@ greo
Σε πρώτο επίπεδο, λογικά, δεκτά και κατανοητά όσα λες. Προϋποθέτουν όμως κάτι πολύ βασικό: το να μοιραστεί χρήμα στην κοινωνία.
Ποιος μπορεί να διαφωνήσει με αυτό; Αυτό το οποίο όμως χωρά συζήτηση είναι το μέσω ποιων καναλιών θα γίνει αυτό. Η μία σκέψη, είναι μέσω κρατικών δαπανών (αυξήσεις κτλ). Ή άλλη, είναι με ανάπτυξη παραγωγής και γιγάντωσης των μέσων παραγωγής, ανεξαρτήτως ποιος τα διαχειρίζεται (στην φιλελεύθερη δημοκρατία όχι το κράτος πάντως).
Το ζήτημα είναι πως στις μέρες, ακόμη κι αν κάποιος επιλέξει το πρώτο, το 2ο αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση. Κι εκεί υστερούμε. Έτσι, για να το θέσω απλοϊκά, κάποιοι μεταθέτουν το βάρος της οικονομικής πολιτικής (θεωρητικά πάντα) σε ανάπτυξη πρόσφορων συνθηκών για την πραγμάτωση αυτής της προκείμενης, και θέτουν σε αναμονή τις παροχές (α ρε λιτότητα!).
Δουλεύει αυτό το σύστημα; Έχει δουλέψει στο παρελθόν, ακόμη και από την καταραμένη Θάτσερ, που το πήγε στα άκρα. Δε συμφωνώ βέβαια με την εξόντωση των εργαζομένων (άλλωστε δεν είμαι βολεμένος!), αλλά πιστεύω πως άπαξ και παράσχεις ορισμένα εχέγγυα κοινωνικής προστασίας, μπορείς να μην υποκύπτεις σε κάθε αίτημα άμεσα, τηρώντας απαρέγκλιτα κάποιον σχεδιασμό.
Το κοινωνικό δίχτυ προστασίας είναι εκ των ων ουκ άνευ, φυσικά, γιατί τίθεται θέμα ηθικής, η οποία κατ'εμέ είναι υπεράνω των αριθμών.
Ως προς το ζήτημα του 'εδώ είναι Ελλάδα', δεν εκφράζει πάντοτε μιζέρια, απλά χρησιμοποιείται για να δείξει το πως κάποιες έννοιες και μέθοδοι διεκδίκησης έχουν εκπέσει από το επίπεδο της συλλογικότητας, σε αυτό του ανταγωνισμού, της πολεμικής και της αναπαραγωγής ατομικιστικών ιδεολογιών.
Το συμφέρον άλλωστε έχει πολλές αποχρώσεις: από το συλλογικό έως το βλαπτικό για το σύνολο, ή ακόμη το προκλητικό όπως είπε ο Μάνος. Κάθε μεμονωμένη κίνηση πρέπει να κρίνεται υπό αυτό το κριτήριο, και όχι γενικευμένα, αξιώνοντας γενική παραδοχή, σωστά;
Άλλωστε, το ότι κάποιοι πλουτίζουν εντελώς προκλητικά στην Ελλάδα του σήμερα, δεν έχει κατ'ανάγκη να κάνει με κάποια εκροή του συστήματος που λειτουργεί προς όφελος τους, όσο με το αδιανόητο επίπεδο της διαφθοράς που τους τοποθετεί υπεράνω αυτού.
Τέλος πάντων, είναι σαφές πως ως χώρα δε μας ενδιαφέρει τόσο πολύ η δημιουργία νέου χρήματος, όσο το να καρπωθούμε τα υπάρχοντα. Γιατί να μην επενδύσουμε στην πληροφορική π.χ., που έχει μηδενικό κόστος παραγωγής (υλικό εννοώ), και είναι τόσο προσοδοφόρα; (όχι δεν είμαι πληροφορικάριος).
Τελική ερώτηση, από καθαρή περιέργεια. Ποιος είναι ο μισθός του πρωτοδιοριζόμενου δασκάλου; Ξέρουμε για το χρονομίσθωμα στην συνέχεια, αλλά σήμερα, το 2006, αν διοριστώ αύριο πόσα θα πάρω; Γνωρίζω μισθούς, αλλά όχι του πρωτοδιοριζόμενου (έχω ακούσει μάλλον, αλλά δεν παίρνω όρκο για την αξιοπιστία της πηγής...).