Ο χρήστης hrdoukas έγραψε:
Κι εγώ όταν το διάβασα κάτι τέτοιο σκέφτηκα, αλλά δεν είναι και ότι καλύτερο να βγάζεις συμπέρασμα από μια παράγραφο γραμμένη κάτω από συναισθηματική φόρτιση, και να δώσεις και συμβουλή σε κάποιον που στην κατάστασή του ίσως ψάχνει να πιαστεί από οτιδήποτε...

Δεν ειπε οτι θα πεσει απο γεφυρα, ειπε οτι αναγκαζεται να αποδεικνυει τα αυτονοητα λογω ζηλειας, καχυποψιας και ανασφάλειας... δε θεραπεύονται αυτα με τιποτα.
Σωστα βεβαια, η γνωμη μου δε ζητηθηκε και ακομα και να ζητιόταν δε σημαινει οτι θα λαμνβανοταν υποψη κιόλας, οποτε θα σωπασω.

Ο χρήστης trident1971 έγραψε:

Αν καλαβαινω καλα, παρατα τα, ΤΩΡΑ.

Θελω να κανω μια απελπιδα προσπαθεια γιατι ξερω οτι το μονο σφαλμα που εχω κανει ειναι το οτι λειπω εδω και μιαμιση βδομαδα απο την Κομοτηνη. Αν δω οτι δεν πιανει.... Νταξ θα στεναχωρηθω αλλα καλη καρδια....
Σε λιγες μερες θα ξερετε... Αν δεν μπω να γραψω καμια πινακιδα παρτε τηλεφωνο την Αστυνομια!!

Μόνο ο HIghFidelity μπορεί να δώσει απαντήσεις σε τέτοια θέματα.

Ή ο coupeas.

Ποιος HF μωρέ; Μόνο ο Κουπέας!!!

Δε θελει βοηθεια το παιδι. Μολις ανεβει στη Κομμοτινη θα ξεσχιστουν στο γ@@@ ! Θα ξεχαστουν ολα.
Καψουρα σε εχει focusman91 . Το δουλευεις καλα το εργαλειο και το εχει εμπεδωσει καλα η κοπελα.
Προσεχε ομως γιατι εδω δε θελει ζορια. Δωσ'της αυτο που θελει και αστην να εχει αμφιβολιες . Μην κανεις αναλυσεις. Λιγα λογια. Αστην να σκεφτεται συνεχεια για σενα . Να ψαχνεται. Τρελαινονται οι γυναικες με αυτο.Απο κει και περα οτι γινει..................εμπειρια! Δεν υπαρχει κανεις και τιποτα να ξερει περισσοτερα.
Τα λεμε.
Sorry για το off topic.

Ο χρήστης Focusman91 έγραψε:
Ακομα χειροτερα οταν ενα κακασχημο οικογενειακο background δηλητηριαζει αυτο που νοιωθουν 2 νεοι μεταξυ τους.

Kάτι μου θυμίζει αυτό...

Ά, το βρήκα.

Φίλε focusman, πάρτω χαλαρά και μην τρελαίνεσαι...

Ο χρήστης REALZEUS έγραψε:
Ποιος HF μωρέ; Μόνο ο Κουπέας!!!

Ξέρει τι λέει αυτός, σε οικογενειακές παρεμβάσεις έχω πάρει διδακτορικό!
Ευτυχώς με τη νέα αγαπημένη δεν έχω τέτοια προβλήματα! Οι γονείς βρίσκονται σε απόσταση ασφαλείας εκατοντάδων χιλιομέτρων!

Ποσο σκληρος στη ψυχη πρεπει να ειναι για να αντεξει ενας αντρας την απωλεια της μανας του! Για ποιον αντρισμο μιλαμε ολοι μας ? Μα@@@@ες !
Κουραγιο φιλε Παναγιωτη! Θα ειμαι διπλα σου! Οπως μου ζητησες!

Ο χρήστης ililias έγραψε:
Καθημερινή, πολλές φορές τη μέρα, ιστορία:
Μιλάω στο τηλέφωνο. Χτυπάει κ η άλλη γραμμή, δεν μπορώ να απαντήσω.
Αυτό ήταν: Κλείνει κ ξαναπαίρνει, κλείνει κ ξαναπαίρνει, κλείνει κ ξαναπαίρνει, ....

Βλέπεις, ρε φίλε, δεν απαντάει. Σε γραφείο παίρνεις, δεν είναι, δα, θέμα ζωής κ θανάτου, ξαναπάρε μετά από 10 λεπτά.
Ζητάω πολλά;

ο Asimov είναι

Το τηλέφωνο έχει ειδικό μαγνήτη και προσελκύει άλλα τηλεφωνήματα.
Αν είσαι στο γραφείο και δεν παίρνει κανείς, σήκωσε το ακουστικό και πάρε τηλεφωνο - ΑΜΕΣΩΣ θα χτυπήσει η άλλη γραμμή.

Ένας Σαλονικιός ποιητής έγραψε ότι
'Στην Ελλάδα, οι νεκροί ταξιδεύουν. Τιμούν με το πτώμα τους τον τόπο που δεν τίμησαν με το σώμα τους'
Ένας Ηπειρώτης πεζογράφος είχε περιγράψει την επιστροφή, από Αθήνας, του νεκρού στη γενέθλια Γη, στην Ήπειρο,
'ο μισός έξω απ' το πορτ-μπαγκάζ' (λόγω φερέτρου).

