O εργαζόμενος έχει δύναμη , όταν υπάρχουν πολλοί εργοδότες . Οταν υπάρχουν λίγοι , τότε είναι σε αδύναμη θέση .

Πόσο μάλλον όταν ζει σε μία χώρα που οι μισοί εργάζονται κατ΄ επίφαση στο δημόσιο τομέα , με υπερβολικά μεγάλους μισθούς και για την μονιμότητα που έχουν και για το πόσο και πως εργάζονται .

Τέλος ο όρος εντατικοποίηση της εργασίας , είναι αστείος όταν τον διαβάζει ένας ΕΕ ή ένας έμπορος .

Για ένα ΔΥ , πιθανόν εντατικοποίηση θα είναι ότι δεν θα μπορεί να του χτυπάει άλλος την κάρτα....

Όπως πάντα ο criuser από άλλον πλανήτη...

Κάποια μέρα ίσως καταλάβει έννοιες όπως το 8ωρο κλπ, αλλά δεν έχω πολλές ελπίδες...

Μιλάς σε κάποιον που πριν την κρίση δούλευε 14ωρο (8-22)  5 μέρες την εβδομάδα και 7ωρο (9-16) τα Σάββατα και ενίοτε και κάτι 2ωρα - 3ωρα την Κυριακή .

Δικό σου πρόβλημα αυτό. Στα δικά μου μάτια δεν σε κάνει άξιο πάντως, αλλά μάλλον κορόιδο, του καπιταλιστικού rat race (ψάξε το στο google, καθότι δυστυχώς δεν έχεις αντίστοιχη μόρφωση για να καταλάβεις την αγγλική φράση)... Όπως και να έχει, δούλευες για τον εαυτόν σου, όχι για κάποιον άλλον και άρα δικό σου πρόβλημα!!!

Και στα λέει αυτά κάποιος που έχει τύχει να πιάσει δουλειά Δευτέρα πρωί, ως Ιλχος Εβδομάδος, αλλά και ΑΥΔΜ - οπότε να κάθεται μέσα το νυχτέρι, να έχει φτάσει το άλλο πρωί (Τρίτη) για να αναλάβει τα κανονικά του καθήκοντα ως Δκτης Ίλης (Λόχου), να του τύχει όμως Αξκος Νυχτερινής, και να ξημερώσει και την Τετάρτη στην δουλειά, ως το μεσημέρι. Σχόλασα δηλαδή μετά από  56 ώρες εργασίας. Δεν διαμαρτυρήθηκα, γιατί όταν μπήκα στην ΣΣΕ τα ήξερα αυτά. Ο μέσος εργαζόμενος όμως δεν έχει ΚΑΜΙΑ σχέση με όλα αυτά κρουζεράκο!!! Γκέγκε;;;

Βλέπω εκτός από την Αγγλικήν , ομιλείς και την Αρβανίτικην φαρσί

Πιθανόν να είναι καλύτερα να είμαι rat race , παρά άχθος αρούρης...

Περί ωραρίου σε εταιρεία του ιδιωτικού τομέα, στον οποίο στη ουσία όλοι είναι απλοί υπάλληλοι, εκτός του διοικητικού συμβουλίου.

Συνάντηση τομέα. 30 άτομα. Μιλάει ο προϊστάμενος του τομέα και μεταξύ των άλλων λέει:

'Πρέπει να πούμε μπράβο στους Τάκη, Μάκη, Κώστα και Στέλιο και να αναγνωρίσουμε όλοι ότι με πολύ εργασία, κάθε μέρα μέχρι τις 9 το βράδι και πολλά Σαββατοκύριακα επιτεύχθηκαν οι στόχοι του τομέα και τελείωσαν τα έργα εντός χρονοδιαγράμματος. Και αυτοί έχουν οικογένειες και παιδιά και υποχρεώσεις, αλλά έβαλαν σε προτεραιότητα τις εργασίες μας.'

Το λόγο παίρνει ο Δ/ντής των τομέων:

'Μπράβο και από μένα στα παιδιά και σε όλους σας. Με την προσωπική προσπάθεια του κάθε μηχανικού όλα πήγαν μια χαρά. Μπράβο στα παιδιά και σε όλους σας γιατί όλοι έχετε προσφέρει, ο καθένας με τον τρόπο του.'

