Ο χρήστης Krusenstern έγραψε:
Φατσικά, σίγουρα πιο ωραίο από NSR και RGV. Αλλά το σουτζούκι ήταν αλυσοπρίονο σκέτο...

Πάνε 44 χρόνια από τότες, αλλά, αν θυμάμαι καλά, το σουζούκι (και το kr1s) ήταν ο απόλυτος φονιάς στις ευθείες (τα honda/yamaha είχαν στις πολιτικές εκδόσεις τους περιορισμό στα 45 άλογα), όμως, λόγω ανοιχτού caster (25-25,5deg) δεν ήταν το πιο 'ξυραφένιο' στις στροφές. Εκεί το NSR (το pgmIV....το θυμάται κανείς; αυτό με τις καρτούλες!! ) του έπαιρνε και τα σώβρακα (23deg) αφού έκοβες τους μαρσπέδες και το οδηγούσες πάνω στο τιμόνι...το yahoma ήταν κάπου στη μέση.
Απίστευτες εποχές και απίστευτη ποιότητα στις κατασκευές...
Αυτό που έγραψε εποχή στα ss πάντως στην ελλάδα ήταν το 3ΜΑ tzr, αυτό με την ανάποδη μηχανή και το 'δίκανο' εξάτμιση...μιλάμε για πολλές μανούλες που είχαν κλάψει εκείνα τα χρόνια!

Αφού επιμένετε ( ) να πηγαίνετε 20 χρόνια πίσω...:

Youtube Video

Ο χρήστης D-Jet έγραψε:

Φατσικά, σίγουρα πιο ωραίο από NSR και RGV. Αλλά το σουτζούκι ήταν αλυσοπρίονο σκέτο...

Πάνε 44 χρόνια από τότες, αλλά, αν θυμάμαι καλά, το σουζούκι (και το kr1s) ήταν ο απόλυτος φονιάς στις ευθείες (τα honda/yamaha είχαν στις πολιτικές εκδόσεις τους περιορισμό στα 45 άλογα), όμως, λόγω ανοιχτού caster (25-25,5deg) δεν ήταν το πιο 'ξυραφένιο' στις στροφές. Εκεί το NSR (το pgmIV....το θυμάται κανείς; αυτό με τις καρτούλες!! ) του έπαιρνε και τα σώβρακα (23deg) αφού έκοβες τους μαρσπέδες και το οδηγούσες πάνω στο τιμόνι...το yahoma ήταν κάπου στη μέση.
Απίστευτες εποχές και απίστευτη ποιότητα στις κατασκευές...
Αυτό που έγραψε εποχή στα ss πάντως στην ελλάδα ήταν το 3ΜΑ tzr, αυτό με την ανάποδη μηχανή και το 'δίκανο' εξάτμιση...μιλάμε για πολλές μανούλες που είχαν κλάψει εκείνα τα χρόνια!

Ωραίες εποχές, με τις διχρονίλες...
Από τους δράκους αυτούς, ίσως ΣΗΜΕΡΑ να προτιμούσα ένα CBR 250 RR πάντως... τετράχρονο, αλλά στροφάριζε 20.000 σ.α.λ.
Τι ήχος και τι κουκλάρα

... και τώρα, μπορούμε να πλακωθούμε (για άλλη μια φορά), δίχρονοι vs. τετράχρονους

Ο χρήστης Krusenstern έγραψε:

Ωραίες εποχές, με τις διχρονίλες...
Από τους δράκους αυτούς, ίσως ΣΗΜΕΡΑ να προτιμούσα ένα CBR 250 RR πάντως... τετράχρονο, αλλά στροφάριζε 20.000 σ.α.λ.
Τι ήχος και τι κουκλάρα

... και τώρα, μπορούμε να πλακωθούμε (για άλλη μια φορά), δίχρονοι vs. τετράχρονους

   ΤΙ μου λες, τώρα... MC22...3 χρόνια και κάμποσες δεκάδες χιλιόμετρα...το δικό μου ήταν black/hot pink...

διόρθωση¨δεκάδες χιλιάδες '

Καλη χρονια σε ολους! Για τους απανταχου διχρονακιδες δηλωνω οτι εχω στην κατοχη απο το 1986 YAMAHA RD 500 LC αγορασμενο απο τον Ηλιοπουλο σε αριστη κατασταση και εντελως οριτζιναλ!! Αλλα κολπα!

