Αυτό είναι και σωστό και λάθος ανάλογα από ποια οπτική γωνία το βλέπεις. Επειδή όμως εγώ από τον μέσο οδηγό μιας χώρας χωρίς αστυνόμευση μπορώ να περιμένω μόνο τα χειρότερα, θεωρώ ότι υπάρχουν δρόμοι στους οποίους είναι ευκολότερο να γίνει λάθος με σοβαρές επιπτώσεις και αυτούς θα μου επιτρέψεις να τους χαρακτηρίζω επικίνδυνους. Η Εθνική Οδός Αντιρίου-Ιωαννίνων για παράδειγμα είναι ένας δρόμος στον οποίο νιώθω λιγότερο ασφαλής από την Αττική Οδό, παρόλο που και στους 2 κυκλοφορούν κακοί οδηγοί που δεν προσαρμόζουν την οδήγηση τους στις συνθήκες.

Η απάντηση λοιπόν είναι ότι παρόλο που προφανώς το ατύχημα οφείλεται κυρίως στην κακή οδήγηση, χρειάστηκε ένας συνδυασμός παραγόντων για να φτάσουμε εκεί, και σημαντικό μερίδιο ευθύνης υπάρχει ΚΑΙ στον δρόμο.

Στο πνεύμα των τελευταίων ποστ έχω να πω το εξής. Η ευθύνη για τα ατυχήματα πράγματι βαρύνει έως και 100% τον οδηγό που έκανε το σφάλμα, αλλά υπάρχουν δρόμοι που μειώνουν τις επιπτώσεις αυτού του μοιραίου σφάλματος ή και το συγχωρούν εντελώς σε μερικές περιπτώσεις.
Για παράδειγμα θα δώσω τον 'νέο' δρόμο Κορίνθου - Τρίπολης όπου πολύ σπάνια γίνονται ατυχήματα γιατί οι στροφές είναι ανοιχτές, υπάρχουν 2 διαφορετικά ρεύματα χωρισμένα ανάμεσά τους με τοιχείο new jersey, υπάρχει ορατότητα και το κάθε ρεύμα έχει 2 λωρίδες και 1 βοηθητική στο μεγαλύτερο τμήμα του.
Παλαιότερα στον παλαιό δρόμο, δηλαδή πριν από το 1990, τα ατυχήματα ήταν σχεδόν καθημερινά ιδιαίτερα στο διαβόητο κομμάτι Άργος - Μύλοι - Αχλαδόκαμπος - Τρίπολη το οποίο είναι γεμάτο εικονοστάσια, φωτοατραξιόν για τους τουρίστες πλέον.

Οι ίδιοι οδηγοί δεν κάνουν την διαδρομή και πριν και τώρα? Μήπως τώρα έβαλαν μυαλό ενώ πριν δεν είχαν, ή μήπως τώρα 'τρέχουν' λιγότερο από πριν? Μήπως τώρα τα διπλώματα οδήγησης είναι κανονικά ενώ τότε ήταν 'πέτσινα'? Σίγουρα τα καινούργια αυτοκίνητα είναι πολύ πιο ασφαλή αλλά τη διαφορά, όπως και στα μέρη που περνάει η Εγνατία, την κάνει κυρίως ο δρόμος.
Ο μέσος οδηγός έχει τόσο φόρτο εργασίας, συσωρευμένη κούραση και σκοτούρες, που δεν μπορεί πολλές φορές να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις του κάθε δρόμου, ιδίως δε αν ο δρόμος είναι γεμάτος παγίδες και δεν βοηθάει από την πλευρά του με ορατότητα, οδόστρωμα κ.α. και τότε γίνεται το μοιραίο λάθος.

Σίγουρα, γίνονται και ατυχήματα που λες 'ε αυτόν τον ήθελε'. Αλλά όταν βλέπω στα τέμπη κλπ μέρη-καρμανιόλες χαροτικές προσπεράσεις (και μάρτυράς μου ο corsair) με τις νταλίκες να έρχονται από απέναντι, εεεεεε του φόυστη δλδ.

