Ο χρήστης vrax έγραψε:

Εμένα μου την 'σπάνε' οι Ελληνίδες μαμάδες που μόλις δούν σύννεφο σε ακτίνα 125χλμ, τρέχουν να κλείσουν το 'παιδί' μέσα.
Σαν την γυναίκα γνωστού μου που την 1η Σεπτεμβρίου φόρεσε στο παιδί παλτό!
'Ελεoς με τα μαμόθρεφτα!

Που μετα απο τοσο ντυσιμο αρωσταινουν με το παραμικρο
Edit:
Και μην ξεχναμε και τις ελληνιδες μανες στην παραλια.....

Εβλεπα ντοκυμαντέρ με Καναδούς γονείς που κάνανε καγιάκ στην Ρωσσία - με το ενός έτους μωρό τους !

Ακραίο, αλλά ακραίο είναι και η μεταφορά οικοσκευής που απαιτείται για μονοήμερη εκδρομή με μικρό παιδί εδώ (+ πεθερά/γιαγιά/φιλιπιννέζα).

Η κορη μου παταει τα 11 σε 4-5 μηνες. Και φυσικα τεσσεραμισι χρονια απο το διπλωμα (στα 15 και μισο τοπικα). Ξερει πιο πολλα για αυτοκινητα απο τα πιο πολλα αγορακια της ηλικιας της. Προχθες στο αυτοκινητο εξηγουσε σε ενα 7χρονο τι σημαινει το V8. Ο κινητηρας σε διαταξη V με 8 κυλινδρους, τεσσερεις σε καθε μερια του V. Και μετα συνεχισε για τις μηχανες που εχουν του κυλινδρους αντικρυστα και εφερε σαν παραδειγμα το αυτοκινητο μου(το αυτοκινητο του μπαμπα) που εχει 4 κυλινδρους, δυο και δυο αντικριστα και οτι αυτη διαταξη λεγεται boxer. Φυσικα ο 7χρονος ειχε χαθει σε 30 δευτερολεπτα και εγω καμαρωνα σαν γυφτικο σκερπαρνι.
Η γυναικα μου ορκιζεται οτι τις εχω μεταδοσει την μανια μου.

Νικος

Ο χρήστης maxmara έγραψε:
Εμένα μου την 'σπάνε' οι Ελληνίδες μαμάδες που μόλις δούν σύννεφο σε ακτίνα 125χλμ, τρέχουν να κλείσουν το 'παιδί' μέσα.

Σαν την γυναίκα γνωστού μου που την 1η Σεπτεμβρίου φόρεσε στο παιδί παλτό!

'Ελεoς με τα μαμόθρεφτα!

Δουλεύω και έχω δουλέψει με όλων των ηλικιών παιδιά, έχω δει συμπεριφορές γονέων. Θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου.

Αφήστε τα παιδιά να λερωθούν, να κρυώσουν, να ανοίξουν κάνα γόνατο ή καμιά μύτη, να ντύνονται μόνα τους (ξέρετε τι ωραίο θέαμα είναι 10 γονείς μέσα σε αποδυτήρια αθλητικού ομίλου??? ), να πηγαίνουν σχολείο με τα πόδια (αν είναι κοντά). Μόνο καλό θα τους κάνει.

Σπύρο μα τι λες τώρα. Ντροπή σου.
Μα αν κάνουν αυτά που γράφεις θα σταματήσει η 'παραγωγή' μπούληδων και τότε πως θα πάμε μπροστά.

Το αντίθετο έπρεπε να προτείνεις. Να τα ντύνουν καλά να μη τα αφήνουν πολύ ώρα στον ήλιο και να τα ποτίζουν τακτικά.

Α και μη το ξεχάσω, να τους αλλάζουν γλάστρα όταν μεγαλώσουν λιγάκι.

Ο χρήστης Krusenstern έγραψε:

Εμένα μου την 'σπάνε' οι Ελληνίδες μαμάδες που μόλις δούν σύννεφο σε ακτίνα 125χλμ, τρέχουν να κλείσουν το 'παιδί' μέσα.

Σαν την γυναίκα γνωστού μου που την 1η Σεπτεμβρίου φόρεσε στο παιδί παλτό!

'Ελεoς με τα μαμόθρεφτα!

Δουλεύω και έχω δουλέψει με όλων των ηλικιών παιδιά, έχω δει συμπεριφορές γονέων. Θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου.

