Συλληπητήρια , να τον θυμάστε γι αυτό που ήταν.

Συλληπητήρια Δημήτρη. Να τον θυμάστε έτσι όπως ήταν, γλεντζές και έξω καρδιά. Αυτό θέλει άλλωστε από εκεί πάνω. Έζησε τη ζωή του όπως ήθελε!

Ο χρήστης dbekos έγραψε:
Γεγονότα που όλοι τα 'περιμένουμε', αλλά που ποτέ δεν είμαστε έτοιμοι να 'υποδεχτούμε'.

Έτσι ακριβώς είναι.

Δημήτρη συλληπητήρια. Καλό του ταξίδι εκεί ψηλά.

Συλληπητήρια κύριε Δημήτρη

Συλληπητηρια Δημήτρη. Να τον θυμάστε παντα στα καλύτερα του.

Sent from my Nexus 4 using Tapatalk 2

Συλληπητηρια αγαπητε Δημητρη. Οι ανθρωποι μενουν ζωντανοι τις μνημες μας. Να τον θυμαστε.

Συλληπητηρια Δημητρη...

Αυτο που σε θυμωνε ηταν το μεγαλο προσον του πατερα σου και με αυτο σας προσεφερε ολα τα εφοδια που εχετε οι μικροτεροι της οικογενειας. Να εισαι καλα να τον θυμασαι και να ακολουθησεις τον τροπο ζωης του.

Συλλυπητήρια, να θυμάστε και να διδάσκεστε.

@ dbekos

Τα θερμά μου συλλυπητήρια.

Ο χρόνος να γιατρέψει την πόνο εύχομαι. Να τον θυμάστε πάντα δυνατό και χαμογελαστό!

Συλλυπητήρια φίλε μου
Να τον θυμάσαι με αγάπη και έτσι ακριβώς όπως τον περιγράφεις εδώ:

Ο χρήστης dbekos έγραψε:
Τουλάχιστον, έκανε το κέφι του αυτά τα τελευταία 25 χρόνια της σύνταξης. Ισως το κάνει και κεί πάνω, αν συναντήσει τα αδέλφια του και τους περισσότερους απ΄τους φίλους του, που τον 'πρόλαβαν'...

Τα συλληπητήρια μου Δημήτρη, να είναι ελαφρύ το χώμα και να τον θυμόσαστε πάντα.

Ευχαριστώ όλους τους φίλους για τη συμπαράσταση, έχοντας την υπομονή να διαβάσουν τις λίγες γραμμές που προτίμησα να γράψω εδώ, 'in memoriam'.

Θα διαβάσετε ένα γράμμα που έμεινε στο συρτάρι για χρόνια, πρέπει να το στείλω πια κάπου, να το μοιραστώ με οποιονδήποτε, οπουδήποτε, με καίει πολύ και πρέπει να φύγει από πάνω μου, να βγει από μέσα μου έστω και αν πρέπει να το μοιραστώ με αγνώστους.

Ο παραλήπτης του δεν είναι πια μαζί μας από τότε, αφού έφυγε από κοντά μας, γιατί έτσι είναι η ζωή, έχει άλλες ορέξεις και δε σε ρωτάει πότε θα σε φέρει στο φως και κυρίως πότε, και με ποιο τρόπο θα σε πάρει πάλι στο σκοτάδι ανατρέποντας όνειρα, φιλοδοξίες, προγραμματισμούς, αφήνοντας μας με απραγματοποίητες υποσχέσεις, γιατί όπως λέγεται, όταν οι άνθρωποι προγραμματίζουν, ο θεός γελάει μαζί τους.

Έτσι, το γράμμα αυτό, το στερνό, το γεμάτο παράπονα, o παραλήπτης του δεν το έλαβε ποτέ, και επειδή δεν υπάρχει ταχυδρομείο για εκεί ψηλά, το μοιράζομαι μαζί σας για να φύγει επιτέλους από επάνω μου, να μου ελαφρώσει την ψυχή, τη συνείδηση, έχοντας από καιρό καταλάβει με τον πλέον σκληρό τρόπο ότι το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον.

Ίσως αυτός που ορίζει ζωές και ψυχές να έπρεπε να τα τακτοποιήσει έτσι, ώστε όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν να είχαν καλύψει την ψυχή μου στο έπακρο και να την είχαν ηρεμήσει στέλνοντας στη λήθη λόγια και στιγμές, όπως αποδείχτηκε όμως αυτό ήταν προσωρινό, γιατί έρχονται στιγμές που όλα είναι εκεί μπροστά στα μάτια μου, σαν να μην πέρασε μια μέρα, φαίνεται τελικά πως τα σημάδια είναι πολύ βαθιά για να φύγουν, οι ουλές είναι εξ ίσου βαθιά χαραγμένες, οι εικόνες είναι ανάγλυφες και τα λόγια καρφιά στην καρδιά, αλλά ποιος ξέρει τι μας ξημερώνει αύριο ? κάθε εμπόδιο για καλό δε λέμε ?
Άλλη μια ανατροπή αν συμβεί ίσως δεν είναι κακή, ίσως είναι το αλατοπίπερο που μας χρειάζεται από καιρό σε καιρό, άλλωστε η ελπίδα δεν πεθαίνει τελευταία ?

Όμως επειδή οι πληγές πρέπει να κλείνουν κάποτε, ελπίζω με το να μοιραστώ αυτό το γράμμα να είναι αυτός ο τρόπος που θα κλείσει η πληγή μου, που δεν είναι πια πληγή με την έννοια του συνεχούς και αδιάλειπτου πόνου, αλλά είναι στο διηνεκές ένας κόμπος στο λαιμό, και ένα μεγάλο γιατί, είναι πια μία ανεκπλήρωτη επιθυμία έκφρασης ενός μεγάλου παράπονου, μιας έλλειψης, ενός μεγάλου κενού, ενός τίποτα περαιτέρω.

Βλέπεις έρχεται μια στιγμή στη ζωή, μια ηλικία, που μικραίνουν οι μέρες και μεγαλώνουν οι νύχτες και εσύ τρέχεις να προλάβεις τις υποχρεώσεις της ψυχής, να την ελαφρώσεις, να δεις τα λάθη σου, να κάνεις ταμείο τέλος πάντων, όχι για να μοιράσεις δεξιά και αριστερά ευθύνες, αλλά για να δεις τις δικές σου και τι σε οδήγησε σε σωστά ή σε λάθος μονοπάτια, ποιες ήταν οι ανάγκες σου και τι σε έσπρωξε σε δρόμους βατούς ή άβατους, και, μόνο μετά από ένα ειλικρινή απολογισμό ζωής δικαιούσαι να επιρρίψεις τις όποιες ευθύνες δεν σου αναλογούν, κομμάτι δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο, γιατί η συνειδητοποίηση ότι κάθε μας πράξη άμεσα ή αντανακλαστικά επηρεάζει αυτόν που την εισπράττει, μας κάνει έχουμε να τελικά την απόλυτη ευθύνη των πράξεών μας, αφού τα περισσότερα που συμβαίνουν στη ζωή μας είναι από τις επιλογές μας.

Έρχομαι τώρα στο προκείμενο, στην απάντηση που δεν δόθηκε ποτέ, στο παράπονο που έμεινε για πάντα παράπονο χωρίς απάντηση. Να το γράμμα λοιπόν.

