Ισως ολ αυτα ειναι απλα μυστηρια παιχνιδια του μυαλου, στη βαση του οτι δεν εχουμε μας λειπει και το φανταζομαστε οτι ειναι ωραιο. Οταν το ζουμε βεβαια τα πραγματα ειναι λιγο διαφορετικα τελικα. Επισης το μυαλο πολλες φορες δεν μας αφηνει να δουμε το ασχημο, καποιες φορες αλλες φορες δεν μας αφηνει να δουμε το ωραιο. Ολα ειναι σχετικα...και το πως θα προχωρησουμε επισης σχετικο.

Ο χρήστης 21 Quadra έγραψε:

Εξιλεώθηκε ναι, όπως το λες, αν όμως δεν είναι εκεί ο παραλήπτης να υπάρξει μια συζήτηση, μια αντιπαράθεση, ένα κάτι τέλος πάντων, είσαι μόνος σου, εσύ, το γράμμα και τα φαντάσματα, εκεί αρχίζουν οι τύψεις, οι αμφιβολίες μήπως δεν έπρεπε να φερθώ έτσι αλλά αλλιώς, κλπ διάφορα κατασκευάσματα του μυαλού που σου μεγαλώνουν το κενό αντί να το μικρύνουν, που σε αφήνουν με την πίκρα της εγκατάλειψης, της ανύποτης στέρησης ότι αυτό τελείωσε βίαια, τελείωσε άχαρα, άγαρμπα, παντοτινά, ΤΕΛΕΙΩΣΕ.

Και μένεις πίσω να αναρωτιέσαι συνεχώς γιατί ? Και απάντηση καμμία από πουθενά, άκρα του τάφου σιωπή. Το παλεύω χρόνια, απλά απαλύνει αλλά δεν σβύνει. Τέλος πάντων αυτά δεν τελειώνουν, όλοι μας κουβαλάμε από ένα σταυρό και πρέπει να τον φτάσουμε στην κορυφή του βουνού.

Ξέρεις κάτι; (επανέρχομαι γιατί τριγυρνούσε μέρες στο μυαλό μου) Κανείς και τίποτα δεν σου εγγυάται είτε το ότι θα πάρεις κάποια απάντηση, είτε ακόμα χειρότερα ότι θα καταλάβει αυτά που θες να πείς (στη δικιά μου περίπτωση έγινε συνδυασμός και των 2 ) , γιατί οι άνθρωποι έχουν μια τάση να αντιλαμβάνονται και να ερμηνεύουν τα πράγματα όπως θέλουν, ὅ γέγονε, γέγονε....

τι; να τα βάλω με τη σειρά; δεν πρόκειται. Ποτέ δεν έρχονται με τη σειρά και τίποτα δεν είναι στη σειρά.

Τα όλα παρακάτω είναι κάποιοι συλλογισμοί μαζεμένοι στην προηγούμενη μου 'έξοδο' από την πόλη, στο χωριό της καλής μου. Δεν έχει σημασία το πού, πώς, πόσο ψηλά. Δε φαίνεται να είμαι φτιαγμένος για τα τσιμέντα, αναζητώ τη φύση. Και εκεί υπάρχει μπόλικη. Και όταν μένεις 20αριά μέρες μπαίνει στο πετσί σου.

Όπως και διαύγεια μπόλικη. Την οποία βιώνεις καλύτερα, ούτε από μια φωτογραφία, ούτε από ένα βίντεο, ούτε με τη φαντασία. Περπατώντας (ή τρέχοντας στην περίπτωσή μου). Κ ταυτόχρονα κάποιοι μονόλογοι.

Έρχεσαι στο χωριό και τα αφήνεις με μιας όλα πίσω. Κίνηση, φασαρία και τα γνωστά κλισέ. Αυτό που δεν περιμένεις, η όμορφη στιγμή να σε υποδέχεται, προϊδεάζοντάς σε για το υπόλοιπο.

