ελ Έι Ντι Έι μέρος 1ον.....
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ....

Krus, βάλε λινκ για φωτό, κάτι μου λέει ότι όλο και κάποια θα έχεις.

ΥΓ. Ήταν ακριβώς το θέμα που ήθελα να ανοίξω, με τον ίδιο μάλιστα τίτλο!

Θα επανέλθω τάχιστα με ιστοριούλα (εκτός αυτοκίνησης, δεν πειράζει, πειράζει; ) .

Ο χρήστης A-Viper7 έγραψε:

Όχι και 5 αυτοκίνητα βρε Viper, 2 πήγαν για πέταμα και το Vitara το έφτιαξαν

A! Μόνο...

Το έθεσες ολόσωστα παρακάτω:

Πάντως, ο ολοκληρωμένος οδηγός ξέρει πού, πότε και πόσο να πιέσει ώστε να μην τουμπάρει κάθε τρεις και λίγο

Τεσπα, ευτυχώς προσωπικά δεν είχα ποτέ τέτοιο πρόβλημα (τούμπας, εξόδου, κλπ κλπ κλπ). Τις ταρζανιές τις αφήνω για την πίστα...

ΥΓ Ποιος είπε οτι ο McRae είναι χεράς;!;!;

Είναι McRae είναι κουλός, τουλάχιστον έτσι τον κατάντησαν τώρα που δεν του δίνουν τιμόνι . Krus, περιμένουμε τη συνέχεια με αγωνία. Θα επανέλθω κι εγώ με άλλους ήρωες.

Ο χρήστης Pai Mei έγραψε:

:lol: ΤΡΟΜΕΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ...ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ..Φοβερο στορι..Ευγε..Αυτος ηταν ο φιλος που σκοτωθηκε με το R1?? Τρομερος ο κατσαριδας..............

Όχι ρε χαζοrandomά! Αυτος είναι άλλος.... Ο ΓΙΟΥΤΣΟΣ (Φωτης) ΖΕΙ και ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ και η ιστορια αυτη αληθευει....
Ποτε θα φτιαξεις το μάρμαρο να παμε να σε τρυπησω??

Δεν σου φτάνουνε τα τσάγια που σε έχω ποτίσει;

XAXAXAXAXAXAXAXAXAXAXAXAXA
Eγω παντως μια φορα ειχα μπει στον PaiMei σε μια ειδικη στη Βαρυμπομπη και πηγαινε τον ΓΚ@$@Ο του...
Απο τοτε δεν ξαναμπηκα...γιατι κλεινω τα ματια και παιρνω τη σταση αναγκαστικης προσγειωσης απο τον τρομο...

Εγώ πάντως τις λίγες φορές που μπήκα στο αυτοκίνητο του Pai Mei δεν τρόμαξα καθόλου..

Ο χρήστης ililias έγραψε:

Ελ Έι Ντι Έι μέρος 1ον.....
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ....

Krus, βάλε λινκ για φωτό, κάτι μου λέει ότι όλο και κάποια θα έχεις.

ΥΓ. Ήταν ακριβώς το θέμα που ήθελα να ανοίξω, με τον ίδιο μάλιστα τίτλο!

Θα επανέλθω τάχιστα με ιστοριούλα (εκτός αυτοκίνησης, δεν πειράζει, πειράζει; ) .

Δυστυχώς δεν έχω Ηλία, η ψηφιακή δεν είχε 'ανακαλυφθεί' ακόμη τότε... πού να διαβάσεις και το 2ο μέρος, στο πρώτο δεν έγινε και τίποτα...

Αντε ας γραψω μια και εγω. μικρουλα.

Φθινοπορο του 1998 νομιζω (θα πηγαινα 2α γυμνασιου) με το ανοιγμα της κυνηγητικης περιοδο ο θειος μου και οι φιλοι του πανε και κανουν τριημερη κατασκηνωση και κυνηγανε παραλληλα. Ειναι κυριως εκδρομουλα παρα κυνηγι..κατι σαν τελετη εναρξης..

Με τα 1000 ζορια τους παρακαλεσαμε εγω με τον ξαδερφο μου να μας παρουν μαζι τους. Οταν δεχτηκαν ηταν σαν ενα ονειρο να γινεται πραγματικοτητα για μας..οχι για το κυνηγι (που δεν κυνηγαμε) αλλα για το ολο κλιμα..για τις ιστοριες γυρω απο τη φωτια, το ξυπνημα τα χαραματα και το περπατημα μεχρι να βρει ο θειος μου κανα πουλι να βαρεσει κλπ. Παντα με τα δεοντα μετρα ασφαλειας, να περπαταμε απο πισω του και να μη μιλαμε

Το μερος ηταν μια πεδιαδα με ψηλα σταχια (ακομα δεν ειχαν αλωνησει-θερησει -τι κανουν τελοσπαντων - ) σε ενα υψωματακι που κοιτουσε το αεροδρομιο. Το βραδυ λοιπον πεσαμε να κοιμηθουμε... Κατα τις 5 τα χαραματα αλλα πριν ξημερωσει ακουμε ξαφνικα εναν ΕΚΩΦΑΝΤΙΚΟ μηχανικο θορυβο και καθως ξυπναμε βλεπουμε στην κορυφη της πεδιαδας (ειχε κλιση) ΠΟΛΛΟΥΣ προβολης και εναν αερα να μας τραβαει προς το μερος του. Εκτος απο τους προβολεις και κατι αλλα φωτακια κοκκινα...

