Οσο σας φτύνουν τόσο γουστάρετε μαζόχες γυναίκες!

κε Χρηστο συλληπητηρια, δυστυχως σας καταλαβαινω απολυτα.
Βραδυ 6-4-2012 τελευταιο τηλεφωνημα στους γονεις μου για την ημερα, αλλη μια ημερα στον στρατο περασε και παιρνω τηλεφωνο για να καληνυχτισω τους δικους και ειδικα τον πατερα μου που ειχε λιγες μονο ωρες που ειχε ερθει στην Ελλαδα για Πασχα, ταυτοχρονα εβγαζα το ταμειο και το 'Ζ' της Λαφ μιας και εκτελουσα χρεη ταμια. Η τελευταια φραση που ειχα πει ηταν: Υπομονη μπαμπα και σε μια βδομαδα (Μ.Πεμπτη) στις 21:30 το βραδυ θα φτασω στο σπιτι για την αδεια του Πασχα, αμ δε το παιχνιδι θα επαιρνε διαφορετικη τροπη. Καληνυχτιζω, παω να κανω το νουμερο μου στην Λεσχη 00:00-02:00, ενα περιεργο συναισθημα υπηρχε αλλα δεν καταλαβαινα, μετα το περας της υπηρεσιας πεφτω για υπνο, στις 5:30 χτυπαει το τηλεφωνο (μακαρι να μην χτυπουσε ποτε! Καταραμμενη μερα) ερχεται ο Επχιας να με διωξει αρον αρον παιρνω το ΚΤΕΛ μη γνωριζοντας τι εχει γινει. Μετα απο 14 ωρες ταξιδιου φτανω και μου λεει ο αδερφος μου: Ο μπαμπας πεθανε. Ανοιγει η γη να με καταπιει, δεν το πιστευω μεχρι που μετα απο μια αλλη ωρα διαδρομης φτανουμε στο χωριο και αντικριζω την κασα. Εκει χαθηκε ο κοσμος....
Ευχαριστω για ολα οσα εκανες και μου προσφερες και ας μην σε εζησα αρκερα λογω επαγγελματος.
40 μερες αργοτερα ακολουθησε και ο παππους μου απο την στεναχωρια του. Μακαρι να γυριζε ο χρονος πισω και να μην συνεβαινε τπτ......

Συλληπητήρια Θωμά! .........Μέσα απο τέτοιες στιγμές βγαίνουμε πιο δυνατοί φίλε μου!

Τα συλληπητήρια μου Θωμά!

Θα απαντήσω για όλους τους χαμούς με μια φώτο

http://www.panoramio.com/photo/52667050

λίγες μέρες τραβηγμένη μετά το χαμό της Μάνας πρόπερσι σε ένα ταξίδι στη Θράκη για να ξεχαστώ.

Απίστευτες είναι αυτές οι υποσυνείδητες 'φρίκες' που τρώει το είναι σου και λίγο μετά την απώλεια, γίνεται κάτι χαρμόσυνο και θες να τον /την τηλεφωνήσεις... 'Να το πω στη Μάνα, να χαρεί' και μετά προσγειώνεσαι.

Όταν γίνει τις πρώτες μέρες, εβδομάδες δακρύζεις
Όταν γίνεται (ακόμα γίνεται) 2 χρόνια μετά μειδιάζεις αναπολώντας με μινόρε βλέμμα στο πρόσωπο...

Γαμημένε καρκίνε.

Τον καρκίνο της καθημερινότητας, των 6 μηνων ρουτίνας θα τον σβήσω σήμερα. Κοιμάμαι κάτω από τα άστρα, 2 χιλιόμετρα ψηλότερα από το μέρος που κοιμάμαι κάθε μέρα. Σβήνω το γκρίζο και βάζω το μπλε του σούρουπου και το γαλάζιο-κόκκινο της αυγής από τα 2637.

Αναθαρρείτε, έχουμε ευθύνη να επιβιώσουμε.