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΜΟΥ ΣΤΑ ΚΙΝΕΖΙΚΑ ΣΟΥ, ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΣΕ ΚΑΘΑΡΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ

Δεν είμαστε τίποτα περισσότερο από μια τυχαία συλλογή ατομικών συμφερόντων, γιαυτό καλό είναι όταν καταλαβαίνουμε κάτι, να το καταλαβαίνουμε με τρόπο ευχάριστο και όχι δυσάρεστο.

Όλοι μας, λόγω του εγωκεντρισμού του χαρακτήρα μας νομίζουμε ότι ένα πρωί ο θεός θα μας σκεφτεί, θα χτυπήσει την πόρτα μας και θα μας χαϊδέψει, και ότι αν εμείς χαζεύουμε εκείνη την ώρα ή αν λείπουμε, ο θεός θα φυλάξει το χάδι του αυτό για αργότερα.

Ίσως αυτό να γίνεται στη ζωή μας μια ή δυο φορές, εδώ όμως μιλάμε για μια ολόκληρη ζωή, άρα μετά από αυτές τις ευλογημένες στιγμές τι γίνεται ?

Πως διαχειριζόμαστε την ζωή μας ?

Τι κάνουμε γιαυτό ?

Και πόσο συνειδητή είναι η προσπάθεια που καταβάλουμε ?

Προς τα πού πηγαίνουμε ?

Έχουμε πυξίδα που να δείχνει την πορεία μας ?

Γιατί η πορεία της ψυχής δεν είναι μόνο μια, είναι πολλές, όσες και οι άνθρωποι.

Ο κάθε ένας από εμάς έχει την δική του πορεία ψυχής την οποία πρέπει να χαράξει από την αυγή της ζωής του για να φθάσει κάποτε στον προορισμό του.

Η ζωή χρειάζεται θάρρος και σθένος, και κόπο, ενίοτε και λεβεντιά.

Ίσως κανείς ποτέ δε σου μίλησε ότι δεν κλωτσάμε τους σωριασμένους, και εγώ αυτό τον καιρό είμαι σωριασμένος από το ατύχημα μου, έπρεπε λοιπόν εσύ να χαθείς με αυτόν τον τρόπο ?

Τώρα που σε είχα τόσο ανάγκη ?

Να χαθείς έτσι εσύ ?

ΕΣΥ ?

Που τόσα λόγια μου έχεις πει, λόγια γλυκά, λόγια που μου έδιναν κουράγιο, λόγια Ανάστασης και ανάτασης.

Το θεώρησα και το θεωρώ απαράδεκτο, γιατί εγώ δεν έβγαλα ένα δόντι όπως εσύ, εγώ θα είμαι μπαταρισμένος για πολύ καιρό, για μήνες, η φαγούρα μέσα από τους γύψους με κυριεύει πια και μου σπάει τα νεύρα, πηγαινοέρχομαι σαν το φάντασμα, σαν το λιοντάρι στο κλουβί του, και εκεί που περιμένω δυο λέξεις, δυο λόγια, ένα στήριγμα ψυχής, εσύ χάνεσαι.

Νιώθω, άοπλος, ανυπεράσπιστος και κυρίως σαστισμένος.

Αν έλεγες ότι θα λείψεις για μέρες ή εβδομάδες θα το καταλάβαινα, αλλά να είσαι εκεί και να μη σηκώνεις το τηλέφωνο να πεις ένα γεια, να στείλεις δυο λέξεις ΕΣΥ !!!!, ΕΣΥ που προλάβαινες να στέλνεις γράμματα 5 φορές την ημέρα, κατεβατά ολόκληρα από όμορφα λόγια γεμάτα υποσχέσεις, λόγια με χρώματα, λόγια που μύριζαν αρώματα, λόγια ανάγλυφα, σκαλισμένα στο πιο ακριβό υλικό.

Και τώρα μου λες ότι θέλεις να προγραμματίσεις τις επαφές μας !!!

ΟΚ, αφού έτσι αποφάσισες εγώ τι να πω ?

Γιαυτό σου λέω μην στέλνεις τίποτα πια, μην τηλεφωνάς, ξέχνα τα όλα, έτσι για να είμαι πιο ήρεμος, για να είμαστε και οι δύο πιο ήρεμοι.

Ξέρω πολύ καλά ότι δεν πάσχω από έλλειψη διορατικότητας, ούτε και από αιφνίδια καλπάζουσα ανικανότητα.
Νομίζω ότι πρόκειται για το ακριβώς αντίθετο. Είναι συμφορά το πολύ μυαλό, είναι κατάρα να μην μπορείς να φυλακίσεις τις σκέψεις που τρέχουν σαν το γοργό ποτάμι και για να τις βάλεις σε τάξη, να μπορέσεις να τις ταξινομήσεις, να τις κατατάξεις και από την ανάλυση αυτή να πορευτείς ανάλογα.

Το μέλλον μου το προσωπικό ή μη, θα χτιστεί από το παρελθόν μου, αρκεί να ξεπεράσω τις αντιστάσεις που πηγάζουν από αυτό το παρελθόν, και από τις ιδέες μου που έχω περί καθήκοντος και αλτρουισμού, όλα τα βαρίδια επάνω μου να με τραβάνε προς τον πάτο και εγώ να πρέπει να έχω έξω το κεφάλι για να παίρνω ανάσες περιμένοντας να κάνεις τον προγραμματισμό των επαφών μας.

Ε! όχι κυρία μου, μέχρι εδώ ήταν το καλαμπούρι, το κουβαδάκι σου και σε άλλη παραλία να παίξεις με άλλα παιδάκια, εδώ σε πήρα χαμπάρι, σε κατάλαβα, σε έμαθα, αρκετά ήμουνα το δεκανίκι της ψυχής σου, γιατί αυτό ήθελες, ένα δεκανίκι να στηρίξεις ποιος ξέρει τι, την ανασφάλειά σου, την αρρωστημένη σου ωραιοπάθεια ?
Εσύ και μόνο εσύ μπορείς να απαντήσεις, όχι σε εμένα αλλά στον εαυτό σου, το ότι έστω και άθελα σου, ή ύστερα από υπολογισμό ? με στήριξες με τον τρόπο σου, είναι μια άλλη συζήτηση που πρέπει να γίνει αξιολογώντας τα κίνητρά σου.

Οι καταστάσεις γύρω μου με πιέζουν να δεχθώ ότι είμαι ένας άνθρωπος λειψός, χωρίς ερείσματα, χωρίς έρμα σκέψης, όμως δεν μπορώ να δεχθώ a priori ότι αυτό είναι αλήθεια. Νιώθω ακόμα δυνατός στο σώμα και στην ψυχή για να παλέψω, με την αλήθεια μου, με τα δικά μου φαντάσματα, αυτή η μάχη είναι δική μου, μόνο δική μου, δεν σε αφορά πια και δεν το δικαιούσαι άλλωστε.

Όσο απλός και να φαίνομαι, όσο εύκολος στόχος αν γίνομαι, όσο φτωχός και πεζός σε συναισθήματα και αν δείχνω καμιά φορά, έχω την ψυχική δύναμη και το κουράγιο να συμπεριφέρομαι σαν άρχοντας παραμερίζοντας το εγώ μου.

