Μπορεί η λογική να επιβάλεται τού υποσυνειδήτου μας τίς ώρες τής ημέρας πού ήμαστε 'νηφάλιοι',αλλά μάλλον δέν μπορεί να γίνει αυτό τίς ώρες πού τό αίμα μας βράζει.
Αλλά καί πάλι,άλλο πράμα τό 'εν βρασμό ψυχής' καί άλλο τό 'εκ πρό μελέτης'.
Αλλο να έχεις τήν κακιά σου στιγμή,καί άλλο να σχεδιάσεις ένα έγκλημα έκ τών υστέρων,όταν η λογική σου θα ξαναπάρει τόν έλεγχο.

Πιστεύω,ότι,όλοι μας κρύβουμε μέσα μας τό 'κτήνος',αλλά το κρατάμε πολύ καλά κρυμένο.
Απλά,άν έρθει εκείνη η στιγμή πού τό κτήνος θα ξυπνήσει,καλό θα είναι να μήν έχουμε στά χέρια μας κάποιο όπλο.*

• όπλο δέν είναι μόνο τό πιστόλι ή τό μαχαίρι.

ο ελεεινος αυτος τυπος ειχε προβλημα, η κοπελα δυστυχως απ'οτι φανηκε ειχε και αυτη προβλημα, οι συγγενεις απ'οτι φαινεται αγρον ηγοραζαν επισης δυστυχως, φονοι παθους δεν γινονται απο το πουθενα!

Ο χρήστης HUNTER έγραψε:
Μπορεί η λογική να επιβάλεται τού υποσυνειδήτου μας τίς ώρες τής ημέρας πού ήμαστε 'νηφάλιοι',αλλά μάλλον δέν μπορεί να γίνει αυτό τίς ώρες πού τό αίμα μας βράζει.
Αλλά καί πάλι,άλλο πράμα τό 'εν βρασμό ψυχής' καί άλλο τό 'εκ πρό μελέτης'.
Αλλο να έχεις τήν κακιά σου στιγμή,καί άλλο να σχεδιάσεις ένα έγκλημα έκ τών υστέρων,όταν η λογική σου θα ξαναπάρει τόν έλεγχο.

Πιστεύω,ότι,όλοι μας κρύβουμε μέσα μας τό 'κτήνος',αλλά το κρατάμε πολύ καλά κρυμένο.
Απλά,άν έρθει εκείνη η στιγμή πού τό κτήνος θα ξυπνήσει,καλό θα είναι να μήν έχουμε στά χέρια μας κάποιο όπλο.*

• όπλο δέν είναι μόνο τό πιστόλι ή τό μαχαίρι.

Νομίζω πως ο όρος 'εν βρασμώ ψυχής' είναι λίγο παρεξηγημένος. Για παράδειγμα, αν μπεις στο σπίτι σου, δεις τη γυναίκα σου στο κρεβάτι με τον κουμπάρο και έξαλλος πας στο δωμάτιό σου, αρπάξεις το δίκαννο και τους καθαρίσεις δεν είναι εν βρασμώ ψυχής, αφού έχεις αρκετό χρόνο (έστω και δευτερόλεπτα) να σκεφτείς τι πας να κάνεις. Εν βρασμώ ψυχής είναι ας πούμε πάνω στην προσπάθειά σου να απωθήσεις έναν διαρρήκτη που σου επιτέθηκε να τον πετάξεις κατά λάθος σπό το παράθυρο. Ο 'βρασμός ψυχής' διαρκεί κλάσματα του δευτερολέπτου, όχι λεπτά ούτε καν δευτερόλεπτα (τόσο μπορεί να διαρκέσει η προμελέτη) και κανείς δεν μπορεί να δικαιολογήσει ένα έγκλημα επειδή τσαντίστηκε, αφού είναι υποχρεωμένος ανά πάσα στιγμή και ανεξαρτήτως διάθεσης να ξέρει τι είναι κακό και παράνομο και πού σταματούν τα όριά του.