..........τι γερμανικά και γαλλικά και ιαπωνικά και τρίχες κατσαρές.....άμορφες μάζες ....
FIAT COUPE! ....... ιταλοί μακαρονάδες ειστε σαν τον πατέρα μου..... ... έκανε ''παπάδες'' στα αυτοκίνητα ΜΟΝΟ όταν γούσταρε ............. .........φτιάξτε κάτι ρέεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε .....μας πήρανε αμπάριζα τα γερμανο'ι'απωνάζικα χαζοκούτια.....ξυπνάτε.

jimi έχω πάει σε δέκα κηδείες μεχρι τωρα γνωστων και δικών μου ανθρώπων. Άστο καλύτερα. Ελα να σε πάω μια ειδική με το κουπέ μου να στανιάρεις.

Τον γνώρισα όταν πρωτοήρθα στα Χανιά μέσω της ποδηλατικής ομάδας 'Ποδηλάτρεις' που ήταν από τα ιδρυτικά μέλη, αρχιτέκτονας ο ίδιος. Μετά έγινε και γείτονας, 15μ μακριά και μιλούσαμε από τα μπαλκόνια. Είχε ασχοληθεί με τις περισσότερες εθελοντικές ομάδες και πάντα έδινε. Ήθελε να αλλάξει την κοινωνία αλλά με εύστοχο και έξυπνο τρόπο. Ευφυής, τόσο που δεν πρέπει να έχω γνωρίσει παρόμοιο άνθρωπο, εμπνευστής του ποδηλατικού παιχνιδιού της πόλης 'Φεγγάρι στη Ρόδα', που γίνεται κάθε χρόνο, αγαπητός σε όλους με χιούμορ περίεργο αλλά πάντα εύστοχο. Τα έβαζε με όλους και όλα, Δημάρχους, στελέχη, αξιωματούχους, για να κερδίσει αυτό που πίστευε, είτε δίνοντας το παρόν, είτε μέσα από την ραδιοφωνική του εκπομπή.
Τους τελευταίους μήνες ήταν χαμένος από τους δρόμους, που τριγυρνούσε πάντα με το ποδήλατο. Κλεισμένος στο εαυτό του και στο δωμάτιο του, ίσως προσπαθούσε να βρει την άκρη του. Δεν ήθελε βοήθεια, δεν ήθελε κόσμο.
Χθες έδωσε τέλος στη ζωή του. 34 χρονών. Τα δίδυμα αγοράκια του ίσως να μην τον θυμούνται στο μέλλον, αφού δεν είναι καν 2 ετών.

Αντίο φίλε Γιάννη, μακάρι να βρεις το φεγγάρι σου, Δρομοκράτη!!!

σημ.To blog του αφημένο από πέρσι το χειμώνα δίνει μία εικόνα για την πάστα του... http://dromocratis.blogspot.gr/

πόσο μπλεγμένο είναι το ανθρώπινο μυαλό ώρες ώρες...

Εγκλωβιστηκε στην ευφυια του μαλλον και μη μπορωντας ν αλλαξει τα στραβα εδωσε τελος. Παρ ολ αυτα 'κατεστρεψε' τη ζωη της γυναικας του και των παιδιων του

Ο χρήστης bibendum έγραψε:
Εγκλωβιστηκε στην ευφυια του μαλλον και μη μπορωντας ν αλλαξει τα στραβα εδωσε τελος. Παρ ολ αυτα 'κατεστρεψε' τη ζωη της γυναικας του και των παιδιων του

'Έτσι ακριβώς όπως το περιέγραψες! Λίγο αν ψάξεις το blog του καταλαβαίνεις ότι ο μ.ο. γι αυτόν, ήταν λίγος. Διάβασε το μανιφέστο του και θα καταλάβεις...
http://1.bp.blogspot.com/-YqHnlZW8Kjg/T ... GR+920.jpg

Τηλέφωνα, χαρές, γέλια. Με την πρώτη ιδέα έρχεται η λανθάνουσα σκέψη της...
'...Δε με πήρε τηλέφωνο ακόμα...'

Ο χρήστης ililias έγραψε:
Μιλούσα χτες με φίλη ΔΥ, από αυτούς που πέρασαν 10 χρόνια στον ΙΤ κ μετά έδωσαν ΑΣΕΠ για να στελεχώσουν τον ΔΤ.
Οικονομολόγος με 10 (όπως είπα) χρόνια στον ΙΤ κ άλλα 10 στον Δημόσιο, της έκαναν μετάταξη κ αντί να την βάλουν σε κανα σώμα να κάνει ελέγχους, την έβαλαν στο δικαστικό. Πως, τώρα, θα τα βγάζει πέρα με εξειδικευμένους δικηγόρους? Πως ένας οικονομολόγος μπορεί να στηρίξει σε δικαστήριο υποθέσεις του Δημοσίου, σε μια υπηρεσία όπου δεν υπάρχει καν βιβλιοθήκη με Νομολογία (κ δεν ξέρω τι άλλο 'βιβλίο' θα χρειαζόταν)?

