Ο χρήστης onyx ! έγραψε:

Ο καλλιτέχνης ας προκαλεί, βεβαίως, όμως η πρόκληση δεν είναι απαραίτητα τέχνη.
Επίσης υπάρχει μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στην πρόκληση και την προσβολή. Ακόμα όμως και στην περίπτωση που κάτι που αποτελεί προσβολή είναι τέχνη, θέλει προσοχή στο πως προβάλλεται και επιδεικνύεται στο πλατύ κοινό.
Δυστυχώς τις περισσότερες φορές η πρόκληση και η προσβολή χρησιμοποιούνται για να δώσουν δύναμη σε ένα ατάλαντο έργο και για να κερδίσουν το ενδιαφέρον με σκοπό την αύξηση του κέρδους του καλλιτέχνη (οικονομικό, κύρος, επωνυμία κλπ).

Επίσης ένα έργο θα πρέπει να κρίνεται και να συγκρίνεται με άλλα χωρίς υπογραφή και χωρίς τιμολόγιο. Από την στιγμή που ένα έργο κοστολογείται και γίνεται εμπορικό...χάνει πολύ την αξία του ως τέχνη και πλέον γίνεται επένδυση, στολίδι, αντικείμενο επίδειξης κλπ. Ποιος φταίει? Όχι τόσο αυτός που το κοστολογεί αλλά κυρίως αυτός που το αγοράζει!

Εις το όνομα της 'τέχνης' έχουμε δει και ακούσει πολλά και θα δούμε ή θα ακούσουμε ακόμα περισσότερα.
Η πρόκληση είναι κάτι που συνήθως συναντιέται σε 2 περιπτώσεις. Σα στάση ζωής γενικότερα ή σαν συγκάληψη αναγνωρισμένης ανικανότητας.
Στην πρώτη περίπτωση, συνήθως, είναι καλά μελετημένη (εσωτερικά) και διαχωρίζεται από την προσβολή με επιτυχημένα αποτελέσματα.
Στη δεύτερη περίπτωση έχουμε φαινόμενα όπως οι πίνακες του παρόντος...

Υπάρχει και η άποψη που λέει ότι όταν ένα αντικείμενο χάσει την χρηστικότητα του γίνεται εικαστικό είδος. Στην περίπτωση μας το καρπούζι μπορεί να χαρακτηριστεί ως τέτοιο μια και αντί να φαγωθεί χρησιμοποιήθηκε για άλλο σκοπό. Τώρα για το δεύτερο συνθετικό του «έργου» δεν μπορώ να εκφέρω άποψη γιατί δεν ξέρω ως τι χρησιμοποιήθηκε. Ως μαχαίρι, «όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω» ή με την παραδοσιακή χρήση όποτε δεν μπορεί να πάρει τον τίτλο του εικαστικού είδους.

Για να μιλήσουμε και λίγο σοβαρά. Το τι είναι τέχνη είναι καθαρό υποκειμενικό και δεν μπαίνει σε κανόνες. Ότι για μας δεν είναι τέχνη ή είναι κακή τέχνη απλός το προσπερνάμε και δεν μας αφορά. Η αλήθεια είναι ότι η τέχνη συχνά προκαλεί γιατί είναι και συχνά μπροστά από την εποχή της. Αυτό όμως μόνο ο χρόνος μπορεί να το δήξει, αν δηλαδή το έργο γίνει αποδεκτό και συναρπάζει χωρείς να φθείρεται από το πέρασμα του χρόνου.

Το κακό με αυτή την ιστορία είναι ότι όλοι οι Έλληνες είδαν κακή τέχνη (προσωπική άποψη) και έχασαν ότι καλό είχε να προσφέρει αυτή η έκθεση.

Ο χρήστης Vasilios έγραψε:

....
Open your mind man!

Όταν κάποιος δηλώνει ευθαρσώς ότι προσβάλλεται η αισθητική του, από κάτι, έργο Τέχνης ή μη, θεωρείται στενόμυαλος ή συντηρητικός??
Συγνώμη αλλά αυτό είναι φαρισαϊσμός και μάλιστα κάκιστης μορφής.

Ο χρήστης DAP έγραψε:

...
Α γιαυτο οι στριπτιτζουδες και οι πορνες αυτοαποκαλουνται καλλιτεχνιδες ! Α αρχιζει να ανοιγει το μυαλο.Δωσε και αλλα τετοια παραδειγματα να φωτιστει ο λαος.

