-
Edito 434
Καθώς συμπληρώθηκαν 3 χρόνια μνημονίου, υπάρχει μια αμηχανία στο πολιτικό σύστημα αλλά συγχρόνως και μια επιτάχυνση του πολιτικού χρόνου. Η αμηχανία είναι μεγαλύτερη στην αντιπολίτευση γιατί η πολιτική της ήταν αυστηρά μονοθεματική, εναντίον της Ευρώπης και των μνημονίων της. Αμηχανία όμως στ’ αλήθεια υπάρχει και στην κυβερνητική παράταξη, η αντιπολίτευση πρέπει να βρει κάτι να πει, η κυβέρνηση να κάνει. Η αλλαγή των δεδομένων ξεκίνησε από την περιπέτεια της Κύπρου και έγινε φανερή με τη χαλαρή στάση της τρόικας στην τελευταία επίσκεψη.
Στην καινούργια περίοδο τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η Ευρωπαϊκή Ένωση αφενός πήρε το μάθημά της από την ελληνική περίπτωση, αφετέρου τα λεφτά τελειώνουν, το πρόβλημα έχει εξαπλωθεί και η διάσωση των αδύναμων μελών δεν μπορεί πια να γίνεται με κάθε κόστος. Στην Κύπρο είπαν εξαρχής: χρειάζεστε 17 δις, εμείς επειδή είμαστε φίλοι και εταίροι μπορούμε να δώσουμε 10. Οι γνωστοί έμποροι της δημαγωγίας προσπάθησαν κι εκεί να ξαναστήσουν το ελληνικό παιχνίδι αλλά ήταν δύσκολο, δεν κράτησε ούτε μια βδομάδα. Τι να πεις; Ανάλγητοι, μου δίνετε μόνο 10 δις, είσαστε ναζί και γκάνγκστερ; Ακόμα και στον πιο ψεκασμένο συμπολίτη μας, αυτό το «μόνο» φαίνεται λίγο παράλογο.
Στην Ελλάδα φτάσαμε στο ίδιο σημείο μετά από 3 χρόνια. Τι μας είχαν πει το 2010; Το χρέος δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημά σας. Μάλλον δικό μας πρόβλημα είναι, μη μας παρασύρετε μαζί. Γι’ αυτό με έναν τρόπο θα το αναλάβουμε, θα διαγράψουμε όσο μπορούμε, θα μεταθέσουμε την πληρωμή του σε 40 χρόνια, θα βάλουμε επιτόκια μικρά, μικρότερα κι απ’ αυτά που δανειζόμαστε κι εμείς οι ίδιοι.
Το μεγάλο σας πρόβλημα όμως είναι ότι χρειάζεται το κράτος σας, έτσι όπως τα κάνατε, 24 δις το χρόνο δανεικά. Και κανείς πια δεν σας δανείζει. Κι επειδή είναι φίλοι και εταίροι, για να μη γίνει απότομο το σοκ, δέχτηκαν να συνεχίσουν να μας δανείζουν μέχρι σταδιακά να μειώσουμε το έλλειμμα, να γίνουμε αυτάρκεις, να ξοδεύουμε όσα έχουμε, να μη χρειαζόμαστε δανεικά. Κι αυτό γίνεται 4 χρόνια τώρα. Μέχρι που έφτασε η ώρα να τελειώσει η ροή χρήματος. Όπως ξέραμε από την αρχή. Αυτές οι δόσεις που παίρνουμε φέτος είναι οι τελευταίες. Λεφτά άλλα για την Ελλάδα, λένε σε όλους τους τόνους, δεν υπάρχουν. Τι να τους κατηγορήσεις; Γιατί μας δίνατε λεφτά μόνο 4 χρόνια; Δηλαδή αυτοί που κατηγορούν την Ευρώπη, γιατί δεν μας λένε πόσα δανεικά χρειάζονται για να συνεχίσουν να ζουν όπως θέλουν; Πόσα χρόνια, 40; Για πάντα;
Η ιστορία των μνημονίων τελειώνει. Από δω και πέρα θα τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας. Κανείς δεν θα μπορεί να εξαπατά τον κόσμο με τους ανάλγητους Ευρωπαίους που θέλουν το κακό μας και μας επιβάλλουν πράγματα για να μας δώσουν τη δόση. Οι δόσεις τελειώνουν. Από δω και πέρα ο καθένας πρέπει να μιλάει για τις δικές του λύσεις. Το παραμύθι της «αντίστασης» τελείωσε. Γιατί πρέπει να βρίσκει και τα λεφτά για όσα υπόσχεται.
Κι έτσι, μετά από έναν κύκλο τρεισήμισι χρόνων, φτάσαμε εκεί που ήμασταν στην αρχή. Στις αλλαγές που πρέπει να γίνουν στο οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό μοντέλο. Στο μέγεθος και στην ποιότητα του κράτους που μπορούμε να έχουμε. Τρία χρόνια, αυτό ακριβώς προσπαθήσαμε να κρύψουμε με τις «μάχες» και την «αντίσταση» εναντίον της Ευρώπης. Προσπαθήσαμε να κρύψουμε ότι το κράτος χρεοκόπησε. Το πολιτικό σύστημα μεταβίβασε τη χρεοκοπία του στην κοινωνία. Προσπάθησε να διατηρήσει το κόστος του κράτους ανέπαφο και φόρτωσε τις ζημιές του στον ιδιωτικό τομέα. Με συνέπεια να τον εξοντώσει. Η ύφεση έγινε τόσο βαθιά και παρατεταμένη γιατί το «αντιμνημονιακό μέτωπο», μέσα κι έξω από την κυβέρνηση, οδήγησε σε ασφυξία τον ιδιωτικό τομέα.
