-
Ασυστολα ψευδη
-
Δεν είναι ψεύδη. Στατιστικά στοιχεία παραθέτω απλώς.
-
Σε μία από τις ταινίες super 8 που τραβούσε ο πατέρας μου όταν ήμασταν μικροί με είδα να επιδεικνύω στο φακό με καμάρι ένα καρτ ποστάλ που δεν αποχωριζόμουν ποτέ στα έξι μου. Ήταν μια κάρτα από τoν Πολύγυρο που μας είχε στείλει ένας συγγενής η οποία απεικόνιζε ένα δρόμο με παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Μέσα σε αυτά είχα σταμπάρει ένα κόκκινο Kadett A και είχα κολλήσει με το χρώμα του και το τετράγωνο σχήμα του. Εϊχα βρει το καπάκι ενός κουτιού που είχε ζελατίνα στο επάνω μέρος και ταίριαζε ακριβώς στο μέγεθος της κάρτας και της είχα φτιάξει κάδρο. Την έπαιρνα παντού μαζί μου και επιδείκνυα το κόκκινο Kadett με καμάρι......
-
Να ξεκινήσω και εγώ εντελώς ανακατωμένα και όπως έρχονται στο μυαλό μου:
Σε ηλικία 2-3 ετών, το συνέταιρο του πατέρα μου να έρχεται τα μεσημέρια κάτω από το σπίτι για να τον πάρει και να αλλάξουν.
Αργότερα τα βράδια που γύρναγε ο πατέρας να με περιμένει, πριν ανέβει σπίτι, να κατέβω κάτω για να μαρσάρω λίγο τον V4 από τη μεριά του συνοδηγού (καταλαβαίνετε τι τέντωμα έπεφτε). Το αμάξι δεν είχε ποτέ μοκέτα κ.λ.π., μόνο ένα μαύρο γυαλιστερό σκληρό πλαστικό -ίσως παραγγελία μόνο για τα ταξί?- που καλυπτόταν από τα γνωστά σκληρά λαστιχένια πατάκια. Ηταν το καμάρι του πατέρα μου, το πώς γυάλιζε το πλαστικό στο κομμάτι του μπροστινού τούνελ, που ήταν ακάλυπτο από πατάκια
Στην ίδια περιοδο (1973 - 75) το συνέταιρο επίσης που, όταν μπορούσε, ερχόταν τα πρωινά με το 1624 διαξονικό κόκκινο Mercedes με πράσινη καρότσα, που οδηγούσε σα δεύτερη δουλειά τα πρωϊνά -όταν μπορούσε, και με έπαιρνε να πάμε μαζί δρομολόγιο για να ξεφορτώσουμε τούβλα σε οικοδομές. Ορθιος εγώ μέσα στην καμπίνα του φορτηγού να προσπαθώ να κρατηθώ από το μεταλλικό χερούλι στο ταμπλό και ο κυρ Γιάννης να παλεύει με το λεβιέ που έβγαινε σχεδόν κάτω από το κάθισμά του! Νόμιζα ότι με είχαν ανεβάσει στο Θεό
Στις αρχές ο πατέρας είχε και ΙΧ, ένα μαύρο PONTIAC LAURENTIAN του 58 με εξακύλινδρη STRATOSIX, που δεν πρόλαβα καθόλου στην κατοχή μας, και ένα VAUHXALL VELOX (μάλλον του 56), το οποίο είχε σχεδόν παρατημένο και ψιλομάζεψε για να κυκλοφορεί όταν αποχωρίστηκε την PONTIAC (βλέπετε το 17άρι δε σταμάταγε για βόλτες, δούλευε μέρα νύχτα). Ποτέ δε συμπάθησα εκείνο το VAUHXALL, μπρος στο FORD έδειχνε παλιό και ήταν μαύρο, μάλλον δε μπορούσα να δω και καλά έξω. Και ένα απόγευμα, πηγαίνοντας για το Αιγάλεω, που ήταν η αγαπημένη μου βόλτα για να παίξω με τα ξαδερφάκια, το VELOX τα φτυσε στο Γκαζοχώρι. Εριξα το κλάμα της ζωής μου, να περιμένω δίπλα στην τεράστια πέτρινη μάντρα να έρθουν να μας μαζέψουν, σε μία γειτονιά με φτωχικά πέτρινα σπίτια και γυναίκες περίεργα ντυμένες.