Ποσο μπορει ο δρομος να σε γλυτωσει η να σε οδηγησει σε ατυχημα :η αριστερη στροφη αφοτου εχουμε βγει απο το τουνελ με κατευθυνση την Τριπολη (μετα την ΣΕΑ ΑΛΕΑ) παλια εδινε πολλα ατυχηματα.Τι εφταιγε;Δεν ειχαν ριξει το τελευταιο στρωμα αντιολισθητικού υλικου και γλυστραγε παρα πολυ.Απο την στιγμη που το εφτιαξαν δεν εγινε ξανα ατυχημα εκει.Επισης πριν φτιαξουν το κομματι που συνεχιζει προς Καλαματα ο δρομος εκλεινε ξαφνικα στην εξοδο για Τριπολη.Καθε ΠΣΚ ειχε θανατηφορο ατυχημα.Οποιοι κατεβαιναν στην 124 τοτε που γινονταν οι αγωνες θα το θυμουνται.

Ο χρήστης BILL33 έγραψε:
Ποσο μπορει ο δρομος να σε γλυτωσει η να σε οδηγησει σε ατυχημα :η αριστερη στροφη αφοτου εχουμε βγει απο το τουνελ με κατευθυνση την Τριπολη (μετα την ΣΕΑ ΑΛΕΑ) παλια εδινε πολλα ατυχηματα.Τι εφταιγε;Δεν ειχαν ριξει το τελευταιο στρωμα αντιολισθητικού υλικου και γλυστραγε παρα πολυ.Απο την στιγμη που το εφτιαξαν δεν εγινε ξανα ατυχημα εκει.Επισης πριν φτιαξουν το κομματι που συνεχιζει προς Καλαματα ο δρομος εκλεινε ξαφνικα στην εξοδο για Τριπολη.Καθε ΠΣΚ ειχε θανατηφορο ατυχημα.Οποιοι κατεβαιναν στην 124 τοτε που γινονταν οι αγωνες θα το θυμουνται.

Αρκαδία ΙΜΟ οι παγιδες είναι Κεραίες, Καλογερικό, και τρεις πριν την Μεγαλόπολη

Ο χρήστης cpp έγραψε:

Ποσο μπορει ο δρομος να σε γλυτωσει η να σε οδηγησει σε ατυχημα :η αριστερη στροφη αφοτου εχουμε βγει απο το τουνελ με κατευθυνση την Τριπολη (μετα την ΣΕΑ ΑΛΕΑ) παλια εδινε πολλα ατυχηματα.Τι εφταιγε;Δεν ειχαν ριξει το τελευταιο στρωμα αντιολισθητικού υλικου και γλυστραγε παρα πολυ.Απο την στιγμη που το εφτιαξαν δεν εγινε ξανα ατυχημα εκει.Επισης πριν φτιαξουν το κομματι που συνεχιζει προς Καλαματα ο δρομος εκλεινε ξαφνικα στην εξοδο για Τριπολη.Καθε ΠΣΚ ειχε θανατηφορο ατυχημα.Οποιοι κατεβαιναν στην 124 τοτε που γινονταν οι αγωνες θα το θυμουνται.

Αρκαδία ΙΜΟ οι παγιδες είναι Κεραίες, Καλογερικό, και τρεις πριν την Μεγαλόπολη

Συμφωνω αν και οι κεραιες ανηκουν στην Αργολιδα (εχω φαει γλυστρα εκει οταν πατησα στην λευκη γραμμη που χ3στηκα πανω μου).Τουλαχιστον οι κεραιες ως στροφη θα καταργηθουν οταν ολοκληρωθει το νεο κομματι.Και οι αλλες στροφες πριν και μετα την Μεγαλοπολη ειναι επικινδυνες λογω και των φορτηγων.

Ο χρήστης G60 έγραψε:
Δεν υπάρχει ΠΟΥΘΕΝΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ επικίνδυνη διαδρομή με την έννοια που το θέτεις,υπάρχουν επικίνδυνοι οδηγοί.
Οποιος δεν προσαρμόζεται ανάλογα με τις συνθήκες είναι άξιος της μοίρας του.
Εχει μεγάλη διαφορά το απαιτώ καλύτερο οδικό δίκτυο από το πάω σα μ@λ@κ@ς να σκοτωθώ

Εχμ..: El Camino de la Muerte

Φυσικά και υπάρχουν επικίνδυνοι δρόμοι! Κακή χάραξη, κακό οδόστρωμα, ελλειπής (και μη συνεπής) σήμανση. Ειδικά στο τελευταίο, αν δεις επαρχιακούς δρόμους στην Αγγλία και την Ιαπωνία, η ποιότητα της οριζόντιας σήμανσης -και η πληρότητα των πληροφοριών που δίνουν στον οδηγό- είναι μέρα με τη νύχτα.

