tasos: τρελλό respect στα πιτσιρίκια σου

@koutsan
πολύ ωραίο μπλοκ Nα προσθέσω και το
http://www.sarantakos.com/
στα περι γλωσσικών θεμάτων, το οποίο απ ότι είδα το έχει και στα favorites αυτό που λές.
Εχει πολύ ωραία 'μάχη' με την καθαρεύουσα

Ο χρήστης koutsan έγραψε:
Δες το Blog του Γιάννη Χάρη γενικώς, έχει απίστευτο πλούτο...
Γράφει λοιπόν ο Χάρης :

...Πάω λίγο πριν, με μια προσωπική ιστορία: έτος 1971, στα γραφεία της εγκυκλοπαίδειας «Ελλάς-Μπριτάνικα» που δεν εκδόθηκε ποτέ αλλά που θα γραφόταν στη δημοτική, μέσα στη δικτατορία, όπως ανέφερα παλαιότερα. «Δημοτική χωρίς ακρότητες», κατά το κοινό αίτημα, οι κανόνες της ετοιμάζονται, και το θέμα είναι στην ημερήσια διάταξη. Σε μόνιμο πηγαδάκι με τον Σπύρο Θεοδωρόπουλο (που έφυγε πολύ νωρίς), τον Πέτρο Μανταίο και τον Θανάση Καρτερό συζητούμε πως όλοι έχουμε περάσει κάποιο στάδιο μαλλιαρισμού. «Του Σπύρου Θεοδωρόπουλου» μας εξομολογήθηκε πως έγραφε έξω απ’ τα τετράδιά του στο σχολείο ο Σπύρος, και ακόμα κι ο δημοτικιστής πατέρας του τον μάλωσε: «Ε όχι και “Θεοδωρόπουλου” –Θεοδωροπούλου!» Και συμφωνήσαμε όλοι. Δεν πέρασαν πολλά χρόνια από το τέλος της δικτατορίας, και το έως τότε αυτονόητο έμοιαζε πλέον ανήκουστο. Δοκιμάστε, ιδίως τώρα πια, να πείτε «του Θεοδωροπούλου», ή «του Παπαδοπούλου», χωρίς να αναφέρεστε στα μπισκότα. Μένει αμετακίνητος λοιπόν ο τόνος στα κύρια ονόματα: του Αντωνόπουλου και του Αλέξανδρου· κατόπιν στα επίθετα: του άρρωστου παιδιού (αλλά το δωμάτιο του αρρώστου) –πλάι στα σύνθετα ή στα νεότερα πολυσύλλαβα ουσιαστικά, όπου παρέμενε σταθερός: του αντίλαλου, του παραπόταμου, του ανήφορου. Πόσο θα αντέξουν τα ουσιαστικά: του ανθρώπου, του αγγέλου;

Δύο στοιχεία υπόκεινται εδώ και εξηγούν το φαινόμενο, μικρά μυστικά που δεν είναι ίσως ευρύτερα γνωστά έξω από το ιερατείο των σοφών: ο νόμος της τρισυλλαβίας και ένα γενικότερο θέμα με τη γενική πτώση.
Στο προηγούμενο είδαμε την πορεία προς τη σταθεροποίηση του τόνου στη γενική πτώση των προπαροξύτονων: του Αλέξανδρου, του Αντωνόπουλου, του άρρωστου παιδιού: δηλαδή στα κύρια ονόματα και στα επίθετα ο τόνος μένει αμετακίνητος. Αντίθετα, στα ουσιαστικά κατεβαίνει: του σταδίου, του ανθρώπου. Έτσι έχουμε: του άρρωστου ανθρώπου: σταθερός ο τόνος στο επίθετο (που όταν όμως εμφανίζεται σαν ουσιαστικό κατεβάζει τον τόνο: ο θάλαμος του αρρώστου), αλλά όχι και στο ουσιαστικό. Ενώ αμετακίνητος έμενε πάντοτε στα σύνθετα, τα νεότερα ή λαϊκότερα ουσιαστικά: του ανεμόμυλου, του φλάουτου, του κόσκινου.

