Jun 9, 2005, 9:18 AM

Είμαι μεγάλος άνθρωπος τελικά. Πρέπει να παραδεχτεί η ανθρωπότητα ότι είμαι μεγαλόψυχος.

Κάθε μέρα που μπαίνω στο κούκου ακούγεται και κάτι καινούριο, διαφορετικό, το οποίο έχει τη τάση την επόμενη μέρα να εξαφανίζεται. Τι 'τσικ' 'τσικ' που έρχονται από εκεί που μετακινείται η θέση της ζώνης ασφαλείας στην κολώνα, τι τριγμοί από τα πλαστικά της δεξιάς πόρτας, τι τριγμοί από το ντουλαπάκι που είτε είναι άδειο είτε είναι γεμάτο είναι το ίδιο (τι το αειθαλές τρίξιμο Γκάιγκερ από 'κάπου στο πίσω μέρος κάτω από τα πίσω καθίσματα')

Το χειρότερο είναι ένας θόρυβος που εδώ και 1000 χμ κάνει η πίσω ανάρτηση, που θυμίζει ξεχαρχαλωμένο πίσω θόλο όταν περνάς από έντονο σαμαράκι ή λακούβα. Θυμίζει 15ετίας..

Αλλά είμαι μεγάλος άνθρωπος.. Έχω συνηθίσει να τα αγνοώ όλα αυτά. Το μόνο που πραγματικά θα με πειράξει είναι αν με αφήσει στο δρόμο λόγω μηχανικού προβλήματος.

Δεν έχει νόημα να μιζεριάζω άλλο, δεν έχει νόημα να χάνω το χρόνο μου στο συνεργείο της Φορντ αφού μερικοί θόρυβοι εξαφανίζονται όταν κάποιος κάθεται στη θέση του συνοδηγού...

Θα θεωρούσα το πρώτο μου αυτοκίνητο σαν στολίδι ξέρω γω. Τώρα του συμπεριφέρομαι κάπως πιο απρόσεχτα (χωρίς αυτό να σημαίνει και να πέσω σε κάθε λακούβα που θα βρω) και το βλέπω σαν εργαλείο. Μακάρι στα 4-5 επόμενα χρόνια, πόσα θα είναι, να μη με αφήσει στο δρόμο.