Ο χρήστης lokatzis έγραψε:
Από την περιορισμένη μου επαφή με αυτούς, δεν έχω σε μεγάλη εκτίμηση τις μπουνιές των taekwondo-ιστών.

Γενικά η μπουνιά και μάλιστα στα ίσα (όχι από πίσω ή πλάι) δεν είναι τόσο απλή περίπτωση. Αν ο άλλος δεν έχει συνηθίσει να βαράει άνθρωπο, είναι πολύ πιθανό να γίνει ρόμπα. Επειδή βλέπουμε τον Τσακ Νόρις να το κάνει τόσο εύκολα στην τι-βι δεν σημαίνει ότι είναι...

Η μπουνια στο τε κβο ντο παιδια ειναι ευθεια, δεν κανει για ξυλο, η μεθοδος του εντι ειναι η ενδεδειγμενη!!!

Ο χρήστης efthymis έγραψε:

Το ζιου ζιτσου χρησιμοποιει τα παντα και χερια κ ποδια κ λαβες, ειναι πολυ πιο ολοκληρωμενη τεχνη. Συνηθως οι σχολες εδω εχουν το απογευμα τμηματα και παντα υπαρχει για ενηλικες μην ανησυχεις τα παιδακι πανε αλλη ωρα

Στο συγκεκριμενο που σου ειπα υπαρχουν κ οργανα για γυμναστικη. Το παιδι που το εχει μου ειχε κανει παρα πολυ καλη εντυπωση, ενω μπορει κ να σε βοηθησει παρα πολυ στο θεμα της καταστασης. Ο φιλος μου που που τα ειχε τα κιλακια του, ακολουθησε τις συμβουλες του γυμναστη κ πραγματικα μεταμορφωθηκε!! Απ'οτι θυμαμαι ηταν 40€/ μηνα και η ετησια συνδρομη γυρω στα 200 αλλα δε θυμαμαι ακριβως τωρα, θα ρωτησω. Για τη συχνοτητα τωρα, καλο θα ειναι να εχεις σταθερο προγραμμα αλλα ενταξει, οσο προλαβαινεις. 3 φορες τη βδομαδα νομιζω ειναι μια χαρα.

Παντως οπου και να πας, αποκλειεται να σε βαλουν απο την αρχη στα 'βαθια'. Ισως εαν δε μπορεις να ακολουθησεις απο την αρχη ολη την προπονηση να κανεις μονο γυμναστικη για 1-2 βδομαδες αλλα κ παλι στην προπονηση δε θα πλακωνεσαι καθε μερα, υπαρχουν ασκησεις με στοχους, αυτοαμυνες κλπ τα οποια γινονται σε ρυθμους προπονησης, μην αγχωνεσαι καθολου

Μια χαρά μου φαίνεται.
Που είναι αυτό να πάω να δω;

Ευχαριστώ.

delete

Πάντως η γροθιά με την πυγμαχική της μορφή μια χαρά εφαρμόζεται στο συγκεκριμένο video. Μπαμ και κάτω. Μία γροθιά στον καθένα αποδεικνύεται αρκετή!

Ο χρήστης Angel!!!! έγραψε:

Μια χαρά μου φαίνεται.
Που είναι αυτό να πάω να δω;

Ευχαριστώ.

Σου στελνω πμ για να μην κανω διαφημιση!!

Ο χρήστης EDDIE_147 έγραψε:

Ταπεινή μου γνώμη είναι ότι αν κάποιος δεν χαλάσει την αρχιτεκτονική της μάπας του και γενικά δεν φάει κάποια καντάρια ξύλο σε αγώνες της εκάστοτε πολεμικής τέχνης δεν θα δει κάτι φοβερό σε θέμα αυτοάμυνας. Όπως έλεγε και ο Λεβεντογιάννης (για όσους ξέρουν) άλλο να βαράς σάκο ή αέρα και άλλο άνθρωπο.

Aληθές.
Στη δική μου σχολή, και για αυτόν τον λόγο, αλλά κυρίως για να διαπιστώσεις στην πράξη πως σου βγαίνουν οι τεχνικές, μια φορά την βδομάδα στο τέλος της προπόνησης αφιερωνόταν χρόνος σε randori, όπου και έπεφτε αρκετό ξύλο. Το θεωρώ βασικότατο κομμάτι της εκπαίδευσης όχι μόνο να ρίξεις αλλά ει δυνατόν να σε σαπίσουν στο ξύλο (ελεγχόμενα πάντα), μόνο έτσι δεν θα φοβηθείς στην πραγματική μάχη (ή θα φοβηθείς λιγότερο, γιατί φόβος πάντα υπάρχει), γιατί ο πόνος θα σου φαίνεται κάτι το απόλυτα οικείο.