Σαν περίπλοκος ο κανόνας, αν μπορεί καν να διατυπωθεί κανόνας. Ωστόσο, οι κανόνες αποτυπώνουν μια πραγματικότητα που ρυθμίζεται «μόνη της», λαμβάνοντας ελάχιστα υπόψη τη δική μας βούληση ή εμβρίθεια. (Η φράση αυτή εκφράζει και συνοψίζει την ουσία της οπτικής γωνίας από την οποία κοιτάζω το ζήτημα γλώσσα και όχι μόνο. koutsan )

Εν αρχή λοιπόν στα προπαροξύτονα ο τόνος κατέβαινε στη γενική σε όλες τις περιπτώσεις. Και όχι βεβαίως για λόγους αισθητικούς, έτσι όπως τους επικαλούμαστε εκ των υστέρων, για να βρούμε αποτρόπαιο τον τύπο του στάδιου, αλλά όχι και του άρρωστου παιδιού. Ευτυχώς, η γλώσσα είναι λιγότερο υποκειμενική και αυθαίρετη απ’ όσο νομίζουμε: στα αρχαία ο τόνος στη γενική κατέβαινε στην παραλήγουσα, επειδή διαφορετικά θα ήταν αδύνατον να προφερθεί ομαλά η λέξη. Είναι ο γνωστός νόμος της τρισυλλαβίας, σύμφωνα με τον οποίο ο τόνος μιας λέξης δεν μπορεί να είναι σε συλλαβή πριν από την προπαραλήγουσα. (Κι αυτό πάλι όχι αυθαίρετα: δοκιμάστε να τονίσετε: «ο άρχαγγελος»· κάντε μάλιστα το ίδιο τεστ, ακόμη και με αλλόγλωσσο που μόλις αρχίζει να μαθαίνει ελληνικά.)

Έτσι έχουμε: ο υ-μέ-ναι-ος, γενική: του υ-με-ναι-ου, όπου όμως το μακρό -ου στην κατάληξη είχε δύο χρόνους, ήταν δύο συλλαβές: υ-μέ-ναι-ου-ου. Συνεπώς, ο τόνος δεν μπορούσε να μείνει στη θέση του, και γι’ αυτό είχαμε την περίφημη καταβίβασή του: του υμεναίου.

Αυτό τον εσωτερικό νόμο της γλώσσας τον μετατρέπουμε τώρα –τι τώρα, αιώνες ολόκληρους– σε αισθητικό απλώς κανόνα, εφόσον με την απώλεια της μακρότητας και της βραχύτητας των συλλαβών έμεινε γράμμα κενό. Φυσικά, η τρισυλλαβία ισχύει και στα νέα ελληνικά: το μάθημα - του μαθήματος, μόνο που εδώ η παραπανίσια συλλαβή υπάρχει και προφέρεται. Κατά τα άλλα, θα εξακολουθήσουμε (αλλά για πόσο;) να λέμε του ανθρώπου, και όχι «του άνθρωπου», των ανθρώπων - τους ανθρώπους, και όχι «των άνθρωπων - τους άνθρωπους» κτλ.** Οφείλουμε όμως να έχουμε επίγνωση ότι κάτι τέτοιο σήμερα είναι ουσιαστικά αστήρικτο, και ως εκ τούτου το πιθανότερο είναι να ακολουθήσουν και αυτές οι λέξεις τις πολύ περισσότερες ανάλογές τους που διατηρούν αμετακίνητο τον τόνο.**...

......Στο μεταξύ, ας κάνουμε απλώς αποχή από το «κυνήγι των μαγισσών», που η γνώση και μόνο δεν το κάνει οπωσδήποτε πιο εύηχο από το συχνό, παρατονισμένο «κυνήγι των μάγισσων».

http://yannisharis.blogspot.com/2008/01/13.html' target='_blank' target='_blank

Τα βραχέα και μακρά καταργήθηκαν επειδή σταμάτησαν να προφέρονται ( δηλαδή οι αρχαίοι δεν είχαν την ίδια προφορά με εμάς όταν έλεγαν πχ : του υμεναίου ; ) ή επειδή σταματήσαμε να διδάσκουμε την γλώσσα μας σε όλη της την έκταση προσπαθώντας να επιστρέψουμε στην κανονικότητα που διατάραξε η καθαρεύουσα ; Η δοτική ; Τότε γιατί λέμε ' εν ψυχρώ ' χωρίς να ξέρουμε τι λέμε ; Θέλω να τονίσω ότι η έλλειψη αναλυτική εκπαίδευσης στα παιδιά της γλώσσας δημιουργεί παιδιά που απλώς αναπαράγουν αυτό που μαθαίνουν στο σπίτι , όπως το έμαθαν , σωστό ή λάθος. Δεν οδηγεί σε ανθρώπους που μπορούν να μάθουν να μιλούν ορθά. Πχ η κόρη μου ( η μεγάλη μια που η μικρή ακόμη δεν μιλάει ) καταλάβαινε τι σημαίνει 'πλέω' αλλά όχι 'επιπλέω' , 'ελαφρύς' αλλά όχι ' ανάλαφρος ' , ' στρέφω ' αλλά όχι ' περιστρέφω ' κτλ. Αυτό είναι παράδειγμα για το γεγονός ότι , μέχρι τώρα τουλάχιστον , δεν έχουν διδαχθεί τις προθέσεις που νομίζω ότι δεν τις διδάσκονται πλέον τα παιδιά. Εχω δει μάλιστα ότι έχουν ορίσει μέχρι τώρα τα περισσότερα βασικά μέρη του λόγου αλλά όχι τις προθέσεις.

