''Μετά από ένα μεγάλο γλέντι, που κράτησε χρόνια, η κελτική τίγρη Ιρλανδία, ξύπνησε απότομα με πονοκέφαλο, ένα άδειο πορτοφόλι, και έναν απλήρωτο λογαριασμό. Τη περασμένη Πέμπτη, η κυβέρνησε εξέπληξε τον τρομαγμένο λαό, αποκαλύπτοντας πως το συνολικό οικονομικό κόστος για τη διάσωση των τραπεζών της χώρας, θα φτάσει στο δυσθεώρητο νούμερο των 50 δισεκατομμυρίων ευρώ. Το ποσό αυτό είναι σημαντικά μεγαλύτερο αυτού που μέχρι τώρα υπολογίζονταν, με αποτέλεσμα να σοκαριστούν τα 5 εκατομμύρια Ιρλανδών

Το πακέτο διάσωσης θα στοιχήσει περίπου 10.000 ευρώ για τον κάθε κάτοικο της χώρας, η οποία και θα πρέπει να προχωρήσει σε δραστικές περικοπές δαπανών για τα επόμενα τέσσερα τουλάχιστον χρόνια. Και όπως προειδοποιεί η ΕΕ, η νησιώτικη αυτή χώρα δεν μπορεί να παραμείνει σε καθεστώς χαμηλής φορολόγησης. Ο υπουργός Οικονομικών Brian Lenihan, παραδέχεται ότι τα νούμερα τρομάζουν, αλλά παραμένει αισιόδοξος πως θα υπάρξει μια αποτελεσματική διαχείριση μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια. Η αντίδραση των ΜΜΕ στο Δουβλίνο, όπως και των ΜΜΕ στις οικονομικές πρωτεύουσες του πλανήτη, ήταν η ίδια: Η κελτική τίγρη πέθανε.

Η εφημερίδα Daily Star του Δουβλίνου δημοσίευσε στη πρώτη σελίδα της ένα τάφο με την ένδειξη «Ενθάδε Κείται η Ιρλανδία».

Το έργο της κυβέρνησης συνασπισμού του πρωθυπουργού Brian Cowen, είναι τώρα πολύ δύσκολο. Θα πρέπει να πείσει τις διεθνείς χρηματαγορές ότι είναι σε θέση να διαχειριστεί το αλματώδες δημόσιο χρέοςΤο οποιο στην ουσια ειναι καθαρα Ιδιωτικο χρεος-αποτελεσμα απληστιας και κακων επιχειρηματικων κινησεων. Προς το παρόν, η κυβέρνηση υποσχέθηκε να μην δανειστεί χρήματα από τους ξένους επενδυτές για έναν τουλάχιστο χρόνο.

Η τραγωδία που ζει η Ιρλανδία είναι το αποτέλεσμα αθρόων δανεισμών εκ μέρους των τραπεζών της στη διάρκεια των ετών της ανάπτυξης, που τερματίστηκε το 2007, και που καθώς οι τιμές των ακινήτων πέφτουν, έχει μετατραπεί σε μια από τις χειρότερες καταρρεύσεις όλων των εποχών.

Το κόστος μόνο για τη διάσωση της Anglo Irish bank, υπολογίζεται στα 34 δισ.Οσο δηλαδη το ελλειμα του δικου μας ΟΣΕ για 34 χρονια!!!! Οι επικεφαλής της δάνειζαν εξωφρενικά ποσά σε επιχειρήσεις ώστε να αγοράσουν οικόπεδα και ακίνητα, τα οποία σήμερα δεν έχουν καμία απολύτως αξία. Ακόμη πιο σοκαριστικό για μια χώρα στην οποία οι τράπεζες θεωρούνταν ως οι στιβαροί πυλώνες της υποδομής του κράτους, είναι το γεγονός πως μια από τις δυο μεγαλύτερες, η Allied Irish Banks, στην ουσία κρατικοποιήθηκε, καθώς το κράτος έβαλε 3 δισ. ευρώ για να τη συνεφέρει. Ο Brian Lenihan δηλώνει πως προσπαθεί να βάλει τέλος σε «έναν εφιάλτη με τον οποίο ζει αυτός και η Ιρλανδία από τον Σεπτέμβριο του 2008».

Εν τω μεταξύ, το φετινό έλλειμμα του προϋπολογισμού θα αγγίξει το 32% του ΑΕΠ, δέκα φορές πάνω από το όριο που υπάρχει για τα κράτη μέλη της ΕΕ. Ο πρωθυπουργός παραδέχεται ότι ο λαός είναι δικαίως οργισμένος, αφού καλείται να επωμιστεί το βάρος των ασύδοτων δαπανών των τραπεζιτών και των κερδοσκόπων. Η οργή αυτή έγινε φανερή πριν από τέσσερις ημέρες, όταν ένας 40χρονος διαδηλωτής οδήγησε ένα φορτηγό με τσιμέντο στις πύλες του ιρλανδικού κοινοβουλίου στη πρωτεύουσα.

Όπως λένε πολλοί, η Ιρλανδία βρίσκεται στο σημείο μηδέν, και θα πρέπει να ξεκινήσει την αναδόμησή της το συντομότερο δυνατό.''

@imago.
Τελικα τα πραματα ειναι πολυ πιο απλα απο τις εξισωσεις του Maxwell.

Ο χρήστης titsataki έγραψε:
Ενδιαφερον αρθο:

Παραμένουμε αμετανόητοι

Ας μην αυταπατώμεθα. Αν δεν μας άρεσε η κοινωνία μας, θα φροντίζαμε με κάποιο τρόπο, επίπονα, αργά, να την αλλάξουμε. Αλλά δεν θέλουμε κάτι τέτοιο. Εχουμε βολευτεί μέσα στο ελληνικής κοπής κοινωνικό νεφέλωμα όπου επιτρεπτό είναι αυτό που μας εξυπηρετεί. Και ενώ καταδικάζουμε τα κακώς κείμενα (δηλαδή όσα, συνήθως, θίγουν τα προσωπικά μας συμφέροντα) δεν κάνουμε τίποτα για να αναδιοργανώσουμε μια χώρα, τη δική μας, με μηχανισμούς διακυβέρνησης πολλαπλά στρεβλωμένους από τα ιδιωτικά και συντεχνιακά συμφέροντα.

Το υπολοιπο στην ιστοσελιδα της καθημερηνης.

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_arti ... 10_1292632

Νικος

Εχω βαρεθει να διαβαζω αρθρα που απλως αναμασουν με 'νατουραλιστικη' διαθεση των συνθηκων που επικρατουν σε μια κοινωνια σαν την Ελληνικη μοιραζοντας ισες ευθυνες εδω και εκει ,αγνοωντας επιδεικτικα οτι το ιδιο το καπιταλιστικο συστημα ευνοει και επιβραβευει πλουσιοπαροχα την προσωπικη ευημερια σε βαρος του διπλανου ή ακομα και ολοκληρης της κοινωνιας.
Ειναι απολυτως θεμιτο και επαναστατικο οι πολιτες να πηδανε κανονικα με τον τροπο που μπορει ο καθενας ,το κρατος που ευνοει μια μικρη ομαδα ανθρωπων σε βαρος των πολλων.