Προηγείται ο σαρκασμός προς τον εαυτό μου πριν σαρκάσω τους άλλους, και βέβαια δεν ξεχνώ ποτέ ότι δεν είμαι το κέντρο του κόσμου, όπως επίσης ξέρω πολύ καλά ότι η πραγματική ευτυχία είναι ένα πουλάκι που αν το τρομάξεις…. έφυγε !!!

Η ψυχή καλή μου είναι ένας μυς που θέλει συνέχεια εκγύμναση, χρόνια τώρα γυμνάζομαι και κάνω πρωταθλητισμό ψυχής, τόσο που νιώθω ότι κατέχω όλα τα ρεκόρ και όλα τα χρυσά μετάλλια.

Γιατί εγώ γλυκιά μου δεν ξεχνώ ότι τα μικρά πράγματα κάνουν την αγάπη, αλλά η αγάπη δεν είναι μικρό πράγμα !!!

Εκεί αποτύχαμε εμείς.

Οι προσωρινές δυσκολίες του κορμιού μου από το ατύχημα είναι ευκαιρίες για δημιουργική σκέψη, όλη η πορεία της ζωής μου ήταν επίλυση προβλημάτων, ποτέ μου δεν ακολούθησα το κύμα αλλά έφερα το κύμα στα μέτρα μου, απλά τώρα νιώθω κουρασμένος και ξαποσταίνω για λίγο ελπίζοντας να μην πνιγώ.

Η προσωπική μου συμπεριφορά αποτελεί και το μέτρο της αυτογνωσίας μου μέχρι σήμερα, τώρα έτσι όπως είμαι νιώθω ότι είμαι στον πάτο από όλες τις πλευρές, άρα είμαι καλά, γιατί από αύριο μόνο προς τα επάνω μπορώ να πάω, γιατί δεν γίνεται να πάω συναισθηματικά χαμηλότερα.

Αυτός είναι σε γενικές γραμμές ο τρόπος σκέψης μου, το ποτήρι το έβλεπα και το βλέπω πάντα μισογεμάτο και ποτέ μισοάδειο.

Όταν ήρθες στη ζωή μου είπα ! …. Δεν θέλω άλλο ρεαλισμό, τώρα θέλω μαγεία, έζησα τη μαγεία που έφερες στη ζωή μου από το πρώτο σου γράμμα, τώρα μετά το μεθύσι που μου επέβαλες με τα όμορφα λόγια σου, ζητάω πάλι καταφύγιο στον ρεαλισμό μου, τώρα θέλω να φύγω από την μαγεία σου, δεν μου πάει, δεν μου ταιριάζει, είμαι σαν ψάρι έξω από το νερό γιατί εγώ ζω στην πραγματική ζωή παλεύοντας με τα όμορφα και τα άσχημα που έχει, δεν ζω στα ροζ της ζωής και στο όνειρο, κατάλαβες ?

Οι δόσεις της μαγείας σου είναι φαρμακερές για μένα, δεν έχουν μέτρο, η έλλειψη του μέτρου σου με τρελαίνει, ομολογώ ότι με πόνο ψυχής θα στερηθώ αυτή την μαγεία, όμως η επιβίωση μου εξαρτάται από τις δόσεις αυτές, λίγη μαγεία είναι φάρμακο, η πολύ μαγεία είναι θανατηφόρα, για μένα μιλάω πάντα γιατί έτσι το βλέπω εγώ.

Όχι ! δεν έχω κάτι προσωπικό μαζί σου, απεναντίας, τώρα έχω φύγει από το στάδιο της συμπάθειας, αλλά και της αγάπης ακόμα αν θέλεις, τώρα είμαι στο στάδιο της λατρείας, σε λατρεύω γιατί έφερες την μαγεία σου στη ζωή μου, μου έδωσες κάτι που δεν είχα ποτέ, κάτι που μου έλειπε, κάτι που το είχα σαν έλλειμμα, σαν σακατιλίκι, νιώθω γεμάτος από το άρωμα της ψυχής σου, από τα λουλούδια της καρδιάς σου, πως μπορώ λοιπόν να νιώθω εχθρικά απέναντί σου ?

Την ποιότητα σου λάτρεψα, την ποσότητα σου προσπαθώ να αποφύγω για να σωθώ, για να αρχίσω και πάλι να λειτουργώ, γιατί αν μείνω στη μαγεία σου θα τρελαθώ, γιατί θα πρέπει να σε διεκδικήσω και αυτό θα είναι άδικο για όλους μας.
Για τις οικογένειές μας.

Φεύγω γιατί έχουμε άλλες προτεραιότητες, έχουμε άλλη πορεία, άλλες χαραγματιές στις ψυχές μας, διαφέρουν τα δάκρυα μας, οι πόνοι μας, οι έρωτες μας, οι αγάπες μας, οι ευθύνες μας.
Διαλέξαμε μια πορεία, εγώ διάλεξα την δική μου και πρέπει να την φτάσω στο τέλος με ότι μου δίνει και με ότι μου παίρνει, είπαμε οι πράξεις μας άμεσες ή αντανακλαστικές επηρεάζουν τους γύρω μας, έχουμε υποχρέωση να σκεφτούμε και αυτούς.

Είμαστε δίπλα - δίπλα και όμως κοιτάμε αλλού, πιασμένα γερά τα χέρια μας αλλά το βλέμμα μας αλλού, όπως και οι πορείες μας, είναι παράλληλες και όχι συγκλίνουσες, έτσι πρέπει, και έτσι θα γίνει.

Ομόρφυνες τις μέρες μου, θα τις ομορφαίνει πάντα η ανάμνηση σου, στις δυσκολίες μου θα ανατρέχω στα κείμενα σου για να παίρνω κουράγιο και άρωμα, να παίρνω τα χρώματα σου για να διώχνουν το γκρίζο μου, να αγαλλιάζω την ψυχή μου, να την λουλουδίζω, δεν ξεχνιέσαι πια, σε έχω αιχμαλωτίσει στα γραφτά σου, όσα μου έγραψες μου ανήκουν, είναι ο προσωπικός μου θησαυρός, δεν με νοιάζει αν τα πίστευες ή αν τα έλεγες έτσι χωρίς να τα αισθάνεσαι, μου τα χάρισες και αυτό μου φτάνει, είναι το δικό μου προσωπικό καταφύγιο, το στερνό, και γιαυτό έχει πιότερη αξία, είναι η σκοτεινή μου ντουλάπα με τους κρυμμένους σκελετούς μου που θα κρύβομαι και διαβάζοντας σε θα ταξιδεύω σε άλλους κόσμους, διαφορετικούς, μυρωδάτους, μαγικούς.

Η συμφιλίωση με την πραγματικότητα είναι ωριμότητα, πάντα συμφιλιωνόμουνα με την δική μου πραγματικότητα, ίσως και η ηρεμία μου στα δύσκολα να προέρχεται από την συνειδητοποίηση της δικής μου πραγματικότητας.

Ήρθες σε εμένα φέρνοντας μαζί σου την φαντασία και πρόσκαιρα με ξεγέλασες γιατί η φαντασία είναι μια πόρτα προς το όνειρο και ποιος μπορεί να αρνηθεί το όνειρο.