Ο χρήστης HUNTER έγραψε:
Αλλά καί πάλι,άλλο πράμα τό 'εν βρασμό ψυχής' καί άλλο τό 'εκ πρό μελέτης'.
Αλλο να έχεις τήν κακιά σου στιγμή,καί άλλο να σχεδιάσεις ένα έγκλημα έκ τών υστέρων,όταν η λογική σου θα ξαναπάρει τόν έλεγχο.

...και γιαυτον ακριβως το λογο δεν υπαρχει καμια δικαιολογια γιαυτους και δεν πρεπει να υπάρξει και καμια επιείκεια.

στους ποσους βαθμους βραζει?

καφριλα,αλλα και γω δε μπορω να καταλαβω τι δικαιολογια ειναι αυτη...

.

kyan, δε θα συμφωνήσω με την άποψή σου επί του θέματος.

Το παράδειγμα που αναφέρεις ταιριάζει μια χαρά στο 'εν βρασμώ ψυχής'...
Τη στιγμή που εκτονώνεις τα νεύρα και την οργή σου δε μετράνε τα δευτερόλεπτα. Θέλεις αίμα και το παίρνεις...

Με άλλα λόγια το χρονικό 'παράθυρο' όπου κάθε ένας από εμάς μπορεί να βρεθεί ανεξέλεγκτος είναι σίγουρα πάνω από κάποια δευτερόλεπτα...

Ο δικός μου ορισμός του 'εν βρασμώ ψυχής' συγκεντρώνεται στο ότι δεν έχεις το χρόνο να σχεδιάσεις -βάση λογικής- τις κινήσεις σου. Σου κατεβαίνει εκείνη τη στιγμή να πάρεις την πέτρα/μαχαίρι/όπλο και να χτυπήσεις και το κάνεις, άσχετα αν σου πάρει κάποια λεπτά να αποκτήσεις το -εν δυνάμει- φονικό όπλο.

/EDITED
Ο Μουρατίδης προετοίμασε ένα έγκλημα (τουλάχιστον, μία τιμωρία). Δεν την έπιασε με άλλον και αυτομάτως την έπνιξε μέσα στο σπίτι****. Αντίθετα την οδήγησε κάπου και την 'τιμώρησε'.

****: Πιθανόν να την έπνιξε μέσα στο σπίτι. Εξακολουθεί όμως να μην το θεωρώ 'εν βρασμώ ψυχής'.
EDITED/

Ο Σεχίδης είναι άλλη περίπτωση. Αν θυμάμαι καλά είχε σκοτώσει πάνω από ένα άνθρωπο και τουλάχιστον ένα πτώμα το είχε τεμαχίσει και είχε βάλει και ανθρώπινα κομμάτια στο ψυγείο. Δε θυμάμαι επίσης αν είχε φάει τίποτα από αυτά. Στον Σεχίδη θα απέδιδα το χαρακτηρισμό 'μανιακός' γιατί άλλο να σκοτώσεις μόνο και άλλο να σκοτώσεις και να τεμαχίσεις...

Και κατά την άποψή μου, όταν ένας φυσιολογικός άνθρωπος κάνει ένα έγκλημα εν βρασμώ ψυχής, όταν η συνείδησή του επανέλθει αυτοτιμωρείται γιατί αντιλαμβάνεται το κακό που προξένησε και το λάθος του. Παραδίδεται στις αρχές, αυτοκτονεί κλπ, και δεν προσπαθεί να αποφύγει την ευθύνη.

Το 'εν βρασμώ ψυχής' δεν αποτελεί δικαιολογία της πράξης, αλλά αιτιολογία αυτής.
Και φοβαμαι οτι δεν κραταει λιγα μονο δεκατα του δευτερολεπτου, αλλά με τον πανικο που πάντα συνοδευει μπορει να διαρκεσει και αρκετο χρονο μεχρι και πάλι 'η λογική να επιβληθεί του υποσυνείδητου' (οπως ωραια έγραψε και ο HUNTER )

Νομιζω οτι μιλαμε για δυο εντελως διαφορετικες περιπτωσεις.
Ο μεν Σεχιδης ηταν αποδεδειγμανα πριν τους φονους ενα ατομο με βαρια ψυχικα νοσηματα.Ο τροπος που διαπραχθηκαν τα εγκληματα εξαλλου το επιβεβαιωνει.
Ο δευτερος ισως εκανε οτι εκανε εν βρασμω ψυχικης ορμης αλλα στη συνεχεια φροντισε να κρυψει τη πραξη του και μαλιστα κυκλοφορουσε κανονικα πραγμα που δειχνει οτι ειχε απολυτη επιγνωση της πραξης του και μαλιστα χωρις ιχνος μεταμελειας....