Τα λεφτά, όμως, τελείωσαν. Η Ευρώπη δεν έχει άλλα λεφτά για την Ελλάδα. Μέτρα άλλα δεν μπορούν να βάλουν γιατί δεν έχουν πια απόδοση. Πάνω από 2 εκατομμύρια Έλληνες έχουν οφειλές στην εφορία, 700 χιλιάδες δεν πληρώνουν τους λογαριασμούς στη ΔΕΗ. Όλες οι κάνουλες στέρεψαν. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αν μπορούσαν θα συνέχιζαν με τον ίδιο ρυθμό και συνεργασία την αφαίμαξη. Κατηγορώντας την Ευρώπη. Αλλά δεν μπορούν. Έτσι γυρνάμε αναγκαστικά στο πρόβλημα. Εκεί που είμαστε στην αρχή. Εκεί που θα έπρεπε να αρχίσουμε πριν 3 χρόνια:
Πόσα χρόνια θα κρατήσει ακόμα η απογραφή των ανύπαρκτων συνταξιούχων για να μάθουμε επιτέλους πόσο ματώνουμε για να πληρώνουμε πλαστές συντάξεις; Πότε θα συνεδριάσουν τα πειθαρχικά και τα δικαστήρια για να απομακρυνθούν οι αργόμισθοι και οι επίορκοι από το δημόσιο τομέα; Ως πότε θα διατηρούνται οι χιλιάδες οργανισμοί για να βολεύονται οι κομματικοί στρατοί; Τρία χρόνια από τους χιλιάδες έχουν καταργηθεί 8! Τώρα λένε ότι θα καταργήσουν άλλους 22. Ως πότε οι άνεργοι θα πληρώνουν το Ίδρυμα Μελετών «Ο Γέρος του Μοριά» και τον οργανισμό Ανέγερσης του Μουσείου της Ακρόπολης τρία χρόνια μετά την έναρξη της λειτουργίας του;
Πότε θα γίνει η πρώτη ιδιωτικοποίηση; Πότε θα το πάρουν απόφαση να καταργήσουν τον ορισμό του πελατειακού κράτους, να σταματήσει η φάμπρικα των συμβασιούχων ορισμένου χρόνου ή έργου που με τη συμπαιγνία κομμάτων, δημάρχων, συνδικαλιστικών οργανώσεων, δικαιοσύνης και δικηγορικών γραφείων, παραμένουν μέχρι να μονιμοποιηθούν; Μέχρι πότε θα χρησιμοποιούνται τα κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την ανεργία, σε νέες προσλήψεις στο Δημόσιο και στη δημιουργία νέων πελατών που θα διαπραγματεύονται τη μονιμοποίησή τους; Ως πότε θα είναι κλειστές οι αγορές, θα υπάρχουν περιορισμοί στην πώληση της βενζίνης, των καλλυντικών, του ψωμιού, των τσιγάρων, μπας και πέσουν οι τιμές; Πότε θα αφήσουμε επιτέλους τους ανθρώπους να δουλέψουν όπου και όποτε μπορούν να βρουν δουλειά να κάνουν; Πότε θα σταματήσουν οι εξαιρέσεις στο φόρο ακίνητης περιουσίας για να πληρώνουν όλοι από λιγότερο;
Αν πρόσεξες, ξαφνικά, μέσα σε λίγες μέρες, όλα τα ανοιχτά ζητήματα, όλα τα προβλήματα του χρεοκοπημένου μοντέλου βγήκαν στην επιφάνεια. Αυτά που κρύβαμε τρία χρόνια. Ακόμα και τώρα, οι συντηρητικές δυνάμεις και πολιτικοί προσπαθούν να τα αποφύγουν, μιλάνε ακόμα για τη Μέρκελ, για τους ανάλγητους Ευρωπαίους, για τα μνημόνια. Όμως είναι μάταιη η προσπάθεια, γι’ αυτό βρίσκονται σε τέτοια αμηχανία. Οι δαπάνες του κράτους το 2010 ήταν 114,3 δις. Το 2012 είχαν πέσει μόλις στα 106,2. Τόσα χρόνια αφαίμαξης, χρόνια που διέλυσαν τον παραγωγικό ιστό της χώρας, αυτό κατάφεραν μόνο να περικόψουν απ’ το κράτος; Τώρα ξέρουμε τι σήμαιναν οι μάχες εναντίον της λιτότητας. Βάφτισαν λιτότητα τις μεταρρυθμίσεις, την αντιμετώπιση της λεηλασίας, της διαφθοράς, του πελατειακού κράτους και μετακύλισαν την πραγματική λιτότητα σε όλους τους υπόλοιπους.
Τώρα όμως, έστω και με καθυστέρηση 3 χρόνων που στοίχισε τόσο πολύ στη χώρα, το παραμύθι τελείωσε. Τα προβλήματα είναι μπροστά μας, κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από μειώσεις μισθών και φόρους για να παραστήσει το «φίλο του λαού». Τώρα πρέπει να κάνουμε επιλογές. Και θα φανεί καθαρά ποιοι υπερασπίζονται με πάθος την ακινησία, το χρεοκοπημένο μοντέλο. Κατηγορώντας βέβαια πάντα τη Μέρκελ. Γιατί δεν δίνει κι άλλα δανεικά. Όσοι αρνούνται να κάνουν επιλογές, όσοι ισχυρίζονται ότι μπορεί να μείνουν τα πράγματα όπως ήταν χωρίς αλλαγές, αλλά συγχρόνως κατηγορούν τη λιτότητα, παραλείπουν μονίμως να πουν τι θέλουν. Λένε τι δεν θέλουν, αλλά όχι τι ζητάνε. Γιατί αυτό που ζητάνε είναι λεφτά. Κι άλλα δανεικά. Από αυτούς που κατηγορούν. Αυτό όμως δεν ακούγεται πολύ προοδευτικό και πατριωτικό.
http://www.athensvoice.gr/the-paper/art ... /edito-434
-
Ωραία, φοράω και κουρέλια, είσαι πολύ ευγενικός
Είναι φράση που τη λέμε εμείς οι επαρχιώτες.