Το λόγο παίρνει ο Γενικός Δ/ντής:

'Εγώ θα σταθώ σε κάτι άλλο. Όλοι ξέρετε ότι το επάγγελμα που επιλέξατε και ειδικά στην εταιρεία μας που ασχολείται με μεγάλα έργα θα πρέπει να κάνετε θυσίες. Εγώ το μόνο που θα πω είναι ότι κανείς εδώ, δεν είναι με το ζόρι. Ούτε σας βάλαμε εμείς να επιλέξετε αυτό το επάγγελμα. Εσείς το επιλέξατε. Και φυσικά όποιος νομίζει ότι πιέζεται ή θεωρεί ότι δεν αντέχει τους εργασιακούς ρυθμούς μπορεί να αποχωρήσει. Προσωπικά αναγνωρίζω πρωτίστως τις προσωπικές θυσίες που μπορεί να κάνει κάποιος.'

Πάνω/κάτω οι απόψεις αυτές είναι γνωστές. Αυτό που για μένα έχει ενδιαφέρον είναι η αντίδραση των υπαλλήλων, οι οποίοι δεν αποτελούν μία συναδελφική ομάδα, αλλά αγέλη λύκων, που ο καθένας το μόνο που σκέφτεται είναι πως θα δαγκώσει και θα 'φάει' τον άλλον. Και νομίζω ότι έτσι είναι πλέον όλα τα εργασιακά περιβάλλοντα στην Ελλάδα.

Ο καπιταλισμός πέτυχε τον σκοπό του.

Περί ωραρίου σε εταιρεία του ιδιωτικού τομέα, στον οποίο στη ουσία όλοι είναι απλοί υπάλληλοι, εκτός του διοικητικού συμβουλίου.

Συνάντηση τομέα. 30 άτομα. Μιλάει ο προϊστάμενος του τομέα και μεταξύ των άλλων λέει:

'Πρέπει να πούμε μπράβο στους Τάκη, Μάκη, Κώστα και Στέλιο και να αναγνωρίσουμε όλοι ότι με πολύ εργασία, κάθε μέρα μέχρι τις 9 το βράδι και πολλά Σαββατοκύριακα επιτεύχθηκαν οι στόχοι του τομέα και τελείωσαν τα έργα εντός χρονοδιαγράμματος. Και αυτοί έχουν οικογένειες και παιδιά και υποχρεώσεις, αλλά έβαλαν σε προτεραιότητα τις εργασίες μας.'

Το λόγο παίρνει ο Δ/ντής των τομέων:

'Μπράβο και από μένα στα παιδιά και σε όλους σας. Με την προσωπική προσπάθεια του κάθε μηχανικού όλα πήγαν μια χαρά. Μπράβο στα παιδιά και σε όλους σας γιατί όλοι έχετε προσφέρει, ο καθένας με τον τρόπο του.'

Το λόγο παίρνει ο Γενικός Δ/ντής:

'Εγώ θα σταθώ σε κάτι άλλο. Όλοι ξέρετε ότι το επάγγελμα που επιλέξατε και ειδικά στην εταιρεία μας που ασχολείται με μεγάλα έργα θα πρέπει να κάνετε θυσίες. Εγώ το μόνο που θα πω είναι ότι κανείς εδώ, δεν είναι με το ζόρι. Ούτε σας βάλαμε εμείς να επιλέξετε αυτό το επάγγελμα. Εσείς το επιλέξατε. Και φυσικά όποιος νομίζει ότι πιέζεται ή θεωρεί ότι δεν αντέχει τους εργασιακούς ρυθμούς μπορεί να αποχωρήσει. Προσωπικά αναγνωρίζω πρωτίστως τις προσωπικές θυσίες που μπορεί να κάνει κάποιος.'

Πάνω/κάτω οι απόψεις αυτές είναι γνωστές. Αυτό που για μένα έχει ενδιαφέρον είναι η αντίδραση των υπαλλήλων, οι οποίοι δεν αποτελούν μία συναδελφική ομάδα, αλλά αγέλη λύκων, που ο καθένας το μόνο που σκέφτεται είναι πως θα δαγκώσει και θα 'φάει' τον άλλον. Και νομίζω ότι έτσι είναι πλέον όλα τα εργασιακά περιβάλλοντα στην Ελλάδα.

Ο καπιταλισμός πέτυχε τον σκοπό του.