Δεν διαφωνώ με το ότι είναι ευθύνη του οδηγού να προσαρμόζεται στις συνθήκες, οι περισσότεροι επαρχιακοί δρόμοι στην Ελλάδα όμως είναι από μέτριοι έως απαράδεκτα ύπουλοι.

Ο χρήστης G60 έγραψε:

Επειδή τυχαίνει να έχω καταγωγή από Επίδαυρο και κάποτε πηγαίναμε κάθε ΣΚ, πράγματι η διαδρομή Κόρινθος-Επίδαυρος είναι πολύ επικίνδυνη.

Δεν υπάρχει ΠΟΥΘΕΝΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ επικίνδυνη διαδρομή με την έννοια που το θέτεις,υπάρχουν επικίνδυνοι οδηγοί

Δεν είπα κάτι διαφορετικό ούτε είμαι της άποψης ότι συνήθως φταίει η διαδρομή και όχι ο οδηγός
Αντιθέτως είμαι της άποψης, όπως κι εσύ απ' ό,τι καταλαβαίνω, πως ο οδηγός έχει το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης μιας και ως νοήμον ον οφείλει να προσαρμόζει τον τρόπο οδήγησής του με τις συνθήκες που επικρατούν κάθε φορά.
Έκανα ωστόσο μια διαπίστωση ότι η συγκεκριμένη διαδρομή είναι εξαιρετικά επικίνδυνη με την έννοια ότι έχουν γίνει πάρα μα πάρα πολλά ατυχήματα. Το ότι οι ίδιοι άνθρωποι που έρχονται από Αθήνα και ταξιδεύουν στην Αθηνών-Κορίνθου καταλήγουν να σκοτωθούν στην Κορίνθου-Επιδαύρου, σίγουρα κάτι λέει για την επικινδυνότητα του συγκεκριμένου δρόμου και το πόσες παγίδες κρύβει (ακόμα και για τον συντηρητικό οδηγό). Όλοι σχεδόν οι συγγενείς μου (οικογενειάρχες) που ανεβοκατεβαίνουν Επίδαυρο και ξέρουν καλά τη διαδρομή έχουν να περιγράψουν μια ιστορία που το αυτοκίνητό τους έφυγε πάνω στη στροφή με 50km/h λόγω πάγου (κλειστές στροφές στις οποίες δε χτυπάει ο ήλιος όλη την ημέρα). Η τάση του δρόμου να διατηρεί τον πάγο δεν αυξάνει την επικινδυνότητά του; Αν τώρα προστεθεί και ο ανεύθυνος οδηγός, έχουμε ένα εκρηκτικό κοκτέιλ με τα γνωστά αποτελέσματα.

Έχω δει ουκ ολίγα τροχαία, πολλά από αυτά σοβαρά.
Δε θα ξεχάσω μια φορά που μας προσπέρασε μία παλιά bmw 316, με 3 άτομα μέσα, και στην επόμενη δεξιά στροφή τους συναντήσαμε κάτω από μια νταλίκα..

Ποιός φταίει,ο δρόμος?

Πιστεύω πως στη συγκεκριμένη περίπτωση έφταιγε σε μεγάλο βαθμό ο δρόμος. Γιατί; Γιατί απλούστατα η στροφή αυτή είναι η πρώτη κλειστή και τυφλή στροφή μετά από μεγάλη ευθεία χωρίς προειδοποίηση ως προς το πόσο κλειστή είναι (τότε δεν υπήρχε η πρέπουσα σήμανση). Αν δεν είχες ξαναπεράσει από το δρόμο αυτό πολλές φορές, απλά συνέχιζες ευθεία (όπως κι έγινε ).

Ο χρήστης dstou έγραψε:
Στο πνεύμα των τελευταίων ποστ έχω να πω το εξής. Η ευθύνη για τα ατυχήματα πράγματι βαρύνει έως και 100% τον οδηγό που έκανε το σφάλμα, αλλά υπάρχουν δρόμοι που μειώνουν τις επιπτώσεις αυτού του μοιραίου σφάλματος ή και το συγχωρούν εντελώς σε μερικές περιπτώσεις.
Για παράδειγμα θα δώσω τον 'νέο' δρόμο Κορίνθου - Τρίπολης όπου πολύ σπάνια γίνονται ατυχήματα γιατί οι στροφές είναι ανοιχτές, υπάρχουν 2 διαφορετικά ρεύματα χωρισμένα ανάμεσά τους με τοιχείο new jersey, υπάρχει ορατότητα και το κάθε ρεύμα έχει 2 λωρίδες και 1 βοηθητική στο μεγαλύτερο τμήμα του.
Παλαιότερα στον παλαιό δρόμο, δηλαδή πριν από το 1990, τα ατυχήματα ήταν σχεδόν καθημερινά ιδιαίτερα στο διαβόητο κομμάτι Άργος - Μύλοι - Αχλαδόκαμπος - Τρίπολη το οποίο είναι γεμάτο εικονοστάσια, φωτοατραξιόν για τους τουρίστες πλέον.