Καταλήγοντας θα πω ότι είναι απολύτως αποδεκτό ότι η γλώσσα είναι συνεχώς εξελισσόμενη , εξέλιξη που ορίζεται από την ομιλουμένη και οι κανόνες ορίζονται από τον τρόπο που μιλάμε. Δεν αντιλαμβάνομαι όμως γιατί έχουν οριστεί κανόνες που δεν ακολουθούν την ομιλουμένη χάριν κάποιου δήθεν μοντερνισμού αλλά νομίζω ότι στην πραγματικότητα είναι προσπάθεια εξιλέωσης ( και απόδειξη ενοχής ενδεχομένως ) του εγκλήματος που έχει συμβεί με την καθαρεύουσα.

Επιπλέον , τουλάχιστον στον κύκλο μου , λέμε ' του Αλεξάνδρου ' για τον ανηψιό της γυναίκας μου και αναφερόμαστε στην 'κα Πολίτου ' και όχι ' Πολίτη ' πχ.

Κάπου έχασα τον συλλογισμό του blogger καθώς και το που τον στηρίζει.

Σχετικά με την καταβίβαση του τόνου στις λέξεις, θυμάμαι από το δημοτικό έναν κανόνα ο οποίος έλεγε ότι οι σύνθετες λέξεις που γίνονται από δύο ουσιαστικά διατηρούν τον τόνο στην προπαραλήγουσα στη γενική πτώση, πχ:

ο ανεμόμυλος (άνεμος + μύλος) - του ανεμόμυλου
ο μελιστάλακτος - του μελιστάλακτου
ο πρωτότοκος - του πρωτότοκου
κ.ο.κ.

Βέβαια, μπορεί να κάνω και λάθος καθώς σκεπτόμενος τα παραπάνω παραδείγματα μου ήρθε κατά νου το εξής ουσιαστικό: ο χονδρέμπορος. Αυτό τώρα πώς πάει στη γενική;
του χονδρέμπορου (λόγω του κανόνα);
του χονδρεμπόρου (κατά το ο έμπορος - του εμπόρου);

Τρέμω για τη στιγμή που θα καθήσω να βοηθήσω τα παιδιά μου στο διάβασμα. Μπορεί να είμαι αρκετά νέος ακόμη αλλά έμαθα να γράφω το τραίνο με αι και ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί διάολο γράφουμε το «καλύτερα» με ένα λ και υ αντί για δύο λ και ι (κάλλος: καλλι-, πχ καλλιγραφία, καλλιτεχνικά).

Για το τραίνο , το πάρτυ , το ντέρμπυ κτλ που έγιναν τρένο, πάρτι , ντέρμπι παλαιότερα υπήρχε κανόνας που έλεγε ότι οι ξένες λέξεις ακολουθούν τον τρόπο γραφής της γλώσσας απ' όπου προέρχονται ( train , party , derby , penalty ) και ότι δεν έχουν πλυθηντικό ( τα ντέρμπια , ταξιά , πάρτια , πενάλντια κτλ ) αλλά ούτε και τον πληθυντικό της γλώσσας απ' όπου προέρχονται. Ξαφνικά ανακαλύψαμε την απλοποίηση της ορθογραφίας ( το 'ι' γιατί είναι απλούστερο από το 'υ' και γιατί το 'ε' είναι απλούστερο από το ' αι ' ; ) αλλά ακούμε ανθρώπους να να αναφέρουν και πάρτυς , πέναλντυς , ντέρμπυς κτλ.