Στην Ελλαδα δεν υπαρχει καπιταλισμος. Μικροσυμφεροντα και ολιγαρχικες οικογενειες δεν το λες καπιταλισμο. Πηγαινε να ζησεις σε μια αναπτυγμενη χωρα να δεις πως ειναι ο καπιταλισμος (δηλ. το μονο που λεει οτι οταν κανεις μια επενδυση πρεπει να εχεις θετικη αποδοση). Εσυ δηλ οταν πας στη δουλεια δεν θελεις να πληρωθεις?

Περί ωραρίου σε εταιρεία του ιδιωτικού τομέα, στον οποίο στη ουσία όλοι είναι απλοί υπάλληλοι, εκτός του διοικητικού συμβουλίου.

Συνάντηση τομέα. 30 άτομα. Μιλάει ο προϊστάμενος του τομέα και μεταξύ των άλλων λέει:

'Πρέπει να πούμε μπράβο στους Τάκη, Μάκη, Κώστα και Στέλιο και να αναγνωρίσουμε όλοι ότι με πολύ εργασία, κάθε μέρα μέχρι τις 9 το βράδι και πολλά Σαββατοκύριακα επιτεύχθηκαν οι στόχοι του τομέα και τελείωσαν τα έργα εντός χρονοδιαγράμματος. Και αυτοί έχουν οικογένειες και παιδιά και υποχρεώσεις, αλλά έβαλαν σε προτεραιότητα τις εργασίες μας.'

Το λόγο παίρνει ο Δ/ντής των τομέων:

'Μπράβο και από μένα στα παιδιά και σε όλους σας. Με την προσωπική προσπάθεια του κάθε μηχανικού όλα πήγαν μια χαρά. Μπράβο στα παιδιά και σε όλους σας γιατί όλοι έχετε προσφέρει, ο καθένας με τον τρόπο του.'

Το λόγο παίρνει ο Γενικός Δ/ντής:

'Εγώ θα σταθώ σε κάτι άλλο. Όλοι ξέρετε ότι το επάγγελμα που επιλέξατε και ειδικά στην εταιρεία μας που ασχολείται με μεγάλα έργα θα πρέπει να κάνετε θυσίες. Εγώ το μόνο που θα πω είναι ότι κανείς εδώ, δεν είναι με το ζόρι. Ούτε σας βάλαμε εμείς να επιλέξετε αυτό το επάγγελμα. Εσείς το επιλέξατε. Και φυσικά όποιος νομίζει ότι πιέζεται ή θεωρεί ότι δεν αντέχει τους εργασιακούς ρυθμούς μπορεί να αποχωρήσει. Προσωπικά αναγνωρίζω πρωτίστως τις προσωπικές θυσίες που μπορεί να κάνει κάποιος.'

Πάνω/κάτω οι απόψεις αυτές είναι γνωστές. Αυτό που για μένα έχει ενδιαφέρον είναι η αντίδραση των υπαλλήλων, οι οποίοι δεν αποτελούν μία συναδελφική ομάδα, αλλά αγέλη λύκων, που ο καθένας το μόνο που σκέφτεται είναι πως θα δαγκώσει και θα 'φάει' τον άλλον. Και νομίζω ότι έτσι είναι πλέον όλα τα εργασιακά περιβάλλοντα στην Ελλάδα.

Ο καπιταλισμός πέτυχε τον σκοπό του.

Σε αντίθεση με αυτά που λέει ο wantone, αυτό ΑΚΡΙΒΩΣ είναι ο Καπιταλισμός!!!

Και στο εξωτερικό το ίδιο γίνεται, απλά στους χαμηλόμισθους τηρούν το ωράριο.

Δείτε τι λένε οι Άγγλοι:   https://www.bbc.com/news/business-50562518

Να τον χαίρονται τον Καπιταλισμό τους οι Δεξιοί!!!

Βλέπω εκτός από την Αγγλικήν , ομιλείς και την Αρβανίτικην φαρσί

Πιθανόν να είναι καλύτερα να είμαι rat race , παρά άχθος αρούρης...

Δεν σε γνωρίζω προσωπικά, αλλά από τα γραφόμενά σου είσαι αυτός:

Storm wrote:

Περί ωραρίου σε εταιρεία του ιδιωτικού τομέα, στον οποίο στη ουσία όλοι είναι απλοί υπάλληλοι, εκτός του διοικητικού συμβουλίου.