Οι ίδιοι οδηγοί δεν κάνουν την διαδρομή και πριν και τώρα? Μήπως τώρα έβαλαν μυαλό ενώ πριν δεν είχαν, ή μήπως τώρα 'τρέχουν' λιγότερο από πριν? Μήπως τώρα τα διπλώματα οδήγησης είναι κανονικά ενώ τότε ήταν 'πέτσινα'? Σίγουρα τα καινούργια αυτοκίνητα είναι πολύ πιο ασφαλή αλλά τη διαφορά, όπως και στα μέρη που περνάει η Εγνατία, την κάνει κυρίως ο δρόμος.
Ο μέσος οδηγός έχει τόσο φόρτο εργασίας, συσωρευμένη κούραση και σκοτούρες, που δεν μπορεί πολλές φορές να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις του κάθε δρόμου, ιδίως δε αν ο δρόμος είναι γεμάτος παγίδες και δεν βοηθάει από την πλευρά του με ορατότητα, οδόστρωμα κ.α. και τότε γίνεται το μοιραίο λάθος.

εχεις απολυτο δικιο και πολυ συνοπτικα παρουσιαζεις την πραγματικοτητα...

συμφωνω 1000% μαζι σου.

Ελαβα ενα mail με ενα ατυχημα στο U -Turn στο αεροδρομιο (Αθηνα) με μια φεραρι (599?) δεν ξερω αν επαθε κανεις τπτ για αυτο δεν ανεβαζω τις φωτογραφιες, παντως το τρακαρισμα ηταν πολυ δυνατο! Πρεπει να περασε κατω απο την μπαριερα σηκωνοντας την προς τα πανω κα ιξηλωνοντας κολονακια!!!

Να ρωτήσω κάτι?
Αφου στα stop έχει παντα παρκαρισμένα που εμποδίζουν την ορατότητα και δεν τους γράφει κανένας τροχαίος.
Γιατί δεν χτίζουν οι δήμοι, Υπεχωδε, ειδικά παρτέρια στι γωνίες ώστε και να μην παρκαρουν και ορατότητα να υπάρχει και καποιο φυτό να μπορεί να μπει με ένα τρόπο

Ο χρήστης cpp έγραψε:
Να ρωτήσω κάτι?
Αφου στα stop έχει παντα παρκαρισμένα που εμποδίζουν την ορατότητα και δεν τους γράφει κανένας τροχαίος.
Γιατί δεν χτίζουν οι δήμοι, Υπεχωδε, ειδικά παρτέρια στι γωνίες ώστε και να μην παρκαρουν και ορατότητα να υπάρχει και καποιο φυτό να μπορεί να μπει με ένα τρόπο

Οτιδηποτε αλλο απο φυτα/δεντρα!!Δεν τα περιποιείτε κανεις ,θεριεύουν και γινονται επικινδυνα αφου κοβουν πολυ την ορατοτητα .

Ο χρήστης cpp έγραψε:
Γιατί δεν χτίζουν οι δήμοι, Υπεχωδε, ειδικά παρτέρια στι γωνίες ώστε και να μην παρκαρουν και ορατότητα να υπάρχει και καποιο φυτό να μπορεί να μπει με ένα τρόπο

Μπορεί απλά να μεγαλώνει απλά το πλάτος των πεζοδρομίων και να μπαίνει κάποιο μικρό κολωνάκι. Υπάρχουν μερικές τέτοιες περιπτώσεις σε αρκετά μέρη της Αθήνας, αλλά φυσικά δεν είναι αρκετές.

Στο πρώτο φανάρι που έχει η Συγγρού, στο Φιξ, στην κάθοδο, ήταν πριν από λίγα λεπτά πεσμένος ένας πεζός.

Δεν ξέρω πώς έγινε το συγκεκριμένο ατύχημα. Πάντως κλασικά οι πεζοί διασχίζουν εκεί τη Συγγρού, όχι από τη μεριά της διάβασης αλλά την άλλη - εκεί που ήταν αυτός χάμω. Εκεί όμως στρίβουν πάρα πολλοί και από τους κάθετους. Οπότε, περιμένουν οι πεζοί να περάσουν αυτοί που στρίβουν, και όταν περνάνε, έρχονται και από τη Συγγρού οι... φουριόζοι.

