Το Σκιαδοβούνι είναι ένα από τα ψηλά βουνά του νομού Ηλείας και Αχαϊας το οποίο έχει μέγιστο υψόμετρο 1.466m και συχνά συγχέεται με το όρος Ερύμανθος. Σύμφωνα με τη λίστα της Ελληνικής ομοσπονδίας ορειβασίας και αναρρίχησης βρίσκεται στην 203η θέση βάσει του ύψους του. Όλα τα μήκη και πλάτη του βουνού κουβαλούν ιστορία χιλιάδων ετών που ξεκινά από τη Μυκηναϊκή εποχή.
Στη δορυφορική εικόνα θα παρατηρήσετε τον Ερύμανθο στο πάνω μέρος. Στο διάσελο μεταξύ Δροσιάς και Καλυβιών ξεκινά το Σκιαδοβούνι το οποίο εκτείνεται μέχρι το χωριό Πανόπουλος.
Ο Πανόπουλος βρίσκεται πάνω στον δρόμο 111 που ενώνει το Λεβίδι με την Αμαλιάδα, συνεπώς η διαδρομή που επέλεξα ήταν από Νεμέα-Λεβίδι περνώντας από το πάσο της Κανδήλας, μεταξύ των βουνών Ολίγυρτου,
και Σκίαθι.
Πρώτος μου στόχος ήταν ο δρόμος του λήσταρχου Πανόπουλου για τον οποίο δε γνώριζα απολύτως τίποτα και ασχολήθηκα να διαβάσω με αφορμή αυτό το ταξίδι.
Ο Κώστας Πανόπουλος (1870-1952) υπήρξε λήσταρχος της επαρχίας Καλαβρύτων και της βόρειας Ηλείας. Καταγόταν από τα Μαζέικα Αχαΐας. Αναφέρεται ότι για μια τυπικά ασήμαντη αφορμή, αλλά όπως εξηγεί ο ίδιος, για κοινωνικά βαρύνουσες αιτίες και κυρίως εξαιτίας της εφιαλτικής και ατέλειωτης ένδειας οδηγήθηκε στην παρανομία. Έδρασε στην περιοχή Αχαΐας και Ηλείας την περίοδο 1895-1902.
Ποτέ δεν έβαψε τα χέρια του με αίμα. Εκβίαζε πλούσιους και βοηθούσε χήρες και ορφανά. Συνήθως μεταμφιεζόταν σε καλόγερο και κάτω από το ράσο του έκρυβε τα όπλα του. Με τον τρόπο αυτό εξαπατούσε τις αρχές, οι οποίες δεν μπορούσαν να τον συλλάβουν. Ο τύπος της εποχής τον παρουσίαζε ως τον Βασιλιά των Βουνών. Τον συνέλαβαν ύστερα από κατάδοση, ενώ ετοιμαζόταν να διαφύγει και να μεταναστεύσει στις ΗΠΑ με τα λύτρα που είχε εισπράξει από την απαγωγή του συμβολαιογράφου Σπύρου Σταυρουλόπουλου το 1902. Στο κακουργιοδικείο καταδικάστηκε σε είκοσι χρόνια. Λόγω καλής διαγωγής απολύθηκε μετά τα δεκαπέντε και πραγματοποίησε το ταξίδι του στην Αμερική. Να ορίστε έχουμε και εμείς τον δικό μας Ρομπέν των Δασών, θα μπορούσε να γίνει και ταινία! Η πανέμορφη διαδρομή εδώ
Επόμενος στόχος ήταν η παλαιοχριστιανική εκκλησία Νοτενών που βρίσκεται στο νοτιότερο τμήμα του βουνού. Η χωμάτινη διαδρομή ξεκινά από το Κακοτάρι. Είχα βρεθεί πριν μερικά χρόνια στη δύσβατη αυτή περιοχή για μια καστροσπηλιά στην πίσω πλευρά του βουνού.
Ένα από τα λίγα γαϊδουράκια που έχουν απομείνει στη χώρα μας.
Ξεκινώντας τη διαδρομή αμέσως διέκρινα ότι επρόκειτο για το απόλυτο σπαστήρι. Μάλιστα μου έκανε εντύπωση που είδα ένα αγροτικό σταματημένο σε άκυρο σημείο πολύ νωρίς. Μετά από λίγο κατάλαβα το γιατί...
Ο δρόμος ήταν τόσο χάλια που σταμάτησα αρκετά νωρίς καθώς δεν είχε νόημα να συνεχίσω με το αυτοκίνητο. Για να ανέβω μέχρι πάνω χρειάζεται αρκετό ψήλωμα και μάλλον μια σοβαρή ανάρτηση. Και πάλι μιλάμε για δρόμο τελείως διαλυμένο και παρατημένο στο έλεος του Θεού. Προσωπικά δε με απασχολεί ιδιαίτερα το να σταματήσω νωρίτερα, ίσα ίσα το θεωρώ πρώτης τάξεως ευκαιρία για πεζοπορία.