15 - 20 κάτοικοι στο χωριό. Εγώ ξένος. Μια, δυο, σε βλέπουν με την κάμερα να κυνηγάω στιγμές. Διάφορα θα σκέφτονται. 'Βολεμένος θα είναι'. 'Θα το πάρει το κορίτσι, δουλειά δεν έχει'. Τα μελετάνε όλα. Δεν έχουν τι άλλο να μελετήσουν. Δεν κατηγορώ κανένα. Εγώ ήρθα για άλλο πράγμα. Για την ημέρα και τη νύχτα.

Για το εγερτήριο των 5.00. Ποδαράτο μικρό περπάτημα 20 λεπτών. Τα πρώτα πουλιά ξυπνάνε, το κελάρισμα του ποταμού πάντα εκεί, στο αδιάκοπο κατέβασμά του. Από τα χιόνια που λιώνουν, ακόμα και τώρα, στο τάισμα των πεδινών χωραφιών... που δε βλέπεις από εκεί που είσαι.

Πρώτες ακτίνες του ήλιου. Αρχίζουν και ντύνουν τα ψηλότερα μέρη. Απέναντι η Τύμφη ντύνεται στο πρωινό της πορτοκαλί χρώμα. Πώς αποσυνδέεσαι. Το θέλεις και είσαι εκεί => έχεις φύγει. Δε σε ανάγκασε κανείς. Το χρώμα της ημέρας διώχνει το νυχτιάτικο.

Γυρισμός. Μισή γουλιά πρωινού καφέ. Οι λίγοι κάτοικοι, 7 η ώρα ξύπνιοι. Δε τους ενδιαφέρει η πρωινή ζώνη της τιβί. Ποιας τιβί. 1 2 3 πάει, 4 ήταν άλτερ, 5 6 αντ1 κ μέγκα με χιόνια να μιλάνε για θέματα που μόνο αυτοί καταλαβαίνουν και χαίρονται. Στον πρωινό μόχθο, πότισμα τάισμα τα ζώα. Τίμια ζωή. Ιδρώς. Θα ιδρώσω κ εγώ.

Ζηλεύω. Ήρθε η ώρα. Αθλητικό παπούτσι, μαύρο γυαλί, μουσική τρέξιμο τα 11(χμ) κόντρα στον ήλιο. Ανάσες. Βήματα. Κόντρα με τον εαυτό σου. Εσύ, η άσφαλτος και η άσπρη της γραμμή, όπου υπάρχει, λουλουδάκια πεύκα, βουνά και ουρανός. Και βήματα. Στο ρυθμό των τραγουδιών, ανεβαίνεις τη δική σου ανηφόρα, ακολουθώντας τη γραμμή.

Royksopp - vision one και οι στίχοι

Remember when we'd hear the distant sound of human life
A zillion noises whimper as they travel through the sky
And one by one, each little sound has faded away with time
Allowing changes that we could not have foreseen

αποκτούν σάρκα και οστά στις συνθήκες ζωής.

Μπλε και πράσινο εδώ, αντί για γκρι και γκρίζο. Ελευθερία, αέρας, ανεξαρτησία. Γνωστές στροφές από τα παλιά περάσματα στα οδηγικά σου νιάτα και σκέψεις.

Ποιος νομίζεις ότι είσαι; τι έχεις καταφέρει; Απλός επισκέπτης είσαι. Ιδρώτας μαζεύεται, η ανάσα βαραίνει. Καρδιά τύμπανο.
Πώς θα τη βγάλω πέρα, τι θα κάνω; Ανεργία, εξάντληση των πόρων. Στανιάζεις. Κατεβάζεις ταχύτητα, συνοφρυώνεσαι και βγάζεις άλλο ένα ανηφόρι.

Ήρθες στο Καληνύχτα, το χωριό πίσω εξαφανισμένο. Σκάλα (δύσβατη γκρεμοτσακισμένη περιοχή ανάμεσα στο χωριό και στο γειτονικό). Γκρεμός, μπαριέρες, τελευταία μέτρα. Αέρας στο κούτελο και ο Αώος να κελαρύζει. Πριν μια πεταλούδα πετούσε μαζί σου. Μια Argynnis κάτι τι θα ήταν. Ψυχές τις λένε. Αν ήταν άνθρωπος, φαντάζομαι ποια θα ήταν, 3 χρόνια μετά. Έχω ένα ραντεβού και στα κοιμητήρια σε 2 3 μέρες...

