μπααα.......

είχαμε και στο πίσω κάθισμα αερόσακους if you know what i mean....

LOL

Ο χρήστης dimitrios έγραψε:
μπααα.......

είχαμε και στο πίσω κάθισμα αερόσακους if you know what i mean....

LOL

We know... We know....
Μας έχεις δείξει και μία φωτογραφία με κάτι ξαδέρφες από την Γερμανία...!!

Έχω άγνοια κινδύνου στα αυτοκίνητα ως συνοδηγός.... Δεν καταλαβαίνω τίποτα.
Τρομακτικές είναι οι βόλτες με μια απρόσεκτη φίλη μου, που την πρώτη φορά που με πήγε βόλτα έπεσε σε έναν τοίχο....

Τρομακτικό είναι και το έτερο ήμισυ, όταν οδηγεί νευριασμένο........

Τρομακτικό είναι και το έτερο ήμισυ, όταν οδηγεί νευριασμένο........

Αυτο ειναι ενα θεμα....Γενικα οταν τσιτωνουμε καποιες φορες τσιτωνουμε και το γκαζι

Ο χρήστης msamaro έγραψε:

μπααα.......

είχαμε και στο πίσω κάθισμα αερόσακους if you know what i mean....

LOL

We know... We know....
Μας έχεις δείξει και μία φωτογραφία με κάτι ξαδέρφες από την Γερμανία...!!

ΔΕΝ είναι ξαδέλφες!!!
LOL

ειπαμε, η μία πρώην η άλλη πάει για νυν..

Ο χρήστης zambia έγραψε:

Τρομακτικό είναι και το έτερο ήμισυ, όταν οδηγεί νευριασμένο........

Αυτο ειναι ενα θεμα....Γενικα οταν τσιτωνουμε καποιες φορες τσιτωνουμε και το γκαζι

Μου πήρε χρόνια να το καταπολεμήσω αυτό.

ο μπαμπας, ποιος αλλος....

απογοητευτικη οδηγηση...

μιλαει στα κινητα, βαζει ζωνη εν κινησει και κανει οτι κανει ενας κλασικος 50αρης...

Απόσπασμα από δημοσίευσή μου, στο θέμα: Τι σας ερεθίζει στη συμπεριφορά του συνοδηγού σας;