(πεστε να με φατε ελευθερα )

Ο χρήστης 888888 έγραψε:
''Μετά από ένα μεγάλο γλέντι, που κράτησε χρόνια, η κελτική τίγρη Ιρλανδία, ξύπνησε απότομα με πονοκέφαλο, ένα άδειο πορτοφόλι, και έναν απλήρωτο λογαριασμό. Τη περασμένη Πέμπτη, η κυβέρνησε εξέπληξε τον τρομαγμένο λαό, αποκαλύπτοντας πως το συνολικό οικονομικό κόστος για τη διάσωση των τραπεζών της χώρας, θα φτάσει στο δυσθεώρητο νούμερο των 50 δισεκατομμυρίων ευρώ. Το ποσό αυτό είναι σημαντικά μεγαλύτερο αυτού που μέχρι τώρα υπολογίζονταν, με αποτέλεσμα να σοκαριστούν τα 5 εκατομμύρια Ιρλανδών

Το πακέτο διάσωσης θα στοιχήσει περίπου 10.000 ευρώ για τον κάθε κάτοικο της χώρας, η οποία και θα πρέπει να προχωρήσει σε δραστικές περικοπές δαπανών για τα επόμενα τέσσερα τουλάχιστον χρόνια. Και όπως προειδοποιεί η ΕΕ, η νησιώτικη αυτή χώρα δεν μπορεί να παραμείνει σε καθεστώς χαμηλής φορολόγησης. Ο υπουργός Οικονομικών Brian Lenihan, παραδέχεται ότι τα νούμερα τρομάζουν, αλλά παραμένει αισιόδοξος πως θα υπάρξει μια αποτελεσματική διαχείριση μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια. Η αντίδραση των ΜΜΕ στο Δουβλίνο, όπως και των ΜΜΕ στις οικονομικές πρωτεύουσες του πλανήτη, ήταν η ίδια: Η κελτική τίγρη πέθανε.

Η εφημερίδα Daily Star του Δουβλίνου δημοσίευσε στη πρώτη σελίδα της ένα τάφο με την ένδειξη «Ενθάδε Κείται η Ιρλανδία».

Το έργο της κυβέρνησης συνασπισμού του πρωθυπουργού Brian Cowen, είναι τώρα πολύ δύσκολο. Θα πρέπει να πείσει τις διεθνείς χρηματαγορές ότι είναι σε θέση να διαχειριστεί το αλματώδες δημόσιο χρέος. Προς το παρόν, η κυβέρνηση υποσχέθηκε να μην δανειστεί χρήματα από τους ξένους επενδυτές για έναν τουλάχιστο χρόνο.

Η τραγωδία που ζει η Ιρλανδία είναι το αποτέλεσμα αθρόων δανεισμών εκ μέρους των τραπεζών της στη διάρκεια των ετών της ανάπτυξης, που τερματίστηκε το 2007, και που καθώς οι τιμές των ακινήτων πέφτουν, έχει μετατραπεί σε μια από τις χειρότερες καταρρεύσεις όλων των εποχών.

Το κόστος μόνο για τη διάσωση της Anglo Irish bank, υπολογίζεται στα 34 δισ. Οι επικεφαλής της δάνειζαν εξωφρενικά ποσά σε επιχειρήσεις ώστε να αγοράσουν οικόπεδα και ακίνητα, τα οποία σήμερα δεν έχουν καμία απολύτως αξία. Ακόμη πιο σοκαριστικό για μια χώρα στην οποία οι τράπεζες θεωρούνταν ως οι στιβαροί πυλώνες της υποδομής του κράτους, είναι το γεγονός πως μια από τις δυο μεγαλύτερες, η Allied Irish Banks, στην ουσία κρατικοποιήθηκε, καθώς το κράτος έβαλε 3 δισ. ευρώ για να τη συνεφέρει. Ο Brian Lenihan δηλώνει πως προσπαθεί να βάλει τέλος σε «έναν εφιάλτη με τον οποίο ζει αυτός και η Ιρλανδία από τον Σεπτέμβριο του 2008».

Εν τω μεταξύ, το φετινό έλλειμμα του προϋπολογισμού θα αγγίξει το 32% του ΑΕΠ, δέκα φορές πάνω από το όριο που υπάρχει για τα κράτη μέλη της ΕΕ. Ο πρωθυπουργός παραδέχεται ότι ο λαός είναι δικαίως οργισμένος, αφού καλείται να επωμιστεί το βάρος των ασύδοτων δαπανών των τραπεζιτών και των κερδοσκόπων. Η οργή αυτή έγινε φανερή πριν από τέσσερις ημέρες, όταν ένας 40χρονος διαδηλωτής οδήγησε ένα φορτηγό με τσιμέντο στις πύλες του ιρλανδικού κοινοβουλίου στη πρωτεύουσα.

Όπως λένε πολλοί, η Ιρλανδία βρίσκεται στο σημείο μηδέν, και θα πρέπει να ξεκινήσει την αναδόμησή της το συντομότερο δυνατό.''

Πάντως πολλοί φιλελεύθεροι μνημόνευαν την Ιρλανδία ως χώρα-πρότυπο για την δική μας περίπτωση. Χαρακτηριστική περίπτωση η παρακάτω αρθρογραφία του δημοσιουγράφου Π.Μανδραβέλη

Απο: http://e-rooster.gr/02/2010/2248

Τι έπαθαν οι Ιρλανδοί

Είναι εκπληκτικό, αλλά τα περισσότερα δάκρυα για την Ιρλανδία τα χύνουν αυτοί που την απεχθανόταν. Ολοι έχουν ένα κακό λόγο να πουν για τον «κέλτικο τίγρη που γονάτισε», για τον λαουτζίκο που φορά το «σφιχτό κουστούμι», για τις περικοπές μισθών στον δημόσιο τομέα του ανελέητου φιλελευθερισμού και άλλα λυπηρά. Πιο χαιρέκακοι εμφανίζονται οι παντός απόχρωσης «αριστεροί»: «Δεν σας τα λέγαμε εμείς; Δείτε τώρα τι έπαθε η Ιρλανδία! Περικόπτει τους μισθούς. Τι λένε τώρα όλοι αυτοί που δοξολογούσαν το «ιρλανδικό θαύμα»;».

Η αλήθεια είναι ότι η Ιρλανδία υποφέρει. Το ίδιο και η Ελλάδα που έκανε τα ακριβώς αντίθετα με τον «κέλτικο τίγρη». Δηλαδή στην Ιρλανδία, απελευθερώθηκαν τα κλειστά επαγγέλματα (πράγμα που δεν έκανε η Ελλάδα), μειώθηκε ο δημόσιος τομέας (ένα θέμα ταμπού για την Ελλάδα), πουλήθηκαν νωρίς οι ζημιογόνες ΔΕΚΟ (εδώ το όνομα της «Ολυμπιακής» ήταν μέρος της ψυχής μας), οι εργασιακές σχέσεις έγιναν πιο ευέλικτες (αυτό που ο κ. Τσίπρας ονομάζει «εργασιακό μεσαίωνα» και τον έχουμε αποφύγει εμείς) και γενικώς ακολούθησε τις κατά την αριστερή αργκό «νεοφιλελεύθερες πολιτικές». Παρ’ όλα αυτά πλήττονται από την κρίση όπως και η σοσιαλιστική Ελλάς. Η Ιρλανδία περικόπτει τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων κατά 7%, όπως αναγκάζεται να κάνει και η ελληνική κυβέρνηση.

