Ωραίος ο Ράνκιν, αλλά το Μνήμες Νεκρών το παλέυω δυο βδομάδες τώρα και δεν με βλέπω... Τι να πω, ο Ρέμπους μου αρέσει πολύ και το Εδιμβούργο μου είναι τοσο οικείο.

Τώρα διαβάζω και το Ανήσυχοι Νεκροί, οπότε τα σχόλια θα ακολουθήσουν σύντομα.

Θα τολμήσω να προτείνω βιβλίο στον Κουτσάν (φωτιά να πέσει να μας κάψει ), μου το έκαναν δώρο για τα γενέθλια μου και με έχει συνεπάρει.

Thinking Fast and Slow, Daniel Kahneman

Ο χρήστης rx8_drifter έγραψε:
Θα τολμήσω να προτείνω βιβλίο στον Κουτσάν (φωτιά να πέσει να μας κάψει ), μου το έκαναν δώρο για τα γενέθλια μου και με έχει συνεπάρει.

Thinking Fast and Slow, Daniel Kahneman

Το τσέκαρα και το παρήγγειλα αμέσως
Μόνο που η ιδέα σου μου κόστισε κάτι παραπάνω από την αξία του βιβλίου : μόλις προχθές είχα αγοράσει 6 καινούρια και με έβαλες σήμερα το πρωί να κάνω επίσκεψη στα Public με αποτέλεσμα να αγοράσω άλλα 6

Μπαρμπα κουτσαν, πιστευω θα ενθουσιαστεις και θα με συγχωρησεις
Ειναι και διαβαζω αναλυση ληψης αποφασεων βασει κουτσανιας θεωρησης της ζωης

Ο χρήστης Jacob έγραψε:
Το 'The Sea' του John Banville με βασανίζει και το βασανίζω - σελίδα 103 από 264, θα το διαβάσω τελικά. Δεν είναι άσχημο, αλλά δεν είναι αυτό που μου αρέσει να διαβάζω.

[...]

Τα καλά νέα στο τέλος...νομίζει κανείς ότι ο Rankin τελείωσε με τον Rebus? Το επόμενο καλοκαίρι...He'll be back...
Ιδού... http://www.ianrankin.net/pages/content/ ... PageID=183

Καλές αναγνώσεις.

Jacob

Ο πραγματικός Banville είναι ο ..Benjamin Black, το alter ego του, ο δεύτερος εαυτός του. Τα σχεδόν αστυνομικά του με το ψευδώνυμο είναι και πολύ καθωσπρέπει βιβλία, παρότι κι αυτά χωρίς ξεκάθαρη αρχή και σαφές τέλος, όπως και τα άλλα με υπογραφή Banville. 'Η θάλασσα' με κούρασε πολύ, με έπνιξε στην ιδιαίτερα πυκνή γραφή του. Ο τύπος είναι αξεπέραστος στις περιγραφές και κοίτα να δεις πώς το καταφέρνει και ένα σενάριο των 5 σελίδων το ντύνει τόσο πλούσια περιγραφικά. Νομίζω με φτάνει στα όριά μου ως αναγνώστη, χεχ!

Τέλος για τον Rankin, πράγματι, εδώ και καιρό έχει επιβεβαιώσει ότι ετοιμάζει επιστροφή του Rebus. Σιγά μην 'έθαβε' τέτοια χρυσή κότα! Άιντε να δούμε!

Σωστά, ο Banville, τουλάχιστον στη 'Θάλασσα', σε φτάνει στα όριά σου ως αναγνώστη. Η αφορμή για να διαβάσω το βιβλίο ήταν η υπέροχη εκπομπή της ΕΤ1 'Οι κεραίες της εποχής μας' (ή κάτι τέτοιο, όπου είχε και συνέντευξη με τον συγγραφέα). Γενικά, οι περισσότεροι συγγραφείς φαίνονται πιο ενδιαφέροντες τύποι στα γραπτά τους - αν τους δεις σε συνέντυξη, συνήθως, είναι κατώτεροι από αυτό που περιμένεις (εξαίρεση αποτελούν οι έλληνες ποδοσφαιριστές, τους οποίους όταν τους ακούς σε συνεντεύξεις είναι σκέτη απογοήτευση...ούτε δύο λέξεις/σκέψεις δεν μπορούν να ταιριάξουν μαζί - με εξαιρέσεις, φυσικά, που επιβεβαιώνουν το προηγούμενο συμπερασμα).

, πάμε παρακάτω.

