-
Κατ' αρχήν, συγγνώμη αν υπάρχει ανάλογο θέμα! Δεν βρήκα τίποτα ψάχνοντας... Η κατάσταση έχει ως εξής:
Σκόρπιες σκέψεις:
Πριν από 3-4 χρόνια, ήμουν φοιτητής. Έκανα ότι γούσταρα όλη μέρα και οι μόνες μου υποχρεώσεις ήταν να διαβάζω που και που ώστε να περνάω τα μαθήματά μου. Μόνο σύνορο η φαντασία και η ισχνή οικονομική μου κατάσταση.
Τότε λοιπόν, με τα περιορισμένα μέσα που είχα (ποδήλατο αντί για αμάξι κτλ) έκανα συνεχώς πράγματα που μου άρεσαν, πράγματα που απολάμβανα...Τρία χρόνια μετά, 6 μήνες περίπου πριν σβήσω 27 κεράκια, η κατάσταση έχει ως εξής:
Έχω μια καλή δουλειά και κερδίζω περισσότερο από αρκετά χρήματα, δεδομένης της ηλικίας μου. Τα πάγια έξοδά μου είναι ελάχιστα, καθώς μένω σε δικό μου σπίτι και έτσι, θα μπορούσα να διαθέτω πολλά περισσότερα χρήματα για την προσωπική μου ευχαρίστηση.
Έχω το αυτοκίνητό μου και χρησιμοποιώ το ποδήλατο μόνο για βόλτα πλέον. Κατά τα άλλα...
Ο χρόνος που μπορώ να διαθέσω για τον εαυτό μου αποκλειστικά μετριέται πλέον σε ΛΕΠΤΑ της ώρας ημερισίως. Τα περισσότερα απ' αυτά τα ξοδεύω εδώ, καθώς έτσι κι αλλιώς δεν φτάνουν για τίποτα άλλο... Μπάνιο, ξύρισμα και ύπνο, ώστε να ετοιμαστούμε για την επόμενη μέρα.
Τα χρήματά μου τα ξοδεύω σε ανοησίες, καθώς δεν ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΩ να βρω κάτι άλλο που θα με ικανοποιούσε για να το κάνω και να αξίζει να τα δώσω εκεί. Μέχρι και το γυμναστήριο έχω κόψει, ελλείψει χρόνου (και κατά συνέπεια διάθεσης)...Το ερώτημα που θέτω είναι το εξής:
(θυμίζω την ηλικία μου την ώρα που τα γράφω αυτά: 26 ετών, 5 μηνών, 22 ημερών και 12 περίπου ωρών)Μήπως κάτι κάνουμε λάθος ρε παιδιά;;; Τι κατάσταση είναι αυτή; ΤΗΝ ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ;;;
Προς τα που οδεύουμε με τους ρυθμούς αυτούς;
Έχουμε φτάσει η εκτόνωσή μας να είναι 1-2 καλές και γρήγορες στροφές στη διαδρομή δουλειά-σπίτι;;;
Πότε γίναμε έτσι και δεν το καταλάβαμε; ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΑΣ ΠΕΙΡΑΖΕΙ;;;Ένας φίλος μου λέει να μην παραπονιέμαι, γιατί όταν είσαι μέσα στη λάσπη, πρέπει να σκέφτεσαι ότι υπάρχουν και τα σκ@τ@...
Σας αφήνω τώρα, γιατί έχω δουλειά! Ο χρόνος περνάει και τα πράγματα αλλάζουν! Ίσως προς το καλύτερο! Άλλωστε, κι αύριο μέρα είναι!
.
.
.
.
.
.
Όπως και χτες... -
Κατ' αρχήν, συγγνώμη αν υπάρχει ανάλογο θέμα! Δεν βρήκα τίποτα ψάχνοντας... Η κατάσταση έχει ως εξής:
Σκόρπιες σκέψεις:
Πριν από 3-4 χρόνια, ήμουν φοιτητής. Έκανα ότι γούσταρα όλη μέρα και οι μόνες μου υποχρεώσεις ήταν να διαβάζω που και που ώστε να περνάω τα μαθήματά μου. Μόνο σύνορο η φαντασία και η ισχνή οικονομική μου κατάσταση.