Από τη στιγμή που η τυχάρπαστη 'ηθοποιός' γίνεται διάσημη έχει μάλιστα και υπερβολικό κασέ και βρίσκεται στην κορυφή της Έβδομης Τέχνης επειδή αφαιρεί λάγνα το κυλοτάκι της, οι άνωθι αναφαιρόμενες δεν είναι απλά καλλιτέχνιδες αλλά ΙΕΡΕΙΕΣ της Τέχνης

Τελικά δεν είναι η Τεχνη που μας ενοχλεί...αλλά το κύκλωμα που ζει γύρω απο αυτήν!!

Ο χρήστης servmx έγραψε:

....
Open your mind man!

Όταν κάποιος δηλώνει ευθαρσώς ότι προσβάλλεται η αισθητική του, από κάτι, έργο Τέχνης ή μη, θεωρείται στενόμυαλος ή συντηρητικός??
Συγνώμη αλλά αυτό είναι φαρισαϊσμός και μάλιστα κάκιστης μορφής.

... ενώ το να απομονώνεις μια φράση από ολόκληρο κείμενο και να την παραθέτεις κάνοντας γενικόλογα σχόλια πως λέγεται, κάτσε να δεις... εδώ το έχω...

Ο χρήστης sakinen έγραψε:
Για να τα δουμε από την αρχή...
Εχουμε κάποιους πίνακες οι οποίοι ακόμα και αυτοί που υποστηρίζουν το δικαίωμα των 'καλλιτεχνών' λένε ότι είναι ΚΑΚΗ τέχνη και μάλλον δεν θα διναν ούτε ευρώ για να τους αγοράσουν.
Οι πίνακες αυτοί όμως πληρώνονται έμμεσα και από εμάς μια που ο 'καλλιτέχνης' δεν μίσθωσε ένα χώρο για να τους προβάλλει αλλά μπήκαν (δεν ξέρω με ποιανού ιδέα-πρωτοβουλία) σε ένα χώρο που πληρώνεται από το δημόσιο, είναι στα πλαίσια της πολιτιστικης ολυμπιάδας και οι επισκέπτες σίγουρα άλλα περίμεναν να δουν.
Οι υπερασπιστές του καλλιτέχνη και της κακητεχνίας υπερασπίζονται το δικαιωμά του να κάνει ότι θέλει, όπου θέλει, όπως θέλει.
Εγώ και κάποιοι (πολλοί) άλλοι έχουμε αντίθετη αποψη. Το δικό μας δικαίωμα να απαιτούμαι να μη βλέπουμε απροειδοποίητα μπροστά μας τέτοια 'καλλιτεχνήματα' χαρακτηρίζεται ως σκοταδισμός, ψυχασθένεια, σκοταδισμός, ακρότητα.
Μήπως κάποιοι φοβούμενοι μη χαρακτηριστούν άτεχνοι, σκοταδιστές και ότι άλλο με (μας) προσάπτουν έχουν φτάσει στο άλλο άκρο? Με τον μανδύα και την πρόφαση της τέχνης δέχονται ότι μαλακία σερβίρεται και την αποδέχονται ως τέχνη, απλά κακη.

Όχι, αν μου επιτρέπεις, ας μην γενικεύουμε με χαρακτηρισμούς και εκφράσεις.

Ίσως έχεις δίκιο σε προηγούμενο post, (δικό σου νομίζω ήταν) ότι θα έπρεπε να υπάρχει τουλάχιστον προειδοποίηση στους επισκέπτες της έκθεσης και της κάθε έκθεσης. Κάτι σαν 'κάποια από τα έργα πιθανώς να προσβάλλουν τα θρησκευτικά και ιδεολογικά πιστεύω κάποιων επισκεπτών'. Σαφώς αυτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σαν μια μορφή συγκαλυμένης λογοκρισίας, αλλά νομίζω ότι θα ήταν θεμιτό στην συγκεκριμένη περίπτωση.

Το αν είναι πολλοί που έχουν μια άποψη είναι άσχετο με την πραγματικότητα, την αλήθεια και τις αξίες που υποτίθεται ότι έχουμε ως ανθρωπότητα. Το αν πολλοί ή λίγοι έχουν μια άποψη δεν αγιοποιεί ούτε τεκμηριώνει αυτή την άποψη. Το να το πιστεύει κάποιος αυτό αποτελεί λογικό ολίσθημα. Ούτε ξέρεις τι περίμενε και τι όχι ο μέσος επισκέπτης της έκθεσης. Εγώ σου λέω ότι δεν περίμενε τίποτα, είδε φως και μπήκε.

