Έχω ένα γιό οκτώ χρονών. Όσοι με γνωρίζουν από κοντά, τον έχουν συναντήσει σε φορουμίστικες μαζώξεις παντός είδους, όπως φαγητό, Μέγαρα, κάρτ, πίττες κ.λπ.
Όλες μου οι δυνάμεις και τα αποθέματα είναι δικά του. Έχω γράψει κατά καιρούς πράγματα που αφορούν τη σχέση με το παιδί, αλλά αυτά που νοιώθει ο γονιός για το παιδί του, νομίζω πως δεν έχει βρεθεί ακόμα ο άνθρωπος που θα τα εκφράσει πλήρως, προφορικώς ή γραπτώς.
Προσπαθώ να φιλτράρω τις γνώσεις και τις εμπειρίες μου για να του δίνω το καλύτερο δυνατό.
Αυτό που πραγματικά με ανησυχεί μερικές φορές είναι μήπως τον σπρώχνω να κάνει πράγματα που στην πραγματικότητα είναι απωθημένα της δικιάς μου παιδικής ηλικίας, και όχι πραγματικές του επιθυμίες. Ανησυχώ μήπως άθελά μου του προβάλλω πρότυπα που θέλω εγώ, και ίσως δεν είναι αυτά που πραγματικά χρειάζεται. Σε μια ηλικία που χτίζει το χαρακτήρα του, είναι μεγάλη υπόθεση το τι θα του δώσεις, και πως θα το δώσεις. Εδώ είναι που χρειάζεται αυτογνωσία, ώστε να μην κάνουμε τα παιδιά μας απλώς πιστά αντίγραφα του εαυτού μας.
Έτρεμα την πρώτη μέρα που μπήκε σε κάρτ (5 χρονών), αλλά τώρα που δεν τον πιάνω, το χαμόγελο είναι μέχρι τα αυτιά.
Νόμιζα πως κουράζεται υπερβολικά με το ΤαεΚβονΤο που κάνει από τα 4, αλλά η συμμετοχή του στην Εθνική Ομάδα Επίδειξης τον περασμένο μήνα, με έκανε πραγματικά περήφανο.
Συγκινήθηκα όταν τον είδα να παίζει μουσική με το ίδιο όργανο που πρωτοέπαιξα κι εγώ πρίν από 30+ χρόνια. Και πολλά άλλα τέτοια που είναι νομίζω η πληρωμή του γονιού για όσα δίνει.
Σήμερα κλείνω τα 38. Η μέρα των γεννεθλίων, ειδικά από μια ηλικία και μετά, είναι συνήθως ημέρα σκέψεων, αναδρομών, και προβληματισμών. Είμαι σίγουρος όμως και σήμερα, πως αυτό που μετράει για μένα, πάνω απ' όλα, είναι η αγκαλίτσα που με περιμένει στο σπίτι....
