Ο χρήστης Vasilios έγραψε:

Τί αντανακλαστικά είναι αυτά βρε παιδί μου... [...]

Εντάξει Σωτήρη με κατάλαβες...

Είμαι πράκτορας των Σιωνιστών...

Αυτό τώρα πού κολλάει?

Ο χρήστης Vasilios έγραψε:

Θυμάσαι καθόλου τα όσα γράφουν στη Βίβλο τους, με τα οποία στρέφονται αναίτια κατά όλων των άλλων λαών; Ποιος έχει το πρόβλημα λοιπόν; Αυτός που φτιάχνει για τον εαυτό του την αυταπάτη ότι είναι ο... περιούσιος λαός και ότι ο... θεός θέλει όλοι οι άλλοι λαοί να υποταχθούν σε αυτόν τον λαό ή οι άλλοι λαοί, εναντίον των οποίων στρέφεται ο... περιούσιος;

Αν δεν απατώμαι, αυτοί που πρώτοι κόπτονται περί της φερεγγυότητας της 'Αγίας' Γραφής είναι κάτι δικοί μας 'θεολόγοι' και ρασοφόροι.

Δεν έχω πειστεί ότι ο μέσος Εβραίος θέλει τίποτα περισσότερο από την ησυχία του. Όπως και ο μέσος Έλληνας, που θυμάται την εκκλησία και το Χριστό μόνο όταν τα βρει αγγούρια ή θέλει να βρίσει, έτσι νομίζω και ο μέσος Εβραίος δεν βλέπει τον εαυτό του σαν 'περιούσιο'.

Σιωνιστές υπάρχουν πολλοί που δεν είναι Εβραίοι από καταγωγής. Όπως υπάρχουν και πολλοί Έλληνες εβραϊκού θρησκεύματος. Ένας απ'αυτούς μάλιστα λέγεται ότι ήταν ο πρώτος νεκρός αξιωματικός στην Αλβανία (Φριζής).

Τέλος, επειδή η εσωτερική θεολογία των Εβραίων είναι εντελώς διαχωρισμένη από το παραμύθι που οι Χ-ιανοί θεωρούν 'έργο του Θεού' και θα το μαθαίνουν στο παιδί μου με το ζόρι για 12 χρόνια, όσοι είναι πραγματικά 'πιστοί' και 'λόγιοι' Εβραίοι (με την έννοια που είναι ένας μοναχός του Α. Όρους) απέχουν έτη φωτός από το μοντέλο που περιγράφεις και που δεν διαφέρει σε τίποτα απ'αυτό του Γκαίμπελς.

Θα σου στείλω ένα κείμενο που νομίζω θα το βρεις ενδιαφέρον.

Μιλώντας για 'ρατσισμό' και ο όρος 'Ορθοδοξία' ρατσιστικός
δεν είναι;Σημαίνει σωστή πίστη,εννοώντας πως οι μη Ορθόδοξοι
Χριστιανοί κάνουν λάθος.

Όχι ρατσιστική, είναι λάθος ο όρος. Φονταμενταλιστική θρησκεία είναι σίγουρα πάντως

Το 'πας μη Ορθόδοξος λανθάνων και οδεύων προς την Κόλαση'
ρατσιστικό δεν είναι;

Ο χρήστης eizo έγραψε:
Το 'πας μη Ορθόδοξος λανθάνων και οδεύων προς την Κόλαση'
ρατσιστικό δεν είναι;

Εμένα πάλι,άλλο μού τήν έδωσε στά νεύρα!!!
Πού στό στρατό,ο παπάς,ευλόγησε τά όπλα!!!

Τι μεγαλύτερη απόδειξη από την ορθότητα της πίστης μας. Ο πάπας ευλόγησε τα όπλα των Ιταλών το 1940 και έχασαν ενώ τα δικά μας που τα ευλόγησε ο δικός μας Αρχιεπίσκοπος νίκησαν. Θα μας τρελάνουν τελείως οι κληρικοί μας και όχι μόνο!!!

Υπάρχει κάποιος που να πιστεύει ότι, επί της ουσίας, οι Σταυροφορίες ανήκουν στο παρελθόν; Ότι έχουν τελειώσει;

Ο χρήστης dienekes έγραψε:
Υπάρχει κάποιος που να πιστεύει ότι, επί της ουσίας, οι Σταυροφορίες ανήκουν στο παρελθόν; Ότι έχουν τελειώσει;

Πές μας πρώτα,ποιά ήταν η 'ουσία' τών σταυροφοριών;

Ο χρήστης eizo έγραψε:
Μιλώντας για 'ρατσισμό' και ο όρος 'Ορθοδοξία' ρατσιστικός
δεν είναι;Σημαίνει σωστή πίστη,εννοώντας πως οι μη Ορθόδοξοι
Χριστιανοί κάνουν λάθος.