Το 'αυγό ' γιατί έγινε 'αβγό ' ;

Με τα πιο πάνω θέλω να πώ ότι δεν νομίζω ότι έχει αλλάξει μόνη της τόσο πολύ η γλώσσα αλλά τεχνητά την αλλάξαμε. Αποτέλεσμα αυτού είναι να χαθεί κάθε έννοια μέτρου , τονικότητος , ανάλυσης και κανόνων αυτής.

Eιλικρινής απάντηση. Μια τέτοια περίμενα και ρώτησα το cmarin.

Koίτα: Εχει έρθει εγκύκλιος από τους ΣΣ πριν 3 χρόνια και έλεγε ότι το παιδί της Α τάξης πρέπει να έχει max απασχόληση 20λεπτά.

Σου λέω λοιπόν ότι ασχολείται max 1/2 ώρα. Μπορεί βέβαια να κάνει και άλλη τόση για ζωγραφίσει το φύλλο εργασίας
Γενικά τα 'πιάνει' εύκολα, γράφει καλά και διαβάζει ακόμη καλύτερα.

ελπίζω η απάντηση μου να μη σου φάνηκε 'κάπως', δεν είχα τέτοια πρόθεση.Εάν φάνηκε ζητώ συγγνώμη. Ο χρόνος που ανέφερα στο φίλο ginogsm είναι αυτό που έχω διαπιστώσει κι εγώ από την επαφή μου με τους γονείς.
Βέβαια παίζουν πολλά ρόλο: οι απαιτήσεις του τμήματος, η δασκάλα, η ματαιοδοξία της δασκάλας (το δικό μου τμήμα είναι καλυτερότερο), οι απαιτήσεις του γονιού, η δουλειά που έχει γίνει στο Νηπαγωγείο και πάνω από όλα το ίδιο το παιδί. Γενικά τα κορίτσια είναι πιο δεκτικά σε όλα σε αυτήν την ηλικία.

Ειρωνικά το γράφεις το τονισμένο , έτσι ;

Πόσο καιρό πριν είναι 'φρόνιμο' να αρχίσει να ασχολείται καποιος με δωμάτιο μωρού, καρότσια, port bebe κλπ?
Δεν είναι καλύτερο να γίνει μπαμ-μπαμ μετά τα γεννητούρια να είμαστε σίγουροι?

Ναι. Μόνο τα βαψίματα να έχεις τελειώσει από πριν.

Ο χρήστης cpp έγραψε:
Πόσο καιρό πριν είναι 'φρόνιμο' να αρχίσει να ασχολείται καποιος με δωμάτιο μωρού, καρότσια, port bebe κλπ?
Δεν είναι καλύτερο να γίνει μπαμ-μπαμ μετά τα γεννητούρια να είμαστε σίγουροι?

Βαψίματα και τυχον 'υποδομες' οπως αλλαξιέρα και επισκευες στο πλησιεστερο WC

Ο χρήστης cpp έγραψε:
Πόσο καιρό πριν είναι 'φρόνιμο' να αρχίσει να ασχολείται καποιος με δωμάτιο μωρού, καρότσια, port bebe κλπ?
Δεν είναι καλύτερο να γίνει μπαμ-μπαμ μετά τα γεννητούρια να είμαστε σίγουροι?

Ίσως το τελαυταίο μήνα.
Πάντς μην βιαστήτε να τα πάρετε εσείς, δεν μπορείς να φανταστείς πόσοι (παππούδες, συγγενείς και φίλοι) εμφανίζονται από το πουθενά και είναι πρόθυμοι να τα πάρουν αυτοί...

Σάββατο..

«Πατέρα, θα πάω στην διαμαρτυρία για το παιδί που σκότωσαν»
«Όχι, Κωνσταντινε, δεν θα πας. Σε παρακαλώ»
«Μα θέλω να πάω»
«Δεν γίνεται πάντα αυτό που θέλουμε»