Ο χρήστης STAX έγραψε:
Καλη χρονια σε ολους! Για τους απανταχου διχρονακιδες δηλωνω οτι εχω στην κατοχη απο το 1986 YAMAHA RD 500 LC αγορασμενο απο τον Ηλιοπουλο σε αριστη κατασταση και εντελως οριτζιναλ!! Αλλα κολπα!

RD500
Αυτό πρέπει να είναι πολύ σπάνιο πράγμα την σήμερον.

Ειναι, ειναι!!! ειδικα αν ειναι σε οριτζιναλ κατασταση με λιγα χλμ. οπως το δικο μου

Ε ναι, είναι ένας καλός τρόπος για να κάνουμε κεφάλι.

Ο χρήστης taurus έγραψε:
Ε ναι, είναι ένας καλός τρόπος για να κάνουμε κεφάλι.

Επικό!

Η πρώτη φορά που άκουσα αυτό τον παράξενο ήχο ήταν πριν από δέκα-δώδεκα χρόνια, στο συνεργείο μοτοσικλετών που έπινα καφέ τα πρωινά πριν από το σχολείο. Ο μάστορας άφησε την κούπα στο τραπέζι και γύρισε το βλέμμα προς το δρόμο: Ένας πρωτόγνωρος θόρυβος, σαν μια ντουζίνα κατσαρόλες γεμάτες καρφιά να κατρακυλάνεμια μεγάλη λαμαρινένια κατηφόρα, ερχόταν από την πλατεία. Σε λίγο μια πράσινη μοτοσικλέτα τυλιγμένη σε πυκνό δίχρονο καπνό σταματούσε μπροστά μας. Ένα τρικύλινδρο Kawasaki Mach III 500, από αυτά που πέρασαν -λανθασμένα- στην ιστορία ως Samurai.
Ο οδηγός ήταν ένας νεαρός με μακριά λαδωμένα μαλλιά και εργατική φόρμα. Άρχισε να μας λέει ότι η μηχανή ήταν του αδερφού του και την είχε παρατημένη χρόνια σε μια αποθήκη. Ζούσε πια μόνιμα κάπου στη Θράκη, είχε παντρευτεί, δεν σκόπευε να επιστρέψει στην Αθήνα κι έτσι αποφάσισε να τη χαρίσει στο μικρό του αδερφό. Εκείνος την έβαλε μπροστά με τη βοήθεια ενός φίλου του και τώρα την έφερνε στο συνεργείο για ένα γενικότερο μάζεμα.
'Είναι πολύ ζόρικη αυτή μηχανή: έως τις 7000 σέρνεται και στις 7500 σου πετάει όλη τη δύναμη στο κεφάλι, ξέρεις να οδηγείς καλά;', τον ρώτησε ο μηχανικός.
'Ξέρω, πώς δεν ξέρω', έκανε ενοχλημένα ο νεαρός, την άφησε για service και έφυγε.
Έφυγα κι εγώ για το σχολείο. Τον ξαναείδα λίγες μέρες αργότερα, στην πλατεία, με το ίδιο λαδωμένο μαλλί, την ίδια εργατική φόρμα κι ένα φρέσκο γύψο στο αριστερό χέρι.
Ξαναπήγε τη μηχανή στο συνεργείο, τη φτιάξανε, της έβαλαν καινούρια λάστιχα και του είπαν πάλι να προσέχει.
Ύστερα από μερικές εβδομάδες, ένα τρίκυκλο ξεφόρτωσε στο συνεργείο τα υπολείμματα του παλιού Kawasaki. O στραβός σκελετός, τα κομμένα καλάμια, η ζάντα που είχε γίνει οχτάρι, μαρτυρούσαν ότι η τούμπα ήταν γερή.
'Είναι καλά ο μικρός;', ρώτησε ο μάστορας.
'Μια λάμα στο πόδι, αλλά είναι εντάξει, θέλει να του φτιάξεις το Samurai', είπε ο φίλος του, που είχε έρθει συνοδεία για τη μεραφορά.
'Όχι αγόρι μου', απάντησε τότε ο μάστορας. 'Δεν το φτιάχνω, και αν είσαι φίλος του παιδιού να πας να το πετάξεις', συνέχισε και ξανάριξε τη μοτοσικλέτα στο τρίκυκλο.
Έκανα πολλά χρόνια να ξαναδώ Mach III και να ακούσω τον αλλόκοτο ήχο του αερόψυκτου τρικύλινδρου δίχρονου κινητήρα.
Ένα από τα τελευταία κυριακάτικα μεσημέρια του καλοκαιριού, έπινα καφέ σε μια επαρχιακή καφετέρια δίπλα στο κύμα, όταν πήρε το αυτί μου μια συζήτηση από ένα διπλανό τραπέζι. Μια παρέα έλεγε κάτι για μηχανάκια και λεφτά, ή κόντρα στήνανε ή κάτι πουλάγανε. Τον ένα από αυτούς τον ήξερα, ο Λάρυ με τη σκαμμένη μούρη και το δολοφονικό ύφος κρυμμένο κάτω από τα νταβατζιλίδικα Rayban με το κοκκαλάκι, εμπορία λευκής σαρκός και κόνεως ήταν οι συνηθισμένες του ασχολίες.
