Γι΄αυτό λοιπόν η ελληνική (και όχι μόνο φυσικά) 'εκπαιδευτική' διαδικασία έχει προβλέψει.
Αν το παιδί είναι είναι τυχερό και έχει μια οικογένεια που να μπορεί να το υποστηρίξει, ή αν έχει το 'θάρρος' να το υποστηρίξει μόνο του δουλεύοντας, στα 17-18 σηκώνεται και φεύγει σε μια άλλη πόλη/κράτος/ήπειρο να σπουδάσει και κάπου εκεί είναι η τελευταία φορά που πρόκειται να αναμιχθούν οι γονείς στα των προσωπικών του επιλογών. Εκτός κι αν αρχίσουμε να μιλάμε για ακραίες καταστάσεις.

Εγώ πιστεύω ότι από ένα σημείο και μετά καλό είναι ο γονέας να προσπαθήσει να καταλάβει ότι είναι προτιμότερο να μη θέλει να μάθει κάποια πράγματα. Απλώς πρέπει να εμπιστευτεί τι σκατά μυαλό έχει φτιάξει στο παιδί του.
Όντως η ανησυχία είναι δύσκολο πράγμα, αλλά και το παιδί πρέπει να φάει τα μούτρα του. Πρέπει να γνωρίσει και μερικές καταστάσεις που ένας γονιός δύσκολα να μπορεί να συμμεριστεί. Και στο κάτω κάτω πολύ λίγα πράγματα είναι αυτά τα οποία αν θέλει το παιδί να κάνει, ο γονιός μπορεί να αποτρέψει.

Επίσης αφήστε το surf και τις αηδίες και στείλτε τα για scuba Πάτε κι εσείς μαζί τους

Νομίζω ότι κάποιοι έχουν μπερδέψει την ανατροφή των παιδιών με το βόσκημα της αλανιάρας κότας.
Δεν λέω, είναι ΠΟΛΥ λιγότερο ψυχοφθόρο το να ξαποστέλνεις τα πιτσιρίκια κι ό,τι βρέξει ας κατεβάσει. Ο ρόλος του γονιού όμως δεν είναι αυτός. Άλλο το να πέσει κάτω και να φάει τα γόνατά του στη μπάλα κι άλλο να το βλέπεις να οδεύει προς σοβαρό κίνδυνο και να μην αντιδράς για να μη στενοχωρηθεί και για να μη στενοχωρηθείς.

Κάποιοι έχουν μια σύγχυση για το ρόλο του γονιού και πως αυτός αλλάζει μέσα στα χρόνια, κάποτε μάλιστα λήγει εντελώς όσο και οι ίδιοι να βαυκαλίζονται για το τι μπορούν να προσφέρουν και τι έχουν ήδη προσφέρει...(δηλ. συνήθως τίποτα περισσότερο από τα εκατομμύρια των άλλων γονιών γύρω τους).

Ο ρόλος του γονιού με τη μορφή του 'όχι' και του 'σου απαγορεύω' λήγει στα 18, τα άλλα όλα είναι φιλολογίες...'Οποιον τον παίρνει ας λέει 'όχι' και στο γείτονα που θέλει να αλλάξει διακοσμήση, αυτό φυσικά δε σημαίνει ότι έχει και ρόλο στο σπίτι του άλλου, απλά εκμεταλλεύεται μια 'αδυναμία' του άλλου ή τον εκβιάζει στυγνά γιατί έχει την ισχύ να το κάνει.

Αλήθεια δε μου απάντησες Μάνο πως θα συνετίσεις την ξεκράνωτη κόρη σου στα 25 που θα καβαλάει μηχανές τρικάβαλο με μαντραχαλάδες ? Θα της το απαγορεύσεις ?
Στα 24 ? στα 20?
Ποιό είναι το ηλικιακό όριο μετά το οποίο θα την αφήσεις να κάνει surf με 10 μποφόρ αν αυτό θέλει να κάνει ? Από πότε ακριβώς θα επιτρέπεται να κάνει 'μαύρο' ? Και όταν σε γειώνει με Κάιρο τι ακριβώς θα κάνεις ? Βία ? Σκοπεύεις ποτέ να την 'αφήσεις' να κάνει Ο,ΤΙ της γουστάρει ή θα την αντιμετωπίζεις πάντα υπό την οπτική γωνία του παιδονόμου ?

Μάλλον ξέρω, δεν θα μπεις ποτέ σε αυτά τα διλήμματα γιατί θα έχει λάβει την απαραίτητη παιδεία από μικρή και όλα θα εξελίσσονται smoothly, χωρίς προβλήματα όπως εσύ τα έχεις επιθυμήσει και φανταστεί

Νομίζω ότι βλέπεις τα πράγματα με μια νομικίστικη ματιά. Έγινε 18, άρα χειραφετήθηκε. Ψηφίζει άλλωστε.
Δεν είναι έτσι. Η ωριμότητα δεν έχει να κάνει με την ηλικία.

Ο χρήστης manosk έγραψε:
Νομίζω ότι βλέπεις τα πράγματα με μια νομικίστικη ματιά. Έγινε 18, άρα χειραφετήθηκε. Ψηφίζει άλλωστε.
Δεν είναι έτσι. Η ωριμότητα δεν έχει να κάνει με την ηλικία.