Bonus
Στην Γερμανία (κ όχι μόνον) η δημοπράτηση των κατασχεμένων γίνεται ον-λάιν. Ηλεκτρονική δημοπρασία με πελατεία απ' όλο τον κόσμο - κ τα μυαλά στα κάγκελα. Εδώ, ΑΚΟΜΑ, αν δεν σαπίσουν δεν τα δημοπρατούμε...

Δεν ειναι τιποτα το δικαστικο σαν αυταπου περιγραφεις Ηλια, και προφανως μετα απο τοσους μηνες θα το εχει δει και η ιδια, μην ανησυχεις.
Μια χαρα θα τα παει.

Αν και το θεμα του τοπικ ειναι οι μονολογοι και κανονικα δεν θα επρεπε (μιας και ουσιαστικα ειναι προσωπικες σκεψεις εκφρασμενες δημοσια) αλλα δεν μπορω και θα σχολιασω αυτα που εγραψε παραπανω ο cmarin. Για να μη νοιωσει ασχημα ο cmarin ή οποιοσδοιποτε αλλος οτι σχολιαζω επι του μονολογου του (δηλαδη της 'μεγαλοφωνης' σκεψης του), εξηγουμαι οτι αυτα που θα πω και γω ειναι ο δικος μου μονολογος και σαν τετοιο ας τον αντιμετωπισει ο αναγνωστης.

Απο τη μια συγχαιρω το cmarin που τιμα τον φιλο του που αποφασισε να τερματισει τη ζωη του. Αξιοι σεβασμου ολοι οι προηγουμενοι που ανακοινωσαν το χαμο καποιου δικου τους ανθρωπου απο εδω μεσα, αλλα το να αποχαιρετας ενα φιλο δειχνει κατι παραπανω κατ 'εμε. Αλλα δεν ειναι αυτο το θεμα που θελω να θιξω.

Σε αρκετες περιπτωσεις ακουμε, οτι οι αυτοχειρες εχουν δειξει στην ζωη τους σημαδια ισως και μεγαλυτερης ευαισθησιας απο καποιους αλλους. Διαφωνω καθετα. Δηλαδη οσοι επιλεγουν να παλευουν καθημερινα τη ζωη ειναι χοντροπετσοι, χωρις ευαισθησιες και προβληματα?

Χωρις να ξερω λεπτομεριες για το χαμο του παιδιου (Γιαννης Κτιστακης λεγοταν απο οτι διαβασα), πιστευω οτι συνδεεται αμεσα με την οικονομικη κριση. Ρισκαρω και το λεω αυτο κρινοντας καθαρα απο τα στατιστικα που δειχνουν αυξηση των αυτοκτονιων σε περιοδο οικονομικης κρισης. Αν ισχυει η σκεψη μου τοτε αυτο λεει πολλα. Πανε περιπατο τα περι 'μεγαλυτερο Μ.Ο απο πολλους' κλπ. Σεβομαι οτι ολα αυτα ειναι υπερβολες πανω στον πονο για το χαμο του φιλου του, αλλα τωρα μιας και περασαν οι μερες και το βλεπουμε πιο ψυχραιμα δεν μπορω να μην το εκφρασω.

