Πριν αρκετά χρόνια, όταν κυνηγούσα τα 53 ψηλότερα βουνά της Ελλάδας, είχα ανέβει με έναν φίλο στο Καταφίδι, την ψηλότερη κορυφή των Τζουμέρκων. Γιατί ο αριθμός 53 θα αναρωτηθείτε εύλογα. 53 είναι τα βουνά της Ελλάδας που έχουν υψόμετρο άνω των 2.000m και ήταν ο 1ος μεγάλος στόχος μου. Αργότερα αποφάσισα να ανέβω στα 200 ψηλότερα τα οποία είναι διασκορπισμένα παντού. Εκείνη τη μέρα λοιπόν κατεβαίνοντας από το Καταφίδι, ο φίλος μου είχε μιλήσει για έναν γνωστό του που σκοτώθηκε στο Αόρατο Μονοπάτι το οποίο βρισκόταν σχεδόν σε οπτική επαφή από εμάς. Εκείνη τη μέρα υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι κάποια στιγμή θα επιστρέψω για να δω και να περπατήσω αυτό το Αόρατο Μονοπάτι. Αυτή είναι η σύντομη ιστορία του πως γεννήθηκε το κίνητρο για να κάνω τόσο μεγάλη και σχετικά δύσκολη εξόρμηση.

Φυσικά ως συνήθως κινήθηκα μέσω παλιάς εθνικής οδού αλλά προσέγγισα από ανατολικά καθώς στα δυτικά έμεινα 10 μέρες και δεν ήθελα να κάνω ξανά τους ίδιους δρόμους. Έτσι ανέβηκα στην Πύλη και μέσω Μεσοχώρας έφτασα στον Καταρράκτη Άρτας.

Απο εκεί πήρα τον δρόμο που οδηγεί στο καταφύγιο Καταρράκτη. Έχω προλάβει τον δρόμο τόσο χάλια που δεν έφτανε καν εκεί, ήταν πολύ χάλια. Πλέον έχει στρωθεί άσφαλτος στο μεγαλύτερο τμήμα του. Εξέλιξη!

Youtube Video

Πίσω το επιβλητικό Καταφίδι, ακριβώς πάνω από το Qashqai. Είναι η ψηλότερη κορυφή αν και οι όγκοι αριστερά δείχνουν ψηλότερη από αυτήν την οπτική γωνία.

Ξεκινάω το ανηφορικό μονοπάτι.

Διακρίνεται το λεγόμενο πάσο του Καταφιδίου που οδηγεί στα Θεοδώριανα.

Απέναντι βρίσκεται το πολύ μακρύ Ξεροβούνι, αρκετά χαμηλότερο από τα Τζουμέρκα φυσικά αλλά μέσα στα 200 ψηλότερα βουνά της Ελλάδας.

Το μονοπάτι τραβερσάρει τις πλαγιές.

Χαμηλά ο Καταρράκτης.

Διακρίνεται ο ποταμός Άραχθος ο οποίος εκβάλλει στη Λίμνη Πουρναρίου. Δε διακρίνεται η λίμνη από εδώ, από το Καταφίδι θυμάμαι φαινόταν.

Συνεχίζοντας την τραβέρσα.

Οι κομμένες πλαγιές εδώ ονομάζονται Σχισμένο Λιθάρι για ευνόητους λόγους.

Σε πολλά σημεία το μονοπάτι με πάει ψηλότερα.

Ποτέ δε σταματά να με εντυπωσιάζει αυτό το βουνό.

Αυτή η πέτρινη ''μορφή΄΄ μου τράβηξε το ενδιαφέρον γιατί κάτι μου θυμίζει από ταινία επιστημονικής φαντασίας ή από κάποιο παιχνίδι. Βοηθήστε βρε παιδιά! Σας θυμίζει τίποτα?

Έχοντας κερδίσει ύψος το πάσο Καταφιδίου διακρίνεται καλύτερα.

Έχοντας φάει περίπου 45 λεπτά φτάνω σε ένα ακόμα δυνατό ανηφορικό κομμάτι. Δυστυχώς δεν είμαι σε καλή κατάσταση καθώς έχω αραιώσει από τις απαιτητικές αναβάσεις εδώ και καιρό. Η ψυχή ήθελε να με ανεβάσει γρήγορα αλλά το σώμα δεν ακολουθούσε.