Για πες μου, θα προτιμούσες να ήταν υπεύθυνος για την επιλογή των έργων, ας πούμε, ο κύριος Χριστόδουλος? Κάποιος 'διανοούμενος'? Ας πούμε ο Βέλτσος (που είναι και φιλαράκι του Πρωθυπουργού)? Ποιος? Και βέβαια υπάρχει πρόβλημα όταν εμπλέκεται μια επιτροπή. Να σου πω την αλήθεια, αν ήμουν μέλος μιας τέτοιας επιτροπής, αυτόν τον πίνακα (όπως και άλλους ίσως) δεν θα τον επέλεγα, για άλλους λόγους ίσως. Τότε θα με κατηγορούσε ο ζωγράφος για προκατάληψη. Δεν βγαίνει άκρη, δυστυχώς. Ούτως ή άλλως η πολιτιστική ολυμπιάδα είναι ένας τεράστιος συμβιβασμός. Και έχει δίκιο ο Νίκος όταν λέει ότι είναι το κύκλωμα γύρω από την Τέχνη που ευθύνεται για τα περισσότερα ευτράπελα.

Τέλος έχεις δίκιο στην τελευταία παράγραφο, πράγμα που επεσήμανα ήδη σε προηγούμενη απάντηση στον Ανδρέα. 'Απροειδοποίητα' θέλουμε δε θέλουμε θα έρθουμε σε επαφή με κάποια πράγματα. Το αν θα μας αρέσουν είναι δικό μας θέμα. Το πως θα αντιδράσουμε όμως, είναι ένας δείκτης του πολιτισμού μας.

Ελπίζω να έδωσα μια εικόνα της 'άλλης άποψης' και ευχαριστώ για την προσοχή.

Ο χρήστης sakinen έγραψε:
Βασίλη αν πάω σε μια έκθεση του Helmut Νewton λίγο-πολύ ξέρω τι θα δω. Σε μια έκθεση όμως όμως σαν αυτή σίγουρα όχι.

Γιατί όχι; Καλύφθηκε από τα media, έτσι δεν είναι;

Και ξαναρωτάω, αν αυτά τα 'εργα' βρισκόταν κάπου αλλού και όχι σε μια πινακοθήκη(π.χ. ένα site με σεξουαλικές ιδιαιτερότητες) θα τα χαρακτήριζες έργα τέχνης? Μήπως απλά ανάλογα με το χώρο που βρίσκονται, βαφτίζονται και παίρνουν αξία?

Και στις δύο περιπτώσεις θα με άφηναν αδιάφορο. Μπορεί να το ονομάζει τέχνη και πιθανώς να έχει δίκιο, δεν θα το κρίνω εγώ. Το αν θα μου αρέσουν ή θα τα ξεχάσω την άλλη στιγμή, είναι δικό μου θέμα.

Τα περί Χριστόδουλου και λοιπά δεν τα θεωρώ άξια σχολιασμού. Ο 'καλλιτέχνης' μπορεί στο επόμενο έργο του να εκσπερματώσει σε κάποιο άλλο σύμβολο (μη θρησκευτικό) και προσωπικά θα με πείραζε το ίδιο.

Σ'ευχαριστώ για την απαξίωση των γραφομένων μου. Μόνο που δεν κατάλαβες το νόημα. Το ερώτημα ήταν 'ποιός θα επέλεγε τα έργα'? Τι έχεις να απαντήσεις επ'αυτού?

Η Τέχνη δεν κολλάει σε σύμβολα, πεποιθήσεις, ιδεολογίες και κοινωνικές συγκυρίες. Ας το πάρουμε χαμπάρι επιτέλους. Γιατί αν δεν έχουμε το νου μας, μαζί με κάτι μπούρδες σαν αυτή του Βέλγου θα απορρίψουμε και κάτι που πραγματικά έχει κάτι να μας πει.

Τέλος η τελευταία σου φράση, ότι θα σε 'πείραζε' αποδεικνύει το προφανές γεγονός ότι ο καλλιτέχνης (εντός ή εκτός εισαγωγικών) πέτυχε το στόχο του, που ήταν να γίνει το έργο του αντικείμενο προσοχής και κριτικής, θετικής ή αρνητικής. Κάτι που δεν μπορούμε να πούμε για άλλα, πιο mainstream έργα αυτής ή άλλων εκθέσεων.

Ο χρήστης ) ΣΩΤΗΡΙΟΣ ( έγραψε:
**χρυσός αριθμός φ=1.618 **.