Ειμαι αρκετα θυμωμενος που αφησε γυναικα και 2 παιδια σε τοσο μικρη ηλικια επειδη ηταν φυγοπονος. Ναι ξερω, τρομερα μεγαλη ασεβια το να κατηγορεις-βριζεις νεκρο και λυπαμαι πολυ που το κανω αλλα δεν μπορω. Τα περι ευαισθητου ανθρωπου που ενδιαφεροταν για τα κοινα με μανιφεστα και παιχνιδακια τα πεταω στα σκουπιδια. Που φαινεται οτι τα εκανε πραξη ολα αυτα? Και δεν μιλαω για τις ποδηλασιες, εκει οντως καθιερωσε μεγαλα πραγματα αλλα γενικα, η ολη φιλοσοφια ζωης ενος αθλητη (σαν αθλητη τον αντιμετωπιζω μιας και εκανε τετοια χρηση ποδηλατου καθημερινα) δεν ειναι μονο στα λογακια και στα παιχνιδακια. Δινεις μαχες καθημερινα φιλε μου, δεν ριχνεις την ασπιδα στα δυσκολα. Ντροπιαζεις πολυ κοσμο. Η ζωη ειναι μαραθωνιος φιλε μου και οπως στο μαραθωνιο τρεχεις πρωτα με το μυαλο και μετα με τα ποδια ετσι και στη ζωη. Αλλα μαλλον φιλε εφυγες γρηγορα στα πρωτα χιλιομετρα και κλαταρες στη διαδρομη. Δεν εξηγειται αλλιως.

Ισως ειμαι φορτισμενος για αυτη την περιπτωση γιατι νοιωθω και γω λιγακι αθλητης.
Αυριο αναβαινω Αθηνα για ενα στοχο ζωης. Να καταφερω να τερματισω τον Κλασσικο Μαραθωνιο της Αθηνας, τον ιστορικοτερο και ισως τον δυσκολοτερο μαραθωνιο στον κοσμο. Η πρωτη μου φορα στην κλασσικη διαδρομη αλλα και σε μαραθωνιο γενικοτερα. Ειμαι φοβισμενος αλλα και πολυ περηφανος μονο και μονο για την αποφαση που πηρα πριν 2.5 μηνες. Νοιωθω δεος και τιμη, θα τρεξω επειδη το γουσταρω αλλα ταυτοχρονα θα τιμησω με την προσπαθεια μου συγχρονους αλλα και παλιοτερους αθλητες. Και φυσικα φορος τιμης στους Μαραθωνομαχους.

Αγαπητέ nikos_pap, ρισκάρεις όπως είπες να γράψεις ότι έγραψες και έτσι το λογύδριο σου είναι ατυχές. Χωρίς να γνωρίζεις, δεν κάνεις τέτοιες κριτικές. Δύο σύντομα λόγια για τον Γιάννη, επειδή είμαστε offtopic (μονόλογοι είναι το θέμα) και επειδή δεν καταλαβαίνω καθόλου το σκοπό της δημοσίευσης σου, πέραν του να δηλώσεις την περηφάνια σου για τον Μαραθώνιο που θα τρέξεις.
Ο Γιάννης ήταν άρρωστος, είχε περάσει άλλη μία τέτοια μανιοκατάθληψη πριν 10 χρόνια. Αυτοί που παλεύουν κάθε μέρα δεν έχουν. Δεν μιλάμε λοιπόν για λογική. Γι αυτό δεν μπορείς να τον συγκρίνεις με άλλους ή να ρίχνεις το πρόβλημα στην κρίση. Δεν ήταν κροίσος, αλλά δεν είχε οικονομικό πρόβλημα. Σίγουρα.
Ο Γιάννης δημιούργησε και συμμετείχε 4-5 διαφορετικές ομάδες που σήμερα ασχολούνται 100άδες (για να μην πω 1000άδες) άνθρωποι, με σκοπό το κοινό καλό. Αυτό δεν είναι τίποτα?
Σε μία από αυτές (αυτή με τους αρχιτέκτονες http://www.p-public.gr/ ) κατέθεσε πρόταση στον Δήμο, όλο το πολεοδομικό σχεδιασμό της πόλης για τα επόμενα 30 χρόνια!!! Αυτό δεν είναι τίποτα?
Το 'παιχνιδάκι' το οποίο λες, έχει γίνει ήδη και σε άλλες 3 πόλεις και είχε σκοπό να προωθηθεί σε όλες τις πόλεις (όχι μόνο στην Ελλάδα) για την ένωση τους μέσω του ποδηλάτου. Ρώτα ένα οποιοδήποτε Χανιώτη τι συμβαίνει αυτή τη μέρα στα Χανιά (στην πανσέληνο του Μαίου). Κλείνει όλη η παλιά πόλη και είναι μία μέρα που ξεδίνουν οι πάντες (συμμετέχοντες και πολίτες). Αυτό δεν είναι τίποτα?

