Σκεφτήκαμε με την αγάπη μου, να κάνουμε μία εκδρομή στην Εύβοια.
Μένουμε, που μένουμε στην Ερέτρια για τις διακοπές μας, γιατί να μην πάμε, λέμε, μέχρι την αντίπερα ακτή της Εύβοιας, που βλέπει Αιγαίο, και όπως και να το δούμε, έχει και πιο ωραίες παραλίες, από αυτές του Ευβοικού.

Ετοιμάζουμε τα πράγματά μας, μη φανταστείτε τίποτα φοβερό, πετσέτες, ένα νάυλον ψυγειάκι, που είχα την ηλίθια ιδέα, να βάλω μέσα και ντομάτες (και ήξερα ότι έχει όλο στροφές η διαδρομή, και ήξερα ότι δε θα πήγαινα αργά...), σε ένα πλαστικό σκεύος, το οποίο όμως δεν έκλεινε και πολύ καλά, φτιάξαμε και σάντουιτς, πήρα και μια μπύρα, νερά και φύγαμε...

Έχουν φτιάξει πρόσφατα έναν καταπληκτικό δρόμο, που ξεκινάει 1 χιλιόμετρο μετά την επίσης καινούργια πλατεία της Ερέτριας, στρίβεις αριστερά, ακολουθεί απίστευτο στροφιλίκι, που θα το παρομοίαζες με ασφαλτοστρωμένο Pikes Peak, που σύμφωνα με την πινακίδα σε βγάζει σε Θεολόγο, Στενή Ευβοίας και Χιλιαδού. Στη Χιλιαδού λοιπόν, είχα πάει και μικρότερος με τους γονείς και μ άρεσε, οπότε βάλαμε τιμόνι για κει..

Μετά το Pikes Peak, ακολουθεί ένα κομμάτι θεόστενου δρόμου, θεογλίστερου, που το αμάξι ολισθαίνει διαρκώς, αμά είσαι και τυχερός και η συνοδηγός σου δε γκρινιάζει-ζαλίζεται-ουρλιάζει-θέλει-να-κατέβει, το απολαμβάνεις...

Τέλος πάντων μετά από 50 χιλιόμετρα ασφάλτου, κανά-δυο χωριά, και την γνωστή μυρωδιά κάμμενου τακακιού, βλέπουμε πινακίδα 'προς Χιλιαδού' γραμμένη στο χέρι, χωρίς χιλιομετρική ένδειξη.

Εντάξει, μη θυμώνεις λέω από μέσα μου, πατημένος φάινεται ο χωματόδρομος, μη χαλάσεις τη διάθεσή σου, ήλπιζα ότι δεν θα ήταν και πολύ μακρύς και ότι όλα θα πήγαιναν καλά.
Ρίχνω την ταχύτητά μου στα 5km/h, βάζουμε και μουσική και συνεχίζουμε με το ασφάλτινο μας αυτοκίνητο στο χωματόδρομο.

Ο οποίος αποδείχθηκε 15 ολόκληρα χιλιόμετρα και πέρναγε από δύο χωριά.

Στο γυρισμό δε, θέλοντας να πάμε προς Κύμη, αναγκαστικά περάσαμε πάλι από τον ίδιο χωματόδρομο. Δεν υπήρχε ίχνος πίσσας, μέχρι το Μετόχι, ένα χωριό, που απέχει από την Κύμη γύρω στα 20 χιλιόμετρα. Δηλαδή από Χιλιαδού, που σημειωτέον θα μπορούσε να είναι πόλος έλξης πολλών τουριστών, μέχρι το Μετόχι ήταν 14 περίπου χιλιόμετρα χώμα, και μετά άρχιζε η άσφαλτος μέχρι την Κύμη.

Σήμανση μηδαμινή.

Για αυτό (και για άλλα πολλά) μισώ αυτό το μπουρδέλο το κράτος, και δεν θα πάψω ποτέ να το βλέπω σαν τον μεγαλύτερο εχθρό μου. Γιατί πρώτο αυτό με έχει γραμμένο και με υπονομεύει.