...αποφασίσαμε με μια συνάδελφο και γειτόνισσα που πήρε «δίπλωμα» και αυτοκίνητο, να μοιραστούμε τα έξοδα μετακίνησης: μια εβδομάδα με το δικό μου στη δουλειά και μια με το δικό της καινούργιο Matiz. Άνετος δίπλα στην νέα οδηγό, με τον αέρα του «έμπειρου», επρόκειτο να της μάθω 5 πράγματα που δεν ήξερε, και δεν της τα έμαθε ούτε ο δάσκαλος, ούτε ο πατέρας της, ούτε και ο άντρας της που δεν έμπαινε στο Matiz αν δεν οδηγούσε ο ίδιος! Μάλλον κάτι ήξερε…
Πρώτη μέρα, ξεκινάμε, και βγαίνει αέρα από το στενό μου, αριστερά σε κάθετο δρόμο ενώ οι υπόλοιποι «καίνε» λάστιχα καβάλα στο πεντάλ του φρένου και μας προσφέρουν απλόχερα πρωινούς νεοελληνικούς χαιρετισμούς. Μετά από δυο-τρεις ακόμα παρόμοιες «άτυχες στιγμές», καταφέρνουμε να μπούμε στην Αττική Οδό. Αλλαγές στα κόκκινα η «νέα» και 130 το Matiz. «Βάσω πιο σιγά, είσαι πολύ νέα οδηγός για να τρέχεις, αν τύχει κάτι μπροστά δεν θα μπορείς να αντιδράσεις άμεσα, λόγω απειρίας και μόνο» ψέλλιζα με τον πιο ευγενικό τρόπο, αλλά η Βάσω με καθησύχασε: «Μη φοβάσαι, όλη την περασμένη βδομάδα έτσι πήγαινα και έχω μάθει!».
Αυτό που δεν μπόρεσα να κάνω εγώ, με τις συμβουλές μου, το έκανε μια κοπελιά, πεντακόσια περίπου μέτρα μπροστά μας, με καινούργιο ασημί Saxo, και κλασσικά ανάποδο Ν στο πίσω τζάμι: Έκοψαν απότομα οι μπροστινοί της, τρόμαξε, τσαρούχωσε προφανώς τα φρένα και έκοψε το τιμόνι απότομα δεξιά, με αποτέλεσμα να σβουρίξει 4-5 φορές πάνω στον τοίχο! Ευτυχώς δεν χτύπησε, αλλά το Saxo μάλλον τελείωσε την σύντομη ζωή του… Η Βάσω μεταμορφώθηκε μονομιάς! Έχασε το αγέρωχο ύφος της αεράτης εποχούμενης θεογκόμενας, και ξετρύπωσε ένα εικονισματάκι που άρχισε να φιλάει, ενώ σταυροκοπιότανε: «Χριστούλη μου και Παναγίτσα μου, Χριστούλη μου και Παναγίτσα μου…»
Έτσι συνεχίσαμε για δυο μέρες με όριο τα 70-80, αν και πάντα ήθελε να προσπερνά αν κάποιος υπήρχε μπροστά μας σε απόσταση μικρότερη των 500 μέτρων. Συμβουλές εγώ περί κατεβάσματος μιας ή και δύο ταχυτήτων και ελέγχου καθρεπτών, στα … «καρύδια» της η Βάσω. Με 5η και μια αιωνιότητα στην αριστερή λωρίδα, ενώ έβριζε σαν ταρίφας όποιον της έκανε παρατήρηση, ενώ εγώ την ίδια ώρα βούλιαζα στο κάθισμα...
Ώσπου μια Παρασκευή μεσημέρι, γυρνώντας στο σπίτι, με 5η και αιρκοντίσιον στο Matiz των 800 κυβικών, αποφασίζει η Βάσω να προσπεράσει με 70 χλμ., φορτηγό που πήγαινε φορτωμένο στην ανηφορίτσα πριν την έξοδο για Αχαρνές, δεξιά στην Α.Ο. με 65. «Κατέβασε Βάσω», τίποτα η Βάσω: Βλέμμα στο άπειρο, αγκαλιά το τιμόνι και αγωνία… Στην Α.Ο. όμως κυκλοφορούν και φορτηγά χωρίς φορτίο που πηγαίνουν με πιο πολλά, κολλάνε πίσω από τις πιτσιρίκες και βγαίνουν τελικά και στην αριστερή για να προσπεράσουν… Και βρισκόμαστε ανάμεσα σε δυο φορτηγά, με το Matizάκι να πηγαίνει δεξιά-αριστερά από τον αέρα που εκτοπίζουν τα φορτηγά. Κρυφά σβήνω το κλιματιστικό μπας και βρεθεί κανένα αλογάκι, αλλά το πέρα-δώθε συνεχίζεται, η Βάσω τα παίζει, αρπάζει το εικονισματάκι της και αρχίζει τα ματσ-μουτς «Χριστούλη μου» κ.λ.π. ενώ …αφήνει το τιμόνι!
Δεν ξέρω πως τα κατάφερα, αλλά κάρφωσα 3η, της έλιωσα το πόδι πάνω στο γκάζι και βρέθηκα να οδηγώ αριστεροτίμονο αυτοκίνητο από το δεξί κάθισμα… Γλιτώσαμε, προσπεράσαμε και …δεν ξαναμπήκα!
Έτσι άρχισαν να ασπρίζουν τα μαλλιά μου…

Είναι κρίμα τέτοιοι άνθρωποι να κυκλοφορούν στο δρόμο. Πραγματικά κρίμα...Ρισκάρουν να καταστρέψουν ζωές άλλων, αλλά και τις δικές τους.

Γνωστός μου πριν από καμιά πενταετία ο οποιος φιλοτιμήθηκε μετά από βραδυνή έξοδο να μας γυρίσει σπίτι. Τι τόθελα!Σημειωτέον δεν είχε πιει σταγόνα. Μπήκαμε όλοι στο αμάξι (5 άτομα) και ξεκίνησε να ξεπαρκάρει. Εκεί που του λέγαμε τα γνωστά (έλα-έλα σιγά σιγά όπα και τέτοια) πλησιάζει ανησυχητικά τον μπροστινό και του λέμε όπα θα βρεις έ ο τύπος με το που τον ακουμπάει τα παίζει κόβει όλο το τιμόνι αριστερά και καρφώνει το γκάζι διαλύοντας το πίσω μέρος του μπροστινού και να αναπτύσει ταχύτητα σαν τρελός. Μέσα να του φωνάζουμε σταμάτα ρεεε μ@λ@κ@ και άλλα τέτοια εκέινος τίποτα να συνεχίζει να αναπτύσει ταχύτητα και να βγαίνει από τα στενά σε κεντρικό δρόμο χωρίς να ελέγχει τίποτα.(Μέσα σε πόλη όλα αυτά). Ο τύπος είχε απσρίσει είχε πάθει αμόκ και βρισκόταν αλλού. Αφού χρειάστηκε ο συνοδηγός να του τραβήξει σφαλιάρα μπασ και συνέλθει και σταματήσει. Πάλι καλά ο τύπος σταμάτησε. Όταν λέμε βγήκαμε τρέχοντας! Πάλι καλά που την γλιτώσαμε!Ο τύπος είναι για τα σίδερα. Λογικό να τα παίξει ένας οδηγός αλλά όχι και έτσι!
(Στο τέλος πάντοσ τον πείσαμε και γύρισε και άφησε σημείωμα στο τρακαρισμένο. Μόνος εννοείται γιατί οι υπόλοιποι δεν τολμάγαμε να ξαναμπούμε!)