Τότε λοιπόν, με τα περιορισμένα μέσα που είχα (ποδήλατο αντί για αμάξι κτλ) έκανα συνεχώς πράγματα που μου άρεσαν, πράγματα που απολάμβανα...Τρία χρόνια μετά, 6 μήνες περίπου πριν σβήσω 27 κεράκια, η κατάσταση έχει ως εξής:
Έχω μια καλή δουλειά και κερδίζω περισσότερο από αρκετά χρήματα, δεδομένης της ηλικίας μου. Τα πάγια έξοδά μου είναι ελάχιστα, καθώς μένω σε δικό μου σπίτι και έτσι, θα μπορούσα να διαθέτω πολλά περισσότερα χρήματα για την προσωπική μου ευχαρίστηση.
Έχω το αυτοκίνητό μου και χρησιμοποιώ το ποδήλατο μόνο για βόλτα πλέον. Κατά τα άλλα...
Ο χρόνος που μπορώ να διαθέσω για τον εαυτό μου αποκλειστικά μετριέται πλέον σε ΛΕΠΤΑ της ώρας ημερισίως. Τα περισσότερα απ' αυτά τα ξοδεύω εδώ, καθώς έτσι κι αλλιώς δεν φτάνουν για τίποτα άλλο... Μπάνιο, ξύρισμα και ύπνο, ώστε να ετοιμαστούμε για την επόμενη μέρα.
Τα χρήματά μου τα ξοδεύω σε ανοησίες, καθώς δεν ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΩ να βρω κάτι άλλο που θα με ικανοποιούσε για να το κάνω και να αξίζει να τα δώσω εκεί. Μέχρι και το γυμναστήριο έχω κόψει, ελλείψει χρόνου (και κατά συνέπεια διάθεσης)...Το ερώτημα που θέτω είναι το εξής:
(θυμίζω την ηλικία μου την ώρα που τα γράφω αυτά: 26 ετών, 5 μηνών, 22 ημερών και 12 περίπου ωρών)Μήπως κάτι κάνουμε λάθος ρε παιδιά;;; Τι κατάσταση είναι αυτή; ΤΗΝ ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ;;;
Προς τα που οδεύουμε με τους ρυθμούς αυτούς;
Έχουμε φτάσει η εκτόνωσή μας να είναι 1-2 καλές και γρήγορες στροφές στη διαδρομή δουλειά-σπίτι;;;
Πότε γίναμε έτσι και δεν το καταλάβαμε; ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΑΣ ΠΕΙΡΑΖΕΙ;;;Ένας φίλος μου λέει να μην παραπονιέμαι, γιατί όταν είσαι μέσα στη λάσπη, πρέπει να σκέφτεσαι ότι υπάρχουν και τα σκ@τ@...
Σας αφήνω τώρα, γιατί έχω δουλειά! Ο χρόνος περνάει και τα πράγματα αλλάζουν! Ίσως προς το καλύτερο! Άλλωστε, κι αύριο μέρα είναι!
.
.
.
.
.
.
Όπως και χτες... -
Κατ' αρχήν, συγγνώμη αν υπάρχει ανάλογο θέμα! Δεν βρήκα τίποτα ψάχνοντας... Η κατάσταση έχει ως εξής:
Σκόρπιες σκέψεις:
Πριν από 3-4 χρόνια, ήμουν φοιτητής. Έκανα ότι γούσταρα όλη μέρα και οι μόνες μου υποχρεώσεις ήταν να διαβάζω που και που ώστε να περνάω τα μαθήματά μου. Μόνο σύνορο η φαντασία και η ισχνή οικονομική μου κατάσταση.
Τότε λοιπόν, με τα περιορισμένα μέσα που είχα (ποδήλατο αντί για αμάξι κτλ) έκανα συνεχώς πράγματα που μου άρεσαν, πράγματα που απολάμβανα...Τρία χρόνια μετά, 6 μήνες περίπου πριν σβήσω 27 κεράκια, η κατάσταση έχει ως εξής:
Έχω μια καλή δουλειά και κερδίζω περισσότερο από αρκετά χρήματα, δεδομένης της ηλικίας μου. Τα πάγια έξοδά μου είναι ελάχιστα, καθώς μένω σε δικό μου σπίτι και έτσι, θα μπορούσα να διαθέτω πολλά περισσότερα χρήματα για την προσωπική μου ευχαρίστηση.
