http://www.sarantakos.com/language/mpagasakos.html

Ο παραβάτης της ενάτης εντολής και ο περισπώμενος μπαγασάκος

Τον Μάιο του 2006, η Ιερά Σύνοδος οργάνωσε ημερίδα αφιερωμένη στο μονοτονικό, όπου και ζήτησε την επαναφορά του πολυτονικού. Ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος έκανε την εισαγωγική ομιλία στην ημερίδα αυτή· δεν ήταν όμως μια τυπική ομιλία, κατά που συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις, όπου ο πρόεδρος, ο διευθυντής, ο επικεφαλής τελοσπάντων του φορέα που διοργανώνει την εκδήλωση, λέει απλώς μερικές κομψές γενικούρες και αφήνει μετά τους ειδικούς να μπουν στην ουσία του θέματος. Όχι, η ομιλία του Χριστόδουλου ήταν εκτενέστατη και μπήκε στην ουσία του θέματος. Μια και μέχρι σήμερα δεν έχουν δημοσιευτεί οι άλλες εισηγήσεις στην ημερίδα (κι έτσι π.χ. δεν έχουμε μάθει τι είπε η καθηγήτρια κ. Ξανθάκη-Καραμάνου), το κείμενο του Αρχιεπίσκοπου είναι το μόνο τεκμήριο από την εκδήλωση αυτή. Στο άρθρο μου «Τα μεσάνυχτα του ιεράρχη», σε προηγούμενες σελίδες, αναλύω τα πεντέξι ψέματα που περιλαμβάνει μία μόνο παράγραφος της ομιλίας του κ. Χριστόδουλου. Επειδή όμως τα ψέματα περσέψαν και ξεχείλισαν, θα αφιερώσω ένα ακόμα σημείωμα στα ψέματα και τις ανακρίβειες της πολυτονιάτικης πανταχούσας του κ. Χριστόδουλου, όχι τόσο για να «ξεσκεπάσω» τον παραβάτη της ενάτης εντολής, αλλά επειδή ένα-δυο σημεία έχουν γενικότερο ενδιαφέρον. Λέει ο προκαθήμενος:

Η δασεία, η ψιλή, η περισπωμένη, η βαρεία και η υπογεγραμμένη απεσκυβαλίσθησαν με πρωτοφανή λύσσα, ως μιάσματα «της στείρας συντήρησης». Ο «προοδευτικός» φωταδισμός διέγραψε δια μονοκονδυλιάς μία γλωσσική και γραμματική, δηλαδή πολιτισμική, ιστορία εικοσι δύο αιώνων, με πρόφασι την απαλλαγή των μαθητών από περιττούς κόπους που απαιτούσε η εκμάθησις των δασυνομένων λέξεων και των τεσσάρων-πέντε κανόνων τονισμού.

Κατ’ αρχάς, και δεν θα κουραστώ να το επαναλαμβάνω όσο κι εκείνοι θα το λένε, η βαρεία δεν καταργήθηκε (ή, αν προτιμάτε, δεν απεσκυβαλίσθη!) το 1982 που καθιερώθηκε το μονοτονικό, για τον απλό λόγο ότι είχε καταργηθεί με τη μεταρρύθμιση Ράλλη το 1976 επίσημα, ενώ στην πράξη είχε πάψει να χρησιμοποιείται πολύ νωρίτερα. (Χαρακτηριστικό είναι ότι στη σχολική Νεοελληνική Γραμματική που τύπωσε ο ΟΕΔΒ το 1979, δηλ. προ μονοτονικού, δεν αναφέρεται καθόλου η βαρεία!) Δεύτερον, ούτε η υπογεγραμμένη καταργήθηκε με το νομοσχέδιο του μονοτονικού, διότι δεν είναι τονικό σημάδι. Τρίτον, οι «22 αιώνες» ιστορίας παραείναι φουσκωμένοι. Για να μην τα πω εγώ που ίσως είμαι «φωταδιστής», ας δούμε τι λέει ο κατά πολύ ειδικότερος κ. Γ. Μπαμπινιώτης, στη Συνοπτική Ιστορία της Ελληνικής Γλώσσας:

Η καθιέρωση των τόνων στην ιστορία της ελληνικής γραφής είναι μάλλον όψιμη, αφού αρχίζει μεν να εφαρμόζεται σε κάποια έκταση από τον 2ο/3ο μ.Χ. αι. στα φιλολογικά κείμενα (σσ. μια 'ακανόνιστη' χρήση-κυρίως για τα ομόγραφα- ενός 'είδους' πολυτονικού συστήματος είχε κάνει ο Αριστοφάνης ο Βυζάντιος περί το 200π.Χ.), αλλά η χρήση του για κάθε λέξη που γράφεται γενικεύεται αρκετούς αιώνες αργότερα στο Βυζάντιο, μόλις τον 9ο/10ο αι. μ.Χ. μαζί με την καθιέρωση της μικρογράμματης γραφής.