Μη με ξεσυνερίζεσαι.ούτε και για το ρεύμα και το νερό
Ανοίγεις διακόπτη και βρύση.
Με το που το κάνεις ΤΣΟΥΠ χρεώνεσαι.Αλλά ένας πολιτικός δεν είναι υποχρεωμένος να χρησιμοποιεί τον οικονομικό όρο όταν μιλάει
Μάνα μου είναι συγκεκριμένος ο ορισμός σε όλα τα επιστημονικά πεδία.
Δεν υπάρχουν άλλα δημόσια αγαθά για την πολιτική, την ιατρική και την ανθρωπολογία.Σωστό το παράδειγμα σου για την υπεραξία αλλά εκεί υπάρχουν δυο ορισμοί.
Άμα γκουγκλάρεις σου βγάζει και τους δυο τουλάχιστον.Μήπως υπάρχει και άλλος ορισμός στην πολιτική για τον προϋπολογισμό που σημαίνει κάτι τρύπιο και μη ελέγξιμο;
Δεν είμαι καλαμοκαβαλητής , δεν γυρίζουν όλα γύρω από τα οικονομικά.
λολ;
Καλαμοκαβαλητής επειδή θα διάβαζες βλακείες και θα το έλεγες;Τα άλλα που μου γράφεις είναι περιττά και αυξάνουν ακόμα περισσότερο την απορία μου γιατί δεν είχες σχολιάσει κάτι παλιότερα.
-
@Εντι
Δεν υπαρχει κανενας φυσικος νομος που να λεει οτι ,για παραδειγμα , η τροφη δεν ειναι δημοσιο (ή κοινωνικο) αγαθο (στο οποιο ολοι πρεπει να εχουν προσβαση) . Και μαλιστα αυτο που ισχυε σε ιστορικα υπαρκτες (και ιεραρχικες) κοινωνιες , απο τη Μεσοποταμια μεχρι την Αμερικη, ηταν οτι εβαζαν την παραγωγη τους σε ενα κεντρικο κτιριο και απο εκει την μοιραζε σε ολους (και ανεξαρτητα απο την προσφορα του καθενος ) ενα συμβουλιο.
Η υπαρξη ενος ορισμου (το αποσπασμα που εχεις βαλει ειναι περισσοτερο περιγραφη των , κατα τον συντακτη, ' δημοσιων αγαθων' παρα ορισμος), στο πλαισιο μιας οικονομικης θεωριας, δεν συνεπαγεται και το οτι ο ορισμος στηριζεται σε επιστημονικα και αντικειμενικα δεδομενα.
Ωραια περασα και σημερα (συζητωντας με σενα) . Εμαθα και πραγματα . Αλλα τωρα πρεπει να φυγω.
-
dimitris_f και στην προϊστορική εποχή το άντρα έφερνε σπίτι το νεκρό δεινόσαυρο και τα μέλη της οικογένειας έπαιζαν ξύλο για το ποιός θα προλάβει να φάει ένα παΐδι.
Όλγουειζ ε πλέζουρ αν και θα πρέπει να μου πεις τι πίνεις για να έχουμε ποιοτικό διάλογο.
-
Δεν αναφερομαι στην προιστορικη εποχη. Και στην ανθρωπο-κοινωνιολογια παιρνεις αριστα τρια.
Τα επιστημονικα και αντικειμενικα κριτηρια στα οποια στηριχθηκε ο ορισμος ακομη τα περιμενω. Αυριο παλι.
-
Θα κάνω την ερώτηση σου tweet στο λογαριασμό του Samuelson.
Είμαι σίγουρος ότι θα σου απαντήσει αναλυτικά. -
Ο χρήστης wantone έγραψε:
Λιγες μερες που ειμαι στην αθηνα δεν ειναι κοσμο να πειναει. Ησυχα τα βλεπω τα πραγματα.'Extreme grief may ultimately vent itself in violence, but more generally takes the form of apathy', Joseph Conrad
-
Ο χρήστης zorz έγραψε:
Λιγες μερες που ειμαι στην αθηνα δεν ειναι κοσμο να πειναει. Ησυχα τα βλεπω τα πραγματα.
'Extreme grief may ultimately vent itself in violence, but more generally takes the form of apathy', Joseph Conrad
αυτό είναι χειρότερο
-
Καθως το τι ειναι κοινωνικο αγαθο και το τι οχι ειναι αρκετα καυτο θεμα ημερες που ειναι για να κανω μια ερωτηση στους οικονομολογους τους forum.
Η αποφαση περι ελευθερης προσβασης στα δικτυα της ΕΟΚ ακομα με την οποια ανοιξαν οι ασκοι του Αιολου ηταν με βαση το σκεπτικο της ελευθερης προσβασης σε Δημοσιο αγαθο;
-
Το ΔΝΤ είναι αισιόδοξο στην τελευταία του αναφορά:
Σημαντική πρόοδος στην Ελλάδα, λέει το ΔΝΤ, «να συνεχιστούν οι μεταρρυθμίσεις»
http://news.in.gr/economy/article/?aid=1231247155
Εδώ είναι το πρωτότυπο για να μη χαθούμε στη μετάφραση:
Greece – 2013 Article IV Consultation Concluding Statement of the IMF Mission
May 3, 2013- Greece is making progress in overcoming deep-seated problems in the midst of a very serious and socially painful recession. The adjustment challenges facing Greece in 2010 were daunting, with fiscal and current account deficits both well into the double digits, reflecting runaway increases in public expenditures and the emergence of a large competitiveness gap in the years following the adoption of the euro. For any country belonging to a currency union, addressing dual imbalances of this magnitude would carry very high risks to growth, as recognized at the outset. In the event, the recession in Greece has been much deeper than expected. But Greece’s achievements must also be recognized:
Progress on fiscal adjustment has been exceptional by any international comparison, with the primary balance set to have cumulatively improved by 10 percent of GDP by end-2013, amid a contraction in GDP of more than 20 percent.