Καλά εγώ σίγουρα έχω νομικίστικη ματιά, εσύ που έχεις ώριμη και προοδευτική θα μας πεις κατι παραπάνω. Πχ
Αν η κόρη σου (ή μάλλον αυτή του γείτονα ) δεν έχει ωριμάσει στα 18 ή στα 20 ή στα 25 και κάνει όλα αυτά που σου είπα παραπάνω έχεις κάποια πρόταση πως θα το χειριστείς ή θα τη βουτήξεις απλά από το μαλλί ?

Ο χρήστης ililias έγραψε:

ΟΦΕΙΛΕΙΣ να αντιδράς 100% λογικά...Αλλιώς απλά αντιδράς λάθος με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Αν τρέμεις και κάνεις καβγά όταν το παιδί σου πάει να κάνει bungy jumping και είσαι πολύ πιο ψύχραιμος κάθε πρωί που παίρνει τη μηχανή, γιατί απλά το 2ο είναι ένα καθημερινό γεγονός, είσαι απλός ΒΛΑΚΑΣ και τίποτα λιγότερο...Σε αυτές τις καταστάσεις οι πιθανότητες οφείλουν να ρυθμίζουν κατά τρόπο απόλυτο τις αντιδράσεις μας...
Θα τολμήσω επίσης να σου πω ότι με πιθανότητες ασχολούμαι από την εφηβεία μου (ήτοι κάπου 20 χρόνια) και είναι ΠΑΝΤΟΥ στη ζωή μου, έχω παίξει με αυτές λεφτά που ίσως άλλοι θα φοβόντουσαν και να τα βάλουν στην τράπεζα και δεν νομίζω να σταματήσω να τις χρησιμοποιώ λόγω συναισθηματικής φόρτισης...Είμαι ταυτισμένος με τις πιθανότητες και γι αυτό πολύ 'ξερός' και κυνικός σαν άνθρωπος

Συνεχίζεις να απαντάς ... προσωπικά.
Προσωπικά λοιπόν, απ' όταν κατάλαβαν τον εαυτό τους τους πιπιλίζω το μυαλό με βλακείες τύπου 'εσύ θα πάρεις τη μηχανή, εγώ θα σου κάνω δώρο κράνος κ στολή', 'βάλε ζώνη αλλιώς δεν ξεκινάει το χαζοάμαξο', 'πάμε όποτε θέλεις (ή μάθε που έχει σχολή κ πήγαινε μόνος/η σου) για μπάντζι τζάμπινγκ ή αλεξίπτωτο πλαγιάς ή...' και άλλα τέτοια. Τα πήγα για καρτ πριν πάνε νήπιο, κρυφά από τη μάνα τους (και πήρα κ ανίψια μου μαζί, επίσης κρυφά). Προσπαθώ να τους σπάω τ' @@ όσο γίνεται λιγότερο, αυτό δεν αναιρεί το φόβο μου για κάτι που κάνουν και είναι επικίνδυνο. Ο μεγάλος μου είναι από προχθές με μπανταρισμένα χέρια (και του αλλάζω τους επιδέσμους), η κόρη μου έχει σημάδια στο πρόσωπο από πέσιμο στο τραμπολίνο, ο δεύτερος έχει σκίσει κ ράψει δυο φορές το σαγόνι του κι ο μικρός έχει σημάδι κάτω απ' το αριστερό μάτι από χτύπημα σε ξύλο, σε προπόνηση.
Αν ο γιός μου ήταν ο Κακλαμανάκης κ μου έλεγε ότι θα βγει με την σανίδα με 10 μποφόρ, δεν θα είχα πρόβλημα. Θα ανησυχούσα, αλλά μέχρι εκεί. Αλλά για τον συνηθισμένο, ελαφρόμυαλο Μήτσο του Χρήστου (ή τον δικό μου Χρήστο) ... κρατάω την ανάσα μου.

Με πιθανότητες παίζω κι εγώ στη ζωή κ τη δουλειά μου, καθημερινά. Σε μια 20αριά χρόνια θα ξέρω αν έκανα τπτ καλά.

Μ’αρέσει που εκπλήσσεσαι γιατί απαντώ προσωπικά

1. Μήπως θες να απαντήσω για το Μάνο ή το skye ?
2. Δεν ξέρω αν είδες αλλά ο Νίκος μου απευθύνθηκε προσωπικά, οπότε είπα να του απαντήσω για λογαριασμό μου και όχι για το φούφουτο!!

Οι πιθανότητες είναι εξαιρετικά χρήσιμες αλλά η δυσκολία τους στην πραγματική ζωή έγκειται στο γεγονός ότι δεν μπορούν να υπολογιστούν με την απαραίτητη ακρίβεια που θα απαιτούσε η ορθή εφαρμογή τους.

Κάποιες περιπτώσεις είναι εξόφθαλμες, όπως το παράδειγμα με τη μηχανή και το bungy jumping που προανέφερα. Εδώ ο γονιός πρέπει να αντιληφθεί τι είναι επικίνδυνο και να «φυλάξει» τις νουθεσίες ή ακόμα και τις «απειλές» του για τους πραγματικούς κινδύνους και να μην αναλίσκεται σε συγκρούσεις, που αποδυναμώνουν τη θέση του, για πράγματα που μοιάζουν επικίνδυνα αλλά στην πραγμτικότητα δεν είναι…Πάει αυτό, αυτά είναι τα εύκολα.