Άρα, οι 22 αιώνες είναι μάλλον 11 ή το πολύ 17-18, διότι βέβαια η ακανόνιστη χρήση του συστήματος του Αριστοφάνη για τα ομόγραφα μόνο σαν υποσημείωση της «πολιτισμικής ιστορίας» νοείται.

Πιο ενδιαφέροντα όμως βρίσκω τον ισχυρισμό για τους «τέσσερις-πέντε κανόνες τονισμού», επειδή έχω δει και αλλού να επαναλαμβάνεται, ότι δήθεν οι κανόνες του τονισμού στο πολυτονικό ήταν πολύ απλοί, απλούστεροι ακόμα κι απ’ τους κανόνες του μονοτονικού τόλμησε να πει κάποιος –αλλά δυστυχώς δεν έχω κρατήσει το απόσπασμα.

Το ψέμα αυτό το ακούω καμιά φορά, και εκ πρώτης όψεως έχει λογική βάση: «τους κανόνες του τονισμού τους μάθαιναν οι μαθητές του δημοτικού», έλεγε κάποιος πολυτονιάτης, άρα ήταν απλοί και δεν χρειάζονταν πολύ κόπο, υπονοούσε. Τους μάθαιναν όμως; Σήμερα, εικοσιπέντε χρόνια μετά, όσοι είμαστε αρκετά μεγάλοι για να έχουμε ζήσει ως ενήλικες εκείνη την εποχή και αρκετά τολμηροί ώστε να το παραδεχόμαστε, θα πούμε ότι ασφαλώς εμείς δεν κάναμε κανένα λάθος τονισμού με το πολυτονικό.

Εμείς, φυσικά και δεν κάναμε λάθη! Όλοι οι άλλοι όμως έκαναν, όπως μπορεί να μας διαβεβαιώσει ο πρώτος τυχών παλιός δάσκαλος ή η ομολογία του βουλευτή που παραθέτω πιο πάνω, ότι για να μην εκτεθούν έβαζαν μια τζίφρα που να μπορεί να θεωρηθεί και το ένα και το άλλο, μια οξειοπερισπωμένη ή μια ψιλοδασεία. Δεν μπορώ βέβαια να παραθέσω όλους τους κανόνες του πολυτονικού, αλλά θα παραθέσω, από τον Ελισσαίο Γιανίδη, μία μόνο περίπτωση, σχετικά με το δίχρονο άλφα στα θηλυκά. Απολαύστε και ταυτόχρονα ευχαριστήστε τον άγιο Κριαρά και τους άλλους αγωνιστές του μονοτονικού για την ταλαιπωρία που γλιτώσαμε.

Πρέπει λοιπόν το παιδί να μάθει ότι [...] το τελικό α των θηλυκών, όταν έχει από πίσω του σύμφωνο εκτός ρ, είναι βραχύ: μοῦσα. Όταν έχει φωνήεν ή ρ είναι συνήθως μακρό: χώρα. Εξαιρούνται όμως (1) τα αλήθεια, μάχαιρα κ.ά., (2) τα γραῖα, μαῖα, μυῖα, (3) τα εις -ρα δισύλλαβα όσα πριν απ' το -ρα έχουν υ ή δίφθογγο: μοῖρα, σφῦρα..., (4) μα απ' αυτά πάλι κόντρα εξαιρούνται όσα έχουν το δίφθογγο αυ· αυτά έχουν το α μακρό: αύρα, λαύρα, σαύρα, (5) η τελεία έχει το α μακρό και θέλει οξεία, επειδή είναι απ' το δευτερόκλιτο τέλειος, ενώ η οξεῖα, η βαρεῖα έχουν το α βραχύ και θέλουν περισπωμένη, επειδή το αρσενικό τους είναι τριτόκλιτο: οξύς, βαρύς, (6) η ωραία, η τελευταία... θέλουν οξεία, τα ωραῖα, τα τελευταῖα... θέλουν περισπωμένη, (7) η σφαῖρα, η μοῖρα θέλουν περισπωμένη, αλλά της σφαίρας, της μοίρας θέλουν οξεία. Περιττό πια να σας πούμε την αιτία. Καταλαβαίνετε μόνοι σας ότι, αφού το σφαῖρα έχει περισπωμένη, το α είναι βραχύ, και, αφού το σφαίρας έχει οξεία, σίγουρα το α θα είναι μακρό. Έναν καιρό, επειδή το α ήτανε βραχύ, γι' αυτό η λέξη είχε περισπωμένη, σήμερα ανάποδα, επειδή η λέξη έχει περισπωμένη, γι' αυτό το α είναι βραχύ. Απ' το αποτέλεσμα βρίσκουμε την αιτία, την ανύπαρχτη σήμερα αιτία...