Επανέρχομαι στο ερώτημα.

Αυτό που μας λένε απο μικρά παιδιά στο σχολείο είναι οτι οι ορθόδοξοι κράτησαν την πίστη αναλοίωτη, όπως δίδαξε ο Χριστός. Αντίθετα, όλοι οι άλλοι πρόσθεσαν, αφαίρεσαν ή αλοίωσαν στοιχεία απο την πίστη τους. Αν ήταν όντως έτσι, τότε δέν θα θεωρούσα ρατσιστικό να ονομάζονται ορθόδοξοι.

Όμως τα πράγματα δεν έχουν έτσι. Για παράδειγμα μία απο τις βασικές διαφορές των ορθόδοξων απο τους καθολικούς είναι το τι πιστεύουν για την αγία τριάδα. Οι μέν ορθόδοξοι πιστεύουν οτι τα τρία πρόσωπα είναι ομοούσια, ενώ οι καθολικοί πιστεύουν οτι είναι ομοιούσια. (αν κάνω λάθος διορθώστε με)

Το πρόβλημα είναι οτι όπως και τα περισσότερα στοιχεία της πίστης, έτσι και αυτό της αγίας τριάδας δέν αναφέρεται πουθενά μέσα στην παλαιά ή την κανή διαθήκη. Υπάρχουν σκόρπιες αναφορές στο 'πνεύμα του θεού' και ο Χριστός κάνει επικλήσεις στον 'πατέρα' του, αλλά η αγία τριάδα όπως παρουσιάζεται απο τους ορθόδοξους δέν υπάρχει ξεκάθαρα μέσα στα βιβλία. Έχει προκύψει απο ΕΡΜΗΝΕΙΑ των βιβλίων. Όσοι νομίζουν οτι η ορθοδοξία είναι καλύτερη απο τα άλλα δόγματα, είναι σαν να πιστεύουν οτι η δική τους ερμηνεία είναι καλύτερη απο των άλλων.

Επίσης οι ερμηνείες αλλάζουν με τον καιρό. Ενα τέτοιο παράδειγμα ερμηνείας είναι αυτό σχετικά με την δημιουργία του κόσμου. Τα περισσότερα χριστιανικά δογματα πιστεύουν οτι εκεί που αναφέρεται οτι ο κόσμος δημιουργήθηκε σε 7 ημέρες, εννοεί οτι απλά πέρασαν 7 ξεχωριστές περίοδοι. Αντίθετα οι creationists πιστεύουν οτι όντως το σύμπαν δημιουργήθηκε μέσα σε 7 ημέρες. Σήμερα τα επιστημονικά στοιχεία είναι τόσα πολλά που η θέση των creationists δέν μπορεί να ευσταθήσει.

Η πίστη σε ένα θεό πρώτα παίρνει ως δεδομένο την ύπαρξη του θεού και ψάχνει για επιβεβαίωση αργότερα.

Κι εξάλλου, όπως είχε πει και ο Βολταίρος, 'αν δεν υπήρχε Θεός, θα έπρεπε να εφεύρουμε ένα Θεό'...

Μια και μιλάμε για παπάδες,ο Χριστόδουλος
ευλόγησε την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου και..
λέει πως όλα θα πάνε καλά με τη βοήθεια
του Θεού.
Εκεί,λοιπόν,πλεονεκτούμε!Οι άλλες ομάδες
δεν έχουν Χριστόδουλο.

Δεν ξέρω αν μπορώ να μιλήσω για τις ταινίες που μου άρεσαν
περισσότερο σε αυτό το post..
Αν υπάρχει πρόβλημα,ας διαγραφεί.

Από όσες ταινίες έχω δει στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο,
ξεχωρίζω τις ακόλουθες:
Arlington Road,
Instict,
Noi Albinoi,
Firestorm.

Τις θεωρώ εξαιρετικές!Όποιος άλλος θέλει,ας αναφέρει
τις δικιές του προτιμήσεις.

Στο orthodoxnet.gr διάβαζα τις προάλλες πραγματικά απίστευτα πράγματα. Όπως, λ.χ., ότι οι μοναδικοί που δικαιούνται να λέγονται συνεχιστές της Αρχαίας Ελλάδας είναι οι Ορθόδοξοι Χριcτιανοί...

