Ο χρήστης Χρήστος Λάππας έγραψε:
Τσάβες: Όταν στον ΣΥΡΙΖΑ διαβάζουν επιλεκτικά τις διεθνείς εκθέσεις

Τάσος Κοκκινίδης .

Δεν μας έφτανε το μνημόνιο τώρα ήρθε και ο Ούγκο Τσάβες να διχάσει τη κοινή γνώμη στην Ελλάδα. Πουθενά αλλού στη Ευρώπη δεν διεξάγεται τέτοιος ανελέητος πόλεμος μεταξύ των υποστηρικτών και των επικριτών του αποθανόντος προέδρου της Βενεζουέλας.

Σοσιαλιστής επαναστάτης για τους Αριστερούς, διεφθαρμένος δικτάτορας για τους Δεξιούς. Η αντιπαράθεση έλαβε και κομματικό χαρακτήρα καθώς το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης έγραψε διθυράμβους για το έργο του και απέδωσε τις επικρίσεις που δέχτηκε ο Τσάβες σε «αντιδραστικούς κύκλους» που «αμφισβητούν την δημοκρατικότητα του Τσάβες διότι συγκρούστηκε με τη δικτατορία των αγορών».

Επειδή στην Ελλάδα νομίζουμε ότι είμαστε γνώστεις των πάντων και επειδή η αντιπαράθεση που έχει ξεσπάσει έχει πάρει κομματικά χαρακτηριστικά ανατρέξαμε σε πιο αντικειμενικές πηγές για να αξιολογήσουμε το έργο του Τσάβες. Ανατρέξαμε στις εκθέσεις διεθνών μη-κυβερνητικών οργανώσεων για τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Στις εκθέσεις των ίδιων οργανώσεων που όταν αναφέρονται στις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή το έλλειμμα δημοκρατίας στην Ελλάδα γίνονται πρωτοσέλιδα.

Να λοιπόν τι γράφουν για τη Βενεζουέλα: .

Παρατηρητήριο Ανθωπίνων Δικαιωμάτων (Human Rights Watch)

Κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Τσάβες η συσσώρευση της εξουσίας στην εκτελεστική εξουσία και η διάβρωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επέτρεψαν την κυβέρνησή του να εκφοβίσει, να λογοκρίνει και να ασκήσει διώξεις στους πολίτες της Βενεζουέλας που είτε επικρίνουν τον πρόεδρο είτε προσπαθούν να ματαιώσουν τη πολιτική ατζέντα του. Ο πρόεδρος Τσάβες και οι υποστηρικτές του έχουν χρησιμοποιήσει τις εξουσίες τους σε ένα ευρύ φάσμα υποθέσεων που αφορούν τη δικαιοσύνη, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, καθώς τους υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η βία στις φυλακές και τα κρούσματα κακομεταχείρισης από την αστυνομία παραμένουν σοβαρά προβλήματα.

Διεθνής Αμνηστία (Amnesty International)

Οι υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων απειλήθηκαν ενώ δικαστικές διώξεις με πολιτικά κίνητρα συνέχισαν να χρησιμοποιούνται εναντίον των επικριτών της κυβέρνησης. Οι μηχανισμοί ελέγχου για τη διασφάλιση της δικαιοσύνης και την αποτροπή των καταχρήσεων της αστυνομίας παρέμεινε υποτονική.Τα ανθρώπινα δικαιώματα της Βενεζουέλας αξιολογήθηκαν το 2011 από τα Ηνωμένα Έθνη. Τα κράτη-μέλη εξέφρασαν ανησυχίες σχετικά με μια σειρά από ζητήματα, όπως η ανεξαρτησία της δικαστικής εξουσίας, οι απειλές και η παρενόχληση των υπερασπιστών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι συνθήκες στις φυλακές και η ελευθερία της έκφρασης.

Τα αποσπάσματα αυτά αναμφίβολα αποτελούν καταπέλτη για το καθεστώς Τσάβες. Αποτελούν έναν από τους λόγους που καμιά χώρα της ΕΕ δεν εκπροσωπήθηκε από αρχηγό κράτους στη κηδεία του. Όπως σημείωσε η βρετανική Guardian, o Τσάβες δικτάτορας μάλλον δεν ήταν. Δύσκολο όμως να χαρακτηριστεί και δημοκράτης. Η ιστορία θα κρίνει το έργο και τις ημέρες του.

Όμως προκύπτει ένα ερώτημα για τον ΣΥΡΙΖΑ : Πως είναι δυνατόν να υιοθετεί ενθουσιωδώς τα πορίσματα της Διεθνούς Αμνηστίας όσον αφορά τη κακοποίηση των συλληφθέντων της Βελβεντού και να κάνει τα στραβά μάτια για τις εκθέσεις της ίδιας οργάνωσης για την Βενεζουέλα;

Η έκθεση της HUMAN RIGHTS WATCH

Η έκθεση της AMNESTY INTERNATIONAL

(Πηγή: http://www.theinsider.gr/index.php?opti ... Itemid=157)

εχουμε ήδη ένα θέμα, ας μη γράφουμε και εδώ

σχετικά με τα ΜΜΕ πάντως, το σχόλιο είναι ελαφρώς άστοχο και σου απάντησα στο α΄λλο τοπικό
Για τα υπόλοιπα δεν γνωρίζω

http://www.economist.com/news/leaders/21573106-appeal-populist-autocracy-has-been-weakened-not-extinguished-hugo-chávezs-rotten

*Latin America
Hugo Chávez’s rotten legacy

The appeal of populist autocracy has been weakened but not extinguished
Mar 9th 2013

BACK in the 1990s Latin America seemed to have turned the page on military rule and embraced democracy and free-market economics, with the sole, beleaguered exception of communist Cuba. And then along came Hugo Chávez, a bumptious Venezuelan former lieutenant-colonel who, having staged a failed military coup against a democratic government, got himself elected as president in 1998.

