+οο

'Βοηθά' πολύ να γυρίζει η στεναχώρια σε τσαντίλα.

Στείλτης το σε 10 χρόνια...

Youtube Video

Ίσως ακουστώ τιμητής ή απλά υπερόπτης αλλά δεν ισχύει κάτι από τα δύο.

Απλά νομίζω ότι στα 30, που είναι ο φίλος μας ο Σταύρος, την έχεις φάει ήδη αυτήν την παπάρα και έχεις στρώσει. Με παραξενεύει το γεγονός ότι του φαίνονται περίεργες αυτές οι γυναικείες συμπεριφορές. Να ήταν 22 να το καταλάβαινα. Εγώ μόνο μεγάλωσα νωρίς;

ΥΓ: Αύριο-μεθαύριο μπορεί να κλαίγομαι εγώ. Feel free to shoot me then!

Καλά λέω γω ότι δεν πρέπει να δίνεται και μεγάλη σημασία στις γυναίκες ή τουλάχιστον να μην υπάρχει εξ αρχής και για κάποιο διαστημα μεγάλος ενθουσιασμός.

Χέσε τώρα τη γκαριόλα μωρέ και προχώρα στη ζωή σου. Κάθεσαι μιζεριάζεις για το τι κ πώς. Πάνω από όλα ο Σταύρος.

Ουδείς αναντικατάστατος. Στην υγειά της επόμενης.

@panos Ffs κατουρα και λιγο. Πιο κολλημένη αποψη δεν εχω ξανά αντικρισει..

+1 JimClark

Sent from my MT27i using Tapatalk 2

Αμα δεν υπάρχει ενθουσιασμός στην αρχή βράσε όρυζα.

Ο χρήστης JimClark έγραψε:
Χέσε τώρα τη γκαριόλα μωρέ και προχώρα στη ζωή σου. Κάθεσαι μιζεριάζεις για το τι κ πώς. Πάνω από όλα ο Σταύρος.

Ουδείς αναντικατάστατος. Στην υγειά της επόμενης.

Αυτό ακριβώς. Ξιφουνό ήταν μέλος της ομάδας ψυχολογικής μου υποστήριξης το καλοκαίρι, και ξέρει.

[pasxos mode]Έρωτες και αηδείες...[/pasxos mode]

Σας ευχαριστώ όλους, ειλικρινά, για τα λόγια σας. Είναι τέτοιες στιγμές που βλέπεις πιοι πραγματικά είναι οι ΦΙΛΟΙ σου, και ευτυχώς για μένα όσους θεωρούσα ως τέτοιους στάθηκαν στο ύψος τους και μου συμπαραστάθηκαν.

Είμαι πολύ καλύτερα τώρα, και η μεταμεσονύχτια 'κατάθεση' ήταν ένα σημαντικό στάδιο σε αυτό.

Ο χρήστης REALZEUS έγραψε:
Ίσως ακουστώ τιμητής ή απλά υπερόπτης αλλά δεν ισχύει κάτι από τα δύο.

Απλά νομίζω ότι στα 30, που είναι ο φίλος μας ο Σταύρος, την έχεις φάει ήδη αυτήν την παπάρα και έχεις στρώσει. Με παραξενεύει το γεγονός ότι του φαίνονται περίεργες αυτές οι γυναικείες συμπεριφορές. Να ήταν 22 να το καταλάβαινα. Εγώ μόνο μεγάλωσα νωρίς;

Όχι, εγώ μεγάλωσα αργα. Για λόγους που δε χρειάζεται να αναλύσω, δεν έφαγα τέτοια παπάρα πιο μικρός, έπρεπε να φτάσω τα 30 για να γίνει... Τουλάχιστον έγινε αρκετά γρήγορα και δεν έχασα χρόνο εκεί που δεν άξιζε. Προχωράμε μπροστά τώρα, και μόνο μπροστά.

Αν και ακούγεται κλισέ, ουδέν κακόν αμιγές καλού. Τώρα τουλάχιστον θα είσαι υποψιασμένος για τα πάντα...