Είναι ανεπίτρεπτο μία έστω μικρή περιοχή της Ελλάδας, που συνδέει μάλιστα αρκετά χωριά, να παραμένει χωρίς οδικό δίκτυο, χωρίς σήμανση και χωρίς ηλεκτροφωτισμό! Τίποτα δεν έχει αλλάξει, αν το σκεφτείτε, από τη δεκαετία του '50.

Και ως γνωστόν το οδικό δίκτυο, και ο φωτισμός, θεωρούνται οι βασικοί στόχοι, παγκοσμίως, στη διαδικασία εκσυγχρονισμού ενός κράτους.

Σκεφτήκαμε με την αγάπη μου, να κάνουμε μία εκδρομή στην Εύβοια.
Μένουμε, που μένουμε στην Ερέτρια για τις διακοπές μας, γιατί να μην πάμε, λέμε, μέχρι την αντίπερα ακτή της Εύβοιας, που βλέπει Αιγαίο, και όπως και να το δούμε, έχει και πιο ωραίες παραλίες, από αυτές του Ευβοικού.

Ετοιμάζουμε τα πράγματά μας, μη φανταστείτε τίποτα φοβερό, πετσέτες, ένα νάυλον ψυγειάκι, που είχα την ηλίθια ιδέα, να βάλω μέσα και ντομάτες (και ήξερα ότι έχει όλο στροφές η διαδρομή, και ήξερα ότι δε θα πήγαινα αργά...), σε ένα πλαστικό σκεύος, το οποίο όμως δεν έκλεινε και πολύ καλά, φτιάξαμε και σάντουιτς, πήρα και μια μπύρα, νερά και φύγαμε...

Έχουν φτιάξει πρόσφατα έναν καταπληκτικό δρόμο, που ξεκινάει 1 χιλιόμετρο μετά την επίσης καινούργια πλατεία της Ερέτριας, στρίβεις αριστερά, ακολουθεί απίστευτο στροφιλίκι, που θα το παρομοίαζες με ασφαλτοστρωμένο Pikes Peak, που σύμφωνα με την πινακίδα σε βγάζει σε Θεολόγο, Στενή Ευβοίας και Χιλιαδού. Στη Χιλιαδού λοιπόν, είχα πάει και μικρότερος με τους γονείς και μ άρεσε, οπότε βάλαμε τιμόνι για κει..

Μετά το Pikes Peak, ακολουθεί ένα κομμάτι θεόστενου δρόμου, θεογλίστερου, που το αμάξι ολισθαίνει διαρκώς, αμά είσαι και τυχερός και η συνοδηγός σου δε γκρινιάζει-ζαλίζεται-ουρλιάζει-θέλει-να-κατέβει, το απολαμβάνεις...

Τέλος πάντων μετά από 50 χιλιόμετρα ασφάλτου, κανά-δυο χωριά, και την γνωστή μυρωδιά κάμμενου τακακιού, βλέπουμε πινακίδα 'προς Χιλιαδού' γραμμένη στο χέρι, χωρίς χιλιομετρική ένδειξη.

Εντάξει, μη θυμώνεις λέω από μέσα μου, πατημένος φάινεται ο χωματόδρομος, μη χαλάσεις τη διάθεσή σου, ήλπιζα ότι δεν θα ήταν και πολύ μακρύς και ότι όλα θα πήγαιναν καλά.
Ρίχνω την ταχύτητά μου στα 5km/h, βάζουμε και μουσική και συνεχίζουμε με το ασφάλτινο μας αυτοκίνητο στο χωματόδρομο.

Ο οποίος αποδείχθηκε 15 ολόκληρα χιλιόμετρα και πέρναγε από δύο χωριά.

Στο γυρισμό δε, θέλοντας να πάμε προς Κύμη, αναγκαστικά περάσαμε πάλι από τον ίδιο χωματόδρομο. Δεν υπήρχε ίχνος πίσσας, μέχρι το Μετόχι, ένα χωριό, που απέχει από την Κύμη γύρω στα 20 χιλιόμετρα. Δηλαδή από Χιλιαδού, που σημειωτέον θα μπορούσε να είναι πόλος έλξης πολλών τουριστών, μέχρι το Μετόχι ήταν 14 περίπου χιλιόμετρα χώμα, και μετά άρχιζε η άσφαλτος μέχρι την Κύμη.

