Πριν αποκτήσω το Nissan Qashqai είχα δει ένα ωραίο βίντεο στο Youtube με ένα Renault Kadjar που διέσχιζε μαζί με ένα Cherokee την παραλία της Καλόγριας στη δυτική Πελοπόννησο. Ήθελα να το κάνω και εγώ κάποια στιγμή και την προηγούμενη Κυριακή ήταν μια ιδανική μέρα. Βέβαια η εποχή όπως αποδείχτηκε δεν ήταν ιδανική καθώς η παραλία κόβεται στα 2 λόγω της υψηλότερης στάθμης της θάλασσας και ενός ποταμιού που εκβάλλει σε αυτήν. Ιδανικότερη εποχή μάλλον θα ήταν αρχές Οκτωβρίου ώστε να μην έχει και η παραλία κόσμο.

Με συνοπτικές διαδικασίες έφτασα στο τείχος Δυμαίων, στον δρόμο για την Καλόγρια. Το τείχος δημιουργήθηκε κατά τη νεολιθική περίοδο και η οχύρωση παρέμεινε ενεργή και κατά την Ενετοκρατία. Πιο πρόσφατα χρησιμοποιήθηκε κατά τις Ιταλικές και Γερμανικές δυνάμεις το 1943 και μάλιστα σε ένα σημείο γκρεμίστηκε για να εισέρχονται οχήματα!!!

Το δάσος Στροφυλιάς το οποίο καταλαμβάνει 22 χιλιάδες στρέμματα, είναι το απόλυτο φυσικό αξιοθέατο της περιοχής αλλά θα ασχοληθούμε αργότερα με αυτό.

Άφιξη στην Καλόγρια. Προς έκπληξή μου διαπίστωσα ότι αριστερά δε μπορούσα να πάω καθόλου καθώς υπήρχε ένα ποτάμι το οποίο εκβάλλει στη θάλασσα. Το καλοκαίρι η θάλασσα είναι πιο χαμηλά και το ποτάμι είναι στεγνό. Από την άλλη μεριά του ποταμιού ήταν ένα Cherokee αν είδα καλά το οποίο έμοιαζε να έχει κολλήσει. Δεν είδα κανέναν εκεί κοντά και υπέθεσα ότι θα πήγε να βρει βοήθεια ή κάτι τέτοιο.

Από το καλοκαίρι έχω προμηθευτεί Traction Boards οι οποίες αποτελούν revovery εξοπλισμό και θεωρητικά είναι ιδανικές για μια δύσκολη περίπτωση που κολλήσει κάποιος. Μπορούν όμως να χρησιμοποιηθούν και για γέφυρα σε δύσκολα περάσματα με βαθειά λούκια.. Μέχρι εκείνη τη μέρα δεν είχαν χρησιμοποιηθεί καθόλου.

Ενώ γνώριζα πως σε τέτοιες περιπτώσεις είναι σοφό να κατεβάσω πιέσεις περίπου στα 15 psi, ήθελα να κάνω μια δοκιμή με κανονικές πιέσεις ασφάλτου ώστε να δω μέχρι που θα καταφέρω να φτάσω. Στο κάτω κάτω, έχω και Traction boards σωστά?

Youtube Video

όπως θα είδατε και στο βίντεο έφτασα σχεδόν μέχρι την άκρη της παραλίας.

Και μάλιστα έκανα στροφή προς τα μέσα για να επιστρέψω. Είχα φόρα και δεν αντιμετώπισα πρόβλημα. Μάλιστα μου έκανε εντύπωση που έφτασα τόσο μακριά και δε σταμάτησα.

Παρολαυτά ενώ ακολούθησα τις ροδιές μου, σχεδόν 40-50 μέτρα πριν το σημείο που ξεκίνησα, κόλλησα. Διακρίνεται και το Cherokee στην άλλη πλευρά του ποταμιού.

έσκαψα λίγο γύρω γύρω στις ρόδες και δοκίμασα να βγω με τις σανίδες

αλλά δε βρήκα πρόσφυση και χώθηκα πιο βαθειά. Δοκίμασα 2 φορές χωρίς αποτέλεσμα γιατί είχα τακάρει.

Σε αυτές τις περιπτώσεις χρειάζεται μεγάλο φτυάρι γιατί με κάτι μικρά που βλέπω να κουβαλάνε κάποιοι δεν πρόκειται να ξεθαφτείς ποτέ. Ήδη εγώ έσκαβα σχεδόν 1,5 ώρα για να καταφέρω να απεγκλωβίσω την κοιλιά και είχε απομείνει λίγο στο πίσω μέρος και στο μπροστά που έπρεπε να καθαρίσω. Την ίδια ώρα από την άλλη πλευρά είχε έρθει ένα γουρούνι Jimny με εργάτη και προσπαθούσε να απεγκλωβίσει το τζηπ. Με χίλια ζόρια τα κατάφεραν μέσα σε μια ώρα περίπου. Με είδαν από μακριά ότι πάλευα με το φτυάρι και τελικά κάποια στιγμή ήρθαν, προς τιμήν τους, να μου δώσουν ένα τράβηγμα, παρόλο που δεν τους φώναξα για βοήθεια. Να είναι καλά οι άνθρωποι γιατί θα χρειαζόμουν τουλάχιστον ένα μισάωρο στην καλύτερη περίπτωση. Προσφέρθηκα να τους δώσω χρήματα και δεν το δέχτηκαν. Τους ευχαρίστησα και συνέχισα τη βόλτα μου. Περιττό να πω ότι μέχρι και χθες ήμουν φοβερά πιασμένος παντού λες και πήγα γυμναστήριο μετά από 10 χρόνια και έπαιξα όσα περισσότερα κιλά μπορούσα!