πριν κλάψουμε για το παντεσπάνι που χάνουν οι Ιρλανδοί ας δούμε πώς θα βγάλουμε το δικό μας ψωμί. Και τα δικά μας προβλήματα είναι βαθύτερα και πιο δομικά, από το γύρισμα του κύκλου της παγκόσμιας οικονομίαςΥπάρχει όμως μια μικρή διαφορά που αποσιωπάται από τους θρηνωδούς του «ιρλανδικού θαύματος». Το 2008 το μέσο ετήσιο εισόδημα των Ιρλανδών δημοσίων υπαλλήλων ήταν 49.006 ευρώ, ενώ στο ελληνικό Δημόσιο ήταν 23.791 ευρώ. Με άλλα λόγια οι δυστυχείς Ιρλανδοί δημόσιοι υπάλληλοι θα απομείνουν με περίπου 46.000 ευρώ τον χρόνο και οι Ελληνες με 22.000 ευρώ τον χρόνο. Είναι να μην τους κλαις; Τους Ιρλανδούς φυσικά και όχι τους Ελληνες που επιτυχημένα αντιστάθηκαν σε όλα τα κελεύσματα του -θου Κύριε!- «νεοφιλελευθερισμού».

Φυσικά, δεν είναι όλα καλά κι άγια στην Ιρλανδία, αλλά είναι διπλά καλύτερα από εδώ (τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τους μισθούς στον δημόσιο τομέα). Η ανεργία αυξάνεται -πρέπει να αγγίζει την πραγματική ελληνική ανεργία και όχι τη στατιστική που μαθαίνουμε- και το μοντέλο ανάπτυξης που επέλεξε έφτασε σε αδιέξοδο. Υπάρχει όμως διαφορά: η Ιρλανδία καβάλησε τη χρηματοπιστωτική φούσκα κι έβγαλε λεφτά. Εμείς χρησιμοποιήσαμε τη χρηματοπιστωτική φούσκα για διαιωνίσουμε και να διογκώσουμε τις αγκυλώσεις μας. Αυτοί μπορούν να ελπίζουν στο γύρισμα της παγκόσμιας οικονομίας, εμείς πρέπει αν αντιμετωπίσουμε σε καιρούς φτώχειας όλες τις διαρθρωτικές αλλαγές που ήταν πολύ πιο εύκολες όταν το χρήμα διεθνώς μοιραζόταν. Η Ελλάδα έχασε το τρένο, και τώρα κάποιοι θρηνούν επειδή το ιρλανδικό τρένο φρενάρισε. Είναι να μην τους κλαίμε τους φουκαράδες;

Ας σταματήσουμε λοιπόν να θρηνούμε για το ιρλανδικό θαύμα και ας κοιτάξουμε να δούμε πώς θα πληρώσουμε συντάξεις. Αρκετά μας κοίμισαν οι μύθοι της ανερμάτιστης δήθεν Αριστεράς. Διότι πριν κλάψουμε για το παντεσπάνι που χάνουν οι Ιρλανδοί ας δούμε πώς θα βγάλουμε το δικό μας ψωμί. Και τα δικά μας προβλήματα είναι βαθύτερα και πιο δομικά, από το γύρισμα του κύκλου της παγκόσμιας οικονομίας.

Πάσχος Μανδραβέλης

Αν βρεις πουθενα μεσα στα αρθρα των διαφορων ΜανδραβελοΠορδοσαλτηδων κλπ νεοφιλελευθερου σκυλολογιου, τι οδηγησε την Ιρλανδια στη καταστροφη κερδιζεις 5κιλο κεριγκολντ ρεγκατο.

Το e-rooster ειναι πνευματικο παιδι του νεοφιλελευθερου 'κατεβαστε τα τανκς Μανου'. Λογικο να γραφονται εκει καθε ειδους ασυναρτησιες απο 'αρθρογραφους' της κωλοτουμπας.

Ο χρήστης EDDIE_147 έγραψε:
Το καθεστώς συμμετοχής των ιδιωτών στην ΤΤΕ είναι άλλο θέμα. Και στην Εθνική μεγάλο μερίδιο μετοχών έχουν οι παπάδες. Πάει να πει αυτό κάτι;
Εγώ απλά σχολίασα το 'ασήμαντο' που έγραψες που προφανώς δεν ισχύει.

Αφου καταλαβαινεις την διαφορα μιας οποιαδηποτε τραπεζας με την κεντρικη γιατι παραθετεις το παραδειγμα με την Εθνικη.Η Εθνικη και καθε Εθνικη υποκεινται στις πολιτικες της ΤτΕ οποτε ειναι εγκληματικο η κεντρικη τραπεζα να βρισκεται στα χερια ιδιωτων.Αν δε μπορεις να καταλαβεις την διαφορα δε φταιω εγω.

Κουβεντιάζαμε τις προάλλες με φίλους -ομοϊδεάτες και ομοιοπαθείς της ελεγχόμενης χρεοκοπίας- τι ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα, τι σχέση έχει με ό,τι συμβαίνει στην Ευρώπη, στον κόσμο, πώς συμπεριφέρονται οι τάξεις και τα κοινωνικά στρώματα, ποια συμφέροντα συντίθενται ή αντιτίθενται σε κάθε επί μέρους πρόβλημα, πώς μεταφράζονται όλα αυτά στην οικονομία, τι σημαίνουν για την πολιτική και πώς ερμηνεύουν τις συμπεριφορές των κομμάτων, των πολιτικών ελίτ. Τακτοποιημένες κι εύκολες όλες οι επιμέρους απαντήσεις μπαίνουν στα «κουτάκια» τους. Έχουμε πολλά κομμάτια της εικόνας, άψογα φιλοτεχνημένα. Αλλά ολόκληρη την εικόνα δεν την έχουμε. Η κουβέντα έφτασε πάλι σε εκείνο το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται ο φανατικός χομπίστας που αποφασίσει να ανασυνθέσει ένα puzzle 10.000 τεμαχίων, αλλά χωρίς να έχει ιδέα για την πρωτότυπη εικόνα. Από πού ν’ αρχίσει; Ποια είναι η συνολική εικόνα που πρέπει να συνθέσει; Χρειάζεται μια ιδέα, μια βάση για την «ολιστική» σύλληψη της πραγματικότητας που εμφανίζεται κατακερματισμένη, αντιφατική, χαοτική. .............................................................................................................................................................................................................................................................Η συνεχεια εδω http://youpayyourcrisis.blogspot.com/20 ... _6919.html

Ο χρήστης 888888 έγραψε:
Αν βρεις πουθενα μεσα στα αρθρα των διαφορων ΜανδραβελοΠορδοσαλτηδων κλπ νεοφιλελευθερου σκυλολογιου, τι οδηγησε την Ιρλανδια στη καταστροφη κερδιζεις 5κιλο κεριγκολντ ρεγκατο.