Σήμανση μηδαμινή.

Για αυτό (και για άλλα πολλά) μισώ αυτό το μπουρδέλο το κράτος, και δεν θα πάψω ποτέ να το βλέπω σαν τον μεγαλύτερο εχθρό μου. Γιατί πρώτο αυτό με έχει γραμμένο και με υπονομεύει.

Είναι ανεπίτρεπτο μία έστω μικρή περιοχή της Ελλάδας, που συνδέει μάλιστα αρκετά χωριά, να παραμένει χωρίς οδικό δίκτυο, χωρίς σήμανση και χωρίς ηλεκτροφωτισμό! Τίποτα δεν έχει αλλάξει, αν το σκεφτείτε, από τη δεκαετία του '50.

Και ως γνωστόν το οδικό δίκτυο, και ο φωτισμός, θεωρούνται οι βασικοί στόχοι, παγκοσμίως, στη διαδικασία εκσυγχρονισμού ενός κράτους.

Σκεφτήκαμε με την αγάπη μου, να κάνουμε μία εκδρομή στην Εύβοια.
Μένουμε, που μένουμε στην Ερέτρια για τις διακοπές μας, γιατί να μην πάμε, λέμε, μέχρι την αντίπερα ακτή της Εύβοιας, που βλέπει Αιγαίο, και όπως και να το δούμε, έχει και πιο ωραίες παραλίες, από αυτές του Ευβοικού.

Ετοιμάζουμε τα πράγματά μας, μη φανταστείτε τίποτα φοβερό, πετσέτες, ένα νάυλον ψυγειάκι, που είχα την ηλίθια ιδέα, να βάλω μέσα και ντομάτες (και ήξερα ότι έχει όλο στροφές η διαδρομή, και ήξερα ότι δε θα πήγαινα αργά...), σε ένα πλαστικό σκεύος, το οποίο όμως δεν έκλεινε και πολύ καλά, φτιάξαμε και σάντουιτς, πήρα και μια μπύρα, νερά και φύγαμε...

Έχουν φτιάξει πρόσφατα έναν καταπληκτικό δρόμο, που ξεκινάει 1 χιλιόμετρο μετά την επίσης καινούργια πλατεία της Ερέτριας, στρίβεις αριστερά, ακολουθεί απίστευτο στροφιλίκι, που θα το παρομοίαζες με ασφαλτοστρωμένο Pikes Peak, που σύμφωνα με την πινακίδα σε βγάζει σε Θεολόγο, Στενή Ευβοίας και Χιλιαδού. Στη Χιλιαδού λοιπόν, είχα πάει και μικρότερος με τους γονείς και μ άρεσε, οπότε βάλαμε τιμόνι για κει..

Μετά το Pikes Peak, ακολουθεί ένα κομμάτι θεόστενου δρόμου, θεογλίστερου, που το αμάξι ολισθαίνει διαρκώς, αμά είσαι και τυχερός και η συνοδηγός σου δε γκρινιάζει-ζαλίζεται-ουρλιάζει-θέλει-να-κατέβει, το απολαμβάνεις...

Τέλος πάντων μετά από 50 χιλιόμετρα ασφάλτου, κανά-δυο χωριά, και την γνωστή μυρωδιά κάμμενου τακακιού, βλέπουμε πινακίδα 'προς Χιλιαδού' γραμμένη στο χέρι, χωρίς χιλιομετρική ένδειξη.

Εντάξει, μη θυμώνεις λέω από μέσα μου, πατημένος φάινεται ο χωματόδρομος, μη χαλάσεις τη διάθεσή σου, ήλπιζα ότι δεν θα ήταν και πολύ μακρύς και ότι όλα θα πήγαιναν καλά.
Ρίχνω την ταχύτητά μου στα 5km/h, βάζουμε και μουσική και συνεχίζουμε με το ασφάλτινο μας αυτοκίνητο στο χωματόδρομο.

Ο οποίος αποδείχθηκε 15 ολόκληρα χιλιόμετρα και πέρναγε από δύο χωριά.