Κάποιοι ίσως δεν ανοίξουν ποτέ την πόρτα της φαντασίας, κάποιοι όμως το κάνουν, το έκανα για μια ακόμα φορά εγώ, το κάνουν και τα παιδιά πριν μπουν στη διαδικασία της ωρίμανσης γιατί έχουν ακόμα μέσα τους την φαντασία, τα παιδιά αθώα πλάσματα ακόμα, μέσα από την διαδικασία του παιχνιδιού τους μεταμορφώνουν τα πράγματα σε κάτι άλλο από αυτό που είναι, και αυτό το κάνουν χωρίς να προσπαθούν καθόλου επειδή η φαντασία τους καλπάζει και δεν έχουν ενοχές, γιατί είναι παιδιά χωρίς τις δικές μας υστεροβουλίες, αγνές ψυχές που βαδίζουν προς την απώλεια της φαντασίας τους χωρίς συνείδηση, η πορεία τους αυτή πρέπει να είναι ο φάρος της δικής μας ευθύνης.

Δυστυχώς για τους περισσότερους ανθρώπους κάποια στιγμή κλείνει η πόρτα της φαντασίας. Και τότε χρειάζονται άνθρωποι σαν εσένα, παιδιά όμορφα, για να μας ξανανοίξετε την πόρτα που είχε κλείσει, που μόνοι μας είχαμε κλείσει ασυνείδητα μεγαλώνοντας.

Οι άνθρωποι γίνονται δημιουργικοί και εμπνέονται επειδή τους ενθαρρύνουν οι άλλοι άνθρωποι, χωρίς παρότρυνση και ηθική στήριξη από το άμεσο περιβάλλον τους η δημιουργικότητα τους είναι ελάχιστη, με τα προηγούμενα σκληρά λόγια σου έχασα την δημιουργία και την έμπνευση, ένιωσα ότι έχασα την ενθάρρυνση και την στήριξη σου.

Για να σου γράψω αυτά τα λόγια μάζεψα όλα τα αποθέματα που μου είχαν απομείνει, βοήθησε και το ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο αυτό τον καιρό που να απασχολήσει το μυαλό μου, με ένα χέρι ελεύθερο χτυπάω με κόπο ένα-ένα τα πλήκτρα αφού δεν μπορώ να γράψω με το δεξί, το γράψιμο στη γραφομηχανή αφαιρεί τον προσωπικό τόνο, το συναίσθημα, προσπαθώ χτυπώντας τα πλήκτρα να τα φορτώσω συναισθηματικά ώστε να φανεί όσο γίνεται το συναίσθημα μου, η δική μου φόρτιση, το κενό της ψυχής μου, το κενό που δημιούργησες κόβοντας κάθε γέφυρα που είχες χτίσει με την αισιοδοξία, με την ομορφιά, με την έμπνευση σου.

Έχω πρόβλημα με το χέρι μου, το μυαλό μου κάνει κύκλους, εσύ με έφτυσες για δικούς σου λόγους και επειδή δεν υπάρχει εξήγηση αυτό με βαραίνει περισσότερο, ρισκάρισα να έρθω έστω και για λίγο μαζί σου, έστω νοητικά, έστω συναισθηματικά, και επειδή χωρίς ρίσκα δεν προχωράει η ζωή και επειδή η μεγαλύτερη αμαρτία είναι η απελπισία, και επειδή χίλια αύριο δεν κάνουν ένα σήμερα, είπα να σου πω αντίο, να πάω παρακάτω, όπου με προστάζει το καθήκον μου και το πεπρωμένο μου, κρατώντας τα όμορφα λόγια σου και τις γλυκιές αναμνήσεις, θα προσπαθήσω να σβήσω από την μνήμη μου το παγωμένο φιλί σου, και θα αναρωτιέμαι πώς να είναι άραγε αυτή η χρυσή κλωστή στην καρδιά σου με το όνομα μου κεντημένο όπως μου έλεγες, και γιατί εμένα τώρα αυτό μου φαίνεται ψιλό γαζί !!!

Εγώ θα κρατήσω μόνο αυτά που ομόρφαιναν τις μέρες μου, θα κρατήσω τα όμορφα λόγια και τις εικόνες που μου χάρισες απλόχερα συνειδητά ή ασυνείδητα δεν έχει πια καμία σημασία, θα θυμάμαι όλα όσα έκαναν καλύτερες τις μέρες μου.
Θα θυμάμαι τις ώρες της γλυκειάς προσμονής του επόμενου μηνύματος σου.

Εσύ δεν ξέρεις πόσο με άλλαξαν τα λόγια σου, που ευτυχώς ήταν και γραπτά που μένουν και δεν έφυγαν με την στιγμή, έμειναν για να χαϊδεύουν τα αυτιά μου οι λέξεις σου και να βουρκώνουν τα μάτια μου όταν τα διαβάζω, για να ομορφαίνουν και ενίοτε να αγκυλώνουν την ψυχή μου, σαν τις αλήθειες μας.

Στην Ιαπωνία έχουν μια παροιμία 'το καρφί που προεξέχει θέλει κι άλλο χτύπημα' χαίρομαι ιδιαίτερα τις λέξεις σου που με αγκύλωσαν και με αγκυλώνουν, μου αρέσει που κάποιες σου λέξεις 'προεξέχουν' γιατί οι λέξεις αυτές είσαι ΕΣΥ, η παρουσία σου, η προσωπικότητα σου, οι αλήθειες σου.

Ήδη νιώθω καλά, έχω γιατρευτεί σε μεγάλο βαθμό, δεν βούρκωσα ούτε μια φορά γράφοντας, αυτό σημαίνει ότι σε ξεπερνάω σαν καθημερινότητα, σαν διπλανή μου παρουσία, τώρα σε τοποθετώ αλλού, υψηλότερα, και σε κρύβω για να σε βλέπω με τα μάτια της ψυχής μου μόνο εγώ και μόνο όταν θέλω.

Νομίζω ότι από τον ψηλό σου θρόνο θα με παρακολουθείς και θα επιβεβαιώνεις ή θα αποδοκιμάζεις πράξεις μου και συμπεριφορές, η συνεχής αυτή αίσθηση της παρακολούθησης θα με κάνει καλύτερο, πιο ζωντανό, πιο αληθινό, θα με βγάλει από την αναισθησία μου, θα με κάνει να νιώσω πάλι, θα με κάνει να πονάω, να είμαι πιο ανθρώπινος, μου ξύπνησες τις ευαισθησίες μου, με μαλάκωσες, με άλλαξες, έσπασες το σκληρό καβούκι που μου έφτιαξαν τα άσχημα της ζωής και η σκληρή καθημερινότητα.

Στην ουσία ποτέ δεν είχα αυταπάτες ή ψευθαισθήσεις, η πραγματικότητα μου ήταν πάντα εδώ, οι ισορροπίες μου είναι πια δύσκολο να ανατραπούν, ο χρόνος μου ήταν πάντα περιορισμένος, πεπερασμένος, έτσι η μεγαλύτερη προσφορά του νεκρού αυτού χρόνου που δεν κάνω τίποτα, εκτός των άλλων είναι και η δυνατότητα ανάσυρσης καταστάσεων από το παρελθόν και της τελικής απόσυρσης των επιβαρυντικών πράξεων στο νεκροταφείο του παρελθόντος.