Συνηθισμένο λάθος επίσης γονιών είναι να τρελαίνονται για περιπτώσεις όπου ο κίνδυνος αυξάνεται μεν δραματικά σε σχέση με την προτέρα κατάσταση αλλά παραμένει ελάχιστος σε σχέση με τους διάφορους κινδύνους που «απιελούν» το παιδί τους. Παράδειγμα εδώ είναι ο καφές στα εξάρχεια ή η κάθοδος στο κέντρο μια μέρα διαδηλώσεων και επεισοδίων, όπως το ανέφερε ο cmarin. Αν και σημαντικά αυξημένος σε σχέση με την προηγουμένη μέρα παραμένει ισχνός για να συμβεί κάτι σοβαρό στο παιδί σας (πιθανότητα κάποιος περαστικός να φαέι μια μολότωφ στην κεφάλα και να καεί). Εδώ πάλι εξηγείς τον κίνδυνο, λες την παπαριά σου «γιατί καλέ μου να πας σήμερα υπάρχει και το αύριο μπλα μπλά» αλλά πάλι πρέπει να αντιληφθείς ότι δεν είναι σοβαρός ο κίνδυνος. Όχι το παιδάκι που πέρυσι περνώντας από τα εξάρχεια εν ώρα επεισοδίων του ήρθε ένα καδρόνι στο κεφάλι και έμεινε φυτό δεν είναι ο κανόνας : έχουν περάσεις δεκάδες χιλιάδες περαστικοί οι οποίοι έμειναν ανέγγιχτοι. Αυτός είναι ο κανόνας.

Τέλος υπάρχουν οι αντικειμενικά σοβαροί κίνδυνοι όπου ο γονιός πρέπει να ρίχνει όλο του το βάρος. Πχ η οδήγηση μηχανής. Συμβουλές πως το χειριζόμαστε δεν έχω να δώσω. Ανάλογα ποιόν έχεις απέναντί σου και εφόσον μιλάμε για ανήλικο παίζει από απλή συμβουλή μέχρι απειλή και βία. Για ενηλίκους προσευχή, πολύ κουβέντα, παρακαλετό μπας και φιλοτιμηθεί, φιλικότητα και καλή προεργασία από παλιά.

Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις οι οποίες από ένα κοινό θνητό δεν μπορούν να εκτιμηθούν καθόλου ως προς την επικινδυνότητά τους. Πχ το surf σε χ ή ψ συνθήκες. Υποβρύχιο ψάρεμα κλπ κλπ…Εδώ εμπλέκεται και ο μεταβαλλόμενος (από παιδί σε παιδί) παράγοντας κατά πόσο το βλαστάρι μας τηρεί ή όχι κανόνες ασφαλείας οι οποίοι μπορούν να εκμηδενίσουν τον κίνδυνο. Εδώ τι κάνουμε ? Που κατατάσσουμε στην κλίμακα επικινδυνότητας τη δραστηριότητα ?(ούτε ασφαλιστική να ήμουν!!)
Πάλι η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική αλλά εδώ κυρίως η μόρφωση και η κρίση του γονιού θα παίξει καθοριστικό ρόλο…Αν δεν έχεις ιδέα τι είναι αυτό που κάνει το παιδί σου και τι κινδύνους εμπεριέχει φρόντισε να ενημερωθείς…Το ζήτημα είναι ότι αυτό για το οποίο κατηγορούμε τα παιδιά, ότι δηλ. μαθαίνουν για το σεξ ή τα ναρκωτικά από τους φίλους τους και όχι από κάπου πιο υπεύθυνα, το κάνουν και οι γονείς. Δηλ. η κυρά Κούλα ρωτάει τον κυρ Θόδωρα τι είναι το Internet και τι κινδύνους κρύβει και πράττει αναλόγως. Το έχασες το παιχνιδάκι αν αρχίσεις την παπαρολογία για κάτι για το οποίο δεν έχεις ιδέα μεν, αλλά επικαλείσαι ξεβράκωτος στο παιδί την ηλικία σου για την επικράτηση της γνώμης σου, αφήνοντας στην άκρη την μεγαλειώδη αμορφωσιά σου.
Δυστυχώς πολλά παιδιά έχουν την ατυχία να έχουν γονείς αμόρφωτους και κυρίως ξεροκέφαλους, οι οποίοι κάνοντας επίκληση της αγάπης τους προς το παιδί, του 'γηραιού' της ηλικίας τους και του περίφημου πια 'εγώ θέλω το καλό σου' κάνουν απλά ζημιά

Αυτά τα ολίγα , πρέπει να φύγω

Μια χαρά αναγνωρίζεις τον κίνδυνο στα 18. Όμως πρέπει να ΞΕΡΕΙΣ ότι κινδυνεύεις, πχ χωρίς κράνος. Αν καταλάβεις ότι πρέπει να ρωτάς τον ΤΡΟΠΟ που θα δοκιμάσεις διάφορα πράγματα για πρώτη φορά, δεν θα έχεις πρόβλημα.