Δολοφόνος μπορεί να γίνει ο οποιοσδήποτε από εμάς.

Σε ορισμένους υπάρχει και γενετική προδιάθεση, η οποία εκδηλώνεται μέσω ερεθισμάτων του περιβάλλοντος.

Ο Θεόφιλος Σεχίδης, που σα φυσιογνωμία μου ήταν ιδιαίτερα συμπαθής για να είμαι ειλικρινής (άσχετα από το στυγερό του έγκλημα), ήταν φοιτητής θεολογίας.
Θα μπορούσε να είναι ένας ήσυχος άνθρωπος, ένας από τους φίλους μας π.χ. ή από τους γνωστούς μας.
Όλοι είμαστε εν δυνάμει δολοφόνοι...

Ο χρήστης kubiak έγραψε:
.

kyan, δε θα συμφωνήσω με την άποψή σου επί του θέματος.

Το παράδειγμα που αναφέρεις ταιριάζει μια χαρά στο 'εν βρασμώ ψυχής'...
Τη στιγμή που εκτονώνεις τα νεύρα και την οργή σου δε μετράνε τα δευτερόλεπτα. Θέλεις αίμα και το παίρνεις...

Με άλλα λόγια το χρονικό 'παράθυρο' όπου κάθε ένας από εμάς μπορεί να βρεθεί ανεξέλεγκτος είναι σίγουρα πάνω από κάποια δευτερόλεπτα...

Ο δικός μου ορισμός του 'εν βρασμώ ψυχής' συγκεντρώνεται στο ότι δεν έχεις το χρόνο να σχεδιάσεις -βάση λογικής- τις κινήσεις σου. Σου κατεβαίνει εκείνη τη στιγμή να πάρεις την πέτρα/μαχαίρι/όπλο και να χτυπήσεις και το κάνεις, άσχετα αν σου πάρει κάποια λεπτά να αποκτήσεις το -εν δυνάμει- φονικό όπλο.

Ο Μουρατίδης προετοίμασε ένα έγλημα (τουλάχιστον, μία τιμωρία). Δεν την έπιασε με άλλον και αυτομάτως την έπνιξε μέσα στο σπίτι. Αντίθετα την οδήγησε κάπου και την 'τιμώρησε'.

Ο Σεχίδης είναι άλλη περίπτωση. Αν θυμάμαι καλά είχε σκοτώσει πάνω από ένα άνθρωπο και τουλάχιστον ένα πτώμα το είχε τεμαχίσει και είχε βάλει και ανθρώπινα κομμάτια στο ψυγείο. Δε θυμάμαι επίσης αν είχε φάει τίποτα από αυτά. Στον Σεχίδη θα απέδιδα το χαρακτηρισμό 'μανιακός' γιατί άλλο να σκοτώσεις μόνο και άλλο να σκοτώσεις και να τεμαχίσεις...

Και κατά την άποψή μου, όταν ένας φυσιολογικός άνθρωπος κάνει ένα έγκλημα εν βρασμώ ψυχής, όταν η συνείδησή του επανέλθει αυτοτιμωρείται γιατί αντιλαμβάνεται το κακό που προξένησε και το λάθος του. Παραδίδεται στις αρχές, αυτοκτονεί κλπ, και δεν προσπαθεί να αποφύγει την ευθύνη.