Έχω το αυτοκίνητό μου και χρησιμοποιώ το ποδήλατο μόνο για βόλτα πλέον. Κατά τα άλλα...
Ο χρόνος που μπορώ να διαθέσω για τον εαυτό μου αποκλειστικά μετριέται πλέον σε ΛΕΠΤΑ της ώρας ημερισίως. Τα περισσότερα απ' αυτά τα ξοδεύω εδώ, καθώς έτσι κι αλλιώς δεν φτάνουν για τίποτα άλλο... Μπάνιο, ξύρισμα και ύπνο, ώστε να ετοιμαστούμε για την επόμενη μέρα.
Τα χρήματά μου τα ξοδεύω σε ανοησίες, καθώς δεν ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΩ να βρω κάτι άλλο που θα με ικανοποιούσε για να το κάνω και να αξίζει να τα δώσω εκεί. Μέχρι και το γυμναστήριο έχω κόψει, ελλείψει χρόνου (και κατά συνέπεια διάθεσης)...Το ερώτημα που θέτω είναι το εξής:
(θυμίζω την ηλικία μου την ώρα που τα γράφω αυτά: 26 ετών, 5 μηνών, 22 ημερών και 12 περίπου ωρών)Μήπως κάτι κάνουμε λάθος ρε παιδιά;;; Τι κατάσταση είναι αυτή; ΤΗΝ ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ;;;
Προς τα που οδεύουμε με τους ρυθμούς αυτούς;
Έχουμε φτάσει η εκτόνωσή μας να είναι 1-2 καλές και γρήγορες στροφές στη διαδρομή δουλειά-σπίτι;;;
Πότε γίναμε έτσι και δεν το καταλάβαμε; ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΑΣ ΠΕΙΡΑΖΕΙ;;;Ένας φίλος μου λέει να μην παραπονιέμαι, γιατί όταν είσαι μέσα στη λάσπη, πρέπει να σκέφτεσαι ότι υπάρχουν και τα σκ@τ@...
Σας αφήνω τώρα, γιατί έχω δουλειά! Ο χρόνος περνάει και τα πράγματα αλλάζουν! Ίσως προς το καλύτερο! Άλλωστε, κι αύριο μέρα είναι!
.
.
.
.
.
.
Όπως και χτες... -
Απλά σκέψου ότι κάποιοι ζηλεύουν τη ζωή σου..
Εγώ αντιθέτως τους τελευταίους 2 μήνες έχω κάμποσο ελευθερο χρόνο τον οποίο σπαταλάω πολλές φορές σε ΒΛΑΚΕΙΕΣ..
-
ΕΙΔΙΚΑ αυτη τη βδομαδα, μαζί σου.
Οι κατακτησεις μας απαιτουν θυσιες. Μερικες ειναι πιο σοβαρες από το κερδος που εχουμε. Χασαμε σαν οντοτητες την ικανοτητα να κρινουμε πότε. Δυστυχως.Επρεπε να υπαρχει αστυνομια ελευθερου χρονου. Να μας υποχρεωνει να υπάρχει βρε αδερφε...
-
Στην εποχή μας η πολυτέλεια είναι ο ελεύθερος χρόνος. (κάποιος το έχει πςι πιο καλά). Τα λεφτά και η επαγγελματική επιτυχία/άνοδος τείνουν να τεθούν σε δεύτερη μοίρα.
Θυμάμαι κάποτε που είχα αρκετά λεφτά (όχι πολλά) και δεν είχα τη δυνατότητα/χρόνο να τα ξοδέψω (εκτός αν έκανα βλακείες). Δεν παραπονιέμαι, μετά από αρκετά χρόνια τρεχάματος έχω καταφέρει να έχω πολύ ελεύθερο χρόνο σε βάρος των χρημάτων φυσικά....!
Τα σημαντικά στάδια για μένα είναι:- Το να πετύχεις να απέχεις 10 λεπτά από τη δουλειά σου είναι το πρώτο βήμα.
-Το επόμενο είναι να έχεις σχετικά άνετο ωράριο. Έτσι ακόμα κι αν τελικά απασχολείσαι αρκετές ώρες δεν νιώθεις την καταπίεση του ωραρίου. Μπορείς να πας να ψωνίσεις το πρωί, καμιά εκδρομή ΠΣΚ από Πέμπτη κλπ.
