Σήμερα πρωί πρωί πέρασα από τα Public Γλυφάδας μπας και έχει βγει στα βιβλιοπωλεία το ανωτέρω αλλά δεν.. (πήγα με τα πόδια. Ακούς Χάρη που θες να μου δώσεις στατίνες, με περπάτημα θα ανεβάσω την HDL μου )

Να πω λοιπόν ότι σε σχέση με τα Fnac δεν έχει αλλάξει τίποτα εκτός από τα χρώματα : τα βιβλία είναι ίδια και στις ίδιες ακριβώς θέσεις, οι περισσότεροι υπάλληλοι ίδιοι και γενικώς σε όλο το μαγαζί δεν έχει αλλάξει το παραμικρό. Οπότε αυτοί που φοβόντουσαν μήπως πέσω σε κατάθλιψη ας πάψουν να ανησυχούν (άλλαξα και κάρτα μέλους).

Ψώνισα το 'Γιατί πονάμε. Η φυσική ιστορία του πόνου' Dr. Frank T. Vertosick, Jr.
http://www.brainfood.gr/oxy.php?book=867

το περιμένω κι εγώ με ανυπομονησία

Διαβάζω το 'The Sea' του John Banville, αγγλική έκδοση. Πολύ καλό, περισσότερα και εγκυρότερα όταν το τελειώσω, γιατί είμαι στο 1/5 ακόμη.

Είχα δει, πριν αρκετό καιρό, συνέντευξη του συγγραφέα σε δύο Έλληνες δημοσιογράφους/κριτικούς βιβλίων (ποιός είπε ότι η τηλεόραση δεν έχει ποιότητα αν ξέρεις και έχεις διάθεση να ψάξεις) και μου φάνηκε σωστός τύπος, καλός ομιλητής, χωρίς φανφάρες και ύφος, παρότι το 'The Sea' έχει κερδίσει το σημαντικό βραβείο 'Booker', καλές κριτικές και του έχει δώσει αναγνώριση.

Jacob

Ο χρήστης koutsan έγραψε:

Ολόπλευρο δόσιµο για τη µεγάλη υπόθεση του κοινωνικού µετασχηµατισµού, υποταγή του ατοµικού στο συλλογικό, εµπιστοσύνη στην ηγεσία του κόµµατος και ετοιµότητα για την ύστατη θυσία – τον θάνατο. Ο Νίκος Πλουµπίδης στην επιστολή του προς την Παππά τονίζει «αν π.χ. το Κόµµα πη εµένα χαφιέ, τόσο εγώ όσο και αυτοί που µε γνωρίζουν και µ’ αγαπούν οφείλουµε να υποστηρίξουµε τη θέση του Κόµµατος. Θα πούµε τη γνώµη µας στο Κόµµα, όµως στον κόσµο θα πούµε ότι ο Πλ. είναι χαφιές, γιατί το λέει το Κόµµα».

όσα χρόνια κ αν περάσουν ποτέ δεν πρόκειται να καταλάβω αυτού του είδους την υπακοή στο Κόμμα

Ακούς Χάρη που θες να μου δώσεις στατίνες, με περπάτημα θα ανεβάσω την HDL μου )

δε γίνεται δουλειά έτσι. να στα γράψω και αν θες μη τα παίρνεις

δεν είναι συνεργάσιμος χάρη, κι εγώ του έγραψα συνταγή και δεν την πήρε

δε γίνεται δουλειά έτσι. να στα γράψω και αν θες μη τα παίρνεις

Πρωτοκολλάκι;

Eρωτηση , ξερει κανενας αν εχουν μεταφραστει βιβλια του Καραγατση ( Για την μεγαλη Χιμαιρα ενδιαφερομαι)στα Αγγλικα? (νομιζω εχω βρει στα γερμανικα). Εψαξα λιγο στο διαδυκτιο αλλα τζιφος.

Ο χρήστης gto250swb έγραψε:
Eρωτηση , ξερει κανενας αν εχουν μεταφραστει βιβλια του Καραγατση ( Για την μεγαλη Χιμαιρα ενδιαφερομαι)στα Αγγλικα? (νομιζω εχω βρει στα γερμανικα). Εψαξα λιγο στο διαδυκτιο αλλα τζιφος.