Ο πατέρας μου φρόντισε να ταξιδέψει όρθιος έως το χωριό (όπου και ήταν η ανέκαθεν διακηρυγμένη επιθυμία του να ταφεί), επ' ευκαιρία εκδρομής. Η εκδρομή θα περιελάμβανε το χωριό μας, καθώς και το χωριό αγαπημένου ξαδέρφου στη Βόρειο Ήπειρο.
Αν και ο φάδερ διέμενε μόνιμα εις Αθήνας από το 47 ως φοιτητής Νομικής (μεταβαίνων στο χωριό τα καλοκαίρια για διάβασμα, μετά καραμπίνας με στόχο τις αλεπούδες - και τον ίδιο τον εαυτό του εάν τυχόν ξεγλιστρούσε προς νότον κάποια κομμουνιστική συμμμορία), τίμησε και εν ζωή τον τόπο του με διάφορους τρόπους, αν μη τι άλλο εμπνέοντας τη λατρεία για τον τόπο αυτόν σε εμάς τα παιδιά του, που γεννηθήκαμε και ζήσαμε αλλού.
Στο εν Ιωαννίνοις ξενοδοχείο, επήλθε το τέλος ξαφνικά, μετά από μόλις 10 μαρτυρικά λεπτά (μια χαρά, σε σχέση με τα 9 μαρτυρικά χρόνια της μάνας).
Ετάφη την Κυριακή ως άρχων του υπερκείμενου του χωριού όρους, με υπέροχη φθινοπωρινή χλωμή λιακάδα. Προηγουμένως, του διάβασα στην εκκλησιά τον αγαπημένο του κύριο Κωστή (τον Κωστή Πέτρου Καβάφη, που μου διάβαζε κι αυτός απ' όταν ήμουν μωρό). Συγκεκριμένα, το 'Απ' τες Εννιά': '...αισθήματα των πεθαμένων, τόσο λίγο εκτιμηθέντα...'
Το ποίημα μιλά και για την τολμηρή ηδονή των νεανικών χρόνων με επιμονή - ελογόκρινα μισή φράση που επανήρχετο επιμόνως στην Ηδονή, ίνα μη σοκαρισθεί το χριστεπώνυνο πλήρωμα του χωρίου, και κυρίως ο Πάπαρδος, μαρμαράς επίσης το επάγγελμα, που θα αναλάβει εργολαβικώς το μνήμα...

Την επομένη, Δευτέρα, πραγματοποιήθηκε τελικώς η εκδρομή στη Β. Ήπειρο, έστω και άνευ του πατρός μου.
Πήρα λίγο χώμα από τον κήπο του πατρικού - παππουδικού ορθότερα- σπιτιού του ξαδέλφου (γέννημα- θρέμμα Ν. Υόρκης) για να εμπλουτίσω το μνήμα του πατέρα μου, που τόσο αγαπούσε το θειό μου (ξάδερφό του - και πατέρα του νεοϋρκέζου ξαδέρφου μου).
Τιμήσαμε το μνήμα της γιαγιάς του, της μάνας του θειού μου, που έζησε φυλακισμένη σε ένα δωμάτιο του σπιτιού της επί 45 χρόνια (το λοιπό σπίτι είχε επιταχθεί από το Κόμμα ως αποθήκη), περιμένοντας μάταια να ξαναδεί το γιό της (το συχωρεμένο το θειό μου), τη νύφη της και τα αγγόνια της. Ο άνδρας της πέθανε το '54 σε κομμουνιστικό στρατόπεδο εξοντώσεως, και τα οστά του δεν βρέθηκαν ποτέ.
Η ίδια πέθανε το 89, δύο μόλις χρόνια πριν την πτώση του καθεστώτος και το άνοιγμα των συνόρων. Σε αυτά τα 45 χρόνια, ανταλλάχθηκαν καμιά δεκαριά λογοκριμένες επιστολές μεταξύ μάνας και γιού (οι φωτογραφίες της νύφης και των αγγονιών αφαιρούνταν ούτως ή άλλως), καθώς και 3 τηλεφωνικές συνδιαλέξεις άνευ λέξεων (μόνον κλάμματα) - η μία ετερματίσθη βιαίως από την τουρκαλβανιά κομμούνα operator, όπου ο θειός από Ν. Υόρκη άκουσε τη Γιουγκοσλάβα τότε operator, μέσω και της οποίας γινόταν η σύνδεση, να ξεχέζει την τουρκαλβανιά (είχε καταφέρει ο θειός να αρθρώσει τη φράση 'μάνα, βάστα').

Η τιμή απεδώθη με τον παραδοσιακό τρόπο, όχι παπάδες, αλλά μόνο κεριά αναμμένα και τραγουδιστό ηπειρώτικο (δροπολίτικο εν προκειμένω) μοιρολόι από την καλλίφωνη 'κάκω' (θειάκω) Πολυξένη προς την αείμνηστη κάκω (θειάκω) Μάρθα:
'Άει μωρ' κάκω μ' καημένη, ήρθε τ' αγγόνι σου, ήρθαν τ' ανήψια σου, κι εσύ 'σαι μες στη Γης,
κάκω μ' φαρμακωμένη, που στον πηραν τον άντρα σ' τα σκυλιά, και τον ετυράννισαν, και τον εσκότωσαν,
αχ μωρ' κάκω μ' και που νά ξερες που 'ν' τα κόκκαλά του, σκορπισμένα από Αυλώνα ως Κουρβελέσι,
κάκω μ' σκλαβωμένη σ' έναν οντά, που περίμενες τα παιδιά σου, σαράντα χρόνια περίμενες,
και δεν τά ιδες μωρ' κάκω μ', ήρθαν τα παιδιά μωρ' κάκω μ', βγες να τα ιδείς κάκω μ' γλυκειά φαρμακωμένη...'

Να ζησετε να τον θυμαστε.

Sent from my MT27i using Tapatalk 2

Ανατριχιασα Coyot. Υγεια σου ευχομαι να θυμασαι.

Zωη σε σας.