Απ' ότι κατάλαβα, είχε μόλις βγεί από το κελί και έψαχνε για μοτοσικλέτα. Ο τύπος που την προξένευε, χοντρός, τεράστιος, είχε μια φάτσα χαρακωμένη και μια αλυσοδεμένη καρδιά τατουάζ, χτυπημένο στο μπράτσο. Σαν να τους είχες βγάλει από ταινία του Ταραντίνο οι δυο τους, και από δίπλα ένας κοντός και αδύνατος, αυτός ήταν μάλλον ο ιδιοκτήτης της μοτοσικλέτας, τον είχαν εκεί στην άκρη και δεν μίλαγε.
'Το έχεις δει το μηχανάκι, το ξέρεις', έλεγε ο χοντρός στον Λάρυ, 'θα στο φέρω αύριο στις πέντε από εδώ, αλλά παντού το ξέρουν, είναι το Samurai με τους εφτά σταυρούς'.
Τότε κατάλαβα ότι μιλούσαν για τον τοπικό θρύλο της δεκαετίας του '70, με τις εφτά χαρακιές στο ρεζερβουάρ, μια για κάθε αναβάτη που είχε στείλει στον άλλο κόσμο. Έτσι την άλλη μέρα, όλη η παρέα στήσαμε κερκίδα από νωρίς στην καφετέρια, περιμένοντας το Samurai με τους εφτά σταυρούς.
Έφτασε ο Λάρυ με ένα φίλο του, με μια παλιά τριάρα BMW. Φορούσε σαγιονάρες και σορτσάκι, ότι πρέπει για να οδηγήσεις την πιο ανατριχιαστική μοτοσικλέτα του πλανήτη, σκέφτηκα. Ήταν παρέα με δυο ξανθιές δίμετρες, έκατσαν στο διπλανό μας τραπέζι και παρήγγειλαν ουίσκι με φυστίκια. Σε λίγο ακούστηκε το καβούρδισμα του δίχρονου αερόψυκτου κινητήρα, όλοι γυρίσαμε προς τα εκεί και αμέσως μετά εμφανίστηκε η ίδια η κόλαση.
Μοτοσικλέτα μαύρη, με εφτά κόκκινους σταυρούς χαραγμένους στο ρεζερβουάρ, δίχως σέλα, κοκκοβιό, φώτα, όργανα και φτερά, έμοιαζε βγαλμένη από εξώφυλο του Ozzy, ο Τρόμος ο ίδιος. Ο κοντός ξεκαβάλησε και από ένα αγροτικό που ερχόταν από πίσω βγήκε ο χοντρός και δυο άλλοι. Ο Λάρυ άφησε τις γυναίκες στο τραπέζι και περπάτησε αργά-αργά προς τη μοτοσικλέτα.
'Τέσσερα κατοστάρικα', έκανε ο χοντρός.
'Τα κλειδιά', έγνεψε ο Λάρυ.
Ο κοντός του τα έδωσε με ένα δισταγμό, 'ξέρεις να οδηγείς;', ρώτησε με αφέλεια -'ή βιάζεσαι να πεθάνεις;' μουρμούρισα εγώ.
Ο Λάρυ κατέβασε τη μανιβέλα και μικρά σύννεφα καπνού άρχισαν να βγαίνουν από τις εξατμίσεις.
'Θα πάω μια ως το λιμάνι. Αν έχει γκάζι, πάει καλά, τετρακόσια. Αν δεν έχει έλα από εκεί να το πάρεις, δε γουστάρω τα μηχανάκια που δεν πάνε, κατάλαβες;' είπε στον κοντό.
Ο χοντρός κάτι μούγκρισε, ο Λάρυ έβαλε πρώτη, άφησε το συμπλέκτη και ξεκίνησε. Έβαλε δευτέρα πολύ νωρίς, ο καπνός πύκνωσε, το μοτέρ άρχισε να μπερδεύει και να μπουκώνει, κι εκείνος γύρισε προς το μέρος μας και έκανε μια κίνηση με το αριστερό του χέρι σαν να έλεγε 'δεν πάει το ρημάδι'. Ο χοντρός κοίταζε απορημένος τον κοντό και εκείνος με όλη του τη δύναμη ούρλιαξε:
'Γκάζι, γκάζι'.
Τότε ο Λάρυ άνοιξε όλο το γκάζι, το μοτέρ πνίγηκε στη στιγμή, σαν να έσβησε, και αμέσως μετά ακούστηκε να καθαρίζει. Στο επόμενο καρέ, το Samurai με τους εφτά σταυρούς τινάχτηκε στον αέρα, μια σούζα κάθετη, λαμπάδα όρθια, και ύστερα το καπάκι, η μηχανή να σέρνεται σε ένα χαμό από σπίθες και ο Λάρυ να φέρνει τούμπες, αλλού αυτός, αλλού οι σαγιονάρες, αλλού τα Rayban με το κοκκαλάκι.
Όταν όλα σώπασαν, ο κοντός άρχισε να τρέχει προς τη μηχανή, ο χοντρός και οι δικοί του πλάκωσαν στις κλωτσιές τον Λάρυ, όπως σηκώθηκε μεσ' στα αίματα από τον δρόμο, ο φίλος του πάλευε να τον βοηθήσει, έφαγε μερικές γερές και αυτός. Στο τέλος, τους τσουβαλιάσανε στην τριάρα και αυτοί έφυγαν, αφήνοντας τις ξανθιές αμανάτι στην καφετέρια με τα ουίσκι και τα φυστίκια. Είχα μείνει στην πόρτα, μην ξέροντας τι να πρωτοκοιτάξω, όταν από τη μεριά του λιμανιού ακούστηκε και πάλι ο χαρακτηριστικός τσίγκινος ήχος του Samurai με τους εφτά σταυρούς. Στάθηκε για μια ακόμη φορά ανίκητο, πήρε μπρος, ξεκίνησε με τις πάντες και χάθηκε στο βάθος του δρόμου, τυλιγμένο στους γαλάζιους καπνούς του.