Εχω το βιβλιο στα Ελληνικα, κοιταξα στο οπισθοφυλλο αλλα δε γραφει τιποτε σχετικα με το αν εχει μεταφραστει. Μου κινησες την περιεργεια και το εψαξα. Στο διαδικτυο βρηκα ελαχιστα πραγματα και μπορω να πω οτι εξεπλαγην. Μονο στα Γερμανικα βρηκα μεταφραση του βιβλιου

Υπαρχει το Μπουρινι στα Αγγλικα αν σε ενδιαφερει.
Δες και εδω: http://karagatsis.ekebi.gr/xronologio.html

Κατα πασα πιθανοτητα δεν εχει μεταφραστει στα Αγγλικα.

Ο «αμνός» Μπελογιάννης και ο αποδιοπομπαίος Πλουμπίδης

Ο Μπελογιάννης ήταν ο «αμνός» και ο Πλουμπίδης ο «αποδιοπομπαίος τράγος» για την τότε ηγεσία του ΚΚΕ, τον Ζαχαριάδη. Τους θυσίασε, τον πρώτο «για να προσφέρει με τη θυσία του την εξιλέωση για τα λάθη που έγιναν και την ελπίδα της ανάστασης ενός κινήματος που τα λάθη και οι αμαρτίες των ηγετών του το έφεραν στο ψυχορράγημά του» και τον δεύτερο «για να αθωώσει με τον θάνατό του εκείνους που τις είχαν διαπράξει».

Το εξώφυλλο του βιβλίου κοσμεί η ιστορική φωτογραφία της Ελλης Παππά στο Εκτακτο Στρατοδικείο. Στις σελίδες του παραθέτει τη σκέψη του Ν. Μπελογιάννη και υπερασπίζεται τον Ν. Πλουμπίδη

Η Ελλη Παππά κατηγορεί ευθέως την ηγεσία του κόμματος για τους ρόλους που επέλεξε να δώσει στις δύο ηγετικές φυσιογνωμίες. Οι υποθέσεις Μπελογιάννη και Πλουμπίδη κρατούν τη δεσπόζουσα θέση στο βιβλίο της «Μαρτυρίες μιας Διαδρομής», που κυκλοφόρησε τις μέρες αυτές από το Μουσείο Μπενάκη.

«Μαρτύρια»

Η σύντροφος του Νίκου Μπελογιάννη καταθέτει τις δικές της μαρτυρίες («για να μην πω και τα μαρτύρια», λέει) στο κύριο, το μεγάλο κείμενο της έκδοσης, σε 178 σελίδες, με τον τίτλο «Σελίδες από τη ζωή μου». Περιλαμβάνονται επίσης «Τα γράμματα στο γιο μου», τρία άρθρα-παρεμβάσεις της σε εφημερίδες μετά την πτώση της δικτατορίας, ένα ειδικό κείμενο για την «υπόθεση Πλουμπίδη» και ένα «γράμμα του Νίκου Πλουμπίδη στην Ελλη Παππά», με ημερομηνία 4/5/52, που της έστειλε ο Πλουμπίδης από την παρανομία στη φυλακή, ένα ξεχωριστό ντοκουμέντο της περιόδου εκείνης αλλά και της Ιστορίας γενικότερα. (Δημοσιεύεται και φωτοτυπία της επιστολής). Το κύριο σώμα του βιβλίου είναι 333 σελίδες, μαζί με μια κατατοπιστική εισαγωγή του Τάσου Σακελλαρόπουλου, ιστορικού του Μουσείου Μπενάκη, στο οποίο παρέδωσε τα κείμενα, με την προϋπόθεση να δημοσιευθούν μετά τον θάνατό της (πέθανε στις 27/10/09).

Μέσα από την προσωπική της διαδρομή προβαίνει σε σύνθεση της ελληνικής πολιτικής σκηνής, με κύρια αναφορά στην πολιτική, τη δράση και την πορεία της Αριστεράς, του ΚΚΕ και της ΕΔΑ αλλά και μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ.

Ταυτόχρονα στα κείμενα που δημοσιεύονται βρίσκει ο αναγνώστης την ιστορία της αγάπης του ζεύγους, μέσα σε φοβερές συνθήκες απομόνωσης, ιστορία που έχει συναίσθημα και αίσθημα χωρίς να γίνεται γλυκερό, με την ανταλλαγή ποιημάτων στη σκηρή απομόνωσή τους, την αγάπη της μάνας και την τρυφερότητα στο γιο, που τον γέννησε όντας κρατούμενη.