Έτσι, σιγά μην άφηνε έτσι εύκολα τον Rebus ο Ράνκιν. Και να ήθελε, δεν το αφήνει ο εκδότης του - 'είναι πολλά τα λεφτά, Ίαν'. Μάλιστα στο Amazon ήδη μπορεί κάποιος να παραγγείλει το βιβλίο που κυκλοφορεί το καλοκαίρι του 2014 (έξυπνη επιλογή - οι περισσότεροι το καλοκαίρι διαβάζουν περισσότερο). Σίγουρα, βέβαια, όταν 'τελείωσε' τον Rebus ήδη είχε στο μυαλό του ότι επέρχεται 'ανάσταση' sometime in the (near) future.

Μια και η αναφορά περί λεφτών, στην εισαγωγή του 'Let it Bleed' (στη συγκεκριμένη έκδοση που το διαβάζω, δλδ. Orion Books, 2005), o Ράνκιν αναφέρει ότι το βιβλίο αυτό, και ιδιαίτερα τη (φοβερή, πράγματι) αρχική σκηνή της καταδίωξης με αυτοκίνητα θα ήθελε να τη δει 'on the big screen, done Hollywood style'. Φυσικά, και να πουλήσει το σενάριο με το αζημίωτο. Ανθρώπινο, κι εγώ το ίδιο θα ήθελα να κάνω. Βιβλία του, αλλά και σενάρια, πάντως, έχουν μεταφερθεί στην τηλεόραση. Αν στη δική μας τηλεόραση δεν είχαν τόσο υψηλή τηλεθέαση τηλεσκουπίδια σίριαλ και εκπομπές, ίσως κάποιο κανάλι να έκανε τον κόπο να τα μεταδώσει - αν και ο επιθεωρητής Βαλάντερ του Μάνκελ, και σειρές από βιβλία του Π. Μάρκαρη με Χατζησάββα ως Χαρίτο (και σειρές βασισμένες σε βιβλία του Μαρή παλαιότερα), έχουν μεταδοθεί από την κρατική τηλεόραση.

Jacob

Παρέλαβα αυτό σήμερα

Χάρτινο μετά από καιρό. Να δούμε πότε θα βρώ καιρό να το διαβάσω

Σχετικά με την θεατρική παράσταση που σκηνοθέτησε ο Δ. Αβδελιώτης, παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων, που βασίζεται στο διήγημα του Βιζυηνού 'Το αμάρτημα...', και αναφέρθηκε στην προγούμενη σελίδα.

Διάβασα κριτική της παράστασης σε κυριακάτικη εφημερίδα, καθώς η παράσταση παίχτηκε και στην Αθήνα. Αν δεν είχε παιχτεί στο κλεινόν άστυ, κανείς κριτικός από την πρωτεύουσα δε θα είχε γράψει κριτική για την παράσταση. Το λέω αυτό, γιατί η παράσταση είχε ήδη κάνει τον κύκλο της στην επαρχία το καλοκαίρι, χωρίς να διαβάσω κάποια κριτική για την παράσταση σε αθηναική εφημερίδα, (οκ, μπορεί και να γράφτηκε κριτική και να μην τη διάβασα, οπότε mea culpa). Φαίνεται ότι οι κριτικοί των αθηναικών εφημερίδων ασχολούνται μόνο με τις παραστάσεις της Αθήνας. Τόσο δύσκολο είναι να κάνουν κάποιο ταξίδι για να δουν και να γράψουν για κάποια παράσταση στην Πάτρα, τα Ιωάννινα, τη Λάρισα, κλπ?

Jacob

'Το αδιέξοδο' ('The turnaround'), του George Pelecanos, στα ελληνικά, μτφρ.Θ. Γιαννακόπουλος, εκδ. Πατάκη.
Πολύ καλό, καιρό είχα να διαβάσω τόσο ενδιαφέρον βιβλίο. Και με αρκετές αναφορές σε μουσική και αυτοκίνητα. Ο συγγραφέας θα μπορούσε άνετα να γράφει σε αυτό το φόρουμ, καθώς... http://www.hachettebookgroup.com/featur ... rs/gt.html.