Mr Chávez proceeded to dominate his country for more than 14 years until his death this week from cancer. His secret was to invent a hybrid regime. He preserved the outward forms of democracy, but behind them he concentrated power in his own hands and manipulated the law to further his own ends. He bullied opponents, and encouraged the middle class to emigrate. He hollowed out the economy by mixing state socialism and populist redistribution with a residue of capitalism. And he glued it all together with the crude but potent rhetoric of Latin American nationalism. Mr Chávez claimed to be leading a “Bolivarian revolution” against the “empire” (ie, the United States). It did not seem to matter that Simón Bolívar, the Venezuelan hero who liberated much of South America from Spanish colonial rule, was an Anglophile conservative.

Chavismo turned out to be a remarkably successful formula: Mr Chávez won four elections by margins ranging from sweeping to comfortable and lost only one of his six referendums. In October he won a new six-year term even though campaigning was restricted by his illness, which was graver than he admitted. He spawned imitators elsewhere in Latin America, financing an anti-American alliance of like-minded leaders and client states. And he was the saviour of communism in Cuba, his aid keeping the Castros in power while slowing the transition to capitalism in a bankrupt island.

Theatre, cunning and oil

Two things lay at the heart of Mr Chávez’s success. The first was his own political talent. Born in provincial obscurity, he proved to be a natural performer and communicator, with an unmatched ability to empathise with ordinary Venezuelans, combined with plenty of cunning. If Nicolás Maduro, his appointed vice-president and anointed successor, possesses any of these skills, he has yet to reveal them.

The second and bigger factor was that Mr Chávez had the immense good fortune to come to power just as an unprecedented commodity boom was about to get under way. As the oil price soared the dollars rolled in, without the Bolivarian revolution having to work for them. Mr Chávez used this windfall to buy himself popular support, with social programmes and handouts. The oil-fuelled bounty seemed to vindicate his claim that before his advent, Venezuelans had been impoverished by “neo-liberalism”.

But the writing on the wall for Venezuela is no longer just Bolivarian slogans. Although commodity prices may not be about to fall, they are no longer rising as they did in the 2000s. After ramping up spending ahead of October’s election, the government posted a fiscal deficit of 8.5% of GDP last year, financed in part by mortgaging some of its future oil output to China. Last month it devalued the currency by 32%.

As acting president since December, Mr Maduro has continued in his boss’s vein, issuing threats against the opposition and private business and expelling a couple of American diplomats. No doubt Mr Chávez’s death will prompt a sympathy vote that will help Mr Maduro win the election that the constitution now demands. Latin Americans have a necrophiliac streak, and the opposition, though stronger than in the past, is reeling from defeat in presidential and regional elections last year. But Mr Maduro lacks Mr Chávez’s authority. Assuming he wins, he will have to stabilise the economy while imposing his will on his faction-ridden party. The place may unravel.

Behind the propaganda, Venezuela’s ugly reality is that of a corrupt, cynical and incompetent regime (see article). It is regrettable that Mr Chávez will not be around to reap the whirlwind he has sown: perversely, the worse things now get in Venezuela, the more this will flatter his memory. So despite its malign effect on Venezuela, chavismo will survive its creator’s demise, much as Peronism has outlived Colonel Juan Perón in Argentina.

The venom behind the bear hugs

Elsewhere in Latin America, Mr Chávez’s influence has waned in recent years. Ecuador’s Rafael Correa is best placed to inherit his mantle: in power since 2007, he romped to another four-year term at an election in February—and he has oil. But Ecuador, like Bolivia, where Evo Morales, a fellow socialist, remains unchallenged, lacks Venezuela’s size, wealth and clout. Argentina’s Cristina Fernández, a semi-detached ally, has mounting problems of her own. As for Cuba, which gets around $6 billion a year from Venezuela, the Castros have manoeuvred to put Mr Maduro, their closest Venezuelan ally, in power. Cuban communism and the Bolivarian revolution have swum together; if Mr Maduro falters, they may sink together.

Mr Chávez’s fans claim that, thanks to him, Latin America freed itself from subjection to the United States. The continent certainly grew in confidence while he was in power, but that happened because of better economic management and rising trade with China, not because of anything Mr Chávez did. His scarlet beret may look good on bourgeois T-shirts in Greenwich Village and Islington, but Latin America’s real working-class hero has been Brazil’s Lula. And despite all the bear hugs at Latin American summits, Mr Chávez did not further the continent’s cause. Although Latin America’s leaders—including Lula—have been reluctant to denounce Mr Chávez, they know that he prevented it from fulfilling its potential and uniting behind democracy and open markets.

With luck, chavismo will now have lost much of its sting. His death could help break the deadlock that has stalled Latin American integration. The Chávez formula—exploiting inequality and social grievances to demonise the opposition—will remain a powerful one. But now that the man has gone Latin America’s democrats have an easier task.*

Για να δούμε.... Στρατιωτικός που έκανε ένα αποτυχημένο πραξικόπημα.... ο οποίος στην συνέχεια εξελέγη ... μάλιστα...

