μια πολύ ωραία ανάλυση των purple...χαίρομαι

μουσικά ήταν αρκετα μπροστά...μάλλον λόγω Blackmore...αλλά στιχουργικά πιστεύω ότι έπασχαν συγκριτικά με άλλα συγκροτήματα

το deep purple (1969) ως δίσκος έχει κάτι που με συναρπάζει...μακάρι να είχαν και οι επόμενες παραγωγές τους τέτοια καθαρότητα στον ήχο(η καθαρότητα αυτή επανήλθε στο stormbringer αλλά ήταν ήδη αργά

μια ακόμη αδυναμία πιστεύω ότι ήταν το μπάσσο επι εποχής glover.ουσιαστικά ακολουθούσε την κιθάρα δίνοντας μια πολύ απλή ρυθμική βάση.εκτός και αν τον αδικούσαν οι παραγωγές...
σε ανάλογες παραγωγές της εποχής (λέγε με zeppelin, sabbath,uriah heep...μην πούμε για camel αργότερα) το μπάσο ξέφευγε από την κιθάρα φτάνοντας σε άλλα επίπεδα.μια ακρόαση του uriah heep live 73 πείθει

come taste the band λοιπόν

σημείωση: τι δισκάρα το animals των pink floyd...δε χορταίνω χρόνια τώρα να τον ακούω.ειδικά σε βινύλιο είναι άλλο πράγμα

Se Cruise mode akouo mono ellinika.

Se KILL MODE paizh mono Rob Zombie kai Powerman 5000

Μη μου μιλάς για τον Glenn Hughes σε ικετεύω! Ο Glover μπορεί να μην ήταν κανένας Greg Lake ή Geezer Butler ή Pino Paladino και να περιοριζόταν σ'αυτόν τον ρόλο (κυρίως για να κάνουν πιο γεμάτο τον ήχο, ένα συνθετικό/ερμηνευτικό τρικ που χρησιμοποιείται συχνότατα - δες και το 'Sunshine Of Your Love' των Cream! Δε νομίζω ο Jack Bruce να μην ήξερε μπάσο. Αλλά κι ο Lemmy Kilmister από τους Motorhead χρησιμοποίησε αυτό το τρικ πολλές φορές). Ο ήχος επί Glover ήταν αυτός ακριβώς που ήθελε ο Blackmore. Βαρύς, με το μπάσσο και το Hammond να ενισχύουν τη ρυθμική γραμμή της κιθάρας (μην ξεχνάμε πως οι DP και οι Rainbow είχαν μόνον έναν κιθαρίστα ακόμα και live - οι Pink Floyd κουβάλαγαν συνήθως το Snowy White από κοντά και τελευταία τον Tim Renwick - θα τον θυμάσαι από το Space Oddity), ενώ η παραγωγή ήταν γενικά καλή. Απλά, τα ελληνικής κατασκευής βινύλια ήταν για τα μπάζα.

Ο Glover ήξερε μπάσο και από μουσική. Άλλωστε, στο 'Calling Card' είχε κάνει φοβερή δουλειά ως παραγωγός, ενώ και σόλο έπαιξε στο μπασσο του στο 'Fireball'. ΟΧΙ, ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΚΙΘΑΡΑ ΕΚΕΙ. Μπάσσο κανονικό ήταν.

Υ.Γ.: ΝΑ ΣΕ ΚΟΥΦΑΝΩ ΤΩΡΑ: Έχω συλλεκτικό βινύλιο το 'Brain Salad Surgery' των Emerson, Lake and Palmer. Αγνό παρθένο (ΟΧΙ ΑΝΑΚΥΚΛΩΜΕΝΟ) βινύλιο 160 γραμμαρίων, 5000 (νομίζω) αντίτυπα παγκοσμίως, εγώ έχω το υπ'αριθμόν 1821.