Λενε κατι τυποι εκει , ε κανα αεροπλανο θα ειναι θα προσγειωνεται και γινεται πανικος...Ελα ντε ομως που δεν ηταν αεροπλανο και ηταν ενα ΘΕΡΙΟ θεριζοαλλωνιστικη μηχανη με τα μαχαιρια να δουλευουν και τον αερα να ρουφαει προς τα μεσα και με τους προβολης φουλ αναμενους...ΕΥΤΥΧΩΣ ο τυπος μας ειδε (ενταξει δεν ηταν δυσκολο αφου σηκωθηκαμε 12 ατομα και καναμ χειρονομιες) αλλα και μονο η σκεψη πως σε πλησιαζει ενα τετοιο πραγμα την ωρα που κοιμασαι..μπρρρρ

ακομα το σκεφτομαι και ανατριχιαζω..

Κάποιο από τα πλέον επιφανή μέλη αυτού του φόρουμ, ο οποίος όμως έχει 1-2 χρόνια να προβεί σε δημοσίευση, κατέχει εδώ κι ενάμισι χρόνο μια τετρακίνητη BMW 325ix. Ελαφρωμένη, πίσω από τα καθίσματα οδηγού-συνοδηγού και μέχρι το χώρο αποσκευών, δε θα βρεις ούτε μοκέτες, ούτε καθίσματα, ούτε ρεζέρβα, ούτε τίποτα.
Με διαφορετικούς εκκεντροφόρους, χταπόδια, πρόγραμμα και αφαίρεση του εργοστασιακού καταλύτη (αφού μετά από 17 χρόνια δε θα είχε κάποιο ιδιαίτερο νόημα η παραμονή του αν δεν τον αντικαθιστούσε), η απόδοση από τα 170 άλογα είχε πάρει την ανιούσα. Πόσο πάνω; Σίγουρα πάνω από τα 210, το πόσο όμως δε μας αφορά, σημασία έχει ότι το αυτοκίνητο σκότωνε.
Μια Παρασκευή βράδυ τον περασμένο Οκτώβριο ξεκινάμε από την Αθήνα για τη Λίμνη Πλαστήρα. Γεμίζουμε τις κοιλιές μας με σουβλάκια κάπου στον Άγιο Στέφανο και η αλλαγή της ημέρας μάς βρίσκει στην παράκαμψη των πρώτων διοδίων. Η Μπέμπα πετάει στα χέρια του Αλέξη, το κιβώτιο και το πίσω διαφορικό λυσσάνε στο βουητό (πού είναι οι επενδύσεις, οεο), αλλά τα χιλιόμετρα φεύγουν γοργά. Με προοπτικές για νέο ρεκόρ Αθήνας-Λίμνης, κάπου στις 2.40 είμαστε μόλις 5 χλμ από το σπίτι. Ο δρόμος επαρχιακός και υπερστριφτερός, η μία στροφή να διαδέχεται την άλλη, οι προβολείς στη μεγάλη σκάλα και τα ολοκαίνουρια Exalto 2 αποσβένουν τα χρήματά τους. Είναι και η άτιμη η τετρακίνηση που σε κάνει να νιώθεις άτρωτος. Μέχρι που μια ψιλοπατημένη δεξιά ακολουθεί πιο σφιχτή αριστερή, με τα χαλίκια να έχουν καταλάβει όλη τη δεξιά λωρίδα. Η 325 στρίβει, η μούρη φεύγει, τα φρένα ενεργοποιούνται για να μειώσουν τη φόρα και το κακό δεν αργεί να συμβεί. Η πλαγιά που βρίσκεται δεξιά μας αρχίζει πολύ γλυκά, καθώς τα χαλίκια την έχουν ενώσει με το δρόμο. Χωρίς κανέναν ανησυχητικό ήχο, η ix αρχίζει να ανηφορίζει την πλαγιά υπό κλίση.
«Θα τουμπάρουμε», αναφωνεί ο Dimsabas και τα κακάκιά του έχουν αρχίσει να ρέουν μέσα από το τζιν. Πάλι καλά που δεν ήμαστε μέσα σε κάνα απεχθές διθέσιο roadster, αυτά που λες ότι αν είναι να τουμπάρουν, καλύτερα να μην είσαι μέσα.
Η φόρα όμως έχει μειωθεί κατά πολύ και το αυτοκίνητο επιστρέφει εντός αγωνιστικού χώρου. Ακινητοποίηση, το πλήρωμα ανταλλάσει ματιές αμηχανίας και κατεβαίνουμε να δούμε τις ζημιές. Η μόνη εμφανής είναι το σκίσιμο του μπροστά δεξιού ελαστικού. Υπέροχα, πού είναι η ρεζέρβα, οεο;
Το αυτοκίνητο θα τσουλήσει καμιά 100αριά μέτρα για να βρει πιο ασφαλές καταφύγιο κι ευτυχώς που ο Αλέξης δεν είχε τα χρήματα να βάλει τα 2 σταθερά μπάκετ που έλεγε, αλλιώς θα μας είχε βγει η μέση. Το πρωί, θα σταματήσουμε καμιά 10αριά διερχόμενα αυτοκίνητα (τα περισσότερα αγροτικά), μπας και βρούμε γρύλλο να σηκώσουμε το αμάξι και σταυρό να βγάλουμε τη ζάντα. Αφού γίνεται αυτό μετά από καμιά ώρα, αναζήτηση αυτοκινήτου για να μας κατεβάσει με οτοστόπ στην Καρδίτσα. Εκεί θα ψάξουμε για βουλκανιζατέρ, που θα μας φορέσει στη ζάντα ένα μεταχειρισμένο ελαστικό, να κάνουμε τη δουλειά μας βρε αδερφέ. Αργά το μεσημέρι θα βρεθούμε πάλι στην παρατημένη Γερμανίδα και κάπου εδώ θα ξεκινήσει η εκδρομή μας. Επιτέλους.