Μετά πουλήθηκε κι αυτό κοψοχρονιά σε κάποιο πρώτο μου ξάδερφο, που μόλις είχε πρωτοπάρει διπλωμα και απέμεινε το FORD να είναι one man show, αφού κάπου εκεί το 73 - 74 ο συνέταιρος σταμάτησε να το δουλεύει και το είχαμε ολη τη μέρα εμείς.
Αλλο κλάμα ένα απόγευμα στην Κωνσταντινουπολεως, όπου είχε πρωτοανοίξει το μαγαζι του ο μηχανικός που το φτιάχνει ακόμη και σήμερα. Τότε είχε μόλις απολυθεί από φαντάρος, δεν ήθελε να γυρίσει στη ΣΤΑΚΟΡ, μιας και όλα αυτά τα ταξί που ειχαν κυκλοφορήσει υποσχόντουσαν χρυσές δουλειές, και ξεκινησε μαζί με το φίλο του το Θοδωρο, την προσπάθειά τους. Ο συγχωρεμένος ο πατέρας του Βαγγέλη , ο κυρ Βασιλης, φίλος και συνάδελφος με τον δικό μου από το 50, 'ρε Γιάννη να τα βοηθήσουμε τα παιδιά που ξεκινάνε', φιλότιμος ο πατέρας μου πάντα, και το FORD άρχισε να πηγαίνει εκεί. Ενα απόγευμα λοιπόν το μοτέρ ρετάριζε, προφανώς οπως κατάλαβα πολλά χρόνια αργότερα από ιδίαν πείρα από καρμπιρατέρ, και περνάμε από το συνεργείο. Κάτι του λέει ο πατέρας του Βαγγέλη, βγαίνουμε εμείς έξω, μπαίνει μέσα ο Βαγγέλης και φεύγει! Δε σταμάτησα να κλαίω μέχρι που γύρισε πίσω, με μία μεγάλη ΙΟΝ γάλακτος, που με έκανε να τα ξεχασω όλα και να τον συμπαθήσω. Ο μαστροΘόδωρος μας άφησε χρόνους φέτος, ο Βαγγέλης ετοιμάζει τα χαρτιά του για σύνταξη και καμαρώνει, όταν μπαίνει κανείς στο μαγαζι του, ότι με αυτό το αμάξι ξεκίνησε!!!,
Εκείνο το συνεργειο ήταν μία χαρά για την εποχή του, λειτουργεί ακόμη ως συνεργειο MERCEDES.
Τα επόμενα όμως, εκεί στη γειτονιά πίσω από τη ΣΤΑΚΟΡ, σκέτη απελπισία: λαμαρίνες, σκοτάδια, λάκκους για να κατέβουν τα σανζμάν, χριστοπαναγίες, λάσπες για να πάμε στη ΣΤΑΚΟΡ να φέρουμε τα ανταλλακτικά.....
Ενίοτε στηνόταν και κανένα φαγοπότι στον πάγκο με ό,τι βρισκόταν. Ο πατέρας πάντως πάντα έβαζε το κρασί, μιας και στο πορτ μπαγκάζ διατηρούσε ένα λίτρο λάδι, τέσσερα λίτρα νερό και έξι λιτρα κρασί..
Εχω πολλά ακόμη να θυμηθώ, αν κουράζω ας το πει κάποιος ευγενικά (και με έχουν πάρει και τα ζουμιά ρε γαμώ το).. -
Ε όχι και κουράζεις Νίκο, αυτά είναι τα πιο ωραία! Συνέχισε παρακαλώ!
-
τι λές ρε που μας κουράζεις...
Συνεχίστε ρε παίδες, πολύ όμορφες ιστορίες -
σίγουρα δεν κουράζει κανένας κανέναν.