Το χειρότερο -- από την κίνηση (η Συγγρού εκφυλιζόταν σε 1 λωρίδα) και από την απεργία των ΜΜΜ, το ασθενοφόρο πάλευε να φτάσει εγκαίρως.

Θα ξεκινήσω με 2 φράσεις του Ari Vatanen οι οποίες είχαν παιχτεί σε εκπομπή του καναλιού της Βουλής:
είναι η μία και η δεύτερη . Νομίζω ότι τα είπε όλα και λαμβάνοντας υπόψιν την ικανότητα αυτού του οδηγού νομίζω πως ότι και να γράψω εγώ θα έχει ελάχιστη αξία μπροστά σε αυτές τις 2 προτάσεις. Με δυο γραμμές λόγια πλήρως και με απόλυτη ακρίβεια την ελληνική κατάσταση.

Και το άλλο πιο πρόσφατο που δεν πρέπει να παραλείψω:
Ο Mark Webber ζήτησε να γυρίσει στην Αθήνα με ελικόπτερο λέγοντας ότι στην πίστα μπορεί να πηγαίνει με 300 να κάνει ότι ελιγμούς θέλει αλλά σε αυτό τον δρόμο (Εθνική - που λέει ο λόγος δηλαδή - Αθηνών - Πατρών) δεν ξαναπηγαίνει.

Βέβαια οι Έλληνες οδηγοί μάλλον νομίζουμε ότι μπορούμε να πηγαίνουμε και εμείς με '300' σε δρόμους όπως η Αθηνών - Πατρών ή η Πατρών - Πύργου και να ανταπεξέλθουμε σε όποιον κίνδυνο καλύτερα από τον Vatanen και το Webber.

Στην Πατρών - Πύργου πηγαίνω τους καλοκαιρινούς μήνες σχεδόν καθημερινά. Κάθε μέρα θα δω οδηγούς να προσπερνούν μέσα σε στροφές περνώντας χωρίς ορατότητα στο αντίθετο ρεύμα και αφήνοντας ουσιαστικά στην τύχη την εξέλιξη της προσπέρασης. Επίσης η ύπαρξη κάθετων δρόμων ακόμη και χωματόδρομων από τους οποίους βγαίνουν μέχρι και τρακτέρ κάνει την κατάσταση ακόμη χειρότερη.

Ακόμη μία φορά στην παλιά εθνική Πατρών - Αθηνών μετά από το Αίγιο προς Πάτρα βγαίνοντας από μία στροφή με ταχύτητα 80-90 ήρθα αντιμέτωπος με ένα 'φτιαγμένο' αυτοκίνητο που προσπερνούσε στα τυφλά και αναγκάστηκα να φρενάρω αρκετά δυνατά - όχι τέρμα - για να του δώσω χώρο. Αυτό δείχνει πως δεν είναι καλή ιδέα να πηγαίνουμε με φουλ ταχύτητα σε μία στροφή επειδή το αυτοκίνητό μας αντέχει να στρίψει με αυτή. Αν πήγαινα με 20-30 χιλιόμετρα παραπάνω τα πράγματα θα ήταν πιο δύσκολα αφού ήδη με την ταχύτητα που πήγαινα φτάσαμε αρκετά κοντά.

Τέλος στην Ελλάδα τα 'καλά' αυτοκίνητα είναι αρκετά ακριβά με αποτέλεσμα η πλειοψηφία να βολεύεται με βαριά 1400 με μικρή ενεργητική ασφάλεια...

Με λίγα λόγια κάθε πτυχή του τρίπτυχου οδηγός - δρόμος - αυτοκίνητο που καθορίζουν την ασφάλεια στην Ελλάδα βρίσκεται σε μαύρα χάλια.

Στα σημερινά ΝΕΑ

«... Γιώργο τι λένε οι γιατροί; » - Θα δούμε...
Ο συνάδελφος- ανταποκριτής μας στη Λαμία- ήταν άσπρος σαν πανί. Έτρεχε πανικόβλητος από γιατρό σε γιατρό αλλά απάντηση δεν μου έδινε.
Ήμουν πλέον σίγουρος ότι η ΄Εφη είχε χτυπήσει πολύ άσχημα. Ανήμπορος να κάνω το παραμικρό πάνω σε ένα φορείο στο Νοσοκομείο της Λαμίας με σπασμένα τα δυο πόδια, το αριστερό χέρι και κάμποσα πλευρά, έβλεπα απέναντι μου μόνο τις πατούσες της γυναίκας μου και πολλούς γιατρούς γύρω από το φορείο να προσπαθούν να τη συνεφέρουν...