Jacob

Ο χρήστης Jacob έγραψε:
'Το αδιέξοδο' ('The turnaround'), του George Pelecanos, στα ελληνικά, μτφρ.Θ. Γιαννακόπουλος, εκδ. Πατάκη.
Πολύ καλό, καιρό είχα να διαβάσω τόσο ενδιαφέρον βιβλίο. Και με αρκετές αναφορές σε μουσική και αυτοκίνητα. Ο συγγραφέας θα μπορούσε άνετα να γράφει σε αυτό το φόρουμ, καθώς... http://www.hachettebookgroup.com/featur ... rs/gt.html.
Jacob

Είναι πολύ όμορφα δομημένες οι ιστορίες του Πελεκάνος. Δεν έχω διαβάσει ακόμα τη συγκεκριμένη, αλλά κρίνοντας από τις περασμένες τολμώ να πω ότι τον εκτιμώ πολύ ως συγγραφέα. Για χάρη του μπήκα στη διαδικασία να παρακολουθήσω και τις σειρές The Wire και Treme, τις οποίες αγάπησα πολύ.
Ενδιαφέρουσα συνέντευξή του:
http://www.guardian.co.uk/lifeandstyle/2011/aug/28/the-wire-george-pelecanos-washington-dc

Πράγματι, ενδιαφέρουσα η συνέντευξη - αν και στην πραγματικότητα είναι ένα κείμενό του σε πρώτο ενικό πρόσωπο.
Κείμενο από το οποίο συνάγει κανείς ότι...μέγας αντιγραφέας ο τύπος...της ζωής του, φυσικά (η ιστορία με το ντάινερ του πατέρα του, ο χαρακτήρας του, ακόμη και ο πυροβολισμός, αλλά και άλλα στοιχεία, μεταφέρονται αυτούσια σχεδόν στο 'Αδιέξοδο'), όπως πολλοί μεγάλοι συγγραφείς που αξιοποιούν δημιουργικά αυτοβιογραφικά στοιχεία.

Και το ύφος του πολύ καλό - ούτε λιτό/απλό, αλλά ούτε και με υπερβολικές περιγραφές/'καλολογικά' στοιχεία που σε απωθούν γιατί τα βαριέσαι. Όταν περιγράφει κάτι σχετικά λεπτομερώς, υπάρχει λόγος για να το κάνει αυτό.

Και με αγάπη για το μπάσκετ, ο συγγραφέας. Εδώ ο μεταφραστής ατύχησε, καθώς προφανώς ο 'Μπράιαντ Κόουμπ' που αναφέρεται στο βιβλίο πρέπει να είναι ο Kobe Bryant, το όνομα του οποίου δεν προφέρεται 'Κόουμπ'. Αν και με μια σύντομη αναζήτηση στο διαδίκτυο βλέπω ότι το αγγλικό κείμενο γράφει απλά 'Kobe', το οποίο, μεταφράστηκε ως 'Μπράιαντ Κόουμπ'. Τεσπά, λεπτομέρεια.

Jacob

Έχετε πει σε κάποια φιλική συζήτηση ότι διαβάζετε αστυνομική λογοτεχνία και λογοτεχνία επιστημονικής φαντασίας? Αν είχατε το κουράγιο να το αποκαλύψετε και δεν σας κοίταξαν με βλέμμα συμπόνοιας ('και φαίνονταν κανονικός άνθρωπος, τι κρίμα'), είστε τυχεροί.

Και αυτό γιατί, σε αυτή τη χώρα (δεν ξέρω τι γίνεται αλλού) εμείς που διαβάζουμε, ανάμεσα στα άλλα, αστυνομική λογοτεχνία και λογοτεχνία επιστημονικής φαντασίας θεωρούμαστε λίγο-πολύ ως 'περίεργοι', ασχολούμενοι με κλέφτες και αστυνόμους, εξωγήινους και διαστημόπλοια. Βέβαια, συχνά σε αυτή τη χώρα και μόνο το γεγονός ότι διαβάζεις βιβλία, και δεν στήνεσαι μπροστά στην τηλεόραση ή δεν σπαταλάς 3 ώρες για να πιείς τον καφέ σου στην καφετέρια, από μόνο του αρκεί για να σε κατατάξει στους 'περίεργους'.

Φυσικά, αυτά τα λένε, κατά βάση, είτε οι άσχετοι είτε αυτοί που δεν έχουν διαβάσει αρκετά από τα συγκεκριμένα είδη - ή ήταν άτυχοι να διαβάσουν 1-2 κακά δείγματα και γενικεύουν με βάση τις δικές τους περιορισμένες εμπειρίες.

Κατά συνέπεια, κείμενα όπως αυτό http://www.koutsourelis.gr/index1.php?s ... &do=arthra, που θεωρούν την 'αστυνομική παρα λογοτεχνία' ως είδος 'παρακατιανό', δεν μας ξενίζουν, καθώς εκφράζουν μια αντίληψη η οποία έχει εκφραστεί από παλιά. Φυσικά τα προσπερνάμε με ένα χαμόγελο και συνεχίζουμε να διαβάζουμε για 'κλέφτες και αστυνόμους' ή για 'εξωγήινους με 15 ποδάρια'.