-
οποιος δεν γουσταρει.......δεν διαβαζει.......απλα! αντε τελειωνε γιατι περιμενει στην ουρα κι ο παναγιωτης
-
σωστά να φύγει να πάει αλλού.
-
παρεπιπτόντως, V4 σε ποιό αμάξι? fulvia?
-
ford!!!!
-
Συνεχίζω:
15 Οκτωβριου του 74 και πιάνουν οι πόνοι τη θεία μου να γεννήσει. Ο θείος στο γραφείο, η μάνα μου πανικόβλητη και η γιαγιά να μη μπορεί να βοηθήσει. Σαν από μηχανής θεός σκάει μύτη ο πατέρας με το 17άρι, ήταν και standby στην περιοχή λόγω της κατάστασης της εγκυμοσύνης. Ολοι στο 17άρι, εγώ πάντα διπλα στον οδηγό στη μέση του μονοκόμματου καθίσματος, φτάσαμε Νέο Κόσμο - Αλεξάνδρας σε χρόνο dt. Καμάρι εγώ που το 17άρι πάλι 'καθάρισε' αλλά η συνέχεια ήταν οδυνηρή: η θεία γέννησε κοριτσάκι και όχι αγοράκι -όπως μου είχαν υποσχεθεί, για να παίζω- και ο ταξιτζής που πήραμε για να επιστρέψουμε σπίτι με τη μάνα μου, πήρε είδηση τη ζοχάδα μου και μου την έλεγε για το FORD (σιγά το πράγμα, μία καινούρια /8 είχε με πάνω λεβιέ κι αυτός).
Κανά μήνα μετά, πρωί χτυπάει το τηλέφωνο σπίτι και το σηκώνει η μάνα μου. Καθώς εγώ παίζω αμέριμνος ακούω ουρλιαχτό και φωνές, καταλαβαίνω ότι κάτι έχει πάθει ο πατέρας μου στο δρόμο, και σε χρόνο dt βρίσκομαι με τα παιχνίδια μου στη γιαγιά και η μάνα μου στο δρόμο να ψάχνει ταξί για να πάει στο σημειο που της είχε πει ο πατέρας μου για το ατύχημα. Οταν έφτασε στη διασταύρωση της Λ. Βουλιαγμένης που πάει για Ηλιούπολη, το αμάξι το είχαν μαζέψει και κάποιοι γείτονες της είπαν, όπως μας διηγήθηκε μετά, ότι όλοι στο ταξί, οδηγός και τέσσερις επιβάτες, ήταν καλά, και ευτυχώς που ο ταξιτζής έφυγε με κόκκινο και ανέπτυξε ταχύτητα, οπότε τον πρόλαβε η μπετονιέρα από πίσω εν κινήσει, αλλιώς...
Γυρνάει η μάνα στη γιαγιά και, με κάποιο τρόπο που δε θυμάμαι, με παίρνει και πάμε και βρίσκουμε τον πατέρα με το αμάξι στο συνεργείο, σε εκεινη τη γειτονιά που έλεγα πριν. Αν και τεσσάρων χρονών, θυμάμαι ακόμη πρόσωπα βουβά, τον κόλο από το 17άρι μάλλον να μην υπάρχει, το πίσω παρμπρίζ να έχει σπάσει και το αμάξι πάνω στην καλίμπρα, ή ό,τι ήταν εκείνη η βάση. Για να ξεχάστώ και να μην ακούω και τις συζητήσεις, με έβαλε ο πατέρας να κάτσω στη θέση του οδηγού και να παίζω με το τιμόνι. Εγώ βέβαια συνέχεια πίσω κοίταγα, γιατί μέχρι και η εταζιέρα είχε γίνει αλοιφή. Ενώ όλοι όμως συζητάγαν αν μπορεί να ξαναγίνει αυτοκίνητο, εγώ, με τη μακαριότητα του 4χρονου, ήμουν σίγουρος γι αυτό. Οπως βλέπετε σήμερα, είχα δίκιο