Mε αυτή την έννοια έχω ακόμα 120 ημέρες μπροστά μου αχρηστίας του κορμιού και οργασμού του μυαλού, να σκάψω στο παρελθόν μου, να δω που ήμουν και που πάω, και όταν το σήμερα γίνει και αυτό παρελθόν, θα πάρει την θέση του για την επόμενη φάση της περισυλλογής, γιατί η σχέση μας με τους άλλους γίνεται συναρπαστική μόνο όταν διευθετεί κανείς μέσα του τους υπαρξιακούς του λογαριασμούς.

Στην περίπτωση μας δεν μπόρεσα, δεν πρόλαβα να κάνω αυτή την διευθέτηση, ήρθες γρήγορα, ήρθες ανέλπιστα, ήρθες δυναμικά, ήρθες ανατρεπτικά, ήρθες μαγικά, αυτά είναι τα ελαφρυντικά μου, όπως όλοι μας έτσι και εγώ βρέθηκα ξαφνικά μέσα στο βαθύ πηγάδι της ζωής από το οποίο σώνεται αυτός που το σκοινί που του πετάξανε το χρησιμοποιεί για να βγει και δεν το τυλίγει στο λαιμό του.

Μπορεί να ζεις μια ολόκληρη ζωή και ξαφνικά να ανακαλύψεις ότι πρέπει σε σύντομο χρονικό διάστημα να μεγαλώσεις απότομα και να ωριμάσεις ακόμα περισσότερο, να αντιμετωπίσεις όσα σου έπεσαν με μιας στο κεφάλι, για μένα ευτυχώς τα δύσκολα τα έχω περάσει ξανά και ξανά, τι έχω πια να φοβηθώ ? είμαι ακόμα εδώ, όρθιος, με ένα μόνο χέρι και την καρδιά μέσα στο αίμα, αλλά όρθιος.

Ο χρόνος !……. ποτέ δεν είναι αρκετός και ποτέ δεν είναι νωρίς για οτιδήποτε.
Ο χρόνος της ζωής μας είναι πεπερασμένος.

Και να ξέρεις ότι η προσωπικότητα μας πλάθεται σε μεγάλο βαθμό και από την εμφάνιση μας.

Από αυτή την σκοπιά εμείς οι δυο είμαστε τυχεροί, είμαστε όμορφοι, υπήρξαμε και ομορφότεροι, είμαστε και καλοβαλμένοι, το πρόβλημα αρχίζει όταν συνειδητοποιείς ότι ο χρόνος τρέχει και για σένα, και τότε πρέπει να διαχειριστείς αυτό που νόμιζες ότι δεν θα σου συμβεί ποτέ ή έστω το ήξερες αλλά το απωθούσες στο βάθος του μυαλού σου, κι έρχεται λοιπόν η στιγμή που το συνειδητοποιείς σκληρά, άκαρδα, από ανθρώπους που νόμιζες δικούς σου και γιαυτό πονάει περισσότερο, πονάει βαθιά μέχρι το κόκαλο και ακόμα παραπέρα, φτάνει στο μεδούλι της ψυχής και την αναστατώνει, την κάνει να τρέχει αίμα.

θυμάσαι ?

Θυμάσαι την συμπεριφορά σου αλλά αργότερα και τα λόγια σου ?

Δεν πειράζει καλή μου, δεν κρατώ κακία, αυτή είναι η πραγματικότητα μου, πως μπορώ να τα βάλω μαζί της ?

Εύχομαι μόνο στα χρόνια μου, να έχεις αντιληφθεί από μόνη σου και να έχεις συμβιβαστεί με την απώλεια της φρεσκάδας σου που τώρα ακόμα σου δίνει ένα πρόσκαιρο πλεονέκτημα, και να μη χρειαστούν λόγια ή πράξεις σκληρές για να σου υπενθυμίσουν και την δική σου πραγματικότητα, αυτή την πραγματικότητα που τόσο σκληρά μου υπενθύμισες με κομψό τρόπο ομολογώ, που όμως τελικά όπως και αν ειπωθούν αυτά τα λόγια, όποιο όμορφο περιτύλιγμα κι αν έχουν, σε κόβουν βαθιά και σε πληγώνουν, ποτέ δεν ξεπερνιούνται αυτά τα λόγια από τους αδύνατους, όχι από εμένα, εγώ είμαι δυνατός, το κομψό χαστούκι σου ήταν δυνατό αλλά ο πόνος κράτησε λίγο γιατί έχω την τύχη της αυτογνωσίας μου, η πραγματικότητα, η αλήθεια που είχε το φραστικό σου χαστούκι το έκανε πιο γλυκό γιατί ήταν αληθινό, γιατί με επανέφερε στην αλήθεια μου που έπρεπε πια να αντιμετωπίσω.

Όλο αυτό το διάστημα πέρασε σαν όνειρο, καλό ή κακό δεν έχει τόση σημασία, γιατί αν έχεις κάποιο όνειρο αυτό αλλάζει συνεχώς, άρα εγώ έχω το πρόβλημα, εγώ πρέπει να χειρουργήσω το κακό μου όνειρο.

Είμαι ήρεμος, μπορώ και είμαι ήρεμος, ακριβώς λόγω του μεγάλου άγχους έπαθα ένα είδος παγωμάρας, όπως σε ένα θάνατο ή σε μια μεγάλη χαρά.

Μοιάζω φυσιολογικός ακριβώς επειδή δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο σήμερα, γιατί αύριο θα είμαι άλλος, πιο σοφός, ακόμα πιο ώριμος, και κυρίως πιο υποψιασμένος για συμπεριφορές και υποσχέσεις, για λέξεις και λόγια γραμμένα στο χιόνι.

Το συναισθηματικό μέγεθος, δέος θα το έλεγα καλύτερα που με κατακλύζει όλο αυτό το διάστημα είναι τέτοιο που ξεπερνάει ακόμα και τις πιο ακραίες αντιδράσεις μου.

Στις ανθρώπινες σχέσεις, στον έρωτα, δεν πρέπει να κρίνεις, πρέπει να κρίνεσαι, και πρέπει να φέρεις ακέραιη την ευθύνη της επιτυχίας ή της αποτυχίας μιας σχέσης, ενός έρωτα.

Νιώθω έντονα ότι περνάω μια δοκιμασία αυτό τον καιρό, γιατί όλο αυτό είναι μια δοκιμασία, και όσο πιο 'άβγαλτος' είσαι στα παιγνίδια του έρωτα και της ψυχής τόσο περισσότερο αυτές οι καταστάσεις σε επηρεάζουν, σε τραυματίζουν και σε σημαδεύουν, τότε είναι η στιγμή που πρέπει να μπεις σε αναζήτηση ενός τρόπου διαχείρισης των έντονων συναισθημάτων που σε μπουκώνουν, σε βουρκώνουν και σε πνίγουν, που σου κόβουν την ανάσα σου, τα γόνατα σου, την όρεξη σου για οτιδήποτε.

Όταν αποφάσισες να απαντήσεις στο αρχικό μήνυμα, διάλεξες ένα στόχο, το έχεις κάνει ξανά όπως φάνηκε στη συνέχεια, διαλέγεις ένα στόχο και περιμένεις ο στόχος αυτός να εκπληρώσει τον σκοπό για τον οποίο τον επέλεξες.