Συνάντηση τομέα. 30 άτομα. Μιλάει ο προϊστάμενος του τομέα και μεταξύ των άλλων λέει:

'Πρέπει να πούμε μπράβο στους Τάκη, Μάκη, Κώστα και Στέλιο και να αναγνωρίσουμε όλοι ότι με πολύ εργασία, κάθε μέρα μέχρι τις 9 το βράδι και πολλά Σαββατοκύριακα επιτεύχθηκαν οι στόχοι του τομέα και τελείωσαν τα έργα εντός χρονοδιαγράμματος. Και αυτοί έχουν οικογένειες και παιδιά και υποχρεώσεις, αλλά έβαλαν σε προτεραιότητα τις εργασίες μας.'

Το λόγο παίρνει ο Δ/ντής των τομέων:

'Μπράβο και από μένα στα παιδιά και σε όλους σας. Με την προσωπική προσπάθεια του κάθε μηχανικού όλα πήγαν μια χαρά. Μπράβο στα παιδιά και σε όλους σας γιατί όλοι έχετε προσφέρει, ο καθένας με τον τρόπο του.'

Το λόγο παίρνει ο Γενικός Δ/ντής:

'Εγώ θα σταθώ σε κάτι άλλο. Όλοι ξέρετε ότι το επάγγελμα που επιλέξατε και ειδικά στην εταιρεία μας που ασχολείται με μεγάλα έργα θα πρέπει να κάνετε θυσίες. Εγώ το μόνο που θα πω είναι ότι κανείς εδώ, δεν είναι με το ζόρι. Ούτε σας βάλαμε εμείς να επιλέξετε αυτό το επάγγελμα. Εσείς το επιλέξατε. Και φυσικά όποιος νομίζει ότι πιέζεται ή θεωρεί ότι δεν αντέχει τους εργασιακούς ρυθμούς μπορεί να αποχωρήσει. Προσωπικά αναγνωρίζω πρωτίστως τις προσωπικές θυσίες που μπορεί να κάνει κάποιος.'

Πάνω/κάτω οι απόψεις αυτές είναι γνωστές. Αυτό που για μένα έχει ενδιαφέρον είναι η αντίδραση των υπαλλήλων, οι οποίοι δεν αποτελούν μία συναδελφική ομάδα, αλλά αγέλη λύκων, που ο καθένας το μόνο που σκέφτεται είναι πως θα δαγκώσει και θα 'φάει' τον άλλον. Και νομίζω ότι έτσι είναι πλέον όλα τα εργασιακά περιβάλλοντα στην Ελλάδα.

Ο καπιταλισμός πέτυχε τον σκοπό του.

Σε αντίθεση με αυτά που λέει ο wantone, αυτό ΑΚΡΙΒΩΣ είναι ο Καπιταλισμός!!!

Και στο εξωτερικό το ίδιο γίνεται, απλά στους χαμηλόμισθους τηρούν το ωράριο.

Δείτε τι λένε οι Άγγλοι:   https://www.bbc.com/news/business-50562518

Να τον χαίρονται τον Καπιταλισμό τους οι Δεξιοί!!!

Eσεις οταν κανετε ανακαινιση στο σπιτι σας ΄η κτιζεται σπιτι δεν επιβλεπεται τους εργατες τι κανουν, μην σας κλεβουν υλικα, αν προχωραει η δουλεια κλπ? Το ιδιο και οι μανατζερς επιβλεπουν τους εργαζομενους. Το πως θα το κανεις εξαρταται και απο τον χαρακτηρα/μορφωση/ψυχολογια του καθενος. Αλλοι θα ειναι ποιο επιθετικοι απο αλλους. Δεν εχει σχεση με καπιταλισμο, ο οποιος λεει οτι περιμενεις να εχεις αποδοση στο κεφαλαιο σου δεν εχει σχεση με το να πιεζεις τους εργατες πχ.

Αντιθετα στον κομμουνισμο στα στρατοπεδα εργασιας δηλ δεν επιβλεπαν τους εργατες και τους δουλευουν μεχρι θανατου?

Δεν μπορώ καν να σχολιάσω αυτό που μόλις διάβασα... 

Δεν μπορείς να σχολιάσεις κάτι γιατί προφανώς δεν συνέβαινε ποτέ...έτσι δεν λέει το Κόμμα?