Ο χρήστης skullone έγραψε:
Μη μου μιλάς για τον Glenn Hughes σε ικετεύω! Ο Glover μπορεί να μην ήταν κανένας Greg Lake ή Geezer Butler ή Pino Paladino και να περιοριζόταν σ'αυτόν τον ρόλο (κυρίως για να κάνουν πιο γεμάτο τον ήχο, ένα συνθετικό/ερμηνευτικό τρικ που χρησιμοποιείται συχνότατα - δες και το 'Sunshine Of Your Love' των Cream! Δε νομίζω ο Jack Bruce να μην ήξερε μπάσο. Αλλά κι ο Lemmy Kilmister από τους Motorhead χρησιμοποίησε αυτό το τρικ πολλές φορές). Ο ήχος επί Glover ήταν αυτός ακριβώς που ήθελε ο Blackmore. Βαρύς, με το μπάσσο και το Hammond να ενισχύουν τη ρυθμική γραμμή της κιθάρας (μην ξεχνάμε πως οι DP και οι Rainbow είχαν μόνον έναν κιθαρίστα ακόμα και live - οι Pink Floyd κουβάλαγαν συνήθως το Snowy White από κοντά και τελευταία τον Tim Renwick - θα τον θυμάσαι από το Space Oddity), ενώ η παραγωγή ήταν γενικά καλή. Απλά, τα ελληνικής κατασκευής βινύλια ήταν για τα μπάζα.

Ο Glover ήξερε μπάσο και από μουσική. Άλλωστε, στο 'Calling Card' είχε κάνει φοβερή δουλειά ως παραγωγός, ενώ και σόλο έπαιξε στο μπασσο του στο 'Fireball'. ΟΧΙ, ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΚΙΘΑΡΑ ΕΚΕΙ. Μπάσσο κανονικό ήταν.

Υ.Γ.: ΝΑ ΣΕ ΚΟΥΦΑΝΩ ΤΩΡΑ: Έχω συλλεκτικό βινύλιο το 'Brain Salad Surgery' των Emerson, Lake and Palmer. Αγνό παρθένο (ΟΧΙ ΑΝΑΚΥΚΛΩΜΕΝΟ) βινύλιο 160 γραμμαρίων, 5000 (νομίζω) αντίτυπα παγκοσμίως, εγώ έχω το υπ'αριθμόν 1821.

ωπ βρήκα άνθρωπο για ανταλλαγή μουσικών απόψεων...

δε διαφωνώ ότι ο glover ήξερε από μπάσσο και προφανώς περιοριζόταν και λόγω blackmore.εξακολουθώ να πιστεύω ότι όλα ήταν θέμα παραγωγής

στο calling card το στίγμα του είναι προφανές.δεν προτιμάς όμως την παραγωγή σε άλλους δίσκους του gallagher;

ούτε και εγώ τον πολυσυμπαθώ τον hughes.όμως εαν έχεισ την ευκαιρία άκουσε το δίσκο medusa με τους trapeze(τίποτα σπουδαίο στο μπάσσο αλλά φωνητικά και συνθετικά ο δίσκος πεταέι)
επίσης, δώσε βάση στο made in europe το live του 75.εκεί το μπάσσο πετάει...χωρίς να έχει όμως τόσο rock ήχο(αρκετά στοιχεία funk μπάσσου)

ο gary thain των heep τι σου λέει;τον θεωρώ κορυφαίο, στα live πραγματικα απογείωνε τα κομμάτια.

ο lemmy όμως έπαιζε μπάσσο και στους hawkwind και εκεί το μπάσσο πετούσε(τουλάχιστόν στο space ritual)

όσο για το fireball το γνωρίζω(καθότι πάιζω και μπάσσο)...ξεχνάς μήπως και το απλό αλλά αποτελεσματιό σολακι στο pictures of home.μα καλά είναι δυνατόν να μην είχαν συμπερίλάβει αυτό το κομματι σε επίσημο live;

όσο για το βινύλιο σα τα μάτια σου

Πότε είχε φωνή ο Hughes; Στο California Jam ακουγόταν σα να είχε κάτι χωμένο εκεί που φαντάζεσαι. Στο 'Stormbringer' και στο 'Come Taste The Band' πάλι είχε αυτήν τη στριγγή φωνή που ήταν σαν κάποιος να έσερνε κιμωλία σε πίνακα κρατώντας την κάθετη στην επιφάνεια του πίνακα.

Να μην πω τίποτα καλύτερα για ένα tribute στους Deep Purple που έκανε και ήταν ο καλύτερος λόγος για να του κόψει κανείς τις φωνητικές χορδές.