Ήταν Σάββατο, 21 Φεβρουαρίου του 2004. Έβρεχε σποραδικά από το πρωί. Το πρώτο μας ελεύθερο Σαββατοκύριακο, από την ημέρα που είχαμε παντρευτεί4 μήνες νωρίτερα- και πηγαίναμε στη Θεσσαλονίκη στον Στέργιο, τον φίλο μου από τον Στρατό.

Δεν θυμάμαι πώς έγινε, αλλά στο ύψος τού Καραβόμυλου, στον Μαλλιακό- στο 231ο χιλιόμετρο- το αυτοκίνητο με πήρε δεξιά και ενστικτωδώς έστριψα απότομα αριστερά για να μην πέσω σε χαντάκι. Προφανώς πάτησα και περισσότερο φρένο απ΄ όσο έπρεπε- το αυτοκίνητο δεν διέθετε ΑΒS- έγινε «τετακέ» στον δρόμο, που είχε μετατραπεί σε παγοδρόμιο από το λασπόνερο και μετά έχασα τον έλεγχο μπαίνοντας στο αντίθετο ρεύμα... Το επόμενο πράγμα που ένιωσα ήταν ένα δυνατό τράνταγμα.

• Έφη είσαι καλά;

Αντί για απάντηση έβγαλε έναν «βρυχηθμό» και είδα τα μάτια της να ασπρίζουν και να γυρίζουν ανάποδα. Δεν μπορούσα να κουνηθώ. Πονούσα, και τα πόδια μου δεν με υπάκουαν. «Γιατί δεν βγαίνει;», άκουσα να ρωτούν μερικοί από τους οδηγούς που σταμάτησαν. Άρχισα να φωνάζω σαν τρελός.

Ακίνητη. Η ιδέα του θανάτου άρχισε να παίζει με το μυαλό μου. Η Έφη εξακολουθούσε να παραμένει ακίνητη. Δυο οδηγοί ανοίγουν την πόρτα του συνοδηγού και τη βγάζουν έξω.

Το πλήρωμα του ασθενοφόρου που έφτασε, τη θεώρησε νεκρή. Για καλή μας τύχη, ανάμεσα σε αυτούς που στάθηκαν να βοηθήσουν ήταν και ο διευθυντής της Καρδιοχειρουργικής Κλινικής του Ευαγγελισμού, κ. Χρήστος Χαρίτος. «Η κοπέλα έχει σφυγμό, φέρτε ορό», είπε στο πλήρωμα του ασθενοφόρου. Μετά άρχισε να βρίζει- όπως μου περιέγραψε- επειδή του πήγαν τον ορό χωρίς τη βελόνα (!). Ο κ. Χαρίτος στάθηκε και για μένα φύλακας- άγγελος. Δεν άφησε κανέναν να με βγάλει από το αυτοκίνητο, μέχρι να έρθουν οι πυροσβέστες. Όπως μου εξήγησε δυο χρόνια αργότερα: «Αν δεν σε έβγαζαν επαγγελματίες θα σου είχαν κόψει τα πόδια...».

Τα είχα χαμένα. Η γυναίκα μου, πέρα από τα σπασίματα σε μηρό και βραχίονα, είχε υποστεί σοβαρές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις και έπρεπε αμέσως να μεταφερθεί σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. Ανά πάσα πάσα στιγμή μπορούσε να πεθάνει. Κρεβάτι όμως δεν υπήρχε. Οι πιθανές εκδοχές ήταν είτε να τη μεταφέρουν στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Λάρισας είτε με αεροδιακομιδή στο Ηράκλειο. Τα είχα χαμένα.

Να πεθαίνει ο άνθρωπός σου και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα...