Θυμίζω ότι όλο αυτό το μακρυνάρι με τις εξαιρέσεις και τις κόντρα εξαιρέσεις αφορά μόνο το τελικό άλφα των θηλυκών. Αυτοί είναι οι «τέσσερις-πέντε» κανόνες τονισμού του κ. Χριστόδουλου; Μήπως εννοούσε τέσσερις-πέντε μόνο για το τελικό άλφα των θηλυκών;

Θα αντιτάξουν ίσως οι πολυτονιάτες ότι το σύγχρονο πολυτονικό έχει απλοποιηθεί πολύ σε σχέση με αυτό που επέκρινε ο Ελισσαίος Γιανίδης στο απόσπασμα που παρέθεσα. Θα συμφωνήσω. Πραγματικά, το πολυτονικό της τελευταίας πολυτονικής σχολικής γραμματικής, του 1979, έχει κάνει αρκετές απλοποιήσεις, δηλαδή γράφει με οξεία πολλές λέξεις που σε παλιότερες γραμματικές γράφονταν με περισπωμένη. Και πρέπει να πω ότι στα σημερινά πολυτονιάτικα κείμενα συνήθως αυτό το γιαλαντζί πολυτονικό προβάλλεται, ως πιο εύπεπτο. Όμως το επιχείρημα αυτό είναι ίσως η μεγαλύτερη καταδίκη των πολυτονιατών. Θέλω να πω, τι σκοπό εξυπηρετεί αυτό το «λάιτ» πολυτονικό; Τάχα αυτό δεν διασπά την ενότητα με το σύνολο της προηγούμενης γραμματείας, αφού φερειπείν στο λάιτ πολυτονικό η γυναίκα και η γλώσσα παίρνουν οξεία, ενώ όλα τα προηγούμενα χρόνια γράφονταν με περισπωμένη; (Να πούμε εν παρόδω ότι έτσι αχρηστεύεται και μια… ποιητική εικόνα του κ. Χριστόδουλου, ο οποίος στην πολυτονιάτικη πανταχούσα του φιλοτεχνεί το εξής, που αν το έλεγε κάποιος άλλος μπορεί να το βρίσκαμε ακόμα και σόκιν: Γράφεις γλώσσα και την βλέπεις να εμφανίζεται μέσα από το στόμα του ωμέγα, με την μορφή και πάλι της περισπωμένης. Αμ δεν εμφανίζεται στο γιαλαντζί πολυτονικό που πλασάρουν τώρα οι Νεμεσίτες και οι άλλοι πολυτονιάτες!) Και αφού, ακόμα κι αν επαναφέρουμε το λάιτ πολυτονικό σας, δεν θα πάψει να είναι διασπασμένη η ενότητα με την παλιότερη γραμματεία, γιατί να μη μείνουμε με το μονοτονικό; Θέλω να πω, δεν μπορείτε να τα έχετε μονά ζυγά δικά σας: αν θέλετε αδιάσπαστη την ενότητα, δεν μπορείτε να απλοποιείτε· κι αν απλοποιείτε (και μάλιστα με γενναίες παραχωρήσεις υπέρ της οξείας), τότε δεν έχετε αδιάσπαστη ενότητα.