Η παραγωγή στο 'Calling Card' ήταν αρκετά καλή. Καθαρός ήχος, λεπτομερής, μεστός, αλλά ταυτόχρονα και 'ξηρός'. Σου έδινε την εντύπωση ότι ήσουν στο στούντιο την ώρα που οι μουσικοί παίζανε, όχι ότι κάποιος έπινε καπουτσίνο στο control room και έβαζε εφφέ. Ήταν ένας δίσκος με χαρακτηριστικό για την εποχή ήχο. Άσε που και το 'Mirage' των Camel είχε έναν παρόμοιο ήχο.

Το σόλο στο Pictures Of Home ήταν ένα κλασικό παράδειγμα σόλο που έγινε για να εξυπηρετήσει το κομμάτι. Η παραγωγή πάντως ήταν καλή, χωρίς περιττές παραμορφώσεις, θορύβους κλπ. Απλά το συγκρότημα είχε αποφασίσει ότι ήθελε έναν στεγνό, 'live' ήχο που να δίνει στον ακροατή την εντύπωση ότι τα ντραμς κοπανιούνται δίπλα του, οι ενισχυτές ωρύονται μπροστά του κλπ. Μην ξεχνάς ότι οι DP δεν ήταν King Crimson ούτε Simply Red. Δε θα δώσεις 'σαλονάτο' ήχο σε ένα καθαρόαιμο ροκ συγκρότημα. Θέλει 'γρέζι'. 'Η ροκιά θέλει μαγκιά', που λέει κι ο Τουρκογιώργης. Α, ξέχασα. Ένας άλλος παράγοντας για τον ήχο του μπάσσου του Glover είναι και το ότι, ενώ ο Simper έπαιζε με Fender Jazz Bass και ο Hughes με πρώιμο Fender Precision (με το μικρό μονοπήνιο μαγνήτη), ο Glover έπαιζε με Rickenbacker 4001, το οποίο παραμόρφωνε μάλλον εύκολα και έδινε έναν αντίστοιχο ήχο.

Ο Lemmy ήταν roadie των The Nice παλιά. Αυτός είχε δώσει στον Keith Emerson εκείνο το μαχαίρι της χιτλερικής νεολαίας με το οποίο ο Emo είχε κάνει σουρωτήρι το Hammond του στα πλαίσια της τρελής σκηνικής του παρουσίας.

Τους Uriah Heep λίγο τους ακούω. Είμαι πολύ περισσότερο του progressive rock. Αν θες πάντως να ακούσεις ΠΑΡΑΓΩΓΗ, πάρε ο,τιδήποτε από Emerson, Lake & Palmer (ΟΧΙ όμως το 'Love Beach', γιατί σα δίσκος είναι ΑΙΣΧΟΣ).

Είπες για θάψιμο του μπάσσου... Τότε τι να πει κι ο Roscoe Beck (κορυφαίος μπασσίστας) που στις ηχογραφήσεις του ο Eric Johnson το θάβει και το απονευρώνει τελείως το μπάσο; Δημιουργεί βέβαια έναν μάλλον αέρινο ήχο (π.χ. 'Camel's Night Out'), αλλά πασχίζεις να ακούσεις το μπάσσο.

Θα σου πω κι ένα άλλο όνομα...

Tony Levin.

Και για κακή παραγωγή...

Venom.

άσε το california jam είναι πονεμένη ιστορία...το έχω και σε βίντεο. συμφωνώ ότι στο εν λόγω live η φωνή του hughes είναι απαίσια, όμως ακόμα χειρότερη είναι η φωνή του coverdale.πρώτη περιοδεία με το συγκρότημα στην αμερική και τραγουδάει λες και έχει βαμβάκι στο στόμα.επίσης πρέπει να δεισ το blackmore να κάνει τις απίστευτες βλακείες έπί σκήνης προσπαθώντας να μιμηθεί hendrix(ναι για καψίματα ενισχυτών και σπασίματα κιθάρων μιλάω).κατ εμε αυτό το live δεν έπρεπε να κυκλοφορήσει ποτέ...το υλικό υπήρχε άλλωστε και στο made in europe