Εγώ δεν θα σταθώ στα συστήματα Καπιταλισμός, Κομμουνισμός ή ότι άλλο, θα σταθώ στον άνθρωπο και θα πω ότι όλα αυτά είναι ανθρώπινες επινοήσεις για την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, οπότε αθώος κανείς, οι όποιες διαφορές έγκειται στην χαλαρότητα και στις ελευθερίες κάθε συστήματος προς το άτομο αλλά πάντα με την ίδια κατάληξη, έλεγχος μέχρι τέλους, απλά διαφέρουν οι μέθοδοι.

Και στις μεγάλες και προηγμένες δυτικές κοινωνίες υπάρχουν τα πισώπλατα μαχαιρώματα μεταξύ των υπαλλήλων, των στελεχών, δ/ντών και πάει λέγοντας, για να λείψει κανείς από τη θέση του μια εβδομάδα με αρρώστια θα ξαναβρεί τη θέση τους ? μάλλον όχι η τουλάχιστον πολύ δύσκολα.

Μια χαρά είμαστε στην Ελλάδα ακόμα γιατί ευτυχώς ακόμα υπάρχουν οι οικογένειες από πίσω που όσο νάναι μια στήριξη υπάρχει - ακόμα - στην Αμερική άνεργος ίσον άστεγος, το ζητούμενο είναι να μη φτάσουμε στο επίπεδο της ανθρωποφαγίας που είναι σήμερα οι περισσότερες δυτικές κοινωνίες στον εργασιακό τομέα.

Όσο για την - ελευθερία - του Κομμουνισμού προς το άτομο και την εργασιακή προστασία που του παρείχε είναι μύθος με κρυμμένες τις παγίδες του παράδεισου, και μόνο ότι στα πρώην κομμουνιστικά κράτη ο Κομμουνισμός είναι πλέον εκτός νόμου θα πρέπει να προβληματίσει τους ντόπιους υμνητές του Κομμουνιστικού παράδεισου.

Ο ελεύθερα σκεπτόμενος άνθρωπος προτιμά την καπιταλιστική κόλαση από τον κομμουνιστικό παράδεισο, όλα τα άλλα είναι για να έχουμε να λέμε.

.

Στην Ελλαδα δεν υπαρχει καπιταλισμος. Μικροσυμφεροντα και ολιγαρχικες οικογενειες δεν το λες καπιταλισμο. Πηγαινε να ζησεις σε μια αναπτυγμενη χωρα να δεις πως ειναι ο καπιταλισμος (δηλ. το μονο που λεει οτι οταν κανεις μια επενδυση πρεπει να εχεις θετικη αποδοση). Εσυ δηλ οταν πας στη δουλεια δεν θελεις να πληρωθεις?

Εγώ από την άλλη πιστεύω ότι στην Ελλάδα έχουμε καπιταλισμό και μάλιστα αντιγράφουμε τον Αμερικάνικο. Είτε αφορά τα εργασιακά, είτε αφορά την δομή της κοινωνίας, είτε αφορά τις συμπεριφορές των πολιτών, όλα δείχνουν καπιταλιστικό καθεστώς.

Απλά στην Ελλάδα ο καπιταλισμός έχει αναμειχθεί με επιτυχία με την ιδιοσυγκρασία του Ελληνικού λαού και ότι αυτή κουβαλάει στο DNA της.

Από εκεί και πέρα, όπως έχω γράψει αρκετές φορές, έχω εργασθεί και στις ΗΠΑ και στην Γερμανία σε πολυεθνικές εταιρείες. Εκεί κατάλαβα ακριβώς τι εστί καπιταλισμός.

Στην δουλειά μου (αν έχω) θέλω να πληρωθώ. Πρωτίστως όμως δεν θέλω να αισθάνομαι δουλοπάροικος, ούτε ανθρώπινο κρέας, ούτε σκλάβος του κάθε εργοδότη που θέλει να πατήσει επί πτωμάτων γιατί έχει βάλει στο μάτι κάτι γκομενάκια ξέκολα και τα τελευταία μοντέλα της Porsche.

Για αυτό το λόγο, επιθυμώ οι εργοδότες να σέβονται την σύμβαση εργασίας (αφού το επιβάλει η εργασιακή νομοθεσία) που με βάζουν να υπογράψουν και όχι να το θεωρούν κουρελόχαρτο. Και τέλος δεν είμαι υποχρεωμένος να εργάζομαι 10 και 12 ώρες κάθε μέρα, για να γλύφω προϊσταμένους και ομαδάρχες (όπως κάνουν άλλοι) για να μου πετάξουν ένα 'κόκκαλο' και να με θεωρούν ότι είμαι το 'σκυλάκι' τους. Ούτε επίσης είμαι υποχρεωμένος να έχω ως πρότυπα τα 'σκυλάκια' των εργοδοτών.