Ανεβαίνοντας διέκρινα ένα παλιό χτίσμα, ίσως παλιά στάνη.
Λίγο παραπέρα ακόμη μια από τις 3-4 που υπήρχαν συνολικά.
Λίγο πιο πάνω ο δρόμος περνούσε από ένα μεγάλο μαντρί το οποίο είχε χύμα τα ζωντανά έξω, μαζί με τα τσοπανόσκυλα φυσικά που τα προσέχουν. Αμέσως ο αρχηγός με πλησίασε με πολύ απειλητικές διαθέσεις και δεν έκανε πίσω για κανένα λόγο. Ήταν ένας άξιος πολεμιστής αλλά του έδειξα και εγώ πως δεν αστειεύομαι. Σε αυτές τις περιπτώσεις θέλει προσοχή γιατί δε μπορείς να μπλοφάρεις ότι δε φοβάσαι, τα σκυλιά σε μυρίζουν και θα ορμήξουν αν δουν φόβο. Εγώ είμαι συνηθισμένος από τις εκατοντάδες φορές που έχουν βρεθεί στο δρόμο μου. Κάτι που πρέπει να προσέχουν όλοι σε μια ανάλογη περίπτωση η οποία μπορεί να συμβεί παντού είναι το ότι για κανένα λόγο δεν πρέπει να γυρίσουμε πλάτη στο ζώο, ακόμη και σε πιο άγρια. Δεν τρέχουμε ποτέ προς την αντίθετη κατεύθυνση και δε γυρνάμε πλάτη, είναι δύο συμβουλές που μπορούν να σώσουν μια κατάσταση. Αναγκάστηκα να πάω πολύ περιμετρικά της στάνης για να καταφέρω να συνεχίσω την πορεία μου.
Έχοντας παρακάμψει τη στάνη η οποία βρίσκεται στα αριστερά μου λίγο κάτω από τα δέντρα. Άκουγα συνεχώς γαυγίσματα γιατί φυσικά βρισκόμουν ακόμη εντός εμβέλειας και με άκουγαν-μύριζαν. Όμως βρισκόμουν μακριά από τα ζωντανά και δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσουν το κοπάδι για να έρθουν πάλι σε εμένα. Η παλαιοχριστιανική εκκλησία βρίσκεται στην άκρη της κορυφογραμμής.
Εκπληκτική η θέα στον κάμπο και το χαμηλό αλλά πολύ αιχμηρό όρος Σκόλλις.
Να και κάτι που δεν περίμενα να δω εδώ. Ένας τεράστιος ορειβατικός κούκος. Αναρωτιέμαι για ποιό λόγο φτιάχτηκε καθώς δεν υπήρχε κάποιο εμφανές μονοπάτι
Ερείπια παλιού οικισμού στον οποίον ζούσαν μοναχοί οι οποίοι φυσικά κάποια στιγμή δεν άντεξαν το ψύχος του υψομέτρου και μετέφεραν τη μονή Νοτενών χαμηλότερα στη δυτική πλευρά του βουνού. Στο βάθος βλέπετε τις κεραίες και τον ορεινό όγκο του Πύργου Σκιαδοβουνίου.
Στην τελική ευθεία πριν την εκκλησία.
Μετά από σχεδόν 3,5 χιλιόμετρα φτάνω σε αυτό το εντυπωσιακό μνημείο.
Μελανό σημείο όπως συνηθιζόταν το οτι έχει χτιστεί πάνω σε αρχαίο ναό πιθανότατα της Αρτέμιδος ή του Απόλλωνα. Οι κίονες σώζονται στο εξωτερικό της εκκλησίας σε ένα βαθμό.
Στο εσωτερικό έχουν φυσικά τοποθετηθεί υποστηλώματα.
Δεν ήθελα να επιστρέψω ξανά από την κορυφογραμμή και να κάνω ολόκληρο κύκλο, χώρια που δε γνώριζα αν θα συναντήσω ξανά το κοπάδι σε άλλο σημείο. Επέλεξα λοιπόν τη σύντομη σε απόσταση αλλά δύσκολη διαδρομή της απευθείας κατάβασης προς το δρόμο από την πλαγιά.
Γνωρίζοντας την περιοχή από παλιότερα, θεωρούσα δεδομένο ότι τα πράγματα θα ζορίσουν κάποια στιγμή. Δεν έκανα λάθος.