στο medusa o hughes είναι αγνώριστος...όταν είχε κυκλοφορήσει ο δίσκος ειχε πάρει καλές κριτικές...καθαρό hard rock...δοκίμασε και θα με θυμηθείς

όλα τα progressive συγκροτήματα του 70 είχαν κρυστάλλινες παραγωγές...
η αλήθεια είναι ότι δεν πολύ έχω επαφή με elp, θα δοκιμάσω και θα σου πω την άποψη μου...φαντάζομαι ότι οι παραγωγές τους θα θυμίζουν yes και king crimson εποχής red(κάνω λάθος;)

όντως τόσο το machine head όσο και το calling card έχουν ένα ξερό ήχο που σου δίνει την αίσθηση ότι είσαι παρόν.κορυφαίοι δίσκοι με το δικό τους στίγμα στην ιστορία του rock.

φοβεροί μουσικοί από τεχνικής απόψεως(από συνθετικής έτσι και έτσι) ήταν και οι rush, τύμπανα από άλλο πλανήτη και κιθάρα μια ορχήστρα μόνη της.

πάντως όπως έχω αναφέρει με έχουν κουράσει λίγο αυτά τα ακούσματα και πειραματίζομαι με νεότερα χωρίς πολλά solo και δεξιοτεχνίες αλλά με αυθορμητισμό και δύναμη.

άσχετο... φοβερή ελληνική παραγωγή είναι το γραμμές των οριζόντων του Μικρουτσικού...κάθε φορά που το ακούω μένω άφωνος από το ηχητικό αποτέλεσμα

Οι παραγωγές των ELP θυμίζουν κάτι ανάμεσα σε Yes και Pink Floyd από πλευράς καθαρότητας ήχου, ενώ το μουσικό τους στίγμα είναι περίεργο. Πολύ έντονες κλασσικές επιρροές, τζαζ κλπ όλα μέσα.

Τα παλαβά του Blackmore στο California Jam (στο οποίο συμμετείχαν και οι ELP) ήταν ήδη γνωστά και τα ζητούσε κι ο ατζέντης του συγκροτήματος. Όχι μόνο τίναξε στον αέρα ενισχυτή με όλα τα κυκλώματα μέσα και εν λειτουργία, αλλά έσπασε και μια κάμερα καναλιού. Ήταν πολύ εκνευρισμένος εκείνη την ημέρα με έναν promoter της συναυλίας. Ε, δεν τον βρήκε επί σκηνής, ξέσπασε αλλού.

Ηχητικό αποτέλεσμα τόσο 'in your face' όσο στο 'Calling Card' και στο 'Machine Head' μόνο στο live 1999 των Socrates άκουσα. Ήταν τρομερό, σα να ήμουν πάνω στη σκηνή με το συγκρότημα. ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ.

Επανερχόμενος στο California Jam, ήταν νομίζω η πρώτη εμφάνιση της σύνθεσης Mk. III των DP (με Coverdale και Hughes). Και δεν ξέρω, αλλά με τους DP ο Hughes πάντα είχε μια φωνή που έλεγες 'καλά, τι τρέχει μ'αυτόν;' Στο 'Space Truckin'' στο California Jam, αλλά και στο 'Hold On' (από το 'Stormbringer') ακουγόταν λες και τον βίαζες με καρπούζι.

Πρόσεξε τώρα playlist να πάθεις (για να κουτρουβαλάς βουνά και να πας παντού ΜΟΝΟ με το πλάι):