Όσο για την - ελευθερία - του Κομμουνισμού προς το άτομο και την εργασιακή προστασία που του παρείχε είναι μύθος με κρυμμένες τις παγίδες του παράδεισου, και μόνο ότι στα πρώην κομμουνιστικά κράτη ο Κομμουνισμός είναι πλέον εκτός νόμου θα πρέπει να προβληματίσει τους ντόπιους υμνητές του Κομμουνιστικού παράδεισου.

Ο ελεύθερα σκεπτόμενος άνθρωπος προτιμά την καπιταλιστική κόλαση από τον κομμουνιστικό παράδεισο, όλα τα άλλα είναι για να έχουμε να λέμε.

2ο μεγαλύτερο Κόμμα στην Ρωσία είναι το ΚΚΡ. Τι έλεγες;
Ο Σκεπτόμενος άνθρωπος προτιμάει να μην τον εκμεταλλεύονται, πράγμα που είναι ίδιον του Καπιταλισμού. Δεν έιναι απλώς λόγια αυτά, είναι η καθημερινότητα που ζούμε. Διαβάστε αυτά που λέει ο Storm και όταν έχω λίγη διάθεση θα σας γράψω τι μου είπαν στις συνεντεύξεις που πήγα τον τελευταίο καιρό... Να γελάς και να κλαις!!!

Για εμένα η μεγαλύτερη διαφορά στα 2 συστήματα είναι η ύπραξη επιλογής και φυσικά κάθε επιλογή έχει και το ανάλογο τίμημα. Στο κουμουνιμσό ΔΕΝ υπάρχει επιλογή, εργάζεσαι όπου σου πούν με τις συνθήκες που θα σου πούν (ωράριο, μισθό κλπ.) χωρίς καμία δυνατότητα ανέλιξης αφού δεν 'επιτρέπεται' να διακριθείς (π.χ. δουλέυοντας 10 ώρες την ημέρα). Αντίθετα στον καπιταλισμό οι συνθήκες εργασίας είναι - ίσως - χειρότερες, αλλά υπάρχουν επιλογές, με το ανάλογο τίμημα. Μπορείς να εργάζεσαι 8 ώρες ή 14 ώρες και να έχει μεγαλύτερη αμοιβή και δυνατότητα ανέλιξης. Στον κουμουνισμό τις υψηλές θέσεις (σε ιεραρχία και λεφτά) τις κατέχει το κόμμα. Στο καπιταλισμό ο οποιοδήποτε είναι διατεθειμένος να κάνει τις ανάλγοες θυσίες. Με απλά λόγια Δημόσιος vs Ιδιωτικός τομέας.

Διαλέγετε και παίρνετε...!

Κάνεις λάθος Φάνη μου. Φυσικά και μπορούσες να διακριθείς και στον Κομμουνισμό. Δεν είχε εκεί επιστήμονες, διευθυντές, Αξιωματικούς κλπ; Πλούσιος δεν θα γινόσουν φυσικά, αλλά θα είχες μια άνετη ζωή. Το ότι σκέφτεσαι ότι ο μόνος τρόπος να ανέλθεις είναι να δουλεύεις περισσότερες ώρες (σαν το γαϊδούρι), δείχνει την σαπίλα του εδώ συστήματος. Εκεί, που λες, μπορούσες να σπουδάσεις και να γίνεις πυρηνικός επιστήμονας (που φυσικά το μυαλό ποτέ δεν σταματάει να εργάζεται γιατί η επιστήμη είναι η αγάπη σου), ή αν δεν ήθελες να σπουδάσεις, μπορούσες να είσαι ένας απλός εργάτης ή υπάλληλος. 8ωράκι και τέλος. Σήμερα στην Ελλάδα έχεις μεταπτυχιακό, 20 χρόνια προυπηρεσία κλπ, και ούτε δουλειά σαν αποθηκάριος δεν βρίσκεις...