Η Ελλη Παππά:

• Υπερασπίζεται με πάθος την αθωότητα του Νίκου Πλουμπίδη απέναντι στις συκοφαντίες («χαφιές») της τότε ηγεσίας του ΚΚΕ.

• Παραθέτει την πολιτική σκέψη του Νίκου Μπελογιάννη (συνοψίζεται στο εύγλωττο «μακριά από... σήματα και οργανώσεις», στο σημείωμα στην απομόνωση για νόμιμη εφημερίδα, δηλαδή «μακριά από τον έλεγχο της ηγεσίας έξω»).

• Ερωτά «πόσα μεσαία στελέχη του κόμματος ήταν στην υπηρεσία της Ασφάλειας» και στέκεται στις περιπτώσεις του Θαν. Λυκογιάννη, στενού συνεργάτη του Ζαχαριάδη, του Νίκου Βαβούδη, ασυρματιστή του παράνομου κλιμακίου του ΚΚΕ στην Αθήνα, που αυτοκτόνησε όταν εντοπίστηκε από την Ασφάλεια και η ανακάλυψη των ασυρμάτων οδήγησε στη δεύτερη δίκη για κατασκοπεία και στην εκτέλεση, του Δημήτρη Βλαντά, ανώτατου στρατιωτικού στελέχους του Δημοκρατικού Στρατού, ενώ υπαινίσσεται ύποπτο ρόλο του Νίκου Ακριτίδη, μέλους του Π.Γ., και διατυπώνει ερωτήματα για τον ίδιο τον Ζαχαριάδη.

• Περιγράφει τις δύσκολες έως εχθρικές καταστάσεις από συγκρατούμενές της (έμεινε 13 χρόνια φυλακή) που ήταν εντολή του κόμματος γιατί υπερασπιζόταν τον Πλουμπίδη.

Επίθεση στο ΚΚΕ

• Μιλάει για «σταλινικό χρουστσοφισμό» και για «μεταμορφώσεις» συντρόφων της ηγεσίας («να κοιμούνται σταλινικοί και να ξυπνάνε χρουστσοφικοί, να κοιμούνται χρουστσοφικοί και να ξυπνάνε μπρεζνιεφικοί, να κοιμούνται μπρεζνιεφικοί και να ξυπνάνε 'ανανεωτικοί' και γκορμπατσοφικοί και τέλος νεοσταλινικοί».

• Υποστηρίζει ότι το ΚΚΕ ήθελε να διαλύσει την ΕΔΑ.

• Καταλογίζει ευθύνες στο ΚΚΕ για τη στάση του απέναντι στη δικτατορία («να μιλήσουν οι σύντροφοι απ' έξω», πρώτα) και πριν για αντίσταση που δεν έγινε με την επιβολή της και ότι δόθηκε η ευκαιρία στον Ανδρέα Παπανδρέου να εισβάλει στο χώρο της ΕΑΜικής Αριστεράς.

• Κατηγορεί την ΕΔΑ που δεν έβγαλε φωνή διαμαρτυρίας.

• Καταλογίζει χυδαιότητες και πουριτανισμό στο ΚΚΕ για στάση απέναντι στις γυναίκες στην εξορία («αυτή φοράει το στενό παντελόνι της για να μας προκαλεί;»).

• Σημειώνει ότι το ΚΚΕ, με γραμματέα την Αλέκα Παπαρήγα, προσηλωμένο στα σταλινικά πρότυπα, καλεί τα μέλη «να αναγνωρίζουν ότι έχει το δικαίωμα να κατασκευάζει Πλουμπίδηδες και οι Πλουμπίδηδες όλων των εποχών να αποδέχονται αγόγγυστα τη μοίρα τους».

• Αναφέρεται σε άξιους αγωνιστές που είναι θαμμένοι στην ανωνυμία.

• Κατακρίνει το ΚΚΕ για τη στάση του απέναντι στους «δηλωσίες» τον καιρό του εφμυλίου και μετά.

• Επιτίθεται στο ΚΚΕ για τη στάση του στο Μακεδονικό.

• Αναφέρει ότι η υποταγή του ΚΚΕ στην ΕΣΣΔ (και στη μεταπολίτευση) είχε ξεπεράσει όλα τα όρια.

• Επαναλαμβάνει ότι «η λασπολογία ήταν ένα από τα κύρια στοιχεία της μυθοπλασίας του ΚΚΕ».