Κυριακή απόγευμα έρχεται η ώρα της επιστροφής. Ξεκινάμε το απογευματάκι και ήδη από τα Καμένα Βούρλα, το μποτιλιάρισμα και η ακινητοποίηση είναι δραματική. Ο Αλέξης να μου χει φάει τα αυτιά: «Δε σου άρεσε που σου έλεγα να κοιμηθούμε στο σπίτι και να ξεκινούσαμε στις 4.30 το πρωί. Στις 7.30 θα ήσουν στην Αθήνα και στις 8 στο σχολείο σου». Αλλά εμένα βέβαια δε μου άρεσε αυτό, γιατί δε θα κοιμόμασταν πριν τις 12, θα ξυπνάγαμε στις 4, στις 8 θα είχα ήδη ένα κεφάλι κουρκούτι από τα διαφορικά της Μπέμπας και άντε μετά να αντιμετωπίσεις 20 δαίμονες της Τανζανίας...
Σταματάμε λοιπόν κάπου δεξιά, βρίσκουμε ένα ήσυχο μέρος να μην ακούμε την κίνηση και βάζουμε τα ξυπνητήρια για τις 11. Όπως ήταν φυσικό, δεν καταφέραμε να κοιμηθούμε και όπως ήταν επίσης πιο φυσικό, στις 11 η κίνηση είχε κοπάσει ελάχιστα. Κάπως έτσι φτάνουμε στη 1 το πρωί, κάπου κοντά στο Σχηματάρι. 190 στο κοντέρ, αριστερή, ξαφνικά ακούγεται ένα χτύπημα στον πίσω αριστερό θόλο, σα μεταλλικό αντικείμενο να εκτοξεύτηκε πάνω του. Κοιτιόμαστε με τον Αλέξη (το έχει η μοίρα μας να κοιτιόμαστε φαίνεται όταν γίνεται κάτι κακό) και μετά ακούμε γδουπ-γδουπ, το πίσω αριστερό λάστιχο πήγε να συναντήσει το Δημιουργό του. Σταματάμε δεξιά (πού είναι η ρεζέρβα οεο Νο2) και επιθεωρούμε τη ζημιά (και αυτό δεύτερη φορά). Αυτό που κάναμε πρώτη φορά είναι να αναφωνήσω «γιατί δεν έχεις οδική βοήθεια σε αυτοκίνητο 17 ετών που του πίνεις το αίμα στις κόντρες και στις αναβάσεις, οεο»...
Αρχίζουμε τα τηλέφωνα και τελικά βρίσκουμε άλλο γνωστό μέλος του φόρουμ, τον TheoRallye, ο οποίος είναι έτοιμος να κοιμηθεί (πιτζαμούλες και τα τοιαύτα). Ή έτσι νόμιζε τουλάχιστον. Καβαλάει το γνωστό συλλεκτικό Rallye του (γιατί είναι το μοναδικό αυτοκίνητο που πουλήθηκε μέσω του φόρουμ μας από μέλος σε μέλος) και έρχεται να μας μαζέψει.
Η ώρα περνούσε, ο Θεοδόσης πουθενά. Τη μια δεν είχε πάρει μαζί του λεφτά (πιτζάμες κι από πάνω μπουφάν) και του έκαναν σκηνικά στα διόδια, την άλλη έχασε την έξοδο και πήγε κάμποσα χλμ παρακάτω για να γυρίσει... Όταν με το καλό μας βρίσκει, μπαίνουμε στο 106 και αρχίζουν οι 170άρες. Κοιτάω τη βενζίνη και είναι λίγο πάνω από το Empty. Κόψε ρε Θεοδόση, δε θα μας φτάσει, όχι νυστάζω, να λέει αυτός, πού θα βρούμε να βάλουμε να λέμε εμείς... Τέλος πάντων, το ευτυχές ήταν ότι έστω και με λαμπάκι, φτάσαμε στους Αμπελόκηπους χωρίς να μείνουμε από βενζίνη. Εκείνο το βράδυ έπεσα για ύπνο στις 3.30 και στις 7.30 χτυπούσε το ξυπνητήρι. Ακριβώς όπως το ήθελε ο Αλέξης δηλαδή, να κοιμηθούμε 4 ώρες. Μόνο που δεν είχε προβλέψει τις υπόλοιπες λεπτομέρειες.
Αν σας πει ποτέ για το πόσο γρήγορη είναι η Μπέμπα του, θυμήστε του ότι για τη διαδρομή Πλαστήρα-Αθήνα χρειάστηκε κοντά στις 10 ώρες, όσο κάνει δηλαδή το ΚΤΕΛ για τη διπλή απόσταση. Και βέβαια, η περιπέτεια δεν τελείωσε εδώ για τους άλλους 2 φίλους μας, που πήγαν την άλλη μέρα με ένα Exalto αγκαλιά, έβγαλαν τη ζάντα, της φόρεσαν το ελαστικό σε κοντικό βουλκανιζατέρ και γύρισαν με τα 2 αυτοκίνητα στην Αθήνα. Αλλά αυτό βέβαια είναι μια άλλη ιστορία...

