Γιάννη σου λέει κάτι αυτό το κείμενο ? Εμένα πάρα πολλά.
Εδώ στην Ουαλία το αυτοκίνητό μου δεν το πάω στην αντιπροσωπία. Δεν είναι μόνο το ότι είναι μακριά και μου πέφτει ακριβή, αλλά κυρίως γιατί κάθε φορά που βλέπω τα αυτοκίνητα που έχει μέσα, θυμάμαι πόσο παλιό είναι το δικό μου και στενοχωριέμαι.
Όχι. Το πάω σε ανεξάρτητο, της γειτονιάς μου. Είναι δίπλα, έχει τιμές λογικές και γενικά μαζεύει ό,τι σακαράκα κυκλοφορεί εδώ γύρω κι έτσι δε μου κακοφαίνεται.
Εκτός από σήμερα, που είχε μέσα και έκανε σέρβις σε μια Ferrari…
“Είσαι Ferrari specialist και δεν το ξέρω;”, ρώτησα τον Patrick με ύφος περιπαιχτικό. “Είμαι specialist απ’ όλα”, μου απάντησε. Όμως, πριν προλάβω να στραβώσω τα μούτρα μου και να κουνήσω το κεφάλι μου αποδοκιμαστικά, εμβάθυνε. Και εμβάθυνε πολύ…
Βλέπεις, το οικογενειακό συνεργείο με τη μαμά στο ταμείο, τον μπαμπά αρχιμάστορα, τον γιο να αλλάζει λάστιχα και την κόρη να πλένει αυτοκίνητα είναι μέλος συνεταιρισμού. Όχι franchise, αλλά συνεταιρισμού.
Μαζί με καμιά ακόμη δεκαριά της περιοχής, και άλλα τόσα της δίπλα, μαζεύτηκαν και συνεταιρίστηκαν. Και τι πέτυχαν;
Ο συνεταιρισμός έχει μια βάση δεδομένων, έχει υπαλλήλους και αγοράζει χοντρική. Το κάθε συνεργείο έχει σύνδεση με τον συνεταιρισμό. Ήρθε λοιπόν ο κύριος με τη Ferrari, ζήτησε σέρβις και βαλβολίνες.
Η μαμά λοιπόν συνδέθηκε στον συνεταιρισμό και με τον αριθμό κυκλοφορίας “ανέβασε” τις εργασίες που επιθυμεί ο πελάτης. Ο συνεταιρισμός της έστειλε την επομένη όλα τα υλικά για την F430 και έναν μάστορα, ειδικό στα ιταλικά σούπερσπορ.
Να πώς γίνεσαι specialist σε όλα. Με υποστήριξη. Φυσικά το κόστος σέρβις μίας Ferrari δεν είναι το ίδιο με το δικό μου καβουρντιστήρι. Λογικό, αφού εκτός από τα ακριβότερα αναλώσιμα, η F430 χρειάστηκε και τον ειδικό μηχανικό. Μηχανικό, υπάλληλο του συνεταιρισμού, έναν από τόσους που έχει ειδικούς σε διάφορες μάρκες.
Οι μάρκες αυτές πληρώνουν συνδρομή στον συνεταιρισμό ώστε να εξυπηρετούνται (δεν έχει συνεργείο η Ferrari σε κάθε χωριό), να προσφέρουν τεχνική υποστήριξη (για τα υλικά που λέγαμε, λάδια, φίλτρα κ.λπ.) και εκπαίδευση στους ειδικούς τεχνικούς.
Ακούγεται καλό. Υπάρχει και καλύτερο.
Γιατί εδώ δεν μιλάμε μόνο για την ικανότητα αυτού του μικρού οικογενειακού συνεργείου να επιβιώνει αξιοπρεπέστατα, δεν μιλάμε μόνο για τη δυνατότητα να εξυπηρετεί κάθε μάρκα αυτοκινήτων, εξωτικών και μη, αλλά μιλάμε για τις ευκαιρίες που αποκτούν οι μηχανικοί να κάνουν μία πάρα πολύ καλή καριέρα.
Βλέπεις, ο μηχανικός που έρχεται από τον συνεταιρισμό, λόγω της ειδικότητάς του πληρώνεται καλά. Είναι φίρμα.
Τόσο φίρμα που δύσκολα μπορεί ο συνεταιρισμός να τον κρατήσει για πολύ καιρό. Τον τσιμπούν οι εξουσιοδοτημένοι, οι αντιπροσωπίες, ακόμη και οι αυτοκινητοβιομηχανίες οι ίδιες.
