Αν και το θεμα του τοπικ ειναι οι μονολογοι και κανονικα δεν θα επρεπε (μιας και ουσιαστικα ειναι προσωπικες σκεψεις εκφρασμενες δημοσια) αλλα δεν μπορω και θα σχολιασω αυτα που εγραψε παραπανω ο cmarin. Για να μη νοιωσει ασχημα ο cmarin ή οποιοσδοιποτε αλλος οτι σχολιαζω επι του μονολογου του (δηλαδη της 'μεγαλοφωνης' σκεψης του), εξηγουμαι οτι αυτα που θα πω και γω ειναι ο δικος μου μονολογος και σαν τετοιο ας τον αντιμετωπισει ο αναγνωστης.
Απο τη μια συγχαιρω το cmarin που τιμα τον φιλο του που αποφασισε να τερματισει τη ζωη του. Αξιοι σεβασμου ολοι οι προηγουμενοι που ανακοινωσαν το χαμο καποιου δικου τους ανθρωπου απο εδω μεσα, αλλα το να αποχαιρετας ενα φιλο δειχνει κατι παραπανω κατ 'εμε. Αλλα δεν ειναι αυτο το θεμα που θελω να θιξω.
Σε αρκετες περιπτωσεις ακουμε, οτι οι αυτοχειρες εχουν δειξει στην ζωη τους σημαδια ισως και μεγαλυτερης ευαισθησιας απο καποιους αλλους. Διαφωνω καθετα. Δηλαδη οσοι επιλεγουν να παλευουν καθημερινα τη ζωη ειναι χοντροπετσοι, χωρις ευαισθησιες και προβληματα?
Χωρις να ξερω λεπτομεριες για το χαμο του παιδιου (Γιαννης Κτιστακης λεγοταν απο οτι διαβασα), πιστευω οτι συνδεεται αμεσα με την οικονομικη κριση. Ρισκαρω και το λεω αυτο κρινοντας καθαρα απο τα στατιστικα που δειχνουν αυξηση των αυτοκτονιων σε περιοδο οικονομικης κρισης. Αν ισχυει η σκεψη μου τοτε αυτο λεει πολλα. Πανε περιπατο τα περι 'μεγαλυτερο Μ.Ο απο πολλους' κλπ. Σεβομαι οτι ολα αυτα ειναι υπερβολες πανω στον πονο για το χαμο του φιλου του, αλλα τωρα μιας και περασαν οι μερες και το βλεπουμε πιο ψυχραιμα δεν μπορω να μην το εκφρασω.
Ειμαι αρκετα θυμωμενος που αφησε γυναικα και 2 παιδια σε τοσο μικρη ηλικια επειδη ηταν φυγοπονος. Ναι ξερω, τρομερα μεγαλη ασεβια το να κατηγορεις-βριζεις νεκρο και λυπαμαι πολυ που το κανω αλλα δεν μπορω. Τα περι ευαισθητου ανθρωπου που ενδιαφεροταν για τα κοινα με μανιφεστα και παιχνιδακια τα πεταω στα σκουπιδια. Που φαινεται οτι τα εκανε πραξη ολα αυτα? Και δεν μιλαω για τις ποδηλασιες, εκει οντως καθιερωσε μεγαλα πραγματα αλλα γενικα, η ολη φιλοσοφια ζωης ενος αθλητη (σαν αθλητη τον αντιμετωπιζω μιας και εκανε τετοια χρηση ποδηλατου καθημερινα) δεν ειναι μονο στα λογακια και στα παιχνιδακια. Δινεις μαχες καθημερινα φιλε μου, δεν ριχνεις την ασπιδα στα δυσκολα. Ντροπιαζεις πολυ κοσμο. Η ζωη ειναι μαραθωνιος φιλε μου και οπως στο μαραθωνιο τρεχεις πρωτα με το μυαλο και μετα με τα ποδια ετσι και στη ζωη. Αλλα μαλλον φιλε εφυγες γρηγορα στα πρωτα χιλιομετρα και κλαταρες στη διαδρομη. Δεν εξηγειται αλλιως.
Ισως ειμαι φορτισμενος για αυτη την περιπτωση γιατι νοιωθω και γω λιγακι αθλητης.
Αυριο αναβαινω Αθηνα για ενα στοχο ζωης. Να καταφερω να τερματισω τον Κλασσικο Μαραθωνιο της Αθηνας, τον ιστορικοτερο και ισως τον δυσκολοτερο μαραθωνιο στον κοσμο. Η πρωτη μου φορα στην κλασσικη διαδρομη αλλα και σε μαραθωνιο γενικοτερα. Ειμαι φοβισμενος αλλα και πολυ περηφανος μονο και μονο για την αποφαση που πηρα πριν 2.5 μηνες. Νοιωθω δεος και τιμη, θα τρεξω επειδη το γουσταρω αλλα ταυτοχρονα θα τιμησω με την προσπαθεια μου συγχρονους αλλα και παλιοτερους αθλητες. Και φυσικα φορος τιμης στους Μαραθωνομαχους.