Ο Μπακολιάς και το καμπαναριό.

Γυρίζουμε πολλές δεκαετίες πίσω, όταν σ’ ένα χωριό ονόματι Στρέφι, λίγο έξω από την Αρχ. Ολυμπία, τελείωσε το χτίσιμο της εκκλησίας. Όμορφη, επιβλητική, χτισμένη από όλο το χωριό. Αλλά … λειψή, χωρίς καμπαναριό. Ουδείς αναλάμβανε να χτίσει τόσο ψηλή κατασκευή και ο παπάς είχε πέσει σε μελαγχολία…
Στο χωριό υπήρχε ένας μάστορας, ονόματι Μπακολιάς. Αυτό, μάλλον, ήταν το … καλλιτεχνικό του, αφού στο συγκεκριμένο χωριό τα κανονικά ονόματα των κατοίκων αναφέρονταν σπανιότατα. (Για να δώσω μερικά παραδείγματα, γνωρίζω σήμερα την Κατσούλω, τον Τζόρλα, τον Γαλίφα, τον Γούτο, τον Γκουτζουρή, τον Μπαλατσώνα… Ο μοναδικός που είναι γνωστός με το όνομά του είναι ο Μενέλαος – κι αυτός λόγω της σπανιότητας του ονόματος. Ο Μενέλαος είναι επίσης γνωστός στο χωριό σαν ο μόνος Στρεφαίος που έθαψε τη γυναίκα του - ένας χήρος και >40 χήρες σε όλο το χωριό - αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.)
Μάστορας ο Μπακολιάς καλός, αλλά ιδιόρρυθμος. Αλλά μήπως δεν είναι κι αυτό μέρος της ιδιοφυΐας; Ας είναι. Ένα βράδυ, ο παπάς καθόταν απαρηγόρητος κι έπινε, στο καφενείο του χωριού. Είχε φέρει ένα μπουκάλι από το κρασί του, που μάλλον ήταν καλό. Κάποια στιγμή, του λέει ο Μπακολιάς: «Παπά, θα σου το φτιάξω εγώ το καμπαναριό». Τα έχασε ο παπάς. Όλοι οι μηχανικοί της περιοχής, του το είχαν ξεκαθαρίσει: Δεν υπήρχε χώρος να στηθούν σκαλωσιές ούτε ασφαλές έδαφος για τη θεμελίωση, οπότε η κατασκευή ήταν αδύνατη. Και τώρα,… ο Μπακολιάς; Από την άλλη, όλες οι (ελάχιστες) κατασκευές του Μπακολιά ήσαν επιτυχημένες, οπότε … «Πόσα θέλεις, ευλογημένε;» «Τίποτα», απάντησε ο τύπος. «Εσύ θα μου φέρνεις τις πέτρες και θα μου δίνεις από το κρασί σου. Τα υπόλοιπα είναι δική μου δουλειά». Άφωνος ο παπάς. Ήθελε, όμως και το καμπαναριό. Οπότε, ξεκίνησαν.
Όσο θεμελίωναν ή έχτιζαν στα χαμηλά, όλα κυλούσαν σχεδόν ομαλά. Τα πράγματα άλλαξαν όταν το καμπαναριό ψήλωσε αρκετά: Σε κάθε πέτρα που έδενε ο παπάς και ανέβαζε ο Μπακολιάς, έδενε μαζί κι ένα μπουκάλι κρασί. Αυτό συνεχίστηκε για μήνες, ώσπου το καμπαναριό … τελείωσε. Τελείωσε βέβαια και το κρασί του παπά, αλλά αυτό θεωρήθηκε … παράπλευρη απώλεια. Το καμπαναριό στεκόταν εκεί, αγέρωχο και πανέμορφο!
Εκεί στέκεται ακόμα, κόντρα στις προβλέψεις, απείραχτο από τον καιρό, τους σεισμούς που ταρακούνησαν την εκκλησία και την ανάγκασαν σε επισκευές, το χρόνο. Χωρίς αναφορά στον τρόπο και το χρόνο που χτίστηκε, αφού ο Μπακολιάς δε σκοτίστηκε να ζητήσει να γραφτεί πουθενά το όνομά του. Άνθρωποι που έφυγαν, άνθρωποι που δεν έκαναν κάτι για τα χρήματα, το έκαναν όμως για ένα μπουκάλι (καλά, εντάξει, βαρέλι) καλό κρασί.
Όπως κι εμείς, σήμερα………….

Ο χρήστης ililias έγραψε:
Ο Μπακολιάς και το καμπαναριό.

.....................................
Εκεί στέκεται ακόμα, κόντρα στις προβλέψεις, απείραχτο από τον καιρό, τους σεισμούς που ταρακούνησαν την εκκλησία και την ανάγκασαν σε επισκευές, το χρόνο. Χωρίς αναφορά στον τρόπο και το χρόνο που χτίστηκε, αφού ο Μπακολιάς δε σκοτίστηκε να ζητήσει να γραφτεί πουθενά το όνομά του. Άνθρωποι που έφυγαν, άνθρωποι που δεν έκαναν κάτι για τα χρήματα, το έκαναν όμως για ένα μπουκάλι (καλά, εντάξει, βαρέλι) καλό κρασί.
Όπως κι εμείς, σήμερα………….

Ωραίο ρε Ηλία!
Ειδικά αυτή η παράγραφος...........

Ο χρήστης Krusenstern έγραψε:
Ελ Έι Ντι Έι μέρος 1ον.

Τζιτζιφιές Καλλιθέας, Ιούλιος 1997. Η προπόνηση μόλις έχει τελειώσει, τα σκάφη πλύθηκαν και σκεπάστηκαν, τα βρεγμένα ρούχα μπήκαν στις τσάντες, σάντουιτς και φραπέ στην καφετέρια. Δύο σκάφη, δύο πληρώματα, 4 άτομα.

• Ρε σεις, θα πάμε στο παγκόσμιο?
• ... πού γίνεται φέτος?
• Βόρεια Γαλλία... κάπου κοντά στη Βρέστη νομίζω, στου διαόλου τη μάνα.
• Χμ... λεφτά έχουμε? Αυτοκίνητο? Τρέιλερ για 2 σκάφη? Για προπονητή ούτε λόγος, ότι κάνουμε μόνοι μας.
• Εμάς θα χώσει χρήμα ο όμιλος.
• Εμείς θα ζητιανέψουμε από τους πατεράδες.
• Οκ, με αμάξι και τρέιλερ τι κάνουμε? Τρέιλερ υπάρχει παρατημένο ένα εδώ δίπλα, με ένα σέρβις θα είναι ΟΚ. Αμάξι όμως?
• Πίκρα... ο πατέρας δεν δίνει το Feroza με τίποτα.
• Πίκρα... ο Τσίγκος δεν τραβάει τρέιλερ, αν το σύρουμε με τα χέρια πιο γρήγορα θα φτάσουμε...
• (2 μαζί με μια φωνή) πίκρα, εμείς δεν έχουμε καν δίπλωμα, όχι αυτοκίνητο... αλλά για κάτσε... ρε Βαγγέλη, ο πατέρας σου δεν έχει ένα Niva που πηγαίνει βόλτα το σκύλο?