Αφήστε τα παιδιά να λερωθούν, να κρυώσουν, να ανοίξουν κάνα γόνατο ή καμιά μύτη, να ντύνονται μόνα τους (ξέρετε τι ωραίο θέαμα είναι 10 γονείς μέσα σε αποδυτήρια αθλητικού ομίλου??? ), να πηγαίνουν σχολείο με τα πόδια (αν είναι κοντά). Μόνο καλό θα τους κάνει.

+1

Σπύρο συμφωνώ απόλυτα μαζί σου (αρκεί όλα να γίνονται με μέτρο).. Το παιδι πρεπει σε καθε ηλικια να εχει ευθυνες αντιστοιχες των ικανοτητων του. Και αυτοσεβασμο αποκτάει και δεξιότητες...

Επισης μην ξεχναμε και τους μπαμπαδες και μαμαδες οι οποιοι με το που κανουν παιδια αλλαζουν και το που κοιμουνται, παιδι(α) στο δωματιο των γονιων, μπαμπας αλλου και οτι πιθανη διαρυθμιση μπορειτε να φανταστειτε

Δεν υπαρχει τελειοτερο πραγμα για εναν αντρα απο το να κανει κορη.
Η δικια μου ειναι 10 μηνων και ειμαι τρελα ερωτευμενος μαζι της. Απορω πως θα βρω τη δυναμη να την μαλωσω και να την κανω να κλαψει οταν μεγαλωσει λιγο...
Την εχω ηχογραφησει οταν λεει μπα μπα μπα και οταν ειμαι μακρυα της (που ειμαι πολυ συχνα) την ακουω και τη σκεφτομαι.
Παντως δεν ειναι κακο οσοι εχουν παιδια να επισκεφθουν κανεναν παιδοψυχολογο, το αντιθετο μαλιστα.
Συνηθως τα πιο πολλα απο αυτα που εμεις(και οι γονεις μας) νομιζουμε οτι ειναι σωστα για τα παιδια μας, ειναι λαθος, εγω πηγα και βοηθηθηκα παρα πολυ.....

Ξέρω μια εξαιρετική παιδοψυχολόγο που διέγνωσε εγκαίρως σε δύο παιδάκια αυτισμό και δυσλεξία ενώ γιατροί έλεγαν άλλα αντ' άλλων. Θέλει προσοχή το πράγμα.
Μην είστε τόσο απόλυτοι με τις μαμάδες που φοβούνται. Πάει η ρομαντική εποχή που τα παιδιά μεγάλωναν μόνα τους στα δρομάκια. Τώρα με τόσο χάλι τριγύρω δεν ξέρεις αν το παιδί σου θα γυρίσει από το περίπτερο σώο. Μια τηλεόραση ν' ανοίξει θα βρωμίσει η ψυχούλα του μέσα σε μισή ώρα όσο δεν 'βρωμίζαμε' εμείς μετά από ώρες με 'κακές παρέες'.

Εχω δύο παιδιά. Μια κόρη 17 και ένα γυιό 15 ετών.
Είμαι περήφανος για τα παιδιά μου. Ακόμα και όταν με αμφισβητούν. Κυρίως τότε. (ανεξάρτητα αν γίνεται ο χαμός εκείνη την ώρα).
Προσπαθήσαμε να τα κάνουμε να καταλάβουν την αξία του χρήματος. Οτι με τα ψέματα κανείς δεν προχωράει. Πιστευω ότι πετύχαμε.

Δύο παιδιά. Δύο διαφορετικοί χαρακτήρες.

Σχετικά με τον παιδοψυχολόγο, πιστεύω ότι και τα λάθη των γονιών χρειάζονται. Αρκει να τα αντιλαμβάνονται και να προσπαθούν να τα διορθώσουν.
Σίγουρα απαιτείται σε περιπτώσεις που υπάρχουν υπόνοιες δυσλεξίας ή άλλης ιδιαιτερότητας. Το λέω από προσωπική εμπειρία. Αλλά θα πω επίσης, οτι θέλει ιδιαίτερη προσοχή. Κυκλοφορούν πάμπολλοι κομπογιανίτες που είναι επικίνδυνο να ασχοληθούν με την παιδική ψυχή!

Πόσο τα σκέφτομαι? Συνέχεια!!

Ο χρήστης Megane98hp έγραψε:
Προχθες την ειχα στην αγκαλια μου. Με κοιτουσε με τις ματαρες τις, εκανε κατι γκριματσες με το στομα και τη γλωσσα οποτε δεν αντεξα και ειπα της γυναικας μου: 'Ελα την παρεις απο μενα γιατι θα της δωσω γλωσσόφιλο!!!

Πω πω... περιγράφεις ακριβώς αυτό που μου συνέβει με την δικιά μου χθές! απίστευτο!

