Ο χρήστης cosneo έγραψε:
Σε κάποια θεματα θεωρώ πως έχει δίκιο. Και καλό είναι η 'θρησκευτικότητα' να είναι ΜΟΝΟ προσωπικό θέμα του καθενός και όχι μερος εκδηλώσεων.
Παρόλ' αυτά όμως τα δέχομαι ως μέρος την ελληνικής παραδοσης. Πόσο κακό κάνει η εικόνα του αγιασμού στην αυλή του σχολείου κατα την έναρξη της σχολικής χρονιάς?
Δεν ξερω τι ισχύει με τα θρησκευτικά ως μαθημα στο σχολείο, δηλαδή τι διδασκετε πλέον αλλα θυμαμαι πόσο ενδιαφερον ήταν -νομίζω στην 2α Γυμνασίου- το βιβλίο των θρησκευτικών που περιείχε γνωριμία και γνωση και για τις άλλες θρησκείες του κόσμου.
Η παραδοση δεν ειναι στατικο και ακριτο κοινωνικο φαινομενο, συμπεριλαμβανει εμας και την αλληλεπιδραση μας μ' αυτην.
Παραδοση ειναι το καθαρισμα των ταυρων στην ισπανια για ψυχαγωγια, δεν σημαινει ομως παραλληλα οτι εμμενουμε σε αυτο επειδη ειναι. Οι μεσηλικοι/ ηλικιωμενοι συμφωνουν, η νεα γενια ισπανων διαφωνει. Ο τροπος σκεψης, τα δικαιωματα ειναι πεδια συλλογισμου.
Δεν ειναι ποσο κακο κανει μια τελετουργια (γιατι ετσι μ' αφηνεις να ρωτησω ποσο καλο κανει), ειναι το αν η προσαρμογη των μαθητων σε συγκεκριμενη πιστη (κατι καθαρα προσωπικο) ειναι σωστο παιδαγωγικα. Πιστευω ο σκοπος του σχολειου δεν ειναι η εφαρμογη ηθους αλλα η εξασφαλιση συνθηκων για την δημιουργια του.
Οσον αφορα στο μαθημα (το οποιο απαιτει 10 ταξεις για να εμπεδωθει; το θεωρω αστειο) στην υποχρεωτικη εκπαιδευση, θυμαμαι οτι - ως επι το πλειστον - ηταν επικεντρωμενο ξεκαθαρα στον χριστιανισμο. Σε μια ταξη που 'χαμε βιβλιο, οπως λες, με αλλες θρησκειες, 2 απο αυτες δεν τις ειδαμε καθως δεν προλαβαμε μεχρι το τελος του βιβλιου και τελικως ηταν εκτος υλης.