@wantone said in Σχολιασμός άλλων χωρών (πολιτική κυρίως) [Διάσπαση]:

@george-0 said in Σχολιασμός άλλων χωρών (πολιτική κυρίως) [Διάσπαση]:

@wantone said in Σχολιασμός άλλων χωρών (πολιτική κυρίως) [Διάσπαση]:

@george-0 said in Σχολιασμός άλλων χωρών (πολιτική κυρίως) [Διάσπαση]:

Από την αρχή της εβδομάδας έγινε γνωστό ότι δεν ανανεώθηκαν πολλά ασφαλιστήρια κατοικίας στη περιοχή. Τι νόημα έχει το πνεύμα αντιλογίας σου ;

δηλ σε ενημερωσαν εσενα τι γινεται στο ΛΑ? εχεις σπιτι εκει και ενδιαφερεσαι;

Γιατί έχεις εσύ ;;

Nαι εχω.

Υπερκληρονόμος...

Πραγματικά έχουμε πέσει σε φωλιά κληρονόμων δεν εξηγείται αλλιώς!

Μαζεύτηκαν όλες οι Διάνοιες της Αμερικής και κάνανε κολεγιά.

Λογικό αφού στην κεντρική Ευρώπη τα τελευταία 20 χρόνια κυβερνάνε μόνο ηλίθιοι...

Επειδή μάλιστα το γνωρίζουν ότι είναι ηλίθιοι για να πέφτουν τα φράγκα από τον "φιλάνθρωπο ακτιβιστή" , το έπαιζαν χιτλερίσκοι και σταλινίσκοι, εμποδίζοντας την ελευθερία της γνώμης των πολιτών.

https://www.liberal.gr/skoyras/i-eleytheria-toy-logoy-se-poliorkia

H ελευθερία της έκφρασης αποτελεί έναν από τους θεμέλιους λίθους των σύγχρονων δημοκρατιών. Στην ψηφιακή εποχή, όπου ένα μεγάλο μέρος του δημόσιου διαλόγου διεξάγεται στο διαδίκτυο, η διατήρηση και η προστασία αυτής της ελευθερίας αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία. Ωστόσο, οι πρόσφατες επικρίσεις ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την απόφαση της Meta (μητρικής εταιρείας του Facebook, του Instagram κ.λπ.) να επιτρέπει ευρύτερα τη νομικά προστατευμένη ελευθερία λόγου στις πλατφόρμες της, φέρνουν στο προσκήνιο ένα παράδοξο: ενώ διακηρύσσεται συχνά η σπουδαιότητα της δημοκρατίας και της συμμετοχικότητας, βλέπουμε έντονη αμφισβήτηση μιας από τις κεντρικότερες αξίες που τις συνιστούν, δηλαδή την ελευθερία της έκφρασης.

Πρώτα απ’ όλα, ο πυρήνας του ζητήματος βρίσκεται στη στροφή της Meta και του X προς την πολιτική ουδετερότητα. Μέχρι πρότινος, οι δύο αυτές πλατφόρμες λογόκριναν απόψεις και περιεχόμενο το οποίο ενώ ήταν καθόλα νόμιμο, κρινόταν (συχνά μετά από υποδείξεις κυβερνητικών φορέων και μυστικών υπηρεσιών) ανεπιθύμητο. Όμως, εάν μια πλατφόρμα επιθυμεί να εκπροσωπεί και να υποστηρίζει τον ελεύθερο διάλογο, οφείλει να σέβεται όλες τις απόψεις που είναι νομικά προστατευμένες, ανεξαρτήτως του αν αυτές συμφωνούν ή όχι με τη δημόσια εικόνα ή τις ατζέντες συγκεκριμένων πολιτικών, ομάδων πίεσης ή κυβερνήσεων. Αν θέλουμε να μιλάμε για ελεύθερη ανταλλαγή απόψεων στον ψηφιακό μας κόσμο, είναι ζωτικής σημασίας να επιτρέπεται στους πολίτες να εκφράζονται χωρίς το φόβο πως μια πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης θα «πριμοδοτήσει» ή θα λογοκρίνει τη φωνή τους βάσει πολιτικών προτιμήσεων.

