Προσωπικά ενοχλούμαι όταν καίνε τη σημαία (την Ελληνική αλλά και οποιουδήποτε άλλου κράτους) μπροστά μου. Το θεωρώ ανούσια πρόκληση. Μπορώ όμως να αντιληφθώ και τα επιχειρήματα της άλλης πλευράς και υπό κάποιες συνθήκες να τα αποδεχτώ. Πάντως δε θα έφτανα ποτέ σε σημείο να χαρακτηρίσω κάτι τέτοιο 'επικίνδυνο', θεωρώ δε άσχετα τα περί 'ξένων στρατευμάτων'. Γνώμη μου είναι ότι όλα εξαρτώνται από τη θεώρηση που έχει κάποιος για τη χώρα του και τον διεθνή της ρόλο.
Για μένα νοοτροπίες του στυλ 'είμαστε έθνος ανάδελφον', πολιορκούμενοι από εχθρούς που είναι έτοιμοι να μας επιτεθούν, έτοιμοι να εκμεταλλευτούν κάθε αναφορά σε οτιδήποτε άλλο πέραν της '100 % καθαρότητος της φυλής και της πίστης' ή σε μειονότητες (και για αυτό το λόγο να τρέμουμε, μη τυχόν και δείξουμε ότι υπάρχουν και πράγματα που δεν τα λέμε) είναι νοοτροπίες αφεαυτού επικίνδυνες. Πέρα από το ότι δείχνουν μία ανασφάλεια και ενοχή, πέρα από το ότι εκτρέφουν εχθρούς της δημοκρατίας και της σύγχρονης κοινωνίας, είναι αναποτελεσματικές (για να χρησιμοποιήσω ένα πολύ ήπιο όρο). Είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι ενώ εμείς στρουθοκαμηλίζαμε επί δεκαετίες αρνούμενοι να αναφερθούμε σε 'ανύπαρκτα ζητήματα', όλος ο κόσμος στο εξωτερικό, ερήμην αποτελεσματικής Ελληνικής πολιτικής (γιατί θα ήταν ... προδοσία να ασχοληθούμε με ανύπαρκτα ζητήματα), με το πέρασμα του χρόνου μάθαινε να αποκαλεί 'Μακεδονία' τους ... ακατανόμαστους. Ενα λαός κλεισμένος στο καβούκι του, που βλέπει παντού εχθρούς, που αναζητεί συμμάχους τύπου Μιλόσεβιτς και Οτσαλάν, που σηκώνει γύρω του τείχη, κατακεραυνώνει (μη κατανοώντας) και δαιμονοποιεί την σύχρονη πραγματικότητα, 'την παγκοσμιοποίηση', 'το σιωνισμό', 'το διεθνισμό' δεν έχει μέλλον, είναι ένας λαός σε μαρασμό.
Ισχυρή άμυνα βέβαια πάντα θα χρειάζεται, αλλά υπάρχει κι ένας άλλος τρόπος. Ο τρόπος της δημοκρατίας και της διαφάνειας, που ξεκινά από τη θεώρηση της Ελλάδας σα μιάς σύγχρονης, ανοιχτής και δυνατής χώρας που προχωρά με αυτοπεποίθηση στην Ευρώπη και στο μέλλον κι όχι σαν μιάς ψωροκώσταινας, πολιορκούμενης από παντού, αιώνιο αφελές θύμα ... συνομωτών, εβραίων, μασονικών στοών, σατανικών και ακατανόμαστων μειονοτήτων, αλυτρωτικών κακών γειτόνων. (Σ' αυτή την περίπτωση συνήθως ισχύει πως ότι φοβάσαι το παθαίνεις στο τέλος ή στα αρχαιοελληνικά self fulfilling prophecy). Ο τρόπος της κατανόησης και όχι της τρομαγμένης δαιμονοποίησης της σύγχρονης πραγματικότητας, ο τρόπος της εκμετάλλευσης των ευκαιριών και της ανάπτυξης των δυνατοτήτων της χώρας στο σύχρονο 'παγκοσμιοποιημένο' περιβάλλον κι όχι ο τρόπος της 'σκιαγμένης' καταγγελίας 'σκοτεινών κέντρων'. Ο τρόπος της ελεύθερης έκφρασης και των ανθρώπινων δικαιωμάτων και όχι της απόκρυψης και της λογοκρισίας 'δι εθνικούς λόγους'. Η αποδοχή και εφαρμογή ότι 'εθνικόν είναι το αληθές' και όχι ότι 'αληθές είναι το εθνικόν'. Ο τρόπος της συνεργασίας και της οικονομικής διασύνδεσης (και ιδιαίτερα) με τις γειτονικές χώρες και όχι της υστερίας και της επιστράτευσης ξενοφοβικών αντανακλαστικών κάθε φορά που κάποιος αντίστοιχος 'χρυσαυγίτης' γειτονικής χώρας (πάντα θα υπάρχουν και λίγοι τέτοιοι) κραυγάζει κραυγές παρόμοιες με αυτές του Βελόπουλου, Καρατζαφέρη και των λοιπών εγχώριων 'φρούτων'. Ο τρόπος που έφερε τη δικαίωση της Λοιζίδου και όχι τα καραγκιοζιλίκια Οτσαλάν. Ο τρόπος της εποχής της Ενωμένης Ευρώπης και όχι της Μεταξικής εποχής. Ο λεβέντικος, όχι ο μίζερος τρόπος.