Τρίτη
«Κάτσε θέλω να μιλήσουμε»
«ΟΚ»
«Ακου. Πρώτα απ΄όλα να ξέρεις ότι με κάνεις περήφανο που είμαι πατέρας σου. Και τώρα ακόμα πιο πολύ.
Αυτό που ζήτησες και αρνήθηκα, καταλαβαίνω ότι σε πείραξε. Προσπάθησε σε παρακαλώ να καταλάβεις.»
«Όταν ήσουν σαν κι εμένα, η γιαγιά σε άφηνε να πηγαίνεις στις διαδηλώσεις που πήγαινες?»
«Όχι»
«Εσύ πήγαινες όμως!»
«Ναι, πήγαινα. Αλλά ήταν αλλιώς τότε..»
«Πως αλλιώς καλέ μπαμπά?»
«Κοίτα. Το ’76, στην αποχή ενός μήνα που είχαμε κάνει, μαζευόμασταν κάθε μέρα στο σχολείο και δεν μπαίναμε στις τάξεις. Ζητούσαμε αλλαγή του νόμου για την παιδεία. Ένας από τους γνωστούς μαλάκες πέταξε μια πέτρα και έσπασε ένα τζάμι. Τον σπάσαμε αμέσως στο ξύλο. Δεν ξαναφάνηκε.
Αυτό που θέλω να πω αγόρι μου είναι ότι τότε, στους 100, ο 1 ήταν κάφρος και ερχόταν μόνο για τις φασαρίες. Τώρα είναι αντίστροφα»
«Το ξέρω. Αλλά μπορείς να μου πεις πως θα αλλάξει κάτι αν δεν συμμετέχουμε?»
«Οι αλλαγές προέρχονται από κοινωνική συλλογική βούληση αγόρι μου. Άλλαξε τον περίγυρό σου και θα αλλάξουν όλα»
«Πατέρα, σωστό αυτό, αλλά δεν είναι αρκετό»
«Εντάξει, Κωνσταντίνε. Σωστά. Αλλά, σε παρακαλώ, κατάλαβε τους φόβους μου. Μη με «γράψεις» όπως έγραφα εγώ την γιαγιά σου. Εμείς φταίμε για αυτά που περνάτε. Εμείς οι αραχτοί του καναπέ, που νομίζουμε ότι κάναμε το καθήκον μας επειδή πήγαμε σε 5 συγκεντρώσεις.»
«Μην ανησυχείς, πατέρα. Ξέρω να φυλάγομαι.»
«Σ’ ευχαριστώ, αγόρι μου»

το μόνο που δεν καταλαβαίνω είναι το εικονίδιο στο τέλος...

πιστεύεις υπάρχουν πολλά σπίτια που μπορούν να γίνουν τέτοιοι διάλογοι;;

Ναι, το πιστεύω.
Και το εικονίδιο αφορά την συνηδειτοποίηση, εκ μέρους μου, του τέλματος της ζωής μου!

τι να σου πω Νίκο...βαριές κουβέντες αυτές... καλώς ή κακώς επαναστάτες σ όλη μας τη ζωή ΔΕΝ μπορούμε να είμαστε...Η δημιουργία οικογένειας από μόνη της οδηγεί σε αναθεώρηση πολλών πραγμάτων...

Δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό.

Έκατσες και κουβέντιασες με το γιο σου, πολιτισμένα απ όσο καταλαβαίνω με βάση τα γραφόμενα, σεβάστηκες το λόγο του και πήρες μια ορθή απόφαση! Με βάση αυτά δε δικαιολογείται η απογοήτευση.

Να σου πω τι έκανε το 80% των οικογενειών;; Είπε πολύ απλά οτι 'δε θα πας παιδί μου, πάει και τελείωσε, δε θα σε φάει εσένα ο κάθε αλήτης, δε θα μου κοπεί εμένα η ζωή μέχρι να γυρίσεις'...το πολύ πολύ η οργή του/της εφήβου να εξαγοράστηκε μετά με κάποιο τρόπο.

Ανοίγει πολύ η κουβέντα, αλλά να σου περιγράψω έναν διάλογο που είχα με μια νεαρή μητέρα, χωρισμένη: Όταν της είπα να πα΄ρω το γιο της (16 ετών) να πάμε για μπάλα και ΄τεννις που θέλει να μάθει και προσφέρθηκα, η κουβέντα κατέληξε ως εξής:
'Έτσι όπως έγινε η κοινωνια, χίλιες φορές να πήζει στον υπολογιστή, αλλά να ξέρω που βρίσκεται, παρά να τρέμει η ψυχή μου όταν βγαίνει έξω'
Αυτή η αντιμετώπιση είναι πολύ συχνότερη απ τη δική σου...