Greece has also made a significant dent in its competitiveness gap. Far-reaching labor market reforms have helped to realign nominal wages and productivity at the enterprise level. We estimate that the competitiveness gap as measured by Unit Labor Costs (ULC) has been reduced by close to two-thirds since 2010, while the current account deficit has come down cumulatively by about 10 percent of GDP.
Financial sector stability has been preserved, despite large losses associated with the debt restructuring and a sharp rise in NPLs associated with the deep recession.
- These achievements have been facilitated by unprecedented support from the international community, including €173 billion to date from Greece’s European partners. This has significantly cushioned the adjustment need, preventing what would otherwise have been much more serious social hardship, while containing negative spillover to the rest of the euro area. The achievements to date are evidence of a very strong and persistent determination on the part of Greece and its European partners to do whatever it takes to restore Greece to a sustainable situation inside the euro area.
**3. However, insufficient structural reforms have meant that the adjustment has been achieved primarily through recessionary channels, with unequal distribution of the burden of adjustment. Three problems stand out:
Very little progress has been made in tackling Greece’s notorious tax evasion. The rich and self-employed are simply not paying their fair share, which has forced an excessive reliance on across-the-board expenditure cuts and higher taxes on those earning a salary or a pension.
While labor market reforms are causing a notable decline in nominal wages, this has only to a very limited degree been reflected in lower prices, because of failure to liberalize closed professions and more generally open up to competition. This is another reason for why too much of the burden has so far fallen on those earning wages and pensions.
While the rebalancing of the economy has been associated with a surge in unemployment in the private sector, not least among the young, the over-staffed public sector has been spared, because of a taboo against dismissals.
Decisive corrective actions are needed in each of these areas to promote an early supply response and achieve a more balanced distribution of the burden of adjustment. The mission welcomes that the government is refocusing its program in recognition of these problems.**
- Major fiscal challenges remain. With no more room for tax increases or major cuts in discretionary spending, the government has been forced to focus on socially difficult cuts to wages and social transfers. The fiscal program for 2013–14 is unequivocal evidence of the government’s determination to meet its commitments in the fiscal area. Greece’s European partners have responded by agreeing to reduce the medium-term primary balance target from 6½ to 4½ percent of GDP and to length the adjustment period to 2016. But Greece will still need some further structural fiscal adjustment to reach its medium-term fiscal target. The key challenge is to define a way for the Government to achieve this while adhering to its promise to avoid further across-the-board spending cuts. Three key issues must be addressed:
• Tax administration reform. The government’s medium-term program assumes an improvement in tax collection by 1½ percent of GDP. Substantial technical assistance has helped give the tax administration the technical tools it needs to succeed, but this target remains very ambitious against the backdrop of the disappointing progress in this area so far. To finally deliver, deeper political commitment to tax administration reform is critical. To insulate the administration against what is still pervasive political interference, a key step over the next year will be strengthening its independence, by giving it new powers to manage its personnel and budget. Recent changes are an important step in this regard.
Public administration reform. The plan is to primarily achieve medium-term targets for reduction in staffing levels through voluntary attrition. This is understandable. However, it is not credible without some limited mandatory redundancies. Thus, while projections suggest that attrition will be just about enough to meet medium-term staffing targets, the provision of important public services is already hampered by lack of qualified staff in key areas, like banking supervision and tax administration. Mandatory redundancies that provide room to hire new, well-qualified and motivated staff will thus need to be a key component of the plan for modernization of the public sector, and in the process lend credibility to the policy of relying primarily on attrition. The taboo against mandatory dismissals must be overcome.
Preserving and enhancing the social safety net. The government has kept its adjustment policies progressive, but there is a need to go beyond this to strengthen specific features of the safety net, to assist those most affected by the crisis. Job training programs and income support programs for the unemployed both need to be geared up, leveraging European Community funds where available.
- Effective financial intermediation is crucial to contribute to a strong recovery. The program’s bank recapitalization framework is set to deliver a fully recapitalized system by mid-2013, and banks should be in a position to support a gradual recovery in credit as deposits and wholesale market access returns. The reduced sovereign-bank link—banks now have little Greek government debt on their balance sheets—will also help to facilitate a return to market access. Thus, we expect that the deep de-leveraging that has taken place in recent years will soon come to a halt. However, serious policy challenges still exist in this area:
A major concern is to ensure that the large injection of public capital does not give rise to undue government interference and attendant problems of misallocation of credit. Greece’s experience with state run banks is very poor. A reinforced governance framework, supporting strong oversight and supervision, and above all very rapid re-privatization, must be a critical objective of the strategy for the four-pillar banking system to be developed by June.
A key priority for the banking system is to contain and reverse the mounting tide of nonperforming loans. Working out debts, within the recapitalization envelope, will help both the banks and the debtors normalize their activities faster. A more comprehensive debt resolution framework should be developed and introduced as soon as possible. In this respect, the mission welcomes the authorities’ commitment to put in place a framework for dealing with distressed household borrowers.
- A strong recovery will need to be built primarily on deepening structural reforms. The focus should be on invigorating Greece’s export and import competing industries. This will require a more determined and ambitious effort to reduce barriers to entry into various markets, including opaque and lengthy licensing procedures. Moreover, too many assets remain in state hands. The government’s welcome public commitment to improving the business environment and accelerating privatization now needs to be matched with results. Achieving a critical mass of change will be possible only with a broad, forceful, and sustained political commitment.
7. Attempts to artificially engineer growth should be resisted. International evidence is mixed at best on the usefulness of development banks, tax-free zones, and subsidies (or tax expenditures) targeted at specific sectors. Greece cannot afford to divert resources to unproductive uses nor to devote limited implementation capacity to designing and establishing such policies. And in particular, Greece cannot afford a more complicated tax system, which would work directly against the crucial effort to improve tax collection.
