Ακόμη μπαίνετε στο τριπάκι ιδιωτικοί εναντίων δημοσίων και τούμπαλιν.
Εγώ συμφωνώ ότι στο δημόσιο υπάρχουν πολλοί υπάλληλοι που αξίζουν τα λεφτά τους και με το παραπάνω. Μάλιστα πολλοί από αυτούς επιτελούν κοινωνικό έργο και με υπερβάλλοντα ζήλο. Για να λέμε και τα καλά.
Αλλά υπάρχουν και πολλοί που τα ξύνουν. Πολλοί που τα παίρνουν και πολλοί που δεν έχουν καν αντικείμενο και πληρώνονται κανονικά. Υπάρχουν και αυτοί που είναι σπίτι τους και πληρώνονται, ενώ θα έπρεπε να είναι στην θέση τους σε κάποιο νησί. Υπάρχουν και αυτοί που εννοείται ότι είναι σε κάποιο γραφείο αλλά χτυπάνε την κάρτα τους και πάνε στο καφενείο για τάβλι. Και μην μου πείτε ότι υπερβάλλω γιατί δεν τα λέω εγώ, αυτοί οι ίδιοι μου τα λένε
Αλλά όλοι αυτοί είναι οι συνένοχοι του 'μαζί τα φάγαμε'! Μην μου πείτε ότι όλοι σας οι ίδιοι ή κάποιο κοντινό πρόσωπο σας δεν προσπαθήσατε να μπει στο δημόσιο για να 'βολευτεί';
Θα πει κάποιος: 'Και τι να κάνει; Να πεινάει; Δεν υπάρχουν δουλειές;' ή υπάρχουν αλλά δεν είναι καλύτερα να είσαι σε ένα γραφείο και να τα ξύνεις;
Αυτό εκμεταλλεύτηκαν τα λαμόγια οι βουλευτές που μας κυβερνάνε και τους κάνανε συνένοχους στις δικές τους μεγαλύτερες ρεμούλες! Όχι ότι η ρεμούλα των 'ξυνώντων' δεν είναι μεγάλη διότι, δυστυχώς, είναι πολλές χιλιάδες
Το μεγάλο πρόβλημα, όμως, δεν είναι εκεί. εννοείται ότι και αυτό πρέπει να διορθωθεί. Πρώτα τιμωρώντας τα λαμόγια 'βολευτές' και στην συνέχεια επαναφέροντας την ισορροπία στο δημόσιο με καλύτερη οργάνωση, δραματική μείωση της γραφειοκρατίας, μηχανοργάνωση, μετατάξεις και, αν χρειαστεί, και απολύσεις.
Αλλά αυτό δεν θα αλλάξει και πολλά αν δεν υπάρξει 'παραγωγή πλούτου' ανάπτυξη δηλαδή. Γιατί, κακά τα ψέματα, το δημόσιο δεν παράγει πλούτο, υπηρεσίες παρέχει. Καλές και αυτές αλλά από κάπου πρέπει να βγουν τα λεφτά για να πληρωθούν. Και αυτό το κάπου λέγεται ιδιωτικός τομέας, εκτός αν υπάρξει 'κρατικός καπιταλισμός' που δεν θα ήταν και κακό στην παρούσα φάση
Θα πρέπει δηλαδή όλη η προσπάθεια του κράτους να πέσει στην προώθηση της επιχειρηματικότητας και μάλιστα στην εξαγωγική!
Θα πρέπει να έρχεται, από το κράτος, ένας σύμβουλος σε κάθε άνεργο και να του λέει:
'Πάρε λεφτά, πάρε συμβουλές και άνοιξε ένα μαγαζάκι και ότι χρειαστείς εγώ θα είμαι δίπλα σου! Θα σε βοηθάω οικονομικά, θα σου δίνω συμβουλές, θα σε βοηθάω στα γραφειοκρατικά και αν κάποιος δ. υπάλληλος σου φέρει 'δυσκολίες' σε αυτό θα του κόψω τον κ@λο, θα σου μειώσω τους φόρους, τον πρώτο καιρό, και αν εξάγεις κιόλας θα έχεις και επιπλέον προνόμια!'
Αυτό θα άνοιγε νέες θέσεις εργασίας και θα έφερνε και επιπλέον έσοδα στο κράτος.
Θα έπρεπε επίσης να διαμορφωθούν και οι μισθοί αντίστοιχα στο απολύτως λογικό 1 μισθός ιδιωτικού υπαλλήλου = 2-3 μισθούς δημοσίου ώστε να υπάρχει κίνητρο για την ανάπτυξη.
Να δούμε τότε ποιος θα ήθελε να γίνει δ.υ.
Αλλά για να γίνει αυτό θα πρέπει, πρώτα, να αλλάξει η νοοτροπία. Πράγμα που δεν βλέπω να γίνεται αν κρίνω και από τις κουβέντες που λέγονται σε αυτό το φόρουμ.
Ακόμη αναλώνεστε σε διενέξεις του στυλ φταις εσύ! φταίω εγώ! φταίει ο κακός μας ο καιρός
Ενώ ταυτόχρονα υποστηρίζετε τους ίδιους κλέφτες 'βολευτές' που μας φέρανε ως εδώ και θα τους ξαναψηφίσετε αύριο που θα γίνουν εκλογές άλλος γιατί βόλεψε την κόρη του, άλλος γιατί βόλεψε τον ίδιο, άλλος γιατί στον εμφύλιο ο παππούς του σκοτώθηκε από τους αντάρτες, άλλος γιατί με αυτός διατηρεί την απόσπαση στο σπίτι του και τα ξύνει κ.λ.π.
Και όλοι μαζί περιμένοντας από την μοίρα κάποιο θάμα.
Το παρακάτω αφιερωμένο στους Έλληνες του σήμερα:
*Mες την υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισές
(απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα)
όλ’ η παρέα πίναμ’ εψές·
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.
Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγής.
Ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής!
Όσο κι ο νους να τυραννιέται,
άσπρην ημέρα δε θυμιέται.
Ήλιε και θάλασσα γαλάζα
και βάθος τ’ άσωτ’ ουρανού!
Ω! της αβγής κροκάτη γάζα,
γαρούφαλα του δειλινού,
λάμπετε, σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!
Tου ενού ο πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος, ίδιο στοιχειό·
τ’ άλλου κοντόημερ’ η γυναίκα
στο σπίτι λυώνει από χτικιό·
στο Παλαμήδι ο γιος του Mάζη
κ’ η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι.
― Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
― Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
― Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
― Φταίει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Kανένα στόμα
δεν τό βρε και δεν τό πε ακόμα.
Έτσι στη σκότεινη ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας έβρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!
*
Γιατί κάπως έτσι θα είμαστε για τα επόμενα 400 χρόνια αν δεν αλλάξουμε μυαλά τώρα.
Γιατί που κολλάει με αυτά που γράφω εγώ;