Ο χρυσός λόγος:

φ = (τετραγωνική ρίζα(5) + 1) / 2

Προκύπτει ως η λύση του προβλήματος του διαχωρισμού ενός ευθύγραμμου τμήματος σε δύο άλλα έτσι ώστε ο λόγος του μεγαλύτερου από αυτά προς το αρχικό να είναι ίσος με το λόγο του μικρότερου προς το μεγαλύτερο. Δηλαδή:

                 α
|---------------------|-----------|
          x               α-x

x/α = (α-x)/φ => x = α (ρίζα(5) + 1)/2

Έχει εξακριβωθεί ότι τα πρόσωπα των ανθρώπων που θεωρούνται 'ωραίοι' τηρούν το χρυσό λόγο σε δύο σημεία: στο πώς η άκρη της μύτης χωρίζει τον κατακόρυφο άξονα του κεφαλιού και στο πώς η γραμμή των χειλιών χωρίζει το ευθ. τμήμα ανάμεσα στην άκρη της μύτης και το κάτω άκρο του σαγονιού. Η πιο γνωστή εξαίρεση αυτού του κανόνα είναι η Μέριλιν Μονρό, της οποίας το πρόσωπο πληροί την πρώτη αναλογία αλλά όχι τη δεύτερη.

Κώστα, αυτή είναι 'η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα'?

'Οι άνθρωποι που θεωρούνται ωραίοι', από ποιούς? Αυτές οι αναλογίες ισχύουν και για τους Νέγρους, ας πούμε? Για την Κίτρινη φυλή?

Επίσης, αν το μέτρο και ο ρυθμός όπως τα έχουμε συνηθίσει από την Κλασσική Τέχνη αποτελεί κάτι σαν μια σταθερά του Σύμπαντος όσον αφορά το Ωραίο, πως εξηγούνται οι Γιαπωνέζικοι κήποι (που είναι τελείως ασύμμετροι)? Γιατί μας φαίνεται 'όμορφο' (σε κάποιους τουλάχιστον) ένα Χαϊκού? Γιατί ο 'Οδυσσέας' του Τζόυς θεωρείται από τα μεγαλύτερα λογοτεχνικά έργα?

(Απλώς τροφή για σκέψη και σχολιασμό )

Ο χρήστης sakinen έγραψε:
Μ έχεις μπερδέψει Βασίλη. Από τη μία κρίνεις και λες ότι ο πίνακας είναι τέχνη αλλά κακη και όσοι δεν το δέχονται αυτό είναι οπισθοδρομικοί, από την άλλη λες ότι δεν είσαι εσύ αυτός που θα κρίνει αν είναι τέχνη ή όχι. Τέλος πάντων, άποψη και γνώμη έχουμε όλοι, ειδικοί και μη και μπορούμε να την εκφράζουμε.
Για το Χριστόδουλο είπα ότι δεν σχολιάζω γιατί το θέμα δεν είναι θρησκευτικό-εκκλησιαστικό, αλλά προσβολή ενός συμβόλου που αυτή τη φορά έτυχε να είναι θρησκευτικό. Δεν απαξιώ τα γραφομενά σου, αλλά νομίζω ότι κατάλαβες λάθος αυτό που ήθελα να πώ ή δεν τον εξέφρασα σωστα.

Το ξέρεις ότι δεν είναι σκοπός μου να σε μπερδέψω

Ίσως θα έπρεπε να πω ότι δεν είναι δουλειά μου να **επιβάλλω **την άποψή μου για το τι είναι τέχνη. Δεν θεωρώ ότι πρέπει να είναι κάποιος ειδικός για να τον ενδιαφέρει (δεν λέω να του αρέσει) κάτι ή όχι.

Μπορεί να κατάλαβα λάθος. Ωστόσο θα είχε ενδιαφέρον να δούμε αυτό το θέμα του συμβόλου. Ο Φαλλός είναι πολύ παλιότερο σύμβολο από το Σταυρό (ειδικά τον Σταυρό του Μαρτυρίου). Όποιος αρνείται την αγιότητα του σπέρματος καλά θα κάνει να ξανασκεφτεί την παρουσία του στον πλανήτη. Ο Χριστιανισμός είναι Ηλιακή/Φαλλική θρησκεία. Το θέμα είναι τεράστιο για να το εξαντλήσουμε εδώ.

Ο χρήστης Vasilios έγραψε:

Tέχνη (η) ουσ. ειδικότητα στην εκτέλεση χερωνακτικού έργου / επαγγελματική ικανότητα / επάγγελμα / εμπειρία από την άσκηση ορισμένου έργου / (γεν.) ικανότητα, επιδεξιότητα, μαστοριά / τέχνασμα, πονηριά, τερτίπι / η έκφραση του ωραίου στα έργα του ανθρώπου / δημιουργία καλλιτεχνημάτων, έργων με αισθητική αξία /
καλές τέχνες : αρχιτεκτονική, γλυπτική, ζωγραφική, ποίηση, μουσική, χορός / έβδομη τέχνη, ο κινηματογράφος.