Στο γυρισμό δε, θέλοντας να πάμε προς Κύμη, αναγκαστικά περάσαμε πάλι από τον ίδιο χωματόδρομο. Δεν υπήρχε ίχνος πίσσας, μέχρι το Μετόχι, ένα χωριό, που απέχει από την Κύμη γύρω στα 20 χιλιόμετρα. Δηλαδή από Χιλιαδού, που σημειωτέον θα μπορούσε να είναι πόλος έλξης πολλών τουριστών, μέχρι το Μετόχι ήταν 14 περίπου χιλιόμετρα χώμα, και μετά άρχιζε η άσφαλτος μέχρι την Κύμη.

Σήμανση μηδαμινή.

Για αυτό (και για άλλα πολλά) μισώ αυτό το μπουρδέλο το κράτος, και δεν θα πάψω ποτέ να το βλέπω σαν τον μεγαλύτερο εχθρό μου. Γιατί πρώτο αυτό με έχει γραμμένο και με υπονομεύει.

Είναι ανεπίτρεπτο μία έστω μικρή περιοχή της Ελλάδας, που συνδέει μάλιστα αρκετά χωριά, να παραμένει χωρίς οδικό δίκτυο, χωρίς σήμανση και χωρίς ηλεκτροφωτισμό! Τίποτα δεν έχει αλλάξει, αν το σκεφτείτε, από τη δεκαετία του '50.

Και ως γνωστόν το οδικό δίκτυο, και ο φωτισμός, θεωρούνται οι βασικοί στόχοι, παγκοσμίως, στη διαδικασία εκσυγχρονισμού ενός κράτους.

Yπάρχει ασφάλτινη διαδρομή αλλά μόνο από Χαλκίδα προς Χιλιαδού.

Πλησιάζοντας βέβαια προς Χιλιαδού, εκεί που πηγαίνεις ωραία και καλά, βλέπεις την άσφαλτο να τελειώνει, πέφτεις στα φρένα, και άμα προλάβεις σταματάς, αλλιώς συνεχίζεις γκουπ γκουπ γκουπ σε χώμα με πέτρες από τις πολλές κατολισθήσεις.
Μιλάμε για τραγική περίπτωση.

Το θέμα είναι ότι ρε γ@μιοκράτος (είμαι πολύ τσαντισμένος τώρα που γράφω, συγχωρέστε μου το υβρεολόγιο), φτιάχνεις από Ερέτρια καινούργιο δρόμο και κοτσάρεις και μια πινακιδάρα ΝΑ, που γράφει προς Χιλιαδού, γ@μω τον @ντιθεό σου, γιατί δεν βάζεις τουλάχιστον και μια υποσημείωση από κάτω 'μόνο για όσους έχουν τζιπ', ή 'μόνο για όσους βαρέθηκαν το gti τους και θέλουν να το σπάσουν';

15 χιλιόμετρα χωματόδρομος, που, σημειώστε, **ΔΕΝ **είναι δασικός δρόμος!
Είναι μέρος του επαρχιακού δικτύου της χώρας!Και έχει μείνει ίδιος από την εποχή του Μαυρογιαλούρου!!

Επί τη ευκαιρία, τα γράφω όλα αυτά, για να ενημερώσω όσους πιθανόν σκεφτούν να ταξιδέψουν προς τα εκεί.

Αν θέλετε γράφτε κι εσείς εμπειρίες από δρόμους ανά την Ελλάδα, που είναι προς αποφυγή...

Ο χρήστης lkar έγραψε:

Yπάρχει ασφάλτινη διαδρομή αλλά μόνο από Χαλκίδα προς Χιλιαδού.

κατά τ'άλλα είναι απολαυστικη διαδρομή αρκεί περνώντας από Στενή να 'χεις κλειστά τα παράθυρα, γιατί με τη μυρωδιά της τσίκνας και βλέποντας να χουν ξεκινήσει το ψήσιμο από το πρωί, δεν συνεχίζεις για παραπάνω

Όντως, στη Στενή σπάνε μύτες, χωρίς καν να αγγιχθούν!

Πάμε παιδιά:

Επείγουσα αλλαγή θέματος:

Διαδρομές προς αποφυγή, στις οποίες υπάρχουν οι καλύτερες ψησταριές!