Ο χρήστης kouk έγραψε:
Η θητεία στον Στρατό ΕΙΝΑΙ προσφορά στην πατρίδα.
Σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί -και δεν πρέπει- να προσπαθεί κανείς να εξηγήσει ορθολογικά την κατάσταση στον Στρατό. Είναι από την φύση της παράλογη. Εκπαιδεύεσαι να είσαι έτοιμος να σκοτωθείς.
Μην επιχειρείται να επιχειρηματολογήσετε, αναφερόμενοι σε καριέρες, διπλώματα και κοινωνική ζωή. Δεν έχουν σημασία.
Αν δεν υπάρχει Στρατός πολλά θέματα είναι υπό αίρεση. Κυρίως σε ότι αφορά την κυριαρχία μας αλλά και την προώθηση σειράς θεμάτων εξωτερικής πολιτικής.
Πρέπει να είσαι δυνατός -σαν χώρα- για να διεκδικήσεις.
Και, δυστυχώς, η ανάγκη ύπαρξης Στρατού συνεχίζει να υπάρχει στις σημερινές κοινωνίες. Το να ζητάτε να γίνει κάτι που ταιριάζει σε κοινωνίες που δεν υπήρξαν (και ούτε θα υπάρξουν) είναι ουτοπικό.
Συμφωνώ, είναι προσφορά, αλλά η αξιοποιήσή αυτής της προσφοράς ποιά είναι; Η ανταπόδωσή της;;
Για να διεκδικείς τα δίκια σου, τις ελευθερίες σου, μια κοινωνία καλύτερη σε κάθε τομέα, πρέπει να είσαι συνεπής στις υποχρεώσεις σου προς την πατρίδα. Πρέπει εσύ να είσαι σωστός, ώστε να χεις το 'δικαίωμα' να απαιτήσεις από αυτήν.
Ωστόσο ποιά είναι η προσφορά της πατρίδας; Δε μιλάω για καρριέρες που διακόπτονται για ένα χρόνο κτλ. Σιγά μη καταστρέφεται η ζωή μου επειδή πρέπει να πάω φαντάρος. Εξίσου πολλές ώρες, μην πω περισσότερες, έχουμε μείνει άπραγοι και νωθροί μέσα στα πανεπιστήμια, ξυπνώντας στις 2 το μεσημέρι...Όμως η πατρίδα, η κοινωνία, η χώρα ή όπως αλλοιώς τη λέμε, τι κάνει για μας; Γιατί δεν χρησιμοποιούμε αυτή την (αναγκαστική έστω) συνέπειά μας προς αυτή, ώστε να την εκθέσουμε, ώστε να απαιτήσουμε όσα μας χρωστά;;Γιατί χωριζόμαστε σε μπλε, πράσινους, κόκκινους, μωβ κάθε 4 χρόνια και κοιτάμε την πάρτη μας ΜΟΝΟ;;
Αλλά και στο στρατό τα ίδια δεν ισχύουν; Την πάρτη μας δε κοιτάμε; διάβασα κάπου πριν οτι στο στρατό εντάσσεσαι στην κοινωνία για τα καλά και για πρώτη φορά; Πιθανόν, αλλά πώς;; Με την εγωκεντρική προσέγγιση 'όχι ρε πούστη πάλι εγώ τις χέστρες σήμερα' ;; Στο στρατό μαθαίνεις να κοιτάς την πάρτη σου, πολύ μάλιστα πριν μπεις εκεί μέσα. Ψάχνεις το βύσμα να βολευτείς και αποφεύγεις τη σκέψη οτι κάποιος άλλος θα κάνει αυτά που γλιτώνεις. Κάποιος άλλος θα βαράει σκοπιά στη θέση σου, επειδή εσύ είχες γνωστό στο Υπ. Εθν.άμυνας. Κι αυτός που θα πάειστη θέση σου στην πινέζα, ενδεχομένως να μην αντέχει, μα καθόλου όμως! Την ίδια μέρα με τον Αλέξανδρο αυτοκτόνησε κι ένα παιδί στον Έβρο...Κι όλα αυτά τα αποφεύγεις να τα σκεφτείς...και προλαβαίνεις να απαντήσεις : ' Μα όλοι το κάνουν, εγώ θα μείνω απ' έξω;; ' Ατράνταχτο επιχείρημα...το ίδιο ακριβώς που χρησιμοποιείται αργότερα έξω...Στα πεζοδρόμια που καβαλάμε με το αυτοκίνητο, στις βεράντες που κλείνουμε παράνομα, στα αρχαία που πουλάμε αν βρούμε, στα φακελάκια που σκάμε ή δεχόμαστε για να επιζήσει ο ασθενής, στη μίζα που τάζουμε παντού...όσο κι αν γράφω, κάτι ακόμη θα βρίσκω με την ίδια νοοτροπία! Ζήτω η πατρίδα λοιπόν!!
Αυτή είναι η κονωνική ένταξη; Τότε πραγματικά κρίμα.
Και να πάμε και στην αξιοποίηση της προσφοράς ΜΕΣΑ στο στρατό. Εκεί μέσα απ ότι ακούω, όλα έχουν τη δική τους λογική, η οποία απέχει μακράν απ την κοινή λογική. Μπορεί να βάφεις πέτρες, να σκαλίζεις το χώμα χωρίς λόγ και να κυνηγάς τις πευκοβελόνες επί ώρες...'Το χειρότερο είναι οτι κάποια στιγμή σου φάινεται και χρήσιμο...Αυτή είναι η αξιοποίηση της νεολαίας;;Να ασβεστώνει πέτρες; Αν αυτή η ενέργεια είχε διοχετευτεί σε πραγματικά άξιόλογους τρόπους, τότε και η εικόνα που έχουμε όλοι για το στρατό θα ήταν διαφορετική και όσοι υπηρετούσαν θα ένιωθαν οτι κάτι κάνουν επιτέλους! απ το να μαζεύω γόπες, όταν καλά καλά δε καπνίζω, θα προτιμούσα έκανα έργα υπέρ απόρων και άστεγων για παράδειγμα.
ΥΓ: Προς Θεού το δεύτερο ενικό πρόσωπο δε σήμαίνει οτι αναφέρομαι σε σένα, γενικά αναφέρομαι...ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΑΥΤΟ!