Σκόρπιες σκέψεις(η συμπεράσματα) για τα πιτσιρίκια.
Τα παιδιά είναι μεγάλη ιστορία. Η δική μου εμπειρία μου έδειξε(σε αντίθεση με ότι πίστευα)ότι γεννιούνται με χαρακτήρα και προσωπικότητα.
Δεν υπάρχει σωστός τρόπος διαπαιδαγώγισης, αλλα τρόπος σωστός για το κάθε συγκεκριμμένο παιδί. Αρα το σημαντικότερο είναι να κατανοήσει ένας γονιός τον
όποιο χαρακτήρα και προσωπικότητα του παιδιού του, και να βρεί έναν ειδικό τρόπο να στέκεται απέναντί του. Μια 'χ' γονική συμπεριφορά μπορει να έχει θετικό αποτέλεσμα σε ένα συγκεκριμμένο παιδί, και αρνητικό σε κάποιο άλλο.
Πίστευα πως στα παιδιά θα πρέπει να λέω πάντα αλήθειες. Για να με εμπιστεύονται και παράλληλα να μάθουν τον πραγματικό κόσμο. Λάθος. Τα παιδιά τρομάζουν και τα χάνουν με την ωμή πραγματικότητα. Θέλουν παραμύθια και ψεματάκια, μέχρι να φτάσουν στο σημειο να μπορούν να δεχτούν την πραγματικότητα με σωστή άμυνα.
Πίστευα πως θα πρέπει να υπάρχει απόλυτη ελευθερία σε κάποια θέματα.
Πεινάς; Τρώς. Νυστάζεις, κοιμάσαι. Κι όμως είναι λάθος. Το πρόγραμμα θα πρέπει να υπάρχει. Η ρουτίνα για τα παιδιά είναι ασφάλεια και ισορροπία.
Χωρίς ρουτίνα νοιώθουν περίεργα, κάτι σαν αστάθεια.
Νόμιζα τελοσπάντων διάφορα, μέχρι που ήρθαν τα ίδια τα παιδιά και με διέψευσαν, και κατάλαβα ότι για να τα βγάλω πέρα θα πρέπει να ανοίξω περισσότερο το μυαλό μου, να κάτσω στο θρανίο αφήνοντας πίσω την ξερωλίαση και να ασχοληθώ με όλα τα γκάζια.
Άσχετα, για αυτά το πιο σημαντικό είναι ο χρόνος που νοιώθουν ότι περνάω μαζί τους. Ποτέ δεν τον χορταίνουν. Προσπαθώ κι εγώ να τα καλύπτω όσο μπορώ.
Είναι το μόνο που δεν συγχωρούν τα παιδιά στους γονείς. Αν είσαι φτωχός δεν θα σε κατηγορήσουν ποτέ. Αν δεν τους αφιερώσεις ( 'σωστό' ) χρόνο θα στο φυλάνε...
Α, καλή χρονιά παιδιά σε όλους.