- Restoring growth remains the overarching precondition for whether Greece succeeds. Looking over the period 2010–2012, the much deeper than expected recession was overwhelmingly due to a progressive loss of confidence, culminating in acute concerns about euro exit, as political uncertainty continued to grow, making it increasingly evident that there was no strong political resolve to stand up to vested interests fiercely opposed to reforms. This led to a dramatic contraction in investments not only through poor sentiment, but directly through deleveraging and an attendant sharp credit contraction. Looking forward, two crucial considerations stand out:
With fiscal adjustment set to remain a drag on GDP growth for several years to come, the key challenge is to generate the improvement in confidence needed for a recovery in investment to begin to more than offset this drag. This cannot happen unless Greece can secure broad domestic support for the program and the political stability that would come with this. The lessons of the recent past are that only with full and timely policy implementation and commitment to the program can the fundamentals for a recovery be put fully in place and the fear of adverse outcomes permanently put to rest.
Greece’s public debt remains much too high, despite the restructuring of privately held bonds and recent support by official creditors. It is, therefore, very welcome that Greece’s European partners have now accepted that Greece could need significant exceptional support on below-market terms in order to restore debt sustainability and that they have committed to provide additional relief, if needed, to keep debt on the programmed path, i.e. to bring it substantially below 110 percent of GDP by 2022. With Greece’s debt now overwhelmingly held by the official sector, such a commitment is essential to assure creditors that a credible framework for dealing with Greece’s debt overhang is now in place.
- Overall, while it will yet take some time for the country’s situation to fully normalize, the government of Greece has come a long way in its adjustment effort. Adopting the necessary policies for the next leg of the adjustment effort, which may well mark a turning point for Greece, must take priority.
The mission is grateful to the authorities for the constructive discussions.
http://www.imf.org/external/np/ms/2013/050313.htm
Όλα τα θέματα, ειδικά όσα αναφέρει στην παράγραφο 3, τα συζητάμε στο τοπικό εδώ και μήνες....Εντύπωση μου κάνει η παράγραφος 7: οι δανειστές μας ξεκαθαρίζουν δεν πρόκειται να μας επιτρέψουν να κάνουμε οτιδήποτε πέρα από το μνημόνιο, όπως αναπτυξιακές τράπεζες, αφορολόγητες ζώνες, επιδοτήσεις ή φοροαπαλλαγές.
Τους ενδιαφέρει αποκλειστικά και μόνο να εισπράττονται οι φόροι...
Ίσως η πραγματική αιτία να είναι το ότι με τέτοιες πολιτικές θα ανταγωνιζόμαστε τους ίδιους του δανειστές μας. Ίσως είναι οι γνωστές ιδεοληψίες του ΔΝΤ. Ίσως πάλι να μας θεωρούν ανίκανους να εφαρμόσουμε σωστά τέτοιες πολιτικές... -
Ο χρήστης christos.dimou έγραψε:
Καθως το τι ειναι κοινωνικο αγαθο και το τι οχι ειναι αρκετα καυτο θεμα ημερες που ειναι για να κανω μια ερωτηση στους οικονομολογους τους forum.Η αποφαση περι ελευθερης προσβασης στα δικτυα της ΕΟΚ ακομα με την οποια ανοιξαν οι ασκοι του Αιολου ηταν με βαση το σκεπτικο της ελευθερης προσβασης σε Δημοσιο αγαθο;
Αν εννοείς την απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας / τηλεφωνίας / ύδρευσης κλπ, σκοπός ήταν να αυξηθεί ο ανταγωνισμός, να έχουν πρόσβαση οι καταναλωτές σε διαφορετικούς προμηθευτές, να αυξηθεί η παραγωγικότητα, να επενδυθούν ιδιωτικά κεφάλαια, να μειωθούν οι τιμές.
Τώρα πως θα έχουμε ανταγωνισμό και πως θα μειωθούν οι τιμές αν πχ η ΕΥΔΑΠ περάσει σε ιδιώτες, εγώ δεν το έχω καταλάβει.Για τα δημόσια αγαθά η συζήτηση στις προηγούμενες σελίδες ήταν σε θεωρητικό επίπεδο.
Πρακτικά, αυτό που μας ενδιαφέρει στη σημερινή Ελλάδα είναι να αποφασίσουμε:- τι πρέπει να παράγεται αποκλειστικά από το δημόσιο,
- τι να παράγεται από ιδιώτες αλλά να ελέγχεται / διανέμεται από το δημόσιο και
- τι πρέπει να περάσει αποκλειστικά σε ιδιώτες.
Δεν υπάρχει μία απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα, είναι καθαρά πολιτική απόφαση (όπως ανέφερε ο dimitris_f αν δεν κάνω λάθος). Από την ακραία πολιτική άποψη ότι το δημόσιο πρέπει να παράγει / ελέγχει / παρέχει τα πάντα (βλ ΚΚΕ) μέχρι την επίσης ακραία πολιτική άποψη το δημόσιο να μην παράγει απολύτως τίποτα (βλ ΔΝΤ).
Γιατί ακόμη και τα δημόσια αγαθά μπορεί να μην μπορούν να πουληθούν αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να παράγονται αναγκαστικά από το δημόσιο: μπορούν ιδιώτες να παράγουν για λογαριασμό του δημοσίου, το οποίο να τους πληρώνει από τους φόρους που ειπράττει και στη συνέχεια να τα παρέχει στους πολίτες.
Παράδειγμα 1: η εθνική άμυνα είναι δημόσιο αγαθό αλλά οι στρατιώτες δεν είναι απαραίτητο να είναι δημόσιοι υπάλληλοι, θα μπορούσε να είναι μισθοφόροι κάποιας εταιρείας που έχει σύμβαση με το δημόσιο. Ακραίο παράδειγμα που ούτε η Θάτσερ δεν τόλμησε να εφαρμόσει...