Νομικά δεν ξέρω τι ακριβώς ισχύει (και φαντάζομαι πως ό,τι κι αν ισχύει γίνεται 'λάστιχο' στα δικαστήρια) αλλά αυτή η ερμηνεία του όρου έχει ένα σοβαρό ελάττωμα: οδηγεί σε διαφορετική αντιμετώπιση διαφορετικούς ανθρώπους που διαπράττουν την ίδια πράξη. Δηλαδή κάποιος που (ισχυρίζεται πως) είναι πιο δύσκολο να συγκρατήσει και να καταπνίξει την οργή του από έναν άλλον που είναι πιο -ας πούμε- συγκρατημένος- θα έχει μεγαλύτερο 'χρονικό περιθώριο' να διαπράξει έγκλημα ατιμωρητί, πράγμα απαράδεκτο ηθικά και αντισυνταγματικό νομικά.

Άρα το μόνο αποδεκτό όριο που μπορεί να τεθεί είναι εκεί που σταματά το υποσυνείδητο και προλαβαίνει να λειτουργήσει η συνείδηση και αυτό το όριο νομίζω πως είναι σταθερό για όλους και διαρκεί κλάσματα του δευτερολέπτου.

Θα συμφωνήσω με όσους υποστηρίζουν ότι οι εσωστρεφείς άνθρωποι έχουν περισσότερες πιθανότητες να κάνουν κάποιο έγκλημα. ('Τα σιγανά ποτάμια να φοβάσαι')
Αντίθετα πιστεύω ότι οι ευέξαπτοι άνθρωποι, αυτοί που εξωτερικέυουν τα συνεσθήματά τους είναι λιγότερο πιθανό να κάνουν κάποιο έγλημα. ('Σκυλί που γαυγίζει δε δαγκώνει')

Για τα συγκερκιμένα εγκλήματα που έγραψε ο 'random' οι δράστες είχαν όλο το χρόνο να σκεφτούν και τι πάνε να κάνουν και τι κάνουν κατά την ώρα της διάπραξης του εγλήματος. Βέβαιως δε γνωρίζουμε ακριβώς το τί έγινε, το τι ειπώθηκε ανάμεσα στο θύμα και στο θύτη λίγο πρίν το έγλημα αλλά δε νομίζω ότι 'θόλωσε' τόσο το μυαλό των δραστών που δεν ήξεραν τι έκαναν.

Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε φτάσει στά όρια μας αλλά δε σκοτώσαμε ίσως γιατί μας συγκράτησε το 'δε πρέπει' αυτή η βαλβίδα ασφαλείας που υπάρχει στο μυαλό μας.

Λοιπόν, επειδή δεν έχω κάνει ακόμα διακοπές, θα ήθελα να δείξετε λίγο κατανόηση γιατί θα μιλήσω λίγο χύμα..
Όποιος σκοτώνει για γκόμενα/γκόμενο (ή τον ίδιο το γκόμενο/α) επειδή έφαγε κέρατο είναι ψυχάκιας για μένα.&-
Τί συνθήκες κ εν βρασμώ ψυχής κ @@ μάντολες..
Να σκοτώσεις άνθρωπο για τέτοιο λόγο είσαι ψυχικά ασθενής και δεν το συζητάω καν.
Οπότε νομίζω πώς αυτά τα άτομα πρέπει να αντιμετωπίζονται με ιατρικά μέσα σε ψυχιατρικές κλινικές.. πιστεύω ότι αν κάποιος είναι 'υποψήφιος' δολοφόνος, θα το δείξει απο πριν. Δεν πιστεύω ότι μια στιγμή ο άλλος που τον παράτησε η γκόμενα φρίκαρε και πήγε και άδειασε πάνω της 1 ΑΚ47 ενώ μέχρι τότε δεν είχε δειξει ποτέ τέτοια σημάδια..
Μιλάω πάντα όσον αφορά το θέμα.. εγκλήματα πάθους. Δε μιλάμε τώρα για συνθήκες πολέμου κ άλλες, διαφορετικές περιπτώσεις (αυτοάμυνα, ατύχημα κτλ)

Αυτά τα ολίγα..