Προχθές κλείσαμε τον 1ο μήνα!!!!

Ο χρήστης Krusenstern έγραψε:

'Ελεoς με τα μαμόθρεφτα!

Δουλεύω και έχω δουλέψει με όλων των ηλικιών παιδιά, έχω δει συμπεριφορές γονέων. Θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου.
Αφήστε τα παιδιά να λερωθούν, να κρυώσουν, να ανοίξουν κάνα γόνατο ή καμιά μύτη, να ντύνονται μόνα τους (ξέρετε τι ωραίο θέαμα είναι 10 γονείς μέσα σε αποδυτήρια αθλητικού ομίλου??? ), να πηγαίνουν σχολείο με τα πόδια (αν είναι κοντά). Μόνο καλό θα τους κάνει.

Απίστευτο!
Για να πούμε και του στραβού το δίκαιο, στην Αμερική είχε γίνει θέμα πρόσφατα με τους γονείς που αρπάζονται μεταξύ τους στις εξέδρες (η δέρνουν τον προπονητή) στα παιχνίδια που παίζουν τα παιδιά τους!

Έχω κι εγώ 2 παιδάκια, μικρά. 3 και 1μιση. Κόρη και γιος. Από την στιγμή που έμεινε έγκυος η γυναίκα μου την κόρη μου, μεγάλο μέρος της ζωής μου άλλαξε. Από τότε δουλεύω όσο μπορώ λιγότερο, αφιερώνω πολύ χρόνο στα μικρά και πιστεύω ότι τους δίνω αρκετά από αυτά που έχουν ανάγκη.

Ο ρόλος του γονιού διαφέρει σε κάθε ηλικία. Στις ηλικίες που έχω εγώ, χρειάζεται υπομονή, ψυχραιμία και εξυπνάδα. Δεν κρύβω ότι είμαι κι εγώ περήφανος για τα παιδιά μου, που με εντυπωσιάζουν συνεχώς περισσότερο με μικρά πράγματα, τα οποία κάποιος που δεν έχει παιδιά, δεν τα καταλαβαίνει.

Παρόλα αυτά, η μεγαλύτερη πρόκληση που με κάνει να αφιερώνομαι σε αυτά, είναι ότι καθώς μεγαλώνουν, ζω άλλη μία ζωή μέσα από τα μάτια τους. Αυτό το βρίσκω καταπληκτικό.

edit: Για βάλτε και πόσα παιδιά έχετε να μετρήσουμε τα φορυμάκια

Ο χρήστης maxmara έγραψε:

'Ελεoς με τα μαμόθρεφτα!

Δουλεύω και έχω δουλέψει με όλων των ηλικιών παιδιά, έχω δει συμπεριφορές γονέων. Θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου.
Αφήστε τα παιδιά να λερωθούν, να κρυώσουν, να ανοίξουν κάνα γόνατο ή καμιά μύτη, να ντύνονται μόνα τους (ξέρετε τι ωραίο θέαμα είναι 10 γονείς μέσα σε αποδυτήρια αθλητικού ομίλου??? ), να πηγαίνουν σχολείο με τα πόδια (αν είναι κοντά). Μόνο καλό θα τους κάνει.

Απίστευτο!
Για να πούμε και του στραβού το δίκαιο, στην Αμερική είχε γίνει θέμα πρόσφατα με τους γονείς που αρπάζονται μεταξύ τους στις εξέδρες (η δέρνουν τον προπονητή) στα παιχνίδια που παίζουν τα παιδιά τους!

Καθόλου απίστευτο Βασίλη. Αναγκάζομαι να γίνω ΕΓΩ ο κακός, για να αφήνουν οι γονείς να παιδιά να αλλάζουν ρούχα μόνα τους, να ξεπλένουν τις βρεγμένες από θάλασσα στολές μόνα τους (περί ιστιοπλοΐας πρόκειται), να μην ντρέπονται το παιδάκι που αλλάζει δίπλα τους.... Όσο για τσακωμούς σε αγώνες, έχω δει αρκετές φορές ξύλο μεταξύ γονέων... Κάθονται στη στεριά, κοιτάνε με κυάλια, και πού και πού πλακώνονται... Απογοήτευση είναι μερικοί

Παρόλα αυτά, η μεγαλύτερη πρόκληση που με κάνει να αφιερώνομαι σε αυτά, είναι ότι καθώς μεγαλώνουν, ζω άλλη μία ζωή μέσα από τα μάτια τους. Αυτό το βρίσκω καταπληκτικό.