Επειδή ήδη μακρηγορώ και μπορώ να γράφω σεντόνια, στέκομαι μόνο σε, ότι μπορείς να πετάξεις στα σκουπίδια ότι θέλεις αλλά δεν μπορείς να κρίνεις όταν δεν ξέρεις. Η αυτοκτονία του οφείλεται στην αρρώστια του και πουθενά αλλού. Σέβομαι τον θάνατό του, αλλιώς θα κοινοποιούσα το γράμμα που άφησε. Τότε θα καταλάβαινες περισσότερα.
Καλή επιτυχία στο μαραθώνιο. Ότι άλλο θες, μέσω ΠΜ σε παρακαλώ.

Η ζωη ειναι μαραθωνιος και καποιοι θα τερματισουν, καποιοι θα εγκαταληψουν. Αν εγκαταληψεις, καν' το προσπαθωντας, μονο αυτοι κερδιζουν το σεβασμο μου. Πιο πριν, ζητα βοηθεια απο ενα 'συναγωνιστη' και συνεχισε. ΠΑΛΕΨΕ. Το οφειλεις σε οσους σε αγαπανε και ιδιως στα παιδια σου -αν εχεις.

υγ. Σε ευχαριστω για τις ευχες σου cmarin.

υγ2. Χωρις να ειμαι ειδικος και χωρις να θεωρω το διαδικτυο απαντηση σε ολα τα ερωτηματα, απο το λιγο ψαξιμο περι πως οριζεται η μανια, η καταθλιψη και ο συνδιασμος αυτων, οντως βγαζω διαφορα συμπερασματα για τις υπερδραστηριοτητες ορισμενων ατομων και γενικα για την αναγκη προβολη τους. Βγαινει απο τον ορισμο.

Ο χρήστης JimClark έγραψε:
Θα απαντήσω για όλους τους χαμούς με μια φώτο

http://www.panoramio.com/photo/52667050

λίγες μέρες τραβηγμένη μετά το χαμό της Μάνας πρόπερσι σε ένα ταξίδι στη Θράκη για να ξεχαστώ.

Απίστευτες είναι αυτές οι υποσυνείδητες 'φρίκες' που τρώει το είναι σου και λίγο μετά την απώλεια, γίνεται κάτι χαρμόσυνο και θες να τον /την τηλεφωνήσεις... 'Να το πω στη Μάνα, να χαρεί' και μετά προσγειώνεσαι.

Όταν γίνει τις πρώτες μέρες, εβδομάδες δακρύζεις
Όταν γίνεται (ακόμα γίνεται) 2 χρόνια μετά μειδιάζεις αναπολώντας με μινόρε βλέμμα στο πρόσωπο...

Γαμημένε καρκίνε.

Τον καρκίνο της καθημερινότητας, των 6 μηνων ρουτίνας θα τον σβήσω σήμερα. Κοιμάμαι κάτω από τα άστρα, 2 χιλιόμετρα ψηλότερα από το μέρος που κοιμάμαι κάθε μέρα. Σβήνω το γκρίζο και βάζω το μπλε του σούρουπου και το γαλάζιο-κόκκινο της αυγής από τα 2637.

Αναθαρρείτε, έχουμε ευθύνη να επιβιώσουμε.