-Αν μπορείς να δουλεύεις και από το σπίτι ακόμα καλύτερα.... (ε αυτό το τελευταίο δεν το βλέπω εφικτό για μένα...)
Από εκεί και πέρα θεωρώ ότι αυτές οι 'ευκολίες' καλό είναι να μην περιορίζουν, να μην είναι σε βάρος της δυνατότητας εξέλιξής σου (επιστημονικά, ιεραρχικά κλπ). Άλλοι βέβαια μπορεί να είναι ευχαριστημένοι με τη στασιμότητα οπότε πάω πάσο...
- Το να πετύχεις να απέχεις 10 λεπτά από τη δουλειά σου είναι το πρώτο βήμα.
-
Στη ζωή όλα είναι θέμα επιλογών.
Βασικά είναι τι στόχους έχεις θέσει στη ζωή σου.
Γιατί και τώρα αμα θες παρατάς τη δουλειά,βρίσκεις κάτι να σου αποδίδει τα βασικά έξοδα και μετά κάθεσαι και ξύνεσαι όλη μέρα.
Αλλά ξεχνάς οικογένεια,παιδιά,σπίτια,ταξίδια κτλ,που μία καλή δουλειά προσφέρει.
Όλα είναι στο χέρι σου λοιπόν... -
Νάσο όντως δε την παλεύεις. Σου είπα και μερικά πράγματα απο το τηλέφωνο, περισσότερα όμως απο κοντά.
Οταν έχουμε πολλά πράγματα για να ασχοληθούμε μας φταίει που δεν έχουμε χρόνο για να ξεκουραστούμε. Όταν έχουμε πολύ χρόνο σκεφτόμαστε πόσο καλύτερα θα ήταν να απασχολούμαστε συνεχώς. Κάπου στη μέση είναι το ιδανικό και μάλλον πως χρειάζεται να έχεις ζήσει για τα καλά και τις δύο φάσεις για να τις εκτιμήσεις και να βρείς τη δική σου ισορροπία.
Μην αγχώνεσαι τόσο πολύ απάλευτε Νάσο! -
Πρέπει, κάθε μήνα, να κάνουμε μία βόλτα σε κάποιο νοσοκομείο. Να βλέπουμε τι γίνεται και μετά να αναθεωρούμε την απόψη για τη ζωή. Θα συμφωνήσω με το φίλο για το πως καταντήσαμε έτσι, ή καλύτερα πως μας κατάντησαν. (όχι όλους...)
-
Ο χρήστης nasos79 έγραψε:
ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΑΣ ΠΕΙΡΑΖΕΙ;;;Αν δεν σε πείραζε φίλτατε Νάσο δεν θα άνοιγες το topic αυτό. Καλά κάνει και σε προβληματίζει, έτσι πρέπει.
Κατά τη γνώμη μου το θέμα είναι να βρούμε την Χρυσή Τομή σε ότι κάνουμε. -
Ο χρήστης luck έγραψε:
Πρέπει, κάθε μήνα, να κάνουμε μία βόλτα σε κάποιο νοσοκομείο. Να βλέπουμε τι γίνεται και μετά να αναθεωρούμε την απόψη για τη ζωή. Θα συμφωνήσω με το φίλο για το πως καταντήσαμε έτσι, ή καλύτερα πως μας κατάντησαν. (όχι όλους...)Συμφωνω με καθε λεξη.....Respect
-
Ο ελεύθερος χρόνος πρέπει να είναι αδιαπραγμάτευτος , για όσους τουλάχιστο έχουν τη δυνατότητα αυτή.
Τίποτα δεν εξίζει περισσότερο από την ποιότητα της ζωής μας.Το να έχει χρόνο κάποιος να διαθέσει στον εαυτό του, στην οικογένεια του , στο...σκύλο του είναι πολύ μεγάλη υπόθεση.
Το να δουλεύουμε 'σαν τους μαύρους στις φυτείες' , ενώ μπορούμε να κάνουμε τόσα άλλα όμορφα και ενδιαφέροντα πράγματα, μου φαίνεται αποκρουστικό,σαν ιδέα.Δεν το έχω κάνει, δεν το κάνω και δεν πρόκειται να το κάνω ποτέ.Βέβαια υπάρχουν άνθρωποι , και εδώ πρέπει να σταθούμε διότι είναι η πλειονότητα, που δεν έχουν τέτοια επιλογή και που το χρόνο τους τον καθορίζουν άλλοι.