Για να είμαι ειληκρινής ούτε εγώ πολυπιστευω τις απόψεις Μανδραβέλη. Απλά κάνω μια παρατήρηση ότι αυτή η χώρα που πάει προς τον γκρεμό μας εντλώς περίεργα μας πλασαριζόταν απο αυτους τους ανθρώπου ως χώρα-προτυπο.

Πχ εδώ ο Μανδραβέλης γράφει για τον πρωθυπουργό της Ουγγρίας που αρνήθηκε να συμμορφωθεί πλέον με τις υποδείξεις του ΔΝΤ.

Απο: http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_arti ... 10_1292775

Οι περιπέτειες της λαϊκιστικής Κεντροδεξιάς

Του Πασχου Mανδραβελη

Πολλοί θυμούνται την πρώτη περίοδο της πρωθυπουργίας του Βίκτορ Ορμπάν (1998 - 2002), επειδή ανέβαλε τη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου για να παρακολουθήσει τον αγώνα της αγαπημένης του ομάδας στην γειτονική Κροατία. Ομως, ο Ούγγρος πρωθυπουργός μάλλον θα μείνει στην ιστορία για την δαιδαλώδη πολιτική του πορεία, η οποία μπορεί να συνοψιστεί στο ρητό του Γκράουτσο Μαρξ: «Αυτές είναι οι αρχές μου. Αν δεν σας αρέσουν, έχω κι άλλες».

Ο γεννημένος το 1963 πολιτικός προέβαλε στο σκηνικό της Ουγγαρίας το 1989. Στην ομιλία του, στην «Πλατεία Ηρώων» με αφορμή την εκταφή του Ιμρε Νάγκι και των άλλων εθνικών ηρώων της ουγγρικής επανάστασης του 1956, ζήτησε ελεύθερες εκλογές και αποχώρηση των σοβιετικών στρατευμάτων. Ηταν ιδρυτικό μέλος του φιλελεύθερου κόμματος Fidesz (ακρωνύμιο των ουγγρικών λέξεων «Συμμαχία Νέων Δημοκρατών») και το 1990 εκλέχθηκε βουλευτής και αρχηγός. Υπό την καθοδήγησή του, το κόμμα έγινε ακραία συντηρητικό και άρχισε να φλερτάρει με την Ακροδεξιά.

Το 1998, έγινε ο δεύτερος πιο νέος πρωθυπουργός της Ουγγαρίας και ακολούθησε νεοσυντηρητική πολιτική: φιλελεύθερη στην οικονομία, χωρίς σεβασμό στους δημοκρατικούς θεσμούς. Μείωσε τούς συντελεστές φορολογίας, τις εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία και τις... συνεδριάσεις της Βουλής σε μία ανά τρεις εβδομάδες. Ο ίδιος ο Ορμπάν έκανε να εμφανιστεί στη Βουλή πάνω από δέκα μήνες. Αντικατέστησε ταχύτατα τους επικεφαλής των ανεξάρτητων αρχών (κεντρική τράπεζα, ραδιοτηλεοπτικό συμβούλιο κ. λπ.) με κομματικούς γκαουλάιτερ και, φυσικά, έδεσε την Ουγγαρία στο άρμα των ΗΠΑ.

Η σφιχτή οικονομική του πολιτική τον πρώτο καιρό απέδωσε καρπούς. Ο πληθωρισμός από 15% έπεσε στο 7,8% το 2001, το δημοσιονομικό έλλειμμα από 3,9% στο 3,4% και το δημόσιο χρέος περιορίστηκε στο 54% του ΑΕΠ. Με το αζημίωτο όμως. Οπως συμβαίνει με όλες τις νεοσυντηρητικές κυβερνήσεις, η υπονόμευση των αρχών ελέγχου και ισορροπιών στη διακυβέρνηση άφησε πολλά περιθώρια για να αναπτυχθεί η διαφθορά. Τον δεύτερο μόλις χρόνο της διακυβέρνησης του Ορμπάν, δύο υπουργοί του παραιτήθηκαν για σκάνδαλο δωροδοκίας από την εταιρεία οπλικών συστημάτων Λόκχιντ - Μάρτιν. Την ίδια χρονιά, ο επικεφαλής της δίωξης οικονομικού εγκλήματος παραιτήθηκε έπειτα από κατηγορίες για περίεργες επιχειρηματικές συναλλαγές. Τα μεγάλα σκάνδαλα δωροδοκιών του 2001 διέλυσαν τον κυβερνητικό συνασπισμό και το 2002 οι Σοσιαλιστές πήραν την εξουσία. Η μετακίνηση του Ορμπάν σε πιο συντηρητικές θέσεις δημιούργησε στην Ουγγαρία αυτό που θα ονομάζαμε «πολιτικό παράδοξο». Οι σοσιαλιστές άρχισαν να εμφανίζονται σε πολλά οικονομικά ζητήματα πιο... φιλελεύθεροι από την Δεξιά.

Οι σοσιαλιστές τα πρώτα χρόνια πήγαιναν καλά. Προχώρησαν σε μεταρρυθμίσεις και επανεκλέχτηκαν με μεγάλη πλειοψηφία το 2006, φέρνοντας τον Ορμπάν σε δύσκολη θέση. Επέζησε της εσωκομματικής αμφισβήτησης και η μεγάλη του ευκαιρία εμφανίστηκε με την διεθνή κρίση του 2008. Το χρέος της Ουγγαρίας που είναι κυρίως στο εξωτερικό δεν μπόρεσε να επαναχρηματοδοτηθεί και η σοσιαλιστική κυβέρνηση του Φέρεκ Γκιουρσκάνι ζήτησε τη βοήθεια της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οπως και στην περίπτωση της Ελλάδος, η Ε. Ε. προέκρινε ένα μεικτό σχήμα με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Εγκρίθηκε ένα δάνειο είκοσι δισεκατομμυρίων ευρώ κι ένα σκληρό πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής που προέβλεπε περιορισμό του ελλείμματος στο 3,8% του ΑΕΠ το 2010.

Αυτή ήταν η μεγάλη πολιτική ευκαιρία του Ορμπάν. Σήκωσε τη σημαία κατά του Μνημονίου ζητώντας άλλη οικονομική πολιτική, ανεξάρτητη από τον «ζουρλομανδύα του ΔΝΤ». Τον Απρίλιο κέρδισε τις βουλευτικές εκλογές με συντριπτική πλειοψηφία (52%), ενώ το κυβερνών σοσιαλιστικό κόμμα από 43,2% έπεσε στο 19,3%. Τρίτο κόμμα ήταν το ακροδεξιό Τζόμπικ με ποσοστό 16,7%.

Η προηγούμενη προεκλογική ρητορική, φυσικά, οδήγησε την κυβέρνηση Ορμπάν σε σύγκρουση με το ΔΝΤ και την Ευρωπαϊκή Ενωση. Βασικό σημείο διαφωνίας ήταν ο στόχος για περιορισμό του ελλείμματος στο 3,8%, όπως προέβλεπε η συμφωνία. Οι δηλώσεις Ορμπάν σκόρπισαν ρίγη συγκίνησης στους καθ’ ημάς αριστερούς. «Ούτε το ΔΝΤ ούτε τα χρηματοπιστωτικά όργανα της Ε. Ε. είναι αφεντικά μας. Δεν είμαστε υποτελείς τους. Πρέπει να δεχθούμε ότι θα διαπραγματευτούμε με τους δανειστές μας και θα διαπραγματευθούμε. Αλλά στόχος των συνομιλιών δεν είναι να υπακούσουμε σε διαταγές...», είπε.

