Ηλία, αναφέρεσαι σε τελείως διαφορετική κατάσταση από αυτή που αναφέρομαι εγώ.
Εσύ έχεις να αντιμετωπίσεις πτώση τζίρου, για λόγους που απ' ότι μπορώ να καταλάβω δεν έχουν σχέση με την εταιρεία σου. Προφανώς, αν πέφτει ο τζίρος όσο πιο παραγωγικός κι αν γίνει ένας εργαζόμενος δεν θα υπάρξει σημαντικό αποτέλεσμα. Εκεί δυστυχώς πρέπει να πάρεις κάποιες δύσκολες αποφάσεις, γιατί μιλάμε για επιβίωση.
Και φυσικά το θέμα μου είναι ότι πρέπει επιτέλους να αναγνωριστεί από τον μέσο ελ. επιχειρηματία ότι ένας ευχαριστημένος εργαζόμενος φέρνει πολύ περισσότερο κέρδος από το όποιο κόστος έχει. Γνωρίζω επιχείρηση που οι εργαζόμενοι έμεναν μήνες απλήρωτοι (γιατί δεν υπήρχε μία) χωρίς ιδιαίτερες γκρίνιες, γιατί ο εργοδότης ήταν αυτό που λέμε καλός εργοδότης! Άλλοι δεν τολμάνε να καθυστερήσουν ούτε μία μέρα, γιατί θα τους λιντσάρουν...
Επειδή γνωριζόμαστε και προσωπικά, δεν σε θεωρώ τυπικό ελ. επιχειρηματία (= κακός επιχειρηματίας)
Να σου θέσω ένα άλλο παράδειγμα (που το έζησα από κοντά και το είχα κατά νου όταν έγραφα τα παραπάνω, χωρίς να είναι δυστυχώς μοναδικό):
Επιχείρηση που πάει από το καλό στο καλύτερο, με σημαντικό περιθώριο κέρδους (για βιομηχανία, έστω και μικρή που είναι, εξαιρετικότατο), με το που ψηφίζεται η μείωση του βασικού μισθού, την ίδια μέρα προχωράει σε μειώσεις. Και να πω ότι έδινε τρελούς μισθούς... με το βασικό ήταν όλοι... Γιατί οι μειώσεις;;;;; Κέρδη είχε πολύ καλά (και θα ήταν και πάλι πολύ καλά και με τους διπλάσιους μισθούς - και δεν υπερβάλλω...), ο τζίρος ανεβαίνει, πρόβλημα ρευστότητας δεν υπήρχε, γιατί;;;; Είναι περίεργο που ακόμα και σε τέτοιες εποχές κάποιοι εργαζόμενοι επιλέγουν την ανεργία από το να συνεχίσουν να δουλεύουν εκεί;;;; Να σημειώσω επίσης ότι στην ευρωπαϊκή αγορά που δραστηριοποιείται η συγκεκριμένη επιχείρηση έχει καθιερωθεί σαν αρκετά ποιοτική λύση με πολύ συμφέρουσες τιμές (στα δικά μας σαν να αγοράζεις VW σε τιμές προσφοράς Huyndai), άρα δεν είχε και θέμα ανταγωνισμού.
Δυστυχώς δεν είναι μόνος του...
Εσύ τι λες για αυτό το παράδειγμα;;;