Παράδειγμα 2 (λιγότερο ακραίο): το 1990 (κάπου εκεί) η κυβέρνηση Μητσοτάκη προσπάθησε να ιδιωτικοποιήσει την δασοπυρόσβεση, να μην είναι δηλαδή οι δασοπυροσβέστες δημόσιοι υπάλληλοι, μόνιμοι ή εποχιακοί, ούτε ο εξοπλισμός δημόσια περιουσία, αλλά το δημόσιο να υπογράψει σύμβαση με ιδιωτική εταιρεία η οποία να αναλάβει την κατάσβεση των δασικών πυρκαγιών προσλαμβάνοντας προσωπικό και αγοράζοντας ότι εξοπλισμό κρίνει απαραίτητο. Θυμάμαι είχε βρεθεί Καναδική εταιρεία που θα έπαιρνε τη δουλειά, δεν θυμάμαι αν έγινε διαγωνισμός και άλλες λεπτομέρειες αλλά η διαδικασία ακυρώθηκε την τελευταία στιγμή, προφανώς από εσωκομματικές αντιδράσεις.
Επομένως, ακόμη και για τα δημόσια αγαθά η απόφαση είναι πολιτική.Η γνώμη μου είναι ότι ιδιώτες πρέπει να αναλαμβάνουν μόνο όταν διασφαλίζεται ότι θα υπάρχει ανταγωνισμός. Αν με την οποιαδήποτε ιδιωτικοποίηση δημιουργείται μονοπώλιο είναι καλύτερα να παραμείνει ο κρατικός έλεγχος. Για παράδειγμα στη ΔΕΗ πιστεύω ότι η διανομή πρέπει να ανήκει στο Δημόσιο, η παραγωγή όμως μπορεί και πρέπει να περάσει σε ιδιώτες.
-
Ο χρήστης ThanasisN έγραψε:
Παράδειγμα 1: η εθνική άμυνα είναι δημόσιο αγαθό αλλά οι στρατιώτες δεν είναι απαραίτητο να είναι δημόσιοι υπάλληλοι, θα μπορούσε να είναι μισθοφόροι κάποιας εταιρείας που έχει σύμβαση με το δημόσιο. Ακραίο παράδειγμα που ούτε η Θάτσερ δεν τόλμησε να εφαρμόσει...Αυτό το παράδειγμα με αγγίζει άμεσα και αναφέρω ευπειθώς πως αυτό το μοντέλο είναι απλά τραγικό. Ο Στρατός πρέπει να είναι εθνικός και υπό την άμεση εποπτεία του Κράτους.
-
Ο χρήστης ThanasisN έγραψε:
Για παράδειγμα στη ΔΕΗ πιστεύω ότι η διανομή πρέπει να ανήκει στο Δημόσιο, η παραγωγή όμως μπορεί και πρέπει να περάσει σε ιδιώτες.Ακριβώς...
-
Ε ναι, τον θέλετε τον Μυτιλιναίο σας, δε μπορείτε χωρίς
-
Ο χρήστης rx8_drifter έγραψε:
Ε ναι, τον θέλετε τον Μυτιλιναίο σας, δε μπορείτε χωρίςΈλα εδώ και άνοιξε εσύ μια εταιρια.
[
Τώρα πως θα έχουμε ανταγωνισμό και πως θα μειωθούν οι τιμές αν πχ η ΕΥΔΑΠ περάσει σε ιδιώτες, εγώ δεν το έχω καταλάβει.Απο την αποχέτευση (εκμετάλλευση) ίσως.
-
Δεν υπαρχει 'πρεπει' που ειναι καλο για ολους.Καθε χωρα ειναι μοναδικη περιπτωση.
Επισης οπως υπαρχουν πολλες κακες λυσεις,υπαρχουν και λυσεις που ειναι καλες,καλυτερες,κάλλιστες.
Αναλογα με τους πορους,τις αναγκες,μια λυση που ειναι τελεια για μια χωρα μπορει να ειναι η χειροτερη δυνατη για μια αλλη.
Το προβλημα για την Ελλαδα ειναι πολυσυνθετο γιατι 'ξαφνικα' βρεθηκε στην ΕΕ με δομες και λειτουργια ΕΣΣΔ, και τελικα δεν ειναι ουτε ΕΣΣΔ,ουτε ΕΕ,και ουτε και τιποτα αλλο,απλως ενα τουρλουμπουκι βαδιζει ανευ κατευθυνσης και στοχων.Επισης ενα προβλημα που χαρακτηριστικα αφορα την Ελλαδα ειναι οτι οι πολιτικοι βαζουν διαφορους τιτλους στα νομοσχεδια τους (πχ απελευθερωση επαγγελματων/μεταρρυθμιση παιδειας/απελευθερωση αγορας ενεργειας) που ουδεμια σχεση εχουν με την πραγματικοτητα,ετσι τελικα αποχωρουν πανευτυχεις με τις μεγαλες τομες και το τιτανιο εργο τους,αυτο ομως το επιτοπιο τροχαδην κραταει την χωρα πισω και ταυτοχρονα εμποδιζει να γινει ενας σοβαρος διαλογος
-
Το χω στο πρόγραμμα, εμφιαλώνω μεθάνιο κι έρχομαι.
Για το νερό, σε όλη την ευρώπη πολεμάνε να γλιτώσουν την ιδιωτικοποίηση, μέχρι κι ο μπαρμπα γιάννης την γείωσε
Ο χρήστης rx8_drifter έγραψε:
Περι των σχεδίων των Βρυξελλών για την ιδιωτικοποίηση της ύδρευσης στην Ευρώπη, ρεπορτάζ από Γερμανικό κανάλι με ελληνικούς υπότιτλουςΤί να πρωτοπείς, βελτίωση των υπηρεσιών, τιμές, τα πάντα όλα
-
Για το νερό είναι πολύ ευαίσθητη η συζήτηση λόγω του κάκιστου προηγούμενου της Βολιβίας.