18 ημέρες στο συνεργείο, τραβήχτηκε ο κολος και κολλήθηκε άλλη πίσω ποδιά με πάτωμα περίπου 20 πόντους από το τέλος - ούτε λόγος για ορθολογική επισκευή με γνήσια ανταλλακτικά. Η επισκευή συνδυάστηκε και με ολικό βάψιμο και το 17άρι ξαναβγήκε στον αγώνα. Μαζί με τον πατέρα πήγαμε και το πήραμε και θυμάμαι ακομη τη μυρωδιά από τα καψίματα με τα οξυγονα και το βάψιμο, ανάμικτα. Δεν ήταν πια όμως όπως πριν, οι γραμμές είχαν αλλοιωθεί, οι στόκοι έδιναν και έπαιρναν, το χρώμα δεν ήταν πια εκεινο το ωραίο γκρι αλλά ένα άλλο πιο σταχτί και η μάχη με τη σκουριά σε όλα αυτά τα σημεία όπου είχε μπει χέρι ξεκιναγε. Μερικά χρόνια αργότερα, γύρω στο 1980, όταν είχα φτάσει 9 - 10 ετών και έκανα ονειρα ότι το αμάξι κάποτε θα έρθει στα χέρια μου, ο πατέρας μου γέλαγε και έλεγε: 'Σιγά μην υπάρχει τότε (το 1988) το 17άρι, φτάσε εσύ εκεί και θα σου πάρω τότε BMW' εννοώντας την 316 που έσκιζε τότε. Εγώ μέσα μου πάλι πίστευα ότι λέει μπαρούφες, αλλά δεν έλεγα τίποτα. Δικαιώθηκα εγώ όμως. Και ο ¨κόλος' πλέον έχει δύο καινούρια NOS φτερά, μία καλή ποδιά και πάτωμα χωρίς 'αμαρτίες'.
Και για να κλείσουμε με εκεινο το ατύχημα, θυμάμαι τα ευχαριστήρια τηλεφωνήματα της εγκύου κοπέλας που καθοταν στο πίσω κάθισμα, και είδε τον προφυλακτήρα της MAGIRUS-DEUTZ μπετονιέρας να σταματα λίγους πόντους πριν το κεφάλι της..
Συχνά έβγαινα και για 'δουλειά' μαζί με τον πατέρα, αλλά δε μου έρχεται στο μυαλό καμια πικάντικη ιστορία. Κάναμε πέντε έξι κουρσες και καταλήγαμε σε κανένα φίλο για καφέ, ή ταβέρνα για κανένα κατοσταράκι. 'Δε θα λες στη μάνα σου πού πάμε και τι κάνουμε εμείς οι άντρες', μου έλεγε, αλλιώς δε θα σε ξαναπάρω μαζι μου...
Κάπου στο 1977, 1978 το πήραμε ολόκληρο, και θυμάμαι ότι ζοριστήκαμε οικονομικά για τα καλά για μία διετία. Εγώ όμως πού να καταλάβω τι σήμαινε ολόκληρη άδεια ταξί, μόνο το χαβά μου και τη χαρά μου, που ξεδιάλυνε το τοπίο και θα το είχα όλο δικό μου...
Οι σχέσεις με το συνέταιρο ποτέ δε σταμάτησαν, και πάντα πηγαίναμε στο σπίτι του στην Ορφέως στα περιβόλια, πέρα, πριν το ποτάμι. Εκεί όπου θυμάμαι, 2 - 3 ετών μωρό, να στήνονται γλέντια από το πουθενά μέσα στο καλοκαίρι στην αυλή, ή το χειμώνα στην κουζίνα που είχε χώμα κάτω!! Παλιό σπίτι με όλα τα δωμάτια διατεταγμένα γύρω από μία αυλή, διπλα στην κουζίνα το βαρελι με το κρασί (μπορεί να μην ειχαμε να φάμε, αλλά κρασί πάντα είχαμε) και πιο πέρα ένας spare V4, μάλλον ήταν αυτός που, όπως έλεγε ο πατέρας, αγοράστηκε καινούριος για να αντικαταστήσει τον original, και τις πρώτες ημέρες λειτουργίας του, σε κάποιο ταξιδι για Βόλο, του τα έδωσαν όλα και τα φτυσε. Αλλά λεφτά δεν υπήρχαν για καινούριο, ψευτοεπισκευή στον original που δεν είχε πεταχτεί, και, παρά τα 650000 χλμ, πάλι στη δουλειά....