Ο στόχος επιλέχθηκε από εσένα, ποτέ λοιπόν δεν θα μπορέσεις να δικαιολογηθείς ότι ο αντίπαλος ήταν πιο δυνατός ή πιο αδύνατος, πιο μορφωμένος ή πιο αμόρφωτος, πιο όμορφος ή πιο άσχημος, πιο μικρός ή πιο μεγάλος, ακριβώς γιατί εσύ επέλεξες τον στόχο σου και είσαι υπεύθυνη για αυτόν, αυτή άλλωστε είναι και η ομορφιά του δρόμου μιας γνωριμίας και έχεις την ευθύνη της πορείας της αφού εσύ κάνεις και την επιλογή, έτσι δεν είναι ?

Σε επέλεξα και πρέπει να παραδεχτώ το λάθος μου, με επέλεξες και περιμένω να κάνεις το ίδιο.

Ήταν λάθος η επαφή μας από την αρχή, γιατί ενώ εγώ είχα ξεκάθαρο στόχο, ποτέ δεν κατάλαβα ακριβώς τι ήθελες εσύ, άλλα έλεγες στα τυπικά, άλλα στα γραφτά σου, άλλα έλεγες όταν σε ρώτησα, άλλα έλεγαν τα λόγια της καρδιά σου, άλλο τα μάτια σου, τελικά όλο αυτό το πάθος που έβγαλες με παρέσυρε, έβγαλες ένα πάθος που δεν είχε να κάνει με μια απλή φιλία, το πάθος αυτό ταιριάζει μόνο σε εραστές, και ενώ αυτό ήταν αδιανόητο να γίνει, με παρέσυρες, με έκανες να ανοιχτώ, με βύθισες σε πρωτόγνωρες σκέψεις και τύψεις χωρίς να είναι αυτός ο σκοπός μου.

Στην πρώτη επαφή μας και μετά τις αρχικές διευκρινήσεις εκατέρωθεν, ο έρωτας από την πλευρά μου είχε αλλάξει προτεραιότητα, πήγε τελευταίος στη λίστα, τον χαρακτήρισα ανύπαρκτο, τον είχα βγάλει και από την σκέψη μου και μέσα μου το είχα πολύ έντιμα αποδεχτεί, τα λόγια σου όμως, οι αγάπες και τα φιλιά σου κρατούσαν ζωντανό αυτό το όνειρο στις μύχιες μου σκέψεις, και εδώ είναι που μπερδεύτηκα, πως μπορούσες και έλεγες αυτά τα λόγια όταν δεν επρόκειτο ποτέ να γίνουν πράξη ?

Πρόδωσες ποιόν ?

Εμένα ?

Εσένα ?

Μου μοίρασες απλόχερα λόγια χωρίς νόημα ?

Χωρίς αντίκρισμα ?

Γιατί ? Έχεις ποτέ αναρωτηθεί για το κίνητρο σου ?

Κάνεις test drive σε ξένες καρδιές μετρώντας την ανταπόκριση τους ?

Με ποιο σκοπό και με ποιο κέρδος ?

Γιαυτό σε είπα κάποια στιγμή γυναίκα αράχνη, και σε λέω και τώρα, γιατί τελικά στον ιστό της αράχνης το πρώτο θύμα είναι η ίδια η αράχνη που επειδή δεν μπορεί να απομακρυνθεί από τον ιστό της, ζηλεύει τα θύματα της που είναι ελεύθερα και έρχονται από άλλους τόπους φέρνοντας μαζί τους άλλες εικόνες και άλλες μυρωδιές, ενώ η αράχνη είναι καταδικασμένη να είναι πιασμένη στον δικό της ιστό παραμονεύοντας, καταδικασμένη και χωρίς ελπίδα να ξεφύγει από τον ιστό που η ίδια έπλεξε, και αναγκαστικά μένει εκεί περιμένοντας τα θύματα της, σκοτώνοντας στην ουσία την ελευθερία που είχαν και που έζησαν αυτά τα θύματα ακυρώνοντας έτσι την δική της αιώνια σκλαβιά.

Πολλές φορές τα θύματα δεν αντιλαμβάνονται τον ιστό γιατί είναι αόρατος, αλλά και όταν αυτός φαίνεται έχει επάνω του ωραίες εικόνες με παραστάσεις και υποσχέσεις, και μόνο αν το θύμα είναι τυχερό και δυνατό συνάμα και μπορέσει να απομακρυνθεί, τότε μόνο βλέπει ότι είχε μπλέξει σε ένα ιστό, σε τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από ένα ιστό θανατηφόρο για το θύμα αλλά και το θύτη.

Δεν παραβλέπω ότι μας αρέσει να γκρινιάζουμε για όλους και για όλα.

Να ! κι εγώ τώρα αυτό κάνω.

Ξέρω καλά όμως ότι η γκρίνια αν χάσει το μέτρο, και το χάνει εύκολα, γίνεται κριτική και μάλιστα κακόπιστη γιατί προέρχεται από αρνητικά συναισθήματα και όχι από διάθεση καλοπιστίας.
Αυτό προσπαθώ με κόπο να το αποφύγω.

Οξυδέρκεια, αυτή είναι η σωστή λέξη για την αντίληψη πραγμάτων και καταστάσεων, συνήθως την έχω, τώρα όμως ?

Τώρα που κυριαρχεί το συναίσθημα η οξυδέρκεια έχει πάει περίπατο, μου στερεί όλες τις νοητικές λειτουργίες επιβίωσης.

Την έπαθα σαν τους Ρωμαίους στην Αρχαία Ρώμη που δεν υποψιάστηκαν ποτέ ότι οι κερκίδες του Κολοσσαίου ήταν μέρος της αρένας και όχι ο χώρος γύρω από αυτήν.

Το ίδιο συμβαίνει και με εμάς, νομίζουμε ότι αρένα είναι αυτό που ζούμε απέναντι στους άλλους και όχι το ατομικό μας περιβάλλον, αυτό που εμείς δημιουργήσαμε και που μας περιβάλλει με την καθημερινότητα και τις υποχρεώσεις μας, αυτό μας οδηγεί, μας ορίζει και μας καθορίζει, αυτή τελικά είναι η αρένα μας και εμείς στεκόμαστε στο κέντρο της.

Στην ζωή δυστυχώς, όταν έχεις δημιουργήσει με κόπο το περιβάλλον σου, το κουκούλι σου αν θέλεις, ακολουθείς μια ρουτίνα, ένα μπούσουλα, έτσι δεν υπάρχει χώρος για αυτοσχεδιασμούς ειδικά όταν έχεις δημιουργήσει και οικογενειακές υποχρεώσεις.

Η καθημερινότητα που βιώνουμε είναι ένα τυπικό παράδειγμα στρέβλωσης που προκαλείται από το συστηματικό μας αυτομαστίγωμα σαν μια ευχάριστη άσκηση λανθάνουσας αυθυποβολής.

Είμαστε εγκλωβισμένοι στον ατομικό μας μικρόκοσμο και δεν πρέπει να διογκώνουμε τα πράγματα με μισές αλήθειες εκμεταλλευόμενοι την ευαισθησία και τις ιδιαιτερότητες της συλλογικής μας ψυχολογίας.