Έχοντας φτάσει στο Αόρατο Μονοπάτι ή τη Σκάλα Σταμάτη όπως είναι η ακριβής ονομασία του. Υποτίθεται ότι το μονοπάτι πάει αριστερά αλλά ευρισκόμενος κάποιος σε αυτή τη θέση, μάλλον το θεωρεί απίθανο.

Youtube Video

Πράγματι είναι Αόρατο το μονοπάτι όπως σωστά επισημαίνεται στην ορειβατική αργκό.

Έχοντας εισέλθει στο μονοπάτι. Πραγματικά αν καταρρεύσει ένα μικρό σημείο στην αρχή του θα είναι αδύνατον να το προσεγγίσει κάποιος χωρίς εξοπλισμό.

Σίγουρα το χειμώνα θα είναι πολύ επικίνδυνο. Δε μου κάνει εντύπωση η απώλεια του γνωστού του φίλου μου.

Κοιτώντας πίσω. Μέχρι και απο εδώ που το βλέπω, αναρωτιέμαι από που πέρασα.

Εδώ στο τέλος του Αόρατου Μονοπατιού το οποίο φυσικά συνεχίζει προς ένα οροπέδιο που βρίσκεται ψηλότερα, τη Μπρέσενα. Μετά υπάρχουν διάφορες επιλογές. Εμένα στόχος μου ήταν αυτός, οδήγησα 450km για να κάνω ακριβώς αυτό που έκανα. Φυσικά η εξόρμηση δεν είχε τελειώσει εκεί.

Επιστροφή στο καταφύγιο και χωμάτινη συνέχεια της εξόρμησης με νότια κατεύθυνση στις δυτικές πλαγιές των Τζουμέρκων μέχρι τη θέση Παλιοκόπρι. Εντυπωσιακά τα Νοχτάρια το 8ο λεπτό του βίντεο.

Youtube Video

Φυσικά δεν επέλεξα τυχαία τη συγκεκριμένη τοποθεσία. Απώτερος στόχος μου ήταν να ανέβω στο Τσουγκάνι Ράμιας μέσα από αλεπάλληλες σαθρές φουρκέτες υψηλής κλίσης.

Youtube Video

Το Τσουγκάνι στις τοπικές διαλέκτους σήμαινε ''απότομη πλαγιά βράχου ή βουνού''. Η τοποθεσία φυσικά δεν ανταποκρίνεται στην ονομασία αυτή καθώς πρόκειται για ένα ήπιο οροπέδιο, με κάποιες παλιές στάνες και κάποια θεμέλια παλιών οχυρώσεων. Πιθανότατα η ονομασία να οφείλεται στις κάθετες πλαγιές των δυτικών Τζουμέρκων που βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής. Παράξενο είναι ότι στους ορειβατικούς χάρτες η τοποθεσία αυτή ονομάζεται Τσουκάλι, το οποίο από τους βυζαντινούς χρόνους είναι το πήλινο μαγειρικό σκεύος. Σε κάθε περίπτωση η διαδρομή αλλά και η τοποθεσία είναι εντυπωσιακές.

Υπάρχουν θεμέλια τείχους που εκτείνεται για σχεδόν 500m. Δεν έχω ιδέα από πότε είναι, σίγουρα δεν είναι αρχαίο.

Στην κορυφή του υψώματος υπήρχαν και ερείπια παλιού χτίσματος, μάλλον στάνης.

Κατάβαση στο Παλιοκόπρι και συνέχιση της χωμάτινης διαδρομής μέχρι τον Άγιο Γεώργιο.

Συνάντησα το παρεκκλήσι του Πάτερ Κοσμά. Διακρίνεται ένα από τα σπάνια δάση Μαλόκεδρων τα οποία κάποτε ήταν πιο διαδεδομένα στη χώρα.

Η ώρα είχε κάπως περάσει για να γυρίσω σχετικά νωρίς στην Αθήνα. Όμως είχα στοχεύσει και μια τρομερή διαδρομή στα νότια Τζουμέρκα που δεν είχα κάνει. Ένα μικρό κομμάτι της μέχρι κάποιες κεραίες έδειχνε να έχει ασφαλτοστρωθεί πρόσφατα.

Ακόμα μια αιχμηρή κορυφή. Όταν βλέπετε αιχμηρά βουνά να ξέρετε ότι είναι έφηβοι μπροστά στα βουνά με ήπιες κορυφογραμμές.