Τελειώνω, φτάνουμε στο 1981 και ο πατέρας αφού σταθμιζει όλους τους παράγοντες αποφασίζει για μετατροπή σε diesel. Από 5,5 δρχ / χλμ θα πέφταμε σε 1,5 -χαράς ευαγγέλια. Να σου λοιπόν το 17άρι με επισκευασμένο 200D/4 με σανζμάν. Αν δεν κάνω λάθος το πήραμε Τετάρτη μεσημερι από το συνεργείο στη Δάφνη, να το πάμε για εξάτμιση - ιδιοκατασκευή στον Κεραμεικό (και ήλπιζα, ότι θα ειμαστε πίσω μέχρι το βράδι να δω τους Dukes). Ξαναέγινε και ένα μάζεμα φαναρτζοδουλειάς με δύο καινούρια φτερά μπροστά και δύο φρύδια, και όλη η εικόνα, σε συνδυασμο με τον ήχο, ήταν MADMAX, με έπιασε νευρικο γέλιο και μου το έκοψε ο πατέρας λέγοντας ότι τον καντεμιάζω.
Δε μου έρχεται άλλη έντονη εικόνα στο μυαλό μέχρι το Μάϊο του 85 που πέθανε. Το αμάξι έμεινε για κάμποσες μέρες στο σημείο που το είχε άφήσει, πριν πάει να αράξει για 3,5 χρονια στο σπιτι της θειας μου στο Αιγάλεω. Για το μικρο αυτό διάστημα, θυμάμαι ότι, καθώς πλησίαζα τα μεσημερια στο σπίτι, μετά από το σχολείο, και συνεπαρμένος από το χαβαλέ της παρέας, χαιρόμουν για μία στιγμή που το έβλεπα, έλεγα είναι εδώ ο πατέρας, θα φάμε μαζί. Μετά θυμόμουν τι είχε γίνει, και έλεγα μέσα μου: ο πατέρας πέθανε, αυτό όμως θα το έχω για πάντα, να μου θυμίζει όσα περάσαμε μαζί και τα ξέρουμε μόνο εμείς οι δύο. Καλα δεν τα κατάφερα ρε μάγκες?
Ο,τι άλλο υπάρχει από το FORD δεν το θεωρώ παιδική άνάμνηση και δε θέλω να αναφερθεί εδώ μεσα. Στα χρονια που ακολούθησαν πάντα κάτι προσπαθούσα να φτιάξω για να το ξαναφέρω πίσω στην κατάσταση του 68, και κάθε φορά έβλεπα τον πατέρα στον ύπνο μου. Μου ζήταγε να το κάνει μία βόλτα, εγώ του έδινα τα κλειδιά, καθόμουν διπλα του με την ιδια σιγουριά που είχα μικρός και τον απολάμβανα να χαμογελάει ικανοποιημένος. Αυτή τη φορά δεν έχει έρθει ακομη. Κατάλαβε ότι το πείσμα μου δεν έχει τελειωμό και ότι ποτέ δε θα το αφήσω για καμία 316 ή οτιδήποτε άλλο.
Σας ευχαριστώ ολους σας -και ειδικά τον alpine- που με το θέμα αυτό μου δώσατε την ευκαιρία να βγάλω τόσα εσώψυχα απόψε. Είχα χρόνια να κλάψω μονος μου έτσι... -
Και μεις συγκινηθήκαμε, και με την ιστορία σου και με τις δικές μας προβολές στην ιστορία σου.