Συνήθως όποιος έχει κάνει Ιστορία Τέχνης έχει την δυνατότητα να αναγνωρίσει μια μορφή καλής Τέχνης. Οσο παράξενο και αν φανεί, στις καλές Τέχνες το 'ωραίο' ορίζεται από κανόνες που φυσικά δεν βγήκαν αυθαίρετα. Ετσι π.χ όποιο 'καλλιτέχνημα' δεν είναι φτιαγμένο σύμφωνα με την **χρυσή αναλογία **δεν είναι ωραίο. Αυτό ισχύει όχι από κάποια ιδιοτροπία ιστορικών και κριτικών αλλά από τον τρόπο που αντιλαμβάνεται ο ανθρώπινος εγκέφαλος το ωραίο. Το ωραίο για τον ανθρώπινο εγκέφαλο είναι ο **χρυσός αριθμός φ=1.618 **. Ετσι το ωραίο ανθρώπινο σώμα που θαυμάζουμε σε κάποιους ανθρώπους τηρεί τον αριθμό φ, ότι ξεφεύγει και χαλάει την αναλογία είναι άσχημο.
Τώρα όποιος δεν διαθέτει ταλέντο για να δημιουργήσει το ωραίο, συννουσιάζεται με υδροπέπονα.
Κάθε κοινωνία έχει την 'τέχνη' που της αξίζει και επιλέγει να την εκθέτει δημόσια αντικατροπτίζοντας τις ηθικές της αξίες και τάσεις. Ο άνθρωπος μέσω της ευρείας έννοιας που έχει αποκτήσει σήμερα η τέχνη μπορεί να προσεγγίσει το 'θείο' ή το 'ζωώδες' και η κοινωνία αποφασίζει ποιά από τις δύο προσεγγίσεις θα προβάλλει.

Σωτήρη κατ'αρχάς καλωσήρθες στο thread!

Να 'σαι καλά, καλώς σας βρήκα

Η θεώρηση της τέχνης ως σχετικής με το Ωραίο, αποτελεί μια μόνο από τις κρατούσες απόψεις. Πολλώ δε μάλλον όταν δεν έχει αποδειχτεί, τουλάχιστον απ'όσο γνωρίζω, ότι η αίσθηση του Μέτρου και της Αναλογίας αποτελεί έμφυτο ανθρώπινο χαρακτηριστικό. Και εννοώ να αποδειχτεί 'βιοχημικά' και όχι 'ψυχολογικά'. Πολύ πιθανόν να πρόκειται για επίκτητο χαρακτηριστικό.

Δηλαδή υπάρχουν απόψεις ή ρεύματα που προτείνουν η Τέχνη να προβάλει το άσχημο? Δεν ξέρω γι' αυτό ρωτάω, όταν έκανα Ιστορία Τέχνης δεν διδάχτηκα κάτι τέτοιο. Τώρα η αίσθηση του Μέτρου και της Αναλογίας και γενικότερα του Ωραίου, δεν μας είναι γνωστό πως 'εμφυτεύεται' στον άνθρωπο κατά την γέννησή του, αλλά σε μεγάλο βαθμό μπορεί να καλλιεργηθεί κατά την διάρκεια του βίου μας. Το σίγουρο πάντως είναι ότι 'εμπειρικά' γνωρίζουμε τί είναι Ωραίο, ο αριθμός φ υπάρχει παντού στην Φύση (μέχρι και στην κίνηση των πλανητών)και σε ότι δημιουργεί ο άνθρωπος βασει αυτού του κανόνα. Δηλαδή με λίγα λόγια, ξέρουμε ποιό είναι το Ωραίο αλλά δεν ξέρουμε γιατί.

Το σίγουρο είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι, ή καταστάσεις συνείδησης (και είναι άλλο θέμα αν είναι αυτές 'φυσιολογικές' ή όχι) όπου οι νόμοι της Αναλογίας καταρρίπτονται.

Αυτό είναι εμφανές, το άσχημο είναι το ίδιο φυσιολογικό με το ωραίο.

Εν'πάσει περιπτώσει, το αισθητικό κριτήριο παραμένει υποκειμενικό και κάθε προσπάθεια να επιβληθούν τέτοιες αρχές θα έπρεπε να μας κάνει τουλάχιστον καχύποπτους ως προς τις προθέσεις. Ελπίζω να καταλαβαίνεις τι εννοώ.