Εκτός αυτού, θα υπήρχε κι άλλος ένας κίνδυνος. Ότι δηλαδή, όπως ακριβώς βρέθηκε το λεξικό Μπαμπινιώτη και ανάστησε «ετυμολογικά ορθούς» τύπους που είχαν πάψει να γράφονται εδώ και καμιά εικοσαριά αιώνες (κροκόδιλος, πλημύρα) ή και που δεν είχαν γραφτεί ποτέ (τσηρώτο, τζύρος), είναι απολύτως βέβαιο ότι αν ποτέ επανερχόταν το πολυτονικό, αμέσως μόλις καταλάγιαζαν οι πανηγυρισμοί των πολυτονιατών θα άρχιζαν οι σκυλοκαβγάδες για το αν πρέπει να παίρνει οξεία ή περισπωμένη η γλώσσα ή η γυναίκα ή τόσα άλλα. Όσοι έχουν γερό στομάχι ας δουν στον τρίτο τόμο του λεξικού του Σταματάκου το επίμετρο, που έχει πολυσέλιδα πρακτικά συνεδριάσεων της Ακαδημίας, να δείτε πόσοι τόνοι μελάνης χύνονται για να διαπιστωθεί αν οξύνεται ή αν περισπάται ο λυκουρίνος. Κι αν χρειάζονται τόσες συζητήσεις για λέξεις που υπήρχαν στην αρχαία γλώσσα, φανταστείτε σε τι ύψη μεταφυσικής θα φτάναμε για λέξεις καινούργιες, της λαϊκής γλώσσας!

Διότι αυτό είναι και το τελευταίο καρφί στο φέρετρο του πολυτονικού. Αν υποτεθεί ότι μπορούμε να εφαρμόσουμε το πολυτονικό (μέσες άκρες βέβαια) στις λέξεις που προέρχονται από την αρχαία, τι θα κάνουμε με τις καινούργιες, τις λαϊκές λέξεις; Ας δούμε τι έγραφε το 1933 ο Μαν. Τριανταφυλλίδης (ξεσηκώνω από άρθρο του Γ. Χάρη):

Τριάντα, πενήντα, παραμύθι, προζύμι ή Νίκος, διάκος. Πώς πρέπει να τονιστούν σύμφωνα με την ιστορική αρχή; H πρώτη σκέψη ενός 'ιστοριστή' είναι, πως αφού το ι και το α ήταν κοντόχρονα στο τέλος των ουδετέρων και των αριθμητικών σε -κοντα κτλ., πρέπει να τονιστούν και οι λέξεις αυτές με περισπωμένη -όσο η παραλήγουσά τους είναι μακριά: τριᾶντα, προζῦμι, παραμῦθι. Από μιαν άλλη ωστόσο άποψη και στη βάση πάντοτε της ιστορικής ορθογραφίας μπορεί να πει κανείς πως οι λέξεις αυτές πρέπει να φυλάξουν τον τόνο που είχαν πριν χάσουν μια συλλαβή: τριά(κο)ντα, παραμύθι(ον), προζύμι(ον), τρῶγε αλλά τρώ(γο)με. Αυτή την άποψη μπορεί να τη δυναμώσει και η σκέψη πως, όταν γεννήθηκαν οι νέοι τύποι, η περισπωμένη δεν είχε πια την ξεχωριστή της προφορά κι επομένως δε θα είχε εδώ ιστορική δικαιολογία και δικαίωμα, ακόμη περισσότερο αν αποβλέψομε σε λέξεις νέες καθώς τουλουμοτύρι κτλ. Γίνεται φανερό σε τι άγονα αδιέξοδα μάς πάει η εφαρμογή της ιστορικής αρχής στην ορθογράφηση της νέας μας γλώσσας.

Αν και η προειδοποίηση για τα άγονα αδιέξοδα μπορεί να ισχύσει και για άλλες περιπτώσεις πέρα από το πολυτονικό, γίνεται θαρρώ ολοφάνερο ότι είναι εντελώς μάταιο να επιχειρήσουμε να τονίσουμε πολυτονικά λέξεις γραμμένες σε μια γλώσσα που δεν γνωρίζει μακρά και βραχέα, παρά έχει όλα της τα φωνήεντα ισόχρονα. Κι έτσι, όπως αυτοκριτικά ίσως σημείωνε σε επιστολή του στη Νέα Εστία ένας υπερασπιστής του πολυτονικού, ποτέ δεν θα μάθουμε αν ο μπαγασάκος (δεν νομίζω να εννοούσε τον αρχιεπίσκοπο) οξύνεται ή περισπάται…

Ο χρήστης koutsan έγραψε:
Επίσης όταν κάνεις τη συνειδητή επιλογή - για λόγους ταχύτητας να υποθέσω - να απευθύνεσαι γραπτώς και δημόσια παραλείποντας τους τόνους, πολύ λάβρος κατά των γλωσσικών απλοποιήσεων δεν 'δικαιούσαι' να είσαι.