Με τα πολλά, ο πατέρας του Βαγγέλη το έδωσε το Niva. Το τρέιλερ πήγε στο μάστορα, μπήκαν φρέσκα ζαντολάστιχα, ρουλεμάν, γρασάρισμα στη μπίλια, βάψιμο τα σάπια, έγινε κουκλι. Πάμε να δούμε το Ελ Έι Ντι Έι τώρα...

Ωραίο είναι ρε σεις, κόκκινο! Χμ... από το εσωτερικό λείπουν κομμάτια ολόκληρα, τα έχει φάει ο σκύλος! Ντάξει, ροτβάιλερ είναι ρε, δαγκώνει λιγάκι, δεν θα κολλήσουμε σ'αυτό. Μηχανικά τι λέει το 'ργαλείο? Κάτσε να δούμε... 70 καυτά αλόγατα, χίλια εξακόσια καρμπυρατεράτα λέμε, μόνιμη 4κίνηση, κοντές σχέσεις, κοτσαδόρος οκ... Πάμε και στα άσχημα ρε Βάγγο?

• Νταξ' παίδες, το αμάξι δεν φρενάρει, καίει και διάφορα πραγματάκια κατά καιρούς, μίζες, φανάρια κλπ, θα το πάμε στο Θανάση το μάστορα να το κάνει τζάμι.

Το ΕλΕιΝτιΕι πήγε στο μάστορα, βγήκε τζάμι. Φρένα, ηλεκτρικά, λάδια, ξίδια, φίλτρα...

• Πότε ξεκινάμε ρε?
• Κάτσε να δούμε... 17-24 Αυγούστου το πρωτάθλημα, ξεκινάμε 12 πρωί από Πειραιά, απόγευμα στις 17:00 παίρνουμε το αργό του Στρίντζη για Ανκόνα μιας και δε μας περισσεύουν για Superfast, την άλλη μέρα το βράδυ πατάμε Ιταλία, ε, είναι άλλα 2200 μέχρι το Courseulles-sur-mer που γίνεται ο αγώνας, βάλε 2 24ωρα μιας και είμαστε 2/4 που οδηγούμε, φτάνουμε ανήμερα της Παναγίας βράδυ, έχουμε και 2 μέρες να στήσουμε τα σκάφη και να μπούμε καμιά προπόνηση να δούμε τα νερά...

12 του μήνα, πρωί, αναχώρηση για Πάτρα... κοτσάρουμε το διώροφο τρέιλερ-θηρίο ΧΩΡΙΣ φρένα του ενός τόνου στο Λάντα, τσεκάρουμε τα φώτα, τα δεσίματα στα σκάφη, μπαίνουμε 4 άτομα μέσα, οι αποσκευές μας και ένα τάπερ με τυρόπιτα, και με τα 'Προσεκτικά' των πατεράδων, τα 'Ωχ Παναγία μου θα με φάει η αγωνία' των μανάδων και το 'Προσοχή στο δυναμό, δεν σταματάει να φορτίζει, αν ανέβει πολύ το βολτόμετρο ανάψτε ΟΤΙ ηλεκτρικό έχει το αυτοκίνητο' ( ) του Θανάση του μάστορα, ξεκινάμε για Πάτρα... Ρεζερβουάρ γεμάτο, λεφτά οριακά, μέσος όρος ηλικίας 4 ατόμων 18 και κάτι ψιλά...

Χαλαρή διαδρομή, 1η, 2α, 3η το Λάντα ΟΚ, στην 4η ζορίζεται λίγο στις ανηφόρες, 5η δεν έχει καν, αλλά μια χαρά, όλα βαίνουν καλώς. Καφεδάκι στο Κιάτο, marlboro μαλακό και BF κόκκινο όλα αναμμένα από τον ίδιο Zippo, χωρίς άγχος μη μας πάρει κάνα μάτι, να σου και η Πάτρα κάποια στιγμή.

• Πόσο κάναμε ρε?
• 3 ώρες και κάτι...
• ... νταξ', μια χαρά είναι...

Φουλάρουμε φθηνή και αμφιβόλου ποιότητος ελληνική βενζίνη μόλις τελειώνει η Εθνική στην Πάτρα, εισπράττουμε μια τρομάρα και μερικές μούντζες στην παρατεταμένη αριστερή που σε βγάζει στο λιμάνι, γιατί την πήραμε με πολλά (50) και άρχισε να ψαρεύει το κτήνος από πίσω, γέλια, φτάνουμε στο λιμάνι. Τσεκάρισμα τα εισιτήρια και βουρ για το Ionian Island, το μεγάλο μπλε βαπόρι που πλέον δείχνει μικρό, άσχημο και αρχαίο μπροστά στα κόκκινα ταχύτατα Superfast, δέσιμο το αυτοκίνητο και το τρέιλερ στο γκαράζ, καμπίνα μικρή και χωρίς παράθυρο, ποιος δίνει λεφτά για θέα άλλωστε...

Πίτα στον κόσμο το βαπόρι. Νταλικιέρηδες με ιστορίες πιο μεγάλες από το όχημά τους, μερικοί καμμένοι από τα κουλοχέρια στο καζίνο που παίζουν και χάνουν μέχρι και τα λεφτά για τα πετρέλαια, εύπορες οικογένειες με S/W που πάνε διακοπές στην Ευρώπη, γκρουπ με τουρίστες, πιτσιρίκια, η Σάρα, η Μάρα και παραδίπλα το κακό συναπάντημα, όλοι οι καλοί και οι κακοί μέσα στα ~150 μέτρα μήκους του μπλε made in japan καραβιού.