Δυο-τρεις μικρές παρατηρήσεις που έχω να κάνω πάνω στο θέμα της ελεύθερης μάχης, είναι ότι 1. η αδρεναλίνη είναι στο φουλ (ακόμα και με τον φίλο απέναντι, ας φανταστούμε τι γίνεται στην πραγματικότητα με τον χ,ψ αντίπαλο που σου έχει ήδη ανεβάσει το αίμα στο κεφάλι), που σημαίνει ότι χρειάζεται πολύ καλός έλεγχος-ψυχραιμία και λίγος μονάχα θυμός για την ένταση.
2. Η ενέργειά σου στην ελεύθερη πάλη εξαντλείται ταχύτατα, άρα ακόμα και αν υποθέσουμε ότι οι περισσότερες εμπλοκές δεν διαρκούν πάνω από 5-6' μαξ, όσο καλές τεχνικές και να μπορείς να βγάλεις, και όση δύναμη και να έχεις χρειάζεσαι και μια στοιχειώδη αντοχή.
3. Πολύ μεγάλο ρόλο παίζει η διάπλαση του αντιπάλου. Κορυφαίος συναθλητής μου με 1 dan - ύψους 1.65, 60-65kg- δυσκολευόταν να ρίξει στο έδαφος και να κλειδώσει ένα εντελώς αρχάριο, ατσούμπαλο κατερπίλαρ του 1.90+, 110kg. Οπωσδήποτε όλες αυτές οι τέχνες βασίζονται στην κλασσική αρχιμήδεια μηχανική με εφαρμογή μοχλών κ.λπ., αλλά από ένα σημείο και μετά η μάζα είναι ανίκητη. Εκτός και αν κάθεσαι και ρίχνεις μπουνιές-κλωτσιές μέχρι να καταρρεύσει.

Ο χρήστης Pai Mei έγραψε:

Έχεις πολλά να μάθεις πριν φτάσεις στο επίπεδο των αεροπλανικών κλωτσιών.

Το ψηλό λάκτισμα θέλει προσοχή και από αυτόν που σκοπεύει να το χρησιμοποιήσει: η διαδρομή του ποδιού είναι μεγάλη (=διάρκεια), που σημαίνει ότι αν ο άλλος είναι γρήγορος και 'πιάσει' νωρίς την πρόθεσή σου, μπορεί να στο αρπάξει χρησιμοποιώντας το ως μοχλό για την ανατροπή σου. Αν βέβαια το έχεις δουλέψει, και έχεις ταχύτητα, και δεν βγάλει ο αντίπαλος άμυνα, μπορεί να καταφέρεις σημαντικό πλήγμα.

Για μένα το πιο αποτελεσματικό λάκτισμα και με υψηλή πιθανότητα επιτυχίας είναι το χαμηλό, με διεμβολισμό στο γόνατο, που όμως μπορεί να προξενήσει σοβαρή ζημιά στον άλλον (αν πετύχει, τον έστειλες χειρουργείο), άρα θέλει σύνεση στη χρήση του, δεν είναι αστείο.

Γενικώς, συμφωνώ με όσα λες, με την παρατήρηση ότι οι περισσότερες εμπλοκές -αν δεν υπάρξει άμεση υποχώρηση του ενός από τους δύο- καταλήγουν στο έδαφος, όπου οι τέχνες jitsu, judo κ.λπ έχουν το σαφές πλεονέκτημα.

Συμφωνώ απόλυτα.Ένα μικρό παράδειγμα απέναντι σε πολύ καλό παλαιστή.
http://www.youtube.com/watch?v=HGWHaxULrlY
Δεν θες να σου συμβεί κάτι τέτοιο στο δρόμο.Στον συγκεκριμένο αγώνα η ρίψη αυτή καθόρισε και το αποτέλεσμα-και εδώ το πάτωμα είναι τέτοιο που απορροφάει κραδασμούς.

Αν κανείς ενδιαφέρεται για πάλη και grappling πολύ καλή δουλειά γίνεται στην Αγία Παρασκευή,όπου πάω τα τελευταία 4χρόνια.Από εκεί και ο αθλητής του παραπάνω βίντεο.

Πολύ ωραίο το παράδειγμα Σταύρο.

