Αν διαθέτεις λίγο χρόνο και θέλεις να σχηματίσεις άποψη για τα γενικά χαρακτηριστικά ενός λαού (αν θεωρήσουμε ότι αυτά υφίστανται), τίποτα δεν μπορεί να δώσει μια πιο συμπυκνωμένη εικόνα για την ψυχοσύνθεση του πληθυσμού μιας χώρας από ένα σουπερμάρκετ. Εκεί ο οξυδερκής παρατηρητής μπορεί να παρατηρήσει συγκεντρωμένα όλα όσα αποτελούν το συνολικό «εγώ» ενός κράτους.
Τι έχω δει εγώ στα ελληνικά σουπερμάρκετ; Όχι λίγα…
Οδηγούς να παρκάρουν όπου βρουν, από τους διαδρόμους του πάρκινγκ, έως τις θέσεις αναπήρων.
Οδηγούς που τρέχουν με 70 χλμ/ώρα μέσα στο πάρκινγκ, και φρενάρουν απότομα, στρίβοντας χωρίς φλας, μόλις βρουν θέση παρκαρίσματος. Με την οικογένεια μέσα στο αυτοκίνητο όλα αυτά. Φεύγοντας, με όλα τα ψώνια στο πορτμπαγκάζ, πάνω στα καθίσματα και στα γόνατα των επιβατών, ξεκινούν με σπινάρισμα…
Αφού τα έχουν χρησιμοποιήσει, να μην αφήνουν τα καροτσάκια στη θέση τους, αλλά δίπλα στο αυτοκίνητο ή όπου βολεύει.
Πελάτες να σου παίρνουν την προτεραιότητα στους πάγκους με τυριά, κρέατα και όπου αλλού υπάρχει προτεραιότητα.
Πελάτες να αφήνουν τα βλαστάρια τους να αλωνίζουν τον χώρο, να φωνάζουν, να τρέχουν και να δείχνουν παντού την έλλειψη σπιτικής/σχολικής διαπαιδαγώγησης.
Πελάτες να ψωνίζουν ποσότητες τροφίμων λες και περιμένουν βραβείο από τους βιομήχανους τροφίμων για την μεγάλη κατανάλωση που τους κάνουν.
Ταμίες να ζητάνε συνέχεια ψιλά, γιατί δυσκολεύονται με τα ρέστα.
Αυτό είναι το εύκολο, να λες δλδ τι παρατηρείς. Το θέμα είναι να μπορείς να ερμηνεύσεις αυτά που βλέπεις. Κανείς γι’ αυτή την δουλειά;
Jacob