Στις λίμνες από πάνω υπήρχαν γελάδια που έμοιαζαν να βρίσκονται στον παράδεισό τους! Άφθονο νερό και φαγητό!

Το δάσος της Στροφυλιάς είναι γενικότερα ένας επίγειος παράδεισος και μου είχε τραβήξει την προσοχή από την 1η φορά που είχα βρεθεί σε αυτό. Έχει και διάφορες χωμάτινες διαδρομές μέσα του οι οποίες είναι γενικά βατές.

Ακολούθησα εκείνη που θα με έβγαζε στα Λουτρά Υρμίνης στη νότια πλευρά.

Youtube Video

Τη διαδρομή αυτή την είχα κάνει στο παρελθόν και με μηχανή όμως διαφορετική εποχή. Με τόσες βροχές που έχει ρίξει οι λίμνες έχουν φουσκώσει και έχουν καλύψει τους χωματόδρομους σε αρκετά σημεία.

Είχε πλάκα πάντως δε μπορώ να πω!

Βασικά ήταν ευκαιρία για να πλυθεί και λίγο το αυτοκίνητο από κάτω!

Λίγο πριν τα λουτρά Υρμίνης. Στο δάσος Στροφυλιάς υποτίθεται ότι είχε πιάσει φωτιά τον Σεπτέμβρη ή τον Οκτώβρη. Το διέσχισα ολόκληρο και δεν είδα ούτε ένα δέντρο καμένο. Και το θυμάμαι πολύ καλά ότι είχα διαβάσει για φωτιά εδώ γιατί το καλοκαίρι που ήμουν Αιτωλοακαρνανία για διακοπές έλεγα να έρθουμε εδώ για να δουν τα κορίτσια το δάσος που δεν το έχουν δει. Tελικά δεν ήρθαμε και είχα στενοχωρεθεί που πίστευα ότι δεν πρόλαβαν να το δουν ατόφιο. Πάλι καλά να λέμε που ή ήταν fake news ή απλώς ήταν κάτι μικρής έκτασης που αντιμετωπίστηκε αμέσως.

Λουτρά Υρμίνης με μόλις 2 μόνιμους κατοίκους. Κάποτε αυτές οι εγκαταστάσεις δούλευαν αλλά πλέον είναι ανενεργές.

Στην κορυφή του λόφου αριστερά της παραλίας βρίσκεται ένας Φράγκικος πύργος. Βρήκα ένα μονοπάτι και το ακολούθησα, ταυτόχρονα όμως θαύμασα την απίθανη θέα στους βάλτους και το δάσος της Στροφυλιάς.

Το πόση ανακούφιση ένιωσα που είδα ατόφιο το δάσος δεν περιγράφεται. Με αυτά που είχα διαβάσει ήμουν προετοιμασμένος για σκληρές εικόνες.

Ανεβαίνοντας το σύντομο μονοπάτι.

O μεσαιωνικός οικισμός στη θέση αυτή πιθανό να λεγόταν Μαντριά ή Salina. Ήταν κτισμένος στη θέση αρχαίας πόλης που κάποιοι ερευνητές έχουν ταυτίσει με την αρχαία Υρμίνη η οποία ήταν από τις πόλεις που συμμετείχαν στον Τρωικό πόλεμο.

Ο οικισμός οχυρώθηκε κατά τη Φραγκοκρατία τον 13ο αιώνα. Ο πύργος έχει διαστάσεις 7,5m x 8,3m.

Η θέα από τον πύργο στο δάσος της Στροφυλιάς. Στο βάθος πάνω από το δάσος ορθώνεται το χιονισμένο Παναχαϊκό όρος.

Τα νερά μπροστά από τα Λουτρά Υρμίνης.

Από τα Λουτρά Υρμίνης συνέχισα χωμάτινα μέχρι τα Σαμαραίικα.

Youtube Video

Εκεί όμως η ώρα ήταν περασμένη και είπα να κατέβω στη παραλία Κουνουπελάκι για να τσιμπήσω κάτι πρόχειρο.

Απέναντι η Κεφαλονιά

Και στο βάθος ο απίστευτος Λούρος που πηγαίναμε συχνά το καλοκαίρι. Στα αριστερά το αιχμηρό νησί Οξειά που μοιάζει με μια άγρια κορυφή μέσα στη θάλασσα.