Για να σκεφτούμε στην Ελλάδα κάτι ανάλογο. ......

#Αλήτες, Soplones, Periodistas

Εξαιρετικο !!!

Όντως πολύ ενδιαφέρον άρθρο, αλλά μια που η αθρογράφος έκλεισε 2-3 φορές το μάτι (για να πιάσουμε το υπονοούμενο των πορδοσαλτέων) εγώ θα έκανα μια ερώτηση:

Λεφτά υπάρχουν;

(χμμ, αυτό κάτι μου θυμίζει…)

Ο χρήστης Asimov έγραψε:
#Αλήτες, Soplones, Periodistas

Συστήνω ανεπιφύλακτα τα δύο ντοκυμαντέρ του Κούλογλου για την Βενεζουέλα, στα οποία καλύπτει και τις 3 πλευρές (ναι, υπάρχει κριτική και απο αριστερά για τον τσάβες από πρώην αντάρτες).

Τα άρθρα των economist και cia είναι τόσο εμπαθή που καταντούν γραφικά

Εγώ σημειώνω....

Άλλο πανταχού παρόν επιχείρημα: ο Τσάβες «κι αυτός πραξικοπηματίας ήταν». Πράγματι. Αλλά ξεχνάνε να προσθέσουν ότι το πραξικόπημα έγινε εναντίον ενός (εκλεγμένου) αιμοσταγούς κτήνους που είχε βουλιάξει τη χώρα στην λιτότητα και, στο όνομα της ασφάλειας και της τάξης, με την βοήθεια της αστυνομίας, θυσίασε στην ποδιά του ΔΝΤ εκατόμβες αμάχων (χμμ, αυτό κάτι μου θυμίζει…). Ξεχνάνε να προσθέσουν επίσης το γεγονός ότι ο ίδιος ο Τσάβες ζήτησε από τους συντρόφους του να διακόψουν το αντάρτικο για να μη χυθεί αίμα. Και μια και τους έπιασε ο πόνος για το πραξικόπημα του Τσάβες, είναι περίεργο ότι όλοι τους (μα όλοι!) ξέχασαν το πραξικόπημα του 2002: το πραξικόπημα εναντίον του Τσάβες, που χαιρέτησαν οι ΗΠΑ και πολέμησε ο ίδιος ο λαός της Βενεζουέλας…. Οπως επίσης τους διαφεύγει ότι όλα τα επαναστατικά συντάγματα (και το μπολιβαριανό σύνταγμα είναι ένα σύνταγμα επαναστατικό) θέτουν ως ασπίδα προστασίας των καρπών της επανάστασης τον Πατριωτισμό των πολιτών (πως λέμε «1-1-4»). Το ποιος υπηρέτησε το Σύνταγμα και την Αξιοπρέπεια της χώρας εκείνη τη στιγμή, θα το κρίνει η ιστορία (και κάτι μου λέει ότι δε χρειάζεται να περιμένουμε πολύ για την τελική της κρίση).

Το πραξικόπημα δλδ εφόσον γίνεται κατά κάποιου που χαρακτηρίζεται ως 'κτήνος' είναι δικαιολογημένο εεε;;

Σίγουρα θα κρίνει η Ιστορία τον Τσάβες και τον κάθε Τσάβες.

Και φτάνουμε στο επιχείρημα περί ελευθερίας του Τύπου και “κλεισίματος ΜΜΕ”. Σε μια χώρα με το ίντερνετ απολύτως ελεύθερο και το 95% του Τύπου στα χέρια της αντιπολίτευσης, ο Τσάβες κατηγορείται ότι πολέμησε την ελευθερία του Τύπου. “Η έννοια της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας ήταν περίπου συνώνυμη με επικήδειο” γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης (θα το διάβασε στη Μαϊάμι Χέραλντ, φαντάζομαι). Την Ελευθερία, την Ανεξαρτησία ποιου Τύπου; Την ερώτηση απαντάει εξαιρετικά ο Γκάρντιαν: «Πάρε την αυτοκρατορία του Μέρντοχ, πολλαπλασίασέ την επί χίλια και ίσως και να πλησιάσεις την Ισχύ που έχουν τα δεξιά ΜΜΕ στη Λατινική Αμερική» ― και για του λόγου το αληθές, ειδικά στη Βενεζουέλα, να τους θυμίσω και αυτό εδώ.

Άρες μάρες κουκουνάρες γραμμένες από τα χέρια κάποιου που μάλλον αγνοεί ότι στην Λατινική Αμερική τα media δεν είναι μόνον Ιδιωτικά αλλά και Δημόσια. Μπορεί στην Ελλάδα η κρατική τηλεόραση να απολαμβάνει ποσοστών μονοψήφιων αλλά όχι σε χώρες της Λατινικής Αμερικής.