Ύστερα από αρκετές ώρες παραμονής στο Νοσοκομείο της Λαμίας- και παραμονής ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο για κείνη- μας ειδοποίησαν πως μόλις είχε πεθάνει μια ηλικιωμένη γυναίκα που νοσηλευόταν στη ΜΕΘ του Γενικού Κρατικού Αθηνών και έτσι άδειασε ένα κρεβάτι. Λίγες ώρες αφότου εισήχθη στη ΜΕΘ, μπήκε εσπευσμένα στο χειρουργείο για επέμβαση στον μηρό, προκειμένου να σταματήσει η αιμορραγία. Η κατάστασή της ήταν τόσο σοβαρή που δεν τη χειρούργησαν στον βραχίονα. «Περιμέναμε να πεθάνει. Γιατί να την ταλαιπωρούσαμε κι άλλο;», μου είπαν πολύ αργότερα οι γιατροί.

Ένας πολυτραυματίας δεν είναι απλώς ένα μάτσο σπασμένα κόκαλα. Είναι και «στραπατσαρισμένος» ψυχικά, όμως στα ελληνικά νοσοκομεία απλώς κοιτούν πώς να συνδέσουν τα κόκαλα αφήνοντας τα υπόλοιπα στην τύχη...

Καθ΄ όλη τη διάρκεια της νοσηλείας μου στο ΚΑΤ- από τον Φεβρουάριο έως το Πάσχα- εκτός από τους ορθοπεδικούς- που έκαναν πολύ καλά τη δουλειά τους- δεν
Ένας πολυτραυματίας δεν είναι απλώς ένα μάτσο σπασμένα κόκαλα. Είναι και «στραπατσαρισμένος» ψυχικά, όμως στα ελληνικά νοσοκομεία απλώς κοιτούν πώς να συνδέσουν τα κόκαλα αφήνοντας τα υπόλοιπα στην τύχη...

ήρθε ένας ειδικός να με δει.

Οι τύψεις για το ατύχημα με «έτρωγαν». Το ίδιο και τα ερωτήματα που έθετα στον εαυτό μου: Θα ξυπνήσει; Θα με θυμάται; Θα μείνει κάποιο πρόβλημα; Η οικογένειά μου ήταν σχεδόν όλη την ημέρα στο νοσοκομείο που νοσηλευόταν η γυναίκα μου, κι εγώ είχα δυο αποκλειστικές νοσοκόμες. Πολυτραυματίας που δεν μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί, είναι αδύνατο να τα βγάλει πέρα σε δημόσιο νοσοκομείο χωρίς αποκλειστικές. Οι αποκλειστικές όμως κοστίζουν και τα Ταμεία που όλοι πληρώνουμε εδώ... σφυρίζουν αδιάφορα.

Δεν ήθελα να συνεχίσω... Πριν από ατύχημα μπορώ να πω ότι ο μεγαλύτερος μου φόβος, ήταν αυτός του θανάτου. Ένα ξημέρωμα όμως, όταν κανείς δεν με έβλεπε και μπόρεσα επιτέλους να κλάψω, αποφάσισα χωρίς κανέναν απολύτως φόβομάλλον ως ανακούφιση το έβλεπα- πως αν πέθαινε η Έφη, δεν ήθελα να συνεχίσω... Και είχα σκεφτεί τον τρόπο. Η Ματίνα, η συνάδελφός μου στο γραφείο, ήταν η πρώτη που διαισθάνθηκε πως χάνω τον έλεγχο, γι΄ αυτό, μετά το καθημερινό μας πρωινό τηλέφωνο, εκείνη την ημέρα έτρεξε αμέσως στο νοσοκομείο... Ύστερα από περίπου τρεις εβδομάδες μετά το ατύχημα, μίλησα στο κινητό με την Έφη, που εξακολουθούσε να νοσηλεύεται στη ΜΕΘ. Μου μιλούσε λες και ήταν η μακρινή μου εξαδέλφη από την Αμερική. Χάρηκα, αλλά και πάγωσα. «Είναι από τη νάρκωση
΄Ύστερα από περίπου τρεις εβδομάδες από την ημέρα του ατυχήματος, μίλησα στο κινητό με την Έφη, που εξακολουθούσε να νοσηλεύεται στη ΜΕΘ. Μου μιλούσε λες και ήταν η μακρινή μου εξαδέλφη από την Αμερική. Χάρηκα, αλλά και πάγωσα
και το χτύπημα», έλεγαν οι γιατροί. Σε λίγο θα έβγαινε από τη ΜΕΘ. Όμως το ερώτημα ήταν: Και τώρα; Κανείς δεν μας μίλησε για το τι έπρεπε να γίνει στη συνέχεια. Ακόμη και ότι υπάρχει Δημόσιο Κέντρο Αποκατάστασης Αναπήρων στους Αγίους Αναργύρους, το έμαθα τυχαία.