Ν'αρχίσω να παραθέτω τον ολέθριο ρόλο της ξενόφερτης αυτής αιρέσεως σε ό,τι αφορά τον πολιτισμό μας και τον παγκόσμιο πολιτισμό ή θα καταλήξω να γράφω κείμενο 900+ σελίδων;

Τον ήχο του αρχαίου ελληνικού οργάνου επιγόνιου αναδημιούργησαν ιταλοί ερευνητές στον κομπιούτερ

**Το επιγόνιον, ένα αρχαίο ελληνικό έγχορδο όργανο, που έχει θεωρηθεί πρόγονος κατοπινών οργάνων (βυζαντινό ψαλτήριο, κανονάκι, σαντούρι) και το οποίο αναφέρεται στα αρχαιοελληνικά έργα, ακούσθηκε ξανά στις μέρες μας, χάρη σε ιταλούς ερευνητές που χρησιμοποίησαν τη νέα τεχνολογία για να αναπαράγουν τον (πιθανό) ήχο του.

Ο Φρανσέσκο ντε Ματία και οι συνεργάτες του στο Ωδείο Μουσικής του Σαλέρνο αναρωτιόντουσαν πώς να ακουγόταν το επιγόνιο, που κατά μια εκδοχή εισήχθη στην Ελλάδα το 180 π.Χ. από τον Επίγονο, ο οποίος έδωσε και το όνομά του στο όργανο. Δεν έχουν διασωθεί πλήρη αντίγραφα του οργάνου, όμως είναι γνωστό ότι είχε 50 χορδές, όπως η άρπα. Είχε επίσης ένα σκάφος-ηχείο όπως η κιθάρα και παιζόταν χωρίς πλήκτρα.

Χρησιμοποιώντας εικόνες του επιγόνιου από έργα τέχνης, κομμάτια από ανασκαφές και γραπτές περιγραφές του οργάνου και του τρόπου που παιζόταν, σύμφωνα με το New Scientist, οι ιταλοί ερευνητές δημιούργησαν στον ηλεκτρονικό υπολογιστή ένα τρισδιάστατο μηχανικό μοντέλο του οργάνου. Έχοντας μια κατά το δυνατό ακριβή εικόνα για τη μορφή του και για τα υλικά κατασκευής του, στη συνέχεια προσομοίωσαν διάφορους παράγοντες, που συντελούσαν στον χαρακτηριστικό ήχο του, όπως τη μάζα του οργάνου, την ακαμψία και την αντήχησή του.

Αντί να χρησιμοποιήσουν πολύπλοκες ακουστικές εξισώσεις σε ένα προσωπικό υπολογιστή, κάτι που θα χρειαζόταν 400 ώρες, οι ερευνητές αξιοποίησαν δύο ευρωπαϊκά ακαδημαϊκά προγράμματα (τα GEANT2 και EUMEDconnect) κι έκαναν τη δουλειά σε μόλις τέσσερις ώρες.

Για πρώτη φορά μπορούμε να ακούσουμε τους μουσικούς ήχους του παρελθόντος, δήλωσε ο ντε Ματία, που παρομοίασε τον ήχο του επιγόνιου με τον ήχο του αρπίχορδου. Δείγματα του ήχου του ανακατασκευασμένου επιγόνιου μπορούν να ακουστούν στη διεύθυνση**
http://www.astraproject.org/download.html

Tι ξεθαψε πάλι ρε το άτομο!!!

Photograph of Marcel Duchamp and Eve Babitz posing for the photographer Julian Wasser during the Duchamp retrospective at the Pasadena Museum of Art, 1963

MARCEL DUCHAMP

ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΖΕΝΑΚΟΣ

Πρωτοπορία και σκάκι

Λίγοι είναι ασφαλώς οι άνθρωποι, σε οποιαδήποτε στιγμή της ιστορίας, για τους οποίους θα μπορούσε να ειπωθεί ότι αφού καταπιάστηκαν με κάτι, το άλλαξαν ολοκληρωτικά, δίχως κανένας να μπορεί πλέον να το αντιληφθεί όπως ήταν προηγουμένως.

Ο Μαρσέλ Ντυσάν (Marcel Duchamp) καταπιάστηκε με αρκετά πράγματα στη ζωή του και μόνον ένα από αυτά ήταν η τέχνη. Μολονότι στη ζωγραφική διακρίθηκε από νωρίς, όσο ήταν ακόμη πολύ νέος, δεν την άσκησε πολύ. Και ό,τι άλλο έκανε σίγουρα δεν θεωρήθηκε τέχνη τότε από τους περισσότερους και εξακολουθεί ακόμη σήμερα για ουκ ολίγους να αποτελεί αντικείμενο χλεύης.