Jim το βλέπω τώρα, μετά από μήνες, αλλά δεν μπορώ παρά να προσυπογράψω απολύτως κάθε σου λέξη, ως απολύτως ομοιοπαθής.
Σε εμάς ο αγώνας κράτησε 9 χρόνια. Τα περίπου 3 τελευταία από αυτά ήμουν στην ξενητειά, και χρειάσθηκε να πάρω 3 μήνες άνευ αποδοχών για να είμαι δίπλα της κι εγώ στην τελική ευθεία. Τα επόμενα 4 χρόνια τα πέρασα επίσης στην ξενητειά, περιμένοντας ματαίως 'τηλεφώνημα'.
Το καλοκαίρι την ξεθάψαμε υποχρεωτικώς, γιατί αλλιώς θα την πέταγαν στο σωρό, όπως μου είπε ευγενέστατα ο (ιατρός κιόλας) δήμαρχος Αγ. Παρασκευής Αττικής. Προσέθεσε ότι, λόγω χημειοθεραπείας 'σιγά μην έχει λιώσει'.
Ευτυχώς είχε λιώσει, και τα οστά της τα πηγα το καλοκαίρι στο οστεοφυλάκιο του χωριού στην Ήπειρο.
Είχαν την τιμή, αστεία, όμορφη και ειρωνική, να ταξιδέψουν σε πορτ μπαγκάζ Πόρσε 911 (τι παράδοξο φορτίο!). Στην εντελώς άδεια πλέον (λόγω Εγνατίας) παλαιά ΕΟ Μετσόβου-Ιωαννίνων, πηγαίνοντας περισσότερο από σβέλτα, με τον μπόξερ να αντηχεί στα πρανή, της έκανα τρυφερά πειράγματα (α, ρε Μάνα, αν ήσουν στο δεξί κάθισμα τώρα θα ούρλιαζες )
Έχω σκεφθεί να γράψω ένα κωμικοτραγικό διήγημα 'τα παράδοξα φορτία ενός πορτμπαγκάζ 105 λίτρων' (στο γυρισμό περιείχε μισό τενεκέ φέτα χωριάτικη).
Γύρισα τώρα πια, σε ένα σπίτι αγνώριστο. Η μάνα δεν ζει, η αδερφή έφυγε εκείνη για έξω, ο πατέρας δεν είναι ο μάχιμος ενήλικος δικηγόρος που άφησα πριν 7 χρόνια, αλλά ένας γέροντας τσακισμένος απ' την απώλεια (πήρε τελικώς σύνταξη στα 81 του, 1100 Ευρώ για 55 χρόνια δουλειάς).
Καλά να είμαστε.

Ο χρήστης Coyot έγραψε:

Θα απαντήσω για όλους τους χαμούς με μια φώτο

http://www.panoramio.com/photo/52667050

λίγες μέρες τραβηγμένη μετά το χαμό της Μάνας πρόπερσι σε ένα ταξίδι στη Θράκη για να ξεχαστώ.

Απίστευτες είναι αυτές οι υποσυνείδητες 'φρίκες' που τρώει το είναι σου και λίγο μετά την απώλεια, γίνεται κάτι χαρμόσυνο και θες να τον /την τηλεφωνήσεις... 'Να το πω στη Μάνα, να χαρεί' και μετά προσγειώνεσαι.

Όταν γίνει τις πρώτες μέρες, εβδομάδες δακρύζεις
Όταν γίνεται (ακόμα γίνεται) 2 χρόνια μετά μειδιάζεις αναπολώντας με μινόρε βλέμμα στο πρόσωπο...

Γαμημένε καρκίνε.

Τον καρκίνο της καθημερινότητας, των 6 μηνων ρουτίνας θα τον σβήσω σήμερα. Κοιμάμαι κάτω από τα άστρα, 2 χιλιόμετρα ψηλότερα από το μέρος που κοιμάμαι κάθε μέρα. Σβήνω το γκρίζο και βάζω το μπλε του σούρουπου και το γαλάζιο-κόκκινο της αυγής από τα 2637.

Αναθαρρείτε, έχουμε ευθύνη να επιβιώσουμε.