Ρε σεις! Γράφτε και τίποτα κακό, γιατί έτσι και τα διαβάσει αυτά 'κάποια', με βλέπω πατέρα!

Ο χρήστης Krusenstern έγραψε:

'Ελεoς με τα μαμόθρεφτα!

Δουλεύω και έχω δουλέψει με όλων των ηλικιών παιδιά, έχω δει συμπεριφορές γονέων. Θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου.
Αφήστε τα παιδιά να λερωθούν, να κρυώσουν, να ανοίξουν κάνα γόνατο ή καμιά μύτη, να ντύνονται μόνα τους (ξέρετε τι ωραίο θέαμα είναι 10 γονείς μέσα σε αποδυτήρια αθλητικού ομίλου??? ), να πηγαίνουν σχολείο με τα πόδια (αν είναι κοντά). Μόνο καλό θα τους κάνει.

Απίστευτο!
Για να πούμε και του στραβού το δίκαιο, στην Αμερική είχε γίνει θέμα πρόσφατα με τους γονείς που αρπάζονται μεταξύ τους στις εξέδρες (η δέρνουν τον προπονητή) στα παιχνίδια που παίζουν τα παιδιά τους!

Καθόλου απίστευτο Βασίλη. Αναγκάζομαι να γίνω ΕΓΩ ο κακός, για να αφήνουν οι γονείς να παιδιά να αλλάζουν ρούχα μόνα τους, να ξεπλένουν τις βρεγμένες από θάλασσα στολές μόνα τους (περί ιστιοπλοΐας πρόκειται), να μην ντρέπονται το παιδάκι που αλλάζει δίπλα τους.... Όσο για τσακωμούς σε αγώνες, έχω δει αρκετές φορές ξύλο μεταξύ γονέων... Κάθονται στη στεριά, κοιτάνε με κυάλια, και πού και πού πλακώνονται... Απογοήτευση είναι μερικοί

Παρόλα αυτά, η μεγαλύτερη πρόκληση που με κάνει να αφιερώνομαι σε αυτά, είναι ότι καθώς μεγαλώνουν, ζω άλλη μία ζωή μέσα από τα μάτια τους. Αυτό το βρίσκω καταπληκτικό.

Ρε σεις! Γράφτε και τίποτα κακό, γιατί έτσι και τα διαβάσει αυτά 'κάποια', με βλέπω πατέρα!

Και εγω που περιμενω πως και πως να τις φερω για να ακολουθησουν τα βηματα του πατερα τους. Περιμενα οτι θα ηταν πολιτισμενα τα πραγματα εκει, οι γονεις μου δεν ευτυχως δεν ειχαν ερθει ποτε οταν καναμε εμεις.

Απο ποσο χρονων αρχιζουν?

Σπύρο, τα παιδιά έχουν βάσανα και η ζωή σου αλλάζει κατακόρυφα. Τα ζυγίζεις όμως και τα θετικά είναι σίγουρα περισσότερα. Επίσης, όπως και στον στρατό, τα ξεχύχτια, οι αϋπνίες και οι δύσκολες καταστάσεις, ξεχνιούνται και μένουν τα όμορφα, γι αυτό και τα εκθιάζουμε.

Ο χρήστης vrax έγραψε:
Και εγω που περιμενω πως και πως να τις φερω για να ακολουθησουν τα βηματα του πατερα τους. Περιμενα οτι θα ηταν πολιτισμενα τα πραγματα εκει, οι γονεις μου δεν ευτυχως δεν ειχαν ερθει ποτε οταν καναμε εμεις.

Απο ποσο χρονων αρχιζουν?

Εντάξει, δεν είναι και τραγικά τα πράγματα. Απλά καυτηριάζουμε τα κακά.
Αρχίζουν από 6-7 χρονών, είναι μια καλή ηλικία

Κατι για το οποιο θεωρω τον εαυτο μου τυχερο ειναι αυτο που κανανε και οι γονεις μας, νωρις για υπνο, κοιμουνται και τα δυο μεχρι τις εννια οποτε μετα εχουμε χρονο να ασχοληθουμε και με εμας.

Ο χρήστης Krusenstern έγραψε:
.............
Εντάξει, δεν είναι και τραγικά τα πράγματα. Απλά καυτηριάζουμε τα κακά.
Αρχίζουν από 6-7 χρονών, είναι μια καλή ηλικία

Ωραια, μεχρι τοτε κολυμπι.

