Μαιος 2006.
Τηλέφωνο από το Γιάννη:
- Φορτώσου νερά και πάρε το ΜΤΒ. Πάμε να δουμε ραλλυ Ακρόπολης Κυριακή πρωί στην ειδική της Πάρνηθας.
Με τα πολλά έτσι και έκανα. Εγερτήριο 6 το πρωί, φόρτωση του αυτοκινήτου με τα απαραίτητα, 3 λίτρα νερό στο κάμελμπακ, 2-3 μπανάνες, παστελάκια και τα λοιπά.
Φτάσαμε στις πρόποδες της Πάρνηθας, από τη μεριά των Βασιλικών, αφήσαμε τα αυτοκίνητα και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε και μετά να ανεβαίνουμε. Η ώρα ήταν 7.00 το πρωί και η δροσιά ευλογημένη. Οι δε μυρωδιές μαγευτικές. Με κάθε πεταλιά άνοιγαν και τα πνεμόνια σου και γέμιζαν φρέσκο αέρα. Ένιωθες το αίμα σου να κυλάει στα πόδια σου, στο κορμί σου.
Μετά από κανα δίωρο σταματήσαμε στην Πηγή. Γεμίσαμε νερό, πλυθήκαμε και συνεχίσαμε με περισσότερη διάθεση. Κατεβήκαμε μονοπάτια. Μονοπάτια με πέτρα φυτευτή, με περίσσεια βλάστηση, ανάμεσα στα φυτά με προσοχή να μην πατήσουμε κάτι που δεν πρέπει. Το κορμί πίσω από τη σέλα, και μια μίξη από αδρεναλίνη (ενώ οι αναρτήσεις ξεφυσούσαν και τα φρένα πυρώνονταν) και από χαμόγελα στην παρέα.
Μετά από λίγο παιχνίδι με τα κόκκινα ελάφια που είδαμε και ενώ προσπαθήσαμε να μην τα τρομάξουμε, φτάσαμε στην ειδική όπου και είδαμε τα τέρατα να περνάνε πάνω από το χωματόδρομο σαν να ήταν καλοστρωμένη άσφαλτος...
Ο δρόμος της επιστροφής κάτω από τον καυτό ήλιο ξεκίνησε. Είχαμε άλλα 40κμ (η πλειοψηφία των οποίων ήταν ανηφόρα - τοίχος). Σιγά σιγά στην αρχή μέχρι να βρούμε το τέμπο μας, γρηγορότερα εν συνεχεία. Στην ανηφόρα Γιάννης - Λουκάς - Ηλίας να παίζουν. Ναι τελικά και η ανηφόρα έχει τη μαγεία της.
Στάση και πάλι. Αυτή τη φορά σε άλλη πηγή, κάτω από μεγάλα δέντρα. Ανασυγκρότηση, πειράγματα και χαμόγελα στη σκια. Ξαφνικά ο Λουκάς λεει:
'Ρε σεις, ένα σκιουράκι',
ενώ ο Γιάννης απαντάει:
'Τι ένα ρε, τρία είναι'
Καθίσαμε σαν τους χαζούς Αθηναίους και παρατηρούσαμε τα σκιουράκια για 3-4 λεπτά. Χαμογελαστοί για τα ευρήματά μας..
Στο τελευταίο κομμάτι της διαδρομής, έλεγα ότι ειναι απίστευτο ότι μόλις λίγα κμ έξω από την Αθήνα υπάρχει αυτό το μέρος. Παρθένο, χωρίς ιδιαίτερα σημάδια από την ανθρώπινη παρέμβαση. Και αισθανόμουν περήφανος που είμαι κάτοικος αυτής της πόλης.. Δεν πειράζει που έχουμε τόση ρύπανση σκεφτόμουν. Εχουμε ένα πνεύμονα δίπλα μας.
'Να φέρω την οικογένεια για κανά πικ-νικ'..