Το forever αρχίζει και παίζει. Τα βιολιά δίνουν το ρυθμό. Κατηφόρας αρχή. Από τη Σκάλα στα πράσινα ξανά. Σχεδόν φτάνουμε, μην απομακρυνθείς πολύ, στο γυρισμό θα την έχεις για ανηφόρα. 5.5 χμ, Ασπροπόταμος, 2 γουλιές νερό, σβέλτα γυρισμός. Δε ξέρεις πόσο γρήγορα μπορεί να αλλάξει ο καιρός.

Το δρόμο τον ξέρεις, τον έχεις δει, τον έχεις ιδρώσει, αλλά γυρίζοντας είναι μια εντελώς άλλη εικόνα. Εξαντλημένος θα φτάσεις στο τέλος, πίνεις πάλι νερό και πας για άλλα.

Σπίτι, δουλειές, καθαριότητες, μικρές επισκέψεις στους γείτονες. Όχι σαν τις πόλεις που δε γνωρίζεις του γείτονα το επώνυμο. Θα σου φέρει ζυμωτό ψωμί, θα του δώσεις λάδι.

Φαγητό και επίμονο χτύπημα καμπάνας. Απορία και εγγενής ανησυχία. Τα νέα έρχονται γρήγορα. Ο Γιαννάκας, από τους γηραιότερους του χωριού έσβησε. Στα 80φεύγα του. Δε μιλούσε καν ελληνικά στο τέλος. Βλάχικα μόνο. 'Τζαντάρι, κουμχί' έλεγε, όχι καλημέρα τι κάνεις. Ευτυχώς φρόντισα να μάθω και εγώ λίγα από τη θεία. Just. Τον πήγαν λέει στα νοσοκομεία. 3 φορές 'τον είχαν έτοιμο' (μτφ = ετοιμοθάνατος) και 3 τους κορόιδεψε. Στο χωριό θέλησε να θαφτεί. Μεσημέρι και στη σιέστα, σεισμός από την Κοζάνη. Τον χώνεψε για τα καλά.

Συννεφιάζει. Μέσα σε μισή ώρα τα μπουμπουνητά, βαρβάτα ως αντηχούνε ανάμεσα από τα βουνά, όχι σαν τα ξερά της πεδιάδας, μεταφράζονται από τον καυτερό ήλιο σε μια θεομηνία. Χαλάζι. Κεραυνός πέφτει. Σκάει και η βροντή σε σχεδόν 1 δευτερόλεπτο . Κλείνεις τα αυτιά κ τα μάτια. 400 μέτρα μακρυά. Το βλέπεις που πέφτει, και το άτυχο μοναχικό δέντρο που χτύπησε σε 2 δεύτερα έχει μπουρλωτιάσει κατακόκκινο και σβήνει. Η περηφάνια πληρώνεται και εδώ με το δικό της τρόπο...

Ανατριχίλα, δέος. Φυσικά φαινόμενα. Αν ήμουν εκεί; Τρόμος. Τα μαζεύεις κ μπαίνεις σπίτι και δεν υπάρχει μεγαλύτερος φόβος, δυνατότερος, αλλά χωρίς 'επόμενα'. Το γλίτωσες, κάπως. Δε σε νοιάζει τίποτα άλλο. Πέρασε. Θα κοιμηθείς για καμια ώρα ήσυχος.

Απόγευμα και απόβροχο. Ο ήλιος κρυφτό με τα σύννεφα. Κάθε πευκοβελόνα έχει και τη σταγόνα της. Χέρι χέρι με την κοπέλα, αγκαλιές χάχανα. Μελετάς σχέδια, τρόπους λύσεις, να μεταφέρεις την έδρα σου σε ένα τόσο δίκαιο και όμορφο τόπο. Συνάμα απόκοσμο, έρημο και άγονο. Όλα είναι στις πόλεις. Και καλά... Έχω 25 διαφορετικά μέρη να δω, στο 20 λεπτο μέσα. Χωρίς ούτε αυτοκίνητο, ούτε ταλαιπώρια, ούτε μιζέρια.