*Η Λατινική Αμερική έχει ιστορία και παρελθόν και ένα πολύ βρώμικο Τύπο με διαχρονικά ύποπτο ρόλο. Ο έλεγχος και η ανάγκη Ελευθερίας του Τύπου οδήγησαν πρόπερσι στη διεθνή βράβευση του Τσάβες για τον αγώνα του για ένα δίκαιο Τύπο με το βραβείο που φέρει το όνομα του δολοφονημένου δημοσιογράφου Ροντόλφο Ουάλς. *

Για να δούμε πως νοούσε ο Τσάβεζ τον δίκαιο τύπο.... (από την wikipedia)

*In 2009, Venezuela's telecommunications regulator launched an investigation into the Globovisión network, after it used an earthquake as an opportunity to attack the government. The government said Globovision was illegally inciting fear and violated the public's right to access critical information in a time of crisis, in particular by claiming that Venezuelan institutions were unaware of the quake and that the only information was available from the US (although in fact the US data had come from Venezuela’s National Seismological Institute). The Director of Globovision, who intervened personally on air, also falsely claimed to have been unable to reach Venezuelan authorities.[13][14][15][16] Chávez demanded sanctions against Globovisión, calling station director Alberto Federico Ravell 'a crazy man with a cannon'.[17] This action was criticized by two officials who monitor freedom of speech, Frank La Rue of the United Nations and Catalina Botero of the OAS.[18] Globovision was fined $4.1m in 2009, for illegal broadcasting on unauthorized microwaves and unpaid taxes from the years 2002-2003 on political advertising airtime donated by Globovision. [10][19] Venezuela still has a wide variety of newspapers and radio stations that are critical of Chavez.[18]

State-owned media
[edit]Aló Presidente
For more details on this topic, see Aló Presidente.
Chávez hosted the live talk show Aló Presidente. Of variable format, the show broadcast each Sunday on state-owned media. The show has been considered the principal link between the Venezuelan government and its citizens, and is a source of information for both official and opposition media and at international level. The show featured Chávez addressing topics of the day, taking phone calls from the audience, and touring locations where government social welfare programs were active.
On 11 June 2009 President Chavez inaugurated a 'theoretical' edition of his show, in which he wanted to promote 'the study, reading and deepening of the revolutionary ideals' in order to strengthen socialism. This program airs on Thursday afternoon.[20]
[edit]National System of Public Media
The Venezuelan government has been, since after the 2002 Venezuelan coup d'état attempt grown and diversified its media, in order to try to combat the 'media terrorism that's committed by the private media'. This has been considered by the opposition to Chavez as an attempt to achieve hegemony in the communication in the country.
[edit]teleSUR
For more details on this topic, see teleSUR.
In 2005, the Venezuelan government announced the joint creation of teleSUR with several other countries. teleSUR is a proposed pan-Latin American news network that seeks to challenge the present 'domination' of Latin American television news by U.S.-based CNN en Español and Univisión.*

Ανεξάρτητα του κατά πόσον ή όχι σωστά έκανε αυτά που έκανε ο Τσάβεζ ας φανταστούμε τον Κωστάκη τον Ραφηνάτο να έκανε τα ίδια ή τον Γιωργάκη του Ανδρέα.... Η προσπάθεια χειραγώγησης των media δεν είναι κάτι άγνωστο στην Ελλάδα. Το ίδιο προσπάθησε να το πετύχει και ο Ανδρέας επί Κοσκωτά αλλά δεν του βγήκε. Πολύ Δημοκρατικό .... Αχ πόσο Δημοκρατικό.....

και κλείνω...

Είναι προφανές σε όλους τους γνωρίζοντες ανάγνωση και έχοντες σώας τας φρένας: δεν είναι για τη Βενεζουέλα και τον Τσάβες που τους έπιασε ο πόνος. Άλλωστε, όπως προκύπτει από τα κείμενά τους, δεν ξέρουν καν κατά που πέφτει η Βενεζουέλα. Το δάκτυλο μας κουνάνε, μην πάει και ψηφίσουμε αριστερόστροφα, πατριωτικά, λαϊκά, κανέναν θαυμαστή του Τσαβες, και πέσει έξω το νεοφιλελεύθερο όραμα των Μνημονίων και των Τραπεζών. Για τον ίδιο λόγο δεν θα τους ακούσουμε ποτέ να εξαίρουν το παράδειγμα των Ισλανδών (που είπαν «άει σιχτίρ» στις τράπεζες), των Ούγγρων και όποιου άλλου μικρού γαλατικού χωριού αντιστέκεται και τα καταφέρνει μια χαρά αντιστεκόμενο. Λόγω επαγγελματικής ευαισθησίας, όμως, επιτρέψτε μου να με ενοχλεί εξίσου και αυτό το σύμπτωμα: παρά τις προθέσεις τους να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, δεν πολυκοπιάζουν να διασταυρώσουν κανα στοιχείο, να στηρίξουν την άποψή τους σε επιχειρήματα. Υπάρχουν “πάπες” της φιλελέ ειδησεογραφίας, που ρίχνουν τη γραμμή, και οι υπόλοιποι, οι δεύτεροι, ορμάνε πάνω της σαν κοκάκηδες...

Μάλιστα Βενεζουέλα, Ισλανδία, πάπιες χήνες και Γαλατικά χωριά. Φυσικά κουβέντα όχι τόσο πολύ για τη βοήθεια προς την Κούβα αλλά για την βοήθεια που έλαβε η Βενεζουέλα, μία χώρα που πρακτικά λόγω των τιμών του πετρελαίου θα έπρεπε να είχε μία άλλη προοπτική και ανάπτυξη (κρατική ήταν από το 1976 η μεγαλύτερη εταιρεία πετρελαίου της χώρας τη βλέπουμε δε, να διαφημίζεται στα μονοθέσια της Williams όπως και τον pay driver αυτής τον γνωστό Pastor 'the devastator' Maldonato) τελικά κατάφερε να χρειάζεται επείγουσα χρηματική βοήθεια από τη Κίνα με αντάλλαγμα το μελλοντικό πετρέλαιο που θα εξορύξει. Ας σκεφτούμε κοινώς κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα, όπου μία Δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση για να αντιμετωπίσει μία κρίση ελλείματος θα προχωρούσε σε εκχώρηση (και μην κρυβόμαστε είναι βέβαιο ότι η Κίνα θα έχει εξασφαλίσει ευνοϊκούς όρους ως δανείστρια δεν το κάνει για την ψυχή της μάνας της που δεν έχει) κρατικής περιουσίας. Α ναι ξέχασα... εκείνα τα ωραία futures του Σημίτη με τα έσοδα από τα διόδια....