Και όμως, ο Μαρσέλ Ντυσάν είναι αδιαμφισβήτητα ο σημαντικότερος καλλιτέχνης που εμφανίστηκε στη νεωτερική εποχή. Ενας μοντέρνος πρωτοπόρος που άλλαξε για πάντα την τέχνη και τον τρόπο που τη βλέπουμε. Εστω και αν τελικά έφτασε να δηλώσει ότι προτιμούσε το σκάκι από την τέχνη, η τέχνη δεν ήταν ποτέ ξανά η ίδια και κάθε ένας ανεξαιρέτως καλλιτέχνης από τότε έχει αναγκαστεί να αντιμετωπίσει το φάντασμα του Μαρσέλ Ντυσάν, αποδεχόμενος πως ο κόσμος της τέχνης θα ήταν στο εξής όπως εκείνος τον καθόρισε.

Αυτό δεν είναι τέχνη

Αν και με τον κίνδυνο να φανεί σχηματικό, θα μπορούσε να πει κανείς πως όλα άρχισαν μια ωραία ημέρα του 1917, καθώς η American Society of Independent Artists (Αμερικανική εταιρεία ανεξαρτήτων καλλιτεχνών) προετοίμαζε μια έκθεση, στη Νέα Υόρκη. Ο Μαρσέλ Ντυσάν, όπως και άλλοι καλλιτέχνες της ευρωπαϊκής πρωτοπορίας, είχε μεταναστεύσει στις ΗΠΑ το 1915, λόγω του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Με έκπληξή του ανακάλυψε ότι ήταν ήδη γνωστός στην Αμερική: λίγοι ξεχνούσαν τη συμμετοχή του στην έκθεση «The Armory Show του 1913», με τον πίνακα «Γυμνό που κατεβαίνει τη σκάλα, Νο 2». Ο πίνακας, με την τελείως απροσδόκητη, κυβιστική απόδοση της κίνησης μιας γυναίκας, είχε ταράξει βίαια το κατεστημένο των τεχνών. Χάρη στη φήμη του, ο Ντυσάν δικτυώθηκε πολύ γρήγορα, γνωρίζοντας καλλιτέχνες, κριτικούς και πάτρωνες. Κοντά σε όλα τα άλλα, έγινε και μέλος της διοικητικής επιτροπής για την εν λόγω έκθεση της American Society of Independent Artists.

Σύμφωνα με τη φιλοσοφία της, λοιπόν, η διοικητική επιτροπή της American Society δεν έκρινε τα έργα αλλά, κατά το πρότυπο της γαλλικής ομώνυμης εταιρείας, γίνονταν δεκτοί όλοι οι καλλιτέχνες που κατέβαλαν ένα συμβολικό αντίτιμο.

Στην αποθήκη όπου υποβάλλονταν και φυλάσσονταν τα προς έκθεση έργα, εμφανίστηκε και ένα το οποίο είχε υποβάλει κάποιος Ρίτσαρντ Ματ. Επρόκειτο για ένα πορσελάνινο ουρητήριο, μια από τις μικρές, επιτοίχιες λεκάνες που συναντά κανείς στις ανδρικές τουαλέτες· το ουρητήριο στεκόταν περήφανα επάνω σε μαύρο βάθρο και στο πλάι έφερε την υπογραφή του δημιουργού: «R. Mutt 1917». Οι «Ανεξάρτητοι» δεν πίστευαν στα μάτια τους. Δεν γνώριζαν, φυσικά, ότι το εξωφρενικό δημιούργημα ήταν του Μαρσέλ Ντυσάν, μέλους, επίσης, της διοικητικής επιτροπής. Τα άλλα μέλη αποφάνθηκαν αμέσως: αυτό δεν ήταν τέχνη.

Ο δημιουργός απάντησε με ψυχραιμία: «Λένε ότι όποιος καλλιτέχνης πληρώσει έξι δολάρια μπορεί να εκθέσει. Ο κ. Ρίτσαρντ Ματ έστειλε μια 'κρήνη'. Χωρίς συζήτηση αυτό το αντικείμενο εξαφανίστηκε και δεν εκτέθηκε ποτέ. [...] Κάποιοι υποστήριξαν ότι ήταν ανήθικο, χυδαίο. Αλλοι, ότι ήταν κλοπή, απλή δουλειά υδραυλικού. Τώρα, η κρήνη του κ. Ματ δεν είναι ανήθικη, αυτό είναι παράλογο, πιο πολύ από ό,τι είναι ανήθικη μια μπανιέρα. Αν ο κ. Ματ την έφτιαξε με τα ίδια του τα χέρια δεν έχει καμία σημασία. Την ΕΠΕΛΕΞΕ. Πήρε ένα συνηθισμένο αντικείμενο της ζωής, το τοποθέτησε έτσι ώστε η πρακτική του σημασία εξαφανίστηκε με τον νέο τίτλο και τη νέα οπτική γωνία, και δημιούργησε μια νέα σκέψη για αυτό το αντικείμενο».