Μετά τη βαθιά συγκίνηση, όμως, ήρθε η σκληρή πραγματικότητα. Οπως ήταν αναμενόμενο, το πρόγραμμα δανειακής στήριξης από το ΔΝΤ και την Ε. Ε. διακόπηκε. Το κόστος δανεισμού από τις αγορές άρχισε να ανηφορίζει και τα ομόλογα τής Ουγγαρίας άρχισαν να μένουν στα αζήτητα.

Επειτα από τρεις μήνες λεκτικών πυροτεχνημάτων, ο Βίκτορ Ορμπάν έκανε ό, τι και ο Ανδρέας Παπανδρέου με τις βάσεις. Συνεχίζει μεν τη ρητορεία κατά του ΔΝΤ, αλλά ταυτόχρονα εφαρμόζει τις πολιτικές του. Ο υπουργός Οικονομικών Γκίοργκι Ματόλσκι δήλωνε στις 17 Σεπτεμβρίου ότι «εφόσον το ΔΝΤ νομίζει πως μπορεί να φορτώσει την ουγγρική κυβέρνηση με μια νέα δέσμη μέτρων λιτότητας, βρισκόμαστε σε λάθος πορεία». Ταυτόχρονα όμως στην ίδια συνέντευξη δήλωνε ότι «δεν φοβάμαι μια υποβάθμιση της ουγγρικής οικονομίας. Η κυβέρνηση μένει προσηλωμένη στην συμφωνία με ΔΝΤ - Ε. Ε. με στόχο τη μείωση του ελλείμματος στο 3,8% φέτος και αυτό σημαίνει ότι το έλλειμμα θα είναι κάτω του 3% το επόμενο έτος». Η Ουγγαρία πήρε την τελευταία δόση του δανείου από τον μηχανισμό στήριξης, ύψους 1,15 δισ. ευρώ τον Σεπτέμβριο, ενώ ο Ματόλσκι ανακοίνωσε ότι για να πετύχει τη μείωση του ελλείμματος η χώρα πρέπει να αντλήσει περί τα 680 εκατ. ευρώ από έναν ειδικό φόρο στις τράπεζες και άλλα τόσα από περικοπές στον δημόσιο τομέα.

Ο βραβευμένος από το American Enterprise Institute, Βίκτορ Ορμπάν, συνεχίζει την ρητορική αντιπολίτευση στον νεοφιλελευθερισμό. «Τελείωσε ο χρόνος των νεοφιλελεύθερων πειραματισμών», είπε σε ομιλία του στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα την περασμένη εβδομάδα. «Η εξουσία των αγορών και της αυτοοργάνωσης υπάρχει μόνο στη θεωρία, ενώ ο ρόλος του κράτους είναι η πραγματικότητα... Το κυβερνών κόμμα Fidesz καλείται να χτίσει μια επιτυχημένη πραγματικότητα στην Ουγγαρία και στην Ευρώπη», προσθέτοντας ότι «αν η πραγματικότητα προσφέρει ελπίδα, τότε οι άνθρωποι θα προτιμήσουν την πραγματικότητα από τις παραπλανητικές ουτοπίες».

Προς το παρόν, βέβαια, η πραγματικότητα που αντιμετωπίζει η Ουγγαρία είναι αυτή των μεγάλων ελλειμμάτων και των αναγκαίων περικοπών. Οταν το κράτος ξοδεύει περισσότερα απ’ όσα εισπράττει, αναγκαστικά πρέπει να δανειστεί. Κι όταν αυτοί που δανείζουν κλείνουν την στρόφιγγα, τότε τα ελλείμματα μηδενίζονται αυτόματα, αλλά εις βάρος ουσιαστικών κοινωνικών παροχών και όχι εις βάρος της σπατάλης.

«Περήφανη» οικονομική πολιτική

Ο Βίκτορ Ορμπάν, θύμα της προεκλογικής του ρητορικής, κατάφερε με το αντιμνημονιακό του σμπάρο δύο πράγματα. Και να χάσει το –κατά τον πρόεδρο της Εθνικής Τράπεζας, Αντράς Σιμόρ– δίχτυ ασφαλείας απέναντι στις αγορές που τού προσέφερε η Ε. Ε. και το ΔΝΤ και να εφαρμόζει τις πολιτικές των τελευταίων. Καλώς ή κακώς αυτές οι πολιτικές δεν υπαγορεύονται (όπως λένε οι λαϊκοί θρύλοι της Προόδου) από τους γραφειοκράτες των οργανισμών αλλά κυρίως από την πραγματικότητα που επικρατεί στις αγορές. Μπορεί κάποιος να την χαρακτηρίσει κακή, ψυχρή, ανάποδη και νεοφιλελεύθερη, αλλά όταν ένα κράτος ξοδεύει περισσότερα απ’ όσα μαζεύει, αναγκαστικά πρέπει να δανειστεί για να καλύψει τη διαφορά. Οι δανειστές, ακόμη και οι πιο μικροί, ελέγχουν δύο πράγματα: την απόδοση της επένδυσής τους και το ρίσκο να μην πάρουν τα λεφτά τους πίσω.

Το ρίσκο αυτό μετρείται πολύ διαφορετικά απ’ ό, τι νομίζουν οι περισσότεροι. Οπως γράφει η Βερονίκ ντε Ρούγκι στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού «Reason», «οι επενδυτές δεν κρίνουν τις πιθανότητες χρεοκοπίας από το ποσοστό του δημόσιου χρέους στο Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν. Αντιθέτως, οι επαγγελματίες των ομολόγων βαθμολογούν με βάση μια καμπύλη που απεικονίζει τη δημοσιονομική συμπεριφορά μιας χώρας σε σχέση με τις άλλες. Οταν οι επενδυτές χάσουν την εμπιστοσύνη τους για τη δημοσιονομική συμπεριφορά ενός κράτους σε σχέση με τους ανταγωνιστές του, αποσύρονται και η χώρα υποφέρει. Οντας σπάνιο αγαθό το κεφάλαιο, το αποτέλεσμα είναι αυξημένα επιτόκια και μεγαλύτερο κόστος για το χρέος».

Αυτό είναι που δεν κατανοούν οι δεξιοί και αριστεροί αγωνιστές κατά του Μνημονίου. Η Ε. Ε. και το ΔΝΤ λειτουργούν ως εξωοικονομικοί παράγοντες για να μην εφαρμοστούν μέχρις εσχάτων οι νόμοι της αγοράς. Χωρίς τους μηχανισμούς στήριξης, οι χώρες απλώς θα χρεοκοπούσαν. Τότε θα τσεκούρωναν μονομιάς όλες τις κρατικές δαπάνες (υγεία, παιδεία, συντάξεις κ. λπ.) με μεγαλύτερο κοινωνικό κόστος μέχρι να πείσουν τις αγορές ότι αξίζει να τους δανείσουν και πάλι.

