Νομίζω ότι έχω αποφύγει να γράψω εδώ τόσο καιρό, λόγω συναισθηματικής φόρτισης αυτή την περίοδο...
Ήμουν και είμαι αντίθετος στο γάμο. Ο γάμος έχει έναν ουσιαστικό σκοπό:
Να περιβάλλει την οικογένεια με τη νομιμοποίηση ενός επίσημου και κοινωνικά αποδεκτού θεσμού, ώστε η συμβίωση δύο ατόμων και τα παιδιά αυτών να γίνουν αποδεκτά από ορισμένους ανεγκέφαλους που ασχολούνται ακόμα με τύπους και όχι με ουσία.
Δεν θα ανοίξω καν το θέμα της εκκλησίας γιατί το έχουμε συζητήσει αλλού.
Θεωρώ ότι ο γάμος είναι ένα ανόητο πανηγύρι που έχει μάλιστα πάρει πολύ 'γραφική' μορφή τα τελευταία χρόνια, γίνεται προς τέρψην συγγενών (μακρινών συνήθως) και φυσικά προς οικονομική απομύζηση των γονέων, εάν το ζευγάρι είναι νέο σε ηλικία.
Παρόλα αυτά, σε πολλά σημεία της χώρας μας οι κοινωνίες είναι ακόμα παραδοσιακές. Έτσι ο γάμος θεωρείται εκεί κάτι σημαντικό, ένα 'δέσιμο'.
Εγώ παιδιά δεν θέλω. Η δουλειά μου δεν μου αφήνει χρόνο για σχέση, πολλώ μάλλον για γάμο. Τα χρήματα δεν είναι τόσα ώστε να συντηρούν ολόκληρη οικογένεια. Άρα, προς τι να κάνω τέτοια κίνηση;
Είμαι 27 ετών. Η δέσμευση αυτή τη στιγμή με τρομάζει. Γιατί αναγνωρίζω στον εαυτό μου ότι δεν είμαι αξιόπιστος.
Σκέφτομαι όμως, πως όταν θα είμαι 67, 77 ή και 87, θα θέλω μία συντροφιά με την οποία να έχω ζήσει πολλά χρόνια, να έχουμε πολλά να μας ενώνουν. Γνωρίζω πως δεν θα την έχω, κατά το μάλλον ή ήττον.
Πάντως η μοναξιά είναι καλή και άγια, μόνο όταν είναι επιλογή.
(natasha.n, πότε πρόλαβες και είχες 2 διαζύγια;;; Τι ηλικία έχεις; )