Jim το βλέπω τώρα, μετά από μήνες, αλλά δεν μπορώ παρά να προσυπογράψω απολύτως κάθε σου λέξη, ως απολύτως ομοιοπαθής.
Σε εμάς ο αγώνας κράτησε 9 χρόνια. Τα περίπου 3 τελευταία από αυτά ήμουν στην ξενητειά, και χρειάσθηκε να πάρω 3 μήνες άνευ αποδοχών για να είμαι δίπλα της κι εγώ στην τελική ευθεία. Τα επόμενα 4 χρόνια τα πέρασα επίσης στην ξενητειά, περιμένοντας ματαίως 'τηλεφώνημα'.
Το καλοκαίρι την ξεθάψαμε υποχρεωτικώς, γιατί αλλιώς θα την πέταγαν στο σωρό, όπως μου είπε ευγενέστατα ο (ιατρός κιόλας) δήμαρχος Αγ. Παρασκευής Αττικής. Προσέθεσε ότι, λόγω χημειοθεραπείας 'σιγά μην έχει λιώσει'.
Ευτυχώς είχε λιώσει, και τα οστά της τα πηγα το καλοκαίρι στο οστεοφυλάκιο του χωριού στην Ήπειρο.
Είχαν την τιμή, αστεία, όμορφη και ειρωνική, να ταξιδέψουν σε πορτ μπαγκάζ Πόρσε 911 (τι παράδοξο φορτίο!). Στην εντελώς άδεια πλέον (λόγω Εγνατίας) παλαιά ΕΟ Μετσόβου-Ιωαννίνων, πηγαίνοντας περισσότερο από σβέλτα, με τον μπόξερ να αντηχεί στα πρανή, της έκανα τρυφερά πειράγματα (α, ρε Μάνα, αν ήσουν στο δεξί κάθισμα τώρα θα ούρλιαζες )
Έχω σκεφθεί να γράψω ένα κωμικοτραγικό διήγημα 'τα παράδοξα φορτία ενός πορτμπαγκάζ 105 λίτρων' (στο γυρισμό περιείχε μισό τενεκέ φέτα χωριάτικη).
Γύρισα τώρα πια, σε ένα σπίτι αγνώριστο. Η μάνα δεν ζει, η αδερφή έφυγε εκείνη για έξω, ο πατέρας δεν είναι ο μάχιμος ενήλικος δικηγόρος που άφησα πριν 7 χρόνια, αλλά ένας γέροντας τσακισμένος απ' την απώλεια (πήρε τελικώς σύνταξη στα 81 του, 1100 Ευρώ για 55 χρόνια δουλειάς).
Καλά να είμαστε.

Ποστ- κοσμηματα για ένα forum. (Αν και ομολογω οτι η φωτο του jimclark ισοδυναμει με 1000 ποστ σαν αυτά )

'Πόσες τελευταίες ευκαιρίες είσαι διατεθημένος να δώσεις;' Με ρώτησε με ειλικρινές ενδιαφέρον. 'Δεν ξέρω'[...]
'Δεν αξίζει, ξέχνα την, πρέπει να προχωρήσεις παρακάτω.' 'Μην ασχολείσαι.'

[...]

Όσο λίγο κι αν κράτησε η σχέση μας, η απουσία σου με πονάει, με καίει. Πιο πολύ όμως το ότι δεν ήρθες να με κοιτάξεις στα μάτια και να μου πεις έστω ένα 'τέλος', όχι, προτίμησες να κρυφτείς πίσω από την κρύα απάθεια του SMS και του κλισέ 'Θέλω να μείνουμε φίλοι'.

Όχι, φίλοι δεν είμαστε, και δεν πρόκειται να γίνουμε, το ξέρεις. 'Δεν παίζω' μου έλεγες, κι όμως τώρα είσαι έξω με το αγόρι που μιλούσες όσο ήμασταν χώρια, κι εγώ μόνος στο σπίτι με ένα ποτό στο ποτήρι.

Αυτά δεν είναι παιχνίδια;

Και όταν γκρεμιστεί το γυάλινο κάστρο που σου έφτιαξε ο μπαμπάκας σου, όταν θα χρειαστεί να αντικρύσεις τον πραγματικό κόσμο εκεί έξω, τι θα κάνεις; Πως θα μπορέσεις; Όταν καταλάβεις ότι κάποιος σε κοίταξε ειλικρινά στα μάτια, σου έβαλε στα χέρια σου την καρδιά του κι εσύ απλά την έκανες κομμάτια σαν ένα παλιόχαρτο, θα νοιώσεις τύψεις; Μεταμέλεια; Ή θα έχεις προλάβει να το έχεις ξεχάσει;

Κι εγώ γιατί κάθομαι πάνω απ'το κινητό και περιμένω να πάρεις τηλέφωνο; Γιατί...;

Γιατί δυστυχώς η καψούρα πονάει.
Κι όσο κι αν φαίνεται σκληρό, εφόσον περνάει καλύτερα με κάποιον άλλο κι όχι μαζί σου, καλύτερα που τελείωσε.

Τώρα σχετικα με τους αποχαιρετισμούς και το πως χωρίσατε, λίγο μετράει, πίστεψέ με. Ίσως καλύτερα που τελείωσε κι ετσι, έχεις περισσότερες πιθανότητες να ξεμπερδεύεις γρηγορότερα μέσα σου