Το μεγάλο πρόβλημα του Ορμπάν ήταν ότι υπερήφανη οικονομική πολιτική ασκείται μόνο χωρίς δανεικά. Από την στιγμή που το κεφάλαιο έχει παγκοσμιοποιηθεί και η πολιτική παραμένει εθνική, οι κανόνες χρηματοδότησης δεν αλλάζουν. Μπορεί, δηλαδή, ο Ούγγρος πρωθυπουργός να χτυπάει το σαμάρι του ΔΝΤ, αλλά αυτό είναι μόνο ένα σόου για λαϊκή κατανάλωση. Φροντίζει ταυτόχρονα να ακολουθεί τις επιταγές των αγορών, τις περικοπές των ελλειμμάτων ώστε να μπορεί να δανειστεί. Είπαμε: οι επενδυτές κοιτούν μόνο καμπύλες και όχι ποιος στηρίζει όταν αυτοί δεν δανείζουν. Η ουγγρική περιπέτεια των τελευταίων μηνών δεν είναι παρά ένα θέατρο σκιών χωρίς ουσία.

Και μέσα σ' ολα αυτά το πάρτυ του μαύρου χρήματος στον χώρο της υγείας καλά κρατεί.
Προχτές εισάγαμε την γιαγιά μου στο νοσκοκομείο (δημόσιο) λόγω σπασίματος του ισχύου, το οποίο θέλει επέμβαση για να αποκατασταθεί (αν αποκατασταθεί). Ο αγαπητός χειρούργος μας είπε ότι υπάρχει μεγάλη αναμονή για χειρουργείο, αλλά με 1000 ευρώ προκαταβολή (προφανώς θα ζητήσει και άλλα στη συνέχεια) θα την βάλει σε χειρουργείο εντός της εβδομάδας (τι απέγινε η ουρά αναμονής??). Και όλα αυτά με έναν ηλικιωμένο ασθενή ο οποίος ουρλιάζει από τους πόνους όταν δεν είναι σε ορό με παυσίπονο.

Κατι δε μου κολλαει

Τα επειγοντα περιστατικα δε μπαινουν σε λιστα αναμονης.

Η μητερα μου με σπασιμο ισχυου μπηκε κατευθειαν χειρουργειο (κατ) και κανεις δε ζητησε φακελακι/μπερμουαρ/(γ)κα(ι)φε κλπ...

Ο χρήστης 888888 έγραψε:

''Μετά από ένα μεγάλο γλέντι, που κράτησε χρόνια, η κελτική τίγρη Ιρλανδία, ξύπνησε απότομα με πονοκέφαλο, ένα άδειο πορτοφόλι, και έναν απλήρωτο λογαριασμό. Τη περασμένη Πέμπτη, η κυβέρνησε εξέπληξε τον τρομαγμένο λαό, αποκαλύπτοντας πως το συνολικό οικονομικό κόστος για τη διάσωση των τραπεζών της χώρας, θα φτάσει στο δυσθεώρητο νούμερο των 50 δισεκατομμυρίων ευρώ. Το ποσό αυτό είναι σημαντικά μεγαλύτερο αυτού που μέχρι τώρα υπολογίζονταν, με αποτέλεσμα να σοκαριστούν τα 5 εκατομμύρια Ιρλανδών

Το πακέτο διάσωσης θα στοιχήσει περίπου 10.000 ευρώ για τον κάθε κάτοικο της χώρας, η οποία και θα πρέπει να προχωρήσει σε δραστικές περικοπές δαπανών για τα επόμενα τέσσερα τουλάχιστον χρόνια. Και όπως προειδοποιεί η ΕΕ, η νησιώτικη αυτή χώρα δεν μπορεί να παραμείνει σε καθεστώς χαμηλής φορολόγησης. Ο υπουργός Οικονομικών Brian Lenihan, παραδέχεται ότι τα νούμερα τρομάζουν, αλλά παραμένει αισιόδοξος πως θα υπάρξει μια αποτελεσματική διαχείριση μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια. Η αντίδραση των ΜΜΕ στο Δουβλίνο, όπως και των ΜΜΕ στις οικονομικές πρωτεύουσες του πλανήτη, ήταν η ίδια: Η κελτική τίγρη πέθανε.

Η εφημερίδα Daily Star του Δουβλίνου δημοσίευσε στη πρώτη σελίδα της ένα τάφο με την ένδειξη «Ενθάδε Κείται η Ιρλανδία».

Το έργο της κυβέρνησης συνασπισμού του πρωθυπουργού Brian Cowen, είναι τώρα πολύ δύσκολο. Θα πρέπει να πείσει τις διεθνείς χρηματαγορές ότι είναι σε θέση να διαχειριστεί το αλματώδες δημόσιο χρέοςΤο οποιο στην ουσια ειναι καθαρα Ιδιωτικο χρεος-αποτελεσμα απληστιας και κακων επιχειρηματικων κινησεων. Προς το παρόν, η κυβέρνηση υποσχέθηκε να μην δανειστεί χρήματα από τους ξένους επενδυτές για έναν τουλάχιστο χρόνο.

Η τραγωδία που ζει η Ιρλανδία είναι το αποτέλεσμα αθρόων δανεισμών εκ μέρους των τραπεζών της στη διάρκεια των ετών της ανάπτυξης, που τερματίστηκε το 2007, και που καθώς οι τιμές των ακινήτων πέφτουν, έχει μετατραπεί σε μια από τις χειρότερες καταρρεύσεις όλων των εποχών.

Το κόστος μόνο για τη διάσωση της Anglo Irish bank, υπολογίζεται στα 34 δισ. Οσο δηλαδη το ελλειμα του δικου μας ΟΣΕ για 34 χρονια!!!!Οι επικεφαλής της δάνειζαν εξωφρενικά ποσά σε επιχειρήσεις ώστε να αγοράσουν οικόπεδα και ακίνητα, τα οποία σήμερα δεν έχουν καμία απολύτως αξία. Ακόμη πιο σοκαριστικό για μια χώρα στην οποία οι τράπεζες θεωρούνταν ως οι στιβαροί πυλώνες της υποδομής του κράτους, είναι το γεγονός πως μια από τις δυο μεγαλύτερες, η Allied Irish Banks, στην ουσία κρατικοποιήθηκε, καθώς το κράτος έβαλε 3 δισ. ευρώ για να τη συνεφέρει. Ο Brian Lenihan δηλώνει πως προσπαθεί να βάλει τέλος σε «έναν εφιάλτη με τον οποίο ζει αυτός και η Ιρλανδία από τον Σεπτέμβριο του 2008».

Εν τω μεταξύ, το φετινό έλλειμμα του προϋπολογισμού θα αγγίξει το 32% του ΑΕΠ, δέκα φορές πάνω από το όριο που υπάρχει για τα κράτη μέλη της ΕΕ. Ο πρωθυπουργός παραδέχεται ότι ο λαός είναι δικαίως οργισμένος, αφού καλείται να επωμιστεί το βάρος των ασύδοτων δαπανών των τραπεζιτών και των κερδοσκόπων. Η οργή αυτή έγινε φανερή πριν από τέσσερις ημέρες, όταν ένας 40χρονος διαδηλωτής οδήγησε ένα φορτηγό με τσιμέντο στις πύλες του ιρλανδικού κοινοβουλίου στη πρωτεύουσα.