Για τις επιτυχίες της PDVSA απλά παραθέτω αυτό...

http://en.wikipedia.org/wiki/PDVSA

και αφιερώνω στον αρθρογράφο αυτήν την παράγραφο...

Between 2004 and 2010 PDVSA contributed $61.4 billion to the government's social development projects. Around half of this went directly to various Bolivarian Missions, with the remainder distributed via the National Development Fund.[6] Incompetence has led to serious inefficiencies and accidents.[7]

και αυτό

*Politicization

In 2006, Rafael Ramírez, the energy minister, gave PDVSA workers a choice: Support President Hugo Chávez, or lose their jobs. The minister also said: 'PDVSA is red [the color identified with Chávez's political party], red from top to bottom'. Chávez defended Ramírez, saying that public workers should back the 'revolution'. He added that 'PDVSA's workers are with this revolution, and those who aren't should go somewhere else. Go to Miami'.[8]
PDVSA continues to hire only supporters of the president, and PDVSA revenue is used to fund political projects.[9]*

Έλεος τώρα με τον κάθε μεγαλομανή δικτατορίσκο της φακής που μας παρουσιάζεται ως Σωτήρας αν δηλώσει ότι είναι Αριστερός. Αλλά χρήσιμοι και αυτοί για να καταδεικνύουν το ξεβράκωμα της Ελληνικής Αριστεράς η οποία στην πραγματικότητα είναι τόσο Δημοκρατική όσο εγώ είμαι ο Πάπας.

Εγω θα σου πρότεινα να έβλεπες τα δύο ντοκυμανταίρ που πόσταρα, γιατί βαριέμαι ειλικρινά να γράφω κατεβατά για να σου εξηγήσω τί έχει γίνει σε αυτή την χώρα τα τελεταία 50 χρόνια, πράγμα που είναι πασιφανές πως αγνοείς
Ειδικά η μομφή για την ελευθερία του τύπου είναι για πολλά λολζ.

Εμένα άλλα πράγματα με ενοχλούσαν σε δαύτον, όπως σωστά ανέφερε ο γρεό, αλλά η κριτική σας είναι γπτκ
(Δικτατορίσκο της φακής )

Έλεος τώρα με τον κάθε μεγαλομανή δικτατορίσκο της φακής που μας παρουσιάζεται ως Σωτήρας αν δηλώσει ότι είναι Αριστερός. Αλλά χρήσιμοι και αυτοί για να καταδεικνύουν το ξεβράκωμα της Ελληνικής Αριστεράς η οποία στην πραγματικότητα είναι τόσο Δημοκρατική όσο εγώ είμαι ο Πάπας.

Οχι ρε παιδι μου τωρα, μη γραφεις τετοια πραγματα...

Ειχες κι εσύ κάλο με τον Τσάβες βλέπω, πως κι έτσι

Ο χρήστης christos.dimou έγραψε:
Το πραξικόπημα δλδ εφόσον γίνεται κατά κάποιου που χαρακτηρίζεται ως 'κτήνος' είναι δικαιολογημένο εεε;;

Σίγουρα θα κρίνει η Ιστορία τον Τσάβες και τον κάθε Τσάβες.

+

Νταξ, πέταξε το
'η ιστορία θα κρίνει τον τσάβες και τον κάθε τσάβες' και ξέμπλεξε

Ο χρήστης rx8_drifter έγραψε:
Μιας και αναφέρθηκαν εκθέσεις σχετικά με τον έλεγχο των ΜΜΕ, να θυμίσω αυτό

Youtube Video

Για να κάνουμε κάποια σοβαρή κριτική, ειδικά σχετικά με το λαϊκό έρεισμα, το πρώτο που θα έπρεπε να έχουμε υπόψιν, είναι ότι επί συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις δεν είχε καμία ουσιαστική πρόσβαση στα ΜΜΕ.
Ο μόνος δίαυλος επικοινωνίας που είχε με τον λαό ήταν αποκλειστικά το όποιο έργο του.

Κι ένα άλλο εκτεταμένο ρεπορτάζ

http://www.rwf.gr/448/εκ�%8 ... %BD%CE%B1/

Βρήκα και το δεύτερο στο youtube:
Βενεζουέλα ένας ενοχλητικός γείτονας

Ούγκο Τσάβεζ.
Οι οπαδοί του τον λατρεύουν, η αντιπολίτευση της χώρας του τον μισεί θανάσιμα. Οι ΗΠΑ υποστήριξαν τρεις προσπάθειες για την ανατροπή του, μεταξύ των οποίων κι ένα πραξικόπημα που απέτυχε την τελευταία στιγμή. Τελευταία, ένας ακροδεξιός τηλεπαρουσιαστής, υποψήφιος για το χρίσμα του Ρεπουμπλικανικού κόμματος στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές, κάλεσε την CIA να τον δολοφονήσει.