-
Τα παντα ειναι στο χερι μας,στις επιλογες μας.Το θεμα ειναι να ειμαστε ευτυχισμενοι,ειτε εχουμε ελευθερο χρονο,ειτε οχι,ειτε τον εκμεταλλευομαστε,ειτε οχι...
Και κατι σχετικο με την ευτυχια:Δεν υπαρχουν πρεπει...
-
Εντάξει, οι δουλειές τρώνε όλο το χρόνο μας. Αλλά τι καλό μπορεί να κάνει κάποιος με τα λεφτά που κερδίζει από τις δουλειές;
Εγώ προσωπικά αν ήμουν οικονομικά άνετος θα έκανα:
- πολλά ταξίδια
- πολλές 'πολιτιστικές' επισκέψεις σε θέατρα, σινεμά, συναυλίες
Τώρα, Νάσο, μη μου πεις ότι δουλεύεις full time και τα Σαββατοκύριακα και δεν προλαβαίνεις ούτε για μία έξοδο. Μπορείς κάλλιστα, αντί να ξοδεύεις τα χρήματά σου σε αηδίες , να κάνεις τακτικά ταξιδάκια.
Αν όντως δεν υπάρχουν Σαββατοκύριακα και ο χρόνος εργασίας είναι τόσο μεγάλος -- μπορώ να φανταστώ πολλές περιπτώσεις όπου μπορεί να είναι από το δικό μου περιβάλλον -- τότε ίσως χρειάζεται μία αλλαγή. Μία απεμπλοκή. Ωστε να ξαναβρεθούν οι ισορροπίες.
Σχετικά με αυτό που ανέφερε κάποιος παραπάνω για δουλειά στο σπίτι... Είμαι** 100% εναντίον του να φέρει κάποιος τη δουλειά στο σπίτι.** Μάλιστα, αυτό το έκανα παλαιότερα, δουλεύοντας σε project από το σπίτι μου αργά το βράδυ, αλλά τώρα προσπαθώ να ακολουθώ την εξής τακτική: η δουλειά παραμένει στον χώρο του γραφείου, και στο σπίτι ασχολούμαι με άλλα πράγματα και ξεκουράζομαι. (Και συνήθως, έχω την ευχέρεια να βγαίνω και από το σπίτι ) Επίσης παλαιότερα κάποια σαββατοκύριακα έκανα επισκέψεις στο γραφείο, ενώ τώρα πια τα κρατάω αποκλειστικά για τον εαυτό μου.
Επειδή βρίσκομαι κι εγώ στο στάδιο της απεμπλοκής, θέλω να καταλήξω συνοψίζοντας τις εξής συμβουλές. Δε λέω ότι θα είναι 100% σωστές, αλλά είναι η άποψή μου, και βρίσκομαι φίλε Νάσο στην ίδια ηλικία με σένα.
- Αν έχεις πολλές δουλειές / πολλά ταυτόχρονα projects, κάνε σταδιακή απεμπλοκή.
- Εύρεση ισορροπιών.
- Διαχώριση της εργασίας από τη ... 'μη εργασία'. Π.χ. αν τελειώνεις στις 17:00, τότε μετά τις 17:00 και μέχρι τις 9:00 της επόμενης ημέρας δε θα υπάρξει ούτε κουβέντα σχετική με δουλειά. Βέβαια, αν το ωράριο είναι 9:00 - 21:00, τότε ίσως πρέπει να μιλήσεις με τον εργοδότη σου.
-
Μπορεί να ακούγεται λίγο περίεργα αλλα χωρίς να λέω πως δεν συμμερίζομαι τον προβληματισμό όλων εδώ νομίζω πως ο σκοπός μας θα πρέπει να είναι η δουλειά μας να ταυτίζεται με αυτό που θα κάναμε στον ελεύθερο χρονο μας.
Τότε θα είμαστε πραγματικά ευτηχισμένοι και πλήρεις.
-
Καποτε θα πεθανουμε..καντε υπομονη..