Το κληροδότημα της Κρήνης

Η επίδραση του μικρού αυτού πορσελάνινου αντικειμένου είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτή σε όλο το εύρος της. Οπως φαντάζεται κανείς, έχουν χυθεί τόνοι μελανιού που παλεύουν να εξηγήσουν γιατί κάτι που φαίνεται στην καλύτερη περίπτωση μια πράξη αμφισβήτησης και στη χειρότερη ένα φτηνό, χυδαίο ευφυολόγημα, είναι στην πραγματικότητα ένα από τα σημαντικότερα δημιουργήματα της ανθρωπότητας. Φυσικά, τα λόγια του ίδιου του Μαρσέλ Ντυσάν μπορεί να τα εκλάβει κανείς κυριολεκτικά, αν θέλει: «Τους πέταξα το ουρητήριο στα μούτρα ως πρόκληση και αυτοί τώρα το θαυμάζουν για την αισθητική του ομορφιά».

Εξ αυτών μάλλον προκύπτει ότι επρόκειτο πράγματι για μια κίνηση αμφισβήτησης, ένα σχόλιο που ήθελε, λίγο ως πολύ, να πει ότι ακόμη και η πρωτοπορία θέτει τα όριά της ή ότι και οι προοδευτικότεροι διαθέτουν ένα κατώφλι συντηρητισμού ή κάτι τέτοιο. Ωστόσο η πραγματικότητα είναι ότι ο Ντυσάν κάθε άλλο παρά συνήθιζε τις μονοσήμαντες τοποθετήσεις και, φυσικά, το ζήτημα είναι ότι πέραν τού να επισημάνει το όποιο όριο, η «Κρήνη» το κατήργησε. Μολοντούτο, η ουσία της κίνησης δεν ήταν αφαιρετική αλλά προσθετική, ακριβώς επειδή δεν σχολίασε απλώς κάτι αλλά δημιούργησε νέο χώρο, χώρο αυτορυθμιζόμενο, εννοιακό χώρο που αυξομειώνεται μόνον ανάλογα με το περιεχόμενό του.

Ο χώρος αυτός αποτελούνταν εν τέλει από ιδέες που πλέον θεωρούνται σχεδόν δεδομένες. Η ιδέα, φερ' ειπείν, ότι ο καλλιτέχνης είναι υπεύθυνος για τη νοηματοδότηση που συνιστά το έργο, ενώ η κατασκευή δεν είναι παρά συμπτωματική. Πολλοί εντοπίζουν εδώ τον θάνατο της χειροναξίας στην τέχνη, την έκλειψη της συνθήκης εκείνης που έκρινε τον καλλιτέχνη πρωτίστως βάσει του αν «έπιαναν τα χέρια του». Η τεχνική ως αυταξία ξαφνικά βρέθηκε μετέωρη. Το «έτοιμο» ή ευρεθέν αντικείμενο που θα μπορούσε να επανανοηματοδοτηθεί από τον καλλιτέχνη, ο Μαρσέλ Ντυσάν το ονόμασε «readymade».

Η χειροναξία - αναπόφευκτα, θα έλεγε κανείς εκ των υστέρων - πήρε μαζί της και την ομορφιά: «Ο άνθρωπος» γράφει o θεωρητικός Αρθουρ Σ. Ντάντο «που άρθρωσε την ανακάλυψη ότι ένα έργο τέχνης μπορεί να μη διαθέτει ομορφιά χωρίς να αποτελεί επί τούτου αντι-ομορφιά, είναι πέραν πάσης αμφιβολίας ο Μαρσέλ Ντυσάν». Και ο ίδιος ο Ντυσάν έχει πει: «Είναι αναγκαίο να φτάσει κανείς να επιλέξει ένα αντικείμενο με την ιδέα ότι δεν τον εντυπωσιάζει επί τη βάσει της απόλαυσης μιας κάποιας τάξης. Ομως, είναι δύσκολο να επιλέξεις ένα αντικείμενο που δεν σε ενδιαφέρει καθόλου, όχι μόνο την ημέρα που το επιλέγεις, και που δεν έχει καμία πιθανότητα να γίνει ελκυστικό ή όμορφο και που δεν είναι ούτε ευχάριστο να το κοιτάζεις ούτε ιδιαίτερα άσχημο».