Μακράν η τρομακτικότερη εμπειρία στη ζωή μου περίπου πριν 10 χρόνια. Φεύγω με ταξί από τα Εξάρχεια και πάω στους Αγ. Αναργύρους για να την αφήσουμε. Φτάνοντας μου ζητά να αλλάξω ταξί γιατί ο ταρίφας βρώμαγε αλκοόλ. Αλλάζω και μπάινω σε άλλον, κάθομαι μπροστά και αντιολαμβάνομαι ότι αυτός είναι εντελώς μεθυσμένος, κάνει ζιγκ-ζάγκ και ζέχνει. Μετά από μια εφιαλτική διαδρομή με το Bluebird (τα θυμάστε;) μέχρι την Ηλιούπολη, κινούμαστε επί της Λ. Βουλιαγμένης με κατεύθυνση τη Γλυφάδα και ό ταρίφας δίνει γκάζια στο ράδιο που παίζει το 'Η ζωή εδώ τελειώνει'. Δεν κάνω πλάκα.

Τότε όλα γίνονται σε slow motion.

Στο ύψος των Goodys του λέω στο επόμενο φανάρι αριστερά

Πριν προλάβω να κατλάβω τι κάνει, πλακώνεται στα φρένα και αντί να στρίψει στην Ατλαντίδα αριστερά, το βάζει με όσα στο προηγούμενο στενό (που έρχεται από τις Τεχνικές Εκδόσεις, μονόδρομος με 3 λωρίδες).

Δεν έρχεται κανείς (3 τα ξημερώματα) και με εμένα κολλημένο στο κάθισμα να μην μπορώ αρθρώσω λέξη, ΠΕΡΝΑ ΠΑΤΗΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΡΕΥΜΑ ΠΡΟΣ ΑΘΗΝΑ (ευτυχώς δεν πέσαμε πάνω σε κανέναν).

Μόλς πέρασε του λέω 'φτάσαμε' και πήγα το υπόλοιπο με τα πόδια.

Η πιο τρομακτική βόλτα με ταρίφα ήταν στη Μύκονο, πριν μερικά χρόνια, που γύρω στις 6 το πρωί φεύγουμε με μια φίλη από Cavo. Ο δρόμος είναι ουσιαστικά γκρεμός, όλο στροφές. Αυτός να τις παίρνει με τα όσα και μηδέν ορατότητα. Αν ερχόταν άλλος (γιατί φυσικά οι δρόμοι είναι διπλής κατευθύνσεως) θα είχαμε αγκαλιαστεί.

Όταν επιτέλους φτάσαμε στο ξενοδοχείο, η φίλη βγάζει έναν αναστεναγμό ανακούφισης και μου λέει ξεψυχισμένη: 'με το σταυρό στο χέρι πήγαινε...'

Ο χρήστης Hachiroku_GR έγραψε:
Δεν έρχεται κανείς (3 τα ξημερώματα) και με εμένα κολλημένο στο κάθισμα να μην μπορώ αρθρώσω λέξη, ΠΕΡΝΑ ΠΑΤΗΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΡΕΥΜΑ ΠΡΟΣ ΑΘΗΝΑ (ευτυχώς δεν πέσαμε πάνω σε κανέναν).

Μόλς πέρασε του λέω 'φτάσαμε' και πήγα το υπόλοιπο με τα πόδια.

Ενα παλιο εργακι μου θυμισε αυτο, το 'License to drive'....

....με την ταυτοτητα στο στομα.....

Ο χρήστης zambia έγραψε:
Μια φιλη....Σε κατασταση χειριστου μεθυσιου.....

Σε καθε φαναρι θυμαμαι εβλεπα το χαρο και απο οτι θυμαμαι τα περνουσε ολα κοκκινα!Μην πω για τις στροφες...Ροντεο

τα συνχαρητηρια μου αφου την αφησες να οδηγησει και ησουν και εσυ μεσα...