Άλλοτε πιστεύουμε ότι έχουμε απόλυτο δίκηο, άλλοτε απόλυτο άδικο, άλλοτε πάλι νομίζουμε ότι είμαστε οι καλύτεροι και άλλοτε οι χειρότεροι, οι ομορφότεροι, οι δυνατότεροι και πάει λέγοντας, και σχεδόν ποτέ δεν τοποθετούμε τους εαυτούς μας ενδιάμεσα, τελικά οι σκέψεις και οι πράξεις μας είναι το εκκρεμές της αυτοεκτίμησης μας.

Δεν έχουμε πια στον εαυτό μας ή στους άλλους εμπιστοσύνη, η εμπιστοσύνη είναι σαν την περιουσία, φτιάχνεται δύσκολα, και χάνεται εύκολα.

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι η μυωπία, να βλέπουμε δηλαδή μόνο το σήμερα έχοντας χάσει την συνολική εικόνα και να μην έχουμε την αίσθηση της θέσης μας μέσα στον ευρύτερο καθημερινό μας κόσμο και όχι μόνο.

Η μυωπία που κατέχει τις προσωπικές μας σχέσεις δεν θεραπεύεται στον οφθαλμίατρο, χρειάζεται μεγάλες δόσεις εσωτερικής κατάδυσης στο εγώ μας με ανάλογα γερές δόσεις αυτοκριτικής για να υπάρχει ισορροπία στη σχέση με τον εαυτό μας αλλά και με τους άλλους.

Όλοι μας έχουμε ένα εσωτερικό κίνητρο που μας οδηγεί, ή θέλει να μας οδηγήσει, σε νέες γνωριμίες, να μας αυξήσει την αυτοπεποίθηση ότι ακόμα 'μετράμε' ότι είμαστε ωραίοι, επιθυμητοί, δυνατοί, κλπ.

Φθάνει όμως αυτό, και τελικά είναι σωστό ?

Όταν είμαστε μέσα σε ένα κύκλο ζωής που εμείς φτιάξαμε και που είναι καλά κλεισμένος γύρω μας, είναι σωστό να προσπαθούμε να μπούμε και σε άλλους κύκλους προσπαθώντας ταυτόχρονα να έχουμε τις πόρτες ανοιχτές και να μπαινοβγαίνουμε όποτε μας έρχεται η διάθεση και η όρεξη ?

Αν το κάνουμε αυτό, τελικά δεν κάνουμε τίποτα καλά γιατί δεν μπορούμε να αφοσιωθούμε πουθενά, σαν τους τσιγγάνους που ποτέ δεν θα αποκτήσουν καλό σπίτι γιατί τριγυρνάνε συνεχώς.

Έτσι και με τις καρδιές μας, αν συμπεριφερόμαστε με τον ίδιο τσιγγάνικο τρόπο δεν θα καταλαγιάσουν ποτέ γιατί θα είναι αφοσιωμένες σε μια αέναη μετακίνηση κυνηγώντας την ουτοπία πληγώνοντας τελικά τους δικούς μας ανθρώπους στο βωμό μιας ουτοπικής φιλαρέσκειας ξεχνώντας ακόμα και τις θυσίες τους στο πρόσωπό μας, αν το κάνουμε αυτό υποβιβάζουμε τον εαυτό μας για τις τότε αλλά και τις σημερινές επιλογές του, αυτό τελικά δεν μας αξίζει όπως δεν αξίζει ασφαλώς και στους άλλους.

Ένα αέναο κυνήγι ανάμεσα στις επιθυμίες και τις ενοχές, στο καθήκον και στην απαγορευμένη απόλαυση, τελικά ζούμε μια παραμορφωμένη πραγματικότητα τόσο αληθινή και ανθρώπινη όσοι και οι αιώνες που υπάρχουν άνθρωποι στη γη.

Και τώρα θα σου πω γιατί επέμενα τόσο πολύ μαζί σου παρότι δεν υπήρχε προφανές κέρδος για τον άνδρα, για την σάρκα, ούτε και σαν οντότητα εκτός των όσων έχω αναφέρει μέχρι τώρα.

Είναι φοβερή η στιγμή όταν συναντάς ένα ταλέντο. Ένα οποιοδήποτε ταλέντο, οπουδήποτε, οποτεδήποτε.

Εμένα με αφήνει άφωνο, το ταλέντο με αιφνιδιάζει όταν το συναντήσω, αυτή η συνάντηση έχει μια ξεχωριστή γοητεία και δύναμη, είναι σαν τον δυνατό ήλιο που σε τυφλώνει.

Εσύ έχεις ταλέντο στον λόγο, δεν ξέρω τι κάνεις στην ζωγραφική, αλλά ξέρω ότι ζωγραφίζεις με τα λόγια.

Εγώ πάλι είμαι πολύ ταλαντούχος άνθρωπος, εμένα όμως κανείς δεν μου το είπε αυτό, σε όλη μου τη ζωή προσπάθησα να κατανικήσω τις ευκολίες μου δημιουργώντας νέες δυσκολίες που έπρεπε στη συνέχεια να προσπεράσω, πες το τρέλα ή όπως άλλως θες, το κάνω γιατί αυτό με κάνει καλύτερο, δυνατότερο, ανθεκτικότερο, αυτάρκη, όπως είπα εμένα κανείς δεν μου είπε ότι έχω ή δεν έχω ταλέντο για αυτό ή για το άλλο ή για εκείνο, εμένα κανείς δεν μου είπε αν έχω ή δεν έχω κάτι να βγάλω από μέσα μου.

Το ξέρω πια από την δική μου πορεία και από την προσπάθεια μου να δείξω τα ταλέντα μου, κάτι που κατάφερα, με κόπο, αλλά τα κατάφερα να είμαι και αναγνωρίσιμος στον κύκλο μου, έτσι λοιπόν οφείλω στον εαυτό μου να αποκαταστήσω την αδικία που μου έγινε λέγοντας στους άλλους που έχουν ταλέντο τα καλά τους στοιχεία, έχω την υποχρέωση να τα επισημάνω για να μην χαθούν ή παραγνωριστούν.

Δες τι θα κάνεις με το χάρισμα σου, μην το αγνοείς άλλο, έχεις χρόνο μπροστά σου, δεν αρκεί μόνο το ταλέντο, χρειάζεται και τόλμη, αν δεν χάσεις δεν κερδίζεις, είναι νόμος της ζωής, μείνε μακριά από λογικές και επιλογές του τύπου - βλέπω το καλύτερο και το επικροτώ αλλά πράττω το χειρότερο - είναι λαθεμένες αυτές οι επιλογές γιατί στο τέλος τα χρόνια της ζωής μας δεν μετριούνται, ζυγίζονται από τις πράξεις μας.

Υποστηρίζω και επιμένω ότι αυτό που ζήσαμε, γιατί δεν το ζούμε πια, δεν ήταν έρωτας, και δεν πρέπει να ήταν αγάπη, είναι κάτι άλλο, κάτι αέναο, κάτι παθιασμένο που δεν προχώρησε, μακάρι να μπορούσε να μείνει μια δυνατή φιλία, αλλά ούτε αυτό γίνεται, δεν ξέρω γιατί, έτσι νιώθω, είσαι πολύ ποθητή γυναίκα για να περιοριστώ σε μια φιλία γιατί το κορμί πάντα είναι η αφορμή σε μια τέτοια πορεία, το κορμί είναι καταδικασμένο από την φύση του να ακολουθεί την πορεία του έρωτα παραγνωρίζοντας τα μηνύματα και τις λογικές αντιρρήσεις του μυαλού.