• Αναφέρεται σε περιπτώσεις αγωνιστών που βοήθησαν παράνομους την εποχή του εμφυλίου (π.χ. ο Πέλος και η Αλέκα Κατσέλη, γονείς της Νόρας και της Λούκας).

• Ονοματίζει ασφαλίτες «σκληρούς» όπως ο Κουβάς (μετέπειτα βασανιστής στον Πειραιά).

Το βιβλίο είναι καλογραμμένο, ρέει, παρά τις επαναλήψεις που σημειώνονται στα διάφορα κείμενά του. Είναι πολιτικό, έχει ανάλυση και στοιχεία αστυνομικού έργου, είναι αποκαλυπτικό. Δεν αναφέρεται στην προσωπική της ιστορία πριν τον Μπελογιάννη και απευθύνεται στο κομμουνιστικό κίνημα, «το κίνημα στο οποίο αφιερώσαμε τη ζωή μας -χωρίς ανταλλάγματα και 'εξαργυρώσεις'».

Σίγουρα θα προκαλέσει αντιδράσεις. *

από
http://www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=202412

Γιάννη, έχει ξανά ποδαράτο μέχρι τη Γλυφάδα σήμερα?

Ο χρήστης skye έγραψε:

Eρωτηση , ξερει κανενας αν εχουν μεταφραστει βιβλια του Καραγατση ( Για την μεγαλη Χιμαιρα ενδιαφερομαι)στα Αγγλικα? (νομιζω εχω βρει στα γερμανικα). Εψαξα λιγο στο διαδυκτιο αλλα τζιφος.

Εχω το βιβλιο στα Ελληνικα, κοιταξα στο οπισθοφυλλο αλλα δε γραφει τιποτε σχετικα με το αν εχει μεταφραστει. Μου κινησες την περιεργεια και το εψαξα. Στο διαδικτυο βρηκα ελαχιστα πραγματα και μπορω να πω οτι εξεπλαγην. Μονο στα Γερμανικα βρηκα μεταφραση του βιβλιου

Υπαρχει το Μπουρινι στα Αγγλικα αν σε ενδιαφερει.
Δες και εδω: http://karagatsis.ekebi.gr/xronologio.html

Κατα πασα πιθανοτητα δεν εχει μεταφραστει στα Αγγλικα.

Ευχαριστώ, ειναι κρίμα που δεν υπάρχει, καντε μια μεταφραση ρε παραδοπιστοι, ολες τις εκδοτικες του συμπαντος, μονο οι γερμανοι θα πανε μπροστα

Στα ελληνικα εχω αυτην την εκδοση
αλλα οχι μαζι μου, ενα απο τα καλυτερα βιβλια του!Ενας λογος που ειχα ξαναεπισκεφτει την Συρο για να δω το Επισκοπείο και το αρχοντικο των Ρεϊζιδων.

Το 10 το έχεις διαβάσει ρε?

Ο χρήστης rx8_drifter έγραψε:
Το 10 το έχεις διαβάσει ρε?

Oχι, απο δαυτον μονο τον Λιαπκιν την χιμαιρα και τον γιουγκερμαν. Την τριλογια του δλδ.
Το 10 πρεπει ομως οπως και τον κιτρινο φακελο, το αλλο που ειχα διαβασει μικρος ηταν το μυθιστορημα των τεσσαρων αλλα δεν μου πολυ αρεσε.

Ο Καραγάτσης μου

(λείπουν ενα-δυο, το Σέργιος και Βακχος και η Ιστορία των Ελλήνων, νομίζω)

...από όλα αυτά μπορώ να πω ότι το 10 θα μπορούσε να είναι το επιστέγασμα της ωριμότητάς του, με καλή, ψυχαναλυτική γραφή, λιγότερο παθιασμένο από τα πρώτα του, αρκετά σύνθετο και πολύπλευρο, αλλά το γεγονός ότι είναι ημιτελές έργο σε αφήνει λίγο 'κρεμασμένο' στο τέλος. Η Χίμαιρα είναι δυνατό, αλλά κατάμαυρο, αλλά τις καλύτερες ψυχονευρωσικές ισορροπίες του πρέπει, κατ' εμέ, να τις κράτησε στον Κίτρινο Φάκελο. Η άλλη τριλογία του (Κοτζαμπάσης του Καστρόπυργου, Αίμα Χαμένο και Κερδισμένο, Τα Στερνά του Μίχαλου) είναι άκρως διδακτική και λιγότερο κουραστική από την Ιστορία των Ελλήνων (όπου φανερώνει τα όρια και τις αδυναμίες του, όταν βουτάει στην Ιστορία). Λιγότερο γνωστό -δικαίως, αφού κινείται στη μετριότητα, για Καραγάτση) είναι ο Βασίλης Λάσκος, ενώ απολαυστικό είναι το άγιο δίδυμο Σεργούλη-Βακχούλη.