Με αρκετό ψάξιμο για περάσματα έφτασα σε οπτική επαφή με τον χωματόδρομο. Βέβαια όπως βλέπετε και εσείς η πλαγιά καταλήγει σε ρέμα ξερό μεν, αρκετά δύσβατο δε.
Πυκνή βλάστηση και άγρια βράχια καθόλη τη διάρκεια της κατάβασης.
Επόμενος στόχος ήταν να ανέβω στις κεραίες που είδατε νωρίτερα από έναν πολύ δύσβατο, οπως αποδείχθηκε, χωματόδρομο ο οποίος ξεκινά από τον Σκιαδά.
Ο Σκιαδάς στα δεξιά από τον οποίο πήρε και το όνομα το Σκιαδοβούνι. Το όρος Σκόλλις απέναντι.
Η διαδρομή από την αρχή μέχρι το τέλος ήταν το απόλυτο σπαστήρι, κάτι που ομολογώ πως δεν το περίμενα. Δηλαδή ήταν περίπου το ίδιο χάλι με την άλλη που ανεβαίνει στην παλαιοχριστιανική εκκλησία. Εδώ όμως πήρα την απόφαση να συνεχίσω μέχρι τέλους καθώς δεν υπήρχε χρόνος για κανένα λόγο να συνεχίσω τόσα χιλιόμετρα με τα πόδια. Τελικά την έβγαλα αλλά εντάξει δεν είναι για συνέχεια!
Η θέα εκπληκτική.
Μερικά σημεία του υποτιθέμενου δρόμου
Πύργος Σκιαδοβουνίου
Ο Πύργος δεν είναι η ψηλότερη κορυφή του βουνού. Γύρισα λίγο προς τα πίσω για να βρω το σημείο που θα την προσεγγίσω. Υπήρχε ένας παλιός δρόμος που ανέβαινε σε μια παλιά στάνη, από τα πρώτα μέτρα έδειχνε εντελώς παρατημένος.
Σε εκείνο το σημείο επικρατούσε χαμηλή νέφωση!
Μέσα σε λίγα λεπτά το σκηνικό άλλαξε τελείως. Λες και είχα έρθει κάποια άλλη μέρα. Αυτά είναι τα ωραία στα βουνά!
Θα μπορούσε να είναι σκηνικό ταινίας τρόμου!
Ψάχνοντας την κορυφή! Καλή τύχη χωρίς GPS.
Και όμως κάποια στιγμή το βουνό καθάρισε για μερικά λεπτά και έφτασα στο κολωνάκι της κορυφής η οποία ονομάζεται Λειψούτα.
Θέα από την κορυφή μόνο από μια πλευρά.
Νωρίτερα πέτυχα και έναν βοσκό ο οποίος ανέβαινε πάνω με ένα ψευτοεντουράκι. Μου είπε χαρακτηριστικά ότι έχει αγροτικό αλλά δεν έρχεται με αυτό γιατί είναι ταλαιπωρία!
Φανταστείτε το βλέμμα του όταν είδε το Qashqai, αυτό μόνο!
Το πλάνο μου ήταν φυσικά να αποφύγω να κατέβω ξανά από τον ίδιο καρόδρομο καθώς έφαγα 55 λεπτά να ανέβω και μάλλον στην κατηφόρα θα έτρωγα παραπάνω ώρα. Ήθελα να συνεχίσω τον δρόμο που έβλεπα στην κορυφογραμμή και κατέληγε στο εκκλησάκι του Αγίου Κωνσταντίνου από το οποίο μετά θα κατέβαινα στη Δροσιά. Ο βοσκός αρχικά με απέτρεψε λέγοντας πως ο δρόμος εκεί ήταν το ίδιο χάλια και με προέτρεψε να κατέβω στον Σκιαδά. Τελικά δεν τον άκουσα ΕΥΤΥΧΩΣ γιατί τελικά το δύσκολο κομμάτι της κορυφογραμμής διήρκησε μόλις 10 λεπτά και συνολικά σε 35 λεπτά βρισκόμουν στην άσφαλτο. Από τη μέση της διαδρομής και μετά ο δρόμος έδειχνε να συντηρείται από βοσκούς που πιθανότατα προσέγγιζαν το βουνό από την μεριά της Δροσιάς.
Απολαύστε τη διαδρομή μέχρι το εκκλησάκι του Αγίου Κωνσταντίνου.
Άγιος Κωνσταντίνος Δροσιάς.
Η θέα από το εκκλησάκι.