Θα τελειώσω λέγοντας ότι η συγνώμη όσο δύσκολη και αν φαίνεται, και είναι, δείχνει την παιδεία, την αγωγή και την αξιοπρέπεια του άνδρα, γιατί πράγματα μαθαίνεις μόνο μέσα από την αποτυχία και τον πόνο, από την χαρά και την επιτυχία δεν μαθαίνεις τίποτα, και εγώ απέτυχα για να μάθω, και έμαθα.

Στη ζωή δεν υπάρχουν πολλές εύκολες ώρες, η ζωή είναι δυστυχία με ευτυχισμένες στιγμές, είναι και πως αντιλαμβάνεται ο καθένας τι σημαίνει πρόβλημα και πως θα το αντιμετωπίσει, εγώ από χρόνια έχω επιλέξει να ζω με προβλήματα που μπορώ να αντιμετωπίσω και να διαχειρισθώ αποφεύγοντας κακοτοπιές και πανικούς, όσο με παίρνει βέβαια έτσι ?

Γιατί τα ξαφνικά και τα απρόσμενα είναι μέρος της ζωής και το ανάστημα του ανθρώπου φαίνεται από τα προβλήματα που καλείται κάθε φορά να αντιμετωπίσει και να ξεπεράσει, και δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τις ίδιες αντοχές και κάθε φορά που βρίσκεσαι πεσμένος πρέπει να βρίσκεις το κουράγιο να σηκώνεσαι πάλι όρθιος, δεν είναι εύκολο, είναι όμως απαραίτητο για εσένα και για τους δικούς σου.

Στη ζωή όλοι για αλλού ξεκινάμε και αυτή αλλού μας πάει, πρέπει να διώχνουμε από επάνω μας καθημερινά τη μιζέρια και την μοιρολατρία, έτσι κερδίζουμε και κάτι από τα χαμένα, γιατί χαμένοι από χέρι ήμαστε έτσι κι αλλιώς.

Οι Μεξικάνοι δεν κλαίνε με τον θάνατο, θεωρώντας ότι από τον θάνατο ερχόμαστε και στον θάνατο πηγαίνουμε, η ζωή απλά είναι ένα διάλειμμα και είναι στο χέρι μας το διάλειμμα αυτό να είναι ευχάριστο ή δυσάρεστο.

Σε ευχαριστώ για τα λόγια σου, για την προσωρινή μαγεία που απλόχερα μου χάρισες, για τις στιγμές που με απογείωσαν, σε ευχαριστώ ακόμα και για την ανώμαλη προσγείωση που με κατέβασε από τα σύννεφα και με συνέφερε.

Σε ευχαριστώ και αν υπάρχει συνέχεια σε άλλη ζωή εκεί επάνω, ίσως βρεθούμε και σου δώσω εγώ το γράμμα αυτό που δεν πρόλαβα να σου στείλω και που με στοιχειώνει χρόνια τώρα.

Ο Πάνος σου.

Συλλυπητήρια Δημήτρη! Κρίνοντας από σένα πάντως ο πατέρας σου ήταν άξιος στο έργο της ζωής! Να είστε γεροί να τον θυμάστε.

Εγώ ένα τέτοιο γράμμα φρόντισα και το έκαψα...

@δβεκος: συλληπητίρια

@dbekos: Συλληπητήρια. Να τον θυμάσαι όπως θα ήθελε, πρόσχαρο και γεματο ζωή...

@ντριφτερ: ...κι εγώ το έστειλα... αλλά τα επόμενα έμειναν στο συρτάρι...

Ε, μόλις πιάσουν τα κρύα ξέρεις τί πρέπει να τα κάνεις

Ελπιζω να ξαλαφρωσες λιγακι 21Quadra.

@dbekos
Χωρίς να θέλω να το ρίξω στην αμπελοφιλοσοφία , τα 2 παρακάτω αποσπάσματα από την απολογία του Σωκράτη,(που είναι και τα αγαπημένα μου ) , νομίζω είναι στάση ζωής .Συλλυπητήρια

Ο χρήστης Σωκράτης έγραψε:
Το να φοβάται κανείς τον θάνατο δεν είναι τίποτα παραπάνω από το να νομίζει κανείς ότι είναι σοφός ενώ δεν είναι, να νομίζει ότι γνωρίζει ενώ δεν γνωρίζει, γιατί κανείς δεν γνωρίζει τον θάνατο, ούτε αν είναι μεγαλύτερο αγαθό για τον άνθρωπο, κι όμως τον φοβούνται σαν να ξέρουν καλά ότι είναι το μεγαλύτερο κακό.

Αλλά τώρα είναι ώρα να φύγουμε, εγώ για να πεθάνω και σεις για να ζήσετε...
Ποιοι από μας πηγαίνουν σε καλύτερο πράγμα είναι άγνωστο σε όλους εκτός από τον θεό.

@quadra
Έίμαι σίγουρος ότι ένα κομμάτι σου εξιλεώθηκε που το μοιράστηκες, ένα άλλο πάλι...Σε παρόμοια περίπτωση βρήκα το σθένος να δώσω ένα αντίστοιχο γράμμα, ωστόσο πλήρη γαλήνη δε βρήκα, ίσως γιατί ακόμα και τότε δεν έβγαλα στο χαρτί πλήρως αυτά που ''έπρεπε''.

**pierce21 **

@quadra
Έίμαι σίγουρος ότι ένα κομμάτι σου εξιλεώθηκε που το μοιράστηκες, ένα άλλο πάλι...Σε παρόμοια περίπτωση βρήκα το σθένος να δώσω ένα αντίστοιχο γράμμα, ωστόσο πλήρη γαλήνη δε βρήκα, ίσως γιατί ακόμα και τότε δεν έβγαλα στο χαρτί πλήρως αυτά που ''έπρεπε''.

Εξιλεώθηκε ναι, όπως το λες, αν όμως δεν είναι εκεί ο παραλήπτης να υπάρξει μια συζήτηση, μια αντιπαράθεση, ένα κάτι τέλος πάντων, είσαι μόνος σου, εσύ, το γράμμα και τα φαντάσματα, εκεί αρχίζουν οι τύψεις, οι αμφιβολίες μήπως δεν έπρεπε να φερθώ έτσι αλλά αλλιώς, κλπ διάφορα κατασκευάσματα του μυαλού που σου μεγαλώνουν το κενό αντί να το μικρύνουν, που σε αφήνουν με την πίκρα της εγκατάλειψης, της ανύποτης στέρησης ότι αυτό τελείωσε βίαια, τελείωσε άχαρα, άγαρμπα, παντοτινά, ΤΕΛΕΙΩΣΕ.

Και μένεις πίσω να αναρωτιέσαι συνεχώς γιατί ? Και απάντηση καμμία από πουθενά, άκρα του τάφου σιωπή. Το παλεύω χρόνια, απλά απαλύνει αλλά δεν σβύνει. Τέλος πάντων αυτά δεν τελειώνουν, όλοι μας κουβαλάμε από ένα σταυρό και πρέπει να τον φτάσουμε στην κορυφή του βουνού.