Ο χρήστης Krusenstern έγραψε:
Καθόλου απίστευτο Βασίλη. Αναγκάζομαι να γίνω ΕΓΩ ο κακός, για να αφήνουν οι γονείς να παιδιά να αλλάζουν ρούχα μόνα τους, να ξεπλένουν τις βρεγμένες από θάλασσα στολές μόνα τους (περί ιστιοπλοΐας πρόκειται), να μην ντρέπονται το παιδάκι που αλλάζει δίπλα τους.... Όσο για τσακωμούς σε αγώνες, έχω δει αρκετές φορές ξύλο μεταξύ γονέων... Κάθονται στη στεριά, κοιτάνε με κυάλια, και πού και πού πλακώνονται... Απογοήτευση είναι μερικοί

Παρόλα αυτά, η μεγαλύτερη πρόκληση που με κάνει να αφιερώνομαι σε αυτά, είναι ότι καθώς μεγαλώνουν, ζω άλλη μία ζωή μέσα από τα μάτια τους. Αυτό το βρίσκω καταπληκτικό.

Ρε σεις! Γράφτε και τίποτα κακό, γιατί έτσι και τα διαβάσει αυτά 'κάποια', με βλέπω πατέρα!

A, ιστιοπλοϊα θυμάμαι που ξεκίνησα και εγώ, στην τρυφερή ηλικία των 7 στο ΝΟΠΦ. Μεγάλα γλέντια την πρώτη μέρα! Εγώ νόμιζα οτι θα την λουφάρουμε με καμιά θεωρία, αντιθέτως μας πετάξανε με σωσίβια στα Optimist και μας αμολήσανε . Οι γονείς ήταν όλοι εκεί την πρώτη μέρα, και γελάγανε νευρικά. Μετά οι δικοί μου δεν ξαναπάτησαν - και πήγαινα με το ποδήλατο. Ωραία χρόνια!

Έχω ένα γιό οκτώ χρονών. Όσοι με γνωρίζουν από κοντά, τον έχουν συναντήσει σε φορουμίστικες μαζώξεις παντός είδους, όπως φαγητό, Μέγαρα, κάρτ, πίττες κ.λπ.
Όλες μου οι δυνάμεις και τα αποθέματα είναι δικά του. Έχω γράψει κατά καιρούς πράγματα που αφορούν τη σχέση με το παιδί, αλλά αυτά που νοιώθει ο γονιός για το παιδί του, νομίζω πως δεν έχει βρεθεί ακόμα ο άνθρωπος που θα τα εκφράσει πλήρως, προφορικώς ή γραπτώς.
Προσπαθώ να φιλτράρω τις γνώσεις και τις εμπειρίες μου για να του δίνω το καλύτερο δυνατό.
Αυτό που πραγματικά με ανησυχεί μερικές φορές είναι μήπως τον σπρώχνω να κάνει πράγματα που στην πραγματικότητα είναι απωθημένα της δικιάς μου παιδικής ηλικίας, και όχι πραγματικές του επιθυμίες. Ανησυχώ μήπως άθελά μου του προβάλλω πρότυπα που θέλω εγώ, και ίσως δεν είναι αυτά που πραγματικά χρειάζεται. Σε μια ηλικία που χτίζει το χαρακτήρα του, είναι μεγάλη υπόθεση το τι θα του δώσεις, και πως θα το δώσεις. Εδώ είναι που χρειάζεται αυτογνωσία, ώστε να μην κάνουμε τα παιδιά μας απλώς πιστά αντίγραφα του εαυτού μας.
Έτρεμα την πρώτη μέρα που μπήκε σε κάρτ (5 χρονών), αλλά τώρα που δεν τον πιάνω, το χαμόγελο είναι μέχρι τα αυτιά.
Νόμιζα πως κουράζεται υπερβολικά με το ΤαεΚβονΤο που κάνει από τα 4, αλλά η συμμετοχή του στην Εθνική Ομάδα Επίδειξης τον περασμένο μήνα, με έκανε πραγματικά περήφανο.
Συγκινήθηκα όταν τον είδα να παίζει μουσική με το ίδιο όργανο που πρωτοέπαιξα κι εγώ πρίν από 30+ χρόνια. Και πολλά άλλα τέτοια που είναι νομίζω η πληρωμή του γονιού για όσα δίνει.

Σήμερα κλείνω τα 38. Η μέρα των γεννεθλίων, ειδικά από μια ηλικία και μετά, είναι συνήθως ημέρα σκέψεων, αναδρομών, και προβληματισμών. Είμαι σίγουρος όμως και σήμερα, πως αυτό που μετράει για μένα, πάνω απ' όλα, είναι η αγκαλίτσα που με περιμένει στο σπίτι....