Drifter με την ηλικία έχω παρατηρήσει ότι όλοι χάνουν την ικανότητά τους στην ορθογραφία ακόμα και άνθρωποι που πραγματικά δεν τους ξέφευγε λάθος ούτε για δείγμα. Για τους λόγους δεν είμαι σίγουρος, εικάζω τα κάτωθι : δεν διαβάζουν τόσο πολύ όσο ήταν νέοι, δε γράφουν τόσο πολύ, χρησιμοποιούν υπολογιστή και ορθογράφους, έχουν περάσει πολλά χρόνια στο εξωτερικό. Πάντως ο πατέρας μου (σε άλλη ηλικία βέβαια) μού παραπονιόταν εντόνως γι αυτό το φαινόμενο που διαπίστωνε στην περίπτωσή του, δηλ. να αναρωτιέται για την ορθογραφία κάποιων λέξεων, ενώ δεν συνέτρεχε (σχεδόν) κανένας από τους ανωτέρω παράγοντες (ιδιαίτερα ως προς το διάβασμα δεν έκανε και τίποτα άλλο όλη του τη ζωή, μόνο ανέπνεε και διάβαζε ).
Το ίδιο ισχύει και σε μένα, δηλ. παρατηρώ ορθογραφικά λάθη, αλλά στην περίπτωσή μου συντρέχουν λίγο πολύ όλοι οι ανωτέρω παράγοντες + ηλικία

Μια παρατήρηση ρε γιάννη όμως, εσύ είσαι μπάρμπας με π, εγώ είμαι ακόμα 27 Άμα ξεκινήσω από τώρα τα λάθη αντίο ζωή

εεπ, τον σαραντάκο περίμενα τον ΒΕΑΜS να τον ανεβάσει, του χάλασες την πάσα

Ο χρήστης rx8_drifter έγραψε:

Μια παρατήρηση ρε γιάννη όμως, εσύ είσαι μπάρμπας με π, εγώ είμαι ακόμα 27 Άμα ξεκινήσω από τώρα τα λάθη αντίο ζωή

εεπ, τον σαραντάκο περίμενα τον ΒΕΑΜS να τον ανεβάσει, του χάλασες την πάσα

Εδώ ζεις στην Ολλανδία, την ηλικία φοβάσαι ότι θα καταστρέψει τη ζωή σου

το ξέρω ότι ζηλεύεις την άρθρωσή μου, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι

Ο χρήστης QsisVTS έγραψε:
παρολο που ομολογουμενως σκεφτομαι μπερδεμενα δε μπορω να καταλαβω την αξια των τονων

Από τη στιγμή που υπάρχουν λέξεις που το νόημα τους είναι τελείως διαφορετικό από τον τόνο και μόνο, οι τόνοι είναι απαραίτητοι. Πχ συνίσταται - συνιστάται

Επίσης σε λέξεις που δεν ξέρεις, σου δείχνει την σωστη προφορά (σημαντικό για κάποιον που μαθαίνει τη γλώσσα).

Το να τους καταργήσουμε γιατί βαριόμαστε να τους βάζουμε δεν είναι λογικό επιχείρημα.

Ο χρήστης ripper έγραψε:

παρολο που ομολογουμενως σκεφτομαι μπερδεμενα δε μπορω να καταλαβω την αξια των τονων

Από τη στιγμή που υπάρχουν λέξεις που το νόημα τους είναι τελείως διαφορετικό από τον τόνο και μόνο, οι τόνοι είναι απαραίτητοι. Πχ συνίσταται - συνιστάται

εγω στο ιντερνετ βαζω τονο μονο σε αυτες τις λεξεις, αν και συχνα δε χρειαζεται (το καταλαβαινει ο αλλος απο τα συμφραζομενα)
θεωρω πως απευθυνομαι σε ατομα που γνωριζουν τη γλωσσα και οχι σε παιδια, οποτε οι τονοι ειναι τσαμπα κοπος

οταν γραφω σε χαρτι βαζω τους περισσοτερους τονους - απο συνηθεια-.