Αυτό που παθαίνεις όταν 'ωριμάζεις' είναι ότι φοβάσαι πράγματα που δεν τα φοβόσουν μικρός. Γι αυτό πρέπει να τα κάνεις ΟΛΑ μικρός ώστε να τα απολαύσεις χωρίς φόβο (κι όποιος αντέξει).

Ο χρήστης koutsan έγραψε:

Νομίζω ότι βλέπεις τα πράγματα με μια νομικίστικη ματιά. Έγινε 18, άρα χειραφετήθηκε. Ψηφίζει άλλωστε.
Δεν είναι έτσι. Η ωριμότητα δεν έχει να κάνει με την ηλικία.

Καλά εγώ σίγουρα έχω νομικίστικη ματιά, εσύ που έχεις ώριμη και προοδευτική θα μας πεις κατι παραπάνω. Πχ
Αν η κόρη σου (ή μάλλον αυτή του γείτονα ) δεν έχει ωριμάσει στα 18 ή στα 20 ή στα 25 και κάνει όλα αυτά που σου είπα παραπάνω έχεις κάποια πρόταση πως θα το χειριστείς ή θα τη βουτήξεις απλά από το μαλλί ?

Δεν ξέρω τι θα κάνω, γιατί πολλά θα εξαρτηθούν από πληθώρα παραγόντων.

• Μπορεί να γίνω Τούρκος και να με ακούσει η μισή Αθήνα.
• Μπορεί να το συζητήσω.
• Μπορεί να βουτήξω τον τύπο που θα θελήσει να τη φορτώσει σαν καφάσι στο κωλομήχανό του.
• Μπορεί να ρωτήσω τη μαμά που ξέρει (είναι, ευτυχώς για εμένα, ειδική επιστήμονας σε τέτοια θέματα).

Ξέρω όμως τι ΔΕΝ θα κάνω:
το τίποτα.

Ο χρήστης koutsan έγραψε:

......... πως θα συνετίσεις την ξεκράνωτη κόρη σου στα 25 που θα καβαλάει μηχανές τρικάβαλο με μαντραχαλάδες ? Θα της το απαγορεύσεις ?
Στα 24 ? στα 20?
Ποιό είναι το ηλικιακό όριο μετά το οποίο θα την αφήσεις να κάνει surf με 10 μποφόρ αν αυτό θέλει να κάνει ? Από πότε ακριβώς θα επιτρέπεται να κάνει 'μαύρο' ? Και όταν σε γειώνει με Κάιρο τι ακριβώς θα κάνεις ? Βία ? Σκοπεύεις ποτέ να την 'αφήσεις' να κάνει Ο,ΤΙ της γουστάρει ή θα την αντιμετωπίζεις πάντα υπό την οπτική γωνία του παιδονόμου?

.........................

Από προσωπική εμπειρία, αδύνατον να απαγορεύσεις έτσι ξερά οτιδήποτε μετά τα 18, ιδίως σε περιπτώσεις σαν τη δική μας που ήδη έφυγε για σπουδές στο εξωτερικό.
Ηλικιακό όριο όμως δεν υπάρχει, αν όλα έχουν πάει 'ομαλά' (κάτι που εξαρτάται και από τα απαγορεύεται στις μικρές ηλικίες αλλά όχι αποκλειστικά) και το παιδί ακούει τη γνώμη των γονιών, μπορείς να επηρεάσεις σε μεγάλο βαθμό τις αποφάσεις του/της μέχρι να πεθάνεις.
Στο θέμα της οδήγησης, το 'μη' στην κόρη μας συνεχίστηκε και αμέσως μετά την απόκτησης διπλώματος, αλλά ποτέ δεν ήταν παράλογο σε σημείο που να δείχνει έλλειψη εμπιστοσύνης τέτοια που να μας θεωρεί γεροπαράξενους και να χρειάζεται να κρυφτεί ή να βουτήξει τα κλειδιά. Ποτέ δεν είπαμε 'μην τρέχεις' ή 'μην καβαλήσεις ποτέ μηχανή'. Θα πάρει πάντοτε το αυτοκίνητο όταν δεν το χρειαζόμαστε, θα βελτιώσει τις ικανότητές της στο safetrack (ήταν δώρο γενεθλίων), θα της μάθει περισσότερα σε πίστα ο μπαμπάς ή ο θείος που έχει και κύπελλα από αγώνες και θα της ξαναθυμήσουν σε ανύποπτο χρόνο τη γνώμη τους για το τι σημαίνει φτηνή φιγούρα με σφήνες στην λεωφόρο.
Δείχνει ότι αυτό δουλεύει σε οποιαδήποτε ηλικία, αφού τώρα στα 21 δεν μας κρύβει ποτέ τι και πόσο οδηγεί (νοικιασμένο σε νησί το καλοκαίρι, αυτοκίνητα φίλων στην πόλη που ζει) και μάλιστα ρωτάει και τη γνώμη μας για τα μοντέλλα αυτοκινήτων που θεωρούμε fun to drive.
Και βέβαια, το ότι μπορείς να επηρεάζεις τη γνώμη του παιδιού σου είναι μεγάλη ικανοποίηση και σημαντικός αντιγηραντικός παράγοντας σε γονείς της δικιάς μας ηλικίας.
Αντίθετα, βλέπω με θλίψη οικογένειες φίλων όπου τα απαγορεύεται ήσαν το κύριο ή μοναδικό μέσο ελέγχου, οι γονείς είναι γειωμένοι πολύ πριν τα 18!