μην σεβεστε τουσ νομους.να σεβεστε μονο την δικεοσινη

Ο χρήστης lakonas67 έγραψε:
μην σεβεστε τουσ νομους.να σεβεστε μονο την δικεοσινη

que pasa? δηλαδή; και ποιος ορίζει τι είναι δικαιοσύνη;

Ο χρήστης kyan έγραψε:

Νομίζω πως ο όρος 'εν βρασμώ ψυχής' είναι λίγο παρεξηγημένος. Για παράδειγμα, αν μπεις στο σπίτι σου, δεις τη γυναίκα σου στο κρεβάτι με τον κουμπάρο και έξαλλος πας στο δωμάτιό σου, αρπάξεις το δίκαννο και τους καθαρίσεις δεν είναι εν βρασμώ ψυχής, αφού έχεις αρκετό χρόνο (έστω και δευτερόλεπτα) να σκεφτείς τι πας να κάνεις. Εν βρασμώ ψυχής είναι ας πούμε πάνω στην προσπάθειά σου να απωθήσεις έναν διαρρήκτη που σου επιτέθηκε να τον πετάξεις κατά λάθος σπό το παράθυρο. Ο 'βρασμός ψυχής' διαρκεί κλάσματα του δευτερολέπτου, όχι λεπτά ούτε καν δευτερόλεπτα (τόσο μπορεί να διαρκέσει η προμελέτη) και κανείς δεν μπορεί να δικαιολογήσει ένα έγκλημα επειδή τσαντίστηκε, αφού είναι υποχρεωμένος ανά πάσα στιγμή και ανεξαρτήτως διάθεσης να ξέρει τι είναι κακό και παράνομο και πού σταματούν τα όριά του.

Χωρίς να είμαι ψυχολόγος,θά πώ τή δική μου άποψη γιά τόν βρασμό ψυχής.
Πιστεύω,ότι,(κρίνοντας από τόν εαυτό μου καί μόνο) ο 'βρασμός ψυχής' θα κρατήσει μέχρι να εκτονωθείς μέ κάποιον τρόπο.
Είτε θα κάνεις τό σπίτι 'θερινό',ή θα σπάσεις κάποιον στό ξύλο,ή θα κάνεις τό μεγαλύτερο κακό.
Ενναλακτικά,θα πρέπει νά 'ξεθυμάνει' μέ τόν χρόνο.
Πόσο χρόνο;
Ισως κάποια λεπτά,ίσως κάποιες ώρες,ίσως καί ολόκληρη μέρα.
Δέν ξέρω να απαντήσω.

Μεγάλα λόγια μπορούμε να λέμε όλοι μας όταν είμαστε 'έξω από τόν χωρό'.Πρώτος από ολους,ήμουνα εγώ πρίν κάποια χρόνια,πού νόμιζα ότι είμαι ένα άτομο μέ απόλυτο έλεγχο,καί ότι δέν υπάρχει τίποτα πού θα μπορούσε να μέ κάνει να χάσω αυτόν τόν έλεγχο.
Αλλά,ήρθανε δύο τρείς στιγμές στή ζωή μου,πού πραγματικά καταστρέψανε (όχι απλά τέθηκε αμφισβήτηση) όλη τή θεωρεία.
Χάλι μαύρο,αλλά μπορεί να συμβεί στόν οποιοδήποτε,καί να τό ξέρετε.
Υπάρχουν στιγμές τόσο έντονες,πού τό μυαλό αδυνατεί να τίς χειριστεί.

Ο χρήστης Pai Mei έγραψε:
Όλοι είμαστε εν δυνάμει δολοφόνοι...

Η εξελικτική βιολογία,λέει όντως αυτό πού λές.
Τό ανθρώπινο είδος έχει εξελιχθεί καί αυτό μέσα στίς χιλιετίες,διαιωνίζοντας τόν ισχυρό καί εξαφανίζοντας τόν ανίσχυρο.
Ισχυρός ήτανε αυτός πού σκότωνε τον αντίπαλο,καί είχε τόν ρόλο τού καθοδηγητή τών κοινωνικών δομών εκείνων τών εποχών.
Αυτά τα χαρακτηριστικά βρίσκονται μέσα σέ όλους μας,αλλά σέ...καταστολή.
Οφείλουμε νά δρούμε βάση τών κοινωνικών δομών τού σήμερα,καί να ελέγχουμε τίς παρορμήσεις μας μέ τή λογική,τουλάχιστον εάν θέλουμε να θεωρούμαστε άνθρωποι (ανώτεροι τών υπολοίπων ζώων δηλαδή)
Αλλά κάποιες στιγμές μπορεί να προδωθούμε.