Αν βέβαια θέλει κανείς να ολοκληρώσει τη γέφυρα από τη συμπυκνωμένη σκέψη του Ντυσάν στην εννοιακή έκρηξη και μορφική ποικιλία της σύγχρονης τέχνης, η «Κρήνη» δεν αποτελεί έμβλημα μόνο για τους θανάτους της χειρωναξίας και της ομορφιάς. Αποτελεί εμβληματική διατύπωση της ιδέας ότι το έργο τέχνης είναι η πράξη και όχι το αντικείμενο, ότι η μορφική συγκρότηση του έργου κατοικεί στις επιλογές του δρώντος και όχι στα χαρακτηριστικά του προϊόντος της δράσης. Από τούτη τη διαπίστωση, μπορεί να πει κανείς ότι εξακτινώνεται - σαν με ένα μεγάλο άλμα πάνω από τον όψιμο μοντερνισμό- η σύγχρονη τέχνη, η συνεκτική λογική των performances, των εγκαταστάσεων και των διαδράσεων και πλείστων όσων καλλιτεχνικών, θεωρητικών και επιμελητικών πρακτικών.

Ολα είναι ένα παιχνίδι

Η πρωτότυπη «Κρήνη» καταστράφηκε - λέγεται ότι συνέβη εκεί, εκείνες τις ημέρες της έκθεσης. Ο Ντυσάν την αντικατέστησε με έξι - κάποιοι λένε περισσότερα - πανομοιότυπα αντίγραφα πολύ αργότερα, το 1964. (Και, άραγε, τι σημαίνει «πρωτότυπο» για ένα ουρητήριο;) Το δέος, ωστόσο, που το περιβάλλει, όχι μόνο διαρκεί αλλά αυξάνεται: το 2004, σε ψηφοφορία στην οποία συμμετείχαν 500 ιστορικοί και κριτικοί τέχνης, ανακηρύχθηκε το σημαντικότερο έργο τέχνης του 20ού αιώνα. Και εφέτος, που συμπληρώνονται 40 χρόνια από τον θάνατο του δαιμόνιου γάλλου καλλιτέχνη, η Tate Gallery του Λονδίνου παρουσιάζει τη μεγάλη έκθεση «Duchamp - Man Ray - Picabia: The Moment Art Changed Forever» («Η στιγμή όπου η τέχνη άλλαξε για πάντα»).

Στην έκθεση αυτή, ο Ντυσάν πλαισιώνεται από τον Μαν Ρέι και τον Φρανσίς Πικαμπιά, πρωτοπόρους της φωτογραφίας και της ζωγραφικής. Είναι αλήθεια ότι από πολλές απόψεις, οι τρεις καλλιτέχνες είχαν κοινή στάση απέναντι τόσο στην τέχνη όσο και στη ζωή. Εγιναν φίλοι και μαζί βρέθηκαν στην καρδιά ίσως του πιο αυθάδους, απρόσμενου αλλά και επιδραστικού κινήματος της μοντέρνας τέχνης, του περίφημου dada. Και μπορεί να μοιράστηκαν αισθήματα, εμπειρίες και δράσεις, όμως το ανάστημα ενός εκ των τριών υψώθηκε δυσθεώρητα και κατέλαβε ολωσδιόλου άλλης τάξης έκταση στην αφήγηση της ιστορίας της τέχνης.

Γεννημένος στις 28 Ιουλίου 1887, στο Μπλενβίλ-Κρεβόν της Νορμανδίας, ο Μαρσέλ Ντυσάν όχι μόνο μεγάλωσε σε καλλιτεχνική οικογένεια (και τα τρία αδέλφια του ήταν καλλιτέχνες) αλλά πολύ γρήγορα άρχισε να διαπρέπει και ο ίδιος με τη ζωγραφική του και να κερδίζει βραβεία και διακρίσεις. Συμμετείχε σε πολλές εκθέσεις, όπως το Σαλόνι των Απορριφθέντων του 1908, με αποκορύφωμα, φυσικά, το Armory Show του 1913.

Μετά την «Κρήνη», ο Μαρσέλ Ντυσάν προεξέτεινε την ιδέα του readymade, χρησιμοποιώντας ταυτόχρονα ένα απολύτως ιδιότυπο και προσωπικό είδος καλλιτεχνικής αφήγησης, εργαζόμενος κυρίως σε ένα έργο, το περίφημο «The Large Glass». Παράλληλα, έκανε και άλλα πράγματα, από το να συμβουλεύει συλλέκτες σχετικά με αγορές έργων ως το να ιδρύσει ένα σχήμα για την προώθηση της πρωτοποριακής τέχνης, την Societe Anonyme, μαζί με την καλλιτέχνιδα και πάτρωνα των τεχνών Κάθριν Ντράιερ και τον Μαν Ρέι. Επίσης, έγραφε πολύ και πειραματιζόταν με κινητικές κατασκευές, με την οπτική και με τη φωτογραφία. Εφτασε ως το να δημιουργήσει ένα ολοκληρωμένο alter ego, μια γυναίκα που ονόμασε Rrose Selavy, την οποία εμφάνισε το 1921 σε σειρά φωτογραφιών που του τράβηξε ο Μαν Ρέι.