Youtube Video

Άρθρο του Γ. Πολίτη στο τεύχος του Drive #61 - Νοέμβριος 2001.

ΥΓ: Το σημαντικό στα άρθρα του Πολίτη είναι ότι δεν σε απασχολεί καθόλου το γεγονός ότι οι πιθανότητες να είναι αληθινή η ιστορία είναι ελάχιστες

Κοίτα να δεις! Όταν το διάβαζα σκεφτόμουν οτι η γραφή θυμίζει Πολίτη και οτι δε με ενδιαφέρει καν αν είναι αληθινό το γεγονός ή όχι. Όταν έφτασα στο τέλος, επιβεβαιώθηκα!

Ο χρήστης tm έγραψε:
Πολυ θα ηθελα να συνεβαινε αυτο, αλλα οταν κανω κανενα καλο ανοιγμα στο γκαζι, εχουμε τα γνωστα μπουκωματα του μοτερ, με αποτελεσμα να φρεναρει, αντι να γκαζωνει..

Ενω εισαι σε ελαφρως κατηφορικο δρομο ανοιξε το γκαζι στα μισα με 2/3 με 2α μεσα και κρατα το εκει σταθερο. Μετα απο λιγο (~5 δευτερολεπτα αλλα εξαρταται απ το ποσο μπουκωμενο ειναι) θα το νιωσεις να 'καθαριζει' και να ανεβαζει απο μονο του στροφες. Αφηνεις τις στροφες να σταθεροποιηθουν και επαναλαμβανεις αν χρειαζεται με 3η. Λογικα μετα απο αυτο θα γκαζωνει κανονικα.

το θυμήθηκα το άρθρο απ τις πρώτες γραμμές

ρε έντι υπάρχουν πουθενά μαζεμένες οι αριστερές λωρίδες ?

Όχι απ' όσο ξέρω. Το συγκεκριμένο ήταν προϊόν του ταλέντου μου να γράφω γρήγορα στο word...
Το ερώτημα είναι άλλο. Ο Πολίτης τώρα που έκλεισε το Top Gear που κατοικοεδρεύει;
Μήπως είχε βγάλει κανά λεύκωμα με όλα τα άρθρα;
(σιγά μην τον άφηνε ο χλεμπονιάρης ο κοτσίδας...)