Επόμενος στόχος επιστρέφοντας, να πάω επιτέλους στο Σανατόριο Ζάστοβας στις πλαγιές του Παναχαϊκού. Δεν υπάρχει καμία δυσκολία στην πρόσβαση απλά ποτέ δεν τύχαινε να κολλήσει σε κάποια εξόρμηση τα τελευταία 10 χρόνια.

Το κτίριο χτίστηκε αλλά δε λειτούργησε ποτέ αφού το 1940 σταµάτησε η αποπεράτωσή του εξαιτίας του 2ου Παγκοσµίου Πολέµου.

Δημιουργήθηκε για να αντιμετωπίσει την έξαρση της φυματίωσης, η οποία μάστιζε την Ελλάδα στις αρχές του 20ου αιώνα. Χαρακτηριστικά πέθαιναν 35.000-40.000 ασθενείς ηλικίας από 18 εώς 40 ετών κάθε χρόνο. Ως το 1930 περίπου 1.000.000 άνθρωποι είχαν χαθεί εξαιτίας της νόσου. Μετά τον πόλεμο δεν αξιοποιήθηκε καθώς είχαν βρεθεί νέες μέθοδοι αντιμετώπισης της φυματίωσης οπότε τα Σανατόρια στην Ελλάδα εγκαταλείφθηκαν. Σίγουρα βέβαια θα μπορούσαν να έχουν αξιοποιηθεί κάπως αλλιώς αλλά μη ζητάμε και πολλά...

Συνέχισα χωμάτινα τη διαδρομή από το βουνό για να φτάσω στο Χάραδρο, θαυμάστε θέα!

Youtube Video

Κάποια στιγμή όπως θα είδατε στο βίντεο πέτυχα και μερικούς κυνηγούς. Στο ένα αγροτικό ήταν φορτωμένο αυτό το τέρας!!! Πριν κάποια χρόνια είχα δει ένα τέτοιο στο Ψηλό Βουνό κοντά στο Βαλτεσινίκο Πελοποννήσου. Ήταν μια ήρεμη μέρα που ανέβηκα στην κορυφή του. Δεν υπήρχε μονοπάτι και το βουνό είναι κατάφυτο σε όλο το μήκος του. Κάποια στιγμή επιστρέφοντας, χωρίς να έχω ακούσει οτιδήποτε, κοιτούσα κάτω γιατί το τερέν ήταν δύσκολο σε εκείνο το σημείο. Ξαφνικά κοιτάω μπροστά και βλέπω ένα τέτοιο αγριογούρουνο στα 50 μέτρα να με κοιτάει. Μετά από ένα δευτερόλεπτο φεύγει σφαίρα δεξιά σε ένα ρέμα και έτρεχε να κρυφτεί (αντί να τρέξω εγώ ε? ). Το τι θόρυβο άκουγα για ώρα σε ένα αθόρυβο κατά τα άλλα μέρος, δεν περιγράφεται με λέξεις. Πέτρες να κατρακυλάνε και βήματα δυνατά λες και κινείται κανένας ρινόκερος! Ήταν πραγματικά απίστευτο να βλέπω κάτι τόσο μεγαλύτερο από εμένα και να τρέχει λες και είναι καμιά γάτα. Σίγουρα αν υπήρχαν μικρά μαζί ίσως η φάση να ήταν διαφορετική και να ήμουν εγώ ο δρομέας του δάσους!

Άφιξη στον ποταμό χάραδρο. Ο δρόμος συνεχίζει και από την άλλη πλευρά πιθανότατα το καλοκαίρι όμως και με αρκετή δουλίτσα στο τερέν. Κάποιο σκληροπυρηνικό τζηπ περνάει και τώρα για πλάκα!

Υπάρχει μια λεπτή κόκκινη γραμμή πέραν της οποίας η ''περιπέτεια- διασκέδαση'' ξεκινά και γίνεται μαζοχισμός. Πολλές φορές την έχω ξεπεράσει αυτή τη γραμμή αλλά υπήρχε σοβαρός στόχος πέραν της αναψυχής. Αυτή τη φορά μπορώ να πω ότι έφτασα κοντά στο να την ξεπεράσω αλλά τα άγια παιδιά με το Jimny ήρθαν σαν από μηχανής Θεοί! Την επόμενη φορά που θα δοκιμάσω να μπω ξανά στην άμμο θα έχω κατεβάσει σίγουρα πιέσεις και σίγουρα θα είναι με παρέα. Αλλιώς όπως είπα, η φάση είναι μαζοχισμός και ταλαιπωρία τόσο στην άμμο αλλά και σε οτιδήποτε παρόμοιο (μη συζητήσουμε τακάρισμα καλοκαίρι με 40 βαθμούς). Πχ δε θα ήθελα καν να φανταστώ τακάρισμα σε λάσπη και να προσπαθώ να απεμπλακώ με φτυάρι και σανίδες (οι οποίες με απογοήτευσαν να πω την αλήθεια μου)...

Να είστε καλά και τα λέμε την επόμενη φορά!