1. Motorcycle Driver - Joe Satriani
2. Careful With That Axe, Eugene - Pink Floyd
3. One Of These Days - Pink Floyd
4. Where Eagles Dare - Iron Maiden
5. Outcast - Mike Oldfield
6. Still I'm Sad - Rainbow (από το Rainbow On Stage)
7. Lady Fantasy - Camel
8. YYZ (live) - Rush (από το Exit Stage Left)
9. Pavillion/Venus Reprise - Eric Johnson
10. The Barbarian - ELP
11. Vrooom - King Crimson
12. Shapes Of Things To Come - Gary Moore (από το Victims Of The Future)
13. Tarot Woman -- Run With The Wolf -- Stargazer -- Light In The Black - Rainbow
14. Highway Star - Deep Purple
15. Wherever I May Roam - Metallica
16. Five Miles Out - Mike Oldfield
17. Desert Rose - Eric Johnson
18. Hell's Bells - AC/DC
19. Assassing - Marillion
20. Dreamline - Rush
21. A New Day Yesterday - Jethro Tull (BBC Sessions)
22. Secret Agent - Rory Gallagher
23. Born To Be Wild - Steppenwolf
24. Run Like Hell - Pink Floyd
25. Sledgehammer - Peter Gabriel
26. High Landrons - Eric Johnson
27. It's My Life - Animals
28. When The Music's Over - Doors
29. Over The Hills And Far Away - Nightwish
30. Kalashnikov - Goran Bregovic
31. Fly Like An Eagle - Neville Brothers
32. Hooks In You - Marillion
33. Information High - Yoko Kanno (φωνητικά Akino Arai)
34. Dogfighter - Kentaroh Haneda
35. Fate's Arrow - Kentaroh Haneda
36. Top Gun Anthem - Harold Faltermeyer with Steve Stevens
37. Ace Of Spades - Motorhead
38. Persuasion - Santana
39. Voodoo Chile (Slight Return) - Jimi Hendrix
40. Driving The Last Spike - Genesis
41. Tarkus - ELP
42. Karn Evil 9 - ELP
43. Get Back - Beatles
44. Let Me Roll It - Paul McCartney and Wings
45. Young Lust - Pink Floyd
46. Astronomy Domine - Pink Floyd
47. Big Guns - Rory Gallagher
48. Pictures At An Exhibition - ELP
49. Sleepless - King Crimson
50. U Bring Me Down - Asia

Κι όλα αυτά στη διαπασών, κάνοντας ένα βουνίσιο στροφιλίκι πάνω από 300 χιλιόμετρα και με το συνοδηγό να έχει αλλάξει σώβρακο τουλάχιστον πέντε φορές απ'την τρομάρα του...

Ο χρήστης alekos2004 έγραψε:

σε παρακαλώ γίνε λίγο πιο σαφής.

Πραγματικα δεν εχω να πω κατι τα ειπατε πολυ καλα και οι 2 παραπανω!
Ισως παρερμηνεψα τα λογια σου!!

Ξεχασατε ομως τον ΘΕΟ μπασιστα Burton ας ειναι καλα εκει που βρισκεται και τον ΥΠΕΡΤΑΤΟ Harris (ασχετο αν σε μερικους δεν αρεσει καθολου)!
Οπως και τον μπασιστα τον DReam Theater (μου διαφευγει το ονομα) καθως και τον RATM (επισης)!

Ο μπασσίστας των Primus (Les Claypool) είναι πάρα πολύ καλός.

Ο χρήστης dartman1980 έγραψε:
......και τον ΥΠΕΡΤΑΤΟ Harris (ασχετο αν σε μερικους δεν αρεσει καθολου)!
Οπως και τον μπασιστα τον DReam Theater (μου διαφευγει το ονομα).....

Για τον Steve Harris, συμφωνώ και επαυξάνω!

Των Dream Theater είναι ο John Myung, και όπως έχει πει και ο ίδιος, μία απο τις επιρrοές του είναι ο Steve Harris!

Το ξέρετε ότι σε πολλά κομμάτια των Pink Floyd στις ηχογραφήσεις μπάσσο έπαιζε ο Gilmour, γιατί ο Waters τα έβρισκε μπαστούνια;

παραθέτω ένα διkό μου tracklist χωρίς σειρά προτεραιότηtας

1.rainbow live in germany
2.made in japan-deep purple
3.how many more times, dazed and confused-led zeppelin
4.lady fantasy, rhayader-camel
5.thick as a brick-a passion play(αστα να παίζουν με τις ώρες)-jethro tull
6stairway to the stars, then on came the last days of may-boc
7.philby, bad penny-gallagher
8.july morning(live)-uriah heep
9.turn the page-bob seger and the silver bullet band
10.black dog-babe ruth
11.moonage dream, the width of a circle-bowie
12.cortez the killer-neil young
13.come together(θεωρώ τον paul κορυφαίο μπασσίστα)
14.gimme shelter-rolling stones
15.why not-gentle giant
16.maisie-syd barrett
17.mrs vandebilt-wings(το band on the run ανεπαναληπτος δίσκος)
18.I need you-lynyrd skynyrd
19.got to give it up-thin lizzy
20.slow train-bob Dylan
21.ma-rare earth
22.baba o riley-who
23.ghost story-pal (paice ashton lord)
24.fire and water-free
25.in the gallery-dire straits
26.Havana affair-ramones διασκευασμένοι από red hot chil
27.butterfly collector-the jam
28.gimme danger-iggy and the stooges
29.tom sawyer-rush
30.the rover-led zeppelin
31.throw down the sword-wishbone ash
32.Indian rope man-julie driscoll,brian auger & the trinity
33.time of the season-the zombies
34.I m goin down-jeff beck
35.death or glory-the clash
36.Spanish train-chris de burgh