Το άνοιγμα του τόπικ αυτού ήταν απίστευτη ιδέα.Με αφορμή την περιγραφή του Νίκου, πιστεύω ότι αν έκανα μάθημα ιστορίας 'Η μεταπολεμική Ελλάδα', θα μοίραζα στους φοιτητές για εγχειρίδιο το συγκεκριμένο τόπικ.
Ζωντανό, με καταπληκτική αποτύπωση των οικονομικών, κοινωνικών, ακόμη και πολεοδομικών δεδομένων και εξελίξεων. -
Πραγματικα συγκινιτικη ιστορια του νικου και του ford..Νιωθω πολυ μικρος για να εχω γραψει αυτα που εγραψα..
-
Ο χρήστης nonos έγραψε:
Πραγματικα συγκινιτικη ιστορια του νικου και του ford..Νιωθω πολυ μικρος για να εχω γραψει αυτα που εγραψα..Εγραψες αυτά που αισθάνεσαι. Και τα συναισθήματα -και η ψυχούλα, όπως έλεγε και ο Ζαμπέτας- ούτε ζυγιζονται ούτε πάνε με το μέτρο.....
Εχουμε όλοι μας την ίδια ευαισθησία, ο καθένας για το δικό του, απολύτως σεβαστό λόγο.
Και αφού είσαι μικρός, και φοιτητής, όπως είδα πιο πάνω, μην περιμένεις ποτέ να δώσουν οι άλλοι αξία πρώτοι σε κάτι δικό σου, εσύ είσαι εκείνος που θα τους δώσει να καταλάβουν πόσο μεγάλη σημασία έχει για εσένα.. -
Ο χρήστης NIKOS17M έγραψε:
Πραγματικα συγκινιτικη ιστορια του νικου και του ford..Νιωθω πολυ μικρος για να εχω γραψει αυτα που εγραψα..
Εγραψες αυτά που αισθάνεσαι. Και τα συναισθήματα -και η ψυχούλα, όπως έλεγε και ο Ζαμπέτας- ούτε ζυγιζονται ούτε πάνε με το μέτρο.....
Εχουμε όλοι μας την ίδια ευαισθησία, ο καθένας για το δικό του, απολύτως σεβαστό λόγο.
Και αφού είσαι μικρός, και φοιτητής, όπως είδα πιο πάνω, μην περιμένεις ποτέ να δώσουν οι άλλοι αξία πρώτοι σε κάτι δικό σου, εσύ είσαι εκείνος που θα τους δώσει να καταλάβουν πόσο μεγάλη σημασία έχει για εσένα..Σε ευχαριστω πολυ για αυτες τις φρασεις.. απλα επειδη ειμαστε ολοι πισω απο την ασφαλεια του πληκτρολογιου νιωθω πολλες φορες την αναγκη να δειξω και λιγο παραπανω ποιος ειμαι για να ειμαστε πιο αληθινοι και πραγματικοι. Γι αυτο ανεφερω καποιες φορες την ηλικια και την ιδιοτητα μου.
-
Ο χρήστης Δημήτρης Ραζής έγραψε:
Και για να σε κάνω να πεθάνεις απο ζήλεια, βρήκα πριν 4-5 χρόνια σε ενα παλιό βιβλιοπωλείο - παιχνιδάδικο στην Σύρο, καινούρια στο κουτί τους, μια W123 καφέ
ΟΚ, δεν είναι αστεία αυτά, Δημήτρη.
Πες τιμή....
Τώρα, λέμε!(δεν κάνω πλάκα)
Αν θες στην ανταλλάζω και με κανονική 123!
Το μίνι το είχαμε (διαλύσει) και εμείς... δε μου έλεγε τίποτα μπροστά στην καφέ 123... -
@ NIKOS17M:
-
**NIKOS17M ** Δεν εχω λογια να πω μετα απ οσα ειπες
-
Aχ βρε Νίκο τι μου κάνεις.... Διαβάζω το κείμενό σου στη δουλειά και κρατιέμαι να μην με παρουν τα ζουμιά και γίνω ρόμπα.... Πάω μια βόλτα...
παιδικές αναμνήσεις ιστορικών (και μη)