Το αισθητικό κριτήριο είναι υποκειμενικό, το Ωραίο όχι και γι' αυτό έχουν καθιερωθεί ορισμένες βασικές αρχές που βέβαια δεν περιορίζουν τον καλλιτέχνη αλλά τον βοηθούν να υλοποιήσει την έμπνευσή του. Επιφυλακτικοί επιβάλλεται να είμαστε καθώς πολλοί μην μπορώντας να καλλιτεχνήσουν προσπαθούν (και το έχουν καταφέρει) να ντύσουν φιλοσοφικά την έλλειψη ταλέντου. Π.χ στην σχολή Καλών Τεχνών της Θεσσαλονίκης σε κοιτούν υποτιμητικά (και σε κόβουν ) αν ζωγραφίσεις ρεαλιστικά, δηλαδή θα περιφρονούσαν και τον Μιχαήλ Αγγελο.

Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω ότι κάποιες εκδηλώσεις τέχνης ή 'τέχνης' είναι μεταμφιεσμένα σκουπίδια, αλλά δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται ούτε με αφορισμούς ούτε με νόμους. 1.000.000.000 άνθρωποι μπορεί να τα βλέπουν έτσι, ως 'σκουπίδια' και σε έναν (πιθανώς μόνο το δημιουργό τους) να φαίνονται θεϊκά.

Του φαίνονται θεικά λόγω ναρκισσισμού αλλά έχει το δικαίωμα να το κάνει. Η Πολιτεία όμως και οποιοσδήποτε φορέας που επιθυμεί να καλλιεργήσει το αισθητικό κριτήριο του κοινωνικού συνόλου, έχει υποχρέωση να προωθεί το Ωραίο στην οποιαδήποτε μορφή του.

Όσο για την διάσταση που δίνεις για την κοινωνική και πολιτισμική συγκυρία σαφέστατα θα πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί σε ό,τι μας σερβίρουν. Η κυρίαρχη κλίκα πάντοτε θα επιβάλλει αυτό που τη συμφέρει. Αυτό έκανε και ο Χίτλερ. Και, ω του θαύματος! επέβαλε ακριβώς τις αρχές του 'Ωραίου' στις οποίες αναφέρεσαι. Όμως και ο σκοπός έχει σημασία, όχι μόνο το αποτέλεσμα.

Οπως έγραψα πιο πάνω, επιβάλλεται να είμαστε επιφυλακτικοί αλλά μην κοιτάμε καχύποπτα όποιον μας λέει καλημέρα επειδή την έλεγε και χίτλερ. Επέτρεψέ μου την παραπάνω υπερβολή, ελπίζω να έγινα κατανοητός. Αλλωστε το Ωραίο δεν το καθορίζουν οι πολιτικοί.

Την προσωπική του πολιτισμική επανάσταση μπορεί να την κάνει ο καθένας. Δεν χρειάζεται ούτε Outlook ούτε τίποτα.

Συγνώμη που μακρηγόρησα, αλλά ... ξέρεις τώρα!

Δεν υπάρχει λόγος να ζητάς συγγνώμη, άλλωστε κόρακας κοράκου μάτι βγάζει?

Ο χρήστης Vasilios έγραψε:
Κώστα, αυτή είναι 'η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα'?

Όχι, είναι η εξαίρεση που διαψεύδει τον κανόνα.

Υπάρχουν κάποια όμορφα πράγματα που δεν υπακούουν σε αυτό τον κανόνα αλλά σε άλλο (της αυτοομοιότητας) και αυτά που ανέφερες, καθώς και τα περισσότερα αντικείμενα στη φύση (τα φύλλα των δένδρων, οι νιφάδες του χιονιού, τα σύννεφα) ανήκουν σε αυτή την κατηγορία: Τα φράκταλ.

Για την ιστορία, το πρώτο φράκταλ που κατασκευάστηκε είναι το σύνολο Cantor. Κατασκευάστηκε από τον μαθηματικό Georg Cantor και προκύπτει από την ατέρμονη τριχοτόμηση ενός κλειστού διαστήματος και την αφαίρεση του μεσαίου τμήματος.