Σε ανάλογη ρίψη από τέτοιο ύψος σε άσφαλτο-πεζοδρόμιο όχι απλώς θα είχαν τελειώσει όλα, αυτό εννοείται, αλλά ο ριπτόμενος θα έκανε και αρκετή ώρα να συνέλθει (κόβεται η αναπνοή).

delete

Ο χρήστης Pai Mei έγραψε:

Ταπεινή μου γνώμη είναι ότι αν κάποιος δεν χαλάσει την αρχιτεκτονική της μάπας του και γενικά δεν φάει κάποια καντάρια ξύλο σε αγώνες της εκάστοτε πολεμικής τέχνης δεν θα δει κάτι φοβερό σε θέμα αυτοάμυνας. Όπως έλεγε και ο Λεβεντογιάννης (για όσους ξέρουν) άλλο να βαράς σάκο ή αέρα και άλλο άνθρωπο.

Aληθές.
Στη δική μου σχολή, και για αυτόν τον λόγο, αλλά κυρίως για να διαπιστώσεις στην πράξη πως σου βγαίνουν οι τεχνικές, μια φορά την βδομάδα στο τέλος της προπόνησης αφιερωνόταν χρόνος σε randori, όπου και έπεφτε αρκετό ξύλο. Το θεωρώ βασικότατο κομμάτι της εκπαίδευσης όχι μόνο να ρίξεις αλλά ει δυνατόν να σε σαπίσουν στο ξύλο (ελεγχόμενα πάντα), μόνο έτσι δεν θα φοβηθείς στην πραγματική μάχη (ή θα φοβηθείς λιγότερο, γιατί φόβος πάντα υπάρχει), γιατί ο πόνος θα σου φαίνεται κάτι το απόλυτα οικείο.

Δυο-τρεις μικρές παρατηρήσεις που έχω να κάνω πάνω στο θέμα της ελεύθερης μάχης, είναι ότι 1. η αδρεναλίνη είναι στο φουλ (ακόμα και με τον φίλο απέναντι, ας φανταστούμε τι γίνεται στην πραγματικότητα με τον χ,ψ αντίπαλο που σου έχει ήδη ανεβάσει το αίμα στο κεφάλι), που σημαίνει ότι χρειάζεται πολύ καλός έλεγχος-ψυχραιμία και λίγος μονάχα θυμός για την ένταση.
2. Η ενέργειά σου στην ελεύθερη πάλη εξαντλείται ταχύτατα, άρα ακόμα και αν υποθέσουμε ότι οι περισσότερες εμπλοκές δεν διαρκούν πάνω από 5-6' μαξ, όσο καλές τεχνικές και να μπορείς να βγάλεις, και όση δύναμη και να έχεις χρειάζεσαι και μια στοιχειώδη αντοχή.
3. Πολύ μεγάλο ρόλο παίζει η διάπλαση του αντιπάλου. Κορυφαίος συναθλητής μου με 1 dan - ύψους 1.65, 60-65kg- δυσκολευόταν να ρίξει στο έδαφος και να κλειδώσει ένα εντελώς αρχάριο, ατσούμπαλο κατερπίλαρ του 1.90+, 110kg. Οπωσδήποτε όλες αυτές οι τέχνες βασίζονται στην κλασσική αρχιμήδεια μηχανική με εφαρμογή μοχλών κ.λπ., αλλά από ένα σημείο και μετά η μάζα είναι ανίκητη. Εκτός και αν κάθεσαι και ρίχνεις μπουνιές-κλωτσιές μέχρι να καταρρεύσει.

pai mei , τι βαθμο εχεις?

εχω καιρο να ακουσω τη λεξη randori

Θα ήθελα να προσθέσω την γνώμη μου στο θέμα του ποιά πολ.τέχνη-μαχητικό άθλημα είναι η ιδανικότερη-ο για αυτοάμυνα ή καυγά.
Πολλές φορές και με φίλους γίνεται κουβέντα για το αν είναι καλύτερη η πυγμαχία,το καράτε,το κικ μποξ,η πάλη,το ζίου ζίτσου κλπ κλπ σε πραγματικές καταστάσεις.
Η ταπεινή μου άποψη είναι να διαλέξει καθένας μας το είδος προπόνησης που τον γεμίζει,που του αρέσει να κάνει για τους δικούς του λόγους,και να αφήσει τέτοιες αναζητήσεις.
Άλλωστε για να φτάσεις σε ένα επίπεδο που θα μπορέσεις να χρησιμοποιήσεις επιτυχώς την τέχνη-άθλημα που μαθαίνεις,πρέπει να περάσεις πολλά χρόνια σχεδόν καθημερινής προπόνησης σε αυτήν.
Γι αυτό και γνώμη μου είναι πως δεν είναι σωστό κίνητρο να κάνεις προπόνηση για την μία περίπτωση στο εκατομμύριο που θα σου τύχει κάτι στο δρόμο.
Προσωπικά τα τελευταία χρόνια έκανα 5-6 φορές τη βδομάδα 2μιση ώρες προπόνηση στο άθλημα που με γέμιζε.Οι ώρες που έχω αφιερώσει σε αυτό είναι πάρα πολλές,και θα ήμουν τουλάχιστον χαζός αν τα έκανα όλα αυτά,για την περίπτωση που κάτι θα μπορούσε να μου τύχει.