Όπως λένε πολλοί, η Ιρλανδία βρίσκεται στο σημείο μηδέν, και θα πρέπει να ξεκινήσει την αναδόμησή της το συντομότερο δυνατό.''

@imago.
Τελικα τα πραματα ειναι πολυ πιο απλα απο τις εξισωσεις του Maxwell.

To κολπο ειναι οτι δανειζονται αλλα εκτιμουν οτι τα λεφτα αντι να τα πληρωσουν τωρα τα πληρωνουν σε μερικα χρονια (με τοκους βεβαια αλλα οχι αμεσως). Αυτο το θεωρουν καλο οι αγοραστες των Ιρλανδικων ομολογων μια και τα επιτοκια κατεβηκαν σημαντικα για την Ιρλανδια.

Ειναι φυσικα οδυνηρο να βλεπουμε μια χωρα με τοσο πολυ ο χρεος να μην χρειαζεται να παει στο ΔΝΤ αλλα τουλαχιστον εχουν σχεδιο και εχουν φως στο τελος του τουνελ. Εμεις τι εχουμε. τι σχεδιο; Μετα απο το μαγειρεμα των στατιστικων για χρονια τι περιμενουμε να μα βγαλουν λαδι οι αγοραστες ομολογων και να μας δανεισουν με Γερμανικο επιτοκιο; Αμ δε...

Νικος

Ο χρήστης 888888 έγραψε:
Κατι δε μου κολλαει

Τα επειγοντα περιστατικα δε μπαινουν σε λιστα αναμονης.

Η μητερα μου με σπασιμο ισχυου μπηκε κατευθειαν χειρουργειο (κατ) και κανεις δε ζητησε φακελακι/μπερμουαρ/(γ)κα(ι)φε κλπ...

Τι να σου πω, δεν είμαι αρμόδιος για θέματα διαδικασιών σε νοσοκομεία. Πάντως αυτό που σου λέω δεν το βγάζω από το μυαλό μου. Ο χειρούργος ζήτησε 1000 προκαταβολή.

Περαστικα για την γιαγια σου

SHUT UP YOU GREEK BITCHES!!!
I OWN UR LAZY ASSES NOW!!!

Thanks Θωμά.

Ο χρήστης EDDIE_147 έγραψε:

SHUT UP YOU GREEK BITCHES!!!
I OWN UR LAZY ASSES NOW!!!

Ο χρήστης 888888 έγραψε:
Κατι δε μου κολλαει

Τα επειγοντα περιστατικα δε μπαινουν σε λιστα αναμονης.

Η μητερα μου με σπασιμο ισχυου μπηκε κατευθειαν χειρουργειο (κατ) και κανεις δε ζητησε φακελακι/μπερμουαρ/(γ)κα(ι)φε κλπ...

O κανονας ειναι τα φακελακια.Οι περισσοτεροι πλεον δεν ζητανε λεφτα απο πριν ,αλλα κοβουν φατσες και σε βαζουν σε προτεραιοτητα.Βεβαια υπαρχουν και αυτοι που ζητανε μπροστα λεφτα οπως ενας γιατρος στο ΚΑΤ που για ρηξη μηνισκου ζηταει 1000 ευρο ΜΠΡΟΣΤΑ. Εγω εκανα χιαστο και μηνισκο και περιμενε ο γιατρος 1000αρικο, αλλα πηρε 500αρικο. Στραβομουτσουνιασε και με ειχε χεσμενο μετα και ουτε ηρθε να δει τι κανω.

Σας ακούω που μιλάτε για γιατρούς. Ξέρετε το αστείο που πιθανόν κυκλοφορεί και εδώ μέσα: Ο εργοδότης που προσποιείται ότι πληρώνει και εργαζόμενος που προσποιείται ότι δουλεύει. Κάπως έτσι είναι οι γιατροί σήμερα. Το κράτος προσποιείται ότι τους πληρώνει και εκείνοι προσποιούνται ότι δουλεύουν.

Σοβαρά τώρα: Από τους γιατρούς μην περιμένετε πολλά. Είναι εξοργισμένοι. Όχι απλώς δεν θα σε 'κάνουν καλά' αλλά θα σε δουλέψουν κιόλας. Και επειδή είναι εξοργισμένοι καλό είναι να τους αποφεύγετε όπου μπορείτε. Μην προσπαθήσετε να τους υπερασπιστείτε ή να τους κατηγορήσετε με ποστ. Εγώ απλά περιγράφω και προειδοποιώ. (Δεν είμαι γιατρός).

Ο χρήστης imago έγραψε:
Από τους γιατρούς μην περιμένετε πολλά. Είναι εξοργισμένοι. Όχι απλώς δεν θα σε 'κάνουν καλά' αλλά θα σε δουλέψουν κιόλας. Και επειδή είναι εξοργισμένοι καλό είναι να τους αποφεύγετε όπου μπορείτε. Μην προσπαθήσετε να τους υπερασπιστείτε ή να τους κατηγορήσετε με ποστ. Εγώ απλά περιγράφω και προειδοποιώ. (Δεν είμαι γιατρός).

Ενδιαφέρον άρθρο που έγραψε παιδικός φίλος του πατέρα μου (αδερφός του πρώην δ/ντή της ΤτΕ Θόδωρου Καρατζά) και δημοσιεύτηκκε στην 'Κ' την περασμένη εβδομάδα:

Τρεις προτεραιότητες για το Σύστημα Υγείας
Του Νικου Β. Καρατζα

Η αναμπουμπούλα της κρίσης δημιουργεί και ευκαιρίες. Ολόκληρο το σύστημα Υγείας της χώρας μας είναι χρεοκοπημένο, όχι μόνο τα νοσοκομεία του. Ξοδεύουμε σε ποσοστό ΑΕΠ περισσότερο από τον μέσο όρο των αναπτυγμένων χωρών (OECD 2010) και αναλογικά με τις δαπάνες βρισκόμαστε ποιοτικά στην 32η θέση μεταξύ 33 ευρωπαϊκών χωρών. Τι θα μπορούσε να γίνει για να αλλάξει η κατάσταση; Τρία βασικά μέτρα είναι πρόδηλα: αναδιοργάνωση του δικτύου νοσοκομείων, δηλαδή νοσοκομειακός «Καλλικράτης», εισαγωγή συγχρόνου επαγγελματικού μάνατζμεντ στα νοσοκομεία και εγκατάσταση ενός ολοκληρωμένου συστήματος φροντίδας Υγείας.

Πρώτον: Το δίκτυο των 140 περίπου νοσοκομείων της χώρας είναι ένα ιστορικό κατάλοιπο απροσάρμοστο στις σημερινές ανάγκες. Στην Αθήνα, σε απόσταση 2 χιλιομέτρων λειτουργούν 12 ανεξάρτητα νοσοκομεία, μα κανένα αύταρκες. Εχουμε επίσης νοσοκομεία στην Τρίπολη, το Αργος, την Κόρινθο και το Ναύπλιο, σε αποστάσεις που ένα ασθενοφόρο καλύπτει σε 35 λεπτά. Ωστόσο, εάν ο ασθενής σε ένα από αυτά χρειαστεί μια ειδική φροντίδα, θα πρέπει να μεταφερθεί στην Αθήνα.