Όσο δεν έχουμε παιδιά δικά μας πιθανώς κάνουμε ασκήσεις επί χάρτου. Το πεδίο της μάχης μπορεί όμως να αποδειχθεί διαφορετικό. Πολλές φορές έχω δει φίλους μου (31 πλέον αρκετοί έχουν παιδιά εγώ ακόμα δεν σοβαρεύομαι ) άλλα να λέγαν πριν και άλλα να κάνουν μετά την έλευση του παιδιού. Ίσως η στάση και η ψυχολογία του ανθρώπου αλλάζει μετά τη γέννηση του παιδιού. Αυτό μάλλον το γνωρίζουν (αν ισχύει ή όχι στην πράξη) όσοι έχουν αποκτήσει διάδοχη κατάσταση.

Μια φράση που λέω συχνά σε φίλους/γνωστούς που περιμένουν παιδί είναι: Φίλε η ζωή σου αλλάζει και θα είναι συνέχεια μια 'γλυκιά αγωνία'!

Σαφώς >Ο χρήστης konstantinosV έγραψε:

... η στάση και η ψυχολογία του ανθρώπου αλλάζει μετά τη γέννηση του παιδιού...

Στο θέμα που συζητείται, πιστεύω πως πρέπει μεγαλώνοντας να μην ξεχνάμε ότι κάποια χρόνια πριν (λίγα ή περισσότερα) ήμασταν στην θέση των παιδιών μας και κάναμε τα ίδια ή παρόμοια πράγματα, φανερά ή κρυφά ανάλογα με τους γονείς μας.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε, για να μπορούμε να φερθούμε στα παιδιά μας με τον τρόπο που θα θέλαμε να μας έχουν φερθεί και οι γονείς μας. Τους δίνουμε 'χώρο' και ελευθερία να ωριμάσουν και να ανεξαρτητοποιηθούν (με τα υποκειμενικά κριτήριά μας) αλλά είμαστε πάντα δίπλα τους στα εύκολα ή στα δύσκολα μόλις μας χρειαστούν...

γενικα οσοι δεν εχετε επαφη με τις μηχανες, πιστευετε οτι το παιδι σας θα ερθει και θα σας πει: εχωσα μια σουζα σημερα και χεστηκα πανω μου, αλλο να στο λεω αλλο να το βλεπεις;;
κανετε.. σκηνοθετικα λαθη ρε γμτ , ειστε τελειως amateurs

το μονο που μπορει καποιος στην περιπτωση που το ανηλικο παιδι του εχει σχεση με τα μηχανακια/μηχανες (ενω ο ιδιος ΔΕΝ εχει) ειναι να εξασφαλισει το να μη φευγει διχως κρανος. εκει ναι μπορει να χρησιμοποιηθουν -αναλογως του χαρακτηρα του παιδιου και της σχεσης/ ανταποκρισης με τον γονεα- απο νουθεσιες/συμβουλες μεχρι και απειλες ή βια.
λεω ομως οδηγωντας 2τροχα απο την εφηβικη ηλικια οτι το κρανος δεν ειναι το α και το ω στην ασφαλη οδηγηση. ειναι κατι σημαντικο αναμφισβητητα, αλλα δεν κανει τον οδηγο ατρωτο ουτε φυσικα η παθητικη ασφαλεια μετατρεπεται σε.. καλαμπουρι επειδη ο οδηγος της μηχανης ανακαλυψε τι εστι κρανος.

επισης μπορει φυσικα να αρνηθει την οποιαδηποτε συμβολη του σε κατι που θεωρει επικινδυνο. αξιζει να σημειωθει πως ενας ανηλικος (απο 16 ετων) μπορει μεν να βγαλει διπλωμα για μοτοποδηλατο (μεχρι 49κ.εκ) αλλα για να γινει αυτο, πρεπει η τροχαια (ναι, τα διπλωματα αυτα τα αναλαμβανει η τροχαια εξ'ολοκληρου και οχι το υπουργειο οπως συμβαινει με τα λοιπα διπλωματα οδηγησης) να εχει υπογεγραμμενες δηλωσεις ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΥΟ ΓΟΝΕΩΝ οτι συναινουν στην εκδοση αδειας οδηγησης για το ανηλικο παιδι τους. ο νομος εχει ισχυ ακομα και οταν οι γονεις ειναι χωρισμενοι ανεξαρτητα του ποιος εχει την επιμελεια, πρεπει και οι δυο να συμφωνησουν αλλιως ο καυλογκαζος νεανιας παιρνει τα παπαρια μου.
σ'αυτην την περιπτωση λοιπον ο γονεας δεν εχει κατι να διαπραγματευτει και ενα απλο 'κοψε το λαιμο σου εγω δε συμφωνω' ειναι αρκετο.