Τώρα το αποτέλεσμα μίας μάχης-συμπλοκής,όπως θέλετε πείτε το,είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων.
Αν είναι καθορισμένη με κανόνες,όπως στο περιβάλλον ενός γυμναστηρίου,τότε νικάει αυτός που το άθροισμα της δύναμης,ταχύτητας,έκρηξης,αντοχής,κλπ κλπ,και τεχνικής είναι υψηλότερο απ του αντιπάλου.Αν κάποιος είναι 60 κιλά και προπονείται σε κάποια πολ.τέχνη λοιπόν έχει πολύ δύσκολο έργο απέναντι σε κάποιον που το μόνο που έχει να επιδείξει είναι τα 120 κιλά του,και αυτό είναι γεγονός όσο και να προπονηθείς.Φυσικά όσο το επίπεδο σου αυξάνεται,τόσο αυξάνεις τις πιθανότητές σου.

Στο δρόμο τώρα πέρα από όλα τα προηγούμενα μετράει κυρίως η αποφασιστικότητα,και το μέχρι που είναι διατειθειμένος να φτάσει κανείς.Ένας λοστός,ρόπαλο,μπουκάλι,καρέκλα,μαχαίρι κατέβαζει και τον Tyson.

Για να κλείσω,έχω δει συλλόγους μάι τάι ας πούμε(που θεωρείται σκληρό,φονικό κλπ)να βγάζουν αθλητές που είναι άχρηστοι,και άλλους που κάνουν καράτε(που θεωρείται πιο παραδοσιακή τέχνη)πάρα πολύ αποτελεσματικούς.Οπότε πέρα από το είδος της πολεμικής τέχνης που θα διαλέξουμε σημασία έχει και το πως διδάσκεται στον σύλλογο που θα πάμε.Και τελευταίο,την απόδοση μας δεν θα την καθορίσει ούτε μόνο η τέχνη που θα επιλέξουμε,ούτε ο προπονητής μας,αλλά κυρίως η προσωπική μας δουλειά και προσπάθεια.
Το δικό μου συμπέρασμα λοιπόν είναι αυτό που είπα και στην αρχή.

Για μένα είναι μάταιο να προπονείται κανείς με στόχο να ανταπεξέλθει σε μια συμπλοκή στο δρόμο που μπορεί να μην έρθει ποτέ.Οπότε αν μας αρέσει,ας προπονηθούμε για την δικιά μας ευχαρίστηση και μόνο,σε ότι μας γεμίζει περισσότερο.

Πάρα πολύ ωραίο ποστ Σταύρο, με βρίσκει σύμφωνο σε όλα 100%.

Qsis να σου πω σε ποιό kyu βρίσκομαι δεν νομίζω ότι έχει κάποιο νόημα για τη συζήτηση.

καλα απλα ρωτησα ηθελα γενικα να δω σε τι επιπεδο εισαι και ποσο καιρο ασχολεισαι

εγω αλλωστε το χω παρατησει το θεμα..

delete

Ο χρήστης QsisVTS έγραψε:
καλα απλα ρωτησα ηθελα γενικα να δω σε τι επιπεδο εισαι και ποσο καιρο ασχολεισαι

εγω αλλωστε το χω παρατησει το θεμα..

Δεν έχω ασχοληθεί πολύ, σκάρτα 3 χρόνια, μετά έμπλεξα με γιατρούς, φανταρικά κ.λπ, αλλά θέλω σύντομα να ξαναρχίσω, μου λείπει αρκετά.