Χαροντικη βολτα με ταξι, νυχτα απο το λιμανι της Παρου, για το λιμανι που παει το φερρυ Αντιπαρο.
Ο ταξιτζης βιαζεται και παει με χιλια, στις αριστερες στροφες παιρνει γραμμη out-in-out (στον ηδη στενο δρομο). Εγω μεσα να πιστευω πως πραγματικα εχει καποιο τροπο να ξερει αν ερχεται αλλος απο απεναντι, ισως καποιο εξελιγμενο ηλεκτρονικο, γιατι απλα δεν εχω δει αλλον ξανα να πηγαινει ετσι ΠΟΤΕ. Και το εννοω.
Δηλαδη σιγουρη μετωπικη. Τελοςπαντον εγω ειμαι στο πισω καθισμα και τα ματια καρφωμενα στο δρομο. Καποια στιγμη ερχεται αριστερη τυφλη φουρκετα. Ο ταριφας καθυστερει τα φρενα και δεν δειχνει να θελει να παει προς το απεξ. Εγω χεζομαι.
Η στροφη ερχεται και εκεινος ΤΙΠΟΤΑ. Η στροφη εχει πλεον φτασει, και παμε ισια για εξοδο. Δεν υπαρχει μπαριερα. Το επομενο μιλισεκοντ νιωθω στην κοιλια μου υψομετρικη διαφορα. Ειναι γεγονος οτι εχουμε βγει απο το δρομο και παμε καπου προς τα κατω. Εγω λεω παει σκοτωθηκαμε αλλα ξαφνικα προσγειωνομαστε σε δρομο που συνεχιζε κατηφορικα την ευθεια με 'χασιμο' που δεν φαινοταν.
Ο δρομος συνεχιζε κατηφορικα κ φανηκαν τα φωτα του φερρυ. Παναγια μου! Σωθηκα!

Επισης εχω να αναφερω εναν φιλο μου ο οποιος ενω οδηγαει καλα, παει σαν διαολος (περαν του φυσιολογικου-του φωναζουν ολοι) αλλα το κυριοτερα ειναι νευρικος και φρεναρει την τελευταια στιγμη.

την τελευταια φορα που μπηκα στο αμαξι του -οδηγουσε ετσι ΚΑΙ μιλαγε και στο κινητο- του ειπα να σταματησει να κατεβω και οτι για να συνεχισουμε να κανουμε παρεα απλα δεν πρεπει να ξαναμπω στο αυτοκινητο του. Οπως και εγινε τελικα!

-οδηγουσε ετσι ΚΑΙ μιλαγε και στο κινητο-

Αυτο ειναι μεγαλο προβλημα....Και γενικα δυστυχως 'χαρισμα' των γυναικων τις πιο πολλες φορες

Ο χρήστης skye έγραψε:
εγώ, στο γυμνάσιο, που έκλεβα το αυτοκίνητο της μάνας μου
και ο τότε κολλητός μου φίλος που έκλεβε το παπάκι του πατέρα του..

  Ο πιο ειλικρινής  ...

Ο χρήστης gmantz έγραψε:
Χαροντικη βολτα με ταξι, νυχτα απο το λιμανι της Παρου, για το λιμανι που παει το φερρυ Αντιπαρο.
Ο ταξιτζης βιαζεται και παει με χιλια, στις αριστερες στροφες παιρνει γραμμη out-in-out (στον ηδη στενο δρομο). Εγω μεσα να πιστευω πως πραγματικα εχει καποιο τροπο να ξερει αν ερχεται αλλος απο απεναντι, ισως καποιο εξελιγμενο ηλεκτρονικο, γιατι απλα δεν εχω δει αλλον ξανα να πηγαινει ετσι ΠΟΤΕ. Και το εννοω.
Δηλαδη σιγουρη μετωπικη. Τελοςπαντον εγω ειμαι στο πισω καθισμα και τα ματια καρφωμενα στο δρομο. Καποια στιγμη ερχεται αριστερη τυφλη φουρκετα. Ο ταριφας καθυστερει τα φρενα και δεν δειχνει να θελει να παει προς το απεξ. Εγω χεζομαι.
Η στροφη ερχεται και εκεινος ΤΙΠΟΤΑ. Η στροφη εχει πλεον φτασει, και παμε ισια για εξοδο. Δεν υπαρχει μπαριερα. Το επομενο μιλισεκοντ νιωθω στην κοιλια μου υψομετρικη διαφορα. Ειναι γεγονος οτι εχουμε βγει απο το δρομο και παμε καπου προς τα κατω. Εγω λεω παει σκοτωθηκαμε αλλα ξαφνικα προσγειωνομαστε σε δρομο που συνεχιζε κατηφορικα την ευθεια με 'χασιμο' που δεν φαινοταν.
Ο δρομος συνεχιζε κατηφορικα κ φανηκαν τα φωτα του φερρυ. Παναγια μου! Σωθηκα!

Κάτι αντίστοιχο είχε κάνει κι ο Ιαβέρης σε ένα φίλο του στην Ιταλία. Μιλάμε για απίστευτη τρομάρα ...