Η λογική βάσει της οποίας δουλεύουν σχεδόν όλοι οι χρωματοπώληδες είναι η εξής: α)μαθαίνουν τον κωδικό του χρώματος, ώστε να έχουν απο κάπου να αρχίσουν β)φτιάχνουν το χρώμα βάσει της συνταγής του κωδικού γ)πάνω σε ένα κομμάτι του αυτοκινήτου βάζουν λίγο απο το χρώμα που έφτιαξαν και ακολούθως κάνουν διορθώσεις. Το τρίτο στάδιο είναι πάντα το πιο χρονοβόρο, τουλάχιστον αν ο χρωματοπώλης θέλει να είναι σωστός στη δουλέιά του και όχι 'δε βαριέσαι, σιγά μην το δει'.
Ο φασματογράφος δεν κάνει 'παπάδες' όπως πιστεύουν πολλοί, είναι ένα απλώς ένα χρήσιμο μέσον να βρούμε σε ποιόν κωδικό αντιστοιχεί ένα χρώμα για το οποίο δεν έχουμε στοιχεία. Φυσικά και παραμένει το στάδιο (γ) της 'μικρορύθμισης'.
Όπως καταλαβαίνεις, σε ένα αυτοκίνητο που βάφεται απο την αρχή απουσιάζει εξ ορισμού το στάδιο (γ). Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων αυτό βολεύει τους χρωματοπώληδες (γλιτώνουν χρόνο), γιατί σκέφτονται, και να μου βγεί λίγο λάθος η απόχρωση, σιγά μην το καταλάβει ή ασχοληθεί. Επειδή εμείς είμαστε περίεργη 'φυλή' (και μισητή γι αυτούς, πίστεψέ με...) και μπορούμε να διακρίνουμε την ελάχιστη διαφορά στην απόχρωση, θα παραπονεθούμε και θα πάρουμε την 'πληρωμένη' απάντηση 'έχουν αλλάξει οι συνταγές / τα υλικά / δεν υπάρχει πια ο κωδικός' . Αυτό είναι δυστυχώς αλήθεια, όσο κι αν δε θέλουμε να το δεχτούμε. Μπορούμε όμως να το παρακάμψουμε, παίρνοντας για δείγμα το αρχικό χρώμα του αυτοκινήτου απο σημείο που δεν αλλοιώθηκε απο τον ήλιο (κάτω απο μοκέτα, ή εσωτερικό πόρτας π.χ., όσο πιο κρυμμένο τόσο καλύτερο).
Ο λόγος που δε μπορούν να σου πετύχουν το 'λάθος' χρώμα είναι γιατί βασίζονται αποκλειστικά και μόνο στο φασματογράφο και δεν κάνουν τον κόπο να το διορθώσουν 'στην πράξη'.
Επίσης όπως μου τα περιγράφεις, ήσουν άτυχος γιατί ,αν και ο φασματογράφος μπορεί να ήταν σωστός στην αρχική ανάμιξη του χρώματος, ο χρωματοπώλης μπορεί να έκανε κάποιο - απειροελάχιστο - λάθος στην ανάμιξη, το οποίο όμως σε ακολουθεί μέχρι σήμερα.