Αυτά προς το παρόν...θα επανέλθω με πιο προσφατα κομμάτια. Skullone θα πειραμάτιστώ με όσα κομμάτια ανέφερες και δε γνωρίζω.Να θέσω νέο θέμα; Προτιμήσεις σε drummers.(δε λέω για κιθάρα γιατί δε τελείωνουμε ποτέ)

Ωραίο tracklist! Πολύ καλό! Πρέπει να τα βρω αυτά τα κομμάτια!

Προτιμήσεις σε ντράμμερ τώρα...

1. Carl Palmer
2. Το κατά καιρούς μέρος κρουστών του συγκροτήματος του Santana
3. Cozy Powell
4. Ian Paice
5. O δικός μας ο Τρανταλίδης, από τους Socrates

παιδιά γράψτε και τα δύο tracklist σε mp3 και δώστε τα και σε μας τους παντρεμένους που έχουμε λεφτά μόνο για γάλατα

Καθως drummer ασχολουμε εδο και 6 χρονια

εχω να πω οτι ενας και μοναδικος και θεος

IAN PAICE

μη ξεχναμε την τυμπανομηχανη Lompardo ομως

καθως και αγνωστους Jazzistes αραπιδες καθηγητες του οργανου!!!!

και Cozy Powell!!!

Δοκίμασε και τον Carl Palmer. Επίσης, κι ο Bill Bruford είναι εξαιρετικός.

Ok τώρα εγώ:

1.ian paice: Πρώτη αγάπη και παντοτινή

2.cozy powell:στο live in germany(δε ξέρω εαν έχει κυκλοφορήσει Ελλάδα,μου το είχε φέρει φίλος από αγγλια) μετά το σόλο στα πλήκτρα στο still i m sad ακολουθεί το πιο ρυθμικό σόλο drums από τον cozy που έχω ακούσει ποτέ

3.john bonham
4.keith moon

έχω την εντύπωση ότι οι δύο τελευταίοι θεωρούνται οι κορυφαίοι του κλασικού ροκ. Για τον bonham μπορώ να συμφωνήσω για τον moon όμως όχι.πάντως πιστεύω ότι σε λιγότερο γνωστα συγκροτήματα υπήρχαν εκπληκτικοί drummers.

αλήθεια μπορούμε να κάνουμε κάτι για ανταλλάγή μουσικών αρχείων από εδω μέσα, εαν ναι ενημερώστε με.δυστυχώς οι τιμές είναι πλέον στα υψη και οι εποχές που αγοραζα ντουζίνες τα cd έχουν περάσει ανεπιστρεπτί

και τώρα η επόμενη (κλασική) ερώτηση:
δέκα δίσκους που θα παίρνατε μαζί σε ένα ερημονήσι τόσο ελληνικούς όσο και ξένους ανεξαρτήτως κατηγορίας

Κάντους καλύτερα πέντε χιλιάδες δέκα...

1. metallica - Kill em'all
2. metallica - Ride the lighting
3. metallica - Master of puppets
4. metallica - And justice for all
5. metallica - metallica
6. metallica - garage days
7. iced earth - stormrider
8. iced earth - alive in athens
9. iced earth - horror show
10. iron maiden - best of the beast

Y.Γ. Μη πει κανεις οτι ειμαι κολημενος με τους METALLICA θα του φαω το λαρυγγι

Αν εξαιρέσεις ότι μετά την ιστορία με το Napster γίνανε ξεπουλημένες λαχουρένιες ρόμπες, καλοί είναι.