Ο χρήστης skye έγραψε:

παρολο που ομολογουμενως σκεφτομαι μπερδεμενα δε μπορω να καταλαβω την αξια των τονων

Από τη στιγμή που υπάρχουν λέξεις που το νόημα τους είναι τελείως διαφορετικό από τον τόνο και μόνο, οι τόνοι είναι απαραίτητοι. Πχ συνίσταται - συνιστάται

εγω στο ιντερνετ βαζω τονο μονο σε αυτες τις λεξεις, αν και συχνα δε χρειαζεται (το καταλαβαινει ο αλλος απο τα συμφραζομενα)
θεωρω πως απευθυνομαι σε ατομα που γνωριζουν τη γλωσσα και οχι σε παιδια, οποτε οι τονοι ειναι τσαμπα κοπος

οταν γραφω σε χαρτι βαζω τους περισσοτερους τονους - απο συνηθεια-.

Το να τους καταργήσουμε γιατί βαριόμαστε να τους βάζουμε δεν είναι λογικό επιχείρημα.

Ούτε σοβαρό...

Προχωρώντας ακόμα περισσότερο τη συζήτηση προτείνω σιγά σιγά αντί για ομιλία να μοιράζουμε φάπες

Ο χρήστης kon5 έγραψε:
Προχωρώντας ακόμα περισσότερο τη συζήτηση προτείνω σιγά σιγά αντί για ομιλία να μοιράζουμε φάπες

+φωνώ,συΝφωνώ και συμφωνω,όπως θα έγραφαν οι περισσότεροι Νεοέλληνες.

Ο χρήστης bomber21 έγραψε:

Το να τους καταργήσουμε γιατί βαριόμαστε να τους βάζουμε δεν είναι λογικό επιχείρημα.

Ούτε σοβαρό...

Δεν ειπα τιποτε για καταργηση, ειπα οτι ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ δεν τους χρησιμοποιω, και εξηγησα και τους λογους. O καθενας ο,τι γουσταρει κι αγαπα

Οσοι ειστε μεγαλοι (ολοι δηλαδη ) δεν εχετε/(ουμε ; ) θεμα. Και μαθαινοντας/χρησιμοποιωντας ξενη γλωσσα επερχεται φθορα στα ελληνικα, μεγαλυτερη σαφως ειναι αυτη των greeklish αλλα size doesn't matter.
To θεμα ειναι με τα μικρα.
Την σημερον ημερα βρε παλουκαρι - που θα 'λεγε και ο Χαρρυ - τα παντα ειναι social. Απο 'κει ερχεται η εξελιξη των παιδιωνε.
Αμα μαθει να γραφει και κατ' επεκταση να μαθαινει την ορθογραφια στα greeklish, θα την επιδεινωνει συνεχως. Η παιδεια σημερα δεν ειναι ικανη να αντιπαραθεσει γνωση και λογο υπαρξης.
Λεω λοιπον οτι greeklish και ορθογραφια ειναι οτι τσιγαρο και υγεια, the more - the worse (+ εξαιρεσεις).
Και μιλαω μονο για τα μικρα για να θιξω απλα την πλευρα της ωριμοτητας επιλογης.

Οι γλωσσολόγοι διατείνονται ό,τι η γλώσσα εξελίσσεται και ότι η αλλοίωση και μετεξέλιξη είναι η φυσιολογική συνέχεια της. Προσωπικά διαφωνώ. Το 'καλυτερότερο' δεν θα το δεχτώ ποτέ σαν σωστό επειδή το χρησιμοποιούν τα αγράμματα 15χρονα και έτσι κατήντησε θέσφατο της νεολαίας! Ίσως είμαι συντηρητικός, αλλά ορισμένα πράγματα είναι ιερά θεωρώ! Η πολυτονικότητα πάντως δεν είναι ένα εξ' αυτών, καθώς δεν εξυπηρετεί καμία γλωσσική ανάγκη πλέον. Επιπροσθέτως, η προφορά των 'ι', 'η', 'υ', 'ει', 'οι', όπως και των 'ο' και 'ω', αλλά και 'ε' και 'αι' είναι ίδια πλέον! Άρα και αυτές οι διαφοροποιήσεις δεν έχουν νόημα κατ' ουσίαν. Αλλά δεν θα ήθελα να δω την κατάργησή των, καθώς πολλές λέξεις που προφέρονται το ίδιο, διαφοροποιούνται γραπτώς από την ορθογραφία τους.

Ο χρήστης REALZEUS έγραψε:
Οι γλωσσολόγοι διατείνονται ό,τι η γλώσσα εξελίσσεται και ότι η αλλοίωση και μετεξέλιξη είναι η φυσιολογική συνέχεια της.