Συνέχεια της διαδρομής μέχρι τη Δροσιά
Από εκεί συνέχισα ασφάλτινα πια την επιστροφή μου προς Πάτρα. Πέρασα μετά από χρόνια από την τεχνητή λίμνη Αστερίου που έχει δημιουργηθεί από το φράγμα Πείρου Παραπείρου (τι φάση με αυτό το όνομα?). Χαρακτηριστικό της λίμνης το εκκλησάκι που κατά τους καλοκαιρινούς μήνες εμφανίζεται και το χειμώνα βυθίζεται καθώς ανεβαίνει η στάθμη.
Ήταν μια αρκετά απαιτητική εξόρμηση και η αλήθεια είναι πως κατά το σχεδιασμό της, δεν της φαινόταν καθόλου. Οι δρόμοι έδειχναν καλύτεροι στη δορυφορική εικόνα αλλά αν δεν τους περπατήσεις δε μπορείς να είσαι ποτέ σίγουρος. Τουλάχιστον κατάφερα να ολοκληρώσω τους στόχους που είχα θέσει.
Να είστε καλά και τα λέμε την επόμενη φορά, ελπίζω σύντομα!
Ωραίος
Ωραία και αυτή η βόλτα!
Για πες λίγο για τσοπανόσκυλα....
Περπατάς και έρχονται 5-6 κατά πάνω σου, γαυγίζοντας...
Τι κάνεις?
Βοηθάει αν κρατάς κάτι σαν γκλίτσα?
επειδή παρακολουθώ (και θαυμάζω!) αυτά που κάνεις , έχω να πω δύο πράγματα
1ον χαντακόνεσαι πιστεύω που τα γράφεις εδώ στο φόρουμ. Κάνε ένα blog τουλάχιστον και προώθησέ το!
2ον δες το SOTA κι αν δεν είσαι ραδιοερασιτέχνης γίνε!
https://www.sota.org.uk/
@antoniokon said in Σκιαδοβούνι (1.466m)-Παλαιοχριστιανική εκκλησία Νοτενών 13-10-2024:
Ωραία και αυτή η βόλτα!
Για πες λίγο για τσοπανόσκυλα....
Περπατάς και έρχονται 5-6 κατά πάνω σου, γαυγίζοντας...
Τι κάνεις?
Βοηθάει αν κρατάς κάτι σαν γκλίτσα?
Σε ευχαριστώ φίλε! Καταρχήν είναι σημαντικό ότι αν φοβάσαι τα σκυλιά απαγορεύεται να πας στα βουνά. Από εκεί και πέρα θέλει ψυχραιμία και σίγουρα το μπατόν-γκλίτσα βοηθάει για απώθηση. Χρειάζεται να φωνάξεις δυνατά και να κινηθείς προς αυτά. Συνήθως κάνουν πίσω, αν δεν κάνουν πας σιγά σιγά εσύ πίσω χωρίς ποτέ να γυρνάς πλάτη όπως περιέγραψα. Το σκυλί ποτέ δεν ορμάει όταν δει ότι δε φοβάσαι, πάντα έρχεται κοντά ο αρχηγός της αγέλης να σε μετρήσει.
Παραθέτω μια φωτογραφία (screenshot από την κάμερα) από το όρος Μάλι Μάδι στα σύνορα όπου λόγω κακού χωματόδρομου αναγκάστηκα να κατέβω από τη μηχανή και να τσαμπουκαλευτώ καθώς μου είχαν κλείσει το δρόμο. Δεν έκαναν πίσω για κανένα λόγο ήταν πολύ άγρια, ο μπροστά είναι ο αρχηγός, ανάλογος ήταν και ο μαγκίτης που πέτυχα στο Σκιαδοβούνι.
@atrias said in Σκιαδοβούνι (1.466m)-Παλαιοχριστιανική εκκλησία Νοτενών 13-10-2024:
επειδή παρακολουθώ (και θαυμάζω!) αυτά που κάνεις , έχω να πω δύο πράγματα
1ον χαντακόνεσαι πιστεύω που τα γράφεις εδώ στο φόρουμ. Κάνε ένα blog τουλάχιστον και προώθησέ το!
2ον δες το SOTA κι αν δεν είσαι ραδιοερασιτέχνης γίνε!
https://www.sota.org.uk/
Σε ευχαριστώ φίλε! Το χόμπι μου κάνω τόσα χρόνια δεν το βλέπω επαγγελματικά το θέμα!
Ωραίες εκδρομές, αναλυτικότατη περιγραφή κι πλήρες οπτικοακουστικό υλικό! Αν συμπεριλάβεις τις διαδρομές σε google maps, έχεις πλήρη ταξιδιωτικό οδηγό!
Ωραίες αυτές οι εκδρομές, αλλά ανέβασε ρε φίλε και καμιά φωτογραφία!!! (αστειεύομαι)