Αναρωτιέμαι μερικές φορές: Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;

Ν' αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.
Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.

Και να μη βλέπεις ,πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. Σ' εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους. Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.

Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα. Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς. Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.

Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω. Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους. Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.

Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
πάντα, πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.

(από Το Παράπονο, Οδ. Ελύτης)

+απειρο στο παραπανω ποστ.

Ο χρήστης Joe Bar Team έγραψε:
Αναρωτιέμαι μερικές φορές: Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;

Ν' αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.
Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.

Και να μη βλέπεις ,πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. Σ' εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους. Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.

Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα. Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς. Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.

Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω. Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους. Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.

Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
πάντα, πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.

(από Το Παράπονο, Οδ. Ελύτης)

Μπράβο ρε Άρχοντα...

Λιγο σωστο timing καποια στιγμη.Λιγο

Όπως πάντα αυτή η ζωή, μας επιφυλάσσει εκπλήξεις . Που στην ουσία δεν είναι. Γεγονότα που όλοι τα 'περιμένουμε', αλλά που ποτέ δεν είμαστε έτοιμοι να 'υποδεχτούμε'.

Ο πατέρας, μας 'άφησε' προχθές.
Η υγεία του επιδεινωνόταν αργά τα τελευταία 2 χρόνια, αλλά δεν έδειχνε και σημάδια πως θα έφευγε έτσι ξαφνικά.
Περισσότερο ανησυχούσε ο ίδιος να μην παιδευτεί, αλλά και μη μας παιδέψει. Σίγουρα δεν το ήθελε, ... και τα κατάφερε!

Λίγοι είχαν τελειώσει Πανεπιστήμιο όπως αυτός, στη γενιά του 50.
Κι όμως, δεν θέλησε ποτέ να το παίξει δήθεν. Και θα μπορούσε, τα προσόντα τα είχε, τη θέση, τις οικονομικές δυνατότητες. Πολλές φορές θύμωνα μαζί του, γιατί 'υποβάθμιζε' τον εαυτό του με τις κινήσεις του, 'συμπαρασύροντας' και την υπόλοιπη οικογένεια. 35+ χρόνια ζωής στην Αθήνα, κι όμως είχε πάντα το ίδιο όνειρο: να γυρίσει στο χωριό του.
Και έτσι με τη σύνταξη γύρισε στο πατρικό κτήμα με το 'καλυβάκι', που το ζωντάνεψε με τα χέρια του και το έκανε 'σπιτάκι'. Και εκεί έζησε. Άφησε τη μάνα στο διαμέρισμα στην παραλία και πήγαινε μόνο για ψώνια στο χωριό. Στο κτήμα καθημερινά σκάψιμο-κλάδεμα, πολλές ώρες . Και απ΄το μεσημέρι και μετά, ... φαγοπότι. Μέχρι 'αηδίας'.
Παρέλαση απο φίλους, συγγενείς. Μαζί με τα αδέλφια του έλεγαν : , που την αγνάντευαν 4-5 χλμ απ΄το κτήμα. Και το κρασί, το τσίπουρο, το μέτραγαν σε 'φορτηγά με διπλά βυτία'!
Και όταν ο γιατρός πρίν 2-3 χρόνια του είπε 'τέλος', αυτός ... το βιολί του!
Τουλάχιστον, έκανε το κέφι του αυτά τα τελευταία 25 χρόνια της σύνταξης. Ισως το κάνει και κεί πάνω, αν συναντήσει τα αδέλφια του και τους περισσότερους απ΄τους φίλους του, που τον 'πρόλαβαν'. Ωσπου να γίνουν τα κάρβουνα, θα΄χει φτάσει ! Αν και 'ξέχασε' ένα κομμάτι απ΄το αρνί που είχε έτοιμο για ψήσιμο, στο ψυγείο της μάνας. Δεν πρόλαβε.

Αντίο πατέρα!

Συλλυπητήρια...

Να ζησετε να τον θυμοσαστε Δημητρη.