Βράδι και τσιπουράκια στο μπαλκόνι ή κρασί. Δροσιά. Ίσως και κρύο. Πυγολαμπίδες να περνάνε. Το πορτοκαλί που αναβοσβήνει, όμορφα όχι σαν αυτό των φαναριών που μόνο κόκκινα τα βρίσκεις και συγχύζεσαι. Αέρας. Η καταβοή της ησυχίας της πλάσης. Εκρηκτική ησυχία. Κάποια αηδόνια παίζουν ένα σκοπό. Η νύχτα μεγαλώνει, τα αστέρια τα δείχνεις με το χέρι. Ίσως αύριο βγεις για μια φωτογράφισή τους, να νιώσεις την αγριάδα του σκοταδιού εκεί που τρέχεις τη μέρα... Κρυώνεις και βάζεις πάλι άλλο ένα. Γέλια, αναμνήσεις, κουβέντες και η ώρα τσουλάει όμορφα.

Κάποτε ταξιδεύαμε. Τώρα μου φτάνει αυτό. Έχω δει και καταστάλλαξα, προ πολλού. Με την πρώτη καλή ευκαιρία έχω φύγει. Θυσία με τα όλα της. Η οπτική ίνα σταματάει 1 χιλιόμετρο από το χωριό. Το χειμώνα αποκλείεσαι στο ίδιο σου το σπίτι, 3 μέτρα χιόνι, βενζινάδικο στα 25 χλμ, νοσοκομείο στα 60. Άδικο ζύγισμα.

Αλλη μια μέρα τελειώνει. Μετράς τις πληγές από τα γόνατά σου. Το παιδί της πόλης σκόνταψε, μάτωσε. Γρατσουνίστηκε από τα κλαδιά των πεύκων. Ξύσε το κακκάδι. 20 χρόνια είχες να ματώσεις, φλώρε. Μικρό χαμόγελο. Φάγαμε μούρα από τη μουριά, κεράσια από την κερασιά, πατάτες και κρεμμύδια από το χωράφι. Έχουμε βγάλει 10 μέρες με 70 ευρώ. Χαλάλι. Νε (=ούτε) χαράτσια, νε ρεύμα, νε νερό.

Γλυκειά ζαλάδα. Πολλά τα τσίπουρα. Το τηλέφωνο χτύπησε σήμερα, δεν έχω σήμα στο σπίτι καθόλου. Θα πάρω αύριο. Δε θα είναι για δουλειά (Ο κουφάλας ο Κομμισσαρ ήταν). Ύπνος. Βαρύς δίκαιος δροσερός αγαπησιάρης. Κ αν είσαι τυχερός και σου βρέξει το βράδυ, το soundtrack της σταγόνας να χτυπάει τον τσίγκο. Δε θέλεις τίποτα άλλο. Κοιμάσαι για 5 ώρες και σαν να κοιμάσαι 10.

Αύριο έρχεται μια άλλη τέτοια μέρα. Θα ανέβεις στο βουνό, θα δεις θεόρατα πεύκα να σου κρύβουν το φως, θα κατέβεις στο ποτάμι, θα χτυπήσεις, θα τσαπίσεις, θα ποτίσεις, θα δουλέψεις. Δε θα σαπίσεις στον υπολογιστή, δε θα πάρεις το αμάξι για το σούπερ, δε θα δεις τα ξεκολάκια και τα αντράκια της γειτονιάς να σέρνουν, αυτά που λένε το πλατάνι πεύκο και το τσίπουρο ρακί.