Υ.Γ. εάν έχετε ακούσει γιά τό πρόβλημα τών 'υπερκινητικών παιδιών' πού θεωρούνται ώς 'προβληματικά' στή σημερινή κοινωνία,η επιστήμη (σύσσωμη) παραδέχεται ότι,σέ παλαιότερες εποχές αυτά ήταν οι μελλοντικοί 'ηγέτες' της 'φυλής'
Αν βρείτε κάτι ανάλογο,διαβάστε το.
θα εκπλαγείτε.

Ο χρήστης HUNTER έγραψε:
Χωρίς να είμαι ψυχολόγος,θά πώ τή δική μου άποψη γιά τόν βρασμό ψυχής.
Πιστεύω,ότι,(κρίνοντας από τόν εαυτό μου καί μόνο) ο 'βρασμός ψυχής' θα κρατήσει μέχρι να εκτονωθείς μέ κάποιον τρόπο.
Είτε θα κάνεις τό σπίτι 'θερινό',ή θα σπάσεις κάποιον στό ξύλο,ή θα κάνεις τό μεγαλύτερο κακό.
Ενναλακτικά,θα πρέπει νά 'ξεθυμάνει' μέ τόν χρόνο.
Πόσο χρόνο;
Ισως κάποια λεπτά,ίσως κάποιες ώρες,ίσως καί ολόκληρη μέρα.
Δέν ξέρω να απαντήσω.

Συμφωνώ. Το να πέσει από το παράθυρο κατά τη διάρκεια της διαμάχης λογικά πρέπει να εμπίπτει στο 'φόνο εξ'αμελείας'.

Και κατά την άποψή μου, όταν ένας φυσιολογικός άνθρωπος κάνει ένα έγκλημα εν βρασμώ ψυχής, όταν η συνείδησή του επανέλθει αυτοτιμωρείται γιατί αντιλαμβάνεται το κακό που προξένησε και το λάθος του. Παραδίδεται στις αρχές, αυτοκτονεί κλπ, και δεν προσπαθεί να αποφύγει την ευθύνη.

Εδώ τα πράγματα είναι σύνθετα... Σίγουρα οι πρώτες σκέψεις είναι της αυτοτιμωρίας, παράδοσης στις αρχές κλπ. Εάν όμως οι σκέψεις αυτές δεν προλάβουν να υλοποιηθούν στο διάστημα αυτό των έντονων συναισθημάτων ενοχής, πιστεύω ότι επικρατούν οι μηχανισμοί της αυτοσυντήρησης. Συνειδητοποιείς ότι το να παραδοθείς στις αρχές δεν έχει νόημα ως προς το αίτιο που σε οδηγεί σε αυτήν την πράξη (ο νεκρός δεν αναστένεται). Συνεπώς προσπαθείς να προστατευτείς όπως μπορείς, έχοντας δεχτεί την μόνη τιμωρία που έχει νόημα σε τέτοιες περιπτώσεις, αυτήν της συνείδησής σου.

Ο χρήστης kyan έγραψε:
Ο 'βρασμός ψυχής' διαρκεί κλάσματα του δευτερολέπτου, όχι λεπτά ούτε καν δευτερόλεπτα (τόσο μπορεί να διαρκέσει η προμελέτη) και κανείς δεν μπορεί να δικαιολογήσει ένα έγκλημα επειδή τσαντίστηκε, αφού είναι υποχρεωμένος ανά πάσα στιγμή και ανεξαρτήτως διάθεσης να ξέρει τι είναι κακό και παράνομο και πού σταματούν τα όριά του.

Ενδιαφέρουσα άποψη. Να σε ρωτήσω φίλε. Είναι προσωπική σου άποψη ή αυτό που λέει ο νόμος;