Το βράδυ, λίγο πριν πιάσουμε Ηγουμενίτσα, ανοίγει και η ντίσκο, ε, δεν θα πάμε μια βόλτα? Φλας μπακ ίσαμε 1,5 δεκαετία πίσω... πολυθρόνες, σκαμπό, πίστα με ντισκομπάλα αλλά και ζειμπέκικο, ουίσκι χωρίς μπίλια στο λαιμό του μπουκαλιού, μερίδες καλά υπολογισμένες από τον μπαρμαν για να βγάζει και το κατιτίς του, θέα στο απόνερο της πρύμης.

Την άλλη μέρα, καραβίσια μακαρονάδα, στην έβαζε στο πιάτο ένας απίστευτος τύπος στο σελφ-σέρβις ρέστοραν, παχουλός και ψηλός, με στρογγυλό πρόσωπο, χαμόγελο πιο μεγάλο από του Τζόκερ και σιδεράκια και στις δύο γνάθους... τον βγάλαμε 'Αστραπόγιαννο', ειρωνευόμενοι την συμπαθητικά χαζή φυσιογνωμία του...

Ήμασταν από τους λίγους που έφαγαν. Η Αδριατική είχε κατεβάσει μποφώρια, σπάνιο πράγμα, αλλά όποτε συμβαίνει του δίνει και καταλαβαίνει...

Δένουμε Ανκόνα. Όλοι μέσα στο Λάντα, ο χάρτης και το σημειωματάριο με τα σημεία που έπρεπε να αλλάξουμε Autostrada στο χέρι και βουρ για Bologna και Bolzano, στα αυστριακά σύνορα. Κάνουμε την Ιταλία μια χαψιά, χωρίς απρόοπτα, με την αστρονομική ταχύτητα των ~70-80 άντε 90 χαω, στάσεις για εσπρεσσάκι και πίτσα προσούτο με το κομμάτι στα Autogrill, 'ρε σεις, εδώ είναι Ευρώπη, κοίτα δρόμους, κοίτα ταμπέλες, ω ρε πούστη μια Φερράρι!', πέρναγε η ώρα, πέρναγαν τα χιλιόμετρα.

Σύνορα αυστρίας. Τσεκάρισμα διαβατήρια.

• Τι κουβαλάτε (μα ειναι αγγλικά αυτά που μιλάς ρε μάστορα???)
• Σκάφη, εθνική ομάδα, πάμε για αγώνες.
• Γιαβόλ
• Γκουντμπάι

Κάνουμε και συνάλλαγμα γιατί η βενζίνη τελειώνει και στην Αυστρία έχει ακόμη διόδια, hit the road again, πέφτει το μάτι μου στο βολτομετρο, 15V an climbing... ανάβω ό,τι έχω... φώτα, προβολείς, αλάρμ, καλοριφέρ, αναπτήρα μερικές φορές, πέφτει κάπως, βενζινάδικο. Όση ώρα βάζαμε βενζίνη, μόνο μηχανή σβήσαμε... φώτα κλπ, όλα ανοιχτά.

Κανεις δεν παρατήρησε ότι μαζί μας είχε μπει περιπολικό στο βενζινάδικο. Αφού φουλάρουμε, μας την πέφτουν. 2 άντρες, μια γυναίκα, στολές και ρόπαλα. Μας ακολουθούσαν από τα σύνορα... Άδειασαν όλο το Λάντα ψάχνοντας για ναρκωτικά, ευτυχώς δεν ξεφόρτωσαν και τα σκάφη... αφού δεν βρήκαν τίποτα, κάνανε κατάσχεση στην κούτα με τα BF, αφού δεν είχαν ξαναδεί τέτοια τσιγάρα και τα θεώρησαν επικίνδυνα...

• Ευχαριστούμε, καληνύχτα κύριοι (καλά, τα αγγλικά τους είναι yatabaza έτσι???)
• Στο διάολο μαλάκες, άντε να ξαναφορτώσουμε το Λάντα τώρα... (τα δικά μας ελληνικά, ΑΠΤΑΙΣΤΑ όμως! )

Μ'αυτά και μ'αυτά, πάει και η Αυστρία, μια σταλίτσα χώρα είναι διασχίζοντάς την από Νότο προς Βορρά, πάμε Γερμανία... εδώ, ΧΛΙΔΗ. Πελώριοι δρόμοι, ΚΑΘΟΛΟΥ διόδια, ωραία πράγματα. Την κόβουμε στη μέση, φουλ για Γαλλία. Στάσεις για αλλαγή οδηγού, βενζίνη, τυροπιτούλα από το τάπερ, ατελείωτες ευθείες, απίστευτα αργό το Λάντα, τα χιλιόμετρα δεν φεύγουν με τίποτα... Κάπου προς τα σύνορα Γερμανίας-Λουξεμβούργου-Γαλλίας, ανακαλύπτουμε ότι η συντομότερη διαδρομή ήταν από Ιταλία --> Γαλλία μέσω Γένοβας και Ventimiglia, πέφτουν μερικά καντήλια αλλά ειναι πολύ αργά να γυρίσουμε πίσω...

Γαλλία: οι άνθρωποι ειναι λίγο παλαβοί έτσι? Τρέχουν άσχημα στο δρόμο. Σφήνες ακόμα και στις autoroute, διόδια κάθε τρεις και λίγο και άντε να ξαναπάρει φόρα το Λάντα μετά... το κέρατό μου, ΠΟΤΕ δεν θα φτάσουμε... περνώντας αρκετά έξω από το Παρίσι, βρέχει με μανία. Μποτιλιάρισμα στην εθνική για ώρες, νεύρα τσατάλια, θερμοκρασίες το Λάντα σταμάτα-ξεκίνα, κάτι ακούγεται άσχημα στο πίσω διαφορικό... Το καταπίνουμε κι αυτό, φουλ για Βρέστη και μετά Courseulles.