πρεπει ομως να κρουσω τον κωδωνα του κινδυνου για τους επιδοξους κηδεμονες: η εν λογω διαδικασια ενδεχομενως να κρυβει κινδυνους που να αποβουν μοιραιοι. το ανηλικο αγορι συνηθως, θελει να αγορασει μηχανακι επειδη εχουν και φιλοι του. αυτο λοιπον υμων των κηδεμονων δεν σας εξασφαλιζει σε καμια περιπτωση οτι το καμαρι σας ΔΕΝ θα κοβει βολτες με μηχανακια. χωρις να μπορειτε φυσικα να γνωριζετε που και ποτε συμβαινει αυτο, γιατι θα συμβαινει σε random χρονους που σε καμια περιπτωση δεν θα μπορειτε να εχετε υπο ελεγο, πχ μετα τον καφε, σε μια κοπανα απ'το σχολειο, μεταξυ φυσικης και χημειας στο φροντιστηριο κοκ. αυτο σημαινει οτι και δεν θα γινει αυτο που θελετε, και δεν θα εχετε την κατασταση υπο τον ελεγχο σας. γι'αυτο αποφασισα να σας βοηθησω και να σας δωσω συμβουλες πως να το αντιμετωπισετε:
φερθειτε ΠΟΥΣΤΙΚΑ και προσπαθηστε να εκμεταλλευτειτε αυτη του την αδυναμια ΕΚΒΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ παιδι σας : αγοραστε του μηχανακι (οταν το επιτρεπει ο νομος φυσικα) αν σας πρηζει. ΟΜΩΣ κρατηστε ΕΣΕΙΣ τα κλειδια οπως και την αδεια στο ονομα σας. επιτρεψτε τις περιορισμενες και παντα ελεγχομενες βολτες (οριστε μια περιμετρο στη γειτονια που την εχει/εχετε μαθει απ'εξω) αφου ειστε βεβαιοι οτι κατανοει τους κινδυνους. πηγαιντε μαζι του για οδηγηση τις κυριακες. επιτρεψτε του να ΠΟΥΛΗΣΕΙ ΜΟΥΡΗ. αυτο θελει, και δεν ειναι καθολου κακο. αν ομως κανει μαλακια, απαγορεψτε του να οδηγει για χ χρονικο διαστημα. πιστεψτε με, θα προτιμησει ενα δικο του μηχανακι για 2 ωρες την εβδομαδα (που θα ειναι σε καταστασεις που μπορειτε να ελεγχετε) απο τα μηχανακια φιλων. παντως οπως ειπα εσεις να εχετε τα κλειδια κ σε καμια περιπτωση μην αφησετε να περασει στο μυαλο του οτι το μηχανακι ειναι δικο του και μπορει να το παιρνει οποτε γουσταρει, εκει χαθηκε το παιχνιδι. επισης χρησιμοποιηστε το και σα βαρομετρο για τη γενικοτερη συμπεριφορα του, ακομα και για τις επιδοσεις του στο σχολειο

εννοειται θα κανετε συμφωνια οτι ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να καβαλαει αλλα μηχανακια

γιατι δυστυχως η εκπαιδευση του παιδιου να αγαπησει το αυτοκινητο δεν ειναι καθολου σιγουρο οτι θα απομακρυνει το παιδι σας απο τα μηχανακια τελικα, ακομα κ αν παιζει υποσχεση για αμαξι στα 18 (για αυτον μια αιωνιοτητα).

βεβαια ακομα κ αυτο ειναι καλυτερο απ'το να περιμενεις με απαγορευσεις να εξηγησεις πραγματα τα οποια στο μυαλου του παιδιου δεν χρηζουν εξηγησης γιατι δεν υπαρχει καν ερωτηση (στο μυαλο τους παντα) ωστε να πρεπει να την απαντησετε. μην ξεχνατε οτι η καλυτερη εκπαιδευση για τα παιδια ειναι να κατανοησουν οτι τιποτα απ'τις απολαυσεις της ζωης δεν ειναι τσαμπα (αυτο ισχυει κ για τους ιδιους τους γονεις ) και κυριως: μαθετε επιτελους να κανετε τις σωστες και ενδιαφερουσες προτασεις και να δινετε τις σωστες απαντησεις και να κανετε τις σωστες ερωτησεις στα παιδια σας. αν κατι ΔΕΝ τους ενδιαφερει, τελικα απ'τη μια τρυπα θα μπει απ'την αλλη θα βγει ακομα και αν του σπασετε τα μουτρα. πρεπει αυτα που θελετε απ'τα παιδια σας να τα περασετε ως ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ και ως πραγματα που του δινουν ΑΜΕΣΑ ΩΦΕΛΗ (για τα δικα του δεδομενα) αλλιως ειτε θα παρετε τα @@ μου ειτε αυτη η καταπιεση (γιατι περι αυτης θα προκειται κ δε νομιζω οτι χτιζονται υγιεις σχεσεις ετσι) θα βγει σε καποια φαση με ασχημες συνεπειες και για το ιδιο το παιδι αλλα κ για τη σχεση σας με το παιδι.
Αυτο σημαινει σωστη εκπαιδευση και σωστη τιμωρια η οποια ειναι φυσικα απαραιτητη. οχι τιμωρια χωρις λογο, οχι τιμωρια για την τιμωρια. αν το παιδι θεωρησει οτι κατι που λετε ειναι αδικο πιθανοτατα θα το αγνοησει τελικα και η τιμωρια θα γινει αδικια. μην ξεχνατε οτι το παιδι στο περιβαλλον του -πχ σχολειο- θα εχει κ αλλα παραδειγματα τιμωριας και θα σας κρινει. μην ειστε μονο δικαιοι. να φαινεστε δικαιοι εχει τεραστια σημασια. δεν χαριζουμε απλοχειρα, αλλα δεν στερουμε τις απολαυσεις χωρις να εχει κατανοησει το παιδι οτι οντως παραβιασε εναν κανονα που ΔΕΝ επρεπε να παραβιασει. αλλιως ξαναλεω θα το δει ως ΑΔΙΚΙΑ.
αναρωτηθειτε: δινω τις σωστες απαντησεις στο παιδι μου; για εσας η απαντηση 'επειδη ειναι λαθος' στην ερωτηση
'γιατι να μην: κλεψω το αμαξι σου/γραψω στο σπιτι του γειτονα συνθηματα με σπρει/παω σχολειο/παρω χαπια εκστασυ/κανω τατουαζ μια 5αλφα/οτιδηποτε'
μπορει να ειναι υπεραρκετη. για το παιδι σας πιθανοτατα ειναι μια λαθος απαντηση και η ζωη εχει εναν πολυ ασχημο και συναμα ειρωνικο τροπο να κανει κακογουστες εκπληξεις στα ορια της φαρσας για εναν αρκετα κυνικο εξωτερικο παρατηρητη...
πλατιαζω επικινδυνα ωρες ωρες...