Ο χρήστης kyan έγραψε:

**χρυσός αριθμός φ=1.618 **.

Ο χρυσός λόγος:

φ = (τετραγωνική ρίζα(5) + 1) / 2

Προκύπτει ως η λύση του προβλήματος του διαχωρισμού ενός ευθύγραμμου τμήματος σε δύο άλλα έτσι ώστε ο λόγος του μεγαλύτερου από αυτά προς το αρχικό να είναι ίσος με το λόγο του μικρότερου προς το μεγαλύτερο. Δηλαδή:

            α

|---------------------|-----------|
x α-x

>
>x/α = (α-x)/φ => x = α (ρίζα(5) + 1)/2
>
>Έχει εξακριβωθεί ότι τα πρόσωπα των ανθρώπων που θεωρούνται 'ωραίοι' τηρούν το χρυσό λόγο σε δύο σημεία: στο πώς η άκρη της μύτης χωρίζει τον κατακόρυφο άξονα του κεφαλιού και στο πώς η γραμμή των χειλιών χωρίζει το ευθ. τμήμα ανάμεσα στην άκρη της μύτης και το κάτω άκρο του σαγονιού. Η πιο γνωστή εξαίρεση αυτού του κανόνα είναι η Μέριλιν Μονρό, της οποίας το πρόσωπο πληροί την πρώτη αναλογία αλλά όχι τη δεύτερη.



Σ' ευχαριστώ για το επιστημονικότερο συμπλήρωμα, πάντα στεναχωριέμαι γιατί δεν με τράβηξαν οι θετικές επιστήμες. 
Οσον αφορά την Μέριλυν, η χρυσή αναλογία άλλων μέρων του σώματός της επισκίαζε την 'ατέλεια' του προσώπου της.

Ο χρήστης Vasilios έγραψε:
Επίσης, αν το μέτρο και ο ρυθμός όπως τα έχουμε συνηθίσει από την Κλασσική Τέχνη αποτελεί κάτι σαν μια σταθερά του Σύμπαντος όσον αφορά το Ωραίο, πως εξηγούνται οι Γιαπωνέζικοι κήποι (που είναι τελείως ασύμμετροι)? Γιατί μας φαίνεται 'όμορφο' (σε κάποιους τουλάχιστον) ένα Χαϊκού? Γιατί ο 'Οδυσσέας' του Τζόυς θεωρείται από τα μεγαλύτερα λογοτεχνικά έργα?

(Απλώς τροφή για σκέψη και σχολιασμό )

Επιφυλακτικοί επιβάλλεται να είμαστε καθώς πολλοί μην μπορώντας να καλλιτεχνήσουν προσπαθούν (και το έχουν καταφέρει) να ντύσουν φιλοσοφικά την έλλειψη ταλέντου. Π.χ στην σχολή Καλών Τεχνών της Θεσσαλονίκης σε κοιτούν υποτιμητικά (και σε κόβουν ) αν ζωγραφίσεις ρεαλιστικά, δηλαδή θα περιφρονούσαν και τον Μιχαήλ Αγγελο.

Η τέχνη πράγματι έχει κάποιους κανόνες. Η ζωγραφική π.χ. έχει κανόνες φωτοσκίασης, προοπτικής, αναλογιών κλπ. Η φωτογραφία έχει κι αυτή κανόνες σύνθεσης, φωτομέτρησης κλπ. Υποθέτω και η γλυπτική και οι άλλες τέχνες θα έχουν.

Ο καλλιτέχνης πρέπει να ξέρει να χειρίζεται αυτούς τους κανόνες και να δημιουργεί σύμφωνα με αυτούς. Αν όμως δεν τους υπερβεί αυτούς τους κανόνες δεν πρόκειται ποτέ να γίνει μεγάλος καλλιτέχνης, γιατί πάντα θα δημιουργεί έργα που δε θα έχουν κάτι πρωτότυπο. Πάρτε για παράδειγμα τον Πικάσσο: στα 5-7 του χρόνια ήξερε να ζωγραφίζει τέλεια παραστατικά. Στα 10-15 χειριζόταν τέλεια όλα τα ρεύματα που είχαν παρουσιαστεί μέχρι την εποχή του. Αν είχε μείνει εκεί το πολύ πολύ να ζωγράφιζε τόσο καλούς παραστατικούς πίνακες όσο και ο Μιχαήλ Άγγελος, ή τόσο καλούς ιμπρεσσιονιστικούς όσο και ο Μονέ. Αντί αυτού όμως προχώρησε ένα βήμα παραπέρα, και γι αυτό έγινε διάσημος.