Η Ελλη Παππά:

• Ερωτά «πόσα μεσαία στελέχη του κόμματος ήταν στην υπηρεσία της Ασφάλειας» και στέκεται στις περιπτώσεις του Θαν. Λυκογιάννη, στενού συνεργάτη του Ζαχαριάδη, του Νίκου Βαβούδη, ασυρματιστή του παράνομου κλιμακίου του ΚΚΕ στην Αθήνα, που αυτοκτόνησε όταν εντοπίστηκε από την Ασφάλεια και η ανακάλυψη των ασυρμάτων οδήγησε στη δεύτερη δίκη για κατασκοπεία και στην εκτέλεση, του Δημήτρη Βλαντά, ανώτατου στρατιωτικού στελέχους του Δημοκρατικού Στρατού, ενώ υπαινίσσεται ύποπτο ρόλο του Νίκου Ακριτίδη, μέλους του Π.Γ., και διατυπώνει ερωτήματα για τον ίδιο τον Ζαχαριάδη.

Παρόλο που σκοπεύω να αγοράσω το βιβλίο, αυτό που κάνει η Παπά, να αφήνει μεταθανάτιες αιχμές και ερωτήματα δηλαδή, δεν μου αρέσει καθόλου.

Ο χρήστης dstou έγραψε:
Παρόλο που σκοπεύω να αγοράσω το βιβλίο, αυτό που κάνει η Παπά, να αφήνει μεταθανάτιες αιχμές και ερωτήματα δηλαδή, δεν μου αρέσει καθόλου.

Σε κανέναν δεν αρέσει ο αντίλογος. Ιδίως στους Έλληνες κομμουνιστές.

Δεν είναι πολιτικό το ζήτημα. Απλά πιστεύω ότι όταν μιλάς πρέπει να είναι ακριβής και επ' ουδενί να μην αιχμές. Αυτές μπορείς να τις κρατήσεις για τον εαυτό σου.
Αν πάλι έχεις στοιχεία που να αποδεικνύουν αυτές τις μομφές, εννοείται μπιγιόντ έν ρίζοναμπλ ντάουτ, να τα δεχτώ.

Ο χρήστης dstou έγραψε:

Η Ελλη Παππά:

• Ερωτά «πόσα μεσαία στελέχη του κόμματος ήταν στην υπηρεσία της Ασφάλειας» και στέκεται στις περιπτώσεις του Θαν. Λυκογιάννη, στενού συνεργάτη του Ζαχαριάδη, του Νίκου Βαβούδη, ασυρματιστή του παράνομου κλιμακίου του ΚΚΕ στην Αθήνα, που αυτοκτόνησε όταν εντοπίστηκε από την Ασφάλεια και η ανακάλυψη των ασυρμάτων οδήγησε στη δεύτερη δίκη για κατασκοπεία και στην εκτέλεση, του Δημήτρη Βλαντά, ανώτατου στρατιωτικού στελέχους του Δημοκρατικού Στρατού, ενώ υπαινίσσεται ύποπτο ρόλο του Νίκου Ακριτίδη, μέλους του Π.Γ., και διατυπώνει ερωτήματα για τον ίδιο τον Ζαχαριάδη.

Παρόλο που σκοπεύω να αγοράσω το βιβλίο, αυτό που κάνει η Παπά, να αφήνει μεταθανάτιες αιχμές και ερωτήματα δηλαδή, δεν μου αρέσει καθόλου.

Αν δεν είσαι βέβαιος για κάτι και έχεις μόνο υποψίες δεν μπορείς παρά να παραθέτεις κάποια στοιχεία - ενδείξεις και να θέτεις ερωτήματα. Και όχι η Παππά δεν είναι δικαστήριο για να ισχύει ένα κάποιο τεκμήριο αθωότητας ούτε ο Νίκος Χατζηνικολάου που λέει το δελτίο των 8 με 'πολιτική ορθότητα'.
Είναι απλά νεκρή και αυτή είναι η 'άποψή' της για άλλους νεκρούς. 'Ιστορία' γράφει και όχι διατακτικό δικαστικής απόφασης.