Youtube Video

Ισχυει οτι το συνταγμα που προωθησε ο Τσαβες ελεγε για μαξιμουμ 2 προεδρικες θητειες? Ποσες εκανε ο ιδιος?
Ισχυει οτι απελυσε χιλιαδες εργαζομενους στην κρατικη εταιρεια πετρελαιου μετα την προ δεκαετιας πολυμηνη απεργια τους?
...

Ο χρήστης elteo έγραψε:
Δία των Βολβο, για πες εμπειρίες από τις επισκέψεις σου. Ενδιαφέρον το ότι πήγες και έχεις άποψη από πρώτο χέρι...

Πρωτη φορα πηγα στη Βενεζουελα το 2007. Μερικους μηνες πριν, ειχα βρεθει να συνεργαζομαι με ενα Βενεζουελανο επιθεωρητη στον Παναμα, ο οποιος ειχε ερθει εκει απο το γραφειο του Καρακας εκτακτως για να βοηθησει το φορτωμενο προγραμμα του Παναμεζου. Ωραιος τυπος, βγηκαμε αρκετες φορες παρεα για φαγητο (47 μερες ειχα μεινει εκει). Περαν των διαφορων συζητησεων οπου μου εξεθετε την αντιθεση του με τον Chaves, περισσοτερο εστιαζε στην εγκληματικοτητα στη χωρα του. Το ποσο επικινδυνα ειναι να κυκλοφορεις και πως εχουν γκετοποιηθει οι πολεις τους, κι ολα αυτα βρισκομενοι στον Παναμα, οπου ακομα και την ημερα στο Cristobal, στη μερια του ατλαντικου, παιζει να σε μαχαιρωσουν για $5, ειδικα αν σε δουν ξενο.

Αυτο ηταν και το πρωτο πραγμα με το οποιο ηρθα αντιμετωπος οταν πηγα πρωτη φορα στη La Guaira. Ειχαμε αλλαγη πληρωματος. Οπως γινεται συνηθως σε περιμενει ο πρακτορας στο αεροδρομιο, σε παραλαμβανει και σε μεταφερει κατευθειαν στο πλοιο. Φτανοντας λοιπον ο on-signer ακολουθει τον τυπο που ηρθε να τον παραλαβει, βγαινει εξω απο το αεροδρομιο μπαινει σε ενα αυτοκινητο, και υπο την απειλη οπλου τον εξαναγκαζουν να τους δωσει ολα τα ταξιδιωτικα του εγγραφα, χρηματα και πηγαινοντας σε ενα atm σηκωνουν και μερικα επιπλεον απο τις καρτες του. Τον παρατησαν και εξαφανιστηκαν. Ευτυχως βρεθηκε ο φουκαρας Φιλιπινος.

Μετα απο αυτο το συμβαν, ηλπιζα να μην ξαναπατησω το ποδι μου στο μερος, αφου οπως ειναι φυσικο ειχα φοβηθει αρκετα. Ενα χρονο μετα, και αφου προσπαθουσαμε να παραλαβουμε ενα πλοιο κυνηγοντας το σχεδον σε ολη τη λατινικη αμερικη, το οποιο ειχε ενα προβλημα στο πηδαλιο και επρεπε να φτιαχτει απο τους πωλητες, καταληγουμε στο εξωτικο Puerto Cabello, οπου μετα την εκφορτωση το πλοιο παει στο στρατιωτικο ντοκο ακριβως απο την απενταντι μερια. Φυσικα αυτο ηταν καθολα παρανομο, οχι μονο λογω χωρου, αλλα και επειδη δεν επιτρεποταν κανενος ειδους εργασιες στο λιμανι, ομως χρηματιζοντας τους καταλληλους ανθρωπους περασαμε 3 υπεροχες μερες μεσα στη βαση. Αναλογα βεβαια επρεπε να κινηθει και το συνεργειο απο τον Παναμα που θα εκανε την επισκευη ωστε να του επιτραπει να περασει τον εξοπλισμο του. Βοηθησε επισης το γεγονος οτι παρολο που ηταν ξενοι, ηταν ισπανοφωνοι και ειχαν στη δουλεψη τους κι ενα Βενεζουελανο.