Σε όλο το κόσμο τα μικρά νοσοκομεία έχουν κλείσει ή έχουν μετατραπεί σε χρόνιας φροντίδας, ενώ τα μεγάλα έχουν συγχωνευθεί. Ενα νοσοκομείο για να είναι επαρκές, πρέπει να είναι μεγάλο και αύταρκες. Τέτοια στην Ελλάδα έχουμε ελάχιστα. Χρειάζεται μια μελέτη με βάση πληθυσμό, νοσηρότητα, αποστάσεις και γεωγραφία, για τον σχεδιασμό του νοσοκομειακού δικτύου, με τη βοήθεια ξένων ειδικών. Στο μεταξύ, γειτονικά νοσοκομεία θα πρέπει να συγχωνευθούν και μερικά να κλείσουν. Για την Αττική θα χρειαστεί να κτιστεί ένα μεγάλο νοσοκομείο στη Ανατολική Αθήνα.

Δεύτερον: Η διοίκηση των νοσοκομείων στην Ελλάδα είναι μια φαρσοκωμωδία διαρκείας 30 ετών. Κάθε φορά που αλλάζει υπουργός αλλάζουν και οι διοικήσεις των νοσοκομείων, όπου τοποθετούνται οι πλέον άσχετοι. Τα νοσοκομεία σήμερα αναγνωρίζονται ως οι πλέον περίπλοκοι οργανισμοί υψηλής τεχνολογίας και εξειδίκευσης, έχοντας ξεπεράσει κάθε άλλο συγκρότημα ανθρώπινης δραστηριότητας. Οφείλουν να διοικούνται από καλά σπουδασμένους, καλά πληρωμένους και αποτελεσματικούς επαγγελματίες μάνατζερ. Η αποτελεσματικότητά τους κρίνεται με τα ίδια κριτήρια, όπως στο επιχειρηματικό περιβάλλον και εάν δεν αποδίδουν απομακρύνονται. Τέτοιους μάνατζερ δεν έχουμε, ούτε μπορεί να παραχθούν από τη μια στιγμή στην άλλη. Για να διοικηθούν τα ελληνικά νοσοκομεία πρέπει να τα αναλάβουν ξένοι φορείς, κοντά στους οποίους θα μπορεί να εκπαιδευτούν οι δικοί μας επαγγελματίες.

Στο μεταξύ, ας επιστρέψουμε στη δεκαετία του ’60, όταν μερικά από τα νοσοκομεία μας ήταν ισάξια με της Ευρώπης και διοικούνταν από ισχυρές αυταρχικές, αλλά αποτελεσματικές, ιατρικές προσωπικότητες. Ικανοί, τίμιοι, ακομμάτιστοι γιατροί δεν πρόκειται βέβαια να καταθέσουν βιογραφικά. Θα πρέπει να αναζητηθούν και να πεισθούν να υπηρετήσουν.

Τρίτον: Τα νοσοκομεία είναι μεν κυρίαρχα, αλλά όχι τα μόνα συστατικά ενός συστήματος Υγείας. Στη χώρα μας μιλάμε για ΕΣΥ, αλλά ούτε Εθνικό ούτε Σύστημα είναι. Πρόκειται για ένα μοντέλο σοβιετικού τύπου. Σχεδιάστηκε από μια ομάδα νεαρών γιατρών του κόμματος για να εξασφαλίσουν για τους εαυτούς τους μονιμότητα και προαγωγές χωρίς αξιολόγηση και το πέτυχαν. Στήθηκε με ένα νομοσχέδιο που όριζε τις θέσεις των γιατρών ως μόνιμες και δήθεν πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης, ενώ μπόρεσε να ξεκινήσει χάρις στην υπόσχεση της παραβίασης της αρχής του: «Ελάτε να ενταχθείτε στο σύστημα και βρε αδελφέ δεν πρόκειται να σας κυνηγήσει κανείς εάν δεν κλείσετε τα ιατρεία σας» (προσωπική μαρτυρία). Οι συνέπειες είναι γνωστές: γιγάντωση του ιδιωτικού τομέα, δαπάνες από την τσέπη των ασθενών πάνω από το 50% του συνόλου, το μεγαλύτερο ποσοστό στην Ευρώπη. Πειρατική, αφορολόγητη, ιδιωτική ιατρική, φακελάκια, μίζες προμηθευτών και ποσοστά από φάρμακα και παραπομπές, υπερβολικές δαπάνες, χαμηλή ποιότητα. Και αυτά παρά την αυτοθυσιαστική προσφορά μεγάλης μερίδας άριστων και έντιμων νοσοκομειακών γιατρών.

Πρέπει λοιπόν να βρεθεί τι σύστημα Υγείας θέλει και μπορεί να υποστηρίξει η κοινωνία μας. Τα συστήματα Υγείας χονδρικά χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: εκείνα που χρηματοδοτούνται από τη γενική φορολογία (μοντέλο Beveridge, από τον εισηγητή του βρετανικού συστήματος) και εκείνα που χρηματοδοτούνται από την κοινωνική ασφάλιση (μοντέλο Bismarck από τον Γερμανό πολιτικό που εισήγαγε την κοινωνική ασφάλιση). Εμείς έχουμε ένα υβριδιακό μπάχαλο. Τα συστήματα και των δύο μοντέλων βασίζουν τη λειτουργία τους στην ύπαρξη ενός δικτύου ιατρών πρώτης επαφής, τους λεγόμενους κλειδοκράτορες (gatekeepers). Είναι γιατροί γενικής ιατρικής, ή ιατρικές ομάδες, που λειτουργούν έχουν σύμβαση με τα εθνικά συστήματα, δεν τους ανήκουν. Πληρώνονται είτε κατά κεφαλήν είτε ανά πράξη, με δίκαιη και ορθολογική τιμολόγηση. Καλή ιατρική άλλωστε δεν γίνεται από δημόσιους υπαλλήλους.

Ο σχεδιασμός ενός αποτελεσματικού και εφικτού συστήματος Υγείας στην Ελλάδα δεν μπορεί να είναι κομματική, ούτε συντεχνιακή υπόθεση αλλά ούτε και να εξαρτάται από πολιτικές ιδεολογίες. Η μόνη ιδεολογία είναι η αρχή της προσφοράς προσβάσιμον, προσιτών, ποιοτικών και ολοκληρωμένων υπηρεσιών για όλους.

• Ο Νίκος Β. Καρατζάς είναι καρδιολόγος, υφηγητής των Πανεπιστημίων Αθήνας και Καλιφόρνιας*

Ο χρήστης EDDIE_147 έγραψε:

SHUT UP YOU GREEK BITCHES!!!
I OWN UR LAZY ASSES NOW!!!

Στους εφοπλιστες αναφερεται??
http://4.bp.blogspot.com/_kONxc1ElMjk/TKl02es3bxI/AAAAAAABYq8/5J3wqKh3xZI/s1600/assets_LARGE_t_420_30273537.JPG

Αξίζει να αφιερώσετε 80 λεπτά για αυτό το ντοκιμαντέρ για την παγκόσμια οικονομική (και όχι μόνο) κατάσταση από πολλές πλευρές.

http://dotsub.com/view/7b5c24b7-ecf4-4f ... af03f78191