Φυσικά και είχε από όλα Αλέξανδρε. Αλλά, από αυτά που έχω διαβάσει, τις ανώτερες θέσεις μόνο οι του κόμματος τις καταλάμβανα, άσχετα με τις ικανότητες. Και επίσης δεν είχες επιλογή, θα ανέβαινες όπως στον στρατό (ή στο δημόσιο) με την πάροδο των ετών, ενώ στον καπιταλισμό μπορείς να είσαι 25 ετών και εκατομυριούχος. Εκεί εαν είχες μια ιδέα, δεν μπορούσες να πλουτίσεις, την εκμεταλευόταν το κόμμα.

Επίσης, δεν είχε επιλογή επειδή έγινες διευθυντής π.χ να πάρεις καλύτερο σπίτι ή αυτοκίνητο, ήταν όλα προκαθορισμένα, δεν υπήρχε πληθώρα επιλογών. Για εμένα αυτή είναι η μεγάλη διαφορά. Και η κάθε μια επιλογή (ασφάλεια/ανασφάλεια, υπερεργασία/χαλρά κλπ.) έχει το αντίστοιχο τίμημα.

Εδώ που δουλεύω τώρα μπορείς να εργάζεσαι 8ωρο και όλα καλά. Εαν όμως θές το κάτι παραπάνω, αναγκαστικά θα δουλέψεις περισσότερο (όχι πάντα, αλλά ανά περιόδους) γιατί απλά δεν βγαίνει η δουλειά. Εμένα με ρωτήσανε, θες να μπείς στο Χ έργο (που σημαίνει ότι μέχρι 16 Δεκεμβρίου θα σου βγει ο πισινός από δουλειά - και τώρα έχω ανοιχτό laptop γιατί δουλεύω) οπότε εαν το πάρουμε θα πάρεις και το αντίστοιο μπόνους και θα μετρήσει για την επόμενη προαγωγή ή δεν θές? Έχω όμως την επιλογή και πληρώνω το τίμημα.

Εμένα ο κουμουνισμός μου θυμίζει δημόσιο. Ασφάλεια, δουλεύουν λίγοι, θέσεις παίρνουν οι του κόμματος, υπάρχει ανώτατη και κατώτατη αμοιβή κλπ.

Μα κι εδώ οι του εκάστοτε κόμματος καταλαμβάνους τις καλές θέσεις στο Δημόσιο ΚΑΙ στον Ιδιωτικό τομέα και αν σε λένε και Φλώρο, κατακλέβεις το Δημόσιο και βγαίνεις έξω με αναστολή...

Το πρόβλημα όμως στον Καπιταλισμό είναι ότι το 8ωρο αρχίζει και γίνεται ακριβοθώρητο. Τις προάλλες μου είπαν σε μια συνέντευξη ότι στις δύσκολες εποχές μπορεί να φτάσουμε και 12ωρη εργασία... για 1000 Ευρώ, με πολλά από αυτά μαύρα...

ΥΓ: Τις ιδέες στον Σοσιαλισμό δεν σου τις παίρνει το Κόμμα (εκτός αν στις κλέψουν, γίνονταν και τέτοια), τις παίρνει το Κράτος. Λογικό δεν είναι όταν εργάζεσαι για το Κράτος; Ως αντάλλαγμα έχει καλύτερη θέση, σπίτι, αυτοκίνητο κλπ. Όχι πλούτος και χλιδή φυσικά, αλλά ειλικρινά χρειάζεται αυτή η παρακμή του υπερκαταναλωτισμού;

ΥΓ: Τις ιδέες στον Σοσιαλισμό δεν σου τις παίρνει το Κόμμα (εκτός αν στις κλέψουν, γίνονταν και τέτοια), τις παίρνει το Κράτος. Λογικό δεν είναι όταν εργάζεσαι για το Κράτος; Ως αντάλλαγμα έχει καλύτερη θέση, σπίτι, αυτοκίνητο κλπ. Όχι πλούτος και χλιδή φυσικά, αλλά ειλικρινά χρειάζεται αυτή η παρακμή του υπερκαταναλωτισμού;

To ίδιο δεν είναι? Αφού δεν έχει εκλογές (για κομουνισμό μιλάω).

Αλήθεια είναι ότι δεν χρειάζεται ο υπερ-καταναλωστιμός του καπιταλισμού, αλλά προσωπικά θέλω να υπάρχει επιλογή και να διαλέξω εγώ εαν τα θέλω ή όχι. Εαν μου την καρφώσει να πάρω μια Πόρσε να ξέρω ότι υπάρχει τρόπος και να ζυγίσω εγώ εαν θέλω να πληρώσω το 'τίμημα' ή όχι.