Περίπου 100 χιλιόμετρα πριν τη Βρέστη και 150 πριν τον προορισμό, ο θόρυβος στο πίσω διαφορικό έχει αυξηθεί αισθητά, ΜΠΟΥΜ, και αμέσως μετά ήχος μετάλλου να σέρνεται στην άσφαλτο. Στο πρώτο πάρκιν, στάση. Ο άξονας που πάει την κίνηση πίσω, σέρνεται στο δρόμο... Πέφτουν καντήλια για το Θανάση το μηχανικό και την οικογένειά του αλλά δε μασάμε... '4κίνητο δεν είναι το Λάντα ρε? Ναι. Ε, οκ, θα πάμε μόνο με τη μπροστά κίνηση, είναι λίγα τα χιλιόμετρα...' Για 150 χμ. ακόμη λοιπόν, μας συντροφεύει ο ανατριχιαστικός ήχος του άξονα στην άσφαλτο...

Άφιξη νύχτα στο Courseulles.....

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ....

Ελ Έι Ντι Έι μέρος 2ον.

24 Αυγούστου, 9 μέρες αργότερα... τα πρόσωπα άσχημα καμμένα από τον ήλιο, σκεπάζουν την ώχρα και την αδυναμία που θα είχαν σε κάποια άλλη εποχή του χρόνου... λογικό άλλωστε αυτό το τελευταίο, όταν τρως επι 9 ημέρες συνεχόμενα στα McDonald's, αφού είναι το μόνο φαγητό -ο θεός να το κάνει- που αντέχει η τσέπη σου...

'Κομμένος σταυρός στο διαφορικό', αυτό είχε πει ο μηχανικός που είδε το Λάντα το πρωί της 16ης του μήνα... Πόσο θα πάει μάστορα? Τόσο, και θα κάνει και 2-3 μέρες, και θέλω και το χρήμα μπροστά. Μάιστα, πάρτο... Πάει ένα μεγάλο μέρος του budget... Ευτυχώς δεν έχουν δεκαπενταύγουστο οι Γάλλοι.

'Σπίτι κοντά στον όμιλο δεν έχουμε να νοικιάσετε, λόγω έκθεσης στην περιοχή, υπάρχει ΜΟΝΟ ένα πολύ ωραίο, το έχει μια γιαγιά και προσφέρει φουλ-πανσιόν, είναι... μόνο 100 χμ μακριά, το θέλετε?', είπε η μελαχρινούλα εκεί που μας έστειλαν να βρούμε σπίτι... Κομμάτια να γίνει, το θέλουμε....

Το σπίτι, βγαλμένο από τα παραμύθια... διώροφο, κεραμίδια, κήπος, λουλούδια, δέντρα, εσωτερικό πανέμορφα διακοσμημένο από τη γιαγιά, πρωινό με μπαγκέτα ζεστή, κρουασάν και ότι μαρμελάδα φαντάζεται ο άνθρωπος, άνοιξε η ψυχή μας... όπως ήταν φυσικό, μας τον έπιασε... τα λεφτά μπροστά εννοείται ΚΑΙ αυτή + 2 μέρες νοικιασμένο αυτοκίνητο + 200 χμ. την ημέρα πηγαινέλα στον όμιλο, φύγανε τα λεφτά μάγκες, στη Γαλλία για πάντα θα μείνουμε να πλένουμε πιάτα και να σφουγγαρίζουμε καμπινέδες... 'Χέστηκα ρε, ήρθα να τρέξω παγκόσμιο, και παγκόσμιο θα τρέξω!'

Το τρέξαμε και το παγκόσμιο, απόδοση μέτρια -21οι ανάμεσα σε 110 σκάφη- και η μέρα είναι πλέον 25 του μήνα. 'Τι λέτε ρε σεις, θα τα καταφέρουμε να φτάσουμε Ελλάδα?'

Κανείς δεν ήξερε να πει. Ο στόχος μας, ο αγώνας, είχε τελειώσει, το μόνο που έμενε ήταν η σκληρή πραγματικότητα του ταξιδιού της επιστροφής. Τα λεφτά, τσίμα τσίμα. Ίσα ίσα για βενζίνη/διόδια ως την Ανκόνα, από τον σύντομο δρόμο αυτή τη φορά. Τσιγάρο κι αυτό με οικονομία, Gauloises Brunes, αυτά στο γαλάζιο μαλακό πακέτο με το κοντό φιλτράκι και τον σκούρο καπνό, τα BF τα καπνίζει κάποιος μπάτσος στην Αυστρία τώρα..... Για φαγητό γιοκ. 'Δε γαμιέται, θα πεινάσουμε, θα φτάσουμε όμως'. Έπεσε και το σχετικό τηλέφωνο στην Αθήνα 'Να περιμένει κάποιος στην Πάτρα με λεφτά, σπιτικό φαΐ και εφεδρικό αυτοκίνητο με κοτσαδόρο' και έτοιμοι να hit the road και πάλι. Το Λάντα είχε φτιαχτεί -ή έτσι νομίζαμε- , τα σκάφη είχαν φορτωθεί ξανά, κοτσάρισμα, δεσίματα, φώτα, κλασική πλέον η διαδικασία, φύγαμε!

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΣΕ ΜΕΡΟΣ 3ο ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ...

Krus, πάλι με το πουλί στο χέρι μας άφησες.

Ο χρήστης kouk έγραψε:
........

... του διηγήματος...

Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια, αλλά όχι και διήγημα....

Ο χρήστης Kid έγραψε:
Εγώ πάντως τις λίγες φορές που μπήκα στο αυτοκίνητο του Pai Mei δεν τρόμαξα καθόλου..

Φιλε kid οταν εγω μπηκα το αμαξι του PaiMei πλαναριζε συνεχεια απο στροφη σε στροφη...μιλαμε για τρομερη φαση..αλλα ειχα τρομοκρατηθει...Κ αλλη μια φορα σε μια μεγαλη κυκλικη πλατεια τα ειχα δει ολα...

