Το DS3; Η «άλλη περίπτωση». Το γαλλικό «3αρι» για τον μερακλή. Για αυτό άλλωστε επιλέγεις εσύ χρωματισμούς και άλλα προσωπικά στοιχεία του εξοπλισμού. Δεν θα δείτε τυχαία στα περιοδικά μας ένα πλούσιο, φορτωμένο στο max, σε χρώμα κύρους όπως το ανθρακί (4Τ) και το κόκκινο-μπορντώ της οροφής που προδίδει και ενθουσιασμό (ΑΒ). Η συνέχεια, στο δρόμο: Ευχάριστη! Το κυριότερο λοιπόν και άσχετα από το αν θα «χάσει» την τιμή ο φίλος Μάνος Εμμανουήλ, κάτι που απευχόμαστε, όπως το ίδιο ισχύει στην περίπτωση των μετρήσεων όπου πρέπει να πυροβολούμε εύστοχα ώστε να μην εκτιθέμεθα. Η ευχαρίστηση (σ.σ.: κάμποσα κλικ πάνω από την ικανοποίηση), αρχίζει από τη θέση οδήγησης και φτάνει μέχρι την οδήγηση σε ρυθμούς ειδικής διαδρομής, εκεί δηλαδή που έχεις τον κατάλληλο κινητήρα ώστε να αξιοποιήσεις το τέλειο πλαίσιο. Η ανάρτηση είναι σφικτή, το τιμόνι αρκούντως ακριβές, ο επιλογέας σαν «άλλου κατασκευαστή» (σ.σ.: στη C3 δεν έβαλαν τον καλό, γαμώτο…), τα φρένα δυνατά και μακάρι η σπορ αίσθηση να επιβεβαιωθεί και στις μετρήσεις και το μόνο που μένει στη «φουλ σπορ» εκδοχή των 200 ίππων όποτε προκύψει, είναι να αποκτήσει ο κινητήρας ευστροφία και πολύ ψηλά. Μέχρι τότε, στο σιγά, στο «τσουλάμε», και στο μέχρι «πάμε σβέλτα» το αυτοκίνητο ως κύλιση θα μπορούσε να είναι και ένα τρίθυρο C, με την ανάρτηση να προδίδει το ύφος της στα εγκάρσια και το σύστημα μπροστά να εκδηλώνει τάσεις υποστροφής, στο γλιστερό κυρίως και πάντως χωρίς γκάζι, οπότε και ενίοτε θα πρέπει να αναθεωρήσεις και να το ξανατοποθετήσεις. Συμβαίνει με το καλό Scirocco το R και να η απόδειξη πως οι Γάλλοι δεν λειτούργησαν πρόχειρα και ευκαιριακά. Δούλεψαν σκληρά, πέτυχαν και πορεύονται και αυτό είναι ίσως το πλέον σημαντικό, σήμερα που όλα δείχνουν ίδια.