Οπότε οι λέξεις 'νερό' και 'ιδιωτικοποίηση' σαν συνδυασμός κάνουν λίγο τζιζ.Νομίζω ότι στη Βολιβία είχαν πουλήσει στις εταιρείες και τα αποθέματα νερού (κάπου είχα δει ότι απαγόρευαν στους χωρικούς να βάζουν δεξαμενές για το βρόχινο νερό - διορθώστε με αν κάνω λάθος).
Προφανώς αυτή η εφαρμογή ήταν οργουελική ή για να το θέσω πιο απλά για τα πανηγύρια.Και εδώ μας βοηθά η θεωρία που λέει ότι η διασφάλιση της ποιότητας του νερού είναι δημόσιο αγαθό αλλά όχι και η παροχή του.
Σχετικά με το αν πρέπει να ιδιωτικοποιηθεί η παροχή (σε καμία περίπτωση τα αποθέματα) του νερού θα πρέπει να ρωτήσουμε και τους κατοίκους των νησιών και όσων άλλων περιοχών δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό εν έτει 2013.Η Ελλάδα θα μπορούσε να έχει πάρα πολλές κρατικές επιχειρήσεις αν δεν είχε μολυνθεί από το μικρόβιο των υπεράριθμων διορισμών.
Επιπλέον όμως από αυτή την ασθένεια, είμαστε υποχρεωμένοι να ανοίξουμε τις αγορές σε ιδιώτες όπως κάνουν οι άλλοι εταίροι.
Δεν γίνεται να μπορεί ο Έλληνας επιχειρηματίας να μπουκάρει στην αγορά τηλεπικοινωνιών της Δανίας και ο Δανός στην Ελλάδα να παίρνει τον πούλο επειδή ο ΟΤΕς ανήκει στο λαγό.Ανοιχτή αγορά σημαίνει ο Έλληνας να δουλεύει/σπουδάζει στο εξωτερικό και το αντίστοιχο ο ξένος.
Αλλά προφανώς ο ΕΛ θέλει και να μπορεί να παίζει μπάλα στα ευρώπας γιατί είναι ωραίος σαν Έλληνας και να έχει τα δικά του μαγαζιά εξκλούσιβ για να συντηρεί το πελατειακό εγχώριο μαγαζάκι. -
Ο χρήστης christos.dimou έγραψε:
Καθως το τι ειναι κοινωνικο αγαθο και το τι οχι ειναι αρκετα καυτο θεμα ημερες που ειναι για να κανω μια ερωτηση στους οικονομολογους τους forum.Η αποφαση περι ελευθερης προσβασης στα δικτυα της ΕΟΚ ακομα με την οποια ανοιξαν οι ασκοι του Αιολου ηταν με βαση το σκεπτικο της ελευθερης προσβασης σε Δημοσιο αγαθο;
Καταρχήν να δηλώσω ότι δεν είμαι αρμόδιος να απαντήσω γιατί δεν τα έχω τόσο φρέσκα στο μυαλό μου, αλλά θα δώσω κάποια hints. Είναι και λίγο νομικό το θέμα παράλληλα και δεν κατέχω εκείνη την πλευρά.
Νερό, τηλεπικοινωνίες, ενέργεια κτλ δεν είναι δημόσια αγαθά με τη στενή έννοια του όρου στα οικονομικά. Ελεύθερη πρόσβαση στα δημόσια αγαθά έτσι κι αλλιώς υπάρχει από την πλευρά των καταναλωτών, για αυτό και ο ιδιώτης δεν μπορεί να τιμολογήσει το προΐόν, συνεπώς όντας ανίκανη η αγορά αναλαμβάνει το κράτος να παράγει αυτά τα αγαθά.
Εν συντομία η Εθνική Άμυνα και οι φάροι είναι τα καθαρά δημόσια αγαθά, υπάρχουν όμως αγαθά που έχουν κάποια χαρακτηριστικά δημόσιου αγαθού (π.χ αυτοκινητόδρομοι με διόδια), και στα οποία απαιτείται κρατική παρέμβαση για την αποτελεσματική παραγωγή τους.Απ'ό,τι βλέπω χρησιμοποιούν τον όρο Υπηρεσίες Γενικού Συμφέροντος η Public Services, όταν μιλάνε για Νερό, τηλεπικοινωνίες, ενέργεια κτλ. Η δικαιολόγηση για την απελευθέρωσή τους σύμφωνα με το euractivείναι η παρακάτω
The European Commission has pursued 'market-opening' initiatives in these sectors since the late 1980s,** to help produce cheaper, faster, more efficient and more innovative services**.
Για κάθε τομέα έχουν θέσει διαφορετικούς στόχους: πχ. για την ενέργεια είναι αυτή η Οδηγία με την φιλελευθεροποίηση της εσωτερικής αγοράς ενέργειας να ξεκινάει με την οδηγία 96/92/EC.
που λέει μεταξύ άλλων ότι ότι> 4 --> (The) establishment of the internal market in electricity is particularlyimportant in order to increase efficiency in the production, transmission and
distribution of this product, while reinforcing security of supply and the
competitiveness of the European economy and respecting environmental protection link'- έχοντας αναφέρει πιο πριν ότι*
the completion of a **competitive **electricity market is an important step towards completion of the internal energy market
Υπάρχει και η πλευρά της κρατικής βοήθειας απέναντι σε επιχειρήσεις που παράγουν τέτοια αγαθά
Services of General Interest in the EU
με το δεδομένο ότιEU member states are largely free to decide which services are to be considered as services of general interest - typically water, energy, health, telecoms, transport and postal services.
However, the European Commission has to ensure that public funding granted for the provision of services of general economic interest (SGEI) does not affect competition and trade within the EU single market.