Φίλε kouk μεγάλη κουβέντα είπες για 'το τέλμα της ζωής' σου (μας)... Δυστυχώς το μέγεθος αυτού του τέλματος μόνο όταν κάνεις παιδιά και βρεθείς σε ανάλογες συζητήσεις/καταστάσεις μαζί τους το συνηδειτοποιείς και το νιώθεις καλά στο πετσί σου Και το νιώθεις απότομα,σαν γροθιά στο στομάχι... Κάπως έτσι είμαι κιεγώ κιας είναι μικρές ακόμα οι κόρες μου... Πολλές φορές το νιώθω και φοβάμαι θα το νιώσω περισσότερο τα επόμενα χρόνια

Ο χρήστης kouk έγραψε:

«Μην ανησυχείς, πατέρα. Ξέρω να φυλάγομαι.»
«Σ’ ευχαριστώ, αγόρι μου»

Ναι, το πιστεύω.
Και το εικονίδιο αφορά την συνηδειτοποίηση, εκ μέρους μου, του τέλματος της ζωής μου!

λοιπόν κάθισα και έγραψα ολόκληρο κατεβατό, και το έσβησα διαβάζοντας το γιατί θα μείωνε τις παρακάτω προτάσεις. αυτές που έχουν αξία για το μέλλον.

λοιπόν kouk, και άλλοι γονείς κ κηδεμόνες.
εμπιστεύσου τα παιδιά σου.δώσε τους τα χρήματα που θα τους έδινες, χωρίς παρακάλια και δικαιολογίες, μπροστά. αν το κάνεις αυτό θα τα πάρουν αναλαμβάνοντας ευθύνη σχεδιασμού και αποτελεσματικότητας. θα σε ευχαριστήσουν και θα σε σεβαστούν. και αύριο μεθαύριο θα στα 'γυρίσουν ' πίσω με τη δημιουργικότητα τους, επιτρέποντας σου να βγεις απο το 'τέλμα'

δυστυχώς η γενιά των 45-60 ατσαλώθηκε ζητώντας και πέταξε στην αχρηστεία την δημιουργικότητα της.
έχει την ευκαιρία να εξιλεωθεί δίνοντας πίσω τα αχρεωστήτως καταβληθέντα στη δημιουργικότητα της τωρινής γενιάς των 15-30, χωρίς να κυνηγά τις εγγυήσεις (βλ ασφαλιστικό, φούσκα ακινήτων, αδυναμία δραστηριοποίησης χωρίς δανειοδότηση) και θα αποζημιωθεί τόσο χρηματικά όσο, κυρίως, με την ανάδειξη νέας προοπτικής.

Ο χρήστης kouk έγραψε:
Σάββατο..

«Πατέρα, θα πάω στην διαμαρτυρία για το παιδί που σκότωσαν»
«Όχι, Κωνσταντινε, δεν θα πας. Σε παρακαλώ»
«Μα θέλω να πάω»
«Δεν γίνεται πάντα αυτό που θέλουμε»

Τρίτη
«Κάτσε θέλω να μιλήσουμε»
«ΟΚ»
«Ακου. Πρώτα απ΄όλα να ξέρεις ότι με κάνεις περήφανο που είμαι πατέρας σου. Και τώρα ακόμα πιο πολύ.
Αυτό που ζήτησες και αρνήθηκα, καταλαβαίνω ότι σε πείραξε. Προσπάθησε σε παρακαλώ να καταλάβεις.»
«Όταν ήσουν σαν κι εμένα, η γιαγιά σε άφηνε να πηγαίνεις στις διαδηλώσεις που πήγαινες?»
«Όχι»
«Εσύ πήγαινες όμως!»
«Ναι, πήγαινα. Αλλά ήταν αλλιώς τότε..»
«Πως αλλιώς καλέ μπαμπά?»
«Κοίτα. Το ’76, στην αποχή ενός μήνα που είχαμε κάνει, μαζευόμασταν κάθε μέρα στο σχολείο και δεν μπαίναμε στις τάξεις. Ζητούσαμε αλλαγή του νόμου για την παιδεία. Ένας από τους γνωστούς μαλάκες πέταξε μια πέτρα και έσπασε ένα τζάμι. Τον σπάσαμε αμέσως στο ξύλο. Δεν ξαναφάνηκε.
Αυτό που θέλω να πω αγόρι μου είναι ότι τότε, στους 100, ο 1 ήταν κάφρος και ερχόταν μόνο για τις φασαρίες. Τώρα είναι αντίστροφα»
«Το ξέρω. Αλλά μπορείς να μου πεις πως θα αλλάξει κάτι αν δεν συμμετέχουμε?»
«Οι αλλαγές προέρχονται από κοινωνική συλλογική βούληση αγόρι μου. Άλλαξε τον περίγυρό σου και θα αλλάξουν όλα»
«Πατέρα, σωστό αυτό, αλλά δεν είναι αρκετό»
«Εντάξει, Κωνσταντίνε. Σωστά. Αλλά, σε παρακαλώ, κατάλαβε τους φόβους μου. Μη με «γράψεις» όπως έγραφα εγώ την γιαγιά σου. Εμείς φταίμε για αυτά που περνάτε. Εμείς οι αραχτοί του καναπέ, που νομίζουμε ότι κάναμε το καθήκον μας επειδή πήγαμε σε 5 συγκεντρώσεις.»
«Μην ανησυχείς, πατέρα. Ξέρω να φυλάγομαι.»
«Σ’ ευχαριστώ, αγόρι μου»