Συνεπώς αν τυχόν αντιμετωπίζεται 'υποτιμητικά' κάποιος που ζωγραφίζει παραστατικά σήμερα, αυτό γίνεται γιατί δεν κάνει κάτι νέο. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι αντιμετωπίζεται υποτιμητικά και ο Μιχαήλ Αγγελος, ο οποίος στην εποχή του ήταν πρωτοπόρος. (Ας μην ξεχνάμε ότι η εμφάνιση της φωτογραφίας, ως μέσο παραστατικής αποτύπωσης άλλαξε αρκετά το ρόλο και της ζωγραφικής, καθώς δεν υπάρχει πλέον λόγος να ζωγραφίζει κανείς κάτι που θα μπορούσε να το φωτογραφίσει)

Το μεγάλο πρόβλημα σήμερα είναι ότι πολλοί 'καλλιτέχνες' προσπαθούν να υπερβούν τους κανόνες χωρίς να τους κατέχουν. Τελικά η τήρηση κανόνων μπορεί να μην αρμόζει σε έναν πραγματικό καλλιτέχνη, ωστόσο η γνώση των κανόνων είναι αυτή που διαχωρίζει έναν (έστω και μέτριο) καλλιτέχνη από έναν αποτυχημένο ελαιοχρωματιστή.

Catalyst, πολύ ωραίο post, μπράβο!

Σωτήρη δεν συμφωνώ ότι το Ωραίο αποτελεί Συμπαντική Σταθερά (αν μου επιτρέπεται ο ιδιωματισμός), αυτό είναι μια πλατωνική έννοια που είναι καιρός να την ξεπεράσουμε νομίζω. ( * )

Η δικές μου υπερβολές περί Χίτλερ και Χ-δουλου είχε απλά την έννοια ότι δεν θα εμπιστευόμουν τη Λουκά να επιλέξει ποιες ταινίες θα παιχτούν στους κινηματογράφους όπως δεν εμπιστεύομαι κανέναν κρατικό φορέα να διδάξει 'στο Λαό' (sic!) ποιο είναι το ωραίο και το αγαθό. Τα κράτη έχουν τη δική τους ατζέντα, η Λουκά και οι συν αυτή έχουν απλώς σκοτεινιασμένο μυαλό.

**( * ) ** Και, σαν μια ακόμα απόδειξη ότι το Σύμπαν είναι απρόβλεπτο, κάποιες έρευνες παρουσιάζουν το Σύμπαν όχι επίπεδο αλλά σαν να έχει σχήμα κανονικού δωδεκάεδρου. Και μάλιστα ότι αποτελείται από μικρότερα, κανονικά δωδεκάεδρα. Θυμόμαστε ποιος είχε προτείνει αυτό το μοντέλο πρώτος; Ναι, ο Πλάτωνας!

Ο χρήστης kyan έγραψε:

Κώστα, αυτή είναι 'η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα'?

Όχι, είναι η εξαίρεση που διαψεύδει τον κανόνα.

Υπάρχουν κάποια όμορφα πράγματα που δεν υπακούουν σε αυτό τον κανόνα αλλά σε άλλο (της αυτοομοιότητας) και αυτά που ανέφερες, καθώς και τα περισσότερα αντικείμενα στη φύση (τα φύλλα των δένδρων, οι νιφάδες του χιονιού, τα σύννεφα) ανήκουν σε αυτή την κατηγορία: Τα φράκταλ.

Βεβαίως, ο χρυσός λόγος είναι ένας κανόνας, η αυτομοιότητα, η μορφοκλασματική απεικόνιση, η πτύχωση (folding) είναι άλλοι κανόνες. Αρα το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι το ωραίο 'υπακούει' σε κανόνες και δεν είναι κάτι αφηρημένο και άναρχο.

Για την ιστορία, το πρώτο φράκταλ που κατασκευάστηκε είναι το σύνολο Cantor. Κατασκευάστηκε από τον μαθηματικό Georg Cantor και προκύπτει από την ατέρμονη τριχοτόμηση ενός κλειστού διαστήματος και την αφαίρεση του μεσαίου τμήματος.

Δεν μπορώ να θυμηθώ το όνομά του αλλά ένας καλλιτέχνης του 15ου αιώνα που παρήγαγε ένα fractal αντικείμενο. Θεωρούμε ένα κανονικό πεντάγωνο και στην κάθε πλευρά του ας προσαρτήσουμε από άλλο ένα ίδιο κανονικό πεντάγωνο. Με τον τρόπο αυτόν δημιουργούνται μέσα έξι νέα πεντάγωνα στα οποία εφαρμόζοντας την ίδια διαδικασία λαμβάνουμε ένα fractal απίστευτο για την εποχή του. Από υπολογισμούς μπορούμε να δούμε ότι ο λόγος των πλευρών κάθε ισοσκελούς τριγώνου βρίσκεται στη χρυσή τομή.