Από το 1923, ο Μαρσέλ Ντυσάν σχεδόν αποσύρθηκε από την καλλιτεχνική σκηνή, αντικαθιστώντας την τέχνη με ένα νέο ενδιαφέρον: το σκάκι. Ταξίδεψε πολύ και κρατούσε επαφές με τον κόσμο της τέχνης, όμως το ενδιαφέρον του για το σκάκι βάθαινε ολοένα περισσότερο. Εγινε εξαιρετικός σκακιστής αλλά και συγγραφέας άρθρων για το παιχνίδι, πιστεύοντας, όπως έχει πει, ότι «το σκάκι είναι πολύ πιο αγνό από την τέχνη, όσον αφορά την κοινωνική του θέση».

Το ενδιαφέρον για την τέχνη του Ντυσάν, παρά την παρατεταμένη απουσία του ιδίου, αναζωπυρώθηκε τη δεκαετία του 1960. Διοργανώθηκαν αναδρομικές και συμμετείχε σε ομαδικές εκθέσεις, έδωσε διαλέξεις και, κάποιες φορές, σχεδίασε και επιμελήθηκε εκθέσεις άλλων. Ωστόσο δεν έδειξε ποτέ να επιστρέφει στο πρότερο πάθος του για την τέχνη, και το σκάκι παρέμεινε η κύρια του ενασχόλησή του.

Ο Μαρσέλ Ντυσάν πέθανε στις 2 Οκτωβρίου 1968, στο Νεϊγί-συρ-σεν. Οταν ανοίχτηκε το εργαστήριό του στο Γκρίνουιτς Βίλατζ της Νέας Υόρκης, ο κόσμος της τέχνης έμεινε αποσβολωμένος για μία ακόμη φορά. Στο εργαστήριο ανακαλύφθηκε το έργο στο οποίο δούλευε ο Ντυσάν, από το 1946 ως το 1966, κατά την περίοδο της απόσυρσής του. Το «Etant Donnes» είναι ένας «αποδομημένος πίνακας», μια εγκατάσταση με στοιχεία στον χώρο που μπορεί ο θεατής να δει μόνον από μια τρύπα σε μια πόρτα. Από τη συγκεκριμένη οπτική γωνία, σχηματίζεται μια παράσταση, σαν πίνακας ζωγραφικής: μια γυμνή γυναίκα ξαπλωμένη, δίχως να φαίνεται το πρόσωπό της, έχει ανοικτά τα πόδια και κρατάει μια λάμπα αερίου μπροστά σε ένα τοπίο.

Από την ανακάλυψη του «Etant Donnes», αμέτρητοι θεωρητικοί έχουν ερμηνεύσει και επανερμηνεύσει το έργο και έχουν αποπειραθεί να προσδιορίσουν τις προθέσεις του δημιουργού του, ο οποίος επέλεξε, έπειτα από μια σταδιοδρομία επίθεσης στην οπτική απόλαυση, να τραγουδήσει το κύκνειο άσμα του τόσο στη διάνοια όσο και στο βλέμμα. Εχοντας πλέον ως δεδομένη τη θέση του Μαρσέλ Ντυσάν, πρωτοπόρου καλλιτέχνη και δεινού σκακιστή, στην ιστορία του πολιτισμού, η επιγραφή στον τάφο του είναι μάλλον ό,τι περιμένει κανείς: «Αλλωστε, αυτοί που πεθαίνουν είναι οι άλλοι».

UPUP

Πίνακας του Σεζάν, πωλήθηκε για 250εκ δολλάρια.
http://www.digitaljournal.com/article/319006