Από τη μία, γιατί έχει την κατάρτιση από τα εκπαιδευτικά προγράμματα των αντιπροσώπων που θέλουν να έχουν τους ειδικούς στους συνεταιρισμούς – η καλή φήμη μιας μάρκας πρέπει να είναι ανεξάρτητη του συνεργείου που συντηρεί ένα αυτοκίνητο, εδώ το ξέρουν αυτό οι κατασκευαστές.
Από την άλλη, γιατί έχει αποκτήσει τεράστια εμπειρία γυρνώντας από συνεργείο σε συνεργείο, δουλεύοντας σε όλα τα μοντέλα της ειδικότητάς του, σε διαφορετικές συνθήκες, περιβάλλοντα και περιοχές.
Πριν τα 30 τους χρόνια, οι μηχανικοί αυτοί αποσπώνται από τον ανταγωνισμό του συνεταιρισμού, διοικούν ολόκληρα συνεργεία, κάνουν τεχνικές εκπαιδεύσεις και απαρτίζουν κέντρα έρευνας και εξέλιξης των αυτοκινητοβιομηχανιών.
“Αυτή την καριέρα θέλει να κάνει κι ο γιός μου”, εξηγεί ο μάστορας δείχνοντας τον μικρό που ζυγοστάθμιζε μια σκουριασμένη ζάντα ενός Vectra 15αετίας (Cavalier τα έλεγαν τότε εδώ).
Και τότε το είδα... Αυτό που δεν είχα δει ποτέ άλλοτε στο βλέμμα ενός παιδιού που εργάζεται στην οικογενειακή επιχείρηση.
Στα μάτια του δεν υπάρχει τέλμα. Δεν υπάρχει βαρεμάρα. Δεν ξεσκουριάζει την 14άρα βαρυγκωμώντας που δεν κολλάνε τα αυτοκόλλητα βαρίδια. Γιατί μπροστά του δεν έχει ακόμη μία σαβούρα που της περνάει τα πιο φτηνά κινέζικα λάστιχα του κόσμου.
Μπροστά του έχει ένα μέλλον που ξεκινάει από το συνεργείο του πατέρα του και σε 10 χρόνια θα τον φέρει στη δουλειά που ονειρεύονταν πάντα χαζεύοντας τις Lamborghini στο ημερολόγιο πίσω από το ταμείο.
Κι ο περήφανος πατέρας έχει να λέει για την τύχη του γιού του και για το πώς ο ίδιος μπόρεσε να του προσφέρει μία τέτοια ευκαιρία, μία τέτοια δυνατότητα σταδιοδρομίας.
Μου τα έλεγε καμαρώνοντας και έριχνε ματιές στην F430 που εντωμεταξύ είχε κατεβεί από τη ράμπα και γουργούριζε στο ρελαντί με ανοιχτό καπό.
Καμαρώνει τη Ferrari, σκέφτηκα, και σαν να απάντησε στο ύφος μου, μου λέει: “Από τούτη εδώ θα πάρω σήμερα 55 λίρες. Δεν είναι τίποτα. Τα υπόλοιπα 350 πάνε στον συνεταιρισμό για τα δικά του έξοδα.”
Έμεινα με την απορία. “Τι καμαρώνεις, ρε Patrick, τότε;”, ρώτησα.
Η απάντηση ήρθε από τη γυναίκα του όταν πήγα να πληρώσω την ευθυγράμμισή μου στο ταμείο. “Καμαρώνει γιατί όταν κλείσαμε το βενζινάδικο πιστεύαμε πως είχαμε καταστραφεί, και όμως τα καταφέραμε.”
Φύγαμε μαζί με τη Ferrari από το συνεργείο, προς αντίθετες κατευθύνσεις, αλλά σαν δύο πελάτες του ίδιου μαγαζιού. Δεν υπάρχει άλλο συνεργείο που να μου έχει προσφέρει τέτοιου είδους ευχαρίστηση. Εγώ και η Ferrari, ένα και το αυτό.
Της έριξα μια τελευταία ματιά στον καθρέφτη και είδα το συνεργείο του Patrick που κάποτε ήταν βενζινάδικο.
Το γιατί έκλεισε το βενζινάδικο ο Patrick είναι ιστορία για μία άλλη φορά που θα μιλήσουμε για super market, για πολέμους τιμών και άλλα ενδιαφέροντα...
του Αλέξανδρου Καμπά από το www.4Drivers.gr