Jacob

Χου δε φακ ιζ Κουτσουρέλης;

Ο χρήστης Jacob έγραψε:

Κατά συνέπεια, κείμενα όπως αυτό http://www.koutsourelis.gr/index1.php?s ... &do=arthra, που θεωρούν την 'αστυνομική παρα λογοτεχνία' ως είδος 'παρακατιανό', δεν μας ξενίζουν, καθώς εκφράζουν μια αντίληψη η οποία έχει εκφραστεί από παλιά. Φυσικά τα προσπερνάμε με ένα χαμόγελο και συνεχίζουμε να διαβάζουμε για 'κλέφτες και αστυνόμους' ή για 'εξωγήινους με 15 ποδάρια'.

Σιγά μην πληγωθούν τα αισθήματα μας κάθε φορά που κάποιος κομπλεξικός γράφει κι από μια μπούρδα.

μολις σταματησα το γελιο.

λοιπον:

δανειστηκα σημερα απ' τη βιβλιοθηκη το 'η ανταρσια των αγγελων' του anatole και ξεφυλλιζα τις πρωτες σελιδες..

στο πανω πλαισιο της πρωτης σελιδας βλεπω απλωμενο περα για περα μπλανκο. περιεργεια!
φυσικα μπορεις να διαβασεις αυτο που σβηστηκε απο την πισω σελιδα:

'Μην διαβασετε το βιβλιο αν ειστε Χριστιανοι. Σατυριζει και γελοιοποιει τον Θεο και εξαιρει την καλοσυνη του Σατανα'

Ο χρήστης greo έγραψε:
Χου δε φακ ιζ Κουτσουρέλης;

Βασικά

για τον κύριο
Το Dance,dance,dance είναι πολύ καλό. Το συνιστώ

Ο χρήστης Jacob έγραψε:
Έχετε πει σε κάποια φιλική συζήτηση ότι διαβάζετε αστυνομική λογοτεχνία και λογοτεχνία επιστημονικής φαντασίας? Αν είχατε το κουράγιο να το αποκαλύψετε και δεν σας κοίταξαν με βλέμμα συμπόνοιας ('και φαίνονταν κανονικός άνθρωπος, τι κρίμα'), είστε τυχεροί.

Και αυτό γιατί, σε αυτή τη χώρα (δεν ξέρω τι γίνεται αλλού) εμείς που διαβάζουμε, ανάμεσα στα άλλα, αστυνομική λογοτεχνία και λογοτεχνία επιστημονικής φαντασίας θεωρούμαστε λίγο-πολύ ως 'περίεργοι', ασχολούμενοι με κλέφτες και αστυνόμους, εξωγήινους και διαστημόπλοια. Βέβαια, συχνά σε αυτή τη χώρα και μόνο το γεγονός ότι διαβάζεις βιβλία, και δεν στήνεσαι μπροστά στην τηλεόραση ή δεν σπαταλάς 3 ώρες για να πιείς τον καφέ σου στην καφετέρια, από μόνο του αρκεί για να σε κατατάξει στους 'περίεργους'.

Φυσικά, αυτά τα λένε, κατά βάση, είτε οι άσχετοι είτε αυτοί που δεν έχουν διαβάσει αρκετά από τα συγκεκριμένα είδη - ή ήταν άτυχοι να διαβάσουν 1-2 κακά δείγματα και γενικεύουν με βάση τις δικές τους περιορισμένες εμπειρίες.

Κατά συνέπεια, κείμενα όπως αυτό http://www.koutsourelis.gr/index1.php?s ... &do=arthra, που θεωρούν την 'αστυνομική παρα λογοτεχνία' ως είδος 'παρακατιανό', δεν μας ξενίζουν, καθώς εκφράζουν μια αντίληψη η οποία έχει εκφραστεί από παλιά. Φυσικά τα προσπερνάμε με ένα χαμόγελο και συνεχίζουμε να διαβάζουμε για 'κλέφτες και αστυνόμους' ή για 'εξωγήινους με 15 ποδάρια'.

Jacob

+1000
Οι μισοι δεν διαβαζουν ουτε εφημεριδα, οι αλλοι μισοι απο Κουντερα και πανω.

Ο χρήστης greo έγραψε:
Χου δε φακ ιζ Κουτσουρέλης;

Το σωστό ερώτημα είναι 'Χου φακς Κουτσουρέλης;'.