Η διαδρομη απο Caracas για Puerto Cabello εκπληκτικη. Διασχιζοντας την πρωτευουσα, το κοκκινο απο τα ασοβατιστα σπιτια υπερισχυε, και ηταν πασιφανες οτι επροκειτω για μια απο τις φτωχοτερες χωρες τις λατινικης αμερικης (ναι εχω παει σχεδον σε ολες!). Οι δρομοι το μαυρο τους το χαλι, οχι μονο απο λακουβες και τετοια, αλλα και απο αποψη δικτυου. Ο αυτοκινητοδρομος μεχρι τη Valencia σε πολλα σημεια ηταν μια λωριδα ανα κατευθυνση με ανυπαρκτη σημανση κτλ. Το αναφερω, γιατι για παραδειγμα στη Βραζιλια ή ακομα χειροτερα στη Χιλη, τα πραγματα παιζει να ναι καλυτερα ακομα κι απο εδω (οσον αφορα τους βασικους αξονες).
Αυτο που μου εκανε ομως μεγαλυτερη εντυπωση στη διαδρομη, ηταν οι συνεχεις στασεις σε μπλοκα της αστυνομιας για ελεγχους, σχεδον σαν να περναμε διοδια, και η φτωχεια και εξαθλιωση που εβλεπες περνοντας απο κατι χωρια, που θυμιζαν αντιστοιχα χωρας της δυτικης αφρικης.
Εμεινα στο καλυτερο ξενοδοχειο του Cabello, πραγμα ελεγχομενο αφου ηταν τραγικο, και εχοντας ακουσει τις ιστοριες για το club 440 ψηνομουν ιδιαιτερα να το επισκεφτω, οι πιστολιες ομως που ακουγονταν το βραδυ με αποθαρρυναν κι ετσι δεν κουνησα ρουπι, παρα μονο την ημερα. Βολτα για ανευρεση φαγητου στη πολη, οπου η μυρωδια απο τους υπονομους ηταν αηδιαστικη.
Σαφεστατα λοιπον, απο αποψη υποδομων η χωρα εχει το μαυρο της το χαλι, πραγμα που μαλλον δεν επιτρεπεται αν συνυπολογισουμε την εξαγωγικη δυνατοτητα που εχει σε πετρελαιο.

Αλλη κορυφαια στιγμη ηταν η αναχωρηση στο αεροδρομιο. Ολες οι πτησεις για ευρωπη αναχωρουσαν την ιδια περιπου ωρα, επομενως γινοταν ο κακος χαμος. Η κατασταση επιβαρυνονταν επιπλεον λογω των απιστευτων ελεγχων που απαιτουνταν οι οποιες δημιουργουσαν τεραστιες ουρες...Ξεκιναμε λοιπον με ελεγχο διαβατηριων απο αστυνομικους για να μπεις στο χωρο του check-in. Αφου εισαι μεσα, γινοντουσταν random ελεγχοι διαβατηριων απο αστυνομικους με πολιτικα. Κλασσικα στο check-in τα στοιχεια κτλ, αλλα αυτη τη φορα το διαβατηριο το επερναν σε ενα χωρο πισω απο τα γκισε, και το επεστρεφαν μετα απο λιγη ωρα με ενα ομορφο στικερακι στο πισω μερος. Επιλεχθει επισης randomly να περασω και απο ενα απο αυτα τα μηχανηματα που κανουν ολοσωμο scan. Μετα απο αυτα τα ωραια, επρεπε να πληρωσω airport tax και να σκαναρω την αποδειξη σε κατι μηχανηματα ωστε να περασω στον χωρο του immigration. Κανενα προβλημα, μονο που δεχονταν μονο bolivar και εφοσον ειχα μονο usd επρεπε να χαλασω. Επισης κανενα προβλημα, μονο που το exchange rate εξω ηταν 1 προς 3, επισημα 1 προς 2.5 και στο αεροδρομιο σχεδον 1 προς 1 ...αλλα ειπαμε κανενα προβλημα εχουμε μια πτηση να προλαβουμε, πληρωνω και μπαινω στην ουρα. Περνοντας μεσα στο χωρο του immigration περασα 2 metal detectors οπου στον ενα επρεπε να βγαλω το laptop ενω στον αλλο οχι , και φυσικα τον ελεγχο των διαβατηριων. Κι αφου επιτελους περασα μεσα και λες οκ το βασανο τελειωσε θα φυγω επιτελους, περνας ενα metal detector ακομα πρωτου μπεις στην ουρα για τη φυσουνα. Κι ενω εισαι τοσο σιγουρος οτι επιτελους τελειωσε το μαρτυριο, κατεβαινοντας τη φυσουνα σε περιμενει ενας ενας αστυνομικος για σωματικο ελεγχο με φορητο metal detector.....Για ολα τα παραπανω ξοδεψα ~6ωρες απο τη ζωη μου. Ολες οι πτησεις αναχωρησαν με τεραστια καθυστερηση, και φυσικα εφαγα και τη φολα να περιμενω μια ολοκληρη μερα στο CDG την επομενη πτηση για Αθηνα...
Οκ χεστηκατε, φανταστειτε ομως το επιπεδο διαφθορας, τροπου διακυβερνησης, ελεγχου, ανασφαλειας, αναποτελεσματικοτητας κτλ κτλ του κρατους, για ενα απλο ακομα και για εμας πραγμα, τον ελεγχο στο αεροδρομιο! Φυσικα οσο περιμενα στην ουρα συνομιλουσα με μια ιθαγενη που σπουδαζε στο παρισι, η οποια σαφεστατα εκραζε τον Ουγκο.

