Ο χρήστης Geo f1 έγραψε:
Καποιος ειναι βαρετος...
Και καποιος επιλεκτικουλης.
Βιαστηκες πχ να γραψεις το παρακατω:
Σιγα που δεν θα ξαναποσταρες
Αλλα δεν σε πειραξαν αυτα:
kantoniou θα ξαναγίνω ΜΑΛΑΚΑΣ......χάνοντας το χρόνο μου για τελευταία φορά μαζί σου.....
απάντηση εσύ ειδικά μην ξαναπεριμένεις ό,τι και αν γράψεις.......ό,τι και αν ρωτήσεις
over and out...........που λένε και εδώ μέσα
Δεν πειραζει, δικαιωμα σου. Προκειμενου ομως να μην βαριεσαι, θα προσθεσω λιγη ποιηση στο φορουμ. Ελπιζω να σου αρεσει :
Ωδη στον εξυπνοτερη γυναικα του φορουμ
Από μικρός τη γούσταρα την Αλμπα την Παριετι,
(μου θύμιζε στα νιάτα της τη Δήμητρα Μαργέτη).
Ο έρωτας δεν έσβηνε, κι ας πέρασαν τα χρόνια,
και μεσ' στο φόρουμ ξαφνικά, να την, με παντελόνια.
Αλλά και άλλοι τη θαυμάζουν
και όταν γράφει τη δοξάζουν
και από πόθο αναστενάζουν.
Όταν δημοσιεύει η Αλμπα,
ο Geo χύνει απ’ την καύλα.
Ασύμφορο όμως καταντούσε,
το πληκτρολόγιο κολλούσε,
και όλο το αντικαθιστούσε.
(Πήγε στο τέλος στην Αθήνα,
στο μαγαζάκι της Ferrari,
και πήρε μια ζελατίνα
-από το κράνος του Αλόνσο-
και γλίτωσε το παλικάρι).
Κι αυτή αυτοθαυμάζεται
και μόνη εκστασιάζεται.
Σας λεω -και να το θυμηθειτε-
γραφει και αυτοϊκανοποιειται.
(Με το δεξί το double-click,
με το ζερβό he grabs her dick)
Ήταν γυναίκα με παπάρι,
μα όλα ξεκίνησαν ωραία,
η Αλμπα μπήκε στην παρέα
και έγραφε για την Ferrari.
Ηταν αλλέγκρα, χειμαρρώδης,
στα σχόλια της πνευματώδης
(αν και υπηρχε μια υποψια
για ελαφρα υπεροψια)
Ειχε πολλες inside info,
(που εβγαζε απ' το μυαλο της)
κι ας ηταν ελαφρώς του κώλου,
και παντα υπερ του Σπανιολου.
Ειχε ομως και διασυνδεσεις, του Τουρινι ητανε φιλη,
εστω κι αν, οταν διαφωνουσε, του εχωνε κανα καντηλι.
Με του Αλονσο τον πατερα,
τα λεγαν μέρα-παρα μερα.
Tα τζάμια του ’πλενε στη Shell
και μάθαινε για το πουλέν.
Και με τον Χαμιλτον (τον μαυρο…)
πινανε τσίπουρο με γαυρο.
Ήταν πολύγλωσση επίσης (στα αγγλικά είχε ένα θέμα…),
στα ιταλικα μας τσαμπουνουσε του Τουρινι το κάθε ψέμα.
Μα όσα έλεγε με στόμφο, συνηθως μοιάζαν για τα μπαζα,
αλλα μιλουσε για τους λίγους, δεν απευθυνονταν στη μαζα.
Στο τέλος τα ’χασε τελείως, στο φόρουμ έβλεπε αντιπάλους
(ανέβηκε η μυωπία ή στο μυαλό έβγαλε κάλους;)
Από τα πλούσια ελληνικά της λείπει μια φράση: «Έκανα λάθος»,
στις εμμονές της επιμένει με περιφρόνηση και πάθος,
τους άλλους κατακεραυνώνει με υπεράνω δήθεν ύφος,
και το αλάθητο του Πάπα μπροστά της είναι ένα μύθος.
Όταν τα πράγματα ζορίσαν, τα ’χασε όμως η Αλμπούλα.
Πάει το λούστρο, η κομψότης και φέρθηκε σαν Κατινούλα.
Το περισπούδαστο το ύφος
(Αυτής, που ‘χε διδάξει ήθος),
μέσα σε μια στιγμή εχάθη.
Όπως οι τίτλοι του Αλόνσο,
στη Βραζιλία, στο Άμπου Ντάμπι…
Χυδαία άρχισε να βρίζει, να λέει ασυναρτησίες,
πολύ χειρότερα από πρώτα, που ήταν λίγες οι ανοησίες.
Το θάρρος έχασε της γνώμης
«Ποιοι σ’ έβρισαν;» της λέμε, «Μίλα»
κι αυτη σαν κοτα κακαριζει,
δηθεν αδιαφορα σφυριζει,
έχει επιλέξει την ξεφτίλα.
Όμως, Αλμπούλα λατρεμένε, εμείς ακόμα σ’ αγαπάμε
(όσο εσύ αγαπάς τον Κίμι) και πάντα θα σε προσκυνάμε.