Διαδρομή καταπληκτική όπως αναμενόταν!

Youtube Video

Αρκετές στάνες και ζωντανά στην περιοχή. Για πόσο όμως?

Θαυμάστε τοπία!

Εδώ κάπου μπερδεύτηκα γιατί ο δρόμος για την Αετοφωλιά περνούσε ακριβώς μέσα από μια στάνη.

Τρομερή θέα σχεδόν στα 1900m ύψος

Βρήκα το δρόμο που συνέχιζε από τη στάνη. Ο οποίος στα τελευταία 3 χιλιόμετρα χειροτέρεψε καθώς δε χρησιμοποιείται για πολλά χρόνια.

Τα λόγια είναι περιττά πιστεύω...

Έφτασα στην τελευταία παλιά καλύβα στα 2.000m υψόμετρο κάτω από την κορυφή Ρουίστα στα (2.199m)

H θέα ήταν φανταστική από εκεί ψηλά.

Εσωτερικά της καλύβας η οποία στέκει αγέρωχη εκεί στα ψηλά.

Από εκεί κατέβηκα ξανά χαμηλότερα καθώς η διαδρομή είναι αδιέξοδη και από τις κεραίες που συνάντησα ανεβαίνοντας, κατέβηκα από μια άλλη πολύ όμορφη χωμάτινη διαδρομή στο Αθαμάνιο!

Από εκεί βγήκα ξανά μέσω Μεσοχώρας στην Πύλη και επέστρεψα. Παρόλο που είχα αυτοκίνητα στο παρελθόν, δεν πίστευα ποτέ πως θα υπάρξει όχημα που να μου προσφέρει ανάλογη ευχαρίστηση με τις μοτοσυκλέτες (σε all around φάση φυσικά όχι σε απόλυτα νούμερα). Κάτι η τετρακίνηση, κάτι το γενικότερο στήσιμο του Qashqai, το βρίσκω απολαυστικότατο στις στροφές και με κινεί ταχύτατα και αβίαστα σε διαδρομές που πίστευα ότι θα με κούραζε το οτιδήποτε με 4 τροχούς. Αν συμπεριλάβω στην εξίσωση τα σημεία που με πάει ξεκούραστα όπως και ένα on off δίτροχο, τότε το παζλ ολοκληρώνεται άριστα. Δεν το περίμενα για να είμαι ειλικρινής και είναι μια ευχάριστη έκπληξη για μένα. Ίσως σαν φανατικός μοτοσυκλετιστής να είχα υποτιμήσει κάπως τα αυτοκίνητα στο σύνολό τους.

Να είστε όλοι καλά και τα λέμε την επόμενη φορά!

@piliourits said in Τζουμέρκα- Αόρατο Μονοπάτι- Αετοφωλιά 25-8-2024:

Στην περιοχή γενικά, αυτό που είδα φέτος είναι ότι χωματόδρομοι τετοι παρατημένοι επί δεκαετίες, σχεδόν χαμένη η χάραξη τους, ξαφνικά ζωντάνεψαν, πέρασαν μηχανήματα, φάρδυναν, στήθηκαν κάτι φράχτες στη μέση του πουθενά και κορμοδεσιες στις όχθες τους... ανεμογεννήτριες μυρίζει, οπότε έχετε κατά νου πως θα αλλάξουν πολύ αυτά τα τοπία στο μέλλον.

Είχε εγκριθεί κάποιο κονδύλι από όσο είχα διαβάσει για ανάδειξη της περιοχής. Είχαν πιέσει οι φορείς της περιοχής που με τη σειρά τους πιέστηκαν από τους ντόπιους. Εύχομαι να μη σκεφτεί καν κάποιος αυτό που έγραψες. Ήδη τα νεύρα μου έχουν γίνει κρόσια από τη μέρα που διάβασα για τις σχεδόν 80 ανεμογεννήτριες που πάνε να βάλουν στο Μενοίκιο όρος της Δράμας το οποίο έχει μια από τις ιδιαίτερες κορυφογραμμές που έχω δει στα βουνά. Κάτι σαν ορεινή έρημος! Και οι πανηλίθιοι πάνε να το καταστρέψουν και αυτό! Πραγματικά το θέατρο του παραλόγου!