Ο χρήστης Jacob έγραψε:
Και αυτό γιατί, σε αυτή τη χώρα (δεν ξέρω τι γίνεται αλλού) εμείς που διαβάζουμε, ανάμεσα στα άλλα, αστυνομική λογοτεχνία και λογοτεχνία επιστημονικής φαντασίας θεωρούμαστε λίγο-πολύ ως 'περίεργοι', ασχολούμενοι με κλέφτες και αστυνόμους, εξωγήινους και διαστημόπλοια. Βέβαια, συχνά σε αυτή τη χώρα και μόνο το γεγονός ότι διαβάζεις βιβλία, και δεν στήνεσαι μπροστά στην τηλεόραση ή δεν σπαταλάς 3 ώρες για να πιείς τον καφέ σου στην καφετέρια, από μόνο του αρκεί για να σε κατατάξει στους 'περίεργους'.

Φυσικά, αυτά τα λένε, κατά βάση, είτε οι άσχετοι είτε αυτοί που δεν έχουν διαβάσει αρκετά από τα συγκεκριμένα είδη - ή ήταν άτυχοι να διαβάσουν 1-2 κακά δείγματα και γενικεύουν με βάση τις δικές τους περιορισμένες εμπειρίες.

Κρατάει από πάντα η 'ρετσινιά' των αστυνομικών, πολλοί μάλιστα δυσκολεύονται να κατατάξουν τα αστυνομικά στη Λογοτεχνία, χεχε! Είναι πολύ ωραία η μελέτη του Πέτρου Μαρτινίδη 'Συνηγορία της παραλογοτεχνίας', ήδη από το 1982 (κυκλοφορεί από εκδ. Υποδομή εμπλουτισμένη, 1994), όπου αναφέρεται στην αξία όλων των θεωρούμενων παρακατιανών ειδών λογοτεχνίας (αστυνομικά, κόμικς, κλπ). Θυμάμαι σε μια ραδιοφωνική του συνέντευξη ο άλλοτε καθηγητής μου έλεγε ότι 'αυτοί που θεωρούν τα αστυνομικά βιβλία μόνο για την παραλία, υπονοούν ότι τον υπόλοιπο χρόνο διαβάζουν 'σοβαρή' λογοτεχνία και μόνο το καλοκαίρι κάτι 'εύπεπτο' στην ξαπλώστρα. Συνήθως δεν κάνουν τίποτα από τα δύο'.

Συνηθίζω να κάνω δώρα (χωρίς να περιμένω τη γιορτή τους) αστυνομικά βιβλία σε φίλους που αμφιβάλλουν για το είδος. Τις περισσότερες φορές η ανταπόκρισή τους είναι αναπάντεχα θετική (για τους ίδιους, όχι για μένα). Νομίζω οι περισσότεροι έχουν μείνει στο βίπερ αστυνομικό, με την υποτυπώδη ανάλυση χαρακτήρων και το εύκολο έγκλημα, τον σούπερ-ντούπερ επιθεωρητή που θα μυρίσει τα δάχτυλά του και θα βρει τον ένοχο. Η ομπρέλλα του αστυνομικού όμως έχει ανοίξει τόσο πολύ τα τελευταία 20-25 χρόνια που δύσκολα αφήνει κάποιον ασυγκίνητο ή αδιάφορο ένα καλό μυθιστόρημα. Ας δώσουμε στον πώς-τονε-λένε-Κουτσουρέλη να διαβάσει Ιζζό και μετά να ξαναπεί περί μονοφωνικής και επίπεδης ιστορίας. Να του στείλουμε να διαβάσει Ελρόι και να ξαναγράψει για απλούστευση. Ή μήπως τα βιβλία του Μπέντζαμιν Μπλάκ είναι λιγότερο 'λογοτεχνικά' από τα μυθιστορήματα που γράφει με το πραγματικό του όνομα (Τζων Μπάνβιλ); Υπάρχουν περισσότερο ακραία πολιτικοκοινωνικά βιβλία από τα αστυνομικά πονήματα του Μανσέτ;

Εξακολουθώ να διαβάζω χωρίς ντροπή αστυνομική λογοτεχνία και να την προτείνω με θέρμη σε ενδιαφερόμενους ή ..αντιδραστικούς. Από Φώσκολο και Τσάντλερ, μέχρι Ελρόι και Χάισμιθ.

Μιας και ανέφερα τον Μαρτινίδη και την παραλογοτεχνία, βρήκα στο παζάρι βιβλίου σε χαμηλή τιμή (4Ε) το βιβλίο του 'Πώς πάνε στον παράδεισο του Αρκά / ανατρέχοντας στην ιστορία του γέλιου'. Καλούλι!