Αν και ο γιος μου δεν εχει φτασει ακομα σε αυτη τη φαση της ζωης του πιστευω πως ειναι σωστη η προσπαθεια συγκρατησης του απο τον πατερα.
Ειναι πολυ επικυνδινο για το παιδι να παθει τα χειροτερα σε μια τετοια διαδηλωση με ατομα χωρις ουσιαστικη και ωριμη γνωμη και καταλαβαινω την ανησυχια του γονιου.
Ομως ειναι παρηγορο σε αυτο τον διαλογο το οτι καθεται και ακουει το παιδι τον πατερα και μαλιστα συνηγορει στη γνωμη του για την αντιμετωπιση των κοινωνικων προβληματων .Θεωρω οτι εστω και αν συμμετεχει στις απαραδεκτες σημερινες διαδηλωσεις ετσι οπως γινονται αν εχει 'παρει' την ανυσηχια και την αποψη του πατερα θα ειναι πολυ πιο ευκολο να βγαλει τα σωστα συμπερασματα .
Τι αγωνια και αυτη!

@kouk
Ανοιξε πόλεμο με τις φοβίες σου. Τα παιδιά θα περπατήσουν μόνα τους, είναι (φαντάζομαι) καλά εξοπλισμένα.
Αν πάλι θες προσωπικά να ανεβάσεις αδρεναλίνη πήγαινε και σπάσε το bravo του πασχάλη. Νομίζω είναι νόμιμη δραστηριότητα

Στο θέμα μας.

Συζήτηση με τον μικρό

Κώστας: Μπαμπά θα γίνω ηθοποιός.
Τάσος: Οκ, άμα σου αρέσει ..
Κώστας: Ναι αλλα δεν θα παίζω σε τσόντες.
Τάσος:( ) Και τι ακριβώς είναι οι τσόντες;
Κώστας: Είναι ταινίες με γυμνές γυναίκες .
Τάσος: Που έμαθες γι αυτές;
Κώστας: Έχω κινηματογραφικές γνώσεις

(Η μαμά είχε πεθάνει στο γέλιο ... του το είχε εξηγήσει (ευτυχώς) εκείνη όταν την ρώτησε )

Ο χρήστης tasosdev έγραψε:
@kouk
Ανοιξε πόλεμο με τις φοβίες σου. Τα παιδιά θα περπατήσουν μόνα τους, είναι (φαντάζομαι) καλά εξοπλισμένα.
Αν πάλι θες προσωπικά να ανεβάσεις αδρεναλίνη πήγαινε και σπάσε το bravo του πασχάλη. Νομίζω είναι νόμιμη δραστηριότητα

Στο θέμα μας.

Συζήτηση με τον μικρό

Κώστας: Μπαμπά θα γίνω ηθοποιός.
Τάσος: Οκ, άμα σου αρέσει ..
Κώστας: Ναι αλλα δεν θα παίζω σε τσόντες.
Τάσος:( ) Και τι ακριβώς είναι οι τσόντες;
Κώστας: Είναι ταινίες με γυμνές γυναίκες .
Τάσος: Που έμαθες γι αυτές;
Κώστας: Έχω κινηματογραφικές γνώσεις

(Η μαμά είχε πεθάνει στο γέλιο ... του το είχε εξηγήσει (ευτυχώς) εκείνη όταν την ρώτησε )

μικρό είναι ακομα δεν ξέρει

Ο χρήστης tasosdev έγραψε:

Αν πάλι θες προσωπικά να ανεβάσεις αδρεναλίνη πήγαινε και σπάσε το bravo του πασχάλη. Νομίζω είναι νόμιμη δραστηριότητα

Αυτό δε σπάει μόνο του;

@Κουκ, πολύ σωστά έκανες κατα τη γνώμη μου να το συζητήσεις μαζί του.
Ακόμη καλύτερα θα ήταν να κατεβαίνατε μαζί στη πορεία, ώστε να μπορέσεις να κρίνεις εσύ πότε θα απομακρυνθείτε. Επίσης θεωρώ οτι ένα παιδί στα 15-16 θα δει κάποια πράγματα στη πορεία τα οποία θα τα κρατήσει μέσα του και θα του βγουν σαν θυμός, δεν θα μπορέσει να κατανοήσει γιατί συμβαίνουν, να τα εκλογικεύσει*. Δυστυχώς εγώ κατέβηκα μόνος στη πρώτη μου πορεία με συνέπεια να φάω τρελό δακρυγόνο, να με συλλάβουν, να με χτυπησουν οι μπάτσοι και να περάσω 5-6 ώρες στη ΓΑΔΑ να αιμορραγώ. Ευτυχώς ήμουν 20 χρονών και δε μου'χουν μείνει πολλά κουσούρια, αλλά όποτε μυρίζω δακρυγόνο έχω τη τάση για αναγούλα, χωρίς να φταίει το αέριο..

*Πχ τη Δευτερα, όταν οπισθοχωρούσαμε προς το Πανεπιστήμιο, κάποιος ηλίθιος είπε να βγούμε στην Ακαδημίας και να πάμε απο εκεί στη Βουλή. Εγώ το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι οτι δεν πρόκειται να μας αφήσουν, γιατί αν ξεφύγει κόσμος προς Κολωνάκι η προς τα κάτω στη Βουκουρεστίου θα περικυκλωθούν στο μπλόκο έξω απο το Υπ.Εξωτερικών η θα μεταφερθούν τα μπάχαλα στο Κολωνάκι και προς τον Ευαγγελισμό. Και πράγματι, όταν πήγαν κάποιοι να προχωρήσουν έφυγαν δακρυγόνα. Κάποιο παιδί μάλλον δεν θα το σκεφτόταν αυτό, θα έλεγε 'Μπάτσοι γουρούνια δε μας αφήνετε να διαδηλώσουμε/προχωρήσουμε'..

Πολύ πλάκα έχουν τα μικρά που λένε πράγματα που δεν καταλαβαίνουν απόλυτα, φέρνοντας μας σε δύσκολη θέση..
Μου'χε ξεφύγει μπροστα στη κόρη μιας φίλης οτι μια κοπέλα είναι κ@υλ@..
Ε, προφανέστατα τη χειρότερη δυνατή στιγμή πήγε και το φώναξε κιόλας!

Ακόμη καλύτερα θα ήταν να κατεβαίνατε μαζί στη πορεία, ώστε να μπορέσεις να κρίνεις εσύ πότε θα απομακρυνθείτε.

ΠΟΛΛΗ ΠΡΟΣΟΧΗ πανω σ'αυτο, να ξερετε οτι συνελαβαν στην πορεια εναν πατερα με το 15χρονο παιδι του και στον πατερα ασκηθηκε ποινικη διωξη για αμελεια!!!!!!!!!! προσοχη!!!!!!!
αν πατε με το παιδι σας στην πορεια, μην απομακρυνεστε απ'το μπλοκ της πορειας γιατι μπορει να σας μαζεψουν κ να αντιμετωπισετε κατι αναλογο στα καλα του καθουμενου.

Η αμέλεια δεν είναι αδίκημα ρε skye αλλά στοιχείο της υποκειμενικής υπόστασης ενός εγκλήματος

Κάτι άλλο εννοείς, μάλλον παραμέληση εποπτείας ανηλίκου 360 ΠΚ

Ο χρήστης koutsan έγραψε:
Η αμέλεια δεν είναι αδίκημα ρε skye αλλά στοιχείο της υποκειμενικής υπόστασης ενός εγκλήματος

Κάτι άλλο εννοείς, μάλλον παραμέληση εποπτείας ανηλίκου 360 ΠΚ

δεν ξερω, μηπως αμελεια εποπτειας ανηλικου; υπαρχει τετοιο πραγμα; νομιζω ειχε τη λεξη αμελεια αλλα δεν βρισκω το αρθρο