Η κατασταση βεβαια βελτιωθηκε, τον επομενο χρονο, οπου δυστυχως ηταν η τριτη και τελευταια μεχρι στιγμης επισκεψη μου στη Βενεζουελα, οχι επειδη μειωθηκαν οι ελεγχοι αλλα επειδη απλα αλλαξαν τις ωρες αναχωρησης οι αεροπορικες, οποτε ειχε λιγοτερο κοσμο το αεροδρομιο. Η επομενη χρονια ομως ειχε και μια αλλη τεραστια αλλαγη. Η διαχειρηση των λιμανιων ειχε δοθει απο τον Τσαβες στους Κουβανους! Τεραστιο win η επιλογη αυτη, σε βαθμο που τον εκραζαν και οι καθαριστριες...Οι κουβανοι μη εχοντας το know how τα ειχαν κανει πουτανα...
Προσωπικα ειχα επιλεξει να μεινω μεσα στο πλοιο, οποτε μαζι με 2 on-signers φτασαμε με ολες μας τις αποσκευες στην πυλη. Οι τρεις αξιωματικοι μας ειχαν στο περιμενε ωρες, για ελεγχο, ψαχνοντας τις βαλιτσες μας, και ειχαν κολλησει με το γεγονος οτι εγω δεν θα ταξιδευα με το πλοιο παρολα αυτα θα εμενα μερικες μερες μεσα. Το βασικο βεβαια ηταν οτι ηθελαν να κατασχεσουν το λαπτοπ, τη φωτογραφικη (μια διαλυμενη ixus50 που εχω για τη δουλεια) και το ipod επειδη δεν ειχα μαζι μου αποδειξη αγορας . Φυσικα ολα ηταν προσχηματα και μολις επεσε το χρημα, γιναμε φιλοι..εστειλα και δυο μπουκαλια ουισκι απο το πλοιο και εδεσε το πραγμα. Στην εξοδο βεβαια, εφοσον δεν φαινοταν πουθενα στα εγγραφα οτι ειχα μαζι λαπτοπ κτλ, και επομενως θα επρεπε να πληρωσω φορο που τα εισαγω στη χωρα , τα εδωσα στον πρακτορα και τα περασε λαθραια

Αυτα, περιληπτικα

πωπωπω χείμαρος!

Το θεμα ειναι απο που ξεκινησαν, τι υπηρχε νωριτερα και τι δομικα προβληματα κληρονομισε ο Τσαβες.
Γενικοτερο θεμα αυτο. Το σημαντικοτερο θεμα παντως ειναι η εκτεταμενη διαφθορα, η οποια οχι μονο δεν αντιμετωπιστηκε αλλα διογκωθηκε επι τσαβες
Για μενα παντως ενα μυστηριο ας πουμε ειναι η ποιοτητα της εγκληματικοτητας στην Λατινικη αμερικη, που δεν υπαρχει πχ στην κουβα

Ο χρήστης rx8_drifter έγραψε:
Το θεμα ειναι απο που ξεκινησαν, τι υπηρχε νωριτερα και τι δομικα προβληματα κληρονομισε ο Τσαβες.
Γενικοτερο θεμα αυτο. Το σημαντικοτερο θεμα παντως ειναι η εκτεταμενη διαφθορα, η οποια οχι μονο δεν αντιμετωπιστηκε αλλα διογκωθηκε επι τσαβες
Για μενα παντως ενα μυστηριο ας πουμε ειναι η ποιοτητα της εγκληματικοτητας στην Λατινικη αμερικη, που δεν υπαρχει πχ στην κουβα

Το bold και ολα τα παραπανω, δε θα επρεπε να μας κανουν λιγο πιο επιφυλακτικους?
Δεν ειναι οτι ειμαστε φτωχη χωρα ΧΩΡΙΣ διαφθορα, το αντιθετο μαλιστα (οσον αφορα το 2ο σκελος). Τα ουίσκια στα τελωνεια και το μπαξισι, δε μας ειναι αγνωστα και εδω. και δεν έχουμε και μπετρέλαια.

Από τις περιγραφές του Βολβοδια και από τα βίντεο που ποσταρίστηκαν καταλαβαίνω τα παρακάτω:

• Οι πολιτικοί αντίπαλοι του Τσάβεζ ήταν 8 φορές μαλάκες
• Ο Τζάβεζ ήταν 2 φορές μαλάκας
• Ο λαός έχοντας ματώσει την τρύπα του από τους 8 φορές μαλάκες είδε στο πρόσωπο του Τσάβεζ τον el ultimo commandante
• Όσοι έχουν εμπειρία από το εξωτερικό μπορούν να διαπιστώσουν αυτό το '2 φορές μαλάκας' και φυσικά ακούνε Τσάβεζ και βγάζουν σπυριά
• Οποιαδήποτε προσπάθεια να βγει συμπέρασμα από το project 'Τσάβεζ-Βενεζουέλα' για άλλη χώρα (βλέπε Ελλάδα) είναι από αφελής ως γελοία

Και πάλι είναι πολύ πιο περίπλοκο το θέμα με το να αφορίζεις έτσι απλά.
Όλες αυτές οι χώρες μέχρι πρόσφατα (και κάποιες συνεχίζουν ακόμα) δέχονταν απροκάλυπτες επεμβάσεις στα εσωτερικά τους απ τις ΗΠΑ, κυβερνιώνταν απο μια διεθφαρμένη ολιγαρχία που έλεγχε όλα τα καίρια πόστα και ο πλούτος λυμαίνονταν απ τις πολυεθνικές.

Ε, δεν είναι και τόσο απλό να ανατρέψεις ένα τόσο ισχυρά παγιωμένο σύστημα, μην έχοντας στην φαρέτρα σου εκπαιδευμένο εργατικό προσωπικό (30% επισήμως αγράμματους παρέλαβε ο τσάβες και το έφτασε σε μονοψήφια ποσοστά).

Αυτό που έγραψα δεν έρχεται πουθενά σε αντίθεση με αυτό που έγραψες εσύ.

Εγώ απλά πρόσθεσα και την ταμπακιέρα

• Οποιαδήποτε προσπάθεια να βγει συμπέρασμα από το project 'Τσάβεζ-Βενεζουέλα' για άλλη χώρα (βλέπε Ελλάδα) είναι από αφελής ως γελοία