κι εγω σκαρτα 3 χρονια κυριως λογω τραυματισμων και διαφορων προσωπικων αιτιων , το παρατησα ομως τελικα λογω χρονου , λογω της φυσικης μου καταστασης (ημουν ο μονος εκει μεσα που δεν εκοβα το τσιγαρο , οποτε καταλαβαινεις ) και λογω του οτι καταλαβα οτι ποτε δε θα χρειαστει να δειρω κανεναν

ηταν ομως απο τα πιο ενδιαφεροντα πραγματα που εκανα και πριν σπασω τη κλειδα μου χαρη σε αυτο ημουν στη καλυτερη φυσικη κατασταση της ζωης μου

παροτι καπνιζα και δε μπορουσα να συγκριθω με αλλους σε αντοχη, μπορουσα να παιζω ανετα μπαλα για πολλη ωρα, να τρεχω παρα πολυ ωρα, γενικα ημουν σκυλος

το μονο αρνητικο της τεχνης ειναι οτι για να φτασεις σε επιπεδο να εισαι αποτελεσματικος , θες αρκετο καιρο
δεν ειναι οπως κικ μποξινγκ, πρεπει να μαθεις πολλα πραγματα πρωτα και να φας πολυ ξυλο

θελει παντως προσοχη, ειδικα τη περιοδο που εισαι αρχαριος μπορεις πολυ ευκολα να τραυματιστεις και να τραυματισεις..

Σε τι ηλικία ξεκινήσατε;

Υποθέτω στα 23 δε θα έχω πρόβλημα έτσι;

Δεν θα έχεις κανένα πρόβλημα.Απλά να προσέξεις στην αρχή μην κάνεις υπερβολές και όλα θα πάνε καλά

Ο χρήστης Angel!!!! έγραψε:
Σε τι ηλικία ξεκινήσατε;

Υποθέτω στα 23 δε θα έχω πρόβλημα έτσι;

προσοχη (γιατι δεν εισαι και παιδακι ), γνωστος μου με χρονια εμπειρια στο tae kwon do εβγαλε το γονατο του μολις αρχισε σε μας (αφου εγω ειχα φυγει)

αυτο βεβαια εγινε γιατι προπονουταν με αλλον απειρο.. πολλες φορες οι πιο προχωρημενοι δε θελουν να χανουν την ωρα τους με τα noob αλλα ειναι επικινδυνο να εκτελεις καποιες ασκησεις χωρις να ξερεις τι κανεις

(εγω εκανα συχνα με καινουριους οταν βαριομουν )

εκει πρεπει να επεμβει και ο δασκαλος και να επιβαλλει στους παλιοτερους να αναλαβουν τους πιο καινουριους.. εγω ευτυχως ημουν τυχερος και δεν επεσα σε κομπλεξες 'παλιους' και αυτο με βοηθησε πολυ

απο ενα σημειο και μετα ομως γεμισαμε ντιβες..

Ο χρήστης ΣταύRRoΣ46 έγραψε:
Για μένα είναι μάταιο να προπονείται κανείς με στόχο να ανταπεξέλθει σε μια συμπλοκή στο δρόμο που μπορεί να μην έρθει ποτέ.Οπότε αν μας αρέσει,ας προπονηθούμε για την δικιά μας ευχαρίστηση και μόνο,σε ότι μας γεμίζει περισσότερο.

Σωστό, δεν μιλάμε για κάποιον που στόχο έχει να γίνει μπράβος!
Γυμνάζεσαι για να είσαι σε καλή φυσική κατάσταση και μαθαίνεις και κάποια πράγματα που αυτόματα θα τα χρησιμοποιήσεις αν χρειαστεί. Δεν έχει νόημα να 'δέρνεται' κανονικά κανεις σε ένα γυμναστήριο για να αντέχει το ξύλο, εκτός κι αν πηγαίνει για μπράβος.

Ο φιλος που ψάχνεται να παει οπουδήποτε ειναι κοντα στο σπίτι του και τον βολεύει. Και μόνο το πρόγραμμα της γυμναστικής θα του κανει καλό. Τεχνικές μαθαίνεις σιγα-σιγά και ενδεχομένως να είσαι στον ίδιο χώρο με μικρά παιδιά, αλλά δουλεύετε παράλληλα, δεν πειράζει. Άμα δεις οτι δεν σου ταιριάζει ότι κάνουν, φυγε και πηγαινε στην επόμενη κοντινή σχολή, κοκ. Άσχετα με το ειδος της τέχνης.
Και σημασία έχει αν μπορεις να μάθεις τι σόι άνθρωπος είναι ο δάσκαλος. Να είναι σοβαρός άνθρωπος κι όχι κανένας ψωνισμένος ή τρελλαμένος.