Ειχα την τυχη και την τιμη να γνωρισω καποιους αγωνιστες της ευρυτερης Αριστερας στον εκτός ΚΚΕ χώρο και μου προξενησε εντυπωση το ποσο μπορουσαν να στριψουν την καθε κουβεντα σε κατηγορια εναντιον του ΚΚΕ. Ισως γιαυτο να μην μπορει η 'αλλη' αριστερα να αρθρωσει αξιοπρεπη λόγο γιατι ο ετεροπροσδιορισμος της εχει πλεον γινει δευτερη φυση.

Παντως το ποσο τιμανε τετοια βιβλία καποιους που πεθανανε με τη φραση 'ζητω το ΚΚΕ' δεν το ξερω. Ουτε το τι προσφερει να μιλας και να ξαναμιλας και να ξαναματαμιλας για τον Ζαχαριαδη που πεθανε στη Σιβηρία σαν το σκυλι

Ο χρήστης greo έγραψε:
Ειχα την τυχη και την τιμη να γνωρισω καποιους αγωνιστες της ευρυτερης Αριστερας στον εκτός ΚΚΕ χώρο και μου προξενησε εντυπωση το ποσο μπορουσαν να στριψουν την καθε κουβεντα σε κατηγορια εναντιον του ΚΚΕ. Ισως γιαυτο να μην μπορει η 'αλλη' αριστερα να αρθρωσει αξιοπρεπη λόγο γιατι ο ετεροπροσδιορισμος της εχει πλεον γινει δευτερη φυση.

Παντως το ποσο τιμανε τετοια βιβλία καποιους που πεθανανε με τη φραση 'ζητω το ΚΚΕ' δεν το ξερω. Ουτε το τι προσφερει να μιλας και να ξαναμιλας και να ξαναματαμιλας για τον Ζαχαριαδη που πεθανε στη Σιβηρία σαν το σκυλι

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ γιατί συμβαίνει αυτό ; Ως προς το συμπέρασμα συμφωνώ : ίσως γι αυτό.
Δεν χρειάζεται ούτε να 'τιμηθεί' κανείς, αλλά ούτε και να 'προσφέρεις' σώνει και καλά κάτι : υπάρχουν απλά ανθρώπινες πλευρές και αδυναμίες και όσο δεν γράφονται αισχρά και συνειδητά ψέμματα αυτές οι 'απόψεις' είναι πολύτιμες για τη διαμόρφωση μιας συνολικής εικόνας της εποχής.
Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει διόλου η απόδοση 'τιμών' ούτε στο Μπελογιάννη, ούτε στο Ζαχαριάδη, ούτε φυσικά στο ΚΚΕ. Όλοι νεκροί είναι άλλωστε
Με ενδιαφέρει μόνο να αποκτήσω όσο πληρέστερη εικόνα μπορώ.

Εγω, ναι. Πολλες φορές. Το θεμα ειναι να αναρωτηθουν οι ιδιοι, τι κερδισαν ετσι τοσα χρονια.

Τωρα το τι νεο προσφερει το βιβλιο, αν κρινω απο την αναγγελία του; Πιστευω τιποτε απολυτως. Ολα τα ερωτηματα που τιθονται εχουν κατα καιρους απαντηθει και ο ρολος του καθενος οσο και να μην εχει αποσαφηνιστει πληρως (ουτε φανταζομαι αυτο θα γινει με το βιβλίο αυτο), τα περισσοτερα ειναι πλέον κοινός τοπος.

Οσο για την τιμη. Αντιγραφω: '*Στις σελίδες του παραθέτει τη σκέψη του Ν. Μπελογιάννη και υπερασπίζεται τον Ν. Πλουμπίδη *'. Και ρωταω: Απο ποιον; Κατηγορει κανενας ΚΚΕ incl καποιον απο αυτους; Προς τι υπερασπιση προς εναν μη-κατηγορουμενο; Αυτος που κατηγορησε τον εναν, ξαναλεω τον καθαρισαν σαν αρνί στη Σιβηρία; Τι νοημα εχει τωρα η επαναδιατυπωση καποιων κατηγοριων απεναντι σε καποιον που τον πεταξαν φιλοι και εχθροι στο τελος;

Το βιβλιο εχαι αξία ως προσωπικη μαρτυρία και μεχρι εκει