Εδω μετεξελιχθηκαν τα greeklish.Τα πιτσιρικια πλεον το ''σ'' το γραφουν με ''c'' και οχι ''s''.Byzantineklish δηλαδη.

Ο χρήστης Χρήστος Λάππας έγραψε:
Όταν γράφεις χωρίς σημεία στίξης, χωρίς ορθογραφία, χωρίς τόνους, δεν είναι απλά ότι γράφεις έτσι. Έτσι σκέφτεσαι. Και πιστεύω ακράδαντα ότι ο κίνδυνος με τα Greeklish δεν είναι ότι θα χαθεί το αλφάβητο. Αυτό που κινδυνεύουμε να χάσουμε είναι κάτι πολύ πιο ουσιαστικό, την ικανότητα μας να χρησιμοποιούμε την γλώσσα μας για να οργανώσουμε λογική σκέψη και επικοινωνία για περισσότερα πράγματα από τεχνικές ορολογίες και επιφωνήματα.

Ναι μεν το αλμα απο τη εμπειρικη αντανακλαση της πραγματικοτητας (που χαρακτηριζει ολα τα ανωτερα θηλαστικα) στη συνειδητη (και αφηρημενη) σκεψη (που χαρακτηριζει μονο τους ανθρωπους) δε θα ειχε επιτευχθει χωρις τη γλωσσα , ομως η γλωσσα ειναι κατ’ αρχας προφορικη (και οχι γραπτη) και ετσι η συνδεση της ικανοτητας για σκεψη/εκφραση με την ορθογραφια ειναι προβληματικη.

Η γραπτη γλωσσα ειναι ενας 'αυθαιρετος' τροπος αντιστοιχησης (ή αντιστοιχισης ?) των ηχων με καποια συμβολα (ειτε σαν αντιστοιχηση συλλαβων με συμβολα ειτε σαν αντιστοιχηση φθογγων με γραμματα) και η ορθογραφια ουσιαστικα ειναι η υιοθετηση καποιας γραπτης μορφης σαν προτυπο για καποιους λογους (αναδειξη καποιας ιστορικης εποχης σαν προτυπο, μια γραπτη γλωσσα ενα εθνος). Απ’ οσο θυμαμαι , το πρωτο ελληνικο αλφαβητικο συστημα περιειχε μονο κεφαλαια και καθολου τονους (ψιλες , οξειες , δασειες , περισπωμενες κλπ, ενταξει η ψιλη και η δασεια δεν ειναι τονοι αλλα δε θυμαμαι πως λεγονται).

ΥΓ τραινο ή τρενο , εταιρεια ή εταιρια ? (Οταν πηγαινα σχολειο τα γραφαμε τραινο και εταιρεια)

Ο χρήστης panos2171 έγραψε:

Οι γλωσσολόγοι διατείνονται ό,τι η γλώσσα εξελίσσεται και ότι η αλλοίωση και μετεξέλιξη είναι η φυσιολογική συνέχεια της.

Εδω μετεξελιχθηκαν τα greeklish.Τα πιτσιρικια πλεον το ''σ'' το γραφουν με ''c'' και οχι ''s''.Byzantineklish δηλαδη.

Ο χρήστης BEAMS έγραψε:

Πρωσωποικά απώ το 98' που άρχεισα να μπένο στο είντερναιτ, πωτέ δεν αίγραψα με Greeklish, μου φενώταν απλά αστύο, από τι στιγμί που μπωρούσα να γράπσο κανωνικά.
Πάντος όχι, δεν πιστεβο ότι καταστρέψη τη γλόσσα. Όπιο πεδί περάση σε μια οπιαδίποτε σχολή που χριάζετε να παραδίδεις αιργασίες με H/Y θα μάθη θέλη δε θέλη να γράφη κανονικά. Δεν ξέρο αν θα μάθι ορθωγραφήα βέβεα, γιατή πάντα ο επεξεργαστοίς κημένου θα διορθόνι... Αλλά αν ορθωγραφήα δεν έμαθε από ο δημωτικό, imho δεν θα μάθη ποτέ κε δεν βλέπο γιατή είναι απαρέτιτα κακώ αυτώ.

