Καταρχήν φίλε μου, πιστεύω ότι οι πολύ φραγκάτοι αυτού του κόσμου (ας πούμε χονδρικά το 0,1% του πληθυσμού κάθε ανεπτυγμένης χώρας) δεν απειλούνται σοβαρά από όλη αυτή την κατάσταση, διότι αφενός έχουσι γνώση οι φύλακες, ήτοι έχουν διασπείρει αρκετά τον κίνδυνο που απορρέει από τις επενδυτικές τους επιλογές (γιατί πχ νομίζετε ότι οι φραγκάτοι αγοράζουν έργα τέχνης, κάβες με κρασιά κλπ; Από άδολη αγάπη προς την τέχνη;) και αφετέρου, κατά τη γνώμη μου, η κρίση αυτή είναι ένα πρώτο δείγμα κόπωσης ενός συστήματος που βασίστηκε στο δανεισμό, στην τεχνητή διόγκωση καταναλωτικών αναγκών και στη διαχείριση πληροφορίας και τη συνακόλουθη αγοραπωλησία κοπανιστού αέρα υπό τον τύπο μιας ιδιότυπης πυραμίδας (χρηματιστήρια, χρηματοοικονομικά παράγωγα κλπ), χωρίς ωστόσο η πραγματική οικονομία που παράγει τον πραγματικό πλούτο να έχει κατακρημνιστεί (ακόμα). Αυτό σημαίνει ότι με κάποιες συγκεκριμένες διορθωτικές κινήσεις (περιορισμός υπερκατανάλωσης, πάταξη φαινομένων εξαπάτησης επενδυτών, θέσπιση αυστηρού πλαισίου τζογαρίσματος χρήματος στις διεθνείς αγορές, επαναπροσδιορισμός παραγωγικής βάσης χωρών και μίγματος παραγωγικής οικονομίας - οικονομίας βασιζόμενης σε παροχή υπηρεσιών) είναι δυνατό το σύστημα να ισορροπήσει σε νέα θέση και να επέλθει εκ νέου σχετική ισορροπία (μέχρι να σκάσει το επόμενο κανόνι...)
Προφανώς και πιστεύω ότι σε κάποιο βαθμό ικανό όχι όμως τραγικό, η κρίση αυτή θα μας αγγίξει, ιδιαίτερα δε τους εμπλεκόμενους σε παραγωγή αγαθών και παροχή υπηρεσιών όχι πρώτης ανάγκης. Αυτοί οι τομείς λογικά θα πιεστούν περισσότερο. Παράδειγμα, μείωση πωλήσεων αυτοκινήτων, οδηγεί σε περικοπές θέσεων εργασίας κλπ.
Όσο λοιπόν πιο προσανατολισμένη είναι μια οικονομία στην παραγωγή αφενός αγαθών μη συνδεόμενων άμεσα με τη διαβίωση των ανθρώπων και αφετέρου με την παροχή υπηρεσιών, τόσο περισσότερο θεωρώ πως είναι λογικό να την αγγίξει η κρίση.
Ίσως από μια λογική να είναι και μια καλή ευκαιρία να επαναπροσδιοριστούν εκ νέου κάποια προσφάτως θεσπισμένα δόγματα και αντίστοιχα ο πραγματικός ρόλος κάποιων ομάδων ανθρώπων στην κοινωνία (πχ χρηματιστές, τράπεζες, ΜΜΕ, κλπ)
Το γενικευμένο πρόβλημα της εποχής μας εν ολίγοις, όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ: Αρκετές ομάδες ανθρώπων-συμφερόντων, κατά μεγάλη πλειοψηφία από χώρους παροχής υπηρεσιών (δημοσιογράφοι, διαφημιστές, άνθρωποι του ευρύτερου χώρου των δημοσίων σχέσεων-καλλιτέχνες, στελέχη τραπεζικών-χρηματοοικονομικών ομίλων) κατάφεραν να νομιμοποιήσουν ηθικά στην υπόλοιπη κοινωνία τις υπέρογκες απολαβές που καρπούνταν από την υπεραξία που παρείχε η εργασία τους η οποία εν γένει ήταν άκρως υπερτιμημένη στη λογική του κοπανιστού αέρα. Την ίδια στιγμή, οι ομάδες αυτές (κι όχι μόνο βέβαια) εξαργύρωναν τον πλούτο που συγκέντρωναν κατά συντριπτικό ποσοστό σε απόκτηση υλικών αγαθών τα οποία όπως γνωρίζουμε δεν γεννώνται ούτε με παρθενογένεση ούτε εν μία νυκτί σε κάποια χρηματιστηριακή συνεδρίαση, άσχετα αν αποτιμώνται σε χρήμα με τη χρηματιστηριακή λογική.
Όταν κάποια στιγμή, ο παραγόμενος με στρεβλό (χρηματιστηριακό) τρόπο πλούτος ξεπέρασε τα όρια αντοχής της πραγματικής οικονομίας και άρχισε να προκύπτει κρίση αξιοπιστίας του εν λόγω συστήματος, άρχισε η οικονομική κρίση που εκδηλώθηκε με αδυναμία τραπεζών να ανταποκριθούν σε υπεσχημένες προσδοκίες επενδυτών τους που με τη σειρά τους έσπευσαν σε μαζικές απομαστεύσεις των καταθέσεών τους και απέσυραν έμπρακτα την εμπιστοσύνη τους από τις τράπεζες, προξενώντας αυτό το ντόμινο που παρακολουθούμε όλες αυτές τις μέρες.