TO OTI EΓΩ ΤΡΟΜΑΞΑ ΔΕ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ Ο PAI MEI ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟΣ ΟΔΗΓΟΣ Η ΤΟ ΑΜΑΞΙ ΤΟΥ ΚΑΛΟ...ΑΠΛΩΣ ΤΑ ΕΙΧΑ ΔΕΙ ΟΛΑ..

[quote='ililias']Krus, πάλι με το πουλί στο χέρι μας άφησες.

Μια φορά και έναν καιρό, στα παλιά τα χρόνια που λένε οι παππούδες μας, υπήρχε μια γιαγιά στο χωριό μου (Ν. Μεσσηνίας), η γρια Νικολάκαινα (το πραγματικό της όνομα δεν σώζεται, ας όψεται ο συγχωρεμένος ο μπαρμπα-Νικόλας...). Χήρα από χρόνια, ζούσε μόνη της και όπως όλοι οι χωριανοί της εποχής τα έβγαζε πέρα με λίγες κότες, μια κατσίκα, τον κήπο με τα λαχανικά, μια μικρή σύνταξη και πολλή υπομονή.
Όλο το χωριό είχε να λέει τη χρονιά εκείνη για τα λάχανα που είχε στον κήπο της η γρια Νικολάκαινα! Μεγάλα, καταπράσινα και ζηλευτά, μεγαλωμένα με κοπριά, νερό και πολύ μεράκι. Καμάρωνε το χωριό, μα πιο πολύ καμάρωνε η γρια Νικολάκαινα, περιμένοντας πώς και πώς να έρθει η στιγμή που θα είναι έτοιμα για μάζεμα.
Ένα απόγευμα λοιπόν, είναι στον κήπο και τα ποτίζει. Αποφασίζει λοιπόν ότι ήρθε η ώρα και αύριο πρωί-πρωί -για να μην την πειράξει και ο ήλιος- θα τα έκοβε. Πέφτει λοιπόν για ύπνο και η τελευταία της σκέψη πριν παραδοθεί στον Μορφέα ήταν να δώσει κανά δυό λάχανα και στην κυρά Αννιώ, την ταλαίπωρη και άρρωστη γειτόνισσά της...
Νωρίς νωρίς το πρωί, σηκώνεται η γρια Νικολάκαινα και πάει στον κήπο. Και τί βλέπει? Κάποιος έχει κόψει ήδη τα περισσότερα λάχανα!!!
Θυμός στην αρχή, στενοχώρια έπειτα, έχει πέσει σε κατάθλιψη προσπαθώντας να μαντέψει ποιό χέρι έκανε το κακό. Και ξάφνου -ω, ναι- αποφάσισε: Όποιος και να ήταν, θα πήγαινε στον παπά του χωριού, τον παπά Βασίλη, και θα του ζητούσε να αφορίσει τον κλέφτη!!!
Μια και δυό λοιπόν πάει η γρια Νικολάκαινα και πιάνει τον παπά.'Το και το παπά μου....να κάμεις αφορεσμό...απ' το Θεό να το' βρει!!!'.
Ο παπάς, καθ' ότι γραμματιζούμενος και πνευματικός άνθρωπος, προσπαθεί με τρόπο να την πείσει ότι δεν μπορεί να κάνει αυτό που του ζητά η γρια. Μάταια όμως, η γρια Νικολάκαινα είναι ανένδοτη. Αυτό όμως που δεν ξέρει, είναι ότι δράστης της υπεξαίρεσης των λαχανικών είναι ο ίδιος ο παπάς!!!
Σε απόγνωση λοιπόν ο παπά Βασίλης, δεν μπορεί να κάνει αλλιώς παρά να αφορήσει τον εαυτό του. Σκέφτεται λίγο και απαντά στη γριά: 'Καλά, έλα το απόγευμα στην εκκλησία να κάνουμε τον αφορισμό'.
Χαρούμενη η γρια που ο Πανάγαθος θα εκδικηθεί τον κλέφτη, φεύγει για το κονάκι της ενώ ο παπάς ψάχνει να βρει τί να κάνει....
Έρχεται λοιπόν το απόγευμα, πάει η γρια στην εκκλησία και βρίσκει τον παπά στην Ωραία Πύλη να φορά το πετραχήλι του και να κρατά στα χέρια το Ευαγγέλιο. Βλέποντας τη γρια, ο παπάς ξεκινά σοβαρός να λέει σε ρυθμό ψαλμωδίας τα βαριά λόγια του αφορεσμού: 'Όποιος έκλεψε της Νικολάκαινας τα λάχανα....μμμμμμμμμ....γιορτή-καθημερινή μαύρα να φορεί...μμμμμμμμμμμ....και τις Κυριακές ξένο ψωμί να τρώει.....μμμμμ'.
'Μπράβο παπά μου', πετάγεται συνεπαρμένη η γρια Νικολάκαινα, 'καλά του έκαμες του κερατά, μπράβο!!!'.
Η αθωότητα και η αγνότητα της ψυχής της δεν της επέτρεψαν να αποκρυπτογραφήσει τον αφορεσμό:
'...γιορτή-καθημερινή μαύρα να φορεί...' = Εννοούσε τα ράσα του!!!
'...και τις Κυριακές ξένο ψωμί να τρώει...' = Εννοούσε τα πρόσφορα!!!

Γάτα ο παπάς???

Ο χρήστης Batman έγραψε:
:
'...γιορτή-καθημερινή μαύρα να φορεί...' = Εννοούσε τα ράσα του!!!
'...και τις Κυριακές ξένο ψωμί να τρώει...' = Εννοούσε τα πρόσφορα!!!

Γάτα ο παπάς???

Πάντως στο χωριό μου αυτές τις 'γάτες' τις λέμε κλέφτες.