Να μην ξεχνάμε όμως ότι πίσω από τις Οδηγίες και τους στόχους της ΕΕ, υπάρχει ένας αριθμός ανθρώπων ίσος με ένα μικρό χωριό που δρώντας ως λομπίστες σπρώχνουν την ατζέντα προς την κατεύθυνση που τους ενδιαφέρει κάθε φορά.
Συνεπώς δεν είναι μόνο η οικονομική πλευρά του θέματος που φτιάχνει τις αποφάσεις αλλά και η πολιτική.Ένας που μπορεί να σου απαντήσει στην Ελλάδα είναι ο καθηγητής Ιωάννης Σ. Κατσουλάκος, είναι super γνώστης του θέματος αλλά όχι προσωπική μου συμπάθεια.
-
Διορθωστε αν καλω λαθος αλλα πως ειναι δυνατον να μιλαμε για ενιαια αγορα και ελευθερη διακινηση αγαθων, προσωπων και κεφαλαιων οταν εξαιρουμε οικονομικες δραστηριοτητες απο τον ανταγωνισμο (εγχωριο ή ενδοευρωπαϊκο σημασια δεν εχει ή δεν θα επρεεπ να ειχε εφοσον οραμα ειναι μια ενωμενη Ευρωπη).
Κοινως μου φαινεται δυσκολο να μιλας απο τη μια για ενωμενη Ευρωπη και απο την αλλη να θεωρεις οτι μια σειρα δραατηριοτητων θα πρεπει να ειναι μονοπωλια με το εκαστοτε κρατος να εχει απολυτο ελεγχο σε αυτα ή με το κρατος να εχει ευλογησει καποιον Ιδιωτη στη θεση του. Ειδικα σε μια περιοχη του κοσμου που η ιδεα του Εθνικου πρωταθλητη οδηγησε σε δυο συρραξεις την Ευρωπη με εκατομβη νεκρων κατι τετοιο σιγουρα δεν ηταν το ζητουμενο εκεινη την 9η Μαϊου που ο Σουμαν εθετε τα θεμελια αυτου που σημερα λεγεται ΕΕ.
Ολοι θα ηθελαν να δρεψουν τους καρπους μιας εννιαιας αγορας 350+ εκατομμυριων καταναλωτων. Θα πρεπει να ειναι ετοιμοι ομως να αποδεχτουν και τις συνεπειες οτι η εταιρεια Α απο τη χωρα Β μπορει να παραγει το προϊον ποιοτικοτερα και φθηνοτερα ή να προσφερει υψηλοτερο λογο αποδοσης/τιμης.
Ο ανταγωνισμος βελτιωνει τις υπηρεσιες κ τ λογο προσφερομενου προϊοντος προς τιμη. Ενα απολυτα κλειστο κυκλωμα δεν θα ειχε λογο καμιας βελτιωσης της προσφερομενης υπηρεσιας ή πονηρα σκεπτομενο θα ειχε καθε λογο να αυξησει το κοστος παραγωγης εφοσον αυτο ειναι ζητουμενο για ή αποτελεσμα της αυξησης των απολαβων του για την υπηρεσια αυτη.
Προσωπικα θεωρω οτι το μονοπωλιο ειτε κρατικο ειτε Ιδιωτικο δεν εχει στοχο τη βελτιωση της ποιοτητας της προσφερομενης υπηρεσιας. Ειτε θα στοχευει στο υπερκερδος του Αφεντικου ειτε στις υψηλες απολαβες του προσωπικου της ειτε των διορισμενων διοικητων και των αφεντικων τους ειτε και των δυο μαζι σε συμβιωτικη σχεση για αυτους που ειναι πρακτικα παρασιτικη για το κοινωνικο συνολο. Στην Ελλαδα δε που η εννοια κρατικο συμφερον ειναι τοσο αφηρημενη και αδυνατη εμπρος στο συντεχνιακο/ατομικο συμφερον, η πιθανοτητα μιας κρατικα διοικουμενης επιχειρησης που θα εφαρμοζει συναμα και τις βελτιστες πρακτιες παραγωγης ειναι απλα μηδενικη. Κατα τα αλλα ειτε θελουμε να το αποδεχτουμε ειτε οχι η βελτιωση της παραγωγικοτητας ειναι προς οφελος της κοινωνιας ειτε μεσω της μειωσης του κοστους μιας υπηρεσιας ειτε μεσω της αυξησης του κερδους του επιχειρηματια ειτε μεσω και των δυο (αυξηση κερδων = περισσοτεροι φοροι).
Και για να προλαβω αυτους που τοσο ευκολα θα προσπαθησουν να με κατακεραυνωσουν για αυτα που λεω θα σημειωσω οτι το λαμογιο επιχειρηματιας επιζει γιατι λαδωνει τα λαμογια διοικουντες/ελεγκτες. Οποτε δεν φταιει η παραγωγικοτητα για τη διαφθορα ή μονον ο Ιδιωτικος τομεας για αυτην. Ειναι μεγαλη κουβεντα για το τι εγινε πρωτο. Τον λαδωσε ή τα ζητησε δλδ. Αλλα ενω ενας διεφθαρμενος Ιδιωτικος τομεας ειναι αναγκαια συνθηκη για τη υπαρξη διαφθορας ενας διεφθαρμενος Δημοσιος Τομεας ειναι αναγκαια και ικανη συνθηκη. Και οποιος καταλαβε καταλαβε.
Και προσωπικα ελαχιστα με ενδιαφερει αν το αφεντικο του Α ή του Β ειναι το κρατος ή ενας Ιδιωτης. Γιατι ακομα και στην ιδανικη περιπτωση που το κρατος διοικει σωστα μια επιχειρηση πρακτικα μπορει μεν να καρπουται και τα κερδη αλλα στην πραγματικοτητα ως κοινωνια χανει κεφαλαια που θα μπορουσαν να εισρευσουν στη χωρα απο το εξωτερικο για τη δραστηριοτητα αυτη.
ΔΝΤ - Η ζωή μετά... (το Μνημόνιο 3)