Πως σου φαίνεται το πειραγμένο κείμενό σου σε συνδυασμό με το υπογραμμισμένο;

Ο ορθογράφος του browser σου θα κατακοκκίνισε πάντως!
Αλλά οκ, you made your point, πάω πάσο. Δεν είχα κάτι τέτοιο στο μυαλό μου.

Ενδιαφέρον έχει η διατήρηση της δασείας στις λατινογενείς γλώσσες υπό μορφή 'h', hEctor, hElen, hero, hellas, ενώ απαλείφθηκε στην ελληνική.

Σχετικά με τα greeklish, δεν θεωρώ απίθανο σε 3-4 γενιές από τώρα να έχουν αντικαταστήσει το ελληνικό αλφάβητο ως επίσημος γραπτός κώδικας των ελληνικών.
Ως προς την υποβάθμιση του σχετικού γνωστικού επιπέδου, τουλάχιστον στις δικές μας θεωρητικές επιστήμες, είναι δεδομένο ότι όχι μόνο συμβαίνει αλλά είναι και ραγδαία τα τελευταία 7-8 χρόνια. Αν δει κανείς γραπτά α' ετών φιλολόγων θα καταλάβει... οι άνθρωποι δεν ξέρουν που παν' τα τέσσερα. Μ' αυτά που βλέπω, μάλλον θα συμπληρώσω μηχανογραφικό και για τα σκυλιά μου να μπουν στο πανεπιστήμιο.

Ο χρήστης Pai Mei έγραψε:
Μ' αυτά που βλέπω, μάλλον θα συμπληρώσω μηχανογραφικό και για τα σκυλιά μου να μπουν στο πανεπιστήμιο.

@ pai mei:

αυτό που λές μπορεί να το δει και κάποιος στα σχολικά γραπτά (αν και πάντα αναρωτιέμαι για τι επιδείνωση μιλάμε όταν μέχρι και την γενιά των παππούδων μας μιλούσαμε για αναλφαβητισμό, τί ακριβώς χειροτέρεψε).
Το θέμα είναι ότι δεν μπορείς να κατηγορείς την γλώσσα γι αυτό, η γλώσσα είναι ο καθρέφτης, το μέσο κι όχι ο 'οδηγός'

(θα ήθελα και τη γνώμη σου σ αυτό)

Ο χρήστης Pai Mei έγραψε:
...
Ως προς την υποβάθμιση του σχετικού γνωστικού επιπέδου, τουλάχιστον στις δικές μας θεωρητικές επιστήμες, είναι δεδομένο ότι όχι μόνο συμβαίνει αλλά είναι και ραγδαία τα τελευταία 7-8 χρόνια. Αν δει κανείς γραπτά α' ετών φιλολόγων θα καταλάβει... οι άνθρωποι δεν ξέρουν που παν' τα τέσσερα. Μ' αυτά που βλέπω, μάλλον θα συμπληρώσω μηχανογραφικό και για τα σκυλιά μου να μπουν στο πανεπιστήμιο.

Δυστυχώς αυτό που αναφέρει ο Pai Mei ισχύει σε μεγάλο βαθμό. Συζητώντας κάποτε σε ένα καφέ με φίλους είχαμε καταλήξει ότι στις λεγόμενες καθηγητικές σχολές θα έπρεπε να υπάρχει ένα σχετικά υψηλό βαθμολογικό όριο πρόσβασης ειδικά για το μάθημα κατεύθυνσης. Αν κάποιος ήθελε να μπει στο μαθηματικό για παράδειγμα να έπρεπε να γράψει πάνω από 17 στα μαθηματικά ανεξάρτητα από το τι έχει κάνει στα άλλα μαθήματα. Είναι τουλάχιστον περίεργο κάποιος να μπαίνει στο χημικό με 12 στη χημεία και 15 στα υπόλοιπα μαθήματα όπως έμπαινε στις δικές μας φουρνιές των 12 μαθημάτων στη Β Λυκείου και 14 στη Γ.

Πάντως η ορθογραφία προδιαθέτει κάποιον και για την επαγγελματική αξία του γράφοντος. Γνωστός με πόνο στη μέση με πήρε γελώντας τηλέφωνο και μου είπε ότι ο ορθοπεδικός (ή ορθοπαιδικός, ακόμα τσακώνονται μεταξύ τους ) τον εξέτασε και του έγραψε φαρμακευτική αγωγή στο βιβλιάριο με διάγνωση Ωσφυαλγία. Η αγωγή ήταν σωστότατη αλλά ο φίλος δε σταμάτησε να αμφιβάλλει...