Πανανθρώπινο μήνυμα τέχνης
Κάθε πολιτισμός έχει τα όρια και το στίγμα του στον ιστορικό χώρο και χρόνο. Μέσα ωστόσο στην ιστορία του κόσμου, το αρχαιοελληνικό αισθητικό επίτευγμα σημαδεύει την καταγωγή μιας τέχνης με πανανθρώπινο μήνυμα και με διαστάσεις παγκόσμιες, θα έλεγα σχεδόν εξωχρονικές. Πρώτη έκφραση της αποστασιοποίησης του ανθρώπου από την αναγκαιότητα της φύσης, χάρη στη μεταμόρφωση της ύλης σε πνεύμα, το ελληνικό πλαστικό κατόρθωμα δηλώνει την επίμονη και έλλογη προσπάθεια του καλλιτέχνη να δαμάσει το πάθος και τη μοίρα με τα έργα του νου και της καρδιάς, αυτά που φέρνουν τον άνθρωπο όλο και πιο κοντά στο Θεό, αυτά που τον οδηγούν δίπλα στο συνάνθρωπο.
Αποκρυστάλλωμα μιας ορθής και όρθιας σκέψης, το αρχαίο άγαλμα (μεμονωμένο ή ως αναπόσπαστο μέρος αρχιτεκτονικού συμπλέγματος) καθαγιάζει και αγλαΐζει1 τους χώρους της πόλης. Σήμα ανάτασης ψυχικής και ορόσημο πανάρχαιας μνήμης, θυμίζει στους πολίτες την αμέριστη ευθύνη τους για τη συνοχή της κοινωνικής ομάδας και ορθώνεται εγγυητής της ιστορικής αλληλεγγύης του συνόλου. Διαγράφει ο τεχνίτης τα πλαίσια μιας πάντα ευνομούμενης και ισορροπημένης πολιτείας, έτσι όπως την ονειρευόταν η νεογέννητη δημοκρατία και έτσι όπως την ορίζει η πλατιά ειρηνευτική κίνηση του θεϊκού βραχίονα στο αέτωμα του ολυμπιακού ναού. Κίνηση που αναδεικνύει τον Απόλλωνα ρυθμιστή στη διαμάχη του ανθρώπου με το ζώο, με το μυθικό Κένταυρο, στην Ολυμπία, και οργανωτή της ζωής μέσα στο φως του λόγου. Το πέρασμα από το μύθο στο λόγο έγινε, χάρη στην τέχνη, άγαλμα, θέαμα και θεωρία. […]
Το πέρασμα από το ζώο, την άγρια φύση και τους αγρούς, στο δομημένο άστυ και στην οργανωμένη πόλη, ας πούμε τη θεϊκή μετάβαση από την κυνηγέτιδα Άρτεμι στην πολιάδα Αθηνά, δηλώνει με κάθε της μορφή και σε κάθε της βήμα η αρχαία ελληνική τέχνη, πρώτη αυτή εγρήγορση του ανθρώπου στον κόσμο του ελεύθερου πνεύματος. Αυτό ίσως είναι το συνοπτικό μέγιστο μάθημα του αρχαιοελληνικού βιώματος, των ανθρώπων που πρώτοι σμίλευσαν στο ξύλο, στην πέτρα και στο μάρμαρο, τη μορφή της εσωτερικής ενατένισης, συνδυασμένη με την ιδεατή πληρότητα της φυσικής ομορφιάς. Μαρτυρεί για τα λεγόμενά μου το αινιγματώδες χαμόγελο του αρχαϊκού κούρου και η ανείπωτη έκπληξη στο βλέμμα της κόρης μέσα στην πολύπτυχη φορεσιά της.
Ιδού η απαρχή της προσπάθειας για γνώση και για αυτογνωσία, ιδού το πρώτο ερωτηματικό, το για πάντα αναπάντητο, ιδού η αυγή του μυστηρίου που οδήγησε τον άνθρωπο να γίνει πλάστης αθάνατου έργου, δημιουργός δηλαδή θεών. Δάμασε η ελληνική τέχνη το ζώο πριν ανακαλύψει τον τέλειο άνθρωπο. Το συντροφικό συναπάντημα του ανθρώπου με τους θεούς διδάσκει η αρχαία αισθητική, στην προσπάθειά της να αιχμαλωτίσει την τέλεια μορφή την πάντα μετέωρη και πάντα τεταμένη προς μια ιδεατή πληρότητα, προς ένα αέναο γίγνεσθαι. Να γιατί η αρχαία τέχνη θα μένει πάντα πρωτοποριακά επίκαιρη και ζωντανή: είναι η τέχνη πυξίδα και σταθερός προσανατολισμός, αυτή που δεν γνώρισε αμηχανίες και αγνοεί τα αδιέξοδα, γι’ αυτό και εμπνέει κάθε αναγέννηση, γι’ αυτό και μένει η βάση κάθε πνευματικής παλιννόστησης προς το ουσιώδες, δηλαδή τη δημιουργία ελευθερίας.
Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ
Πολιτισμός και Ελληνισμός
Προσεγγίσεις, Αθήνα 2007
(Διασκευή)

Πρόκειται για το κείμενο στο οποίο εξετάστηκαν σήμερα 21/5/2012 (ανήμερα της γιορτής της) οι μαθητές στις πανελλαδικές.

Από σεβασμό στην Αρβελέρ καλύτερα να μην σχολιάσω
Αν και δεν είμαι σίγουρος ότι μερικοί άλλοι θα επιδείξουν τον ίδιο σεβασμό

Ο χρήστης mjacob έγραψε:
Από σεβασμό στην Αρβελέρ καλύτερα να μην σχολιάσω
Αν και δεν είμαι σίγουρος ότι μερικοί άλλοι θα επιδείξουν τον ίδιο σεβασμό

Όταν βρω το κουράγιο να το διαβάσω ολόκληρο, θα επανέλθω