Συνειδητοποίησα ότι στην Ελλάδα έχουμε πολύ καλούς γιατρούς, όμως δεν μιλάνε μεταξύ τους (!). Τελικά, με τη βοήθεια του διευθυντή της Β΄ Ορθοπεδικής Κλινικής στο Γενικό Κρατικό, κ. Αντώνη Ασημακόπουλου, δέχτηκαν τη σύζυγό μου στο Κέντρο Αποκατάστασης Αναπήρων όπου την ανέλαβε η διευθύντρια της Β΄ Κλινικής κ. Κωνσταντίνα Πετροπούλου.

Κατάθλιψη. Σε μένα χτύπησε την πόρτα η κατάθλιψη. Για την Έφη έλεγαν ότι έχει αντιδραστική κατάθλιψη. Ξέσπαγε σε κλάματα, ήθελε να φύγει από το Κέντρο Αποκατάστασης- χωρίς να έχει ολοκληρωθεί η νοσηλεία- και κάθε φορά που κάποιος περαστικός γυρνούσε να μας δει όταν προσπαθούσαμε να περπατήσουμε- και οι δύο με τις πατερίτσες- ήταν έτοιμη να τον βρίσει. Και μετά άρχισαν οι τσακωμοί μεταξύ μας.

Ευτυχώς, οι γιατροί στη ΜΕΘ στο Γενικό Κρατικό- ο διευθυντής κ. Ανδρέας Καραμπίνης και ο αναισθησιολόγος κ. Αλέξανδρος Καλογερομήτρος- με κατηύθυναν. Καταλήξαμε στον νευρολόγο- λέκτορα του Πανεπιστήμιου Αθηνών, κ. Σωκράτη Παπαγεωργίου, που ευτυχώς μανατζάρισε τις εκρήξεις...

Και οι δυο σταθήκαμε τυχεροί. Πολύ τυχεροί. Τα υπόλοιπα απλώς τα ανέλαβαν οι γιατροί. Δεν έγινα ένας άλλος άνθρωπος. Πιο φιλοσοφημένος κι άλλα τέτοια που συχνά ακούω. Λίγο πιο... κουτσός ναι. Νιώθω τυχερός που μπόρεσα να τα βγάλω πέρα. Να επιστρέψω και πάλι, έστω και δύσκολα, στη ζωή μου.

Την περασμένη Παρασκευή το βράδυ, γύρω στις 9.00', στη διασταύρωση Θηβών και Αγ.Νικολάου στο Ίλιον, γαλάζια τρίπορτη Xsara ΜκΙΙ, εμβόλισε ασημί τρίπορτη Xsara MkI.
Στις 11.00' που επέστρεφα, ήταν ακόμα εκεί και το συζητούσαν. Ει΄χαν όμως τραβήξει τα αυτοκίνητα στην άκρη...

Σήμερα το πρωί ήρθε γείνονας με Terios πρώτης γενιάς τσαλακωμένο κι απ' τις δύο πλευρές, φορτωμένο σε φορτηγό Ο.Β.
Κάποιος στην Π.Ράλλη στην Νίκαια πέρασε με κόκκινο, τον χτύπησε από δεξιά στέλνοντάς τον προς περίπτερο. Ο γείτονας προσπαθώντας να το αποφύγει, στρίβει δεξιά και... το Teriος ξάπλωσε στο αριστερό του πλευρό. Ευτυχώς ο άνθρωπος τη γλύτωσε μόνο με γδαρσίματα και μελανιές στο αριστερό μπράτσο...

http://carscoop.blogspot.com/2008/11/gr ... no_03.html' target='_blank' target='_blank' target='_blank
599 gtb στην Αθηνα!Ο οδηγος ειναι καλα ευτυχως.

Ο χρήστης EMMANOYHL έγραψε:
Κάπως κωμικοτραγική εικόνα. Προχθές στις στροφές πριν την διασταύρωση για Σίσσες έχει φύγει ευθεία (είχε ψιχαλίσει) 147 και έχει καταλήξει στα βράχια. Ευτυχώς ο οδηγός μια χαρά. Δυο ακόμα αμάξια έχουν σταματήσει και με τους πυροσβεστήρες προσπαθούν να σβήσουν .... τους ατμούς από το καυτό νερό του ψυγείου που τρέχει στην άσφαλτο. Τον οδηγό να τον συγχωρήσεις λόγο του σοκ από το ατύχημα, οι άλλοι δυο όμως!!!

Είδες; Καλύτερα να σου βγει το μάτι, παρά το όνομα!