Ο χρήστης dali έγραψε:
Όπως λοιπόν καταλαβαίνω εγώ, αν ΚΑΙ σε αυτή την περίπτωση δεν απάντησαν ξεκάθαρα αναφέροντας τα χρονικά όρια που ανέφερε ο φίλος thvarveris, τότε δεν ξέρω με ποιό άλλο τρόπο πρέπει να ρωτήσει κανείς.
Επίσης, η συγκεκριμένη πολιτική είναι τελείως ΛΑΘΟΣ, διότι ο καταναλωτής αισθάνεται ξεκρέμαστος μην έχοντας σιγουριά για το τί καλύπτεται και για πόσο.
Κοίτα!
Το κλασσικό - και μεγαλύτερο - πρόβλημα του λαού μας είναι η μεταχείριση της έννοιας πληροφορίας για ίδιον όφελος και η ταυτόγχρονη εξίσωσή της με την λέξη εξουσία, οπότε αντιμετωπίζεται ως επτασφράγιστο μυστικό. Εννοείται βέβαια ότι η προκύπτουσα νοοτροπία/φιλοσοφία αναπαριστάται έχουσα πυραμιδοειδή δομή, με φορά από επάνω προς τα κάτω ενώ μετά από λίγο λειτουργεί κι ανάποδα (με φορά από κάτω προς τα επάνω) και τότε χάνεται η μπάλλα!
Με άλλα λόγια:
Τα κεντρικά, αντιμετωπίζοντας την πληροφορία σαν δυνατότητα άσκησης εξουσίας/ελέγχου, δεν μεταφέρουν σωστά/καθόλου τις πληροφορίες και την πολιτική για τις εγγυήσεις - ή έστω την έλλειψη τέτοιας πολιτικής για τις εγγυήσεις μετά τα 2 πρώτα έτη - προς το δίκτυο/συνεργεία/πελάτες. Συν τω χρόνω, αυτό λειτουργεί και ανάποδα, εντοπίζοντας παράπονα και απόψεις πελατών που ποτέ δεν βρήκαν το δρόμο τους προς την κορυφή της εταιρείας
***Συμπερασματικά:***Από τη στιγμή που η στάση της κάθε κεφαλής δεν είναι υπεύθυνη, αυτό φτάνει μέχρι τον πελάτη και ΒΕΒΑΙΟΤΑΤΑ ξαναγυρνάει πολλαπλάσια ως ζημιά πίσω στην κεφαλή. Οι δε αντιμετωπίσεις του προβλήματος με στάσεις του τύπου 'Δεν γνωρίζω', 'Ο υπεύθυνος είναι άλλος', 'Εξαρτώμαστε από τα κεντρικά στο εξωτερικό' κ.α. καθώς και όποια τάση μπουρδουκλώματος της πραγματικότητας πλέον γίνεται ΑΜΕΣΑ αντιληπτή από τον super υποξιασμένο πελάτη (super σε σχέση με το παρελθόν, γιατί δυστυχώς πολλοί από εμάς κοιμόμαστε ακόμα με τα παπούτσια σε ορισμένα θέματα), ενώ έχει σαν αποτέλεσμα την μείωση των πωλήσεων, την μείωση της αξιοπιστίας, και μετά η όποια εταιρεία χρειάζεται Χ χρόνια και σπαταλά Ψ ποσά για να ξανακερδίσει τα χαμένα. Ή να κλείσει και να αποσυρθεί από το παιχνίδι!
ΥΓ1. Το θέμα των εγγυήσεων είναι μόνο ένα μέρος του προβλήματος και εδώ χρησιμοποιείται σαν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Το κύριο πρόβλημα έχει να κάνει με την νοοτροπία που χαρακτηρίζει τις εταιρείες και πως αυτές αντιμετωπίζουν αφενός την ύπαρξή τους και την προοπτική τους, αφετέρου τους εργαζόμενούς τους και τους πελάτες τους.
ΥΓ2. Είναι χαρακτηριστικό ότι σημαντικά βιβλία και συγγράματα που αφορούν τεχνικές management/marketing/sales αλλά και τις ίδιες, αυτές καθεαυτές, τις επιστήμες, έχουν γραφτεί από σημαντικούς - μάχιμους - managers (και της αυτοκινητοβιομηχανίας), όπως ο Lee Iakoka, κ.α. Οι δικοί μας μεγαλοmanagers εδώ τι κάνουν? Έχουν πια τόσο, μα τόσο περισσότερη δουλειά από τον όποιο Lee και δεν προλαβαίνουν να καταθέσουν την εμπειρία τους ή σπαταλούν πολύ χρόνο σε κοινωνικές εκδηλώσεις? Ή μήπως δεν θέλουν να μαθευτούν τα πολύτιμα μυστικά τους? Ή μήπως δεν έχουν και πολλά να πουν και να γράψουν?
ΥΓ3. Οι κουτόφραγκοι (Δυτικοί) πήγαν μπροστά επειδή, ξεπερνώντας των Μεσαίωνά τους, προχώρησαν , 'μοίρασαν την τράπουλα' στον κόσμο, και ο ίδιος ο κόσμος αυγάτισε τα πράγματα, διορθώνοντας, επεμβαίνοντας, καταργώντας, απαγορευόντας, δωρίζοντας, χρεώνοντας, κλέβοντας_και_πληρώνοντας...!! Εδώ πότε θα ξεπεράσουμε, έστω για ίδιον όφελος, τον φιλοσοφικό Μεσαίωνά μας? Πόσο ακόμα θα χρειαστούν οι κεντρικά ελεγχχόμενες δομές να πατρονάρουν τις καταστάσεις? Πότε θα ξυπνήσει αυτός ο έρμος ο Ψαροκώσταινας για να καταλάβει πως ότι μοιράζεσαι, στο τέλος ξαναγυρνά. Το λένε και τα έρμα τα βιβλία των Πανεπιστημίων για όσους δεν πιστεύουν: Input, Process, Output, Feedback