Τουλάχιστον κάτι έχεις καταφέρει. Έχεις δει. Έχεις ζήσει. Ακόμα και να μην το καταφέρεις, το έχεις βιώσει. Καλή σου συνέχεια. Φτάνει τόσο τσίπουρο. 20 γράδα του κυρ Αντρέα. Για γερούς λύτες. Μπαίνει, δένει με το αίμα και ακούγεται κάπως έτσι μέσα σου (αφιερωμένο ρε, ξες εσύ).

ΥΓ, τι πήρε το αυτί μου όταν έτρεχε στο ράδιο, νέοι φόροι και πολυτελείας και τα ρέστα; Τσίμπα ένα αρχ1δ1 υπουργέ, δε θα σκάσω σπυρί ιδρώτα απόψε, ίσως ούτε και αύριο.

@ Jim Clark

Τσι πατσίμ πατσίμ τσι βα πατσίμ νου στίμ.

Youtube Video

Youtube Video

Άσχετο, αλλά με το βίντεό σου, Κογιότη, που κλαρίνο παίζει ο Γρηγόρης Καψάλης θυμήθηκα τον συγχωρεμένο το Νίκο, που 'χε τύχει να δω σε κάποιο απ' τα τελευταία του πανηγύρια στη Ροδαυγή.

Ας είναι καλά 'κει πάνω.

Και το μοιρολόι που του 'παιξε ο Πετρολούκας:

Youtube Video

Σόρρυ για τα εν μέρει οφφτόπικ.

Νομίζω πως είναι απολύτως ON topic

Αχ βρε ξιφουνό Απ' ότι φαίνεται είμαστε η καταραμένη γενιά που παρότι 'υπερμορφωμένη' θα ζήσει χειρότερα από τους γονείς της.
Το πολύ πολύ να φύγουμε όλοι έξω ή να γυρίσουμε στα χωριά μας. Μακάρι να πάνε όλα καλά.

Δεν ήξερα πού αλλού να το βάλω. Είναι σαν μονολογος δωσμένο πολύ όμορφα. Η ιστορία του πώς έφτασα να έχω το αμάξι που έχω.

http://goo.gl/3zUggi

Να ανοίξω νέο θέμα;

Ο χρήστης JimClark έγραψε:
Δεν ήξερα πού αλλού να το βάλω. Είναι σαν μονολογος δωσμένο πολύ όμορφα. Η ιστορία του πώς έφτασα να έχω το αμάξι που έχω.

http://goo.gl/3zUggi

Να ανοίξω νέο θέμα;

ωραιος

Ο χρήστης JimClark έγραψε:
Δεν ήξερα πού αλλού να το βάλω. Είναι σαν μονολογος δωσμένο πολύ όμορφα. Η ιστορία του πώς έφτασα να έχω το αμάξι που έχω.

http://goo.gl/3zUggi

Να ανοίξω νέο θέμα;

Παντρεμενοι ξυπνατε! Ξεχαστε τις παντοφλες! Εχει γεμισει μ@@α ο τοπος. Διχως μοιρα στον ηλιο. Παρτε πισω το αιμα σας!

Ε τα καημένα τα μ***** που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα... μας παρακαλάνε αλλά εμείς κάνουμε τους δύσκολους!

Ο χρήστης REALZEUS έγραψε:
Ε τα καημένα τα μ***** που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα... μας παρακαλάνε αλλά εμείς κάνουμε τους δύσκολους!

Α, κι εσείς εκεί στα ανατολικά το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζεται ε;

Παντού τα ίδια χάλια είναι Βασίλη...

Ο χρήστης JimClark έγραψε:
Δεν ήξερα πού αλλού να το βάλω. Είναι σαν μονολογος δωσμένο πολύ όμορφα. Η ιστορία του πώς έφτασα να έχω το αμάξι που έχω.

http://goo.gl/3zUggi

Να ανοίξω νέο θέμα;

Όπως πάντα, ωραίος και αισθηματίας!
Πώς τα πουλάς αυτά τα κοσμήματα της καρδιάς σου, αν χρειαστεί;
(ευτυχώς, και στη δική σου και στη δική μου περίπτωση είναι μτχ, και είχαν ήδη φάει τη φρίκη της αρχικής απαξίωσης)