Ο χρήστης konstantinosV έγραψε:
Όσο δεν έχουμε παιδιά δικά μας πιθανώς κάνουμε ασκήσεις επί χάρτου...

Είναι ωραίο όταν παιδιά που δεν έχουν παιδιά δίνουν συμβουλές ανατροφής σε παιδιά που έχουν παιδιά.

Συνεχίζεις να απαντάς ... προσωπικά.

Μ’αρέσει που εκπλήσσεσαι γιατί απαντώ προσωπικά

Καμία έκπληξη!
Και είναι περιττό να σου πω ότι με το σεντόνι που έγραψες ... συμφωνώ. Κι επειδή μπαίνουν και διαβάζουν κ τα παιδιά μου, πολύ θα γούσταρα να τα δω κάποια στιγμή να γράφουν τη γνώμη τους ή/και να μου την λένε.

Απαγόρευση για κάτι που θέλουν να κάνουν δεν 'παίζει' όχι από τα 18, αλλά ούτε από τα ... 8. Αν αρχίσει ο γονιός τις κόντρες κ τα 'απαγορεύεται', θα τον χάσει τον πόλεμο. Αν πολεμήσει καλά θα καταλήξει σε μια ωραιότατη ισοπαλία κ το παιδί θα φτάσει στα 18 της ενηλικίωσης (ορόσημο βέβαια για μένα δεν είναι αυτό αλλά το τέλος του σχολείου κ η ανάληψη ουσιαστικών ευθυνών) ισορροπημένο. Τότε (πιστεύω ότι) ο γονιός θα κάνει τελείως πίσω κ θα κοιτάζει ικανοποιημένος το μπουμπούκι του ν' ανθίζει.

Ο σέρφερ που χάθηκε στα κύματα το βράδυ, βρέθηκε το επόμενο πρωί.
Γαντζώθηκε 12 ώρες στη σανίδα του και η θάλασσα τον έβγαλε μια 15αριά χιλιόμετρα πιό πέρα.

+1 στον Πυργιώτη

Εμπιστοσύνη και αρχές. Το Α και το Ω για την σχέση γονιού/παιδιού.
Και βέβαια, είναι καλό να ακούς γνώμες από φίλους και γνωστούς. Ειδικά όταν δεν ζουν μια τέτοια κατάσταση. Ο λόγος? Πάντα, αυτός που είναι μέσα στο πρόβλημα, δυσκολεύεται να έχει πλήρη άποψη της πραγματικότητας. Η καθημερινότητα μας κάνει να χανουμε τον στόχο.

Όταν ακούς άλλες γνώμες, επανεκτιμάς την κατάσταση. Και διορθώνεις την πορεία σου αν χρειάζεται.

Ο χρήστης ililias έγραψε:

Είναι ωραίο όταν παιδιά που δεν έχουν παιδιά δίνουν συμβουλές ανατροφής σε παιδιά που έχουν παιδιά.

συμφωνοι, ομως εχουμε βρεθει ολοι στην αντιθετη πλευρα (παιδικη/εφηβικη ηλικια) οποτε δεν ειναι τελειως αεριτζιδικα οσα λεμε. εγω ξερω τι θα επιεθε εμενα και τους περισσοτερους φιλους μου και τι θα πηγαινε στο βροντο, και μιλαω απ'την οπτικη γωνια αυτη. ναι ξερω το καθε παιδι ειναι ξεχωριστο. ομως στο 99% των παιδιων ορισμενες τακτικες ειναι σχεδον σιγουρο οτι θα πιασουν τοπο (και αλλες οτι θα πανε στο βροντο αντιστοιχα). και αν σε ενδιαφερει να πεισεις την αλλη πλευρα, δε νομιζω οτι ειναι καλη ιδεα να πεταξεις υπεροπτικα αυτα που εχει να πει η αλλη πλευρα στο καλαθι των αχρηστων, βασιζομενος στο οποιο γονικο σου ενστικο ως ενδειξη μοναδικης αληθειας στον οριζοντα και διαθεσης της υπερτατης γνωσης

Κωλοκατάσταση (κυριολεκτικά)

Ο χρήστης skye έγραψε:

Είναι ωραίο όταν παιδιά που δεν έχουν παιδιά δίνουν συμβουλές ανατροφής σε παιδιά που έχουν παιδιά.