-
Ο χρήστης IKE έγραψε:
Μπορεί να ακούγεται λίγο περίεργα αλλα χωρίς να λέω πως δεν συμμερίζομαι τον προβληματισμό όλων εδώ νομίζω πως ο σκοπός μας θα πρέπει να είναι η δουλειά μας να ταυτίζεται με αυτό που θα κάναμε στον ελεύθερο χρονο μας.Τότε θα είμαστε πραγματικά ευτηχισμένοι και πλήρεις.
Διαφωνώ.
Αυτό που θα έκανα στον ελεύθερο χρόνο μου... να σκεφτώ... ας πούμε, μού αρέσει το σινεμά. Να γίνω κριτικός κινηματογράφου; Μπα, θα πρέπει να βλέπω όλες τις αηδίες που βγαίνουν, θα μισήσω το σινεμά στο τέλος. Θα με βρίζουν και οι δημιουργοί που θάβω τις ηλίθιες ταινίες τους (βλ. Ηλίας Φραγκούλης, άψογος ). Ταξίδια... Να γίνω συντάκτης στο lonely planet; Αυτοκίνητα... Δοκιμαστής στους 4 Τροχούς; Μού αρέσει η μουσική... να γίνω μουσικός; Αθλητισμός... Να ασχοληθώ με τον πρωταθλητισμό; Μπα,
Πόσες τέτοιες δουλειές και επαγγέλματα, που ταυτίζονται συνήθως με δημιουργική εργασία, υπάρχουν στον κόσμο;
Ποιος μού εγγυάται ότι η δουλειά δε θα έχει και τα δύσκολα, απαιτητικά της; Οτι θα κάνει το χόμπυ, βαρετή ρουτίνα; Οτι θα αποκαλύψει δύσκολα, απαιτητικά aspects αυτής της ενασχόλησης;
Ποιος μού εγγυάται ότι η δουλειά δε θα με κάνει να μισήσω αυτό που παλιά ήταν το χόμπυ μου;
Και τότε θα έχεις ένα 'χόμπυ' λιγότερο, και μία δουλειά που δε σού αρέσει πια.
Πώς θα διαχωρίσω το αγαπημένο μου χόμπυ, όταν το κάνω για χόμπυ, από όταν το κάνω για τη δουλειά μου; Εμ πώς να το διαχωρίσω, αφού είναι το ίδιο. Η εργασία θα εισχωρήσει και στο διάστημα 'εκτός 9-5'.
Και κάτι τελευταίο. Εγώ στον ελεύθερο χρόνο μου ξαπλώνω και κοιμάμαι. Μπορείς να βρεις τέτοια δουλειά;
Και αν ναι, μήπως προσλαμβάνουν κόσμο αυτήν την περίοδο;
-
Ο χρήστης Aerandir έγραψε:
Καποτε θα πεθανουμε..καντε υπομονη..Εγώ προσωπικά δεν ανυπομονώ καθόλου! Ωραία περνάω εδώ, thank you very much.
Για ψάξε στο Google μήπως βρεις λίγη αισιοδοξία!
-
Καλά τι να πούμε και οι παντρεμένοι με παιδιά και πεθερά!!!!!
Αν και για να είμαστε ειλικρινείς άμα οργανώσεις το χρόνο σου πάντα κάτι έστω και λίγο περισσεύει. Το ζητούμενο είναι να τον εκμεταλλεύεσαι παραγωγικά για σένα. Βρες πράγματα που σε ευχαριστούν και μπορείς να τα κάνεις ακόμα και μέσα στο σπίτι τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο μεταξύ δυο απασχολήσεων. Τι να πω ακόμα και σε καιρούς μεγάλου στιμόγματος κάτι πάντα έκανα. Ακόμα και ύπνο έκοβα πολλές φορές για να π.χ. μπαίνω στο Forum μας.
-
Να προσθέσω κάτι ακόμα στη συζήτηση, για να διατηρήσω το διάλογο μέχρι αύριο που θα ξαναδώ το θέμα;
Εξω-εργασιακές μη διαπραγματεύσιμες υποχρεώσεις! Όταν μετά τις ώρες δουλειάς, έχεις να κάνεις αρκετά ακόμα πράγματα που ελαχιστοποιούν τον ατομικό σου χρόνο, τουλάχιστον αν προσπαθείς να αποφεύγεις τις προστριβές με αγαπημένα πρόσωπα...
Για να σας δω τώρα!
Καλή σας νύχτα, τα λέμε το πρωί!
Ελεύθερος χρόνος...