Οι επικρίσεις, λοιπόν, που κυρίως προέρχονται από ηγέτες της ΕΕ ενάντια στην απόφαση της Meta να υιοθετήσει πιο ανεκτικές πολιτικές ως προς το περιεχόμενο που δημοσιεύεται, εγείρουν ένα σοβαρό ερώτημα: Ποιος είναι ο πραγματικός κίνδυνος για τη δημοκρατία; Είναι η ανεμπόδιστη, νομικά κατοχυρωμένη ελευθερία του λόγου ή η παρεμπόδισή της; Η ευκολία με την οποία κάποιοι ασκούν πίεση για αυστηρή εποπτεία και αποκλεισμό περιεχομένου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης οδηγεί σε ένα θολό τοπίο όπου η πολιτική εξουσία δείχνει να επιθυμεί διακαώς να έχει τον τελευταίο λόγο για το τι επιτρέπεται και τι όχι να κυκλοφορεί στο διαδίκτυο. Έτσι, έμμεσα ή άμεσα, η ευρωπαϊκή ρητορική υπέρ της «προστασίας της δημοκρατίας» μετατρέπεται σε ρητορική υπέρ της λογοκρισίας.

Δεν είναι η πρώτη φορά που γινόμαστε μάρτυρες αυτής της αντίφασης στην ιστορία της Ευρώπης. Από τη μία, η Ήπειρος μας έχει μια σπουδαία παράδοση στον Διαφωτισμό και στην ελεύθερη διακίνηση ιδεών. Από την άλλη, όμως, υπήρξαν περίοδοι και καθεστώτα όπου η λογοκρισία κορυφώθηκε, με πολύ οδυνηρά αποτελέσματα. Οι σύγχρονοι ευρωπαϊκοί θεσμοί συγκροτήθηκαν σε σημαντικό βαθμό πάνω στην ανάγκη να αποφευχθούν ξανά τέτοια λάθη του παρελθόντος. Γι’ αυτόν τον λόγο, φαντάζει παράδοξη η στάση Ευρωπαίων ηγετών που εκφράζουν αποτροπιασμό προς τις νέες, πολιτικά ουδέτερες, πολιτικές της Meta και του X.

Ας είμαστε όμως σαφείς: Δε ζητά κανείς την ασυδοσία του διαδικτύου. Η πρόληψη φαινομένων όπως η τρομοκρατία ή η υποκίνηση βίας είναι απολύτως αναγκαία και ήδη κατοχυρώνεται από τους νόμους. Το πρόβλημα ξεκινά όταν οι κυβερνήσεις, «στο όνομα της προστασίας του πολίτη», μπαίνουν στον πειρασμό να ελέγξουν πολιτικό περιεχόμενο και απόψεις με τις οποίες διαφωνούν ιδεολογικά, συνήθως με τον μανδύα της παραπληροφόρησης. Τότε ανοίγει η πόρτα σε επικίνδυνες παρεμβάσεις, όπου η ανεπιθύμητη άποψη βαφτίζεται «διχαστική» ή «επικίνδυνη» και φιμώνεται αυθαίρετα.

Η αλήθεια είναι πως μια δημοκρατική κοινωνία μπορεί να ευδοκιμήσει μονάχα όταν οι πολίτες της νιώθουν ελεύθεροι να συζητούν, να διαφωνούν και να εκθέτουν τις ιδέες τους δημόσια. Η ελευθερία του λόγου και της έκφρασης προκύπτει ως φυσικό δικαίωμα κάθε πολίτη, καθώς ενσαρκώνει την ίδια την ουσία της δημοκρατίας: την πολλαπλότητα των απόψεων, τον διάλογο, την κριτική σκέψη και την πρόοδο. Αν θέλουμε δε να είμαστε και ειλικρινείς, θα μπορούσαμε να εντοπίσουμε τη ρίζα του νέου αντιδραστικού και λαϊκιστικού κινήματος στις προσπάθειες χειραγώγησης της κοινής γνώμης από πλευράς δυτικών κυβερνήσεων κατά την περίοδο της πανδημίας.

Η κριτική κατά της Meta και η προσπάθεια ελέγχου του ποια άποψη επιτρέπεται να δημοσιοποιηθεί είναι, με άλλα λόγια, μια επικίνδυνη «ολίσθηση» προς τον δρόμο της λογοκρισίας. Ορισμένοι Ευρωπαίοι ηγέτες που διατείνονται ότι αυτή η πιο χαλαρή – αλλά πάντα εντός νόμιμων ορίων – πολιτική περιεχομένου συνιστά «κίνδυνο για τη δημοκρατία», στην πραγματικότητα στέκονται ακριβώς στο αντίθετο στρατόπεδο από εκείνο της ελεύθερης έκφρασης. Μια τέτοια στάση υπονοεί την αντίληψη τους ότι η ελευθερία του λόγου είναι θεμιτή εφόσον αφορά λόγο με τον οποίο συμφωνούν και την πεποίθηση ότι η φιλελεύθερη δημοκρατία είναι ασφαλής μόνο όταν εκείνοι βρίσκονται στο τιμόνι της.