συμφωνοι, ομως εχουμε βρεθει ολοι στην αντιθετη πλευρα (παιδικη/εφηβικη ηλικια) οποτε δεν ειναι τελειως αεριτζιδικα οσα λεμε. εγω ξερω τι θα επιεθε εμενα και τους περισσοτερους φιλους μου και τι θα πηγαινε στο βροντο, και μιλαω απ'την οπτικη γωνια αυτη. ναι ξερω το καθε παιδι ειναι ξεχωριστο. ομως στο 99% των παιδιων ορισμενες τακτικες ειναι σχεδον σιγουρο οτι θα πιασουν τοπο (και αλλες οτι θα πανε στο βροντο αντιστοιχα). και αν σε ενδιαφερει να πεισεις την αλλη πλευρα, δε νομιζω οτι ειναι καλη ιδεα να πεταξεις υπεροπτικα αυτα που εχει να πει η αλλη πλευρα στο καλαθι των αχρηστων, βασιζομενος στο οποιο γονικο σου ενστικο ως ενδειξη μοναδικης αληθειας στον οριζοντα και διαθεσης της υπερτατης γνωσης

Φίλε, όλοι ήμασταν κάποτε παιδιά κ μεγαλώνουμε τα παιδιά μας κουβαλώντας τις εμπειρίες κ τα 'θέλω' της παιδικής μας ηλικίας, τα οποία άλλωστε διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα μας.
Κρίνοντας από τα αποτελέσματα, η τακτική αυτή έχει αποτύχει.
Για να μεγαλώσει ένα παιδί (ή, απλά, για να σταθεί στην κοινωνία - αλλά αυτή είναι άλλη ιστορία) πρέπει κανείς πρώτα απ' όλα να κάνει πέρα το εγώ του κ να προτάξει το συμφέρον του άλλου. Άλλοι αυτό το κάνουν ξεσκίζοντας το παιδί σε ιδιαίτερα ή/κ χρησιμοποιώντας ό, τι 'μέσον' έχουν για να βρει καλή θέση εργασίας, άλλοι το αφήνουν ελεύθερο να διαλέξει (στα 10 του) πως θέλει να μεγαλώσει, άλλοι το στρώνουν στη δουλειά (αφού κ μ' αυτούς έτσι είχαν κάνει οι γονείς), άλλοι ξεσκίζονται κάνοντας 3 δουλειές για να έχει το παιδί τους 'όσα δεν είχαν αυτοί', ...
Δεν υπάρχει ο κοινώς αποδεκτός 'σωστός' τρόπος, λείπει το εγχειρίδιο με τις οδγίες χρήσης (όπως μου αρέσει να λέω). Προχωράμε και (προσπαθούμε να) μαθαίνουμε, προσπαθώντας πάντα να παραμερίζουμε τα δικά μας κολλήματα, που μας λένε πάντα τι 'πρέπει' και τι όχι...

δεν καταλαβες τιποτα απ'αυτα που εγραψα, καταλαβες αυτα που ηθελες να καταλαβεις τα οποια ομως δυστυχως δεν ειπα. σχεδον νιωθω σα να διαβαζω μια συζητηση στην οποια ποτε δε συμμετειχα και θα ορκιζομουν πως αν πιστευα αυτα που καταλαβες οτι ειπα ή εστω: αν ειχα πεισθει κατα εναν μαγικο τροπο οτι οντως ειπα οσα δεν ειπα, θα με θεωρουσα ακομα κ εγω ο ιδιος ανοητο.
τεσπα do what thou wilt... εγω ουτε καν εχω παιδια οπως σωστα ειπες, γιατι να σκασω;
οποιος εχει τα γενια εχει κ τα χτενια κ εσυ εχεις και τα γενια (παιδια) και πιστευεις οτι εχεις και τα χτενια (μεθοδους να τα μεγαλωσεις σωστα). εμενα μου πεφτει λογος; μπαααααα
ουτε καν τα συμπαθω τα παιδια ρε γμτ, τι ασχολουμαι;
δεν υπαρχει λογος εξαλλου να μπω σε μια συζητηση να αποδειξω τι εννοουσα σε καποιους που ειναι σιγουροι για το δικιο τους και θα δυσκολευτω πολυ μονο και μονο να τους δειξω τι εννοω ειτε τελειως λαθος ειτε πιο σωστο ειναι.
και μετα θα πρεπει να αποδειξω οτι εχω δικιο, χωρις να ειμαι σιγουρος γι'αυτο. οποτε οι νοουντες ας νοησουν, οι εχοντες τεκνα ας τα μεγαλωσουν, και οι ηλιθιοι που θελουν να εχουν αποψη αντιθετη αυτης που μιλα εκ πειρας (ie εγω) ας το βουλωσουν κ ας κοιταξουν τη δουλεια τους. fair enough.